Filmforum

ha! ik kan 'm aardig volgen - al blijft het een verkapt, vrouwen kunnen net zo goed op de achtergrond blijven - hypothese.

hoe dan ook bewijst The Favourite zijn punt nergens. (Vrouwen steken 'r wel hun nek uit, ten slotte, en meer dan dat.)

had nog nooit van 'm gehoord, aha, een vrindje van Cliteur dus.

Nooit van 'm gehoord? iN WaT VoOR BuBbLE ZiT jIJ?!?!1 😉

Wij zitten gewoon in de Twitter-bubbel. :( Niemand daarbuiten kent types als Sid de Shit, Doekin, Ik Zihni, Jan Roos, Kampcommandant Niemöller, Esther Voet en andersoortig tuig. Dat is echt een zware prijs die je moet betalen, vind ik.

hehe. ja precies. :-)

ik krijg mijn hele Twitter bubbel gefilterd door Martijn en wat andere ex-Subs. Hendig, en mentaal kosteloos :P

Invincible
'We are entertainers.' Once upon a time in Polen (en Berlijn) maakte Werner Herzog, samen met Tim Roth en Hans Zimmer een grootste gebaren-film. Het is tevens zijn malste, en dat zegt wat. Alsof de producenten hem vertelden: doe jij eens The Pianist, en Werner vervolgens in een stoned middagje een script in elkaar flanste. Het eerste half uur lijkt meer een inside joke, zonder de kijker op de hoogte te stellen. Het acteerwerk is amateurs onwaardig, en (de) Polen postmodern nep. Zou het allemaal de bedoeling zijn, overwoog ik even, bewust ongemakkelijk in plaats van bizar slecht? Ik hoopte op een Lina Wertmuller-achtige fabula-destructie. De tragiek van de joden wordt hier gesymboliseerd door een 'strongman'. ('We need a thousand Samsons'.) Wanneer deze jongeling in showbiztown Berlijn belandt rookt zijn manager de grootste sigaar (uit eigen doos). De gespierde buba wordt 'te werk gesteld' in het Palast des Okkulten, wat Herzog de kans geeft op Dr. Mabuse te alluderen. (Voila, daar is de politie-chef al.) Het is de beste fase van het verhaal, onder Freaks klopt Herzogs stijl zelfs nu, en hij vindt ook nog wat kriebelende beestjes. Mieren verschijnen in dromen, kwallen in het aquarium, van handjeslezer Roth. 'I am the prophet of his coming.' Daarna sijpelt alle zin en onzin weg, en rest slechts extatische sentimentaliteit. 'You do read, don't you?'

The Castle of Cagliostro
'Ze behandelen me als vuil.' Puur natuurtalent, die Miyazaki. Veertig jaar geleden debuteerde hij met een film, die hij zonder veel moeite vandaag nog als nieuw werk zou kunnen presenteren. In het oude schittert al het nieuwe. Zoals Europeanen door Japanse rituelen worden gefascineerd, geldt het omgekeerde voor Miyazaki. Hier begint hij in Monaco, om vervolgens 'af te zakken' naar 'het kleinste landje van de Verenigde Naties', een fictief hertogdom met trekken van San Marino en Liechtenstein. De smooth en funky Planete Sauvage-achtige soundtrack begeleidt – eigenlijk nog het meest seventies – twee Japanse gangsters die een toertje Europa doen. Miyazaki toont ze in Robbie Mullers 'tegenlicht', voor het melancholische begin, en trapt dan het gaspedaal in. Meer dan zijn latere films is The Castle of Cagliostro een echte 'comic', een Mario Kart vol Robbedoes-trucs. Dat maakt het verhaal wat licht(er) verteerbaar, maar de latere fans spotten alvast de magie van overwoekerde kastelen. Op zulke plekken emuleert Miyazaki de Westerse traditie. Het stuntwerk van de ingevlogen Japanners onthult een 'kapitalisties komplot' van machiavellistische proporties. De goeiige hond zal niet voor niets Karl heten! Aan het eind zakt een 'sole tower' ineen. Miyazaki had de klok horen luiden, en vertrok voor zijn reis. 'Wil je zeggen dat Interpol niet te vertrouwen valt?'

Devil's Pie
Documentaire over D'Angelo. Zijn struggle tussen de kerk waar hij in opgroeide en zijn aardse documentaire maar ook survivor's guilt, aangestipt door Questlove (hoe het succes steekt in het licht van minder fortuinlijke klasgenootjes die in de gevangenis zitten of erger), iets waar ik nog niet aan gedacht had en er bij mij wel inhakte. Het geduld van manager "Pops" Leeds (broer van Prince's saxofonist Eric Leeds en meer moeilijke gevallen onder z'n hoede gehad, waaronder Prince) is bewonderenswaardig. Wel iets meer begrip gekregen voor al het laat komen en cancelen van shows, hoewel dat laatkomen soms ook gewoon ijdelheid, getreuzel met z'n do en drip, is.

Niet aardse documentaire maar aardse carrière.

