Filmforum

Ben je het ook kwijt als je 'back' indrukt (in je browser, that is)? Bij mij staat m'n schrijfsel er dan gelukkig nog.

Dat andere forum was toch fijner. :(

Ben je het ook kwijt als je 'back' indrukt (in je browser, that is)? Bij mij staat m'n schrijfsel er dan gelukkig nog.

ja dan ook, dat is het verbijsterende. of vaak, niet altijd geloof ik.
ik vind dit forum qua design superstrak, maar 't heeft duidelijk zijn kuren ja.

Design?

ja non-design. minimalisme, weet toch.

Oh, zoals de non-productie van Garage Days Re-Revisited. :)

hey daar was ik nog niet met die metal-draad ;)

Ik was vanochtend verbaasd dat het overlijden van de jonge Amerikaanse acteur Brad Renfro zo prominent in het NOS Journaal werd vermeld.

En nu dus ook Heath Ledger. En ik moet bekennen dat die namen pardoes door elkaar gingen en dus vanochtend dacht: "huh, komen ze daar nu pas mee?"

Tip via Darth Martijn: Lekker DVDtjes ruilen. Hoe meer zielen, hoe meer kijk/ruilplezier nietwaar?

Heath Ledger. En alweer schijnt drugsmisbruik de oorzaak te zijn. In tegenstelling tot Brad Renfro is Ledger bekend genoeg voor een vermelding in het NOS-journaal, zeker gezien zijn bijdrage aan Brokeback Mountain. Van zijn overige rollen staat die in Monster’s Ball me het meeste bij.

Dit jaar is Ledger postuum nog te zien in de Dylanfilm I'm Not There en als een zeer duistere The Joker in de nieuwe Batmanfilm The Dark Knight.

De meest slaapverwekkende film van 2008 is Sleuth van regisseur Kenneth Brangaahp. Het eerste deel van het rollenspelletje dat Michael Caine en Jude Law 86 minuten lang spelen, in een landhuis met een afschuwelijk kil en overdreven gestileerd interieur, is nog enigszins te pruimen. Het toneelmatige karakter wordt in het begin verbloemd middels esthetisch gekaderd breedbeeld waarin slim wordt gespeeld met lege ruimtes en spiegelbeelden. Daarna gaat het overdreven acteren flink tegenstaan, zeker wanneer Jude Law verkleed gaat als vadsige agent met gebitsprothese. Het spannendste aan Sleuth speelde zich buiten de film af. Midden tijdens mijn tukje werd ik namelijk opgeschrikt door een brutaal muisje dat naast me in mijn jas was gekropen en vrolijk speelde met de kruimeltjes in een leeg boterhamzakje. Ik dacht het beestje weggejaagd te hebben, maar het geritsel bleef aanhouden. Even zat ik oog in oog met de muis voordat het dier definitief wegrende over de stoelen, terug de schaduwen in van Tuschinksi. Tijdens de aftiteling ging ik voor alle zekerheid mijn jas tweemaal langs om er van verzekerd te zijn dat ik geen ongedierte mee naar huis nam. Zonder die muis zou ik pas zijn ontwaakt bij het Dolby-logo.

Aahh, de beruchte Tuschinski muizen bestaan dus echt. :)

hihi, "zeker wanneer Jude Law verkleed gaat als vadsige agent met gebitsprothese." hee je verklapt alles! :)
het origineel is wel leuk, heb je toch ook wel gezien Vido? (kan niet missen lijkt me)

je had de muis moeten vangen en temmen en dan trainen om irritante mede-bios bezoekers aan 't schrikken te maken.

je verklapt alles - welnee joh, ;-) de toeschouwer moet wel heel blind zijn om meneer Law onder de schmink niet te herkennen. Al dacht de acteur daar, aan zijn acteerstijl te oordelen, bij de onthulling blijkbaar heel anders over.

Het origineel van Sleuth had ik nog niet gezien. Sterker, ik weet nog steeds niet hoe de titel juist uit te spreken. Bij de kassa hoorde ik deze varianten: sleut, sloot en sloet. Ik koos zelf maar voor de laatste optie en de kassadame leek te begrepen wat ik bedoelde.

Die muis is volgens mij al door een andere bioscoopbezoeker getraind. En goed ook.

