Filmforum

Resolution
Hoeft verder geen uitleg in deze salon der cinefielen. Intrigerende film. Knap hoe ze met zo weinig je bij de lurven pakken. Heerlijk natuurlijk acteer- en scheldwerk. De intrige met al die roestige technologie en teksten is een tijd lang leuk, maar ik denk dat ik zowaar liever had gezien dat er geen bovennatuurlijke laag was geweest (alhoewel wel nodig om later te kunnen inpassen in The Endless.) Mooi weird America niche hebben Benson en Moorhead gevonden, maar weirdness met een hart.

Maar zoals Ludo inderdaad al opperde, als ze die Marvel-shit nou eens laten rusten en dit universum gaan uitbouwen. The Great American Indie Cycle: 15 delen!

Demonlover
'Is it hard to get pot in Paris?' Niet voor mafketel Assayas. Met Demonlover trekt de regisseur naar de zakenwereld, en áán hentai porno, je moet ze maar weten te combineren. De cinematografische looks hebben alvast de blauwe ballen-blues. Zakelijke speldenprikjes op de verkeerde plekken. The devil wears hand cuffs. IJskoningin Connie Nielsen speelt een dubbelspel in onderhandelingen, en wordt om de oren geslagen met triple plays. 'Vous avez oubliez quelque chose.' Om haar heen dartelt Chloe Sevigny, in één shot naakt gamend, de hele film waard voor nerds. (En spannender dan The Brown Bunny.) Alle gerechtvaardigde bedrijfsparanoia leidt tot ongerechtvaardigde acties. Een trip die steeds meer op de underground-site lijkt die een stel Amerikanen uit het zicht van het bedrijf proberen te houden. Aangezien wij als kijkers flink wat van het ver/geboden waar mee krijgen, moest ik aan Verhoevens 'game'-film Elle denken. Meer dan de stress en testosteron-gedreven Nederlander heeft Assayas echter ook altijd een spirituele verwarring in petto. De mysterieuze krachten die boven de player(s) uitgaan. Het scenario signaleert een probleem dat zich via de zakenwereld over de wereld verspreid. Eeuwige bereikbaarheid leidt tot rusteloosheid. Niet zo vreemd dus dat mensen zich laten vastbinden. 'I get nervous in cars, especially when it's raining.'

A Cure for Wellness
'What is your overhead anyway?' Mooie filmrijm. Je kijkt twee films in twee dagen, en ze delen wat. Bijzonder? Uiteraard niet, de assayiaanse associatiemogelijkheden van de menselijke geest zijn eindeloos. Maar toch. Verbinski's A Cure For Wellness begint diep in de nacht, met een man op aandelenjacht. Gehekst, rusteloos, lijdend onder het moderne kapitalisme. 'There is a sickness inside us.' De wolven van wall street bijten zichzelf in de staart – hun margin call wordt nooit een wake-up call. Even later trekt een jong zakenmannetje naar unreal HD Zwitserland. Hij is naar een Kurort gestuurd om een (andere) doorgedraaide collega op te halen. Aldaar wordt alles rap duidelijk. In het verre sprookjesland runt een evil dokter zijn Shutter Island. De delusions of (in)sanity zullen losgaan, net als de giallo-lala muziek. Voeg daar nog een vleugje The Game bij (pa's suicide!), en je hebt een genretripje naar Freuds Unheim. Mijn soort genrefictie. De wel wat slome freakshow had van mij niet op epos-lengte gehoeven, maar Verbinski doet heel indie, heel aardig zijn best. Het gegruwel heeft aardig geslepen tandjes, plus de medische associaties van een dopinglab voor langlaufers. Pas richting einde begint het scenario de gebruikelijke Hollywood-patronen te vertonen (waar The Game trouwens ook al last van had). Het zij zo. 'Believe me you're in good hands.'

Vox Lux
Scott Walkers laatste wapenfeit was de soundtrack voor deze fascinerende maar niet compleet geslaagde film (mooie muziek trouwens) over twee van de grote Amerikaanse obsessies: beroemdheid en terrorisme. Willem Dafoe is de vertelstem dus ik ging gerustgesteld zitten. De film begint ijzersterk en is in het deel over de jeugd fraai gefilmd. Een meisje overleeft een school shooting en groeit uiteindelijk uit tot een popster van Lady Ga Ga-achtige proporties. Het eerste deel ging ik helemaal in mee, maar na de terreurdaad gaat de film opeens naar een meer klein en persoonlijk drama, in plaats dat het echt De Lillo/Baudrillard losgaat (waar het toch tot dan op afstevende). Ach ja, behind de scenes bij de popster is ook geen straf. De film eindigt open, wat me beter beviel dan waar het naar toe leek te gaan toen opeens Faust uit de hoge hoed wordt getoverd.

座頭市物語
De film uit 1962 waar het Zatoichi-fenomeen (26 films, een televisieserie, talloze remakes) volgens mij mee begon. Is natuurlijk een mooi figuur, de blinde zwaardvechter. Hier in strak zwart/wit gefilmd (geen verrassing, gewoon altijd kwaliteit). De goedaardige maar ook wat schelmachtige zwaardvechter komt op bezoek bij een yakuza die ooit erg onder de indruk raakte van zijn kunnen en hem wel even wil inzetten in het uit de weg ruimen van een concurrerende gang. Bij het vissen komt hij een sympathieke collega tegen, een wat kreukelige samoerai die natuurlijk voor de andere partij werkt en aan tuberculose lijdt. De opbouw is klassiek Japans, veel intrige waar de vrouwen het moeilijk hebben, een heel mooi en superkort gevecht in het midden en het grote matten wordt voor het einde bewaard, waarbij eerlijk is eerlijk, mijn aandacht al begon te verslappen (heb nu al moeite om te herinneren wat er ook alweer allemaal gebeurde.) Vakwerk, maar in het genre is zoveel moois gemaakt dat ik meer geniet van de mise-en-scène en cinematografie dan dat ik werd gegrepen door het verhaal of de personages.

