Filmforum

Pronunciation
(RP) IPA: /sluːθ/, SAMPA: /slu:T/
Rhymes: -uːθ

;)

Sluu-thhh dus denk ik als ik de dubbele punt juist interpreteer.

http://www.baxter.co.za/images/sleuth.jpg

http://www.jeugdsentimenten.net/media/2004/04/pipo.jpg

Weer wat geleerd ;-)

Origineel is erg goed. Heeft die koude vormgeving, maar dat past bij de tijd (begin jaren zeventig, Clockwork Orange en zo.)

Cat On A Hot Tin Roof
Die Tennessee Williams moet toch wel een enorme mensenhater zijn geweest. Zeker vrouwen lijken er nooit goed vanaf te komen.. Hier vechten 2 "katten" om een erfenis, terwijl de mannen of sullig zijn, of alcoholist, of alleen aan zichzelf denkend. De homoseksuele laag werd er voor Hollywood uitgehaald (ik had 'm ook niet meer gespot)
Een film vol vreselijke onsympathieke mensen is wat lastig om mee mee te leven. Met name het personage van "Sister woman" Madeleine Sherwood is zo cartoonesk heskerig dat het eigenlijk niet meer om aan te zien is. En rijke pa wordt constant Big Daddy genoemd.. Het is een en al ergernis, precies de bedoeling van 't stuk natuurlijk.. Dus wat dat betreft wel geslaagd. SPOILER: Maar het is geen ha-fijn moment als Paul Newman en Elizabeth Taylor min of meer als winnaars uit de strijd komen.

Psycho (Van Sant versie)
4.5 op IMDB.. Da's gemeen. Ik vond 'm eigenlijk WEER spannend. Sterker nog in kleur is de badscene natuurlijk veel creepier en de scenes in het huis van Bates mogen er ook wezen. Op 't laatst gaat het eigenlijk wel heel snel, had de master of suspense nog wel even kunnen rekken, met die spiegels enzo.
Ik dacht dat Van Sant een shot voor shot remake deed, maar hij heeft de boel een beetje opgesext, met wat bloot. Als een stripversie van een literair werk. Het wordt zo popcornvermaak, zeker in de eerste helft (met de motoragent) maar dat was altijd al redelijk belachelijk. Heche (Marion) is natuurlijk geen Leigh, zat steeds aan Annie Lennox te denken.. En Vince Vaughn heeft 't het zwaarst als vervanger van Perkins. Toch doet hij wel een leuke boertige viezerik. Macy is geknipt in de rol van die detective.. de rest is bijzaak.

Reality Bites
Stamt uit '94, maar voelt nog wat ouder(wetser) Ben Stiller in de regisseursstoel en voor de camera in een soort "Singles". Twintigers die met zichzelf worstelen (I am almost 23 and what have I done with my life.. ja!) Winona Ryder is het stralende middelpunt (Ze lijkt eigenlijk wel op Courteney Cox) Ethan Hawke speelt een typische muzikant-klootzak die zichzelf niet kan uiten en Stiller is een yup. Verder verwerkt de film nog wat van die real life show elementen in 't script, die toen waarschijnlijk net hip waren (In de tijd dat Dave Eggers naar Real World wilde) Tis allemaal erg gedateerd en zeker niet onmisbaar.

ik dacht trouwens dat Van Sant in Psycho als een cameo over straat liep, maar zie nu dat hij ook Hitchcock (of een look-a-like erin heeft gelaten hehe, die staat met zijn vinger tegen een man te porren, alleen of dat nou OOK van Sant is? :)

Ik heb een zwak voor reality bites. Moet die film een keer of 4 gezien hebben. Erg lichtvoetig en typisch hollywood maar het gaat wel over mensen in (destijds) precies dezelfde levensfase. En ik hou van de chemie (of moet ik zeggen: anti-chemie?) tussen Stiller en Hawke.

Van God Los (Pieter Kuipers, 2003)
Typisch Nederlandse film: de sfeerschets van Venlo is visueel uitstekend, maar het acteren en plot zijn te theatraal. Te veel schreeuwende mensen, te veel diepzinnige teksten. Het is Venlo in de jaren negentig, niet Athene 300 vC. Desondanks best een aardige gangsterfilm, ongeveer op het Amerikaanse gemiddelde.

Les Carabiniers (Godard, 1963)
En nog een fijne (vroege) z/w Godard. Cynische anti-oorlogsfilm, bijna punk in zijn rauwheid. Met toch ook weer een paar hele goede grappen. Twee boerenkinkels worden met mooie beloftes geronseld voor een fascistisch leger in een verzonnen oorlog (maar met Algerije in het achterhoofd destijds waarschijnlijk niet zo heel symbolisch allemaal). De twee trappen wat lol, reizen de hele wereld rond en schieten heel veel mensen dood. Helaas duurt de scene waar ze thuiskomen en hun beloofde "schatten" laten zien aan hun vrouwen (in de vorm van een koffer vol ansichtkaarten) veeeeel te lang...laatste gedeelte is dan wel weer fantastisch en grimmig.

stukje over The Machinist op de voorpagina. Dacht dat Vido daar ook ooit wat over schreef, misschien zelfs voor Cinema Subjectivista.. maar kon het in zijn weblog's archief niet meer vinden.

en omdat er altijd meer te zeggen is.
Jennifer Jason Leigh speelt volgens een user op imdb "in her umpteenth whore role that must have filled her quota by now"

Mij schiet alleen de telefoonsex-dame in Short Cuts te binnen?