Pronunciation
(RP) IPA: /sluːθ/, SAMPA: /slu:T/
Rhymes: -uːθ

;)

Sluu-thhh dus denk ik als ik de dubbele punt juist interpreteer.

http://www.baxter.co.za/images/sleuth.jpg

http://www.jeugdsentimenten.net/media/2004/04/pipo.jpg

Weer wat geleerd ;-)

Origineel is erg goed. Heeft die koude vormgeving, maar dat past bij de tijd (begin jaren zeventig, Clockwork Orange en zo.)

Cat On A Hot Tin Roof
Die Tennessee Williams moet toch wel een enorme mensenhater zijn geweest. Zeker vrouwen lijken er nooit goed vanaf te komen.. Hier vechten 2 "katten" om een erfenis, terwijl de mannen of sullig zijn, of alcoholist, of alleen aan zichzelf denkend. De homoseksuele laag werd er voor Hollywood uitgehaald (ik had 'm ook niet meer gespot)
Een film vol vreselijke onsympathieke mensen is wat lastig om mee mee te leven. Met name het personage van "Sister woman" Madeleine Sherwood is zo cartoonesk heskerig dat het eigenlijk niet meer om aan te zien is. En rijke pa wordt constant Big Daddy genoemd.. Het is een en al ergernis, precies de bedoeling van 't stuk natuurlijk.. Dus wat dat betreft wel geslaagd. SPOILER: Maar het is geen ha-fijn moment als Paul Newman en Elizabeth Taylor min of meer als winnaars uit de strijd komen.

Psycho (Van Sant versie)
4.5 op IMDB.. Da's gemeen. Ik vond 'm eigenlijk WEER spannend. Sterker nog in kleur is de badscene natuurlijk veel creepier en de scenes in het huis van Bates mogen er ook wezen. Op 't laatst gaat het eigenlijk wel heel snel, had de master of suspense nog wel even kunnen rekken, met die spiegels enzo.
Ik dacht dat Van Sant een shot voor shot remake deed, maar hij heeft de boel een beetje opgesext, met wat bloot. Als een stripversie van een literair werk. Het wordt zo popcornvermaak, zeker in de eerste helft (met de motoragent) maar dat was altijd al redelijk belachelijk. Heche (Marion) is natuurlijk geen Leigh, zat steeds aan Annie Lennox te denken.. En Vince Vaughn heeft 't het zwaarst als vervanger van Perkins. Toch doet hij wel een leuke boertige viezerik. Macy is geknipt in de rol van die detective.. de rest is bijzaak.

Reality Bites
Stamt uit '94, maar voelt nog wat ouder(wetser) Ben Stiller in de regisseursstoel en voor de camera in een soort "Singles". Twintigers die met zichzelf worstelen (I am almost 23 and what have I done with my life.. ja!) Winona Ryder is het stralende middelpunt (Ze lijkt eigenlijk wel op Courteney Cox) Ethan Hawke speelt een typische muzikant-klootzak die zichzelf niet kan uiten en Stiller is een yup. Verder verwerkt de film nog wat van die real life show elementen in 't script, die toen waarschijnlijk net hip waren (In de tijd dat Dave Eggers naar Real World wilde) Tis allemaal erg gedateerd en zeker niet onmisbaar.

ik dacht trouwens dat Van Sant in Psycho als een cameo over straat liep, maar zie nu dat hij ook Hitchcock (of een look-a-like erin heeft gelaten hehe, die staat met zijn vinger tegen een man te porren, alleen of dat nou OOK van Sant is? :)

Ik heb een zwak voor reality bites. Moet die film een keer of 4 gezien hebben. Erg lichtvoetig en typisch hollywood maar het gaat wel over mensen in (destijds) precies dezelfde levensfase. En ik hou van de chemie (of moet ik zeggen: anti-chemie?) tussen Stiller en Hawke.

Van God Los (Pieter Kuipers, 2003)
Typisch Nederlandse film: de sfeerschets van Venlo is visueel uitstekend, maar het acteren en plot zijn te theatraal. Te veel schreeuwende mensen, te veel diepzinnige teksten. Het is Venlo in de jaren negentig, niet Athene 300 vC. Desondanks best een aardige gangsterfilm, ongeveer op het Amerikaanse gemiddelde.

