Filmforum

青梅竹馬
Vroege klassieker van de nieuwe Taiwanese cinema. Groot Antonioni in het Oosten gehalte vol heerlijke peak jaren 80 details. Begint wat stroef, waardoor ik aan mijn vaste knikkebolritueel begon maar eenmaal op gang ontstaat een prachtige film. Allemaal zeer invoelbaar in zijn portretering van normale mislukkingen, teleurstellingen en toch ook wel pleziertjes. De jonge Hou Hsiao-hsien speelt best wel een eikel die moeilijk over zijn jeugdige glorie als honkballer is heengekomen en daardoor voelt Taipei Story extra afstandelijk. De stoïcijnse vrouw komt er uiteindelijk beter van af. Een film die ik nog eens in de bioscoop moet zien voor een volledige onderdompeling in grootse Fuji-advertenties en stedelijk rumoer (want de stad is de echte hoofdrolspeler.)

sounds good x2!

Honeyland
(Bios)
A. den Doolaard-favoriet. Zoveel lijkt er niet eens veranderd sinds de jaren 30 van de vorige eeuw. Primitief imkeren in Macedonië. De eenzaamheid. De tanden. Maar de euro, die kennen ze! Europese trots. Fraai gefilmde “documentaire”, waaraan net iets teveel perect klopt, met de geluidsband is overduidelijk geklooid, en er zal ook wel het een en ander gesouffleerd zijn.

The Souvenir
'We don't wanna just see life played as it is.' Daar verschillen de meningen over. Als Joanna Hogg het 'spel' opzet, heb ik er zelf geen bezwaar tegen. In fact, dat The Souvenir een 'film in film' dreigt te bevatten, vormt bijna al een overgedramatiseerd minpunt. Gelukkig blijft het grotendeels bij een running gag, waarin Honor Swinton de film die ze wil gaan maken aan iedereen uitlegt. De dochter van Tilda speelt een filmschoolstudente, in een mumblecore-wereld. Tilda doet ook zelf mee als haar moeder, ouder-gegrimeerd, wat dus eigenlijk niet hoefde. Dochterlief ontmoet een man van de wereld. Hij zegt eindelijk de waarheid tegen haar. Typisch Hogg, vind ik dat, mensen zijn keihard, en belangrijker, iedereen laat het ook gewoon maar gebeuren (alleen in wonderland cinema heeft iedereen altijd een weerwoord). Bij Hogg leeft juist een ongemakkelijke tolerantie. De pafferige, bleke Burke blijkt zomaar uit het heerlijke, naïeve niets een verslaafde. Hij mag dan wel tot nadenken aanzetten, zelf wil hij dat niet. 'Stop inviting me to torture you.' Meer en meer hangt de dood in de lucht. De details blijven verraderlijk fris en Turks Fruitig. De roze wangetjes van postcoitale opwinding, bijvoorbeeld. Dergelijke goede en intieme scenes wisselen slome en saaie af. Maar ja, dat is het leven. Toch? 'We can all be sincere, we can all be authentic, but what's it all for?'

IFFR
my very first IFFR! Twee films. Filles de joie, tragikomedie over prostitutie die net niet de juiste toon weet te vinden, gevangen tussen melodramatische tragiek en flauwe humor. Daarna You Know Him, Turks politiek drama, bijna bewust saai, maar met vele fraaie, lange shots, en op de beste momenten uiterst pijnlijk in alles.

苦役列車 (The Drudgery Train)
Kanta kan z'n draai niet vinden, is ook geen makkelijke idd, maar weet toch vrienden te worden met een collega en samen worden ze vrienden met het meisje van de boekenwinkel. Dat kan niet goed gaan. Tragikomisch klungelen ze zich door het leven.

Colour Out Of Space
Nicholas Cage draait weer eens door in deze Lovecraftverfilming, soort Swiebertje-effect. Door het kleurenschema en de soundtrack van Colin Stetson doet het wel wat denken aan Mandy. En hé, die paperback van Al Hazreds Necronomicon heb ik ook. Anyway op wat leuke visuals na geen hoogvlieger en niet echt wat ik bij cosmic dread in gedachten heb.

Der goldene Handschuh
Volgens mij is Fatih Akin het "integratie-debat" behoorlijk zat. Niet dat dit op iedereen over zal komen als een social commentary, maar hij schetst een wel erg ranzig beeld van de "superieure (westerse) cultuur". Liters drank, sex en geweld, zo schmutzig verfilmd dat de eigenaardigheden van de Griekse onderburen van de hoofdpersoon paradijselijk aandoen. Tot de aftiteling wist ik niet eens dat het waargebeurd is en de foto's van de betrokkenen tonen aan dat Akin nauwelijks overdrijft. Ik proef in ieder geval een bittere sneer, wie de schoen past …

The Mentors - The Kings Of Sleaze
Nog meer "superieure cultuur". Sommige mensen zien het als comedy, maar dat sommige mannen schijnbaar een uitlaatklep nodig hebben voor extreme misogynie geeft toch wel te denken. Dat Eldon "El Duce" Hoke in de kern wel een aardigere man lijkt dan bijvoorbeeld G.G. Allin maakt z'n enorme alcoholprobleem niet minder tragisch (Allin was nuchter al een onuitstaanbare misfit volgens mij). De muziek werd na een rommelig begin wel beter, maar zo geweldig als velen het in deze film doen voorkomen is het toch ook weer niet. Het is toch echt het spektakel van de teksten en stage antics die ze hun notoriteit bezorgde. En hoe het door-ettert na de dood van El Duce is ook niet echt gracieus te noemen.

Knock Down the House
'You're up there to convey emotion and inspire people.' Bijna verlekkerd sentimentele docu voor aspirant-politici. De kijker krijgt lesjes over grassroots campagne voeren, trucs om het publiek mee te krijgen, en hoe je het establishment uit hun kot lokt. De Democraten zijn er al jaren hopeloos aan toe – als zelfs Trump verkozen kan worden! – het is dus overduidelijk tijd voor vernieuwing, maar dat gaat zo maar niet. De partij wordt in echte Amerikaanse stijl geleid door miljonairs, advocaten en lobbyisten. Hun enige valkuil? Arrogantie. In Virginia gaan wonen terwijl je senator van de Bronx bent. Dat werk (en werkt niet). Het logisch gevolg: interne strubbelingen over 'good and bad democrats'. Het lijkt de Partij voor de Dieren wel. De makers volgen drie vrouwen die zich kandidaat stellen als en voor de Gewone Man. 'AOC' is de meest bekende, woke in optima forma. Zij kan spreken. 'They call it working class for a reason.' Haar collega Swearengin heeft de beste naam, Vilela het meest aangrijpende verhaal. Amerikaanse politiek is natuurlijk vooral je intieme zelf etaleren, al moffelen de makers – als ik het me niet verbeeldde – een sigaretje van AOC weg. Dat zou te ver gaan. Vanaf het moment dat de primaries naderen wordt de film een ware tearjerker. Ik kon erin mee. 'The power out there, I'm telling you, is an illusion.'

