Filmforum

Omdat die mensen een paar belachelijk goede platen hebben gemaakt in 60s en 70s. Maar ik weet dat die mensen op dit forum moeilijk liggen...:)

Olaf terug en meteen op toeren.

Reed is gewoon een irritante eikel sowieso, is er een plaat NA New York nog goed? Hij had daarna gewoon moeten kappen, maar ja er moet geld binnen blijven komen.

Ja, dat Reed "jullie vinden die klassiekers van mij cool daarom ga ik ze even verneuken" trucje zag ik eens voorbij komen bij de VU reünie. Zielig.

In de jaren 70 was ie live al kut, zo ongeinspireerd als wat en inderdaad wat Olaf zegt, dat gitaargeluid is werkelijk verschrikkelijk.
Gek dat zijn jaren 80 albums New York en Songs for Drella ondanks dat gegeven toch heel goed te pruimen zijn.

Voor wie het niet wil geloven: https://www.youtube.com/watch?v=ZQtv3lhfsZQ

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Dat kan nog veel erger.
(Ik dacht eigenlijk dat dit een 'shred' was hahaha, luister het intro)
https://www.youtube.com/watch?v=foMNiug0WGc&feature=related

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Het gitaargeluid wel - wat dat betreft verdient toch vooral de bassist in het filmpje van Arnout een enkeltje Guatanamo Bay - de rest is inderdaad rampzalig.

Fretloze bas in popmuziek: ik ben voor ogenblikkelijk uitgevoerde lijfstraffen. Gewoon een ambtenaar die het podium van de Melkweg opkomt en er een arm uitdraait.

Uhm, Walk On The Wild Side steunt daar toch behoorlijk op (ik heb me niet aan die clips gewaagd), maar dat vinden jullie ook niks?

@Olaf K.: cut/paste de sopraansax. Huuhhh! Even hoog Patrick Bateman gehalte als Phil Collins. Gewoonweg eng, het verkeerd soort van kippevel genererend. Alsof dat instrument van fabriekswege wordt volgetankt en afgevuld met vaseline. Kan daar geen wereldwijd moratorium op worden vastgesteld?

Elk instrument is een martelwerktuig in de juiste handen.

En de juiste oren. :)

Faces
God wat heeft die Cassavetes toch een inktzwart wereldbeeld. Ik werd er (daardoor?) dit keer niet door gegrepen. Faces is documentaire-achtig (naturalistisch) met maar een handvol zeer lange scènes. Typerend is hoeveel er wordt gelachen, maar het is lachen als een soort nep-vrolijkheid. Een professor ruziet met z'n vrouw, gaat samen met 'n vriend op bezoek bij een vrouw (Gena Rowlands) Het is niet helemaal duidelijk of ze nou zijn maitresse is, of een hoer, er worden wel toespelingen op dat laatste gemaakt, maar ze is zo beledigd dat dat wel niet het geval zal zijn. In het andere gedeelte hebben wat huisvrouwen lol met 'n jonge student, nou ja lol, maar dat zei ik dus al.

Ghostbusters
Gezellig, maar ben niet zo van de Bill Murray uit de jaren '80 geloof ik. Cultklassieker Caddy Shack vond ik bijvoorbeeld waardeloos. Dit is wel wat beter, al vind ik eigenlijk nog 't slimst (respect!) hoe je als 't ware de miljoenen aan merchandise opbrengsten al in de film ziet hangen, met dat logo enzo. Grappigst vond ik Aramis als het onderdeurtje (en accountant) en tevens de buurman van Sigourney Weaver op wie hij wanhopig indruk probeert te maken.