リリイ・シュシュのすべて
Na een reeks dromerige tienerfilm de andere kant van de Japanse yen: de sociale druk, het volgen en sadisme. En dat meer dan 2 uur lang. Voor 2001 redelijk vooruitziende manier om online communicatie in een film te verweven, hier een chatroom over Lily Lily Chou een zangeres die fans tot mystieke contemplatie verleidt. Shunji Iwai ging lekker experimenteren met allerlei sprongen in de tijd waardoor ik, eerlijk is eerlijk, veel personages niet uit elkaar kon houden, behalve de gepeste die na een bijna-doodervaring top dog wordt en een nog ambitieuzere pestkop. Ongemakkelijke materie allemaal: Debussy, de treinen, de velden, schooluniformen, alles lijkt te verwelken. Bij vlagen heel mooi geschoten. Goeie liedjes ook eens keer wat de fascinatie van de fans een keer inleefbaar maakt. En omdat het Japan is, natuurlijk een fijne twist.

had D'Angelo geen drugsverslaving? Of was dat enkel rumour.

ah Lily Lily Chou, lekker emo :-)

Ja, dat ook, en vrouwverslaving.

江湖儿女
China in de jaren 2000, wat doen ze daar zoal? Ash is Purest White geeft op subtiele wijze een groot aantal hints. Het begint met een mooi kijkje in een small time gangsterwereldje. Redelijk goeiig totdat een mysterieus uitgelokte turfwar het leuke koppel uit elkaar drijf. Zij offert zich voor hem op en hij kan niet op haar wachten. Zo begint een fascinerende reis (richting het westen, gokte ik, mijn topografie van China is zwaar ondermaats) waar de hoofdpersoon nergens lijkt te kunnen aarden. Pijnlijk op zo'n zwijgende Aziatische manier en mistroostig maar ook weer niet te. Laatste 45 minuten lagen wat zwaar op de maag vooral omdat er nog echt weinig gebeurd. Ik zag zelf persoonlijke sores, een maatschappij in beweging richting een soort technologische moderniteit en landschappen die altijd hetzelfde zullen blijven. Ik ontwaarde ook een voorzichtig poëtische kritiek om de censors/geldschieters niet teveel tegen de tenen te stoten.

Les créatures
Zo, een wat verborgen, wat eksperimentele film in het oeuvre van Varda. Wel gewoon met Deneuve en Piccoli in de hoofdrollen. Na een auto-ongeluk gaat een echtpaar op een eiland wonen waar de lokale bevolking de man een vreemde snuiter vindt (zij, haar stem kwijt geraakt in het ongeluk, wil nooit uit hun sprookjestoren.) De man is een sciencefictionschrijver (als ik het goed begreep) wat de scheuren in de realiteit hopelijk verklaart. Meneer begint met dieren te praten ("uw spreekt vrij goed konijns") en dat is de opmaat naar een hele rare twist die zijn tijd ver vooruit was. Van die "paranoïde realiteit is een spel met technologie"-achtige shizzle waar Kaufman en Carax school mee hebben gemaakt. Vreemd om zoiets in een nostalgische Frankrijk (1966) met olijke Suske & Wiske schurken tegen te komen. Al met al, geen echt goede film maar wel erg mooi gefilmd.

ahhh toch benieuwd! (doet me denken aan Je T'Aime, Je T'Aime van Resnais)

M. Butterfly
'It's very beautiful.' 'Well yes, to a Westerner.' Eentje voor een scriptie over adaptieve netwerken, al raakte ik zelf niet echt geïnspireerd. Ondanks alle postkolonialiteit blijft het scenario (naar een toneelstuk) koppig vasthouden aan het Witte Westerse Man-perspectief. Het grote verschil: hij krijgt ervan langs. Puccini's libretto speelt nu in het Peking van 1964. Daar heerst zelfvertrouwen, en ligt men niet meer slaafs aan de voeten van de Westerling. Of toch wel? Diplomaat Jeremy Irons raakt in de ban van een opera-zangeres, die hem lesjes modern denken leert, met een Oosterse twist. Haar lichaam krijgt hij niet te zien, haar hypnotiserende, diepe stem hoort hij des te vaker. 'There is a mystery you must clarify for me.' Langzaam begint alles derridaesk verdubbelen, niet enkel de opera-fictie en de echo's ervan in het 'realistische' verhaal, ook de mensen en hun politieke en gegenderde rollen. Het deed me denken aan Year of Living Dangerously. Ik peinsde of het niet gewoon allemaal koloniale cliches 2.0 zijn. Het Verre Land helpt de Westerling voorbij diens binaire brein. De onderdanigheidsfantasie leidt naar een logische, irrationele twist. Tussen de Parijse power structures voltrekt zich een melodrama. Operawaardig. 'I have a vision of the Orient.'

doet me denken aan Je T'Aime, Je T'Aime van Resnais

Een beetje, maar die was wel beter.

Fahrenheit 11/9
Hoewel gefocust op het water in Flint, Michigan, komen er genoeg meer landelijke een wereldwijde (die rooie aap in het Witte Huis) zaken aan bod om te boeien en je bloed te laten koken. Ongelofelijk en in het licht van de immer selectieve ophef over vanalles, hoe kan dit toch allemaal maar?

The Perfection
Dit is gelukkig fictie. De elaborate revenge van cellisten. Geen fan van cello op zich, maar deze film is tof. Origineel en goed uit gewerkt (op ms de Chinese buschauffeur na).

