Filmforum

Dressed to Kill was 't dus die al op de lijst stond. deze kan er ook best bij.

Prince of the City
Sidney Lumet legt ons hier een vuistdik politiedossier voor, inclusief naamkaartjes. Prince of the City is de realistische versie van Serpico, geen heldendaden maar een cop (Treat Williams) die schijnbaar zomaar de corruptie aan de haak wil stellen en samenwerkt met de interne onderzoeks-afdeling. Hij wordt gewired en begeeft zich dan in 't wespennest. Een probleem: hij wil zijn maten niet verraden, mar langzaam maar zeker wordt ie daar wel toe gedwongen. Ik zit altijd een beetje te kiften op Goodfellas, dus dan kan ik nu ook wel doen, ik vind dit eigenlijk een film die beter de dilemma's schetst van een politierat zijn. De paranoia en in zekere zin de nutteloosheid. Je wordt gebruikt en uitgeknepen en uiteindelijk zit je zelf in de problemen.

Les Demoiselles de Rochefort
Iets teveel van 't goeie voor mij. Bijna 2 uur aan een stuk liedjes, da's nog 'ns een hardcore musical, er is nauwelijks dialoog. Ik geloof dat ik musicals ook liever in 't Engels dan in 't Frans hoor. Ik denk niet dat je een musical moet gaan samenvatten, het gaat om de liefde, goh, maar een ijzeren wetmatigheid over musicals geldt weer: de mensen in musicals al zingend zo in de wolken dat ze hun ware liefdes steeds ontlopen, net terwijl ze aan 't zingen zijn hoe graag ze die vinden. De grote ster van Rochefort is natuurlijk Gene Kelly, hij is niet eens echt oud maar hij stemt toch melancholisch, zingend in moeizaam Frans (gedeeltelijk gedubt overigens) en dansend of zijn leven ervan afhangt.

Mr. Jealousy
Noah Baumbach blijft een 100% raak score houden, voor mij. En dat wordt met vier films toch wel erg knap. Er is wel een duidelijk verschil in diepte tussen zijn ouder en nieuwer werk. Mr. Jealousy (uit '97 dus oud) is samen met Kicking and Screaming er echt eentje uit de school van Woody Allen. (Whit Stillman is naast Baumbach een andere goede leerling, en hun films lijken ook wel wat op elkaar) Zeker omdat hier wat van Stillman regulars rondlopen. (Misschien eigenlijk Chris Eigeman trouwens, maar soit) Mr. Jealousy is Baumbach in een romantische bui, het mag dan over relatieconflicten gaan de algehele sfeer is goedmoedig en licht. Eric Stoltz is Meneer Jaloezie. Hij heeft een lief nieuw dinnetje maar raakt geobsedeerd door haar eerdere vriendje, een schrijver die inmiddels succes heeft. (Dat is dus een dubbele reden voor jaloezie) Via via belandt ie met de man in een therapiegroep, waar Stoltz zich dan voordoet als zijn beste vriend. (Met diens goedkeuren overigens, alhoewel niet vooraf) Dat levert tal van hilarische situaties op zeker als die vriend zich dan ook maar bij de groep meldt en zich voordoet als een versie van Stoltz. Alleen dan met 'n zwaar Engels accent. En een spencer. En pijp.

Misschien eigenlijk alleen Chris Eigeman trouwens

Helvetica
Documentaire over letters, gezien mijn beroep moest ik die wel zien. Erg leuk, veel letterneukers aan 't woord. Dacht altijd dat Helvetica een Zwitsers-achtige naam had omdat ie zo godvergeten neutraal is, maar dat was dan toch weer niet zo. :)

nu is 't ratten-gedeelte (witness projection program) ook maar een klein onderdeel van Goodfellas. bedenk ik me.