En ook zij viel wel eens gigantisch af, 40 kg voor Georgia. (Ook nog niet gezien, any good?)

Last Exit In Brooklyn dan toch ook wel.

To Brooklyn...brr, naar boek, nare film.

Georgia vond ik langdradig en vervelend. Filmrecensent Hans Beerekamp schoot echter helemaal vol bij een cruciale scene, dus de meningen zijn verdeeld.

ik zal ze toch allebei maar weer op de lijst gooien dan.

De score was trouwens wel "vet" irritant.

Sans Soleil (Chris Marker, 1983)
Er was een tijd dat ik niet naar een lezing kon gaan zonder verwijzingen te horen naar deze film/documentaire en dat zorgde er pardoes voor dat ik geen zin had om hem te zien. Stomstomstom blijkt nu, want Sans Soleil is een van de beste films die ik ooit heb gezien. Briljant shot na briljant shot, een caleidoscopische SF/sociologie-docu die eigenlijk heel toegankelijk is ook al gaat het over tijd, ruimte, herinnering, technologie (dat moet je eigenlijk meteen vergeten want de film wordt "klein" vanuit een prettig gevoel van verwondering verteld. Maar goed, daar kan ik me ongetwijfeld heel erg in vergissen. :) Zou hem zou weer kunnen zien ware het niet dat er een hele gruwelijke moord op een giraffe inzit. Zo ontzettend depressief en zinloos (maar dat is waarschijnlijk het hele punt...waarom een giraffe neerschieten?)

Daarna nog even een stuk Elephant meegepikt op tv. Was klaar met Gus Van Sant nadat hij met Matt Damian aan de slag ging maar ik vond dit toch wel goed. Al dat geloop door die gangen en die levens die elkaar doorkruisen. Heel fijn. Misschien het meest creepy vond ik wel toen die twee hun geweer van de postbode kregen en het even gingen uitproberen. Brrr.

Jammer dat de VPRO Last Days daarna op een mongole laat tijdstip uitzond, had nog wel zin in wat zinloos gezweef.

Elephant is inderdaad een luguber meesterwerkje. Last Days vond ik maar saai (maar goed Cobain aargh)

Vraag me altijd af of Cobain nu langer geleefd zou hebben als zijn bandje veel minder (of helemaal niet) beroemd was geweest. Is 't werkelijk de roem die 'm kapotmaakte of had ie anders wel een andere reden gevonden.

Good Night, And Good Luck
Saaie biopic over tv-journalist Sam Murrow. Volgens deze film een hele arrogante man die zichzelf een held vindt omdat hij McCarthy, de Wilders van die periode, aan durft te pakken middels bombastische tv-toespraakjes. Hoewel er veel wordt gekettingrookt, whiskey gedronken en tot laat in de nacht achter typemachines wordt gezeten (vaak tegelijk), wil het echte Amerikaanse journalistenfilmgevoel ook maar niet komen.

Lust, caution (Lee, 2007). Redelijk degelijke film over collaborateur (Tony Leung) en verzetsmeisje (Tang Wei) dat de opdracht heeft hem in de val te lokken. Hij duurt wat lang en heeft te weinig scherpe randjes. Goed we zien schaamhaar en de balletjes van Tony, maar dat is het wel. Film over vrijheid en onderdrukking, lees ik overal. Ach, gewoon een spionagefilm, zou ik zeggen. Grootste makke is dat maar niet duidelijk wordt waarom Wei zich nu eigenlijk aansluit bij die verzetsgroep. Ze kijkt alleen maar een beetje onschuldig de hele tijd. Er is een zich maar niet ontwikkelende liefde tussen haar en de verzetsleider, maar dit thema is in de film zo onderontwikkeld en spanningsloos dat het logisch is dat Wei voor de collaborateur valt.

Woman on the beach. (Hong Sang-soo, 2006) Zijn eerste film die het verhaal niet twee keer vertelt. Het mocht ook geen trucje worden. Toch speelt Hong weer met een breukvlak. In het eerste deel zien we hoe een regisseur een vriend overhaalt om mee naar het strand te gaan. Deze wil wel zijn vriendin meenemen, want daar had hij eigenlijk een date mee. Op de bestemming blijkt al gauw dat het meisje zich helemaal niet “de vriendin van” voelt en ze begint openlijk te flirten met de regisseur. Vechten in deel 1 twee mannen op hetzelfde meisje, in deel twee vechten twee vrouwen om de zielig in de badplaats achtergebleven regisseur. Vermakelijk komedie met zeer subtiele humor die beginnende liefdes als hoofdthema heeft en gaandeweg een beeld probeert te schetsen van De Zuid-Koreaanse Man. Thematisch van hetzelfde laken een pak, iets gewonder dan zijn vorige films, wel heel vermakelijk.

Secret Sunshine (Lee Chang-Dong, 2007). Nog een Zuid-Koreaan, gezien op het IFFR. Vrouw verhuist na overlijden van man met zoontje naar de geboorteplaats van haar man om daar als pianolerares aan de bak te gaan. Daar wordt binnen een mum van tijd haar zoontje ontvoerd. Vrouw weet van gekkigheid niet waar ze het moet zoeken en stort zich in het christelijk geloof. Je voelt wat voor film dit had moeten worden: Hoogwaardig drama met een venijnig statement over geloof en genoeg kwinkslagen om niet loodzwaar te worden. Wat eruit is gekomen is een film die alle kanten op schiet en door zijn schreeuwerigheid gaandeweg steeds meer irritatie oproept. Het duurt ook nog langer dan twee uur.