깊은 밤 갑자기 (Suddenly In The Dark)
Koreaanse horror, qua verhaal niet bijster interessant en er is nog wel meer mis, dat gedoe met die pop is echt niet spannend bijvoorbeeld. Maar de mooie kaleidoscopische plaatjes, zelfs al zijn ze niet superfunctioneel, make up for it.

Pervert!
Murica! Onschuldige idiote Amerikanen. Nerdy zoon wiept in zijn zomervakantie met alle veel te jongen vriendinnen van z'n pa in de woestijn tot zich een vreselijk geheim ontvouwt. Russ Meijer is een invloed al zijn de vrouwen daar wel een stuk sterker dan de windowdressing die ze hier vormen. Niet zonder humor maar niet bepaald goed.

Prime Evil
Satanscultstuff maar dan in de late jaren tachtig (het genre was populairder in de jaren zeventig). Heeft z'n momenten in de special effects maar is overall toch net te saai.

Nerdy zoon wiept in zijn zomervakantie met alle veel te jongen vriendinnen van z'n pa in de woestijn tot zich een vreselijk geheim ontvouwt

made me lol :-)

影
Het nieuwste Zhang Yimou spektakel ziet er fascinerend uit, bijna alleen maar grijstinten die het goed doen bij de voortdurende regen. Erg geduldige, wat potsierlijke opzet dit keer, met een semi-decadente jonge koning-dichter die geen zin heeft in oorlog om een stad die om de zoveel tijd van partij wisselt. Zijn oude commandant is ooit bijna dodelijk gewond geraakt en leeft als een schaduw van een dubbelganger die zijn werk moet voortzetten (hij wil wel graag die stad heroveren en zijn oude rivaal een lesje leren.) Ja, je ziet de ingrediënten al voor deze duistere klucht, aangezien de schaduw ook nog een vrouw heeft die de schone schijn moet ophouden. Het duurt opvallend lang voordat er wordt gevochten, dit keer zonder draadjes maar wel met dodelijke paraplu's wat natuurlijk mooie plaatjes oplevert. Het laatste half uur is er nog een grote trukendoos met ongeveer hetzelfde aantal overlevers als Reservoir Dogs. Ik vond het uiteindelijk niet in balans, zeker als je het vergelijkt met de droompracht van Hero en House of the Flying Daggers (ik miste ook acteurs met het charisma van Zhang Ziyi of Jet Li.)

Battleship Potemkin
'Moeten wij de laatste(n) zijn?' Schandalig genoeg nog nooit gezien, deze grootste der revolutionaire propfilms. Dialectisch kan dat maar aan een iemand liggen, maar ik verkies toch beschuldigend te wijzen naar NY Times 1000, waar Eisensteins beroemdste film geen deel van uitmaakt. Stelletje koelakken! De hegeliaanse teksten de kijker hier om de oren. De boze matrozen beginnen al snel rap(pe) speeches te houden, papieren in de hand. Ze willen beter eten. Eisenstein 'cut' het allemaal op moderne marssnelheid. Dat juist zijn stijl in het hyperkapitalistische Hollywood de norm is geworden bevat wel een zekere ironie. Terwijl de zeelui hun borscht weigeren, plaatst Eisenstein hen als gespierde en gestaalde kaders tegen miezerige bebrilde bovenbaasjes. Ook de priester krijgt er heerlijk van langs ('Smeer hem, tovenaar!') en op de kade gaan de hoofddoeken af. Ongeveer halverwege begint de massapsychologie voor simpele zielen, ondanks de vele majestueuze shots (excusez le mot) wat vermoeiend te worden, om niet te zeggen dat de Totale Murwbeuking dreigt. Alles vloeit, er is zelfs een bootjesmassa. Maar dan wappert daar een rood vaandel en vindt het kinderoffer op de trappen van Odessa plaats. De Squarepusher van de cinema wist wat hij deed. Het is onmogelijk niet te glimlachen bij zo'n vuist in de lucht-einde. 'Broeders!'

Way Out West
'The best entertainment that money can buy.' De bestseller-onderzoeker Clive Bloom stelt dat van alle publiekssuccessen uit het verleden, het vooral pastiches zijn die blijven bestaan. Prive-obsessies worden meestal meteen vergeten. Laurel & Hardy lijken ferm in de eerste categorie te passen. Ik kijk ze ten slotte nog. De 'serio-comic entertainers' trekken hier naar de wereld van de saloons in corrupte staat, sexy cowgirls en goldmines. De express domme en de echt domme hebben voor de gelegenheid van rol gewisseld. ('So you got wise huh?) De Amerikaanse western-setting biedt gelegenheid tot jodelen en wat raunchy (op de) hakwerk. (Commence to dancin'!) Voor een film van slechts een schamel uur duurt het wat (te) lang voor ze op stoom zijn, maar wanneer dat gebeurt, gebeurt het ook bruut. Beide kompanen hebben uitstekende ledemaat-problemen, een vorm van sur-corpo-realisme, zou ik wil zeggen, wellicht een synoniem voor slapstick an sich. De Dunne zuigt spectaculaire toestanden uit zijn duim en de Dikke maar tevergeefs proberen. 'Eat it!' Wat mij betreft had de rol van de dames groter geweest. De potentie van een femme fatale versus onschuldig engeltje blijft nagenoeg onbenut. Misschien wachten ze daarmee tot het vervolg. Want dat is een ander kenmerk van een bestseller. Pers het uit, zolang het kan. 'You mind if I have another idea?'