Takeshi Kitano heeft er zelfs ook een gedaan, meen ik me ineens te herinneren.

Nooit gezien, met controversieel dansje aan het eind (als ik het me goed herinner).

en glitchend Aphex Twin begin!

He wat?! :)

The Invitation
Een vermakelijke maar ook enigszins voorspelbare paranoia-trip die ergens weer een gevoelige Amerikaanse snaar raakt (existentiële leegte, zingeving, de allesoverheersende angstcultuur). Een coyote aanrijden op weg naar een reünie is nooit een goed teken. Met zijn nieuwe vriendin bezoekt de bedeesde Will zijn ex in zijn hun oude huis ergens in de heuvels van Los Angeles waar een oude vriendengroep sinds lange tijd bijeenkomt. Heel onsympathiek allemaal en aangezien je net als Will snel doorhebt dat er iets mis zit, verwacht je een soort Rosemary's Baby plot. Twee buitenstaanders en een getoond filmpje over een sekte die de ex en haar nieuwe man hebben bezocht in Mexico deden bij mij echt alle alarmbellen afgaan. Terecht. Een afstandelijke film, beetje B geacteerd, met een paar slimme wijzigingen aan genreconventies (late climax, en mooi "grootser" einde) om de geoefende kijker tevreden te stellen.

ik heb teveel Japanse films gekeken, ik las 'een coyote komt aanrijden'

https://nerdist.com/wp-content/uploads/2018/08/Coyote.jpg

Aphex Twin was gechargeerd maar Kitano's Zatoichi begint wel met een soort musique concrete working in the field IDM song (in mijn herinnering, ik ga het maar niet factchecken)

Mmm, toch maar op de lijst dan. :)

L'éventreur de Notre-Dame
El sádico de Notre-Dame
Jess Franco op de exorcisme bandwagon, soort van, want het gaat hier over een fundamentalistische priester die zondigen afslacht onderwijl een boek schrijvend waar fictie en feiten erg op elkaar lijken. De tweede is een remix van de eerste met wat extra footage. Vlak na elkaar een beetje vreemd om min of meer gecontextualiseerde scenes te zien, de tweede focust meer op de moordenaar en is grimmiger, maar beide zijn eigenlijk best goed binnen het shaky Franco-oeuvre. Zag op de Thijs' foto van Electric Wizard @ het death fest in Tilburg dat de séance scene daar als beeldmateriaal dient.

2つ目の窓 (Still The Water)
Veel mooie beelden van de natuur om e.e.a te overpeinzen op een Japans eiland, ondanks het lijk wat in zee wordt gevonden aan het begin vooral een meditatieve coming of age van een jong stel, waar de ene afscheid moet nemen van haar moeder en de ander de zijne juist moet leren accepteren. En daarna tot elkaar komen.

Ryuichi Sakamoto: Coda
Nog meer meditatie, Sakamoto wordt gediagnosticeerd met kanker. Gelukkig kan hij hierna weer terugkeren naar zijn muziek maar het heeft natuurlijk indruk gemaakt. Ik blijf een beetje on the fence over 's mans muziek (draai van Coda eigenlijk vooral de Electric Youth remix, maar toch de gewone nog eens wat aandacht schenken), maar het is een interessante persoon (vooral zijn observatie over menselijke creatie, zoals van een piano, vond ik mooi en past ook lekker in mijn 'Weltanschauung').

Knock Down the House
In je achterhoofd hoor rechtse stemmetjes links diversiteitsgedram roepen maar fok dat, dit is hoopgevend. Het beeld wat ik van AOC en de 3 minder beroemde dames krijg is dat ik liever door deze vrouwen zou worden bestuurd dan al die incompetente, enggeestige, harteloze haantjes die nu de show runnen en waar rechts tegen de klippen op hun hoop op blijft vestigen. Die witte man van AOC zou het trws vast ook beter doen.

Snowtown
Geen sneeuw maar wel zo bleek als sneeuw, wat een ellende in dit waargebeurde verhaal over een Australische seriemoordenaar. Soort Henry meets Gummo met fascinerende twist dat deze man niet alleen handelde. Een bonk toxic masculinity waar het geweld zich nu eens niet op vrouwen richt.

ahh Still The Water, in deze omschrijving had ik 'm bijna opnieuw gekeken :D :-)

