Filmforum

Eagle vs. Shark
'I used to be a bit of a nerd.' Odd boy meets odd girl story, waarin de makers stoner humor met indieschmindie-lievigheid combineren. Of gaan die dingen onvermijdelijk samen? De droge zelf-dialoog waarmee de film opent, komt recht uit Me and You and Everyone We Know. De twee films schelen slechts een jaar, dus toeval kan niet worden uitgesloten. Honderd procent zeker is de invloed van Clerks, want Shark werkt in de Meaty Boy, het hamburger-restaurant waar ze een oogje op de klant Eagle heeft. Beiden delen een moeilijk pukkeltje, en een moeilijk leventje. Van het een komt de ander, of liever, de een komt tot de ander. 'Why? It's free cheese!' In vulvisch haaienpak belandt het meisje op zijn feestje, waar hij in fallische arend-uitdossing rondloopt. Tahiti 80-vibes klingelen all around. Later zingen M. Ward, Devendra Banhart en The Stone Roses. The Shins waren te duur zeker. Tussen alle aangename voorspelbaarheid zweemt nog wel een filosofische vraag. Hoe overwint de gepeste zichzelf? In de beste scene geeft het meisje het goede voorbeeld, via een staaltje positief omdenken van naambriefjes. Mijn favoriete personage bevindt zich in de marge. Shark heeft een lijpe broer, die helemaal oké is met zijn loser-dom. Complimenten van de omgeving deden het hem. Daar zat geen film in, allicht. Hier redt de vrouw. 'I'll just make it, okay.'

Honeysuckle Rose
'It must be strange being everybody's hero.' De eerste Hollywood-film van Robbie Muller leverde meteen een mooie anekdote op. Voor de eerste scene had de droomfabriek tal van vrachtwagens met apparatuur naar een weiland verscheept. Wat deed Robbie? Uiteraard, hij filmde gewoon in natuurlijk (tegen)licht. Rockist. Past natuurlijk wel bij de outlaw country van Willie Nelson. Jemig, die man leeft nog, ontdekte ik. En toen bleek regisseur Schatzberg– van Puzzle of a Downfall Child – ook alive and kicking. Met Honeysuckle Rose probeert het duo Altman's Nashville te doen. Texville, eigenlijk, want Willie rijdt in een bus rondjes door zijn oliestaat. Hij weet niet beter dan 'on the road' te zijn. Dat maakt de muzikant ook zo'n lastige echtgenoot vergeleken met een sporter. Muzikanten blijven gaan. De local hero krijgt er wat lokale beslommeringen voor terug. Het op halve toeren functionerende gezinsleven wordt waarachtig verbeeld. Veel booze, skinnydipping, dingen op lichamen schrijven. 'All growed up and haired over' . Ik mag het countryfilm-genre wel, al valt op hoe wit het allemaal is. Op politiek correct vlak lijkt de boel nog te worden gered door girl power, maar het eindigt in vrouwenvergeving. Gelukkig vindt Robbie nog meer schemeringen, al blijft het eindresultaat wél middle of the road. ''You make all your efforts for strangers.'

Two-Lane Blacktop
Een na oudste film op mijn kijklijst. Geweldige film. Een film waar ik ook meteen in zat, al was het door de twee zwijgzame hoofdpersonen, gespeeld door James Taylor en Dennis Wilson! De zanger Taylor heeft me op een of andere manier altijd tegengestaan, maar hier is hij fascinerend slungelachtig met een soort lege, vogelachtige scherpte wanneer hij achter het stuur zit. Hij is een dragracer met een persoonlijke mechanicus (een stoïcijnse Wilson) en samen rijden ze in verraderlijk duffe auto een beetje door het land op zoek naar races om wat geld te verdienen. In een WTF-moment stapt er een meisje bij ze in de auto (ook een figuur!) en wat later komen ze vreemde snuiter Warren Oates tegen in een gave gele auto die denkt dat zij hem achtervolgen. Ze besluiten om een wedstrijdje wie-het-eerst-in-Washington te doen maar al snel blijkt dat er van de wedstrijd niet echt veel terecht komt. Ergens onbeschrijfelijk in hoe personages op situaties en elkaar reageren en het verhaal volstrekt onvoorspelbaar verloopt, *zonder geweld*. Zoveel memorabele scènes, hier moeten hele studies aan zijn gewijd.

Us
Die classic horrorreferenties heb ik een beetje gemist geloof ik, ben ik niet genoeg fetishist voor ofzo (als iemand ze opschrijft zal ik wel denken "o ja"). Ik vond het evengoed een toffe film, gewoon als horror maar ook vanwege de politieke lading. (Juist) geen "race" maar 1ste vs. 3de wereld (al zijn er meer interpretaties mogelijk).