Les Carabiniers (Godard, 1963)
En nog een fijne (vroege) z/w Godard. Cynische anti-oorlogsfilm, bijna punk in zijn rauwheid. Met toch ook weer een paar hele goede grappen. Twee boerenkinkels worden met mooie beloftes geronseld voor een fascistisch leger in een verzonnen oorlog (maar met Algerije in het achterhoofd destijds waarschijnlijk niet zo heel symbolisch allemaal). De twee trappen wat lol, reizen de hele wereld rond en schieten heel veel mensen dood. Helaas duurt de scene waar ze thuiskomen en hun beloofde "schatten" laten zien aan hun vrouwen (in de vorm van een koffer vol ansichtkaarten) veeeeel te lang...laatste gedeelte is dan wel weer fantastisch en grimmig.

stukje over The Machinist op de voorpagina. Dacht dat Vido daar ook ooit wat over schreef, misschien zelfs voor Cinema Subjectivista.. maar kon het in zijn weblog's archief niet meer vinden.

en omdat er altijd meer te zeggen is.
Jennifer Jason Leigh speelt volgens een user op imdb "in her umpteenth whore role that must have filled her quota by now"

Mij schiet alleen de telefoonsex-dame in Short Cuts te binnen?

En ook zij viel wel eens gigantisch af, 40 kg voor Georgia. (Ook nog niet gezien, any good?)

Last Exit In Brooklyn dan toch ook wel.

To Brooklyn...brr, naar boek, nare film.

Georgia vond ik langdradig en vervelend. Filmrecensent Hans Beerekamp schoot echter helemaal vol bij een cruciale scene, dus de meningen zijn verdeeld.

ik zal ze toch allebei maar weer op de lijst gooien dan.

De score was trouwens wel "vet" irritant.

Sans Soleil (Chris Marker, 1983)
Er was een tijd dat ik niet naar een lezing kon gaan zonder verwijzingen te horen naar deze film/documentaire en dat zorgde er pardoes voor dat ik geen zin had om hem te zien. Stomstomstom blijkt nu, want Sans Soleil is een van de beste films die ik ooit heb gezien. Briljant shot na briljant shot, een caleidoscopische SF/sociologie-docu die eigenlijk heel toegankelijk is ook al gaat het over tijd, ruimte, herinnering, technologie (dat moet je eigenlijk meteen vergeten want de film wordt "klein" vanuit een prettig gevoel van verwondering verteld. Maar goed, daar kan ik me ongetwijfeld heel erg in vergissen. :) Zou hem zou weer kunnen zien ware het niet dat er een hele gruwelijke moord op een giraffe inzit. Zo ontzettend depressief en zinloos (maar dat is waarschijnlijk het hele punt...waarom een giraffe neerschieten?)

Daarna nog even een stuk Elephant meegepikt op tv. Was klaar met Gus Van Sant nadat hij met Matt Damian aan de slag ging maar ik vond dit toch wel goed. Al dat geloop door die gangen en die levens die elkaar doorkruisen. Heel fijn. Misschien het meest creepy vond ik wel toen die twee hun geweer van de postbode kregen en het even gingen uitproberen. Brrr.

Jammer dat de VPRO Last Days daarna op een mongole laat tijdstip uitzond, had nog wel zin in wat zinloos gezweef.

Elephant is inderdaad een luguber meesterwerkje. Last Days vond ik maar saai (maar goed Cobain aargh)

Vraag me altijd af of Cobain nu langer geleefd zou hebben als zijn bandje veel minder (of helemaal niet) beroemd was geweest. Is 't werkelijk de roem die 'm kapotmaakte of had ie anders wel een andere reden gevonden.

Good Night, And Good Luck
Saaie biopic over tv-journalist Sam Murrow. Volgens deze film een hele arrogante man die zichzelf een held vindt omdat hij McCarthy, de Wilders van die periode, aan durft te pakken middels bombastische tv-toespraakjes. Hoewel er veel wordt gekettingrookt, whiskey gedronken en tot laat in de nacht achter typemachines wordt gezeten (vaak tegelijk), wil het echte Amerikaanse journalistenfilmgevoel ook maar niet komen.

Lust, caution (Lee, 2007). Redelijk degelijke film over collaborateur (Tony Leung) en verzetsmeisje (Tang Wei) dat de opdracht heeft hem in de val te lokken. Hij duurt wat lang en heeft te weinig scherpe randjes. Goed we zien schaamhaar en de balletjes van Tony, maar dat is het wel. Film over vrijheid en onderdrukking, lees ik overal. Ach, gewoon een spionagefilm, zou ik zeggen. Grootste makke is dat maar niet duidelijk wordt waarom Wei zich nu eigenlijk aansluit bij die verzetsgroep. Ze kijkt alleen maar een beetje onschuldig de hele tijd. Er is een zich maar niet ontwikkelende liefde tussen haar en de verzetsleider, maar dit thema is in de film zo onderontwikkeld en spanningsloos dat het logisch is dat Wei voor de collaborateur valt.