Roma
'Alsof het leven een kunstwerk is.' Mensen worden opgelicht, maar ze lichten ook op zodra ze Rome binnenstappen. Dat is het heerlijke beeld dat Fellini hier geeft van zijn (thuis?)stad. 'L'ho fatto!' Bijna twee uur lang raapt hij stadsscherven, als die van een oud nooit helemaal vergaan(d) mozaïek. We schieten door de tijden, van de hippies naar die van Hitler. Maar wanneer, en in welke wijk dan ook, altijd blijft Fellini's Rome een ADD-klucht, een spetterend cinemaparadijs. Alle ingrediënten worden in “La Grande Bellezza” teruggevonden. Religie en corruptie, warmte en chaos, moederskindjes en tonguitstekers. Aanvankelijk jakkert Fellini stevig op zijn brommertje voort, flitsscene na flitsscene. Voor dat tempo al te vermoeiend dreigt te worden, neemt hij gelukkig een tandje terug, in een paar te midden van alle chaos haast rustgevend, lange segmenten (ik tikte eerst heel toepasselijk 'sentimenten') Circus, kerk en bordeel komen dan tezamen. (Zie daar de grondverf van Fellini) Ieder apart, maar eigenlijk altijd tegelijk aanwezig. In Rome blijkt het elk weekend songfestival. De meta-crew – het zijn de seventies tenslotte – filmt het gebeuren achteloos. Soms blijft het volslagen onduidelijk wat in scene is gezet, en wat business as usual is, op het Romeinse straat-inferno. 'Als ze naar hun werk gaan kan het geen Rome zijn.'

Night is Short, Walk On Girl
'I am the God of old book markets.' De Meester en Margarita is er niets bij. Nou ja, Boelgakov huldigt in elk geval een bejaardentempo vergeleken met deze surreële tienertrip. De Japanse animatie verhult nooit en te nimmer waar tieners werkelijk om geven. Alcohol! De hoeveelheid die er doorheen gaat maakt bijna dorstig, en geeft op zijn minst zin om de sofistendans te doen. Leipheden en wijsheden wisselen elkaar af, op de kroegentocht van een jong ding, die ('toevallig') achterna wordt gezeten door een nerd. De twee beleven avonturen grover dan Heinz (wiens film ik maar niet ga kijken), en de boel is consequent strak getekend in een uitgebeende stijl. (Net zo frontaal als de grappen.) Voor het momentje melancholie zorgt de inslag die liefde op het eerste gezicht heet. (De appel valt niet ver van de boom.) Tegen die tijd heeft het stel het drinken verruilt voor de speurtocht naar een boek. Zo weet deze Alice in het Japanse wonderland zelfs de literatuurtheoreticus nog even aan te spreken. De boodschap over onvermijdelijk samen-leven, niet met twee, maar met de wereld, mag er ook zijn. En voor de verdwaasden besluit men met een trailer van zichzelf. Tegen die tijd, was ik wel toe aan een gekookte Coca-Cola. Helemaal doorgedraaid. Volgende week weer eens een Poolse tractorfilm. 'This is not the script written in my heart.'

Nou dat was me een dubbele voorstelling. :) Dat einde van Roma op die motors, zo mooi.

Sharky's Machine
'Welcome to the snake pit.' De sax speelt, de sex broeit, Burt Reynolds verlangt hier duidelijk naar de tijden dat cops nog Dirty Harries waren, en alle films op die 'fonky' toer gingen (met extra trommeltjes). Zo gezegd, zo gedaan, want Reynolds regisseert zichzelf. Voor de gelegenheid even met auteursbaard, of was dat toch zijn kompaan Smiley? Dat soort verwarring vormt de bedoeling, want een van de aardige thema's van de actiefilm blijkt hoe the Street Life levend alle partijen op elkaar gaan lijken. Allemaal getekende mannen. De vraag 'who's on our side?' wordt steeds moeilijker te beantwoorden. 'Confusing times.' Ook een dapper idee vormt het gegeven dat er desondanks zo'n 45 minuten lang helemaal niks gebeurt. Eerste klas viespeuk Burt hangt 'on the job' de Peeping Tom uit. Met Bacharach slash Mauriat-muzak ter begeleiding kijkt hij naar de angstige mooie dames, 'from the great state of Mammary.' Zijn collega (black cop) heeft als Zen-Afro de pirsigiaanse teksten. 'We eat too much in this country.' Wanneer de geweldsknop omgaat, met een foute gouverneurskandidaat als schakel, begint de zaak af te bladderen. Ingevuld blijft van het schetsmatige niet meer over dan wat krassende wendingen. ('Just doodling.') Uiteindelijk geloofde praktische man Burt toch teveel in zichzelf en zijn macho-onderwerp. 'Anyway, that's all academic.'

L'étrange couleur des larmes de ton corps
'Je cherche ma femme, elle est disparue.' Caleidoscopisch geweldssprookje van het duo Forzani/Cantet, visueel altijd interessant, inhoudelijk meestal minder. Deze aflevering lijkt gelukkig meer op het roodomrande Amer dan op het bloedbad Laissez Bronzer les Cadavres. Zo snel, nog zo'n geweldsexercitie had ik niet kunnen doorstaan. Hier vloeien de sappen weliswaar even overdadig, maar ook giallo-erotischer. Glas in lood, glas op lichaam. Een Deense Defoe-kerel speelt de hoofdrol, als echtgenoot van een verdwenen vrouw. Hun beider spookhuis bevat vele gaatjes, doorkijkjes naar zieke breinen van zieke inwoners. Als altijd is het freudiaanse geweld weer spannend en sensitief. Van de droom naar daad, zonder praktische bezwaren – voila, c'est cinema. Air-achtige clavecimbel muziek klingelt, terwijl de man zijn castratieangst ondergaat. De lichten gaan van rood op groen, en de achtbaanrit op locataire-locatie vertrekt. Bij momenten vond ik dit werk zelfs de beste van het duo. Zo zijn er zwart-wit scenes die met de beste (lees: raarste) momenten uit het derde seizoen Twin Peaks kunnen wedijveren. De volledig vrije deconstructie van een missing mafkees case duurt wel wat lang. Na een tijd was ik de fallische messen beu. De vulvische wonden daarentegen, dat durven weinigen. 'Kunt u mijn snoepjes nemen?'