(ik raak in de war omdat Prince of the City wel een epos is in die stijl besnorde DeNiro figuren en Italo-maffia)

Jemig, allemaal films die ik nog niet gezien heb. Wat is er toch veel aanbod… Les Demoiselles De Rochefort had ik gepland om deze week in het Filmmuseum te zien, maar die draaide te vroeg in de avond waarna ik koos voor Unspoken van Fien Troch (sterke film waar ik volgende week op terugkom).

Over Helvetica heb ik meer goede dingen gehoord (van vrienden uit de grafische industrie, uiteraard).

Helvetica

Die heb ik gezien.
Leuke docu.

Ik gebruik Helvetica sowieso standaard in teksten en mail sinds ik Mac gebruik (vanaf 1999) en heb het altijd vreemd gevonden dat Windows dit font niet bezit in haar fontbook, ik kies daar altijd Arial wat heel sterk lijkt op Helvetica.
Nu blijkt Microsoft Helvetica dus gejat te hebben en heeft het na miniscule aanpassingen "Arial" genaamd.
Wat heeft Microsoft NIET gejat? lol

Arial or Helvetica? a quiz

Helvetica is de grote-mensen-Arial. :)

7/10 dus, lastig op het scherm, afronding van pixels enzo. In druk valt Arial genadeloos door de mand.

ik ook 7/10 maar je haalt altijd al 5/10 natuurlijk wiskundig gezien. (nou ja niet al-tijd) maarrr.

Lou Reed's Berlin (Schnabel, 2008). Een van mijn favoriete platen dus je houdt je hart vast. Maar dat het zo tenenkrommend zou worden had ik toch niet verwacht. Het grootste probleem is Reed zelf, die het wereldrecord melodieen verminken weer van Adam Duritz afpakt en nog wel een hele tijd in bezit zal houden. Want wat Reed af en toe staat te improviseren tart elke beschrijving. Melodieen en frasering zijn over de hele linie irritant amateuristisch. Daarnaast is de man gezegend met het meest afschuwelijke gitaargeluid dat ik in lange tijd heb gehoord. Zijn solo's op twee noten worden nooit van het niveau Neil Young en ook vergeet hij hier en daar zijn distortion op tijd in te trappen. Lou Reed anno 2007 is een onbeholpen performer die gered moet worden door een uitstekende band. Ook dat lukt maar half. Hier en daar zijn de orkestrale gedeeltes overtuigend maar daar staat altijd weer een onbeholpen zooitje tegenover (Caroline says 1). Kortom, hij had beter Sufjan Stevens en zijn band kunnen bellen, die hadden voor een avondje kippevel gezorgd. Schnabel legt de ellende feilloos vast en monteert er wat beelden onder met acteurs die de driehoeksverhouding sja, noem het naspelen. Het zokn meer sfeerbeelden in de stijl van de foto's in het cd boekje. Na de integrale uitvoering mag Anthony van de Johnsons Candy says zingen van The Velvet Underground. Denk je. Valt halverwege die brombeer weer in om de melodie nog even om zeep te helpen...

Ach jezus, hij besluit met Sweet Jane. Hij krijgt de ritmepartij amper gespeeld. Druktie halverwege maar een distortion in. Gemiddelde gitarist in het achterzaaltje van cafe de Flitz kan de band beter bijhouden.

Dylan, Reed, waarom zijn die mensen toch zo beroemd? Ik hoor de meest verstokte fans altijd klagen over allerlei wanprestaties en zelfs vergoelijken. :)

Omdat die mensen een paar belachelijk goede platen hebben gemaakt in 60s en 70s. Maar ik weet dat die mensen op dit forum moeilijk liggen...:)

Olaf terug en meteen op toeren.

Reed is gewoon een irritante eikel sowieso, is er een plaat NA New York nog goed? Hij had daarna gewoon moeten kappen, maar ja er moet geld binnen blijven komen.

Ja, dat Reed "jullie vinden die klassiekers van mij cool daarom ga ik ze even verneuken" trucje zag ik eens voorbij komen bij de VU reünie. Zielig.