’s Avonds viel ik nog even in Hannah and her sisters. Was meteen het hoogtepunt van het weekend. Allen die op een date belandt bij een punkbandje en deze later - mopperend op het trottoir lopend - beschrijft als “people who look like they’re gonna stab their mother”. Lang niet zo hard gelachen.

In het eerste deel zien we hoe een regisseur een vriend overhaalt om mee naar het strand te gaan.

dacht eerst even de regisseur van de film.. dat de camera zich af en toe omkeert en hmm nou ja dat wordt wel verwarrend.

The Machinist
Zie Subs-voorpagina.

Cape Fear
Scorsese goes B-film?! Dit is zo'n film waarvan de door een moordenaar bedreigde familie besluiten te vluchten naar de middle of nowhere, waar ze op een krakkemikkig bootje gaan zitten wachten tot het onvermijdelijke gebeurd. De met bijbelquotes strooiende slechterik van dienst is Robert de Niro, die er zelf in elk geval wel lol in lijkt te hebben. Dat is dan nog iemand. Al valt er best wel wat te lachen ("A few minutes alone with me, darlin' and you'll be speakin' in tongues")
Nick Nolte is een advocaat die de schurk in zijn verleden nogal slapjes heeft verdedigd.. (ik snap er trouwens niet van hoe kan het feit dat een meisje "promiscue" is het aantal jaren op een verkrachting terugbrengen? Beetje fundi..)
Maar goed.. Juliette Lewis huppelt ook nog rond. Kreeg ze nog bijna een Oscar voor. Ze is afwisselend hopeloos en dan weer fascinerend. (De scene in 't theater!)
Echte held van de film is Joe Don Baker, een private detective, die als een soort koele indiaan als onder controle LIJKT te hebben.

The Bourne Ultimatum
Dacht in de eerste helft dat de trilogie toch van 5,6 toch naar 7 zou gaan.. Maar dan zakt de film nog terug. Het begin is ijzersterk met een non-stop actiescene, (Bourne en de film functioneren allebei het best als hij een weerloos iemand bij zich heeft, in dit geval een journalist..)
In Marokko aangekomen begint de film alweer wat van zijn "tension" te verliezen.. Pikt 't dan nog even op als de film het slot deel 2 weer bereikt (een mooie truc!) Maar toch, de CIA houdt kantoor in een kantoor waar je met een verrekijker door de ramen kan kijken?!?! Tsja. Alles draait uiteindelijk om 't einde.. is Bourne een werkelijke verhaalheld, iemand die evolueert, die een werkelijke strijd voert, of is hij een James Bondiaans oppermachtig figuur die zijn avonturen tot in 't oneindige zal kunnen (en blijven) herhalen? Het antwoord laat zich raden.

Amarcord
Ah Nina Rota.. Dikke vette nostalgie... Kleine fragmentjes uit een Italiaanse jeugd. Kunnen ze altijd wel goed (Cinema Paradiso) Een dorp vol hele en halve gekken met figuren die aan Toon Hermans (1,2,3, scheet) en Herman Finkers doen denken. Ineens in de laatste 15 minuten is er nog wat drama (tot dan is het lieflijk en enkel goed voor een glimlach) Het lijkt wat te plots, maar het werkte dit keer. Zo gaat dat ook gewoon, zeker voor een kind, opeens ligt iemand in 't ziekenhuis, lijkt weinig aan de hand.. En dan is 't alweer voorbij. Zo eindigt de film wel op een downnote.. Een jaar voorbij, iedereen is weer blij, maar ja wat zal het nieuwe weer brengen.
Nu ben ik nog benieuwd naar geroosterde meloenpitten..

Kranky Klaus/Spook House/BB
Vanzelfsprekend...
Vanzelfsprekend was de toevoeging van artist in focus Cameron Jamie door interim-directeur Rutger Wolfson aan het IFFR-programma.
Vanzelfsprekend was de samenvoeging van drie korte films over ritueel volksvermaak tot een drieluik.
Vanzelfsprekend was de live gespeelde score.
Vanzelfsprekend was het invliegen van The Melvins.
Vanzelfsprekend was het vol.
Spreken de beelden voor zich? Spreekt de muziek voor zich? Spreekt een vol huis voor zichzelf?

Lust, Caution deed me helemaal niets. Waarom Wei zich bij het verzetsclubje aansluit? Peer pressure vermoed ik (ze is de laatste om haar hand op de andere handen te leggen) en misschien is ze in de verte een beetje verliefd op de leider van de club (al is dat, zoals Olaf zegt, verder zeer slecht uitgewerkt). Ik voelde aan het slot geen enkele traan opwellen, maar misschien was dat ook niet de bedoeling.

Ik vond Wei zo sloom, zo emotieloos, zo uninvolved en daarom uiteindelijk een ongeloofwaardig karakter. Lust caution deed me denken aan Henry and June. Ook zo vlak. Ang Lee heeft toch veel van zijn eigenzinnigheid verloren door de tijd heen The ice storm was zo goed. Brokeback mountain al zoveel gewoner, al vond ik dat nog wel okay drama.

Iemand Shanghai trance gezien? Werd wel nieuwsgierig door stukje in Volkskrant vanochtend. Hij zei dat Aziatische cinema in 15 jaar doet waar wij 50 jaar over hebben gedaan (zei hier laatst iets soortgelijks), dat Hou Hsiao-Hsien de hedendaagse Antonioni is (vergeet Ceylan niet) en dat hij zo geroerd was door Millennium mambo. Kijk, dan maak je vrienden!