Monday
Nog een uit de stoffige regionen van de kijklijst, deze onevenwichtige mix tussen 90s post-Tarantino en weird Japan. De eerste helft lijkt geweldig te worden want een soort Japanse After Hours. Een salary man wordt wakker in een hotelkamer en probeert de afgelopen dagen te reconstrueren. De alcohol vloeit rijkelijk, er is ongemakkelijke situatie tijdens een begrafenis, een voorspelling, een sensueel dansje en dat gaat allemaal goed, een kleine rondleiding door schaduw-Tokio. Zodra de hoofdpersoon een shotgun in handen krijgt gaat het langzaam de verkeerde kant op, helemaal wanneer zijn huidige situatie helder wordt. Ik zag de fantasie-loop al aankomen wat leidt tot een soort open einde. Ik hou daar toch niet zo van. Een overgangsfilm, al snel ging men dit soort films echt goed doordenken en alle kanten op laten stuiteren.

Réalité
Een 10 voor realiteitsneukerij, Monsieur Oizo. Mooi gefilmde droomlogica die enigszins doet denken aan de late Buñuel. Dupieux weet met opvallend eenvoudige frame breaks en bijna zonder speciale effecten een fijne trip neer te zetten. Fijne opbouw, het is allemaal niet te zwaar of Lynchiaans gewelddadig en met veel goed-getimede humor. Moet het ook nog wat betekenen? Heeft dit soort surrealisme nog een bestaansrecht in tijden van hyperrealiteit? Geen idee eigenlijk, maar deze surrealist wil ook gewoon wel eens light entertainment zonder al teveel kopzorgen.

oehh 2x interessant. :-)

Uhm...je weet toch wel dat je Monday al hebt gezien? ;) Daarom was op mijn kijklijst terechtgekomen. :)

LOL

1x enthousiast dan.

de heilige filmgeest was nog niet neergedaald vanochtend (maar met ruim 7 jaar geleden, vergeef ik het mezelf ;-) )

spijtig genoeg heb ik Tanaka's Unlucky Monkey nog (niet/nooit) kunnen vinden. Jaar in jaar uit op 87.3 procent in mijn download queue gestaan. Wachtend op die laatste finale seeder. Had ook wel wat moois, zeker met die titel.

Ik snap het wel hoor, die After Hours verwijzing zorgde even voor een waas. :)

Jaar in jaar uit op 87.3 procent in mijn download queue gestaan.

LOL, we kennen het allemaal. Zelf zie ik Postman Blues wel zitten trouwens.

Die Dupieux heeft overigens dat heerlijke Fransen-in-Californië sfeertje waar al die muzikanten (Air, Daft Punk) op een of andere manier gevoelig voor zijn.

Cremaster Cycle
Bizar! Formatiedansen in een stadion met zeppelins, Agnostic Front vs. Murphy's Law, op elkaar inbeukende classic cars, Hongaarse opera, een dwerg en een reus in Ierland, aardappelsnijden met je schoenen, veel slijmerige zaken, veel lichamelijke zaken en ook nog Dave Lombardo (ex-Slayer) en Steve Tucker (Morbid Angel) begeleid door een zwerm bijen. Die cremaster is wat de mannelijke testikels op en neer takelt afhankelijk van temperatuur (en ze laat "indalen" bij opgroeiende jongens). Hoog WTF!?!-gehalte en eigenlijk moet ie integraal op herhaling.

Bill & Ted's Excellent Adventure
Bill & Ted's Bogus Journey
De Bill & Ted Cycle is aanzienlijk lichtvoetiger en ± 30 jaar later eigenlijk nog best non heinous of zelfs most excellent. Ik heb me er toch weer prima mee vermaakt, veel leuker dan dat oubollige Wayne's World en het tweede deel is qua muziekkeuze (thanks Interscope) alleen al veruit superieur.

(ik heb Unlucky Monkey op DVD, Ludo)

http://i63.tinypic.com/1zdyr5y.gif

holy moly :D

rip tzt maar een keer voor me, geen enkele haast, officieel ben ik aan mijn Mark Cousins-project bezig.

in oude newsgroup stijl zou ik nu een trade voor moeten/kunnen stellen, maar wat heb ik dat MB niet heeft. NIETS :P

De nada, m'n watchlist is lang genoeg (en moet Umut ook nog steeds zien).

Vind het zo grappig als Japanners Engels na uitschrijven in katakana weer terug "latiniseren": Anrakkî monkî. Heb ook eens een Japanse aankondiging gezien van Buckethead als "Baketoheto", wat idd is wat ze er in katakana van gebakken hebben.

Avril et le monde truqué
Fijne Franse animatie die de sciencefiction van Verne combineert met de stripstijl van Tardi (even wennen dat laatste maar mooie, gewaagde keuze.) Alternatieve geschiedenis doet het meestal wel goed en is hier goed uitgewerkt qua hoe de geschiedenis een andere loop neemt (geen Wereldoorlogen, geen elektriciteit) en technologieën evolueren. Het verhaal is het betere stripverhaalavontuur met een prima tempo en humor. Dreigt even in pief-paf-poef ten onder te gaan, maar zelfs dat valt uiteindelijk wel mee.