Khrustalyov, My Car!
'Ik kan mijn fantasie niet onder controle houden.' Sovjet-Unie op haar meest maximaal gestoord. Deze film zoekt het gekkenhuis op, letterlijk, maar weet dondersgoed dat het land permanent een gekkenhuis was. (Zelfs de voice-over moet erom grinniken). Het is bijna de Addams(ki) Family, zo morbide. Op turbotempo, en met een spervuur aan inventieve visual gags volgt de film een joodse dokter annex generaal die zijn leven niet langer zeker is. Er staat een doppelganger 'in de coulissen' klaar, want alle joden moeten eruit. (Maar let op: 'We hebben enkel een hekel aan zionisten.') Het zou volstrekt niet om te lachen moeten zijn, maar als zelfs de hond dronken is, de poes in bad dondert, en het bijgeloof letterlijk over 'het hogere' gaat, nodigt de jerovejiaanse janboel daar wel toe uit. Tot in deel twee de versnelling vuistdiep wordt ingedrukt, en middeleeuwse groteskheden in (en uit) alle holten het overnemen. Ik besefte plots dat we hier met de regisseur Aleksei German van Hard to be a God te maken moesten hebben. Ziek, grof en gewelddadig, geeft hij een perfect beeld van de doorgeslagen bureaucratiedictatuur. Daar waar men beter met objecten (hoeden!) dan met mensen weet om te gaan. De grootste schurk achter dit alles maakt een onwaarschijnlijke 'cameo experience'. Uitgeteld. 'Als je het niet duidelijk is, hier tekenen.'

斬
Tsukamoto time! Het karakter is vertaald als Killing, bijna onmogelijk om te vinden en draaide ook nog eens onterecht niet in de bioscoop. Laat in zijn carrière gaat hij dan toch aan de samoeraifilm en weet dit genre helemaal eigen te maken. Natuurlijk gaat de film over geweld, maar hoe eigen weer. Geweld als een soort kracht buiten de mens om die niet te beteugelen is. Het begin waarin een zwaard wordt gesmeden is ook puur Tetsuo, een soort primitief industrieel proces waarin geweld wordt opgeroepen. Een jonge samoerai helpt boeren bij de rijstbouw en oefent met stokken op een lokale jongeling terwijl zijn mooie zus toekijkt. Dan verschijnen ongeveer tegelijkertijd een bende groezelige bandieten en oude samoerai (geweldige rol van Tsukamoto zelf) en weet je dat er gehakkeplakt gaat worden. Wonderbaarlijke film, minimaal en intens, ondanks de wil om te ontsnappen lijken de personages gevangen in hun wereld, wat dan ook lijkt tot een heerlijk mystiek einde. Prachtige film, misschien niet zo goed als de jaren '90 meesterwerken, maar zo ver zit het er ook niet vandaan.

택시운전사
Koreaanse film uit 2017 die enigszins aan Salvador doet denken qua olijk avontuur dat uitmondt in een intens geweldadige nachtmerrie. Aan Song Kang-ho kun je de titelrol wel overlaten, de flierefluiter met een groot hart die tot inzicht komt over de wereld om hem heen. Zuid-Korea 1980, militaire dictatuur en studentenrellen. Een wat arrogante Duitse journalist hoort over geruchten van onrust in de afgesloten stad Gwangju en besluit dat eens te gaan uitzoeken. In de stad gaat het dan ook flink mis terwijl de spanning ook persoonlijk vlak oploopt als de geheime politie een buitenlandse journalist spot. A Taxi Driver is natuurlijk een buddy movie al blijft de taal voor een realistische afstand zorgen tussen beide personages. Als historische film belangrijk en naar het schijnt nog redelijk authentiek ook. Tegen het einde werd het helaas iets te sentimenteel (maar als die achtervolging echt zo is gegaan slik ik mijn woorden in.)

Joker
'They said I wasn't funny enough.' Diepgang in Batman-verse(s) zoeken, dat voelt toch een beetje als leven proberen te blazen in een pop. Ik zou Joker langs me heen hebben laten gaan, ware het niet dat Joaquin Phoenix meedoet. De grootste en gekste Hollywood-acteur van het moment, en inderdaad, hij swingt als een malle. Minder schmierend dan Heath Ledger, rockt Joker harder dan alle recente Batman-films. Wat dat betreft verbaast me de lage metascore wel. Op zijn minst is Joker bombastisch vakwerk in Scorsese's seventies-style. Vloeiend bladgoud te midden van Napolitaanse toestanden. Alles is kut in de wereld van loser Arthur Fleck. Zijn boogie in ragsland blijft ongezien. Hij droomt van de showbiz, waar presentator DeNiro als alfamannetje heerst. Het zijn de idolen dromen van de Niet-geziene. Zoals de Joker het later hegeliaans stelt: 'Nobody thinks what it's like to be the other guy.' Dit geldt bovenal voor hemzelf! De film roept zo aardige kwesties op. De Joker vindt in geweld verlossing (zie ook jihad en Columbine), maar dat verontrust niet. Geweld is zo mainstream, dat het nauwelijks subversief mag heten. De sadistisch spiegelende showbiz-kant, dan piekt het scenario, als een gestoord blanco commentaar op zichzelf. Daar wordt de schurk weer eens slachtoffer. Ge-manieerd en (on)wel. ♪ There should be clowns. ♪

The Report
'I did not steal it, I relocated it.' Typische matte, vaak matige onderzoeks- en opzoekfilm, vol met feiten en politici die de kijker ook zelf wel eens op Wikipedia na wil trekken. (Udull, Feinstein!) Adam Driver, een real life Army Man, duikt in de escheriaanse deep state, waar de CIA zich het nieuwe leger waant. Na 9/11 zette de dienst zich aan het martelen, volgens the Report op instigatie van twee psychologen! Die twee hadden nog wat meer screentime verdiend, want dat juist deze twee opportunisten werden omarmd zeg ook wel wat. (Nog een wonder dat ze zich niet aan geiten waagden.) Van het acteerwerk in de marges moet de film het verder niet hebben, het gaat hier puur om het talent van Adam Driver, de droogkloot die zich bijzonder op gaat winden over de misstanden die hij tegenkomt. Hij ontdekt meer dan zelfs zijn (Democratische) bazen willen weten. De sealed off CIA bunker waar hij de mailtjes leest, vormt overigens een architectonisch hoogstandje, net als het A Beautiful Mind-behang dat Driver daar aanlegt. 'Muslims in Montana!?' ('It's beyond the scope of reason.') Tijdens een stoer moment kijkt Driver naar Zero Dark Thirty, een veel betere film, maar ook een met een CIA stamp of approval. The Report slaagt niet, maar durft in elk geval wel Obama-kritisch te zijn. 'It's just another stall tactic.'