Hud
Ironisch: ongetwijfeld een van de weinige keren in zijn hunk-periode dat Paul Newman een door en door onsympathiek personage speelt en toch (lees ik op imdb) werd het personage een held voor opstandige tieners enzo. Hij heeft dan ook schijt aan alles hier. Permanent ruzie met z'n pa, veel (getrouwde) vrouwen in bed en veel drank. Ook z'n jonge neef kijkt tegen 'm op, maar die leert in de loop van de film zijn lesje wel. Nooit eerder een film gezien trouwens waarin mond- en klauwzeer (!!) de katalysator van 't plot is. Zorgt ook voor een concentratiekamp-achtige scene, heb je al snel met dat dieren ruimen natuurlijk. Handige vrachtwagens met grijparmen had je nog niet, nee de arme beesten worden in een kuil gedreven en dan door 10 mannen met geweren afgeschoten. (Needless to say dat de hele implosie van de ranch een symbool is voor de verhoudingen van de bewoners)

The Brother from Another Planet
Als E.T in plaats van een rimpelig scharminkel een stoere black brother was geweest had je deze film gehad. Deze Hitchhiker Mos Def-achtige bezoeker van outer space (aan New York) kan namelijk ook machines en mensen genezen alleen door zijn magisch oplichtende handen. Erg lollig uitgangspunt van Sayles, eerste uur is bijzonder amusant, maar dan begint langzaam het idee post te vatten dat Sayles verder geen moment over 't verhaal (of wat voor verhaal dan ook) heeft nagedacht. Er is geen lijn, de personages zijn leuk maar blijven steken in waar ze vanaf 't begin zijn en 't einde is ook onnavolgbaar. Toch is dit wel een leuke film die bijvoorbeeld Hartley's Girl From Monday met gemak verslaat. Van jaren '80 game-machines en kaarttrucjes in de metro wordt ik sowieso wel blij.

(Needless to say dat de hele implosie van de ranch een symbool is voor de verhoudingen van de bewoners)

nou ja omgekeerd dus dat dat een symbool is voor de implosie.

terecht vermeldt Olaf hierboven over deze film ook nog huishoudster Alma, da's nog 'ns een karakter, speels, lief, uitdagend met krassen op de ziel.

ook nog even zeggen dat zowel Ghostbusters als Hud een soundtrack hebben van mijn held Elmer Bernstein, maarrrr in beide gevallen valt 't niet echt op. (Ghostbusters heeft wel kekke liedjes natuurlijk, maar die zijn niet van hem)

http://images.amazon.com/images/P/B000055XLV.01.LZZZZZZZ.jpg

En die twee Kraftwerk aliens niet te vergeten. ;)

:D (John Sayles speelde 1 van die 2)

had trouwens gemist dat de Brother ergens aangeeft dat ie zelf een ontsnapte slaaf is. Ik dacht dat ie gewoon bedoelde dat ie achterna werd gezeten haha. (Hij wijst naar een schilderijtje en dan naar zichzelf)

Nu gaan er vast mensen zeggen dat het wel meevalt...

Uch...het valt wel mee. Het is oersaai natuurlijk, hij HAAT het dat hij het voor de 10.000ste keer moet spelen en dat dan mensen pas echt enthousiast worden, maar het valt wel mee. Ten minste geen "ik ga 'Venus In Furs' tergend langzaam zingen en af en toe waar het niet hoort versnellen." En die "shred" van Arnout is echt veel erger (maar ook wel weer vermakelijk :)

Elk instrument is een martelwerktuig in de juiste handen.

Exact, Coltrane speelde ook wel eens op een sopraansax, dat doet echt geen pijn. ;) En zelfs de fretloze aarsrosser heeft zijn momenten op sommige (of is het alle?) Kate Bush platen van de jaren '80. Yep, ik geeft het toe.

Fretten zijn sowieso voor mietjes.

en zwerfsters.