あん
Zat ik laatst te zeuren over Japanse films op tv, zendt Canvas natuurlijk een recente Kawase uit (Sweet Bean). :) Treinen, bloemsems, eten. Ja, meteen een thuiswedstrijd. Het begint me op te vallen hoeveel moderne Japanse films het verloop van de seizoenen als leidraad nemen, eigenlijk meer 4-akter dan 3-akter. Hier dus ook, oude vrouw solliciteert bij een stille pannenkoekbakker die haar natuurlijk probeert af te wimpelen totdat hij haar bonensaus proeft. Het succes lonkt maar vooroordelen en geruchten maken onverbiddelijk een einde aan de samenwerking. Zachte wreedheid, Japan-stijl. Prachtig gefilmd menselijk verhaal met sentimentele uitschieters en voor Japanners bedoelde les over lepra (nou ja, ook voor mij). Een film met mankementen maar ik kan er niet genoeg van krijgen (gelukkig is het aanbod schier oneindig.)

Een film met mankementen > lepra pun ;P

die koekjes leken me helegaar niet lekker.

Weinig grotere liefhebbers van seizoenen dan Japanners :-)

Oh ja, gemist, ik had er ook wel oren naar na de vorige twee.

Wu-Tang Clan: Of Mics And Men
Vierdelige serie over de hip hoplegende, ben een fanboy en het is een prima docu dus gewoon retegaaf en ik snap die mathematics nu allemaal ook veel beter dan 25 jaar geleden.

Fight Club
Wow, 20 jaar later vliegen de incelsentimenten vliegen je om de oren. Profetisch misschien niet, want fascisme is van alle tijden (nou ja, in ieder geval veel ouder dan de film) maar fascinerend hoe dit van betekenis is veranderd (denk dat ik toen wel wat voor de kritiek op consumentisme viel maar ik heb echt nooit die behoefte gehad mijn "mannelijkheid te vieren").

Wat zou een editfunctie toch fijn zijn … 🙄

Een film met mankementen > lepra pun ;P

Gna, ik zag hem ook opeens verschijnen, toch maar laten staan. :)

Qua Fight Club, de kritiek op consumentisme wat altijd wel manifest, dat male pride aspect vond ik toen al verontrustend. Maar toch wel goed gezien van Palahniuk/Fincher.

dit is het One Take forum. ;-)

Fight Club als boek verscheen in 1996 toen het internet nog niets voorstelde. Respect voor de Chuck (zijn debuut ook nog eens)

Living the Light - Robby Müller
Netwerken, netwerken, dat blijkt je licht laten schijnen over de landelijke kunstscene. (Uiteraard is het in neoliberaal Nederland allemaal vreselijk). Het excuus tot babbelen vormde de vertoning van een docu over een globetrotter. Robbie Müller wist wel dat hij het buiten ons land moest zoeken. In de documentaire komen zijn meesterwerken langs, en zoals de inleidende kunstenaar Šahin Šišić al vermoedde, je krijgt zin om ze nog eens te zien. Dat is het teken van een goede film. (Der Amerikanische Freund geldt onder cinematografen bijvoorbeeld als metafysisch meesterwerk.) De iets te meanderende docu maakt zelf een 'valse beweging' door via Robbie's amateurbeelden met zijn echte werk proberen te wedijveren. Uiteraard vond hij ook in zijn vrije tijd spiegelingen (in een tv!), maar na een tijd voelen alle Van Eyckiaanse selfies wat ijdel. Een stuk emotioneler zijn de familieportretjes. Dochter's verjaardag en Robbie's ouders schuifelend door een villawijk. Daar kunnen sappelende kunstenaars niet tegenop. Na afloop praatte Filmhuis Breda met de scene. (Zij tegen ons: 'Oh jullie zijn jonge filmmakers.') Een Harry Dean Stanton look-a-like maakt wél films. Wij tegen hem: Wat leuk, dan kan je bij ons een voorfilmpje draaien! Het blijkt Peter van Houten, met heel zijn oeuvre al op het IFFR en door het (buiten)land geweest. Oeps. 'Kijken, kijken, kijken.'

Op zich is de discussie ook helemaal niet nieuw, in de jaren zeventig werden gender roles ook al ter discussie gesteld en emancipatie etc, dus kan me voorstellen dat er toen ook mannen waren die zich in het nauw gedrukt voelden. Sterker nog, eerder nog, zo werd ik gisteren aan herinnerd in de docu van Step Vaessen, waren de reacties van de Witte Man op vrouwenstemrecht best wel "hedendaags" (al was die lekkende dakgoot wel poëtisch).

Toch, als ik advertenties zie uit de jaren zeventig (met name van Amerikaanse makelij) verbaast het me hoe een alternatieve mannelijkheid werd gepresenteerd. Heel esthetisch, experimenteel, best wel stoer maar toch vrouwelijke kanten. Dandyachtig maar wel met borsthaar en dan naar de disco. Echt een vreemd moment. Hoe anders dan die "No homo" bierreclames waarmee je al al jaren wordt doodgegooid.