In de jaren 70 was ie live al kut, zo ongeinspireerd als wat en inderdaad wat Olaf zegt, dat gitaargeluid is werkelijk verschrikkelijk.
Gek dat zijn jaren 80 albums New York en Songs for Drella ondanks dat gegeven toch heel goed te pruimen zijn.

Voor wie het niet wil geloven: https://www.youtube.com/watch?v=ZQtv3lhfsZQ

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Dat kan nog veel erger.
(Ik dacht eigenlijk dat dit een 'shred' was hahaha, luister het intro)
https://www.youtube.com/watch?v=foMNiug0WGc&feature=related

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Het gitaargeluid wel - wat dat betreft verdient toch vooral de bassist in het filmpje van Arnout een enkeltje Guatanamo Bay - de rest is inderdaad rampzalig.

Fretloze bas in popmuziek: ik ben voor ogenblikkelijk uitgevoerde lijfstraffen. Gewoon een ambtenaar die het podium van de Melkweg opkomt en er een arm uitdraait.

Uhm, Walk On The Wild Side steunt daar toch behoorlijk op (ik heb me niet aan die clips gewaagd), maar dat vinden jullie ook niks?

@Olaf K.: cut/paste de sopraansax. Huuhhh! Even hoog Patrick Bateman gehalte als Phil Collins. Gewoonweg eng, het verkeerd soort van kippevel genererend. Alsof dat instrument van fabriekswege wordt volgetankt en afgevuld met vaseline. Kan daar geen wereldwijd moratorium op worden vastgesteld?

Elk instrument is een martelwerktuig in de juiste handen.

En de juiste oren. :)

Faces
God wat heeft die Cassavetes toch een inktzwart wereldbeeld. Ik werd er (daardoor?) dit keer niet door gegrepen. Faces is documentaire-achtig (naturalistisch) met maar een handvol zeer lange scènes. Typerend is hoeveel er wordt gelachen, maar het is lachen als een soort nep-vrolijkheid. Een professor ruziet met z'n vrouw, gaat samen met 'n vriend op bezoek bij een vrouw (Gena Rowlands) Het is niet helemaal duidelijk of ze nou zijn maitresse is, of een hoer, er worden wel toespelingen op dat laatste gemaakt, maar ze is zo beledigd dat dat wel niet het geval zal zijn. In het andere gedeelte hebben wat huisvrouwen lol met 'n jonge student, nou ja lol, maar dat zei ik dus al.

Ghostbusters
Gezellig, maar ben niet zo van de Bill Murray uit de jaren '80 geloof ik. Cultklassieker Caddy Shack vond ik bijvoorbeeld waardeloos. Dit is wel wat beter, al vind ik eigenlijk nog 't slimst (respect!) hoe je als 't ware de miljoenen aan merchandise opbrengsten al in de film ziet hangen, met dat logo enzo. Grappigst vond ik Aramis als het onderdeurtje (en accountant) en tevens de buurman van Sigourney Weaver op wie hij wanhopig indruk probeert te maken.

Hud
Ironisch: ongetwijfeld een van de weinige keren in zijn hunk-periode dat Paul Newman een door en door onsympathiek personage speelt en toch (lees ik op imdb) werd het personage een held voor opstandige tieners enzo. Hij heeft dan ook schijt aan alles hier. Permanent ruzie met z'n pa, veel (getrouwde) vrouwen in bed en veel drank. Ook z'n jonge neef kijkt tegen 'm op, maar die leert in de loop van de film zijn lesje wel. Nooit eerder een film gezien trouwens waarin mond- en klauwzeer (!!) de katalysator van 't plot is. Zorgt ook voor een concentratiekamp-achtige scene, heb je al snel met dat dieren ruimen natuurlijk. Handige vrachtwagens met grijparmen had je nog niet, nee de arme beesten worden in een kuil gedreven en dan door 10 mannen met geweren afgeschoten. (Needless to say dat de hele implosie van de ranch een symbool is voor de verhoudingen van de bewoners)