Heb vandaag Strawberry shortcakes gedaan van Hitoshi Yazaki. Sensitief drama waar ze op Midnight eye nogal weg van waren. Vier meiden in Tokyo die wat van hun leven proberen te maken. Verhaal, alsmede de structuur (4 karakters, 2 aan 2 gekoppeld) deden me erg denken aan het fraaie tokyo.sora, dat ik wat sterker want evenwichtiger vond. Maar ik hou erg van dit genre, introvert grote-stads-drama met oog voor detail.

oh, shanghai trance is van een nederlander, David Verbeek. Dat was eigenlijk het opvallende.... (Kan er een edit-functie komen...?)

Sunshine
best 'n leuke sci-fi film. Crew op een schip op weg naar de dovende zon, om daar een bommetje in te gooien, want dan komt alles weer goed. Mooi zo'n zuurstoftuin, het leek wel het paviljoen van Nederland of Finland op een Wereldtentoonstelling van een jaar of 10 terug.
Wilde eerst mopperen over 't feit dat over 100000 jaar klaarblijkelijk de VS nog bestaan en ook Jezus Christus.. Maar het ding speelt zich af in 2057. Waarom niet. :) Maar goed, het wachten is op de aliens die ze af komen slachten.. Dat lang niet te gebeuren, tot 'r op 't einde toch nog een bizar buitenaards figuur op komt duiken. Dan komen we 'n beetje in spiritueel Aranofsky territorium, maar 't blijft allemaal wel boeien.
Wel de aller-aller slechtste aftitelingsmuziek ever. Zit je niet in de cheesy ambient sfeer komt er een waardeloos Underworld-nummer overheen. (Daarvoor is de soundtrack wel goed, 2001-style)

Half Nelson
Jaaa. Introvert grote-stads-drama met oog voor detail ;) Heel schraal van de Volkskrant om hier geen 4 sterren aan te geven. Wat is er mis mee? Ik weet 't niet. Ryan Gosling speelt een toffe leraar (en basketbalcoach) met een drugsprobleem. Hij wordt betrapt door een leerling waarna ze een wankele vriendschap sluiten. Met beiden gaat het vervolgens bergafwaarts, begeleidt door fijne muziek van Broken Social Scene. Ik kreeg net geen brok in mijn keel, dus misschien dat daardoor nog wat te winnen was, maar niettemin een heel fijne film.

The Assasination Of Jesse James By The Coward Robert Ford
Deze is meer interessant dan goed. De titel bijvoorbeeld.. Het is een soort spel met die arme Robert Ford. Jesse James is eigenlijk een klootzak, Ford is een soort emokid (Casey Affleck, broerig/glooming), die teleurgesteld raakt en dan uit ijdelheid 'm omlegt. Hij verwacht "applause", maar krijgt gedonder. Typisch voor, voor.. de mensheid ofzo. De verering van schurken, maar hij had 't kunnen weten, hij is tenslotte zelf ook fan van pulpboekjes over de beste man. Maar goed de grap is dan, nu heeft hij dan toch ZIJN film, maar ja.. dan krijgt ie zo'n titel. En Brad Pitt (=Jesse James) krijgt de eerste credit op de titelrol ;)

oh en dommige James-handlanger Sam Rockwell = Andy van der Meyde

(oh en tis jammer dat Ellis en Cave niet hun niveau haalde qua muziek van The Proposition, echt een paar keer de foute akkoorden)

andere verkeerde keuze is dat het tijdens DE moord niet even 3 minuten real time stil is.. De muziek ernaar toe is mooi, maar dan stilvallen en dan een korte eeuwigheid twijfel terwijl James zijn dood uitlokt (als een soort suicide by cop)

oh en dommige James-handlanger Sam Rockwell = Andy van der Meyde

LOL. Maar wel sympathiek (zag hem opeens terug in Charlie's Angels als irritante bad guy.)

Hij zei dat Aziatische cinema in 15 jaar doet waar wij 50 jaar over hebben gedaan

'Wij' als in Nederland mag ik hopen (want anders loopt de Aziatische cinema ongeveer 50 jaar achter op Europa, niet helemaal waar want Kurusawa & co. maar als je Antonioni als ijkpunt neemt wel natuurlijk...trouwens als je als West-Europeaan/Amerikaan in Antonioni stijl gaat filmen word je ongetwijfeld afgemaakt wegens "pretentieus", "langdradig", "ouderwets". Search your feelings, Luke, you know it to be true. ;))

@ Ludo:
Maar goed de grap is dan, nu heeft hij dan toch ZIJN film, maar ja.. dan krijgt ie zo'n titel.

LOL

@OMC:
Je kunt natuurlijk ik 15 jaar een ontwikkeling doormaken die anderen in 50 jaar doormaken en dan nog steeds achterlopen. Het een sluit het ander niet uit. Al vind ik niet dat Aziatische cinema achterloopt.

Al vind ik niet dat Aziatische cinema achterloopt.

Ik ook niet. :) Volgens mij loopt die al sinds WOII niet achter.