The Brother From Another Planet
En die twee Kraftwerk aliens niet te vergeten. ;)
:D (John Sayles speelde 1 van die 2)

Die andere alien wordt gespeeld door David Strathairn, bekend van onder meer zijn hoofdrol in Good Night, And Good Luck. Het spel van de acteurs werd merendeels achterstevoren opgenomen, vandaar dat ze zo apart bewegen. Beide aliens staan op de credits vermeld als Man In Black, 13 jaar voor de bekende film met dezelfde titel.

het spel van de acteurs werd merendeels achterstevoren opgenomen, vandaar dat ze zo apart bewegen

heh, cool. synchroon ook (duh) :)
denk wel dat de term Men in Black van voor de film stamt, misschien al uit UFO conspiracy kringen uit de jaren '50, ofzo.

Je hebt helemaal gelijk! :-)

Although a slim case might be made for the black-suited men who appear wordlessly near the conclusion of Close Encounters of the Third Kind (1977), perhaps the first film appearance of MIB is in the 1984 cult film Repo Man by writer/director Alex Cox. The film depicts several men in black suits with names derived by taking the first letter from each actors first name, Biff Yeager as Agent B, Ed Pansullo as Agent E, Steve Mattson as Agent S, and Thomas R. Boyd as Agent T. The well known entertainer, Jimmy Buffett, played an extra MiB credited as "Additional Blond Agent."

Brother from Another Planet was uit hetzelfde jaar, misschien 'ns toevoegen..

En ik maar denken dat je Repo Man al had gezien...

Johnny Rotten was niet zo blij met Alex Cox’ film Sid & Nancy, maar liet zich wel door Repo Man inspireren toen hij in 1986 zijn PIL-album Album uitbracht. De titel en de hoes van die plaat verwijzen direct naar de verpakkingen van producten die in Repo Man in de schappen liggen:
http://www.xs4all.nl/~gert01/repoman.jpg http://www.ginger-baker.com/Images/LPs/GB_PIL_album_sm.jpg

Soul Power (Jeffrey Hevy-Linte)
sprakeloos kom ik net uit Rialto........ When we were kings (Leon Gast 1996) was al briljant, de livedvd van Fania All Stars & Celia Cruz live in Zaire smaakte al naar meer, maar dit alles wordt nog tien keer overtroffen door wederom een nieuwe hermontage van de kilometers film die in het Kinshasa van 1974 werden geschoten (en decennialang achter een kluisdeur lag wegens juridisch conflict).

Zes weken voor de rumble in the jungle tussen George Foreman en Mohammed Ali werd er een vracht black music over de hoofden van de Kinois uitgestort die nooit meer is overtroffen. Iedereen op zijn sterkst: Franco, Tabu Ley, Bill Withers (heartbreaking mooie ballad met akoestische gitaar!), James Brown, Celia Cruz, Miriam Makeba, Fania All Stars (in complete, nooit meer verbeterde line up), BB King, echt on-ge-lo-felijk goed.

De hermontage laat ook precies de juiste off stage beelden zien van alles rondom the Big Event. Hilarische productionele taferelen, daily life in Kinshasa, de super witty Ali.... Echt fantastisch. Daar werd geschiedenis geschreven, en guess what: er waren camera's aanwezig. En een slimme regisseur die meer dan dertig jaar later het materiaal recht doet.

En ik maar denken dat je Repo Man al had gezien...

jaja heb ik ook. zei ik iets doms? :P

Soul Power staat genoteerd. Wij gewone stervelingen (dwz zij die geen tijd hebben voor persvoorstellingen) moeten nog even geduld hebben, want volgens de site van Cinemien draait de film in Nederland pas vanaf 17 september.

Bij het mij iets te lome La Ventana (Carlos Sorin, 2008) leek een van de bromvliegen, net als Jeff Daniels in The Purple Rose Of Cairo, uit de film gevlogen voor een rondje door de middenzaal van Rialto. Die zaal is nogal klein, dus of de vlieg stootte zijn kop tegen het witte doek of het beestje was zijn pootjes aan het schrapen vlak voor de lens, zodat een monsterlijke schaduw over het Argentijnse landschap kroop. La Ventana is het soort film waarbij je na afloop denkt dat ACT III op het laatste moment is geschrapt.