The Irishman
'I know things they don't know I know.' Verbijsterend oud geworden, die Marty. Ik bedoel, op zijn 57e een hartaanval, ik had het nu nog geloofd. Scorsese kan daardoor teruggrijpen op zichzelf, met shoobydoe-gangstatales. DeNiro speelt de Ier in kwestie, een trucker vertrokken in de wereld van mobsters. Zelf ook geen jonkie, loopt DeNiro door het verleden als een oude man, die al dan niet digitaal gladder is getrokken. (Ik moest aan Berlusconi denken.) Gangsters lullen hier eindeloos en Scorsese weet het. ('The old-timers spoke to the Old Man.) Ondanks dat saaiheid gevaarlijk op de loer ligt – gevaarlijker dan de film zelf wil worden – treft het scenario het kruiperige eergevoel van criminelen goed. 'You're making a point dressing like that?' De grootste blaaskaak is vakbondsman Hoffa (hysterisch gespeeld door Pacino). Zijn theorie over te laat komen, onderschrijf ik. Mijn theorie over te lange films, daar wil echter niemand zich aan houden. Le conseguenze dell'amore is twee keer zo goed, en dat twee keer zo kort. The Irishman kon na uren nog vele uren doorkabbelen. Zou ie daarvan beter worden? Neen. Slechter, ook niet, vreemd genoeg. Ergens in de Judas-finale, verandert de film in een zwart gat. Dat van de loop van een pistool, of toch het duistere geheugen van een oude baas? 'Usually three people can keep a secret only when two of them are dead.'

Цвет граната
Waren alle filmregisseurs in de Sovjet-Unie christelijk of zo? Eindelijk aan de Parajanov. Pure filmpoezië, qua vaak oogstrelende en mysterieuze beelden maar ook in de zin van "je moet er zelf maar wat van maken." Nul plot, eksperimentele herhaling (waarom toch altijd?) dus ik moest even pauze nemen vanwege zware oogleden. Intrigerende film maar het had wel wat surrealistische humor kunnen gebruiken.

Nou schijnt het dus wel zo te zijn dat Color Of Pomegranates in de originele versie een redelijk lineaire biopic van de dichter Sayat Nova was en dat de sovjet-censuur er een avantgardisch anachronistische affaire van verknipt hebben.

Also, Georgiërs (zoals Paradjanov) zijn christelijk ja (oosters orthodox).

en dat de sovjet-censuur er een avantgardisch anachronistische affaire van verknipt hebben.

hahaha. Sociaal Realisme gone wrong.

Zou wat zijn, maar wat ik zo snel lees wilde de studio juist een straight-up biopic. De versie die ik zag was een zo goed mogelijk gerestaureerde original cut. Besef nu ook waar ik dat zwevende gozertje van ken: de reclame van EYE.

Wel echt een film die achteraf beter wordt. Super Tumblr-waardig ook.

Ik ga de docu op m'n dvd nog 'ns kijken.

De Criterion-pagina heeft ook altijd superveel informatie.

heh so true re de Tumblr. enkel gifjes.

Aniara
'Het is allemaal zo perifeer wat we hier doen.' Toevallig las ik de afgelopen tijd Singhs populair-wetenschappelijke Big Bang Theory, dus ik behoor nu SF met wat meer ratio te kunnen benaderen. Wat vooral opvalt: er is echt geen reet in outer space (zelfs nauwelijks zwarte gaten). De oude Grieken konden de Andromeda galaxy al zien, maar hoe ver(der) we inmiddels ook kijken. Leven, neen. Aarde is (was...) 'the only orb where live could grow.' Een stel Zweden (en een Spanjaard) ontsnapt aan de uitgeputte, brandende aarde, om richting Mars te kachelen. Ik denk meteen: 'Titanic'. En jawel, binnen een kwartier beginnen de problemen. Uiteraard is ook de ijsschots van een restje menselijke makelij. Zo blijkt de film op plotniveau uiterst voorspelbaar, de verveling, de orgies, de depressies. Maar wat Aniara wil doen, doet het goed. Doodgewone mensen in space. Een detail als het walgelijke algen-voedsel dat de Verlorenen in hun Vliegende Hollander moeten gaan eten. Voor mij blijkt daaruit de hand van Harry Martinson, de tragische geëindigde Zweedse proletariër-schrijver. Zijn fijne personages zoeken wanhopig afleiding in de 'mentale voerbak'. Mima, het membraan. Het schip wordt 'een vervanger voor de vervanger'. Een Dopplereffect dat op eigen snelheid dof blijft rondzingen als een uitdovende phaser-beat. 'In naam der dingen, ik wil rust.'

The Dead Center
'Get me out of this place!' Een mening over horror hebben, het houdt iets heerlijk simpels. Is ie eng? Ja. Dan moet het wel een goede zijn. The Dead Center doet inderdaad huiveren. De film profiteert maximaal van de ultieme setting, een psychiatrische inrichting. Daar lopen de Keane-gekken weer rond, met hun Ambulance Blues (en daagt de oude vertrouwde vraag: is het allemaal verbeelding?) Anders dan anders voelt de serieuze switch naar de GGZ-begeleiding. Het gaat hier werkelijk over werkvloer-processen. De reddertjes, de medificatie, en wat onmacht met artsen doet. 'You're being way too comfortable with me right now.' De harde kern wordt toch gevormd door een pure transgressie. John Doe ain't dead. Een man staat tot zijn eigen kafkaëske verbijstering op uit de dood. Langzaam begint het hem te dagen. Omringd (letterlijk, figuurlijk) door Rothko-symboliek, puurt zijn doc de waarheid uit hem. Geen goed idee, zacht uitgedrukt. Een mindfulness-meditatie – over moderne GGZ technieken gesproken! – leidt hier slechts naar Japans gruwelijke bloedbaden, en dat zonder Cure. Een paar keer neemt de film zelfs te weinig tijd, alsof het haar eigen, levende klasse niet langer vertrouwde. Spannend blijft het. Van A Beautiful Mind-wand in twee krantenartikelen naar totale waanzin. Radicaal en onontkoombaar. 'That's when I called the show.'

er is echt geen reet in outer space

Inderdaad, een lastige gedachte. Heel af en toe heb je SF die dat gevoel weet uit te drukken. Ook eerlijk ipv "even naar Tatooine vliegen om de Zegel van de Orde" op te halen. Aniara stond al op de kijklijst, even bumpen. :)

Dracula s01
Veel intense haat, de vrijzinnige interpretatie of het cv van de schrijvers Moffat en Gatiss. Ken ik niks van, dus net als Twilight-acteurs die voor het leven gediskwalificeerd zijn kan ik er niks mee. Ik vond dit best een leuke serie. Zo'n stoffig verhaal nog eens vertellen, dan er wel eens wat veranderd worden imo. Deze Van Helsing was ook heel charmant.