The Brother from Another Planet
Als E.T in plaats van een rimpelig scharminkel een stoere black brother was geweest had je deze film gehad. Deze Hitchhiker Mos Def-achtige bezoeker van outer space (aan New York) kan namelijk ook machines en mensen genezen alleen door zijn magisch oplichtende handen. Erg lollig uitgangspunt van Sayles, eerste uur is bijzonder amusant, maar dan begint langzaam het idee post te vatten dat Sayles verder geen moment over 't verhaal (of wat voor verhaal dan ook) heeft nagedacht. Er is geen lijn, de personages zijn leuk maar blijven steken in waar ze vanaf 't begin zijn en 't einde is ook onnavolgbaar. Toch is dit wel een leuke film die bijvoorbeeld Hartley's Girl From Monday met gemak verslaat. Van jaren '80 game-machines en kaarttrucjes in de metro wordt ik sowieso wel blij.

(Needless to say dat de hele implosie van de ranch een symbool is voor de verhoudingen van de bewoners)

nou ja omgekeerd dus dat dat een symbool is voor de implosie.

terecht vermeldt Olaf hierboven over deze film ook nog huishoudster Alma, da's nog 'ns een karakter, speels, lief, uitdagend met krassen op de ziel.

ook nog even zeggen dat zowel Ghostbusters als Hud een soundtrack hebben van mijn held Elmer Bernstein, maarrrr in beide gevallen valt 't niet echt op. (Ghostbusters heeft wel kekke liedjes natuurlijk, maar die zijn niet van hem)

http://images.amazon.com/images/P/B000055XLV.01.LZZZZZZZ.jpg

En die twee Kraftwerk aliens niet te vergeten. ;)

:D (John Sayles speelde 1 van die 2)

had trouwens gemist dat de Brother ergens aangeeft dat ie zelf een ontsnapte slaaf is. Ik dacht dat ie gewoon bedoelde dat ie achterna werd gezeten haha. (Hij wijst naar een schilderijtje en dan naar zichzelf)

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Uch...het valt wel mee. Het is oersaai natuurlijk, hij HAAT het dat hij het voor de 10.000ste keer moet spelen en dat dan mensen pas echt enthousiast worden, maar het valt wel mee. Ten minste geen "ik ga 'Venus In Furs' tergend langzaam zingen en af en toe waar het niet hoort versnellen." En die "shred" van Arnout is echt veel erger (maar ook wel weer vermakelijk :)

Elk instrument is een martelwerktuig in de juiste handen.

Exact, Coltrane speelde ook wel eens op een sopraansax, dat doet echt geen pijn. ;) En zelfs de fretloze aarsrosser heeft zijn momenten op sommige (of is het alle?) Kate Bush platen van de jaren '80. Yep, ik geeft het toe.

Fretten zijn sowieso voor mietjes.

en zwerfsters.

The Brother From Another Planet
En die twee Kraftwerk aliens niet te vergeten. ;)
:D (John Sayles speelde 1 van die 2)

Die andere alien wordt gespeeld door David Strathairn, bekend van onder meer zijn hoofdrol in Good Night, And Good Luck. Het spel van de acteurs werd merendeels achterstevoren opgenomen, vandaar dat ze zo apart bewegen. Beide aliens staan op de credits vermeld als Man In Black, 13 jaar voor de bekende film met dezelfde titel.

het spel van de acteurs werd merendeels achterstevoren opgenomen, vandaar dat ze zo apart bewegen

heh, cool. synchroon ook (duh) :)
denk wel dat de term Men in Black van voor de film stamt, misschien al uit UFO conspiracy kringen uit de jaren '50, ofzo.