Fearless
Southland Tales mocht dan mislukt zijn, regisseur Richard Kelly had in Donnie Darko in elk geval wel 't lef om Donnie "gewoon" te laten sterven, iets wat Weir hier aan 't eind niet durft, en het is zo'n prachtig melodramatisch einde met muziek van Goreck. Jammer. Fearless is een soort Unbreakable, maar dan serieus. Een man (Jeff Bridges) overleeft een vliegtuigcrash, hij redt ook wat mensen en is ineens van al zijn angsten (waaronder vliegangst) af. Hij kan alles en voelt zich een god. Mooi uitgangspunt, waar verder niet veel meer mee gebeurd. Zelfs John Turturro is niet al te best op dreef als psycholoog, die verklaart dat dit soort "highs" ook bij soldaten voorkomen. Een jonge Benicio del Toro is wel aardig, als de echtgenoot van een ander vliegtuig-crash slachtoffer. Zij en Bridges ontwikkelen een speciale band, uitmondend tegen een muur. (Beste gebruik van muziek van U2 ooit, waarschijnlijk)

Ma Nuit chez Maud
Omar-filmpje. Een van Rohmer's moral tales, en een ingewikkelde. Je moet eigenlijk ingelezen zijn in o.a. Blaise Pascal ("je kunt beter in God geloven, want als ie wel bestaat zit je aan de goeie kant en anders so what") en het Jansenisme. (Whatever that is) Veel gebabbel over religie sowieso. Een katholieke man komt een oude maat (marxist) tegen, die nodigt 'm uit bij een vriendin (open-minded) en uiteindelijk blijft de man voor de nacht. Zij ligt naakt onder de dekens, hij zit opgerold op een stoel, zal hij bij d'r in bed gaan liggen? Ondertussen heeft ie ook een oogje op een vrome studente. Ook hier heb ik weer wat te klagen over 't einde. Waarom een zomer-epiloog in een winterfilm en belangrijker, de twist wordt nog even voor ons uitgespeld. (We hadden 'm al geraden en begrepen)

Le Voleur
Een period piece van Malle dus dat zit wel weer snor. Belmondo heeft ook een fikse snor trouwens. De tijdlijn is door de voice-over in 't begin even ingewikkeld. De voice-over is Belmondo als een ervaren dief, maar we blijken later zijn eerste "job" te hebben gezien. Niet meer dan een wraakactie, maar later professionaliseert hij vlug onder leiding van een criminele priester. Le Voleur heeft niet veel diepgang, aan 't eind moet Belmondo zelfs nog een hele monoloog houden om zijn gevoelsleven wat voor ons te verklaren... Het is wel gewoon geslaagd amusement, wie kijkt er nu niet graag naar het kraken van kluizen in de 19e eeuw. De dief belandt ook in politieke kringen met anti-semitische patriotten, op een zo'n politiek feestje moet hij een mede-dief oppikken. Dat blijkt superkop/rauwe stem Charles Denner te zijn, ook eens een gefrustreerde bijenhouder in een film van Truffaut. Fantastische (zeer korte rol) waarin een zakmes presenteert en de aanwezigheid van goud ruikt, letterlijk! Verder nog even opletten op Bernadette Lafont, een prachtige dienstmeid, die duidelijk opdracht kreeg zwoel naar de dief te kijken. (De vrouwen in films van Malle zijn mooier dan die van Truffaut)

je zou die "high" in Fearless kunnen zien als een soort vertraagd alsnog sterven, bedoel ik. (door alleen nog maar belachelijke risico's te nemen)

Marx, katholicisme en

Zij ligt naakt onder de dekens, hij zit opgerold op een stoel, zal hij bij d'r in bed gaan liggen?

Kan bijna niet meer mis gaan, komen er ook nog vechtrobots in voor?

[ga eens bij de "videotheek" checken]

ik vond Claire de Genou een stuk beter.

zit toevallig op moviemeter en daar zegt ene Olaf K: kijkt als een boek. heheh.