Street Trash
Beetje Troma-achtige affaire over een daklozenkolonie waar een drankje circuleert die je doet smelten in een veelkleurige smurrie. Zoals te verwachten geen hoogvlieger.

Il fantasma di Sodoma (Sodoma's Ghost)
Crappy Fulci, je vraagt je af waar het dan misgaat als iemand al bewezen heeft dat ie het wél kan.

Chi sei? (Beyond The Door)
Exorcist-ripoff met wat rare ideeën zoals de freeze-frames. Paar scenes die Electric Wizard voor de backdrop kan gebruiken.

Mister Soul - A Story about Donny Hathaway
Waarom witte mensen deze soullegende niet kennen? Aan z'n exceptionele fluwelen stemgeluid zou het niet mogen liggen. Of het feit dat hij "covers" zong (dat is alleen voor rockisten een bezwaar). En z'n dramatisch levensverhaal kan het ook niet aan liggen. Hij stelde wel eens wat aan de kaak, qua racisme. Dus de tóón, hoe fluweel je stem ook is. "Integratie" is niet voor blanken, zo blijkt maar weer eens.[/rant]

Tigers Are Not Afraid
Een bijzondere film over een groep kinderen die met hun fantasie grip proberen te krijgen op de harde realiteit van Mexicaanse streetgangs. Een prachtige, originele horrorfilm.

op de lijst (Tigers).

The Road Movie
'Iedereen leeft... nog.' Russen met hun dashboardcams in de auto, het is waarlijk gouden materiaal. Het moment dat de wijde wereld van dit fenomeen vernam, verschijnt al snel, als een kleine reminder. Een komeet stort ter hoogte van Jekaterinaburg ter aarde. Misschien deed ie ook wel het lampje voor deze film branden, want The Road Movie bevat anderhalf uur aan verwante WTF-momenten. Regisseur Kalashnikov (ook dat nog!) toont reeksen aan auto-ongelukken in barse weersomstandigheden. The Road Movie fungeert als een perverse versie van Rail Away. Eerst dertig seconden rust, en dan de klap. Car Away. 'Je bent zo kalm, klootzak.' Niet alleen blijkt deze eenvoudige setup doodeng (je weet dat er iets komt), het is ook de slechtste reclame voor Rusland ooit. Wat een onwaarschijnlijke cowboys zijn dat. Zelfdestructie tiert welig. En als de road rash niet killt, stappen er wel mannen in zwarte pakken uit... De passagiers observeren het allemaal achteloos en met bijna bewonderenswaardige doodsverachting. Blikschadenfreude krijgt men er gratis bij, in een staat van anarchie. 'Wie moeten we bellen?' Het bos-inferno transcendeert het cable news middagtelevie-gevoel. Eén element ontbreekt, ondanks de aanwezigheid van een prostituee of twee. The Rod Movie. Maar oké, die camera's kijken naar buiten. 'Hebben we dit opgenomen?'

J'ai Perdu Mon Corps
'Koop een horloge, verdomme.' Zoiets is voor (vele) mensen zinloos, weten we sinds Bergson. Een jonge emigrant leeft op vele plaatsen en tijdstippen tegelijk, maar zolang hij zichzelf niet ont-dekt, kan er voor hem geen 'nu' zijn. Steeds wanneer Naoufel houvast te pakken heeft, ontglipt het hem, als een vlieg uit zijn hand. J'ai Perdu Mon Corps is een bijzonder geestelijke ervaring, ondanks alle tastbare motieven. Insecten zijn er een van, en deden me aan Kafka's Verwandlung denken. Een kind ontpopt door aanraken, proeven en luisteren, zo schetsen de flashbacks met dudokiaanse subtiliteit. Een trauma brengt een scheiding aan, waarna de film pas echt losgaat. De jongen werkt inmiddels als mislukt pizzakoerier, immers, ook als werkmachine ontglipt de tijd hem. Hij is dan al onthand, en verloren in zijn hoofd. Regisseur Clapin trekt het gegeven richting surrealisme, maar houdt het scenario tegelijkertijd knap aards. Dat laatste komt door een The Assistant-achtige plotwending. Alweer een fijne literaire referentie, nu naar Malamud. De jongen gaat voor een oude baas werken, zonder de ware reden te verklappen. Het lijkt het moment om zijn lot in eigen hand te nemen. Maar in deze existentiële film blijkt het lot een eigen hand! En de zachte hand van de geschiedenis slaat altijd net even anders en elders dan de human fly verwacht. 'Rien voir. Rien entend.'

Color Out of Space
Man, Richard Stanley, what happened? Na het fenomenale Hardware en alleraardigste Dust Devil leek hij permanent in de jaren '90 te zijn verdwaald. Nu is hij plotseling terug met een kosmisch horrorverhikel voor Nicolas Cage. De introductie is geweldig, subtiel en poëtisch. Helaas gaat de film (en natuurlijk de verplichte Volvo stationcar) daarna grotendeels over platgetreden paden waarin flink geleend wordt uit The Shining en The Thing. Gevaarlijk, want dat zijn standaardwerken. Natuurlijk doet men weer dom wanneer een kleurige meteoriet in de tuin neerstort maar hoe kan anders de middenklassefamilie ontrafelt worden? Zoals dat tegenwoordig hoort allemaal irritante lui dus kan het je ook weinig schelen wat er met ze gebeurt. Af en toe toch een glimp van de oude Stanley-magie maar het is ook weer een te lange film die moeite heeft een bevredigende oplossing te vinden. Maar goed, wel veel aandacht gekregen dus wie weet kan hij weer eens eigen werk filmen.