The Favourite
Deze gedoodverfde fav kon ik minder warm voor lopen. Keutelt maar aan als een soort ambient, soms komisch maar niet half zo weird als de vorige Lanthimossen. Wellicht groeit bij een tweede ronde maar die groothoeklenzen irriteerden enigszins al zou je het ook melig kunnen vinden (dat constante heen en weer geloop in die gang).

Leviathan
Beetje onderwaterversie van Alien, niet heel slecht maar wel erg run of the mill.

ik vind duidelijk geen medestanders voor The Favourite hier. :-)

Leviathan, daar zijn er zoveel van, ik heb er zelf nog 1 op de lijst staan, niet deze, (en ik had 'r al 2 gezien, niet deze)

Samoerai Rebellion
'Vader is vader. Ik ben mezelf.' Een typisch Oosterse samoerai-les uit Gijsens Deirdre-trilogie luidt als volgt: je vecht nimmer tegen een tegenstander, eigenlijk bestaat de tegenstander niet eens, die vormt slechts een stroman. Je vecht ten alle tijde tegen jezelf. En zodra je dat gevecht aan durft aan te gaan, kan en zal je (in elk geval moreel!) overwinnen. In deze cognitief ijzersterke samoerai-film slaat een pa des paleizes aan het begin een stroman door midden. Jarenlang heeft hij zijn leven van rituelen geleid, zonder zin, zonder liefde. Nu mag zijn zoon het overnemen, maar het is vooral pa die daarvan geniet. Al snel dient zich namelijk de crux aan, de levensparadox. Een ongewilde bruidsschat wordt gewenste filosofische Verlichting. Trommeltjes en stokslagen van Takemitsu begeleiden de daaropvolgende onderhandelingen. Discussie met de mede-clanleden, met de vrouw in kwestie, en de voormalige paleisheerseres. Die laatste uit de instant klassieke tekstregel: 'Three men gather in a room, and still have no idea what's going on.' Maar ze zit ernaast. Haar mannen weigeren vaker dan een wild paard. Dan rest hen enkel nog het laatste ritueel. De interne strijd waar de hele film elegant en sereen naar toewerkt. Ik neuriede zachtjes: must be the reason why I'm king of my castle, must be the reason why I'm freeing my trapped soul. 'Het was als een gebed.'

Ik heb die andere twee Leviathans ook gezien, die zijn beide veel beter.

xD

Bijval van rechtse "denker" Sid Lukassen😉:

https://i.postimg.cc/vZz07j2M/D7kp-UU2-X4-AAN4y-Q.png

Die gast is echt bezig met een wereldrecord uit je nek lullen.

ha! ik kan 'm aardig volgen - al blijft het een verkapt, vrouwen kunnen net zo goed op de achtergrond blijven - hypothese.

hoe dan ook bewijst The Favourite zijn punt nergens. (Vrouwen steken 'r wel hun nek uit, ten slotte, en meer dan dat.)

had nog nooit van 'm gehoord, aha, een vrindje van Cliteur dus.

Nooit van 'm gehoord? iN WaT VoOR BuBbLE ZiT jIJ?!?!1 😉

Wij zitten gewoon in de Twitter-bubbel. :( Niemand daarbuiten kent types als Sid de Shit, Doekin, Ik Zihni, Jan Roos, Kampcommandant Niemöller, Esther Voet en andersoortig tuig. Dat is echt een zware prijs die je moet betalen, vind ik.

hehe. ja precies. :-)

ik krijg mijn hele Twitter bubbel gefilterd door Martijn en wat andere ex-Subs. Hendig, en mentaal kosteloos :P

Invincible
'We are entertainers.' Once upon a time in Polen (en Berlijn) maakte Werner Herzog, samen met Tim Roth en Hans Zimmer een grootste gebaren-film. Het is tevens zijn malste, en dat zegt wat. Alsof de producenten hem vertelden: doe jij eens The Pianist, en Werner vervolgens in een stoned middagje een script in elkaar flanste. Het eerste half uur lijkt meer een inside joke, zonder de kijker op de hoogte te stellen. Het acteerwerk is amateurs onwaardig, en (de) Polen postmodern nep. Zou het allemaal de bedoeling zijn, overwoog ik even, bewust ongemakkelijk in plaats van bizar slecht? Ik hoopte op een Lina Wertmuller-achtige fabula-destructie. De tragiek van de joden wordt hier gesymboliseerd door een 'strongman'. ('We need a thousand Samsons'.) Wanneer deze jongeling in showbiztown Berlijn belandt rookt zijn manager de grootste sigaar (uit eigen doos). De gespierde buba wordt 'te werk gesteld' in het Palast des Okkulten, wat Herzog de kans geeft op Dr. Mabuse te alluderen. (Voila, daar is de politie-chef al.) Het is de beste fase van het verhaal, onder Freaks klopt Herzogs stijl zelfs nu, en hij vindt ook nog wat kriebelende beestjes. Mieren verschijnen in dromen, kwallen in het aquarium, van handjeslezer Roth. 'I am the prophet of his coming.' Daarna sijpelt alle zin en onzin weg, en rest slechts extatische sentimentaliteit. 'You do read, don't you?'