Die conservatieve stem is nu wel luider, volgens mij omdat alle identiteiten mondiger worden en rechten opeisen ("entitlement"), zelfs degenen die al meer hebben dan ze verdienen maken zich wijs dat ze iets tekort komen. Mijn theorie is dat de hele "iemand zijn"-cultus wel wordt versterkt door Youtube en Instagram. Je moet je 15 minutes of fame hebben en bij diegenen uit de gepriviligieerde groep wordt dat dus zeer toxisch.

Dát viel me weer op bij die Wu-Tangdocu, mensen die echt achtergesteld zijn blijven toch nederiger, alle bragging and boasting ten spijt. Zelfs als ze onhebbelijkheden van de straat hebben meegenomen (machoism) staan ze wél open om zich te verbeteren. Ik heb nog nooit een rapper horen klagen dat je geen "f****t" meer mag zeggen (gebeurt niet meer op plaat iig, in de comments bij Datpiff nog plenty) en met name RZA en ODB spreken zich luidruchtig uit voor diversiteit. Mijn persoonlijk ervaring is ook dat ik me in groepen "van kleur" nooit onwelkom heb gevoeld, dat is in "witte" omgevingen anders, begrijp ik van diverse vrienden en bekenden. Als je minderheid bent kun je diversiteit gewoon beter handelen, de meerderheid kan zich ervoor afsluiten.

Ik denk ook dat er een gevoel is gekweekt dat "alles wordt afgepakt", waar het verlies van het materiële heel sneaky is gecombineerd met ideeën/taal ("je mag ook niks meer zeggen!") Wat door globalisatie en media veel breder en directer kan worden opgeroepen. Mensen worden geplayed terwijl de neoliberale stoomwals doorrolt.

Ja, dat laatste las ik laatst ook nog ergens (als prettige smartypantsbevestiging van mijn boerenverstand).

Als je minderheid bent kun je diversiteit gewoon beter handelen, de meerderheid kan zich ervoor afsluiten.

Deze mag op een tegel wat mij betreft.

Dr. Mabuse, der Spieler
'Sie haben wieder Kokain im leibe, Spoerri!' Een snuivende butler vormt maar een der vele excentrieke passages in de wereld van Doctor Mabuse. Een gangsta's paradise waarvan hij zelf als de Don acteert. Letterlijk, want elke dag brengt een nieuw outfit in het leven van de zwendelaar. Op een bepaalde manier houdt hij zich zelfs met online kaartspellen avant la lettre bezig. Fritz Lang maakte in 1922 uur een film van vijf uur naar een krantenfeuilleton. Bijna honderd jaar oud dus, en nog steeds vermakelijk ('Wie stellen Sie sich zum Expressionismus herr Doktor?.') Mabuse neemt het als slechterik op tegen de Berlijnse beau monde, op alle manieren die hij kent. 'Spiel ist spiel'. Van kaart-heists tot valsemunterij, maar bovenal, als een psychoanalyticus met Landy-achtige opvattingen, en daden. ('Je zal geen andere mensen meer ontvangen.') Pre-censuur en pre-Hitler kan alles, zelfs Uma's schelpenentree komt hier al langs. Zoals altijd bij een 'stomme' film slaat de mimiek-meligheid na een tijdje wel toe, en ga ik zelf de stemmetjes doen. Echt irritant blijken echter de marimba's op de soundtrack. Gelukkig draait (ook) Mabuse (de Wellesiaanse Rudolf Klein-Rogge) door. Dikkoppig en bologig. Als 'Rasta Rostelli' blaast hij duivelse rook in het gezicht van de politie-inspecteur. Hij maakt problemen om de problemen. 'Ihr Dasein ist vernichtet.'

Ahlat Ağacı (The Old Pear Tree)
Een hele zit, 3 uur is ms wel érg lang, maar toch wel weer genoten. En ik had wel even een wegtrekkertje dus gisteren nog even die religieuze discussie alsnog gezien en die vond ik geweldig en ook het gevoel dat ie eigenlijk ook nog integraal op herhaling moet, maar dat nam ik me bij al Ceylans films voor.

ahh nieuwe Ceylan, stoked!

Buñuel en el laberinto de las tortugas
Fijne Spaanse animatiefilm over een cruciaal moment in de carrière van Luis Buñuel die net stoïcijns zijn tweede schandaalfilm L'Age d'Or heeft afgeleverd. Een volgend project financieren blijkt opeens lastig, maar een liefhebber biedt uitkomst met een wat tegennatuurlijk idee, want hij denkt aan een realistische documentaire. Dankzij het lot weet zijn vriend Ramón Acín het geld bij elkaar te krijgen en zo reist de crew van vier naar Extremadura, waar de bevolking in armzalige omstandigheden leeft. Een leuk avontuur met fijne basic animatie die toch ontzettend inleefbaar is, kon welhaast bepaalde landschappen ruiken, en waar af en toe nog een surrealistische laag aan wordt toegevoegd. Mooi ook hoe de echte documentairebeelden er trouwens in verwerkt zijn. Wat typische Spaanse dierenmishandeling mag ook niet ontbreken. Net als de Burgeroorlog die op het allerlaatst toch even een tik uitdeelt waardoor ik beduusd de bioscoop verliet.

benieuwd :-)