Mauvais Sang
Vroege Carax-film die bewijst dat de man al meteen een heel eigen manier van filmen te pakken had. Ergens moet het een gangsterfilm voorstellen over de diefstal van een serum dat een futuristisch neo-AIDS kan genezen. Maar dat doet er eigenlijk helemaal niet toe. Zijn vaste alter-ego Denis Lavant wacht op de dag van le job en worstelt met zijn liefde voor de dochter van een van zijn kompanen (Binoche kuikenachtig leuk). Ondertussen ook nog eens achtervolgt door zijn idolate vriendin (een kuikenachtig leuke Delpy). Allemaal gemarineerd in een droomachtige jaren '80 sfeer met een magistrale scène in een bus waarin Lavant voor het eerst Binoche ziet en vanuit allerlei weerspiegelingen observeert. En een geweldig moment wanneer de metroconducteur hem helpt ontsnappen aan zijn vriendin. Zo zijn er nog wel een paar momenten die je niet snel zult vergeten al vond ik het wanneer het plot weer in beweging komt allemaal wat normaaltjes worden, zeker tegen het einde. Hoe dan ook, mooie film.

天気の子
De opvolger het immens populaire Your Name, ga daar maar aan staan. Weathering with You begint magistraal met de vondst van een schrijn op een gebouw midden in Tokio die een meisje de kracht geeft om tijdelijk zonneschijn op te roepen. Shinkai keert terug naar een van zijn favoriete motieven: regen. Prachtig geanimeerde plensbuien in een Tokio dat vol details tot leven wordt gebracht. Het verhaal is lastig na te vertellen maar wordt gedragen door een aantal leuke personages. Door de mens veroorzaakte klimaatverandering lijkt in deze moderne mythologie vooral een aangelegenheid van bovenaardse krachten wat uiteindelijk leidt tot prachtige beelden van een ondergelopen Tokio. Lange tijd zat ik er helemaal in, totdat Shinkai tijdens de climax vervalt in oude zonden van iets teveel geschreeuw en een overdaad aan blije popliedjes.

ah! dat ge Mauvais Sang nog niet gezien had. Zeer chiquesthetique.

benieuwd naar Weathering With You, zal zelfs de lokale bios nog wel halen, gok ik.

Diamantino
'Ik wil een vluchteling adopteren, alleen voor mij.' Heel Portugal op de hak zetten. Je moet het durven. Stervoetballer Diamantino slaapt onder een Diamantino-dekbed, raakt geblesseerd in de finale, en wordt beschuldigd van witwasserij. Inderdaad, het is de Portugese Alleman Cristiano Ronaldo zelve, en zeker met zonnebril lijkt ie perfect. Wat er vervolgens gebeurt, verbijstert meer dan Ronnies zesvoudige scharen. Er verschijnen zijdezachte hondjes op het veld, omgeven door roze suikerspinwolken. Dat is meer dan een schijnbeweging, de tripknop wordt hier diep ingedrukt. Zelfs Adaptation is in de meer tropische meta-passages niet ver weg. Diamantino krijgt een heuse, katholieke epifanie, waarna hij zo goed en kwaad als het gaat, zijn Suske & Wiske-zusjes wat weerwerk durft te bieden. Het b-film plot blijft (bewust) hopeloos slecht, met voor added value een vleugje giallo. Ik hoopte op een bloederige moord, en kreeg een varken... Opnieuw een verdekt schot. De alwetende achteraf voice-over van Diamantino naait de waanzin mooi aan elkaar, al wijst alle varkenslijm wel op het schematische grappengehalte. De hele zeitgeist sleept men erbij. Transgenders, memes, Afrikaanse bootjes, en de Prexit. In de blessuretijd wordt het nog bijna The Crying Game. Ook een film met ballen. 'Mijn povere hart was een wervelwind van emoties.'

1917
(In de bios). Een lange lijn van Wereldoorlog-spanning, volgestouwd met veel te veel horror-drone-muziek. Wel een paar fraaie shots in en om water. Er is een momentje van magische rust, en tot ergernis van mijn zusje begon ik juist toen de restanten van mijn popcorn op te eten.

dat ge Mauvais Sang nog niet gezien had.

Ik was deze Carax gewoon kwijt in de eindeloze kijklijst. :) En je moet ze een beetje opsparen, aangezien de man niet zo productief is.

Shinkai heeft inderdaad bioscoopstatus behaald, zat nog best wel vol ook op een stormachtige zondagmiddag.

Diamantino gaat natuurlijk op de lijst. :)

愛情萬歲
Ik vermoedde dat ik in 1994 waarschijnlijk een klassieker had gemist. Tijd voor Vive L'Amour (als ik me niet vergis ook een Ludo-favoriet, in dat geval, wend het gelaat af). Begint prima, niemand praat 20 minuten lang, stedelingen weten elkaar zonder een woord te vinden voor ongetwijfeld liefdeloze seks. Maar gestaag begint mijn aandacht toch te vervliegen, er is geen klik, Tapei ziet er niet mooi uit, de hoofdpersonages doen me niks, het kabbelt maar een beetje voort. Even dreigt de film een nihilistische klucht te worden, maar ik haat kluchten dus beter van niet. Iedereen rookt nog 100 sigaretten, de verlegen jongen doet wat travestie dus is eigenlijk homo, bladiebla. Dan eindelijk een mooie lange wandeling maar helaas zweeft de camera niet omhoog voor The End. Eerst nog even De Huilbui. Moest toch denken aan wat Wong Kar-Wai in diezelfde periode uitspookte en dan is dit Keuken Kampioen Divisie.

Ha, de 80-minuten woordeloze cut ben ik dan nu al fan van. Zou zonder twijfel een veel betere film zijn.

ghehe, oei! :D

The Chant of Jimmie Blacksmith
'What do you want us to call you?' In de week dat de geschiedenisleraar Ron Jans semantisch door de mand viel, keek ik een film over een ander land met een bezoedeld verleden: Australië. Het begint met een priester die 'Blasted blacks' verzucht, en dat is nog een van de minder erge kwalificaties voor een volk dat in 'darkies camps' wordt gestopt. Regisseur Schepisi biedt verrassend vroeg een postkoloniale take, oftewel, 'the Other perspective'. Hij volgt Jimmie Blacksmith, een tragisch tussenmens. Als mestizo lijkt hij wat op Pierre van Hooijdonk (die ook wel eens een Piet-grap maakte). Jimmie voelt zich meer thuis bij de blanken, die hem echter nimmer motten, wat hij ook doet. Hij begint daarom aan een Walkabout door de beautiful scenery, ondertussen racisten afslachtend. Ondanks de nogal klassiek-degelijke looks is de film bij momenten erg rauw. Het scenario voelt soms al te bekend, maar dat lijkt me vooral door de latere invloed te komen. De speurtocht naar de ontsnapte aboriginal, terug in zijn verloren heimat, hebben we vaker gezien. Jimmie's kern houdt wel iets raadselachtigs. Begrepen de filmmakers de Aboriginals idiosyncratisch goed, of begrijpen ook zij ze (als blanken) niet? Mistige vragen. Het eindigt in elk geval voor het Westen duidelijk dankzij een christelijk vleesmotief. 'They'd bloody laugh.'