Blade Runner: The Final Cut (Ridley Scott, 1982/2007). Okay, okay ik neem het hoongelach graag in ontvangst. Ik heb inderdaad, voor een overigens lachwekkend lage prijs, de boxset met 5 DVDs aangeschaft. Gisteren dus meteen The Final Cut gekeken en inderdaad Scott heeft gelukkig geen Lucasachtige digitale geschiedsvervalsing gebezigd. Ben er nog niet over uit of er iets is toegevoegd. Het is in wezen de Director's Cut met nieuwe eenhoornscene. Fans van het idiote einde en Fords film noir gebabbel kunnen op DVD3 hun hart ophalen want daar staan nog 3 versies op. Wat dus wel? Nou, de film oogt en klinkt na restauratie geweldig. Superscherpe beelden waardoor er veel meer details opvallen en Scotts toch wel erg briljante kleurgebruik een hoofdrol opeist (het blauw gaat nu veel meer richting smaragd waardoor het allemaal nog net meer Aziatisch aanvoelt.) Elk piepje en synthplopje is hoorbaar. Op naar de documentaire van 3 uur! En dan zag ik jullie tzt op de site wel door over de film. :)

wij wachten zelf op de 66-delige boxset, waarin elke scene in 314 versies langskomt (+ de mogelijkheid om zelf aan de geluids- en beeldmix te sleutelen)

;)

Ik ga me beperken tot de 2-disc editie. Die docu duurt trouwens maar liefst 3 en een half uur. En dan zijn er ook nog 's drie commentaren.

Ja, die 5-disc is voor nutters maar voor die 7 euro meer kon ik het niet laten. Die oude versies interesseren me niet meer maar de Workprint op aparte DVD lijkt me nou wel geinig om een keer te zien.

Heb vandaag 5 films gezien op het Filmfestival, waarover later meer...

Al quoloub al mouhtariqua (dir. Ahmed El Maanouni)
Om zeven uur op om naar de film te gaan, het is eens wat anders. :D Gelukkig een ijzersterk begin, deze zwart wit geschoten zoektocht (om de oogverblindende schoonheid van Fes te temperen) van een Frans Marokkaanse architect. Als een thee verkoper ineens in zinger uitbarst lijkt het alsof we in een musical zijn beland, wat ook wel een beetje zo is, maar omdat het heel goed ingebed en vrij traditioneel waardoor het erg goed uitpakt. Het riekt naar oriëntalisme maar het lijkt er toch echt op dat poëzie en zekere diepere waardering voor het leven daar de gewoonste zaak van de wereld is. Kritiek op een Libanese film in de VPRO gids over de hoeveelheid muziek en spreekwoorden lijkt zoiets als zeggen dat het jammer is dat ze allemaal zwart haar hebben. De lelijke kanten worden heus niet genegeerd, de oom van architect toont wat akelig kan zijn in het leven van een jonge Marokkaan. Erg mooie film.

Andarilho (dir. Cao Guimarães)
Ook mooi is deze Braziliaanse film, die drie zwervers volgt op hun reis die eigenlijk nergens heen gaan. Een van hen gaat te keer als een lager wal geraakt Mikko Aspa (Deathspell Omega) over de kwaardaardige aard van de schepping. Anderen zullen denken dat ie er maar op los zwamt, dan nog is ie grappig en onderhoudend genoeg. Zijn rants worden afgewisseld met langdurige sfeerbeelden met organische drone als muziek. Veel videokunst die ik zag vond ik maar waardeloos, maar dit was buitengewoon fraai. Een verhaallijn werd niet gemist die al die schoonheid.

Nûba d'or et de la lumière (dir. Izza Génini)
Een docu over de Marokkaanse Arabo-Andalusische muziek "el ala" die populair is van hoog tot laag. Gezinnetjes, religieuzen, zakenmensen, allemaal gaan ze loos op de 14 eeuwen oude suite die invloeden uit Joodse, Moslimse en Christelijke tradities in zich draagt maar ook uitdraagt. Uitwaaierend naar Hebreeuwse flamenco en Europese oude muziek, maar het lied, de suite is al eeuwen hetzelfde. Het is enigszins vergelijkbaar met de Osmaanse "fasl", maar ook Indiase rag, niet in het minst door het koppelen aan tijden van de dag e.d.. De vier snaren op de oud die gekoppeld waren aan de vier sunnah kwam echter nergens terug, want alle overige ouds in beeld waren blijkbaar moderner besnaard (6, waarvan 5 dubbel). De rabab was ook grotendeels verdrongen door gewone viool, hoewel nog steeds op de knie steunend. Ook daar weer opvallende 'zware' en diepzinnige teksten voor zo'n volks gebeuren. "een bloem geplant door seculiere hand maar gecultiveerd door Plato"... heb je even voor mij? Digitaal geschoten, dat was wat minder, maar de muziek maakte het helemaal goed.

The Cabinet of Dr. Ramirez (dir. Peter Sellars)
Een stomme film uit 1990. Soort Koyaanisqatsi meets Office Space... Topheavy muziek van John Adams en het gebrek aan gesproken woord behoorlijk zware kost. Een zeer vrije remake van iets wat ik niet ken (Het kabinet van Dr. Caligari), maar wel wat verwijzingen naar de stomme film, soms in de muziek maar ook het karikaturale acteren. Apart, zoals je dan nietszeggend kunt zeggen.

Le Tueur (dir. Cédric Anger)
Een stuk lichter, om niet te zeggen banaal, is dan 'De Moordenaar'. Een huurmoordenaar ziet zijn missie onder zijn ogen steeds complexer en emotioneler worden, had spannend kunnen zijn, maar er wordt werkelijk niets aan de verbeelding overgelaten en uiteindelijk sleept het zich naar een einde.

Drie erg goede, een interessante en een matige film, aardige score lijkt me.