Journal de France
'Baser sur l'écoute et le regarde' en 'toujours poussez par sa curiosité' reisde de Franse fotograaf en filmmaker Raymond Depardon een leven lang de wereld rond. Nu hij op leeftijd raakt, neemt zijn geluidsvrouw Claudine Nougaret hem mee op een wat kortere trip. 'Photographer la Francer, c'est rouler, rouler.' De twee karren in een aftandse camion door de hexagon, terwijl hij zijn methode(s) uit de doeken doekt (veelal verscholen achter het doek van zijn oude camera). Ter plaatse is Depardon vooral geïnteresseerd in de middenstand. De oude dorpjes met hun aftandse tabakszaken. Al snel wordt de docu zo een sympathieke Varda-achtige flaneerfilm, een soort Visages Villages, zonder hipsters. Wat Journal de France echter ver boven dat niveau (en het maaiveld der cinema) uitsteekt is het excuus dat de roadtrip oplevert om in Depardon's eerdere films te grasduinen. Claudine maakt er een indrukwekkende greatest hits van. Depardon was overal. Bij de Tsjechen en hun lente, in onafhankelijk CAR, en te Biafra. (Zelfs zonder de hongersnood zijn de beelden daar schokkend). Depardon heeft nu geen zin meer om achter de actualiteit aan te rennen, maar hij mag trots zijn. 'O hto be not anyone' zingt Patti. Bijna kalmerend dapper registreert Depardon. Hij is altijd bij de rebellen, met de afwijkenden, en voor de gekken. Hij wil ze zien. 'C'est beau, ça.'

Edie
'How's your flexibility?' Films zoals Journal de France, wat zou ik ze graag laten zien in het Filmhuis Breda. Helaas, de ervaring leert dat er dan geen hond komt. Te subjectivistisch, te schurend, kortom, te anders. Tegenwoordig moet ik als programmeur akkoord gaan met meuk als Edie, en vervolgens ook nog merken dat de zaal uitverkoopt, en de mensen plezier hebben. Alle mensen? Neen, ondergetekende zat te tandenknarsen. Edie is een vol op de vettige lach en zoute traan gespeelde bejaardenfilm. Gniffelen en 'aww'-en om een oude vrouw die aan het eind van haar leven nog even op haar slippertjes richting Schotse Highlands trekt om een berg te beklimmen. De YOLO-boodschap gaat er weer in als zoete koek. Het levert uiteraard mooie plaatjes op. Schotland lijkt via drones soms wel een animatie zo perfect. Dat is uiteraard ook het probleem. Ik zie aan alles het geld van het toeristenbureau af. Plot-inhoudelijk ergert me het onvermijdelijke 'trauma', de obligate niet-fysische of fysieke obstakels. Nee, geef mij maar de tragiek van de Iraanse film Taste of Cherry ook met een levensmoe hoofdpersonage, ook met een berg. Maar daar wordt ten minste gewoon vanaf gesprongen. Gelukkig, na afloop speelde een Tilburgse doedelzak-speler in uniform. Loeiharde drone noise. Speciaal voor mij, zogezegd... 'I'm geriatric!'

Eagle vs. Shark
'I used to be a bit of a nerd.' Odd boy meets odd girl story, waarin de makers stoner humor met indieschmindie-lievigheid combineren. Of gaan die dingen onvermijdelijk samen? De droge zelf-dialoog waarmee de film opent, komt recht uit Me and You and Everyone We Know. De twee films schelen slechts een jaar, dus toeval kan niet worden uitgesloten. Honderd procent zeker is de invloed van Clerks, want Shark werkt in de Meaty Boy, het hamburger-restaurant waar ze een oogje op de klant Eagle heeft. Beiden delen een moeilijk pukkeltje, en een moeilijk leventje. Van het een komt de ander, of liever, de een komt tot de ander. 'Why? It's free cheese!' In vulvisch haaienpak belandt het meisje op zijn feestje, waar hij in fallische arend-uitdossing rondloopt. Tahiti 80-vibes klingelen all around. Later zingen M. Ward, Devendra Banhart en The Stone Roses. The Shins waren te duur zeker. Tussen alle aangename voorspelbaarheid zweemt nog wel een filosofische vraag. Hoe overwint de gepeste zichzelf? In de beste scene geeft het meisje het goede voorbeeld, via een staaltje positief omdenken van naambriefjes. Mijn favoriete personage bevindt zich in de marge. Shark heeft een lijpe broer, die helemaal oké is met zijn loser-dom. Complimenten van de omgeving deden het hem. Daar zat geen film in, allicht. Hier redt de vrouw. 'I'll just make it, okay.'

Honeysuckle Rose
'It must be strange being everybody's hero.' De eerste Hollywood-film van Robbie Muller leverde meteen een mooie anekdote op. Voor de eerste scene had de droomfabriek tal van vrachtwagens met apparatuur naar een weiland verscheept. Wat deed Robbie? Uiteraard, hij filmde gewoon in natuurlijk (tegen)licht. Rockist. Past natuurlijk wel bij de outlaw country van Willie Nelson. Jemig, die man leeft nog, ontdekte ik. En toen bleek regisseur Schatzberg– van Puzzle of a Downfall Child – ook alive and kicking. Met Honeysuckle Rose probeert het duo Altman's Nashville te doen. Texville, eigenlijk, want Willie rijdt in een bus rondjes door zijn oliestaat. Hij weet niet beter dan 'on the road' te zijn. Dat maakt de muzikant ook zo'n lastige echtgenoot vergeleken met een sporter. Muzikanten blijven gaan. De local hero krijgt er wat lokale beslommeringen voor terug. Het op halve toeren functionerende gezinsleven wordt waarachtig verbeeld. Veel booze, skinnydipping, dingen op lichamen schrijven. 'All growed up and haired over' . Ik mag het countryfilm-genre wel, al valt op hoe wit het allemaal is. Op politiek correct vlak lijkt de boel nog te worden gered door girl power, maar het eindigt in vrouwenvergeving. Gelukkig vindt Robbie nog meer schemeringen, al blijft het eindresultaat wél middle of the road. ''You make all your efforts for strangers.'