Je hebt helemaal gelijk! :-)

Although a slim case might be made for the black-suited men who appear wordlessly near the conclusion of Close Encounters of the Third Kind (1977), perhaps the first film appearance of MIB is in the 1984 cult film Repo Man by writer/director Alex Cox. The film depicts several men in black suits with names derived by taking the first letter from each actors first name, Biff Yeager as Agent B, Ed Pansullo as Agent E, Steve Mattson as Agent S, and Thomas R. Boyd as Agent T. The well known entertainer, Jimmy Buffett, played an extra MiB credited as "Additional Blond Agent."

Brother from Another Planet was uit hetzelfde jaar, misschien 'ns toevoegen..

En ik maar denken dat je Repo Man al had gezien...

Johnny Rotten was niet zo blij met Alex Cox’ film Sid & Nancy, maar liet zich wel door Repo Man inspireren toen hij in 1986 zijn PIL-album Album uitbracht. De titel en de hoes van die plaat verwijzen direct naar de verpakkingen van producten die in Repo Man in de schappen liggen:
http://www.xs4all.nl/~gert01/repoman.jpg http://www.ginger-baker.com/Images/LPs/GB_PIL_album_sm.jpg

Soul Power (Jeffrey Hevy-Linte)
sprakeloos kom ik net uit Rialto........ When we were kings (Leon Gast 1996) was al briljant, de livedvd van Fania All Stars & Celia Cruz live in Zaire smaakte al naar meer, maar dit alles wordt nog tien keer overtroffen door wederom een nieuwe hermontage van de kilometers film die in het Kinshasa van 1974 werden geschoten (en decennialang achter een kluisdeur lag wegens juridisch conflict).

Zes weken voor de rumble in the jungle tussen George Foreman en Mohammed Ali werd er een vracht black music over de hoofden van de Kinois uitgestort die nooit meer is overtroffen. Iedereen op zijn sterkst: Franco, Tabu Ley, Bill Withers (heartbreaking mooie ballad met akoestische gitaar!), James Brown, Celia Cruz, Miriam Makeba, Fania All Stars (in complete, nooit meer verbeterde line up), BB King, echt on-ge-lo-felijk goed.

De hermontage laat ook precies de juiste off stage beelden zien van alles rondom the Big Event. Hilarische productionele taferelen, daily life in Kinshasa, de super witty Ali.... Echt fantastisch. Daar werd geschiedenis geschreven, en guess what: er waren camera's aanwezig. En een slimme regisseur die meer dan dertig jaar later het materiaal recht doet.

En ik maar denken dat je Repo Man al had gezien...

jaja heb ik ook. zei ik iets doms? :P

Soul Power staat genoteerd. Wij gewone stervelingen (dwz zij die geen tijd hebben voor persvoorstellingen) moeten nog even geduld hebben, want volgens de site van Cinemien draait de film in Nederland pas vanaf 17 september.

Bij het mij iets te lome La Ventana (Carlos Sorin, 2008) leek een van de bromvliegen, net als Jeff Daniels in The Purple Rose Of Cairo, uit de film gevlogen voor een rondje door de middenzaal van Rialto. Die zaal is nogal klein, dus of de vlieg stootte zijn kop tegen het witte doek of het beestje was zijn pootjes aan het schrapen vlak voor de lens, zodat een monsterlijke schaduw over het Argentijnse landschap kroop. La Ventana is het soort film waarbij je na afloop denkt dat ACT III op het laatste moment is geschrapt.