Er zitten twee Olaf K's op moviemeter. Een Olaf K en een Olaf K., dus. Ik ben de laatste. Claire de Genou nooit gezien..

Oh wait, Ma nuit chez Maud, dat ben ik ja. Vond de film niet zo geweldig inderdaad.

De Beeb recenseert Michael Bays nieuwe meesterwerk:
https://www.youtube.com/watch?v=q_D2XKRbYmM

Dezelfde recensent over Jonas Brothers 3D:
https://www.youtube.com/watch?v=-AHkFiCQWFo

Zabriskie Point
Het lijkt me geen goed teken als een orgie de mooiste scène van de film is! Prachtmuziek van Pink Floyd daar (ik hoopte eigenlijk dat het John Fahey was) en uit 't niets verschijnen een soort woestijngeesten (alle mensen die er eerder seks hadden, ofzo) die mee beginnen te doen met 't stelletje. Verder is Zabriskie Point nogal rommelig en zeker geen Blow Out. Duidelijk geen liefhebber van de politie, die Antonioni.

A Tree Grows In Brooklyn
Achteloos goed en hartverwarmend melodrama van Kazan en dan te bedenken dat 't zijn debuut was. Prima vergelijkbaar met To Kill A Mockingbird, een andere favoriet. Beide sentimenteel en nostalgisch naar het opgroeien in povere tijden. (Zoals Buddy & Julie Miller op hun laatste plaat zingen: "When times were hard but we didn't know it. If we ate it, we had to grow it") Evenals in Mockingbird volgen we een opgroeiend meisje. Ze is pienter, leest en droomt, een trekje wat ze van d'r vader (James Dunn) heeft, een zingende ober met 'n gigantisch drankprobleem, die op zijn mooiste moment een fraai liedje aan de piano zingt Betere tijden zullen komen, zegt ie. Altijd. En komen doen ze niet. Smoeder (Dorothy McGuire, haast Björk uit Dancer in the Dark) zwoegt en zwoegt en zweogt. Haar zus is d'r spiegelbeeld, da's meer Madonna, een vrije ziel die de mannen om haar vingers windt. Waar het boek een decennium of meer bestrijkt propt de film alles in een winter en een lente. De warmte en de tragedies met kerst (It's a Wonderful Life!) en de hoop in de lente. Film zit vol prachtige details, zoals hoe je bij de slager zorgt dat je verse steak krijgt en niet de troep die al dagen in de bak ligt. En hak er ook nog even dit uitje doorheen meneer.

Mishima: A Life In Four Chapters
Fascinerend complexe film. Zit zo gewiekst in elkaar dat het wat afstandelijks krijgt. De Japanse schrijver Mishima is een van de meest beruchte figuren uit de literatuurgeschiedenis. Stel je voor dat Arnon Grunberg een nationalistisch prive-legertje opricht, om de macht en de eer van de Koningin te herstellen. Schrader's film vermengt de laatste spectaculaire dag van Mishima, nou ja minder spectaculair dan ie zelf had gehoopt waarschijnlijk, met flash-backs en gedeelten uit zijn toneelstukken. Vooral die laatste zijn hypergestileerd en zeer interessant, met mooie tegelwijsheden die ik nu weer vergeten ben. De prominente muziek van Philip Glass is overheersend, maar dat past wel bij zo'n though provoking film. Laagjes pellen.

Buffalo '66
Gallo dus onterecht genegeerd al die tijd, hele fijne film. Hij speelt zelf een ex-gevangene, pratend als een DeNiro, die eerst en vooral nodig moet pissen. De grap lijkt te worden dat ie eerst heel gemeen is, en dan (na het ledigen van zijn blaas) superaardig, maar hij blijft een behoorlijke zak. Ondertussen heeft ie al de schone Christina Ricci ontvoerd, die een rollenspel moet opvoeren (als zijn vrouw) bij zijn Gummo white trash-ouders. (Die meer in American Football zijn geïnteresseerd) Mooie scène in een bowling-hal, Gallo doet zelf een soort Big Lebowski, en Ricci danst op Moonchild van King Crimson.