도쿄!
Wat een line-up! Gondry. Carax. Bong. Drie korte films over Tokio, yo, dat kan niet misgaan. Zoals het hoort bij dit soort projecten loopt de kwaliteit uiteen. Gondry weet moeiteloos zijn houtje-touwtje-wereldbeeld naar Tokio te transporteren met een verhaal over een koppel dat bij een vriendin logeert terwijl ze een appartement vinden. Hij is een wat irritante filmmaker, zij is natuurlijk leuk maar onzeker over wat ze aanmoet met het leven. Melancholisch verhaal met een typische Gondry draai en een schattig einde. Carax presenteert samen met Lavant (natuurlijk) dat nare Repelsteeltje-figuur dat later in Holy Motors opduikt en stennis schopt. Begint hilarisch, maar de grappen worden wat te ver doorgedreven. Bong is redelijk in topvorm met zijn verhaal over een man die tien jaar lang zijn huis niet uitkomt en zelfs de koeriers die zijn post en pizza's brengen niet aankijkt. Totdat er een echt superleuk pizzameisje aanbelt en een waar Tokio-fenomeen roet in het eten dreigt te gooien. Mooist gefilmde aflevering dit, met prachtige shots van verlaten straten.

Les amazones du temple d'or
Bij Myduckisdead staat als genre "topless adventure". Amazones zijn natuurlijk een dankbare fantasie voor sexploitatie en het is wat het is. Jess Franco kan echt wel wat maar op een paar mooie plaatjes na is het toch redelijk saai allemaal.

Wounds
Maakt nogal wat haat los, ik vond het toch wel aardig, maar niet zo gelijk goed als Anvari's vorige, Under The Shadow. Helemaal snappen doe ik het allemaal niet, maar de sfeer was lekker duister en mysterieus. Ms over een tijdje nog eens kijken.

Baskın
Deze beviel me de tweede keer beter.

Phantasm
Phantasm II
Phantasm III - Lord of the Dead
De eerste is een klassieker. Met al z'n flaws (die man, die bollen, wat gebeurt er toch allemaal?) toch een leuke horrorfilm. Gewoon met beperkt budget lekker los in de special effects en die soundtrack is behoorlijk out there. Dat laatste is in de tweede met meer budget en iets meer logica juist weer behoudender. De derde is weer wat beter, maar uiteindelijk blijft de eerste toch echt de leukste.

benieuwd naar Wounds.

nu Bong zo groot is hoop ik 도쿄! in de lokale bios te zien.

Durante la Tormenta
'Als je naar buiten gaat, ben je morgen dood.' Wat een lekker bekkende titel! Ik hoor het Niño de Elche al declameren met een R waar Koen Sebregts trrrrots op zou zijn. Van Spaanse folklore is hier verder geen sprake, al is SF/horror volgens mij het enige genre dat ik van Spaanse cinema t[rec]. In een villa gebeuren Stranger Things, decennia worden verbonden door ketenen van ongeluk en toeval. Jaren na een eerste, brute gebeurtenis vindt een familie een oude camera en dito cassettes (lekker retro) en vindt een raampje, terug naar het verleden. Het is meteen het hoogtepunt van de film, als een galante media-mindfuck. Ik moest (weer eens) aan Annie MG Schmidt's Mevrouw Knoops denken, de dame die in een theater stuk belandde. Niks mooier dan via media een nieuwe wereld aantreffen. De mama van de Spaanse familie heeft 'r echter vooral last van, en begint de Cronocrímenes samen met een opvallend behulpzame agent te bestrijden. Vanaf dat moment wordt de 'pura fantasia' in rap tempo wazig. 'Nada prova nada.' Misschien was de moord bij de buren er toch teveel aan. Wat dat betreft hint het einde naar een scherm dat hier niet helemaal aanslaat. De Spaanse versie van Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Iedereen heeft in Facebook-tijden zijn eigen tijdlijn. Maar hoe komen we dan nog samen? 'Laat mij je herinnering zijn, alsjeblieft.'

nu Bong zo groot is hoop ik 도쿄! in de lokale bios te zien.

Hij is wel uit 2009, maar de kans is wel groter geworden. :)

Ik hoor het Niño de Elche al declameren

LOL. Het ging net de goede kant uit met de kijklijst, helaas ook weer wat obscure Japanse cyberpunktitels gevonden.

Hij is wel uit 2009

ah! haha. Gondry's gouden tijd.

VFW
Eerbetoon aan Assault On Precinct 13, boomers vs millennials met vette splatter-effecten in paars en blauw (populaire kleurcombi tegenwoordig). Carpenter wordt ook muzikaal geëerd door Steve Moore's (Zombi) fraaie synth soundtrack. Regisseur Begos maakte eerder Bliss, die vond ik wel beter, maar VFW is goed popcornvertier.

A White, White Day
(In de bios) IJslandse binnenvetters gone wrong. Spannend en secuur.

Uncut Gems
'I don't want to be calm.' Het moet van Punch Drunk Love geleden zijn, dat ik Adam Sandler in een film zag (en ja, ik haak pas aan bij serieuze pogingen). De flauwe grappenmaker speelt hier een New Yorkse diamanthandelaar, en hij zet zijn innerlijke Nicolas Cage op tien. De tics en de tandjes werken aardig, alle zwakke momenten razen sowieso voorbij in een scenario dat het hysterische gaspedaal minstens zo diep indrukt als haar hoofdpersonage. De regisserende Safdie brothers hebben ambitie, en channelen DePalma's Snake Eyes. 'Come on it's not a fucking soap opera.' Pas na anderhalf uur geld sjouwen en leugens bouwen, volgt een eerste rustpunt. Het is eigenlijk een klein wonder – en stiekem jammer – dat de broers zich niet aan nineties videoclip-splitscreens waagden. Had makkelijk gekund. 'Never resurfaced anything!' Terwijl de schmuck Sandler zijn leven versjteerd, wachtte ik op de Roald Dahliaanse twist die toch moest komen. De Jobse tijdingen rollen aan, totdat alles en iedereen murw gebeukt achterblijft. Iedereen? Nee, daar is de wending alsnog, en het is niet de Donald Trump-achtige jinx, waar ik op gokte. Zo houdt de film de controle, goed getimed als een sportfilm. In niet onbelangrijke bijrollen treffen we overigens de real life-sterren Kevin Garnett en The Weeknd voor nog wat extra vaart. 'Why am I in your car right now?'