:-)

Anrakki haha. my man!

was (ook) weer heel tevreden over dit forum toen ik een aantal fijne overpeinzingen in de archieven over American Gigolo vond :-)

Sabotage
'Slap me hard, granddad's been very naughty.' Vroege, altijd wat vreemd vrolijke Hitchcock. Het begint hier dood-leuk met een woordenboek – zou Sabotage als term nog zo onbekend zijn geweest? 'Inspiring public uneassiness'. Ik zeg H is for Hitchcock, wanneer hij zijn topniveau haalt. Voor Sabotage geldt dat niet, maar de film heeft zo zijn kwaliteiten. Allereerst omdat Hitchcock hier zowaar een grote naam adapteert. Sabotage is gebaseerd op The Secret Agent van Conrad, een roman die na 9/11 unheimisch accuraat werd bevonden. Aanslagen op willekeurige menigten, in het OV van Londen, dat komt ons inderdaad bekend voor. Voor de vrolijkere noot zorgt de meta-locatie. De sappelende slechterik runt een biosoop. Het geeft Hitchcock de gelegenheid tot wat grapjes en kortstondige actie voor en achter het scherm. De Oost-Europesige Edward G. Robison-achtige eigenaar acteert met zijn dikke accent wel heel verdacht. Leuker zijn de gewone volkse luitjes, die ongewone dingen doen. Spannend spioneren en gemoedelijk dineren. Soms lijkt de film daardoor wel een Topaas-reeks-aflevering. 'It's the men they employ that we are after.' Kleine vissen uit de dierenwinkel, die zijn voor Scotland Yard wél binnen bereik. Allemaal runnen ze een sideline, economisch denken prevaleert. 'You must have been showing some funny sorta films.'

American Gigolo
'Who called who up, begging for a sub?' Aardig jaren zeventig relatiedrama, in de peperdure vermomming van een strak gesneden Miami Vice-pak. Richars Gere voelt zich helemaal thuis, wiegend op die Moroder-basjes t(r)ippelt hij door LA. Rich pussy bracht hem bakken geld, en het American Psycho-leven. (Er zit ongetwijfeld een referentie of twee in de roman van Ellis.). Soms lijkt het alsof elk restaurant waar hij zijn schoenen neerplempt, prompt in een rood belicht bordeel transformeert. Van zo'n gladjakker leert de kijker de trucs van de tricks: aankijken, aankijken en de ander laten praten. Op het juiste moment zeg je dan: 'you're gonna like me' , et voila. Dat zijn de leukere kanten aan het leven, maar even zo vaak moet de gigolo een agressief (passief, verbaal en fysiek) spel spelen. Halverwege begint de penarie, met de entree van een sigarenrokende detective. Elizondo is op dreef, en even benieuwd. 'How do you seduce all these women, huh?' Ik peinsde of deze film de reden vormt dat Bill Monica met een sigaar wilde doen. Schrader had het kunnen bedenken. Net als in Taxi Driver schotelt hij hier de onvermijdelijke slechtheid van een narcistische samenleving voor. Alleen het kafkaeske einde durfde hij niet aan. Ter compensatie moffelde hij er maar wat Goddard en Bresson in. Ook leuk. 'The other side will always pay more.'

Ja, Ellis wijdt in White bijna een heel hoofdstuk aan de jonge Richard Gere en het belang van American Gigolo voor hemzelf maar ook hoe het een nieuw soort man presenteerde. Voor de L.A. kids moet het destijds wel een interessante ervaring zijn geweest die film.

ha!

Aufzeichnungen zu Kleidern und Städten
Mooie documentaire van Wim Wenders over de Japanse modeontwerper Yohji Yamamoto. Uit 1989 en ik had de indruk dat Wenders hier bezig was om een bepaalde documentairestijl te ontdekken die in de jaren negentig veel navolging zou vinden: verschillende camera´s, het mixen van beelden, zwijgende personen inpassen bij andere beelden terwijl een ander geluidsspoor klinkt, dat soort werk. Wenders geeft bij aanvang toe dat hij weinig wist van mode maar pakt het pragmatisch aan door bijvoorbeeld lekker in Parijs te gaan poolen met Yamamoto die best wel open is over van alles, soms wat zoekende in het Engels en dan opeens vertelt over de dood van zijn vader in WOII. Müller komt ook even langs in Tokio en gaat duidelijk uit zijn dak bij het zien van alle viaducten en neon. "Tokyo has no nationality. People of my generation, who were born in Tokyo or another big city, often prefer not to have a specific nationality." Ware woorden.

door bijvoorbeeld lekker in Parijs te gaan poolen met Yamamoto

:D

The Red and the White
'Een mens kan vechten en nog steeds humaan zijn.' Die titel refereert niet aan Stendhal, het gaat hier om de rode en witte legers der Russen, die elkaar rond 1920 bekampten. En misschien ook wel om de witte billen en de roodverbrande ruggen die tevoorschijn komen, wanneer zij elkaar vernederen. Eindeloze sadistische spelletjes – eigenlijk bestaat deze hermetische Hongaarse film uit niets anders. Regisseur Miklós Jancsó bekijkt alles van een afstandje, sardonisch op zijn gemak met de zelf-onttakeling der mensen. (Niet voor niets beïnvloedde hij Bela Tarr). Zijn super-realisme vangt de nutteloosheid van de strijd. De kansen keren continu, om vervolgens samen te smelten tot identieke ellende. 'Er zijn alleen patiënten hier.' Soms wordt de permanente actie wel eentonig. Maar dan verschijnt een plotse melkmeid, of klinkt muziek. Paardenkont, vrouwenkont, bitter slaat de absurdistische trom. Door de aanwezigheid van de 'internationalisten' ontstaan multi-linguistische misverstanden. Bloed verstaan ze allemaal. Een naakte vrouw krimpt ineen, terwijl om haar heen mannen hun mannendingen doen. Oorlog wordt hier zo gortdroog geregistreerd dat het spelletjes lijken. Die realisatie maakt het des te schokkender. De film lijkt om voor ie begint, oftewel, er verandert niets tussen begin en einde. 'Je mag de man uitkiezen die je zal neerschieten.'