Two-Lane Blacktop
Een na oudste film op mijn kijklijst. Geweldige film. Een film waar ik ook meteen in zat, al was het door de twee zwijgzame hoofdpersonen, gespeeld door James Taylor en Dennis Wilson! De zanger Taylor heeft me op een of andere manier altijd tegengestaan, maar hier is hij fascinerend slungelachtig met een soort lege, vogelachtige scherpte wanneer hij achter het stuur zit. Hij is een dragracer met een persoonlijke mechanicus (een stoïcijnse Wilson) en samen rijden ze in verraderlijk duffe auto een beetje door het land op zoek naar races om wat geld te verdienen. In een WTF-moment stapt er een meisje bij ze in de auto (ook een figuur!) en wat later komen ze vreemde snuiter Warren Oates tegen in een gave gele auto die denkt dat zij hem achtervolgen. Ze besluiten om een wedstrijdje wie-het-eerst-in-Washington te doen maar al snel blijkt dat er van de wedstrijd niet echt veel terecht komt. Ergens onbeschrijfelijk in hoe personages op situaties en elkaar reageren en het verhaal volstrekt onvoorspelbaar verloopt, *zonder geweld*. Zoveel memorabele scènes, hier moeten hele studies aan zijn gewijd.

Us
Die classic horrorreferenties heb ik een beetje gemist geloof ik, ben ik niet genoeg fetishist voor ofzo (als iemand ze opschrijft zal ik wel denken "o ja"). Ik vond het evengoed een toffe film, gewoon als horror maar ook vanwege de politieke lading. (Juist) geen "race" maar 1ste vs. 3de wereld (al zijn er meer interpretaties mogelijk).

The Favourite
Deze gedoodverfde fav kon ik minder warm voor lopen. Keutelt maar aan als een soort ambient, soms komisch maar niet half zo weird als de vorige Lanthimossen. Wellicht groeit bij een tweede ronde maar die groothoeklenzen irriteerden enigszins al zou je het ook melig kunnen vinden (dat constante heen en weer geloop in die gang).

Leviathan
Beetje onderwaterversie van Alien, niet heel slecht maar wel erg run of the mill.

ik vind duidelijk geen medestanders voor The Favourite hier. :-)

Leviathan, daar zijn er zoveel van, ik heb er zelf nog 1 op de lijst staan, niet deze, (en ik had 'r al 2 gezien, niet deze)

Samoerai Rebellion
'Vader is vader. Ik ben mezelf.' Een typisch Oosterse samoerai-les uit Gijsens Deirdre-trilogie luidt als volgt: je vecht nimmer tegen een tegenstander, eigenlijk bestaat de tegenstander niet eens, die vormt slechts een stroman. Je vecht ten alle tijde tegen jezelf. En zodra je dat gevecht aan durft aan te gaan, kan en zal je (in elk geval moreel!) overwinnen. In deze cognitief ijzersterke samoerai-film slaat een pa des paleizes aan het begin een stroman door midden. Jarenlang heeft hij zijn leven van rituelen geleid, zonder zin, zonder liefde. Nu mag zijn zoon het overnemen, maar het is vooral pa die daarvan geniet. Al snel dient zich namelijk de crux aan, de levensparadox. Een ongewilde bruidsschat wordt gewenste filosofische Verlichting. Trommeltjes en stokslagen van Takemitsu begeleiden de daaropvolgende onderhandelingen. Discussie met de mede-clanleden, met de vrouw in kwestie, en de voormalige paleisheerseres. Die laatste uit de instant klassieke tekstregel: 'Three men gather in a room, and still have no idea what's going on.' Maar ze zit ernaast. Haar mannen weigeren vaker dan een wild paard. Dan rest hen enkel nog het laatste ritueel. De interne strijd waar de hele film elegant en sereen naar toewerkt. Ik neuriede zachtjes: must be the reason why I'm king of my castle, must be the reason why I'm freeing my trapped soul. 'Het was als een gebed.'

Ik heb die andere twee Leviathans ook gezien, die zijn beide veel beter.

xD

Bijval van rechtse "denker" Sid Lukassen😉:

https://i.postimg.cc/vZz07j2M/D7kp-UU2-X4-AAN4y-Q.png

Die gast is echt bezig met een wereldrecord uit je nek lullen.

ha! ik kan 'm aardig volgen - al blijft het een verkapt, vrouwen kunnen net zo goed op de achtergrond blijven - hypothese.

hoe dan ook bewijst The Favourite zijn punt nergens. (Vrouwen steken 'r wel hun nek uit, ten slotte, en meer dan dat.)

had nog nooit van 'm gehoord, aha, een vrindje van Cliteur dus.