Liquid Sky
Cultfilm uit 1982 die ik al in de diepe VHS-jaren wilde zien, maar nooit aan toe kwam, toch ook een beetje omdat ik bang dat het echt cinema el cheapo zou zijn. Is het ook wel met die ouderwetse UFO maar ik vond het al snel een fascinerende film. De helft van het werk wordt natuurlijk gedaan door het Oude New York, waar de cinematograaf zich helemaal op uitleeft. Ziet er niet alleen mooi en vervreemdend uit maar de film kanaliseert ook die hele decadente post-punk, disco is dood, het begin van AIDS-sfeertje. De UFO landt op het dak van een appartement en de buitenaardse wezens kicken eigenlijk op heroïne. Maar ze komen erachter dat ze de stoffen die vrijkomen tijdens een orgasme veel fijner vinden. Pech trouwens voor degene want die gaat dood. Lekker spacey effecten trouwens. Het ongelukkige/nihilistische fotomodel Margaret heeft last van vervelende lui, maar als ze eenmaal de relatie legt tussen seks en dood neemt ze het heft steeds brutaler in handen (resulteert in een geweldig gefilmde monoloog). Ondanks zijn duidelijke problemen een fijne, originele SF-film.

限界人口係数
Nog meer cult, dit keer uit 1995. Anatomia Extinction is Japans underground curiosum van horrorregisseur Yoshihiro Nishimura dat begint met een digitaal intro dat doet denken aan chilloutvideo's uit die tijd. Daarna verzeilen we in een toekomstig Tokio waar de gebruikelijke angsten heersen: alles is te druk, de bevolking vergrijst, collectieve stress. Een groep besluit maar om mensen uit de weg te ruimen en de nerveuze hoofdpersoon, een soort hybride van Bowie en Sakamoto, wordt gerekruteerd door middel van een organisch implantaat met vagina, lekker in de onderarm. Ja, zo'n film. Cronenberg en Tsukamoto zijn vanzelfsprekend altijd in de buurt. Niet zo goed als die twee grootmeesters maar best wel leuk gefilmd met mooie shots en arty gebruik van neonverlichting. Lekker onder het uur, wat helemaal goed was, want al dat rennen en gespletter had niet langer moeten duren.

oeh die Liquid Sky, Fifth Dimension Channel SF. maar genoeg back catalogue op de lijst en kompjoeter voorlopig. :o

Knives Out
'Physical evidence can can tell a clear story with a forked tongue.' Cluedo met The Royal Tenenbaums, dat zal de pitch van Rian Johnson zijn geweest, vermoedde ik. Gemoedelijk met een lijk zet het bekende spel zich in gang. Een meta mystery writer sterft, en iedereen voelt dat er iets niet klopt. Is het zijn laatste grap? Enter Daniel Craig ('a self-made man himself'), als de prive-detective die de rijke collectie nabestaanden eens met de tong in de wang (en het rokertje in de muil) komt grillen. Het ontbreekt Craig aan komische flair en timing, maar het scenario redt hem. Wanneer de boel in een landerig kerstniemendalletje dreigt te verzanden, gaat de poststructuralistische theorie in overdrive. De teksten worden leuker, de onzin zinniger – 'a nazi child masturbating in the bathroom – en de Pynchon-diss mogen we best gewaagd noemen. Herr Sleuth met het nep-accent krijgt hulp van de brave huismeid, en van de oudste der aanwezige moeders. Laatstgenoemde zorgt voor het leukste meta-moment. Iedereen weet dat we al een decennium door Hollywood opgelegd naar hipperige vinyl en peperdure pick-ups moeten kijken. Hier wordt eindelijk eens een cd-speler ingezet. En wat voor een! Meer retro dan de retro zelve. De prijs van de McIntosh is wel even slikken... Net als de huishoudster dat moet doen om aan het scherpe web te ontsnappen. 'Indulge me.'

Verotika
Glenn Danzigs filmdebuut was natuurlijk op voorhand al iets waar mensen op gingen haten. Nou stelt ie wat dat betreft niet teleur, want het is inderdaad niet best. Het is vooral te steriel om voor een leuke b-film door te gaan. Je zou hopen dat Glenn iets op het niveau van Franco of Rollin zou moeten kunnen afleveren, nu is het een soort Bill Zebub met een beetje budget.

https://i.postimg.cc/64G3S5F6/IMG-20200301-195626.jpg

A Hidden Life
De nieuwe Malick luidt een nieuwe fase in met een nieuwe cinematograaf en een terugkeer naar een meer conventioneel narratief. Dus koudwatervrees. Tweede Wereldoorlog ook nog eens. Maar niks aan het handje. De film begint op en top Malick met een briljant visioen van een pastoraal leven zoals alleen hij dat kan brengen. Kort gezegd, heeft de boer Franz Jägerstätter geen zin om mee te vechten met de nazi's, los van ideologische redenen helemaal terecht met zo'n mooie vrouw en drie dochters. Dat komt hem anders wel te duur te staan. Los van de visuele pracht laat Malick heel goed zien hoe fascisme het dagelijks leven inkruipt en elk alternatief door middel van meer basale sociale conventies als stigmatisering onmogelijk probeert te maken. Voordat je het weet staat een wat brave burgemeester bij een kampvuur als een twittertrol de Führer na te brullen. Heel veel details ook van klein sadisme en disciplinaire architectuur die je proberen te breken. Er zit, vond ik ook, onbewust (of bewust, toch de Engelse vertaler van Vom Wesen des Grundes) een soort kritiek in op de beruchte fascistische periode van Heidegger (nazi's waren toch echt supertechnologisch, vreemd hoe hij dat inzag). <i>A Hidden Life</i> is waarschijnlijk ook de meest compromisloze christelijke film die ik ken, maar wel een die laat zien hoe het bijna onmogelijk is om echt christelijk te zijn, wat de prijs is die je betaalt wanneer je stug doorzet en niets anders dan Christus zelf moet worden. Het lijkt mij een weggegooid leven maar als film bijna compleet geslaagd, zelfs met een speelduur van bijna drie uur (vloog zo voorbij.)