Woman on the beach. (Hong Sang-soo, 2006) Zijn eerste film die het verhaal niet twee keer vertelt. Het mocht ook geen trucje worden. Toch speelt Hong weer met een breukvlak. In het eerste deel zien we hoe een regisseur een vriend overhaalt om mee naar het strand te gaan. Deze wil wel zijn vriendin meenemen, want daar had hij eigenlijk een date mee. Op de bestemming blijkt al gauw dat het meisje zich helemaal niet “de vriendin van” voelt en ze begint openlijk te flirten met de regisseur. Vechten in deel 1 twee mannen op hetzelfde meisje, in deel twee vechten twee vrouwen om de zielig in de badplaats achtergebleven regisseur. Vermakelijk komedie met zeer subtiele humor die beginnende liefdes als hoofdthema heeft en gaandeweg een beeld probeert te schetsen van De Zuid-Koreaanse Man. Thematisch van hetzelfde laken een pak, iets gewonder dan zijn vorige films, wel heel vermakelijk.

Secret Sunshine (Lee Chang-Dong, 2007). Nog een Zuid-Koreaan, gezien op het IFFR. Vrouw verhuist na overlijden van man met zoontje naar de geboorteplaats van haar man om daar als pianolerares aan de bak te gaan. Daar wordt binnen een mum van tijd haar zoontje ontvoerd. Vrouw weet van gekkigheid niet waar ze het moet zoeken en stort zich in het christelijk geloof. Je voelt wat voor film dit had moeten worden: Hoogwaardig drama met een venijnig statement over geloof en genoeg kwinkslagen om niet loodzwaar te worden. Wat eruit is gekomen is een film die alle kanten op schiet en door zijn schreeuwerigheid gaandeweg steeds meer irritatie oproept. Het duurt ook nog langer dan twee uur.

’s Avonds viel ik nog even in Hannah and her sisters. Was meteen het hoogtepunt van het weekend. Allen die op een date belandt bij een punkbandje en deze later - mopperend op het trottoir lopend - beschrijft als “people who look like they’re gonna stab their mother”. Lang niet zo hard gelachen.

In het eerste deel zien we hoe een regisseur een vriend overhaalt om mee naar het strand te gaan.

dacht eerst even de regisseur van de film.. dat de camera zich af en toe omkeert en hmm nou ja dat wordt wel verwarrend.

The Machinist
Zie Subs-voorpagina.

Cape Fear
Scorsese goes B-film?! Dit is zo'n film waarvan de door een moordenaar bedreigde familie besluiten te vluchten naar de middle of nowhere, waar ze op een krakkemikkig bootje gaan zitten wachten tot het onvermijdelijke gebeurd. De met bijbelquotes strooiende slechterik van dienst is Robert de Niro, die er zelf in elk geval wel lol in lijkt te hebben. Dat is dan nog iemand. Al valt er best wel wat te lachen ("A few minutes alone with me, darlin' and you'll be speakin' in tongues")
Nick Nolte is een advocaat die de schurk in zijn verleden nogal slapjes heeft verdedigd.. (ik snap er trouwens niet van hoe kan het feit dat een meisje "promiscue" is het aantal jaren op een verkrachting terugbrengen? Beetje fundi..)
Maar goed.. Juliette Lewis huppelt ook nog rond. Kreeg ze nog bijna een Oscar voor. Ze is afwisselend hopeloos en dan weer fascinerend. (De scene in 't theater!)
Echte held van de film is Joe Don Baker, een private detective, die als een soort koele indiaan als onder controle LIJKT te hebben.

The Bourne Ultimatum
Dacht in de eerste helft dat de trilogie toch van 5,6 toch naar 7 zou gaan.. Maar dan zakt de film nog terug. Het begin is ijzersterk met een non-stop actiescene, (Bourne en de film functioneren allebei het best als hij een weerloos iemand bij zich heeft, in dit geval een journalist..)
In Marokko aangekomen begint de film alweer wat van zijn "tension" te verliezen.. Pikt 't dan nog even op als de film het slot deel 2 weer bereikt (een mooie truc!) Maar toch, de CIA houdt kantoor in een kantoor waar je met een verrekijker door de ramen kan kijken?!?! Tsja. Alles draait uiteindelijk om 't einde.. is Bourne een werkelijke verhaalheld, iemand die evolueert, die een werkelijke strijd voert, of is hij een James Bondiaans oppermachtig figuur die zijn avonturen tot in 't oneindige zal kunnen (en blijven) herhalen? Het antwoord laat zich raden.