マルサの女
Geil mannetje was Juzo Itami toch, maar toch iets teveel yakuza voor gek gezet in zijn films (naar het schijnt werd het hem fataal.) Zonde, want hij had toch een heel eigen komische touch. Na het succes van Tampopo herenigde hij in A Taxing Woman de twee hoofdrolspelers maar dit keer als tegenstanders, zij als propere en ietwat warrige belastinginspecteur, hij als manke witwasser en eigenaar van love hotels met grote bril. Het begint kolderiek met een wel heel 80s soundtrack (al wordt het irritante sopraansax-riedeltje echt heel knap uitgebouwd) maar verandert halverwege in een intrigerend kat-en-muisspel met weer een typisch Japanse menselijke touch, vol grijstinten. Super Mario komt even langs, Tokio zit weer vol fijne straatjes en spoorwegovergangen en er is een verrassend melancholisch einde (en prachtig eindshot). Aparte film.

en er is een deel 2 ook nog! :-) in goeie kassucces-stylo.

in de categorie moet ik het posten want goes without saying: 'minder goed'. (maar minstens zo apart).

Original Gangstas
Richard Roundtree, Jim Brown en Pam Grier zijn old school blaxploitationhelden, in de film zijn ze de titulaire OG’s die orde op zaken komen stellen in hun hood waar hun jonge opvolgers er een potje van maken, met meer geweld en zonder code. Geen hoogvlieger en die seventies shit is way cooler maar prima als je niet wil nadenken: 🍿

Chernobyl
Veel lyrische reacties op gelezen, ik vond het zelf goed maar zeer degelijk tbqh. Hoewel er een paar persoonlijke lijnen in zitten is de teneur redelijk zakelijk. De grijze, grimmige sfeer is zeer knap gemaakt en past natuurlijk prima bij het rampscenario maar is misschien ook wat cliché-matig in films over het voormalig oostblok.

When They See Us
De zaak van de Central Park Five, jaren geleden al een docu over gezien maar deze verfilming is hartverscheurend. Door de bewezen onschuld ook geen ruimte voor twijfel over het onrecht dan bijvoorbeeld Making A Murderer en hoewel daarin ook klassisme een factor is is het racisme-element in deze nog wel extra woestmakend. Je weet dat dit veel vaker gebeurt en sowieso is het gevangeniswezen al heel erg. Anyway, zet de tissues maar klaar als je hieraan begint.

What Keeps You Alive
Ik lees hier en daar dat het verfrissend is dat het stel wat de hoofdrol speelt lesbisch is dat hier geen issue van gemaakt wordt door de film, maar ik denk dat wel degelijk een rol speelt. Het werpt een ander licht op de gebeurtenissen, maar goed, geen spoilers. De film haalt vooral punten op technisch vlak en sfeer, het verhaal is mager en wat ongeloofwaardig soms.

Hagazussa
Minimal (folk)horror in de stijl The VVitch, November en natuurlijk het al wat oudere Leptirica. A feast for the eyes met de prachtige Oostenrijkse landschappen maar ook het aan Szindbád-achtige abstracties grenzende stuk in het water. Maar ook wel érg minimaal, het wordt een beetje saai af en toe.

The Beach Bum
Ook minimaal is deze stonerkomedie. We keutelen mee in het immer stonede leven van de benevelde dichter maar het is los strandzand. De humor is mij ook net wat te stoner (Cheech & Chong zoals Omar al zei) om meer dan een milde glimlach los te maken. Dan vond ik Spring Breakers, die wel een beetje dezelfde sfeer had, toch aanzienlijk beter.

Tear The Roof Off: The Untold Story of Parliament-Funkadelic
De onstaansgeschiedenis is wel aardig gedocumenteerd in Clintons autobiografie en vele documentaires, hierin wordt in de beperkte speelduur van een uur een hoop oud zeer opgehaald wat nog niet aan bod kwam. De drugs wel, waar de meeste nog wel smakelijk over vertellen. Het feit dat de dames aan boord van The Mothership (Parlet, Brides Of Funkenstein) er vooral voor de sex waren. Debbie Wright noemt verkrachting maar als ik het goed begrijp was dat na haar P-Funk-avontuur, terwijl de docu begint met een interviewfragment zonder die context, wat ik niet helemaal kies vindt. Evengoed zal die consent best wel eens vaag zijn geweest. Verder was George Clinton muzikaal a genius maar qua boekhouding a mess, al die satellietbands waren bijvoorbeeld ook constructies om z'n mensen meerdere malen te kunnen boeken. Hij heeft er ondanks z'n drug habit nog een ranch aan over gehouden, de meeste bandleden (en dat zijn er veel) echter vrijwel niks. Ondanks dat lijken alle betrokkenen toch nog wel trots op het hele verhaal en hebben sommigen tot hun dood met Clinton samengewerkt. Verder wat low budget, kwaliteit van beeld en geluid kon beter denk ik en wat ik niet snap is waarom je in een film van 16:9 aspectratio sommige footage die duidelijk tot 4:3 is gesqueezed niet even corrigeert.