"vreemd hoe hij dat niet inzag." Duh.

het huidige tempo van de man blijft :o

Beats
'These are the universal beats from the people's streets.' Het blijft krankzinnig, die Britse wet tegen dance-samenkomsten, en dat anno 1994. Babyboomer-paranoia. Blairs 'New' Labour deed uiteraard lekker mee. De film maakt hem (en hen) terecht belachelijk. Autechre's oplossing blijft niet onbesproken (en onbeluisterd), een grap die in de film van erg ver aan komt rollen. Wat dat betreft miste ik in het scenario wat obscure daderkennis. Er lijken vooral liedjes uitgekozen die nu nog cowbelletjes doen rinkelen. Dat ik nog geen zin kreeg mijn Onvermijdelijke Detroit-project aan te zwengelen, wijst ook op een zekere gemakzucht van de makers. Ze scoren echter met de leuke hoofdpersonages. Twee wee men, Clerks-achtige sukkelaars, die aan de supermarktellende en thuisstatus proberen te ontsnappen. Het enthousiasme van de binnenvetter en de extravert is aanstekelijk (en zelfs ware bromance ontbreekt niet). 'Dream team and that.' Ze zetten zich in gang richting het Grote Feest, in een welhaast Ulussyeaans Schots slang pratend. Pas wanneer de zwart-wit beelden – op zich ook weer voorspelbaar – in kleur veranderen, begint de muzikale Trip goed. De aftiteling bewijst: alles had in verlepte VHS-kleuren gemoeten. Hier geen gabbertranscendentie dus, maar genoeg gniffelbaars over twee gouwe gozers. 'I do a lot of recreational drugs.'

alles had in verlepte VHS-kleuren gemoeten

Goed idee. :) En eigenlijk vreemd dat dit niet allang een filmconventie is geworden.

had deze graag gezien/gemist op IFFR: https://iffr.com/nl/2020/films/vhyes

지금은맞고그때는틀리다
Hong Sang-soo kende ik nog niet. Interessante film maar niet een waar ik echt helemaal voor ging. Een filmregisseur komt een dag te vroeg aan in een stad voor retrospectief waar hij ook een praatje zal houden en komt een leuke vrouw (Kim Min-hee) tegen waar hij een tijdje mee gaat hangen, al gaat dat redelijk moeizaam, ook omdat zij zoekende is en ook niet helemaal zeker weet waarom ze eigenlijk met de man meegaat. En dan halverwege pas de titel van de film en beginnen we opnieuw. In een Amerikaanse film zou de ontmoeting uitlopen op een geslaagde romance maar hier gaat het ternauwernood wat beter. Het mooie aan de film vond ik hoe het je bewust maakt van de manier waarop een leven wordt opgebouwd uit kleine beslissingen, verkeerde getimede zinnen, niet geslaagde stiltes of ongepaste emoties...en dat daar later je hoofd over breken nutteloos is omdat je wel op een andere manier gênant was geweest. Maar ook een wat geforceerde film met rare zooms en een wat irritante hoofdpersoon (wel goed geacteerd trouwens met die zenuwtikken en dat lachje). Sowieso, films met een filmregisseur als hoofdpersoon (8 1/2 telt niet mee), het voelt toch altijd een beetje als goedkope therapie.

37セカンズ
Netflix presents, toch altijd checken. 37 seconds is een intrigerend portret van een jonge vrouw met een hersenverlamming die werkt als manga-tekenares voor YouTuber die natuurlijk de shine pakt. En dan is haar moeder overbezorgd en behandelt haar als een klein kind. Regisseuse Hikari kan altijd terugvallen op de bekendere Alleen op de wereld-momenten maar pakt ook de ruimte voor wat taboe-onderwerpen. Want door een mogelijke tekenklus wordt Yuma nieuwsgierig naar seks wat een intrigerende zoektocht oplevert. In de tweede helft wordt dit meer een algehele zoektocht naar vrijheid en identiteit, soms sentimenteel maar uiteindelijk wel stoer gedaan (helemaal door actrice Mei Kayama.) Ik ben inmiddels wel wat gewend maar hier zaten echt weer wat adembenemende shots in van nachtelijk Tokio.

ook een wat geforceerde film met rare zooms

ghehe welkom to al Hongs movies ;-)

I Am Not Okay With This s01
Goed verhaal, lekker kort. Charmante rollen ook, de 80s vibe hoeft wat minder, die is wel wat uitgeplayed wat mij betreft. Ik was erbij. Maar de laatste aflevering heeft een cliffhanger van jewelste en daar ben ik wel benieuwd naar.

Hunters
Joden jagen op nazi's die Duitsland zijn ontvlucht als een soort Joodse superheldenfilm zonder capes. Wel leuke seventies vibes inclusief referenties aan comics en exploitatiefilms. In de laatste aflevering escaleert het een beetje uit de klauw, ik geloof niet dat een tweede serie noodzakelijk is, ondanks de cliffhanger.

The Nightingale
'It's a fucking wilderness.' Australië, een land te sterk voor whiteys, denk ik soms. De zogenaamd Verlichten die de kringloop des levens denken te kunnen overstijgen. (Zie ook 2020). The Nightingale speelt in de tijd dat Australie nog een convicts colony was, waar de Engelsen hun 'vervelende' Ieren droppen. Het bos ingaan, betekent overgeleverd zijn aan een 'black tracker' en díens goden. Het scenario zet slim twee minderheidstalen tegenover elkaar, en laat ze vervolgens samensmelten. Een jonge Ierse praat thuis gaelic, totdat de Engelsen aan haar thuis een einde maken. Met een lokale aboriginal trekt ze de bush in voor wraak. Een bloederige queeste waar zij beiden uiteraard meer dan gewoonterecht toe hebben. Aanvankelijk is ook de Ierse een raciste, en beweegt het verhaal zich langs de lijnen van de unlikely buddies movie. Deze grijstinten worden echter steeds meer vervangen door melodrama, door het hart van de gutmensch. Gelukkig wel zo hartstochtelijk Goed dat ik erin wilde geloven als een christen in zijn Heer. Desalniettemin, had het allemaal nog wat meer droog-observerend gekund. Het avontuur an sich is immers 'prachtig', Herzogiaans en Malickiaans in de juxtapositie van ellende en natuurpracht. In tal van scenes is de film beter, gevaarlijker en rauwer dan het zo bejubelde The Revenant. 'Bloody white people.'

Max von Sydow (1929 - 2020). De Stugge Zweed™ is niet meer. Ik laat de obligate foto uit Het Zevende Zegel maar even zitten.