The Castle of Cagliostro
'Ze behandelen me als vuil.' Puur natuurtalent, die Miyazaki. Veertig jaar geleden debuteerde hij met een film, die hij zonder veel moeite vandaag nog als nieuw werk zou kunnen presenteren. In het oude schittert al het nieuwe. Zoals Europeanen door Japanse rituelen worden gefascineerd, geldt het omgekeerde voor Miyazaki. Hier begint hij in Monaco, om vervolgens 'af te zakken' naar 'het kleinste landje van de Verenigde Naties', een fictief hertogdom met trekken van San Marino en Liechtenstein. De smooth en funky Planete Sauvage-achtige soundtrack begeleidt – eigenlijk nog het meest seventies – twee Japanse gangsters die een toertje Europa doen. Miyazaki toont ze in Robbie Mullers 'tegenlicht', voor het melancholische begin, en trapt dan het gaspedaal in. Meer dan zijn latere films is The Castle of Cagliostro een echte 'comic', een Mario Kart vol Robbedoes-trucs. Dat maakt het verhaal wat licht(er) verteerbaar, maar de latere fans spotten alvast de magie van overwoekerde kastelen. Op zulke plekken emuleert Miyazaki de Westerse traditie. Het stuntwerk van de ingevlogen Japanners onthult een 'kapitalisties komplot' van machiavellistische proporties. De goeiige hond zal niet voor niets Karl heten! Aan het eind zakt een 'sole tower' ineen. Miyazaki had de klok horen luiden, en vertrok voor zijn reis. 'Wil je zeggen dat Interpol niet te vertrouwen valt?'

Devil's Pie
Documentaire over D'Angelo. Zijn struggle tussen de kerk waar hij in opgroeide en zijn aardse documentaire maar ook survivor's guilt, aangestipt door Questlove (hoe het succes steekt in het licht van minder fortuinlijke klasgenootjes die in de gevangenis zitten of erger), iets waar ik nog niet aan gedacht had en er bij mij wel inhakte. Het geduld van manager "Pops" Leeds (broer van Prince's saxofonist Eric Leeds en meer moeilijke gevallen onder z'n hoede gehad, waaronder Prince) is bewonderenswaardig. Wel iets meer begrip gekregen voor al het laat komen en cancelen van shows, hoewel dat laatkomen soms ook gewoon ijdelheid, getreuzel met z'n do en drip, is.

Niet aardse documentaire maar aardse carrière.

リリイ・シュシュのすべて
Na een reeks dromerige tienerfilm de andere kant van de Japanse yen: de sociale druk, het volgen en sadisme. En dat meer dan 2 uur lang. Voor 2001 redelijk vooruitziende manier om online communicatie in een film te verweven, hier een chatroom over Lily Lily Chou een zangeres die fans tot mystieke contemplatie verleidt. Shunji Iwai ging lekker experimenteren met allerlei sprongen in de tijd waardoor ik, eerlijk is eerlijk, veel personages niet uit elkaar kon houden, behalve de gepeste die na een bijna-doodervaring top dog wordt en een nog ambitieuzere pestkop. Ongemakkelijke materie allemaal: Debussy, de treinen, de velden, schooluniformen, alles lijkt te verwelken. Bij vlagen heel mooi geschoten. Goeie liedjes ook eens keer wat de fascinatie van de fans een keer inleefbaar maakt. En omdat het Japan is, natuurlijk een fijne twist.

had D'Angelo geen drugsverslaving? Of was dat enkel rumour.

ah Lily Lily Chou, lekker emo :-)

Ja, dat ook, en vrouwverslaving.

江湖儿女
China in de jaren 2000, wat doen ze daar zoal? Ash is Purest White geeft op subtiele wijze een groot aantal hints. Het begint met een mooi kijkje in een small time gangsterwereldje. Redelijk goeiig totdat een mysterieus uitgelokte turfwar het leuke koppel uit elkaar drijf. Zij offert zich voor hem op en hij kan niet op haar wachten. Zo begint een fascinerende reis (richting het westen, gokte ik, mijn topografie van China is zwaar ondermaats) waar de hoofdpersoon nergens lijkt te kunnen aarden. Pijnlijk op zo'n zwijgende Aziatische manier en mistroostig maar ook weer niet te. Laatste 45 minuten lagen wat zwaar op de maag vooral omdat er nog echt weinig gebeurd. Ik zag zelf persoonlijke sores, een maatschappij in beweging richting een soort technologische moderniteit en landschappen die altijd hetzelfde zullen blijven. Ik ontwaarde ook een voorzichtig poëtische kritiek om de censors/geldschieters niet teveel tegen de tenen te stoten.