Gisteren Martijn in het voorbijgaan nog gezien. Zelf vier door mijn broertje uitgekozen films gezien:

What on Earth Have I Done Wrong? (Taiwan, Doze Chen-zer Niu)
Regisseur van populaire Tawainese tv-soaps en shows probeert een serieuze film te maken en gaat ondertussen ten gronde aan drank, drugs en vrouwen. Best wel Less Than Zero in Taipei eigenlijk. Iedereen speelt zichzelf zo een beetje, zodat het allemaal heel meta is. Ook dat kennen we inmiddels wel. Hipster-drama zou je het kunnen noemen (zie ook de interieurs), maar het is ondertussen wel heel degelijk geschreven en geacteerd, waardoor een 2,5/3 uit 5 wel wordt gehaald.

Recycle (Nederland/Jordanië, Mahmoud al-Massad)
Documentaire over Abu Ammar, moslim-fundamentalist uit Zarqa, inderdaad: de wijk van Zarqawi. Ammar heeft zelf in Afghanistan gevochten, maar is (inmiddels?) wat meer de theologische studieuze kant opgegaan. Hij probeert rond te komen door karton te recyclen met zijn zonen en dochters, auto's te verkopen in Baghdad en uiteindelijk zelfs te emigreren naar de VS, omdat de Jordaanse autoriteiten hem na de bomaanslagen in Amman alle fundi's hard aanpakken.
Aardig en genuanceerd inzicht in zowel het dagelijks leven als de ideologie van orthoxe moslims. Abu Ammar heeft het bijvoorbeeld niet op Bin Laden en buurtgenoot Zarqawi. Laatstgenoemde was een lapzwans die opeens het licht zag en daarom voor iedereen uit zijn buurt totaal ongeloofwaardig is. Helaas wat verkeerde keuzes in de montage, die pas bij de Q&A met de regisseur opgehelderd werden. Erg belangrijk voor de ontwikkelingen is bijvoorbeeld dat Abu Ammar gebrouilleerd is met zijn vader, die daarom zijn huis en winkel heeft ingenomen, wat heeft geleid tot Abu Ammars financiële sores. Alleen waarover die ruzie gaat kom je nooit te weten in de film.

Let the Right One In (Zweden, Tomas Alfredson)
Oskar wordt gepest op school, maar gelukkig is daar zijn nieuwe buurmeisje Eli, dat ook altijd 's avonds op de binnenplaats komt spelen. Zij leert Oskar van zich afbijten (nudge nudge, wink wink), hij leert haar Morsecode en er bloeit iets moois op, terwijl ondertussen de zo rustige Zweedse buitenwijk wordt geteisterd door een reeks brute moorden.
Let the Right One In is Fucking Amal meets George Romero's Martin, maar het is vooral erg Roald Dahls zwarte humor. Fantastisch entertainment en waarschijnlijk een grote hit (ik vrees ook voor een Hollywood-remake, wat gegarandeerd een ramp wordt, omdat Hollywood en ontluikende broeierige romantiek tussen twaalfjarigen geen gelukkige combi is.)

The Unseeable (Thailand, Wisit Sasanatieng)
Thaise spookhuisfilm volgens The Ring/The Grudge-formule (hoewel er ook wel wat Suspiria in zit.) Erg ouderwetse aandoende horror, inclusief een flinke lading melodrama met alle remmen los. Dit vooral dankzij hoofdrolspeelster Siraphan Wattanajinda, die overacteert in dezelfde mate als ze knap is. En dat is dus zo erg:
http://www.eatmybrains.com/images/news/bkkiff12.jpg
Regisseur Sasantieng heeft ook bedacht dat goede visuele effecten duur zijn, maar audioeffecten relatief goedkoop en minstens zo effectief. Dus kraakt werkelijk elk plankje en gaat de soundtrack regelmatig van BOE! En dan dus echt op sunn0)))-geluidsniveau.

My Left Foot
Voor de liefhebbers van Diving Bell.. Denk ik, want die heb ik nog niet gezien. Hier is de held/slachtoffer al vanaf zjn geboorte verlamd, hij kan alleen zijn linkervoet bewegen.. Waarmee hij dan natuurlijk glorieuze dingen bereikt. (Namelijk schilderijen maakt en een boek schrijft)
Klinkt allemaal vreselijk.. En er zijn ook momenten dat het allemaal uit zo'n waargebeurd verhaal film komt. (Het is trouwens ook een waargebeurd verhaaal) Maar dan is daar nog de hoofdrolspeler Daniel Day-Lewis die, zoals altijd, onwaarschijnlijk intens speelt.

The Last Temptation Of Christ
Willem Defoe als Jezus.. Het is wennen. Jezus is hier een blaaskaak met een te groot ego. (Ik snap ineens Jim Morrison's fascinatie voor contemplatie in de woestijn)
Echt interessant wordt het pas als de man aan het kruis hangt, waarna een Michaella Krajicek look-a-like verschijnt, die 'm meeneemt als laatste poging om 'm te verleiden tot het "slechte".

Life Is Sweet
Hoe doe ie 't toch, die Leigh. Hij presenteert heer extreem flauwe (maar zeer grappige) personages die uit een Klokhuis-sketch lijken te komen (denk aan de kok die vanalles in zijn soep gooit) die dan toch wel erg menselijk blijken te zijn, zozeer dat er net zo goed aangrijpende momenten in de film zitten.