Under the Silver Lake
Van de regisseur van It Follows die ik erg geslaagd vond. Hier heb ik meer moeite mee. Ergens is het een heel vermakelijk avontuur, een soort Hitchcock voor het digitale tijdperk (nou ja, de verwijzing komt vanzelf langs, beetje on the nose, het was zonder al duidelijk) dat tart met allerlei plotregels, wat het lange tijd een aardig WTF-gehalte geeft. Geile slacker raakt dankzij een vluchtige ontmoeting geobsedeerd door zijn mooie buurvrouw die opeens verdwijnt. Er volgt een speurtocht langs Hollywoodfeestjes waarbij hij verstrikt raakt in codes die overal bezaaid liggen en hem een antwoord moeten geven. Echt weer een staaltje Amerikaanse Paranoia[tm]. De warrigheid van het verhaal slaat ook een beetje terug op wat de film probeert te zeggen, ergens leek ik kritiek te ontwaren op Amerikaans narcisme, voyeurisme en gewoon slap stoned geleuter, maar wanneer de soufflé onvermijdelijk inzakt kon het me ook verder weinig schelen. Hebben we het hier al eens over de ervaringsfilm gehad? Zo'n film die intrigeert terwijl je hem kijkt maar daarna klaar is? Zo'n film is Under the Silver Lake.

Wel andersom (ook platen trouwens): tijdens het kijken/luisteren nog on the fence maar het blijft spoken in je hooft tot je het weer opzoekt.

Assassination Nation
Veel van de hippe films die ik heb gezien die proberen die hele smartphonetijd te vatten waren matig geslaagd, deze is stukken beter. Het begint wat hectisch met snelle montages van parties, drank en drugs, split screens en veel hippe poku's (zelfs een flard van "onze eigen" Sevdaliza) en dan wordt de toon serieuzer en vrij gewelddadig. Uiteindelijk mondt het uit in een soort extended revenge movie met wat Japanse "Girl Boss" vibes, maar zonder de nudity (sws niet veel, bedenk ik me nu, ondanks dat het veel over sex gaat) … en nog wat social commentary to boot. Het is veel, ms wel een beetje té, maar ik heb me prima vermaakt.

hooft = hoofd, natuurlijk. 😠

je zat achter/voor de PC toch.

die What Keeps You Alive ga ik met een maat kijken. Daarvoor deden we, helemaal bij de tijd The Singing Detective, in de flashbacks erg fraai, en de liedjes zijn en blijven lollig (cf. Dancer in the Dark van Bjork later). Maar het rommelige einde stelde me toch wat teleur. (uiteraard ook verbijsterend sloom allemaal, vergeleken met moderne series)

Badou Boy
'Heb je De Man meegenomen?' Ultrakorte komedie van de Senegalese legende Djibril Diop Mambety, een der originele meesters van de Afrikaanse cinema. Hij komt hier meteen hard met die Madlib-fonk, Superfly-stylo. De heerlijke Instagram-aspect ratio met van die afgeronde hoekjes, maakt het esthetisch helemaal af. Stijl is ook waar Badou Boy het van moet hebben. Het plot meandert vrijwel onnavolgbaar, en de komedie zal ook plaatselijk zijn geweest. ('Reprennez la route!') Met de tong afwisselend in de wang, en uit de mond, lezen de bad boys (agent, klein crimineeltje, bovenbaasje) elkaar in bewust matig Frans de les. Je kunt in de taal van de kolonialen tegelijk kibbelen, en er in een moeite door over oordelen. Vaak lijkt het allemaal op een melig hoorspel van een stel studenten, met uiteraard ook wat referenties aan wereldcinema. Uiteindelijk is het slackerleven overal op aarde. Klagen over het weer! 'Ik weet niet waar je zo chagrijnig over bent.' De stadsmaalstroom wordt begeleid door tinkelende snarenmuziek van een blinde zwerver, waarvan ik ging vermoeden dat het om de regisseur zelf ging. In de grappigste scenes neemt hij zichzelf en zijn land op de hak. Politiek correct incorrect. Een Afrikaanse dandy stapt in de 'bus' en weigert te duwen. Historisch verantwoorde omkeringen. 'Prennez une voiture'.