Fearless
Southland Tales mocht dan mislukt zijn, regisseur Richard Kelly had in Donnie Darko in elk geval wel 't lef om Donnie "gewoon" te laten sterven, iets wat Weir hier aan 't eind niet durft, en het is zo'n prachtig melodramatisch einde met muziek van Goreck. Jammer. Fearless is een soort Unbreakable, maar dan serieus. Een man (Jeff Bridges) overleeft een vliegtuigcrash, hij redt ook wat mensen en is ineens van al zijn angsten (waaronder vliegangst) af. Hij kan alles en voelt zich een god. Mooi uitgangspunt, waar verder niet veel meer mee gebeurd. Zelfs John Turturro is niet al te best op dreef als psycholoog, die verklaart dat dit soort "highs" ook bij soldaten voorkomen. Een jonge Benicio del Toro is wel aardig, als de echtgenoot van een ander vliegtuig-crash slachtoffer. Zij en Bridges ontwikkelen een speciale band, uitmondend tegen een muur. (Beste gebruik van muziek van U2 ooit, waarschijnlijk)

Ma Nuit chez Maud
Omar-filmpje. Een van Rohmer's moral tales, en een ingewikkelde. Je moet eigenlijk ingelezen zijn in o.a. Blaise Pascal ("je kunt beter in God geloven, want als ie wel bestaat zit je aan de goeie kant en anders so what") en het Jansenisme. (Whatever that is) Veel gebabbel over religie sowieso. Een katholieke man komt een oude maat (marxist) tegen, die nodigt 'm uit bij een vriendin (open-minded) en uiteindelijk blijft de man voor de nacht. Zij ligt naakt onder de dekens, hij zit opgerold op een stoel, zal hij bij d'r in bed gaan liggen? Ondertussen heeft ie ook een oogje op een vrome studente. Ook hier heb ik weer wat te klagen over 't einde. Waarom een zomer-epiloog in een winterfilm en belangrijker, de twist wordt nog even voor ons uitgespeld. (We hadden 'm al geraden en begrepen)

Le Voleur
Een period piece van Malle dus dat zit wel weer snor. Belmondo heeft ook een fikse snor trouwens. De tijdlijn is door de voice-over in 't begin even ingewikkeld. De voice-over is Belmondo als een ervaren dief, maar we blijken later zijn eerste "job" te hebben gezien. Niet meer dan een wraakactie, maar later professionaliseert hij vlug onder leiding van een criminele priester. Le Voleur heeft niet veel diepgang, aan 't eind moet Belmondo zelfs nog een hele monoloog houden om zijn gevoelsleven wat voor ons te verklaren... Het is wel gewoon geslaagd amusement, wie kijkt er nu niet graag naar het kraken van kluizen in de 19e eeuw. De dief belandt ook in politieke kringen met anti-semitische patriotten, op een zo'n politiek feestje moet hij een mede-dief oppikken. Dat blijkt superkop/rauwe stem Charles Denner te zijn, ook eens een gefrustreerde bijenhouder in een film van Truffaut. Fantastische (zeer korte rol) waarin een zakmes presenteert en de aanwezigheid van goud ruikt, letterlijk! Verder nog even opletten op Bernadette Lafont, een prachtige dienstmeid, die duidelijk opdracht kreeg zwoel naar de dief te kijken. (De vrouwen in films van Malle zijn mooier dan die van Truffaut)

je zou die "high" in Fearless kunnen zien als een soort vertraagd alsnog sterven, bedoel ik. (door alleen nog maar belachelijke risico's te nemen)

Marx, katholicisme en

Zij ligt naakt onder de dekens, hij zit opgerold op een stoel, zal hij bij d'r in bed gaan liggen?

Kan bijna niet meer mis gaan, komen er ook nog vechtrobots in voor?

[ga eens bij de "videotheek" checken]

ik vond Claire de Genou een stuk beter.

zit toevallig op moviemeter en daar zegt ene Olaf K: kijkt als een boek. heheh.

Er zitten twee Olaf K's op moviemeter. Een Olaf K en een Olaf K., dus. Ik ben de laatste. Claire de Genou nooit gezien..

Oh wait, Ma nuit chez Maud, dat ben ik ja. Vond de film niet zo geweldig inderdaad.

De Beeb recenseert Michael Bays nieuwe meesterwerk:
https://www.youtube.com/watch?v=q_D2XKRbYmM