Les créatures
Zo, een wat verborgen, wat eksperimentele film in het oeuvre van Varda. Wel gewoon met Deneuve en Piccoli in de hoofdrollen. Na een auto-ongeluk gaat een echtpaar op een eiland wonen waar de lokale bevolking de man een vreemde snuiter vindt (zij, haar stem kwijt geraakt in het ongeluk, wil nooit uit hun sprookjestoren.) De man is een sciencefictionschrijver (als ik het goed begreep) wat de scheuren in de realiteit hopelijk verklaart. Meneer begint met dieren te praten ("uw spreekt vrij goed konijns") en dat is de opmaat naar een hele rare twist die zijn tijd ver vooruit was. Van die "paranoïde realiteit is een spel met technologie"-achtige shizzle waar Kaufman en Carax school mee hebben gemaakt. Vreemd om zoiets in een nostalgische Frankrijk (1966) met olijke Suske & Wiske schurken tegen te komen. Al met al, geen echt goede film maar wel erg mooi gefilmd.

ahhh toch benieuwd! (doet me denken aan Je T'Aime, Je T'Aime van Resnais)

M. Butterfly
'It's very beautiful.' 'Well yes, to a Westerner.' Eentje voor een scriptie over adaptieve netwerken, al raakte ik zelf niet echt geïnspireerd. Ondanks alle postkolonialiteit blijft het scenario (naar een toneelstuk) koppig vasthouden aan het Witte Westerse Man-perspectief. Het grote verschil: hij krijgt ervan langs. Puccini's libretto speelt nu in het Peking van 1964. Daar heerst zelfvertrouwen, en ligt men niet meer slaafs aan de voeten van de Westerling. Of toch wel? Diplomaat Jeremy Irons raakt in de ban van een opera-zangeres, die hem lesjes modern denken leert, met een Oosterse twist. Haar lichaam krijgt hij niet te zien, haar hypnotiserende, diepe stem hoort hij des te vaker. 'There is a mystery you must clarify for me.' Langzaam begint alles derridaesk verdubbelen, niet enkel de opera-fictie en de echo's ervan in het 'realistische' verhaal, ook de mensen en hun politieke en gegenderde rollen. Het deed me denken aan Year of Living Dangerously. Ik peinsde of het niet gewoon allemaal koloniale cliches 2.0 zijn. Het Verre Land helpt de Westerling voorbij diens binaire brein. De onderdanigheidsfantasie leidt naar een logische, irrationele twist. Tussen de Parijse power structures voltrekt zich een melodrama. Operawaardig. 'I have a vision of the Orient.'

doet me denken aan Je T'Aime, Je T'Aime van Resnais

Een beetje, maar die was wel beter.

Fahrenheit 11/9
Hoewel gefocust op het water in Flint, Michigan, komen er genoeg meer landelijke een wereldwijde (die rooie aap in het Witte Huis) zaken aan bod om te boeien en je bloed te laten koken. Ongelofelijk en in het licht van de immer selectieve ophef over vanalles, hoe kan dit toch allemaal maar?

The Perfection
Dit is gelukkig fictie. De elaborate revenge van cellisten. Geen fan van cello op zich, maar deze film is tof. Origineel en goed uit gewerkt (op ms de Chinese buschauffeur na).

깊은 밤 갑자기 (Suddenly In The Dark)
Koreaanse horror, qua verhaal niet bijster interessant en er is nog wel meer mis, dat gedoe met die pop is echt niet spannend bijvoorbeeld. Maar de mooie kaleidoscopische plaatjes, zelfs al zijn ze niet superfunctioneel, make up for it.

Pervert!
Murica! Onschuldige idiote Amerikanen. Nerdy zoon wiept in zijn zomervakantie met alle veel te jongen vriendinnen van z'n pa in de woestijn tot zich een vreselijk geheim ontvouwt. Russ Meijer is een invloed al zijn de vrouwen daar wel een stuk sterker dan de windowdressing die ze hier vormen. Niet zonder humor maar niet bepaald goed.

Prime Evil
Satanscultstuff maar dan in de late jaren tachtig (het genre was populairder in de jaren zeventig). Heeft z'n momenten in de special effects maar is overall toch net te saai.