Amarcord
Ah Nina Rota.. Dikke vette nostalgie... Kleine fragmentjes uit een Italiaanse jeugd. Kunnen ze altijd wel goed (Cinema Paradiso) Een dorp vol hele en halve gekken met figuren die aan Toon Hermans (1,2,3, scheet) en Herman Finkers doen denken. Ineens in de laatste 15 minuten is er nog wat drama (tot dan is het lieflijk en enkel goed voor een glimlach) Het lijkt wat te plots, maar het werkte dit keer. Zo gaat dat ook gewoon, zeker voor een kind, opeens ligt iemand in 't ziekenhuis, lijkt weinig aan de hand.. En dan is 't alweer voorbij. Zo eindigt de film wel op een downnote.. Een jaar voorbij, iedereen is weer blij, maar ja wat zal het nieuwe weer brengen.
Nu ben ik nog benieuwd naar geroosterde meloenpitten..

Kranky Klaus/Spook House/BB
Vanzelfsprekend...
Vanzelfsprekend was de toevoeging van artist in focus Cameron Jamie door interim-directeur Rutger Wolfson aan het IFFR-programma.
Vanzelfsprekend was de samenvoeging van drie korte films over ritueel volksvermaak tot een drieluik.
Vanzelfsprekend was de live gespeelde score.
Vanzelfsprekend was het invliegen van The Melvins.
Vanzelfsprekend was het vol.
Spreken de beelden voor zich? Spreekt de muziek voor zich? Spreekt een vol huis voor zichzelf?

Lust, Caution deed me helemaal niets. Waarom Wei zich bij het verzetsclubje aansluit? Peer pressure vermoed ik (ze is de laatste om haar hand op de andere handen te leggen) en misschien is ze in de verte een beetje verliefd op de leider van de club (al is dat, zoals Olaf zegt, verder zeer slecht uitgewerkt). Ik voelde aan het slot geen enkele traan opwellen, maar misschien was dat ook niet de bedoeling.

Ik vond Wei zo sloom, zo emotieloos, zo uninvolved en daarom uiteindelijk een ongeloofwaardig karakter. Lust caution deed me denken aan Henry and June. Ook zo vlak. Ang Lee heeft toch veel van zijn eigenzinnigheid verloren door de tijd heen The ice storm was zo goed. Brokeback mountain al zoveel gewoner, al vond ik dat nog wel okay drama.

Iemand Shanghai trance gezien? Werd wel nieuwsgierig door stukje in Volkskrant vanochtend. Hij zei dat Aziatische cinema in 15 jaar doet waar wij 50 jaar over hebben gedaan (zei hier laatst iets soortgelijks), dat Hou Hsiao-Hsien de hedendaagse Antonioni is (vergeet Ceylan niet) en dat hij zo geroerd was door Millennium mambo. Kijk, dan maak je vrienden!

Heb vandaag Strawberry shortcakes gedaan van Hitoshi Yazaki. Sensitief drama waar ze op Midnight eye nogal weg van waren. Vier meiden in Tokyo die wat van hun leven proberen te maken. Verhaal, alsmede de structuur (4 karakters, 2 aan 2 gekoppeld) deden me erg denken aan het fraaie tokyo.sora, dat ik wat sterker want evenwichtiger vond. Maar ik hou erg van dit genre, introvert grote-stads-drama met oog voor detail.

oh, shanghai trance is van een nederlander, David Verbeek. Dat was eigenlijk het opvallende.... (Kan er een edit-functie komen...?)

Sunshine
best 'n leuke sci-fi film. Crew op een schip op weg naar de dovende zon, om daar een bommetje in te gooien, want dan komt alles weer goed. Mooi zo'n zuurstoftuin, het leek wel het paviljoen van Nederland of Finland op een Wereldtentoonstelling van een jaar of 10 terug.
Wilde eerst mopperen over 't feit dat over 100000 jaar klaarblijkelijk de VS nog bestaan en ook Jezus Christus.. Maar het ding speelt zich af in 2057. Waarom niet. :) Maar goed, het wachten is op de aliens die ze af komen slachten.. Dat lang niet te gebeuren, tot 'r op 't einde toch nog een bizar buitenaards figuur op komt duiken. Dan komen we 'n beetje in spiritueel Aranofsky territorium, maar 't blijft allemaal wel boeien.
Wel de aller-aller slechtste aftitelingsmuziek ever. Zit je niet in de cheesy ambient sfeer komt er een waardeloos Underworld-nummer overheen. (Daarvoor is de soundtrack wel goed, 2001-style)