Zidane A 21st Century Portrait
"Tikkie" teleurstellend. Alle pogingen tot arty beeldbewerking e.d. zijn irritant. Wat overblijft is een redelijk fascinerend inkijkje in hoe Zidane zich over een veel beweegt: sloffend als een oude man. 1e helft komt hij nauwelijks in 't spel voor, hij roept alleen maar "a y".. Opvallend hoe eenzaam hij dan lijkt. Er gebeurd iets opwindends, merken we aan 't publiek, en Zidane legt een polletje recht.
In de rust heeft de film 1 mooi foefje, een foto van een aanslag in Irak waar dan een jongen in een Zidane-shirt staat, zodat het even lijkt alsof de ziel van Zidane als het ware overal is.
Tweede helft gaat het beter vanaf het moment dat eindelijk een medespeler Zidane aanspreekt, ik dacht Roberto Carlos, die ZELF de bal vraagt (ipv omgekeerd) "Zizou!" Meteen komen er mooie acties.. En dan ineens de al eerder besproken rode kaart. Blijft een curieus moment, ze staan voor, Zidane zit op dat moment niet slecht in de wedstrijd.. De film bouwt het goed op. En dan is 't in een vloek en een zucht voorbij. Anti-climax. Misschien was het gewoon de schuld van de scheidsrechter, die 'm niet mag. Zidane heeft 'm al eerder onaardigheden toegevoegd (die lang niet allemaal door de regisseurs werden "doorgelaten")

(Roberto Carlos lijkt sowieso zijn beste vriend in 't veld. En ook in de slechte 1e helft is Zidane nog wel verrekte handig met de bal en zijn dribbelen is ook heel liefdevol)

Maar niettemin was Life Is Sweet de enige echte aanrader van deze 4.

Ik zit met een kapotte computer. Wat is jullie excuus....;)

hier draait ie nog.

Alles Is Liefde
Had eigenlijk niet zo'n zin de elitaire lul uit te hangen.. De film is ook zeker niet dramatisch slecht, maar nu had ik toevallig een Love Actually fan naast me zitten en die nam mijn taak over. "WAARDELOOS" "EEN 4!" En dit dus echt een afgevaardigde uit de doelgroep.
Nou dan durf ik ook wel.. Slecht geacteerd, door een pathetisch grote eindeloze stoet bekende Nederlanders.. Ik bedoel Wendy van Dijk.. alsjeblieft :( En dan natuurlijk nog al dat plagiaat. Er zijn geen momenten die NIET gejat zijn. Dieptepunt wat mij betreft het liedje Everybody's Got To Learn Sometime, om even die Eternal Sunshine magie op te roepen..
(on the elitaire + side.. Anneke Blok (meteen op de voorkant van Volkskrant magazine en die zwerver (meteen een interview in Vrij Nederland) Ook de milde satire op de zucht naar sensatie van tv-makers was wel geinig.

Morvern Callar
Een film waarvan het boek waarschijnlijk beter is. Nu zijn alle (vermoedelijke) "monologues intérieurs" vervangen door eh NIETS. Samantha Morton hangt wat rond in een Schots landschap en in Spanje. Haar vriendje heeft zelfmoord gepleegd met achterlating van een roman. Zij doet het enige juiste.. (is het wraak?) Nee ze delete het niet.. Alleen ZIJN naam. Nou dat was dan in de 5e minuut het leukste moment van de film.
Oh vriendje heeft ook een cassettebandje achtergelaten, wat de regisseur de mogelijkheid geeft om wat leuke muziek te laten horen. (Can, Aphex Twin)
maar verder vooral *gaap*

Ponette
Sterk begin. Een meisje in een (ziekenhuis)bed. Haar arm in 't gips. Pa tekent een hondje erop. Het gaat slecht met moeder zegt ie. Ze rijden naar huis terwijl de man foetert op het "slechte" rijgedrag van moeder. Moeder sterft. Vader verdwijnt en laat 't meisje achter om zelf maar het verlies te verwerken. Ze wacht op Jezus en God en haar moeder.
Zeer knap geacteerd van het jonge meisje. Of is 't acteren? Ik bedoel.. Hoe doe je dat met kinderen van 5 werken. Heel veel opnames maken en die paar juiste momenten erin laten vermoed ik.
Film "delivert" niet helemaal. Daarvoor zijn er te weinig personages naast Ponette die echt diepte krijgen.. En ook 't "magisch-sentimentele" einde had niet gehoeven van me. Aan de andere kant is 't misschien ook wel de enige optie om er als kind mee te "dealen".

(internet heeft alle antwoorden en het klinkt logisch: het schijnt dat de regisseur zachtjes aanwijzingen gaf, op een "apart" geluidsspoor, die er later weer uitgefilterd zijn)

anekdote die dan langs komt: om de kinderen op Berlin van Lou Reed te laten huilen vertelde de producer ze dat hun ouders net waren vermoord. (waarschijnlijk een urban myth maar toch :D)

Wat is jullie excuus....;)

Dat ik die Blade Runner documentaire Dangerous Days in etappes heb gekeken. Ongelofelijk eigenlijk na 3,5 uur zat ik nog steeds met een "had nog wel een uurtje bij gekund" gevoel (dat uur(tje) zit eigenlijk nog verdeeld over die andere DVDs, maar goed.) Wel grappig om te horen dat Monique van der Ven had meegedaan voor de rol van Pris.