Nerdy zoon wiept in zijn zomervakantie met alle veel te jongen vriendinnen van z'n pa in de woestijn tot zich een vreselijk geheim ontvouwt

made me lol :-)

影
Het nieuwste Zhang Yimou spektakel ziet er fascinerend uit, bijna alleen maar grijstinten die het goed doen bij de voortdurende regen. Erg geduldige, wat potsierlijke opzet dit keer, met een semi-decadente jonge koning-dichter die geen zin heeft in oorlog om een stad die om de zoveel tijd van partij wisselt. Zijn oude commandant is ooit bijna dodelijk gewond geraakt en leeft als een schaduw van een dubbelganger die zijn werk moet voortzetten (hij wil wel graag die stad heroveren en zijn oude rivaal een lesje leren.) Ja, je ziet de ingrediënten al voor deze duistere klucht, aangezien de schaduw ook nog een vrouw heeft die de schone schijn moet ophouden. Het duurt opvallend lang voordat er wordt gevochten, dit keer zonder draadjes maar wel met dodelijke paraplu's wat natuurlijk mooie plaatjes oplevert. Het laatste half uur is er nog een grote trukendoos met ongeveer hetzelfde aantal overlevers als Reservoir Dogs. Ik vond het uiteindelijk niet in balans, zeker als je het vergelijkt met de droompracht van Hero en House of the Flying Daggers (ik miste ook acteurs met het charisma van Zhang Ziyi of Jet Li.)

Battleship Potemkin
'Moeten wij de laatste(n) zijn?' Schandalig genoeg nog nooit gezien, deze grootste der revolutionaire propfilms. Dialectisch kan dat maar aan een iemand liggen, maar ik verkies toch beschuldigend te wijzen naar NY Times 1000, waar Eisensteins beroemdste film geen deel van uitmaakt. Stelletje koelakken! De hegeliaanse teksten de kijker hier om de oren. De boze matrozen beginnen al snel rap(pe) speeches te houden, papieren in de hand. Ze willen beter eten. Eisenstein 'cut' het allemaal op moderne marssnelheid. Dat juist zijn stijl in het hyperkapitalistische Hollywood de norm is geworden bevat wel een zekere ironie. Terwijl de zeelui hun borscht weigeren, plaatst Eisenstein hen als gespierde en gestaalde kaders tegen miezerige bebrilde bovenbaasjes. Ook de priester krijgt er heerlijk van langs ('Smeer hem, tovenaar!') en op de kade gaan de hoofddoeken af. Ongeveer halverwege begint de massapsychologie voor simpele zielen, ondanks de vele majestueuze shots (excusez le mot) wat vermoeiend te worden, om niet te zeggen dat de Totale Murwbeuking dreigt. Alles vloeit, er is zelfs een bootjesmassa. Maar dan wappert daar een rood vaandel en vindt het kinderoffer op de trappen van Odessa plaats. De Squarepusher van de cinema wist wat hij deed. Het is onmogelijk niet te glimlachen bij zo'n vuist in de lucht-einde. 'Broeders!'

Way Out West
'The best entertainment that money can buy.' De bestseller-onderzoeker Clive Bloom stelt dat van alle publiekssuccessen uit het verleden, het vooral pastiches zijn die blijven bestaan. Prive-obsessies worden meestal meteen vergeten. Laurel & Hardy lijken ferm in de eerste categorie te passen. Ik kijk ze ten slotte nog. De 'serio-comic entertainers' trekken hier naar de wereld van de saloons in corrupte staat, sexy cowgirls en goldmines. De express domme en de echt domme hebben voor de gelegenheid van rol gewisseld. ('So you got wise huh?) De Amerikaanse western-setting biedt gelegenheid tot jodelen en wat raunchy (op de) hakwerk. (Commence to dancin'!) Voor een film van slechts een schamel uur duurt het wat (te) lang voor ze op stoom zijn, maar wanneer dat gebeurt, gebeurt het ook bruut. Beide kompanen hebben uitstekende ledemaat-problemen, een vorm van sur-corpo-realisme, zou ik wil zeggen, wellicht een synoniem voor slapstick an sich. De Dunne zuigt spectaculaire toestanden uit zijn duim en de Dikke maar tevergeefs proberen. 'Eat it!' Wat mij betreft had de rol van de dames groter geweest. De potentie van een femme fatale versus onschuldig engeltje blijft nagenoeg onbenut. Misschien wachten ze daarmee tot het vervolg. Want dat is een ander kenmerk van een bestseller. Pers het uit, zolang het kan. 'You mind if I have another idea?'

Monday
Nog een uit de stoffige regionen van de kijklijst, deze onevenwichtige mix tussen 90s post-Tarantino en weird Japan. De eerste helft lijkt geweldig te worden want een soort Japanse After Hours. Een salary man wordt wakker in een hotelkamer en probeert de afgelopen dagen te reconstrueren. De alcohol vloeit rijkelijk, er is ongemakkelijke situatie tijdens een begrafenis, een voorspelling, een sensueel dansje en dat gaat allemaal goed, een kleine rondleiding door schaduw-Tokio. Zodra de hoofdpersoon een shotgun in handen krijgt gaat het langzaam de verkeerde kant op, helemaal wanneer zijn huidige situatie helder wordt. Ik zag de fantasie-loop al aankomen wat leidt tot een soort open einde. Ik hou daar toch niet zo van. Een overgangsfilm, al snel ging men dit soort films echt goed doordenken en alle kanten op laten stuiteren.