Half Nelson
Jaaa. Introvert grote-stads-drama met oog voor detail ;) Heel schraal van de Volkskrant om hier geen 4 sterren aan te geven. Wat is er mis mee? Ik weet 't niet. Ryan Gosling speelt een toffe leraar (en basketbalcoach) met een drugsprobleem. Hij wordt betrapt door een leerling waarna ze een wankele vriendschap sluiten. Met beiden gaat het vervolgens bergafwaarts, begeleidt door fijne muziek van Broken Social Scene. Ik kreeg net geen brok in mijn keel, dus misschien dat daardoor nog wat te winnen was, maar niettemin een heel fijne film.

The Assasination Of Jesse James By The Coward Robert Ford
Deze is meer interessant dan goed. De titel bijvoorbeeld.. Het is een soort spel met die arme Robert Ford. Jesse James is eigenlijk een klootzak, Ford is een soort emokid (Casey Affleck, broerig/glooming), die teleurgesteld raakt en dan uit ijdelheid 'm omlegt. Hij verwacht "applause", maar krijgt gedonder. Typisch voor, voor.. de mensheid ofzo. De verering van schurken, maar hij had 't kunnen weten, hij is tenslotte zelf ook fan van pulpboekjes over de beste man. Maar goed de grap is dan, nu heeft hij dan toch ZIJN film, maar ja.. dan krijgt ie zo'n titel. En Brad Pitt (=Jesse James) krijgt de eerste credit op de titelrol ;)

oh en dommige James-handlanger Sam Rockwell = Andy van der Meyde

(oh en tis jammer dat Ellis en Cave niet hun niveau haalde qua muziek van The Proposition, echt een paar keer de foute akkoorden)

andere verkeerde keuze is dat het tijdens DE moord niet even 3 minuten real time stil is.. De muziek ernaar toe is mooi, maar dan stilvallen en dan een korte eeuwigheid twijfel terwijl James zijn dood uitlokt (als een soort suicide by cop)

oh en dommige James-handlanger Sam Rockwell = Andy van der Meyde

LOL. Maar wel sympathiek (zag hem opeens terug in Charlie's Angels als irritante bad guy.)

Hij zei dat Aziatische cinema in 15 jaar doet waar wij 50 jaar over hebben gedaan

'Wij' als in Nederland mag ik hopen (want anders loopt de Aziatische cinema ongeveer 50 jaar achter op Europa, niet helemaal waar want Kurusawa & co. maar als je Antonioni als ijkpunt neemt wel natuurlijk...trouwens als je als West-Europeaan/Amerikaan in Antonioni stijl gaat filmen word je ongetwijfeld afgemaakt wegens "pretentieus", "langdradig", "ouderwets". Search your feelings, Luke, you know it to be true. ;))

@ Ludo:
Maar goed de grap is dan, nu heeft hij dan toch ZIJN film, maar ja.. dan krijgt ie zo'n titel.

LOL

@OMC:
Je kunt natuurlijk ik 15 jaar een ontwikkeling doormaken die anderen in 50 jaar doormaken en dan nog steeds achterlopen. Het een sluit het ander niet uit. Al vind ik niet dat Aziatische cinema achterloopt.

Al vind ik niet dat Aziatische cinema achterloopt.

Ik ook niet. :) Volgens mij loopt die al sinds WOII niet achter.

Blade Runner: The Final Cut (Ridley Scott, 1982/2007). Okay, okay ik neem het hoongelach graag in ontvangst. Ik heb inderdaad, voor een overigens lachwekkend lage prijs, de boxset met 5 DVDs aangeschaft. Gisteren dus meteen The Final Cut gekeken en inderdaad Scott heeft gelukkig geen Lucasachtige digitale geschiedsvervalsing gebezigd. Ben er nog niet over uit of er iets is toegevoegd. Het is in wezen de Director's Cut met nieuwe eenhoornscene. Fans van het idiote einde en Fords film noir gebabbel kunnen op DVD3 hun hart ophalen want daar staan nog 3 versies op. Wat dus wel? Nou, de film oogt en klinkt na restauratie geweldig. Superscherpe beelden waardoor er veel meer details opvallen en Scotts toch wel erg briljante kleurgebruik een hoofdrol opeist (het blauw gaat nu veel meer richting smaragd waardoor het allemaal nog net meer Aziatisch aanvoelt.) Elk piepje en synthplopje is hoorbaar. Op naar de documentaire van 3 uur! En dan zag ik jullie tzt op de site wel door over de film. :)

wij wachten zelf op de 66-delige boxset, waarin elke scene in 314 versies langskomt (+ de mogelijkheid om zelf aan de geluids- en beeldmix te sleutelen)