Nooit van 'm gehoord? iN WaT VoOR BuBbLE ZiT jIJ?!?!1 😉

Wij zitten gewoon in de Twitter-bubbel. :( Niemand daarbuiten kent types als Sid de Shit, Doekin, Ik Zihni, Jan Roos, Kampcommandant Niemöller, Esther Voet en andersoortig tuig. Dat is echt een zware prijs die je moet betalen, vind ik.

hehe. ja precies. :-)

ik krijg mijn hele Twitter bubbel gefilterd door Martijn en wat andere ex-Subs. Hendig, en mentaal kosteloos :P

Invincible
'We are entertainers.' Once upon a time in Polen (en Berlijn) maakte Werner Herzog, samen met Tim Roth en Hans Zimmer een grootste gebaren-film. Het is tevens zijn malste, en dat zegt wat. Alsof de producenten hem vertelden: doe jij eens The Pianist, en Werner vervolgens in een stoned middagje een script in elkaar flanste. Het eerste half uur lijkt meer een inside joke, zonder de kijker op de hoogte te stellen. Het acteerwerk is amateurs onwaardig, en (de) Polen postmodern nep. Zou het allemaal de bedoeling zijn, overwoog ik even, bewust ongemakkelijk in plaats van bizar slecht? Ik hoopte op een Lina Wertmuller-achtige fabula-destructie. De tragiek van de joden wordt hier gesymboliseerd door een 'strongman'. ('We need a thousand Samsons'.) Wanneer deze jongeling in showbiztown Berlijn belandt rookt zijn manager de grootste sigaar (uit eigen doos). De gespierde buba wordt 'te werk gesteld' in het Palast des Okkulten, wat Herzog de kans geeft op Dr. Mabuse te alluderen. (Voila, daar is de politie-chef al.) Het is de beste fase van het verhaal, onder Freaks klopt Herzogs stijl zelfs nu, en hij vindt ook nog wat kriebelende beestjes. Mieren verschijnen in dromen, kwallen in het aquarium, van handjeslezer Roth. 'I am the prophet of his coming.' Daarna sijpelt alle zin en onzin weg, en rest slechts extatische sentimentaliteit. 'You do read, don't you?'

The Castle of Cagliostro
'Ze behandelen me als vuil.' Puur natuurtalent, die Miyazaki. Veertig jaar geleden debuteerde hij met een film, die hij zonder veel moeite vandaag nog als nieuw werk zou kunnen presenteren. In het oude schittert al het nieuwe. Zoals Europeanen door Japanse rituelen worden gefascineerd, geldt het omgekeerde voor Miyazaki. Hier begint hij in Monaco, om vervolgens 'af te zakken' naar 'het kleinste landje van de Verenigde Naties', een fictief hertogdom met trekken van San Marino en Liechtenstein. De smooth en funky Planete Sauvage-achtige soundtrack begeleidt – eigenlijk nog het meest seventies – twee Japanse gangsters die een toertje Europa doen. Miyazaki toont ze in Robbie Mullers 'tegenlicht', voor het melancholische begin, en trapt dan het gaspedaal in. Meer dan zijn latere films is The Castle of Cagliostro een echte 'comic', een Mario Kart vol Robbedoes-trucs. Dat maakt het verhaal wat licht(er) verteerbaar, maar de latere fans spotten alvast de magie van overwoekerde kastelen. Op zulke plekken emuleert Miyazaki de Westerse traditie. Het stuntwerk van de ingevlogen Japanners onthult een 'kapitalisties komplot' van machiavellistische proporties. De goeiige hond zal niet voor niets Karl heten! Aan het eind zakt een 'sole tower' ineen. Miyazaki had de klok horen luiden, en vertrok voor zijn reis. 'Wil je zeggen dat Interpol niet te vertrouwen valt?'

Devil's Pie
Documentaire over D'Angelo. Zijn struggle tussen de kerk waar hij in opgroeide en zijn aardse documentaire maar ook survivor's guilt, aangestipt door Questlove (hoe het succes steekt in het licht van minder fortuinlijke klasgenootjes die in de gevangenis zitten of erger), iets waar ik nog niet aan gedacht had en er bij mij wel inhakte. Het geduld van manager "Pops" Leeds (broer van Prince's saxofonist Eric Leeds en meer moeilijke gevallen onder z'n hoede gehad, waaronder Prince) is bewonderenswaardig. Wel iets meer begrip gekregen voor al het laat komen en cancelen van shows, hoewel dat laatkomen soms ook gewoon ijdelheid, getreuzel met z'n do en drip, is.

Niet aardse documentaire maar aardse carrière.

リリイ・シュシュのすべて
Na een reeks dromerige tienerfilm de andere kant van de Japanse yen: de sociale druk, het volgen en sadisme. En dat meer dan 2 uur lang. Voor 2001 redelijk vooruitziende manier om online communicatie in een film te verweven, hier een chatroom over Lily Lily Chou een zangeres die fans tot mystieke contemplatie verleidt. Shunji Iwai ging lekker experimenteren met allerlei sprongen in de tijd waardoor ik, eerlijk is eerlijk, veel personages niet uit elkaar kon houden, behalve de gepeste die na een bijna-doodervaring top dog wordt en een nog ambitieuzere pestkop. Ongemakkelijke materie allemaal: Debussy, de treinen, de velden, schooluniformen, alles lijkt te verwelken. Bij vlagen heel mooi geschoten. Goeie liedjes ook eens keer wat de fascinatie van de fans een keer inleefbaar maakt. En omdat het Japan is, natuurlijk een fijne twist.

had D'Angelo geen drugsverslaving? Of was dat enkel rumour.

ah Lily Lily Chou, lekker emo :-)