Réalité
Een 10 voor realiteitsneukerij, Monsieur Oizo. Mooi gefilmde droomlogica die enigszins doet denken aan de late Buñuel. Dupieux weet met opvallend eenvoudige frame breaks en bijna zonder speciale effecten een fijne trip neer te zetten. Fijne opbouw, het is allemaal niet te zwaar of Lynchiaans gewelddadig en met veel goed-getimede humor. Moet het ook nog wat betekenen? Heeft dit soort surrealisme nog een bestaansrecht in tijden van hyperrealiteit? Geen idee eigenlijk, maar deze surrealist wil ook gewoon wel eens light entertainment zonder al teveel kopzorgen.

oehh 2x interessant. :-)

Uhm...je weet toch wel dat je Monday al hebt gezien? ;) Daarom was op mijn kijklijst terechtgekomen. :)

LOL

1x enthousiast dan.

de heilige filmgeest was nog niet neergedaald vanochtend (maar met ruim 7 jaar geleden, vergeef ik het mezelf ;-) )

spijtig genoeg heb ik Tanaka's Unlucky Monkey nog (niet/nooit) kunnen vinden. Jaar in jaar uit op 87.3 procent in mijn download queue gestaan. Wachtend op die laatste finale seeder. Had ook wel wat moois, zeker met die titel.

Ik snap het wel hoor, die After Hours verwijzing zorgde even voor een waas. :)

Jaar in jaar uit op 87.3 procent in mijn download queue gestaan.

LOL, we kennen het allemaal. Zelf zie ik Postman Blues wel zitten trouwens.

Die Dupieux heeft overigens dat heerlijke Fransen-in-Californië sfeertje waar al die muzikanten (Air, Daft Punk) op een of andere manier gevoelig voor zijn.

Cremaster Cycle
Bizar! Formatiedansen in een stadion met zeppelins, Agnostic Front vs. Murphy's Law, op elkaar inbeukende classic cars, Hongaarse opera, een dwerg en een reus in Ierland, aardappelsnijden met je schoenen, veel slijmerige zaken, veel lichamelijke zaken en ook nog Dave Lombardo (ex-Slayer) en Steve Tucker (Morbid Angel) begeleid door een zwerm bijen. Die cremaster is wat de mannelijke testikels op en neer takelt afhankelijk van temperatuur (en ze laat "indalen" bij opgroeiende jongens). Hoog WTF!?!-gehalte en eigenlijk moet ie integraal op herhaling.

Bill & Ted's Excellent Adventure
Bill & Ted's Bogus Journey
De Bill & Ted Cycle is aanzienlijk lichtvoetiger en ± 30 jaar later eigenlijk nog best non heinous of zelfs most excellent. Ik heb me er toch weer prima mee vermaakt, veel leuker dan dat oubollige Wayne's World en het tweede deel is qua muziekkeuze (thanks Interscope) alleen al veruit superieur.

(ik heb Unlucky Monkey op DVD, Ludo)

http://i63.tinypic.com/1zdyr5y.gif

holy moly :D

rip tzt maar een keer voor me, geen enkele haast, officieel ben ik aan mijn Mark Cousins-project bezig.

in oude newsgroup stijl zou ik nu een trade voor moeten/kunnen stellen, maar wat heb ik dat MB niet heeft. NIETS :P

De nada, m'n watchlist is lang genoeg (en moet Umut ook nog steeds zien).

Vind het zo grappig als Japanners Engels na uitschrijven in katakana weer terug "latiniseren": Anrakkî monkî. Heb ook eens een Japanse aankondiging gezien van Buckethead als "Baketoheto", wat idd is wat ze er in katakana van gebakken hebben.

Avril et le monde truqué
Fijne Franse animatie die de sciencefiction van Verne combineert met de stripstijl van Tardi (even wennen dat laatste maar mooie, gewaagde keuze.) Alternatieve geschiedenis doet het meestal wel goed en is hier goed uitgewerkt qua hoe de geschiedenis een andere loop neemt (geen Wereldoorlogen, geen elektriciteit) en technologieën evolueren. Het verhaal is het betere stripverhaalavontuur met een prima tempo en humor. Dreigt even in pief-paf-poef ten onder te gaan, maar zelfs dat valt uiteindelijk wel mee.