;)

Ik ga me beperken tot de 2-disc editie. Die docu duurt trouwens maar liefst 3 en een half uur. En dan zijn er ook nog 's drie commentaren.

Ja, die 5-disc is voor nutters maar voor die 7 euro meer kon ik het niet laten. Die oude versies interesseren me niet meer maar de Workprint op aparte DVD lijkt me nou wel geinig om een keer te zien.

Heb vandaag 5 films gezien op het Filmfestival, waarover later meer...

Al quoloub al mouhtariqua (dir. Ahmed El Maanouni)
Om zeven uur op om naar de film te gaan, het is eens wat anders. :D Gelukkig een ijzersterk begin, deze zwart wit geschoten zoektocht (om de oogverblindende schoonheid van Fes te temperen) van een Frans Marokkaanse architect. Als een thee verkoper ineens in zinger uitbarst lijkt het alsof we in een musical zijn beland, wat ook wel een beetje zo is, maar omdat het heel goed ingebed en vrij traditioneel waardoor het erg goed uitpakt. Het riekt naar oriëntalisme maar het lijkt er toch echt op dat poëzie en zekere diepere waardering voor het leven daar de gewoonste zaak van de wereld is. Kritiek op een Libanese film in de VPRO gids over de hoeveelheid muziek en spreekwoorden lijkt zoiets als zeggen dat het jammer is dat ze allemaal zwart haar hebben. De lelijke kanten worden heus niet genegeerd, de oom van architect toont wat akelig kan zijn in het leven van een jonge Marokkaan. Erg mooie film.

Andarilho (dir. Cao Guimarães)
Ook mooi is deze Braziliaanse film, die drie zwervers volgt op hun reis die eigenlijk nergens heen gaan. Een van hen gaat te keer als een lager wal geraakt Mikko Aspa (Deathspell Omega) over de kwaardaardige aard van de schepping. Anderen zullen denken dat ie er maar op los zwamt, dan nog is ie grappig en onderhoudend genoeg. Zijn rants worden afgewisseld met langdurige sfeerbeelden met organische drone als muziek. Veel videokunst die ik zag vond ik maar waardeloos, maar dit was buitengewoon fraai. Een verhaallijn werd niet gemist die al die schoonheid.

Nûba d'or et de la lumière (dir. Izza Génini)
Een docu over de Marokkaanse Arabo-Andalusische muziek "el ala" die populair is van hoog tot laag. Gezinnetjes, religieuzen, zakenmensen, allemaal gaan ze loos op de 14 eeuwen oude suite die invloeden uit Joodse, Moslimse en Christelijke tradities in zich draagt maar ook uitdraagt. Uitwaaierend naar Hebreeuwse flamenco en Europese oude muziek, maar het lied, de suite is al eeuwen hetzelfde. Het is enigszins vergelijkbaar met de Osmaanse "fasl", maar ook Indiase rag, niet in het minst door het koppelen aan tijden van de dag e.d.. De vier snaren op de oud die gekoppeld waren aan de vier sunnah kwam echter nergens terug, want alle overige ouds in beeld waren blijkbaar moderner besnaard (6, waarvan 5 dubbel). De rabab was ook grotendeels verdrongen door gewone viool, hoewel nog steeds op de knie steunend. Ook daar weer opvallende 'zware' en diepzinnige teksten voor zo'n volks gebeuren. "een bloem geplant door seculiere hand maar gecultiveerd door Plato"... heb je even voor mij? Digitaal geschoten, dat was wat minder, maar de muziek maakte het helemaal goed.

The Cabinet of Dr. Ramirez (dir. Peter Sellars)
Een stomme film uit 1990. Soort Koyaanisqatsi meets Office Space... Topheavy muziek van John Adams en het gebrek aan gesproken woord behoorlijk zware kost. Een zeer vrije remake van iets wat ik niet ken (Het kabinet van Dr. Caligari), maar wel wat verwijzingen naar de stomme film, soms in de muziek maar ook het karikaturale acteren. Apart, zoals je dan nietszeggend kunt zeggen.