Top Gun
'Do some of that pilot shit.' Christiano Ronaldo's arrogantie verbleekt bij de bekken die Tom Cruise hier trekt. Top Gun knalt in teal & orange voorbij alle smaakgrenzen. In ieder geval is de film eerlijk over de bovenmenselijke klasse van Echte Mannen. 'I want some butts!' Die testosteron moet ergens heen. Mooie bakken, goed geschoren bakkes, en de baas met een sigaar in het mikkie, ze vormen de setup, zonder daar na het intro nog maar één moment aan te sleutelen. Hun narcistisch lijden wordt pittig gekruid met piloten-slang. Ik ontdekte (daardoor?) pas na een kwartier dat er twee knakkers per kist rondvlogen. Die intrinsieke bromance wordt later even bruut als achteloos verstoord. Ego gaat hier voor de bro. En de ho? Als ultieme dissonantie voor het haantjes onder elkaar-gevoel dwarrelt er een knappe meid met PHD naar beneden. Dat is wel even slikken voor de mannen. Met hipster-bril en volle eighties looks doet Kelly McGillis aardig haar best. Toch blijft ze ten alle tijde een vlaggetje op een modderschuit. Een film als Top Gun heeft de diepgang van Val Kilmer's moedervlek. (Uiteraard fungeert hij prompt als 'bad boy'.) 'Get out of there Hollywood, get out of there goddamn it!' Een grappig moment zal me bijblijven. Plotseling vertelt Kelly aan onze Tom dat hij geen flat character meer is. Ik heb er niks van gemerkt. 'Gutsiest move I ever saw man.'

2 ou 3 choses que je sais d'elle
'Je ne sais pas exactement.' Tijdens het voetbalseizoen '66/'67 (kampioen: Saint Etienne, naturellement) maakte Godard 'eventjes' vijf films. Ze vormen het begin, en misschien ook wel de onmiddellijke culminatie van zijn 'tweede fase'. De laatste periode waar deze kijker nog bij kan en wil aanhaken. Een hermeticus staat op, meta-re-o-logisch. De regisseur berijdt vanaf nu enkel nog zijn eigen 'vague', met de teksten in beeld, veelvuldige herhalingen, gefluisterde marxismen en hardop uitgesproken semantiek. Vooral op dat laatste vlak werkt de pedanterie extraordinaire hier buitengewoon goed. Het lijkt wel alsof Godard de taalcrisis van Wittgenstein in slechts anderhalf uur doormaakt. 'Waarom al die tekens die me het vertrouwen in taal ontnemen?' De vrouwelijke hoofdpersonages 'rocken' fantastische kleuren, maar denken in zwart-witte duisternis. Ze zijn allemaal onzeker en/of prostituee. Gezellige boel. 'Non pas de question'. Toch valt er te lachen. Een boekentombola bewijst de zinloosheid van zinnen, er klinken bourdieuske middlebrow-dissen, men flippert neurotisch, en, bovenal verschijnt er een kereltje van negen met een grote Vietnamese droom. Hij vormt misschien wel het grappigste Godard-personage, en de knaap toont zich bovendien het eerlijkst over het man-vrouw beeld van de regisseur. 'Certainement. Certainement. Peut-être.'

Shanghai Express
'We're in China now, where time and life have no value.' Ik zag 'm niet aankomen, Marlene Dietrichs beste rol, in een oriëntalistisch pudding-filmpje. Ze zingt niet eens, en toch schittert de diva, bitsig en slepend als altijd. Dietrich speelt de 'coaster' 'Shanghai Lily', die als een van Prousts cocottes van verre oord naar verre man schrijdt. Hier bevindt ze zich in een tussenfase, op de wielen van het tussenvehikel bij uitstek. De trein. Het rijdende hotel wordt bevolkt door een internationaal gezelschap aan tropenhoeden. Van de Britse humor kreeg ik al snel genoeg (Agatha Christie-dametjes met hondjes), maar de hypochrondische Duitse opium-rockster mag er wezen. Binnen no time uur heeft iedereen zich netjes aan elkaar voorgesteld, en slaan de poppetjes aan het dansen. Een Chinese rebellenleider kaapt de trein, en Marlene wordt de tussenpersoon. Von Sternberg en zijn cinematograaf (ik tikte eerst toepasselijk abusievelijk choreograaf) leven zich lekker expressionistisch uit met doorkijkjes achter vitrages. 'Everything but a Turkish bath.' Marlene maakt foute grapjes. 'What kind of of house did you say?' 'Boarding'. 'Ohh', smuilt de vrouw des levens. Girl power genoeg dus, en alles gecondenseerd als een noir. Jammer van de voor (en van) Zukors centjes noodzakelijke flauwe romance. De actie is pittig genoeg. 'I'm weary of you now.'

Ahlat Ağacı
"U weet dat de film 3 uur en een kwartier duurt." Wel lief zo'n waarschuwing bij de kassa. Maar vreemd genoeg voelt de nieuwe Ceylan helemaal niet als een film van drie uur. Gewoon loslaten en je laten mee dobberen door de levens en prachtige Turkse discussies en voordat je het weet rollen de credits. Mooie film natuurlijk over een afgestudeerde plattelandsjongen die terugkeert naar het oude nest met een manuscript dat hij vervolgens probeert te leuren. Vader is ondertussen een charismatische gokverslaafde met gek lachje (of is hij is toch genezen?), moeder ondergaat het gelaten. Meer dan in vorige films moest ik regelmatig ontzettend lachen terwijl de visuele magie wat minder overdonderend is, ondanks prachtige landschappen, trademark babe en grote sneeuwvlokken. Beetje een suckerpunch-einde, gelukkig maar in dit geval.

nice.

Wel lief zo'n waarschuwing bij de kassa.

of was het omdat het kaartje dan duurder is? Hier zijn lange films duurder dan die van gemiddelde lengte (in de arthouse bios)