:-)

Anrakki haha. my man!

was (ook) weer heel tevreden over dit forum toen ik een aantal fijne overpeinzingen in de archieven over American Gigolo vond :-)

Sabotage
'Slap me hard, granddad's been very naughty.' Vroege, altijd wat vreemd vrolijke Hitchcock. Het begint hier dood-leuk met een woordenboek – zou Sabotage als term nog zo onbekend zijn geweest? 'Inspiring public uneassiness'. Ik zeg H is for Hitchcock, wanneer hij zijn topniveau haalt. Voor Sabotage geldt dat niet, maar de film heeft zo zijn kwaliteiten. Allereerst omdat Hitchcock hier zowaar een grote naam adapteert. Sabotage is gebaseerd op The Secret Agent van Conrad, een roman die na 9/11 unheimisch accuraat werd bevonden. Aanslagen op willekeurige menigten, in het OV van Londen, dat komt ons inderdaad bekend voor. Voor de vrolijkere noot zorgt de meta-locatie. De sappelende slechterik runt een biosoop. Het geeft Hitchcock de gelegenheid tot wat grapjes en kortstondige actie voor en achter het scherm. De Oost-Europesige Edward G. Robison-achtige eigenaar acteert met zijn dikke accent wel heel verdacht. Leuker zijn de gewone volkse luitjes, die ongewone dingen doen. Spannend spioneren en gemoedelijk dineren. Soms lijkt de film daardoor wel een Topaas-reeks-aflevering. 'It's the men they employ that we are after.' Kleine vissen uit de dierenwinkel, die zijn voor Scotland Yard wél binnen bereik. Allemaal runnen ze een sideline, economisch denken prevaleert. 'You must have been showing some funny sorta films.'

American Gigolo
'Who called who up, begging for a sub?' Aardig jaren zeventig relatiedrama, in de peperdure vermomming van een strak gesneden Miami Vice-pak. Richars Gere voelt zich helemaal thuis, wiegend op die Moroder-basjes t(r)ippelt hij door LA. Rich pussy bracht hem bakken geld, en het American Psycho-leven. (Er zit ongetwijfeld een referentie of twee in de roman van Ellis.). Soms lijkt het alsof elk restaurant waar hij zijn schoenen neerplempt, prompt in een rood belicht bordeel transformeert. Van zo'n gladjakker leert de kijker de trucs van de tricks: aankijken, aankijken en de ander laten praten. Op het juiste moment zeg je dan: 'you're gonna like me' , et voila. Dat zijn de leukere kanten aan het leven, maar even zo vaak moet de gigolo een agressief (passief, verbaal en fysiek) spel spelen. Halverwege begint de penarie, met de entree van een sigarenrokende detective. Elizondo is op dreef, en even benieuwd. 'How do you seduce all these women, huh?' Ik peinsde of deze film de reden vormt dat Bill Monica met een sigaar wilde doen. Schrader had het kunnen bedenken. Net als in Taxi Driver schotelt hij hier de onvermijdelijke slechtheid van een narcistische samenleving voor. Alleen het kafkaeske einde durfde hij niet aan. Ter compensatie moffelde hij er maar wat Goddard en Bresson in. Ook leuk. 'The other side will always pay more.'

Ja, Ellis wijdt in White bijna een heel hoofdstuk aan de jonge Richard Gere en het belang van American Gigolo voor hemzelf maar ook hoe het een nieuw soort man presenteerde. Voor de L.A. kids moet het destijds wel een interessante ervaring zijn geweest die film.

ha!

Aufzeichnungen zu Kleidern und Städten
Mooie documentaire van Wim Wenders over de Japanse modeontwerper Yohji Yamamoto. Uit 1989 en ik had de indruk dat Wenders hier bezig was om een bepaalde documentairestijl te ontdekken die in de jaren negentig veel navolging zou vinden: verschillende camera´s, het mixen van beelden, zwijgende personen inpassen bij andere beelden terwijl een ander geluidsspoor klinkt, dat soort werk. Wenders geeft bij aanvang toe dat hij weinig wist van mode maar pakt het pragmatisch aan door bijvoorbeeld lekker in Parijs te gaan poolen met Yamamoto die best wel open is over van alles, soms wat zoekende in het Engels en dan opeens vertelt over de dood van zijn vader in WOII. Müller komt ook even langs in Tokio en gaat duidelijk uit zijn dak bij het zien van alle viaducten en neon. "Tokyo has no nationality. People of my generation, who were born in Tokyo or another big city, often prefer not to have a specific nationality." Ware woorden.