Le Tueur (dir. Cédric Anger)
Een stuk lichter, om niet te zeggen banaal, is dan 'De Moordenaar'. Een huurmoordenaar ziet zijn missie onder zijn ogen steeds complexer en emotioneler worden, had spannend kunnen zijn, maar er wordt werkelijk niets aan de verbeelding overgelaten en uiteindelijk sleept het zich naar een einde.

Drie erg goede, een interessante en een matige film, aardige score lijkt me.

Gisteren Martijn in het voorbijgaan nog gezien. Zelf vier door mijn broertje uitgekozen films gezien:

What on Earth Have I Done Wrong? (Taiwan, Doze Chen-zer Niu)
Regisseur van populaire Tawainese tv-soaps en shows probeert een serieuze film te maken en gaat ondertussen ten gronde aan drank, drugs en vrouwen. Best wel Less Than Zero in Taipei eigenlijk. Iedereen speelt zichzelf zo een beetje, zodat het allemaal heel meta is. Ook dat kennen we inmiddels wel. Hipster-drama zou je het kunnen noemen (zie ook de interieurs), maar het is ondertussen wel heel degelijk geschreven en geacteerd, waardoor een 2,5/3 uit 5 wel wordt gehaald.

Recycle (Nederland/Jordanië, Mahmoud al-Massad)
Documentaire over Abu Ammar, moslim-fundamentalist uit Zarqa, inderdaad: de wijk van Zarqawi. Ammar heeft zelf in Afghanistan gevochten, maar is (inmiddels?) wat meer de theologische studieuze kant opgegaan. Hij probeert rond te komen door karton te recyclen met zijn zonen en dochters, auto's te verkopen in Baghdad en uiteindelijk zelfs te emigreren naar de VS, omdat de Jordaanse autoriteiten hem na de bomaanslagen in Amman alle fundi's hard aanpakken.
Aardig en genuanceerd inzicht in zowel het dagelijks leven als de ideologie van orthoxe moslims. Abu Ammar heeft het bijvoorbeeld niet op Bin Laden en buurtgenoot Zarqawi. Laatstgenoemde was een lapzwans die opeens het licht zag en daarom voor iedereen uit zijn buurt totaal ongeloofwaardig is. Helaas wat verkeerde keuzes in de montage, die pas bij de Q&A met de regisseur opgehelderd werden. Erg belangrijk voor de ontwikkelingen is bijvoorbeeld dat Abu Ammar gebrouilleerd is met zijn vader, die daarom zijn huis en winkel heeft ingenomen, wat heeft geleid tot Abu Ammars financiële sores. Alleen waarover die ruzie gaat kom je nooit te weten in de film.

Let the Right One In (Zweden, Tomas Alfredson)
Oskar wordt gepest op school, maar gelukkig is daar zijn nieuwe buurmeisje Eli, dat ook altijd 's avonds op de binnenplaats komt spelen. Zij leert Oskar van zich afbijten (nudge nudge, wink wink), hij leert haar Morsecode en er bloeit iets moois op, terwijl ondertussen de zo rustige Zweedse buitenwijk wordt geteisterd door een reeks brute moorden.
Let the Right One In is Fucking Amal meets George Romero's Martin, maar het is vooral erg Roald Dahls zwarte humor. Fantastisch entertainment en waarschijnlijk een grote hit (ik vrees ook voor een Hollywood-remake, wat gegarandeerd een ramp wordt, omdat Hollywood en ontluikende broeierige romantiek tussen twaalfjarigen geen gelukkige combi is.)

The Unseeable (Thailand, Wisit Sasanatieng)
Thaise spookhuisfilm volgens The Ring/The Grudge-formule (hoewel er ook wel wat Suspiria in zit.) Erg ouderwetse aandoende horror, inclusief een flinke lading melodrama met alle remmen los. Dit vooral dankzij hoofdrolspeelster Siraphan Wattanajinda, die overacteert in dezelfde mate als ze knap is. En dat is dus zo erg:
http://www.eatmybrains.com/images/news/bkkiff12.jpg
Regisseur Sasantieng heeft ook bedacht dat goede visuele effecten duur zijn, maar audioeffecten relatief goedkoop en minstens zo effectief. Dus kraakt werkelijk elk plankje en gaat de soundtrack regelmatig van BOE! En dan dus echt op sunn0)))-geluidsniveau.