The Walker (Paul Schrader, 2007) – volgens de regisseur is het hoofdpersonage Carter Page III (soms oneerbiedig uitgesproken als Carter Page The Turd) een variant op Schraderes eerdere creaties Travis Bickle (Taxi Driver), Julian Kaye (American Gigolo) en John LeTour (Light Sleeper) en is hij deze keer volledig uit de kast gekomen. Carter (Woody Harrelson met een zichtbaar in de weg zittende gebitsprothese) is een walker in hogere kringen te Washington DC. Hij is een veilige (want homoseksuele) gezelschapsman voor welgestelde dames van politici die zelf geen tijd hebben met hun echtgenotes naar de opera te gaan of een potje met ze te kaarten. Hij roddelt gezellig mee en is zo op de hoogte van alle achterklap in politieke kringen. Als een van zijn vriendinnen haar geheime minnaar dood thuis aantreft neemt Carter haar in bescherming, met alle negatieve gevolgen voor zijn eigen carrière. De complexe moordintrige wordt voornamelijk verbaal toegelicht waardoor de aandacht makkelijk verslapt. Ondanks het Capitool aan de horizon en de geëngageerde kunst van Carters vriendje Emek (de Duitse acteur Moritz Bleibtreu) is The Walker geen politieke film. Hierdoor boet het verhaal aan meerwaarde in. Als thriller schiet het verhaal tekort (mede door de complexiteit) en dus blijft een aardige karakterschets over en ben je overgeleverd aan de acteerprestaties. De verwijfde Woody Harrelson heeft me iets teveel maniertjes om een echt persoon achter zijn rol te zien. The Walker zit vol capabele acteurs: o.a. Kristin Scott Thomas, Lauren Bacall, Ned Beatty en Lily Tomlin en kortere bijdragen van Mary Beth Hurt en Willem Defoe. Auteur/regisseur Paul Schrader is wel weer sterk in zijn dialogen en oneliners en dat maakt het geheel net voldoende. Verplichte kost is dit zeker niet.

The Libertine (Laurence Dunmore, 2004)
De titel is fout. Van een libertijn verwacht je feestelijk hedonisme. John Wilmot, Earl of Rochester heeft als getalenteerd schrijver meer last van een soort writer's block, waarbij hij niet kan voldoen aan zijn eigen perfectionisme. Dan maar drank, gokken en vrouwen, wat Johnny Depp de kans geeft de zoveelste variatie op zijn vaste excentriekeling neer te zetten. John Malkovich verrast daarentegen juist als stoïcijnse en uiterst redelijke koning Charles II, een man die het talent van Wilmot ziet en probeert dat meesterwerk dat erin zit eruit te krijgen. In een memorabele scene geeft hij Wilmot een ananas (het is 1660!): fruit uit Zuid-Amerika in Engeland, allemaal dankzij een beetje inspanning en doorzettingsvermogen. Als dank wordt hij voor paal gezet voor de Franse ambassadeur. Ook Elizabeth Barry (Samantha Morton), een actice waar alleen Wilmot het talent van ziet en dat er weet uit te krijgen door haar het doorzettingsvermogen op te leggen dat hij zichzelf niet op te leggen en zijn ware liefde, probeert hem te overtuigen toch vooral iets nuttigs te presteren, maar tevergeefs.
Zoals al blijkt is Wilmot een behoorlijk vervelend mannetje. Maar dat geeft hij zelf ruimhartig toe en hij is ook behoorlijk snedig. The Libertine is een verfilmd toneelstuk, wat betekent dat de dialoog of bovengemiddeld scherp is of bovengemiddeld pompeus, waardoor bewondering en irritatie elkaar gedurende de film afwisselen. Depp doet dus ook weer zijn vaste ding, maar hij doet dat altijd wel leuk en de rest van de cast bestaat uit louter topacteurs. Bovendien ziet het er allemaal fantastisch en volgens mij ook historisch correct uit (art direction van Ben van Os): edelen in dure kleding met vieze handen die enkeldiep door de modder van de Londense straten lopen, omringd door varkens en ratten. Door de realistische verlichting met alleen kaarsen en olielampen is al die modder dan ook nog in fotogenieke zware slagschaduwen gehuld.

August Underground's Mordum
Aan de ene kant kneep ik 'em wel een beetje, maar ik was toch nieuwsgierig door de relatie met een van de beste death metal albums ooit (Blood Delirium van The Ravenous). Uiteindelijk viel het mee, of eigenlijk tegen. De film is een soort Blair Witch Chainsaw Massacre, een groepje perverse kids vastgelegd op korrelige en onstabiele handheld. Een aaneenschakeling van marteling en mishandeling en onsmakelijk gedoe met genitaliën. Door de manier van filmen vraag je je regelmatig af wat nou helemaal gebeurt. In principe is het gewoon uitbeelden van teksten van Autopsy/Abscess e.d., maar anderhalf uur lang er naar kijken, wetend dat het toch niet echt is, resulteert door het ontbreken van een verhaal vooral in verveling. Gesneden in een 3 minuten videoclip voor The Ravenous is dit effectiever dan een hele speelfilm, sterker nog, die plaat afluisteren is verontrustender dan de film. Een mislukt gedrocht, enkel de Herzog-iaanse coda van een kat die met z'n prooi speelt is nog wel aardig.

Werchmeister Harmóniák
IJzig kalm, melancholieke om niet te zeggen depri muziek.. die evengoed nog wel gelijkzwevend is, terwijl de film een aanklacht is tegen dat compromis van de "Verlichting". Tegelijkertijd is er geen weg terug... en nog wat, maar het moet allemaal nog even bezinken/gecontempleerd worden...

Werckmeister, van Béla Tarr, dus...

Dead or Alive (Miike Takashi, 1999)
Oudje van Takashi. Begint in stijl, wordt dan een vrij standaard b-yakuzafilm, zij het met vlagen van typische Takashi waanzin, om volkomen geschift wijze te eindigen. Wel de minste Takashi die ik tot nu toe heb gezien.

Osama
Typische wereldcinema, wel aardig. De Leffe spot 'verder genieten?' was wel tamelijk misplaatst.