door bijvoorbeeld lekker in Parijs te gaan poolen met Yamamoto

:D

The Red and the White
'Een mens kan vechten en nog steeds humaan zijn.' Die titel refereert niet aan Stendhal, het gaat hier om de rode en witte legers der Russen, die elkaar rond 1920 bekampten. En misschien ook wel om de witte billen en de roodverbrande ruggen die tevoorschijn komen, wanneer zij elkaar vernederen. Eindeloze sadistische spelletjes – eigenlijk bestaat deze hermetische Hongaarse film uit niets anders. Regisseur Miklós Jancsó bekijkt alles van een afstandje, sardonisch op zijn gemak met de zelf-onttakeling der mensen. (Niet voor niets beïnvloedde hij Bela Tarr). Zijn super-realisme vangt de nutteloosheid van de strijd. De kansen keren continu, om vervolgens samen te smelten tot identieke ellende. 'Er zijn alleen patiënten hier.' Soms wordt de permanente actie wel eentonig. Maar dan verschijnt een plotse melkmeid, of klinkt muziek. Paardenkont, vrouwenkont, bitter slaat de absurdistische trom. Door de aanwezigheid van de 'internationalisten' ontstaan multi-linguistische misverstanden. Bloed verstaan ze allemaal. Een naakte vrouw krimpt ineen, terwijl om haar heen mannen hun mannendingen doen. Oorlog wordt hier zo gortdroog geregistreerd dat het spelletjes lijken. Die realisatie maakt het des te schokkender. De film lijkt om voor ie begint, oftewel, er verandert niets tussen begin en einde. 'Je mag de man uitkiezen die je zal neerschieten.'

マルサの女
Geil mannetje was Juzo Itami toch, maar toch iets teveel yakuza voor gek gezet in zijn films (naar het schijnt werd het hem fataal.) Zonde, want hij had toch een heel eigen komische touch. Na het succes van Tampopo herenigde hij in A Taxing Woman de twee hoofdrolspelers maar dit keer als tegenstanders, zij als propere en ietwat warrige belastinginspecteur, hij als manke witwasser en eigenaar van love hotels met grote bril. Het begint kolderiek met een wel heel 80s soundtrack (al wordt het irritante sopraansax-riedeltje echt heel knap uitgebouwd) maar verandert halverwege in een intrigerend kat-en-muisspel met weer een typisch Japanse menselijke touch, vol grijstinten. Super Mario komt even langs, Tokio zit weer vol fijne straatjes en spoorwegovergangen en er is een verrassend melancholisch einde (en prachtig eindshot). Aparte film.

en er is een deel 2 ook nog! :-) in goeie kassucces-stylo.

in de categorie moet ik het posten want goes without saying: 'minder goed'. (maar minstens zo apart).

Original Gangstas
Richard Roundtree, Jim Brown en Pam Grier zijn old school blaxploitationhelden, in de film zijn ze de titulaire OG’s die orde op zaken komen stellen in hun hood waar hun jonge opvolgers er een potje van maken, met meer geweld en zonder code. Geen hoogvlieger en die seventies shit is way cooler maar prima als je niet wil nadenken: 🍿

Chernobyl
Veel lyrische reacties op gelezen, ik vond het zelf goed maar zeer degelijk tbqh. Hoewel er een paar persoonlijke lijnen in zitten is de teneur redelijk zakelijk. De grijze, grimmige sfeer is zeer knap gemaakt en past natuurlijk prima bij het rampscenario maar is misschien ook wat cliché-matig in films over het voormalig oostblok.

When They See Us
De zaak van de Central Park Five, jaren geleden al een docu over gezien maar deze verfilming is hartverscheurend. Door de bewezen onschuld ook geen ruimte voor twijfel over het onrecht dan bijvoorbeeld Making A Murderer en hoewel daarin ook klassisme een factor is is het racisme-element in deze nog wel extra woestmakend. Je weet dat dit veel vaker gebeurt en sowieso is het gevangeniswezen al heel erg. Anyway, zet de tissues maar klaar als je hieraan begint.

What Keeps You Alive
Ik lees hier en daar dat het verfrissend is dat het stel wat de hoofdrol speelt lesbisch is dat hier geen issue van gemaakt wordt door de film, maar ik denk dat wel degelijk een rol speelt. Het werpt een ander licht op de gebeurtenissen, maar goed, geen spoilers. De film haalt vooral punten op technisch vlak en sfeer, het verhaal is mager en wat ongeloofwaardig soms.

Hagazussa
Minimal (folk)horror in de stijl The VVitch, November en natuurlijk het al wat oudere Leptirica. A feast for the eyes met de prachtige Oostenrijkse landschappen maar ook het aan Szindbád-achtige abstracties grenzende stuk in het water. Maar ook wel érg minimaal, het wordt een beetje saai af en toe.

The Beach Bum
Ook minimaal is deze stonerkomedie. We keutelen mee in het immer stonede leven van de benevelde dichter maar het is los strandzand. De humor is mij ook net wat te stoner (Cheech & Chong zoals Omar al zei) om meer dan een milde glimlach los te maken. Dan vond ik Spring Breakers, die wel een beetje dezelfde sfeer had, toch aanzienlijk beter.