BBC's Mark Kermode! Briljant recensent. Neem nu een abonnement op de podcast.
http://www.bbc.co.uk/podcasts/series/kermode/
Vooral de negatieve recensies zijn geweldig: zoek Pirates of the Caribean 3, Revenge of the Sith of de nieuwe Terminator (van Mc Géééé) in het archief: http://www.bbc.co.uk/fivelive/entertainment/kermode.shtml.

Hier is Mamma Mia:
https://www.youtube.com/watch?v=61UolzFTVPI

en Ricci danst op Moonchild van King Crimson.

Het gebruik van Yes en King Crimson is een grote pre en ik vond Buffalo '66 meer dan OK, maar ik hoor dat het lang niet altijd raak is met die Gallo.

Er zijn nogal veel mensen die zich aan hem ergeren, schijnt, en hij zou niet de makkelijkste zijn. Tsja. Ik vind The Brown Bunny en Buffalo '66 twee bijzonder mooie films. En dan vind ik zijn muziek ook nog eens geweldig :) Hij ligt me gewoon denk ik. Ben ook erg benieuwd naar Tetra, de nieuwe F.F. Coppola, met Gallo in een hoofdrol.

Ja Kermode is grappig. Dit is mijn favoriet, spot on:
https://www.youtube.com/watch?v=UTV0w1RLrDg

toch ook maar 'ns Brown Bunny kijken (meer heeft ie niet gemaakt)

ik begon die Kermode ook te mogen :) wat ik leuk vind is dat 't webcam-radio is (ik bedoel zo komt het niet op tv neem ik aan, maar hij articuleert zo druk dat 't eigenlijk WEL op tv zou kunnen)

de vrouw van Kermode heeft trouwens een boek (nou is 't boek een universiteitsdingetje) geschreven dat heet:
The Erotic Thriller in Contemporary Cinema

The Monkees are for OLD PEOPLE!

Tip: straks op nederland 2, 23.35u: Dealing and wheeling in small arms. Erg goeie docu over internationale wapenhandel.

Ik zag weinig dat de moeite van het berichten waard is...

Eldorado (Lanners, 2008). Belgische film over losers die naar elkaar toe trekken in een doldwaze, absurdistische road-achtige movie. Dat is althans de bedoeling. Vanaf het begin klinkt echter de ene na de andere valse noot, waardoor het enorm wannabe Jim Jarmusch/Vincent Gallo wordt.

Spring subway (Yibai Zhang, 2002) Aardig eerste half uurtje verzandt in sentimenteel gedoe, uitvergroot door ergerlijke mooifilmerij. Slowmotions, mensen die maar een beetje in de regen staan, bellen blazende kinderen, dat soort dingen...

Miao miao (Cheng 2008) Niemendallerig fimpje over een uitwisselings-student die goed taarten kan bakken en verliefd wordt op een stille jongen die een platenzaak heeft. Sja...

The girlfriend experience (Soderbergh, 2008). Weer eens een kleine film van de Ocean 11/12/13 maker en een beetje een niemendalletje over een call-girl in New York. Best vermakelijk, mooi geschoten, maar het zaakje stijgt nergens op.

Het leukst was nog Tyson (Toback, 2008), een openhartige docu over de bokser, die de gelegenheid ten baat neemt om wat dingen van zijn kant te belichten (zoals zijn tumultueuze relatie met Robin Givens) en daarbij zichzelf bepaald niet spaart. Tyson krijgt het ook een paar keer te kwaad en komt niet uit zijn woorden. Ondertussen denderen de knock outs in de eerste ronde om je oren.

Tyson is inderdaad een boeiende docu. De verschijning van de bokser in de trailer van The Hangover (zie vanaf 2 min. 10) is, dankzij slimme montage, overigens leuker dan zijn rol in de film zelf.

Documentaires scoren sowieso goed de laatste tijd (Anvil, Dear Zachery, Les Plages d’Agnes). De bioscoopfilms van de laatste weken zijn redelijk/okay (Snow), aan de saaie kant (La Ventane en Chéri (ondanks Michelle Pfeiffer)) of gewoonweg slecht (Transformers 2 en de Egyptische ‘komedie’ Bobbos in een lege zaal die na een half uur compleet leeg was omdat ik het niet langer meer uithield).

Een film die ik een paar jaar geleden had gemist en nu eindelijk op dvd heb gezien: Indigènes a.k.a. Days Of Glory (Rachid Bouchareb, 2006), een prijswinnende Franse film over de Tweede Wereldoorlog gezien door de ogen van Algerijnse soldaten die met het Franse leger door Europa trekken. Bevat goede karakterrollen en een zeer spannende finale.

Ja Indigenes is fijn.

Wendy and Lucy
Van dezelfde regisseuse (Kelly Reichardt) als de sympathieke wandelfilm Old Joy en deze is al even charmant. Dacht eerst dat ie nog 'n stuk beter zou worden, Michelle Williams speelt een zwerfster die met haar auto en hond Amerika doorkruist, op weg naar Alaska. In de eerste paar minuten suggereert de film al meer diepte dan heel Into the Wild. Intense eenzaamheid en waarom is ze dit in godsnaam gaan doen. Dan raakt de hond kwijt, haar enige vriend. Weg contemplatieve roadmovie, nu wordt 't een wanhopige zoektocht, de hulp van een parkeerwacht (moest denken aan Lonely Security Guard, een liedje van Hayden) is uiterst welkom.

Land des Schweigens und der Dunkelheit
Zeker niet Herzog's beste docu, al heeft de man natuurlijk een immer acceptabel basisniveau. Het gaat hier om de wereld van doofstommen, een akelige geisoleerde wereld, die aan ons wordt voorgesteld door een vrouw van middelbare leeftijd. Zij werd eerst blind en toen doof en lag vervolgens jarenlang op bed. Nu is ze weer up and running en ze is zelfs nog redelijk te verstaan. Heel stiekem is 't zelfs een beetje een irritant mens, net die vrouw uit Keeping Up Appearances, met gezwollen formuleringen en ongelofelijke goedheid. (Ze bezoekt andere doofstommen) We komen talloze doofstommen tegen waarvan de ergste nagenoeg aan 't eind zit. Een jongen die door zijn vader werd opgevoed, niets (maar dan ook niets) geleerd heeft, niet eens kan lopen, en maar zit te zitten, af en toe een "prrrt" geluidje makend en een bal tegen zijn kop rammend.

Vanya on 42nd Street
Oh nee he daar heb je ze weer Andre Gregory en Shawn Wallava (van My Dinner With) Van Andre overigens maar een flits, wat tegelijkertijd een van de kritiekpunten op de film is. Een theatergroep speelt Tsjechov op een New Yorkse locatie, hij is de regisseur, maar in feite bestaat de hele film gewoon 't stuk. Letterlijk beperkt de regisseur zich tot "oh dat was de derde akte, op naar de vierde". Kortom het hele meta-gebeuren voegt niks toe, of bestaat gewoon niet. Het toneelstuk zelf, gespeeld zonder decors, rekwisieten of kostuums (denk Dogville) boeit wel. Wallace is oom Vanya, het middelpunt van 't Russische gezin, met een oude professor, getrouwd met een jong ding (Julianne Moore) waarop zowel Vanya als de min of meer permanent daar residerende dokter verliefd zijn. Een dochter van de professor is dan weer verliefd op de dokter. Ik ben niet zo van 't theater, maar dit verveelde nauwelijks, aardige dialogen, redelijk naturel gespeeld. (Wel raar, er zijn voice-overs die worden uitgesproken, zoals 't ook moet op toneel en er zijn er die gewoon "klinken")