Filmforum

Je hebt helemaal gelijk! :-)

Although a slim case might be made for the black-suited men who appear wordlessly near the conclusion of Close Encounters of the Third Kind (1977), perhaps the first film appearance of MIB is in the 1984 cult film Repo Man by writer/director Alex Cox. The film depicts several men in black suits with names derived by taking the first letter from each actors first name, Biff Yeager as Agent B, Ed Pansullo as Agent E, Steve Mattson as Agent S, and Thomas R. Boyd as Agent T. The well known entertainer, Jimmy Buffett, played an extra MiB credited as "Additional Blond Agent."

Brother from Another Planet was uit hetzelfde jaar, misschien 'ns toevoegen..

En ik maar denken dat je Repo Man al had gezien...

Johnny Rotten was niet zo blij met Alex Cox’ film Sid & Nancy, maar liet zich wel door Repo Man inspireren toen hij in 1986 zijn PIL-album Album uitbracht. De titel en de hoes van die plaat verwijzen direct naar de verpakkingen van producten die in Repo Man in de schappen liggen:
http://www.xs4all.nl/~gert01/repoman.jpg http://www.ginger-baker.com/Images/LPs/GB_PIL_album_sm.jpg

Soul Power (Jeffrey Hevy-Linte)
sprakeloos kom ik net uit Rialto........ When we were kings (Leon Gast 1996) was al briljant, de livedvd van Fania All Stars & Celia Cruz live in Zaire smaakte al naar meer, maar dit alles wordt nog tien keer overtroffen door wederom een nieuwe hermontage van de kilometers film die in het Kinshasa van 1974 werden geschoten (en decennialang achter een kluisdeur lag wegens juridisch conflict).

Zes weken voor de rumble in the jungle tussen George Foreman en Mohammed Ali werd er een vracht black music over de hoofden van de Kinois uitgestort die nooit meer is overtroffen. Iedereen op zijn sterkst: Franco, Tabu Ley, Bill Withers (heartbreaking mooie ballad met akoestische gitaar!), James Brown, Celia Cruz, Miriam Makeba, Fania All Stars (in complete, nooit meer verbeterde line up), BB King, echt on-ge-lo-felijk goed.

De hermontage laat ook precies de juiste off stage beelden zien van alles rondom the Big Event. Hilarische productionele taferelen, daily life in Kinshasa, de super witty Ali.... Echt fantastisch. Daar werd geschiedenis geschreven, en guess what: er waren camera's aanwezig. En een slimme regisseur die meer dan dertig jaar later het materiaal recht doet.

En ik maar denken dat je Repo Man al had gezien...

jaja heb ik ook. zei ik iets doms? :P

Soul Power staat genoteerd. Wij gewone stervelingen (dwz zij die geen tijd hebben voor persvoorstellingen) moeten nog even geduld hebben, want volgens de site van Cinemien draait de film in Nederland pas vanaf 17 september.

Bij het mij iets te lome La Ventana (Carlos Sorin, 2008) leek een van de bromvliegen, net als Jeff Daniels in The Purple Rose Of Cairo, uit de film gevlogen voor een rondje door de middenzaal van Rialto. Die zaal is nogal klein, dus of de vlieg stootte zijn kop tegen het witte doek of het beestje was zijn pootjes aan het schrapen vlak voor de lens, zodat een monsterlijke schaduw over het Argentijnse landschap kroop. La Ventana is het soort film waarbij je na afloop denkt dat ACT III op het laatste moment is geschrapt.

Fearless
Southland Tales mocht dan mislukt zijn, regisseur Richard Kelly had in Donnie Darko in elk geval wel 't lef om Donnie "gewoon" te laten sterven, iets wat Weir hier aan 't eind niet durft, en het is zo'n prachtig melodramatisch einde met muziek van Goreck. Jammer. Fearless is een soort Unbreakable, maar dan serieus. Een man (Jeff Bridges) overleeft een vliegtuigcrash, hij redt ook wat mensen en is ineens van al zijn angsten (waaronder vliegangst) af. Hij kan alles en voelt zich een god. Mooi uitgangspunt, waar verder niet veel meer mee gebeurd. Zelfs John Turturro is niet al te best op dreef als psycholoog, die verklaart dat dit soort "highs" ook bij soldaten voorkomen. Een jonge Benicio del Toro is wel aardig, als de echtgenoot van een ander vliegtuig-crash slachtoffer. Zij en Bridges ontwikkelen een speciale band, uitmondend tegen een muur. (Beste gebruik van muziek van U2 ooit, waarschijnlijk)

Ma Nuit chez Maud
Omar-filmpje. Een van Rohmer's moral tales, en een ingewikkelde. Je moet eigenlijk ingelezen zijn in o.a. Blaise Pascal ("je kunt beter in God geloven, want als ie wel bestaat zit je aan de goeie kant en anders so what") en het Jansenisme. (Whatever that is) Veel gebabbel over religie sowieso. Een katholieke man komt een oude maat (marxist) tegen, die nodigt 'm uit bij een vriendin (open-minded) en uiteindelijk blijft de man voor de nacht. Zij ligt naakt onder de dekens, hij zit opgerold op een stoel, zal hij bij d'r in bed gaan liggen? Ondertussen heeft ie ook een oogje op een vrome studente. Ook hier heb ik weer wat te klagen over 't einde. Waarom een zomer-epiloog in een winterfilm en belangrijker, de twist wordt nog even voor ons uitgespeld. (We hadden 'm al geraden en begrepen)

Le Voleur
Een period piece van Malle dus dat zit wel weer snor. Belmondo heeft ook een fikse snor trouwens. De tijdlijn is door de voice-over in 't begin even ingewikkeld. De voice-over is Belmondo als een ervaren dief, maar we blijken later zijn eerste "job" te hebben gezien. Niet meer dan een wraakactie, maar later professionaliseert hij vlug onder leiding van een criminele priester. Le Voleur heeft niet veel diepgang, aan 't eind moet Belmondo zelfs nog een hele monoloog houden om zijn gevoelsleven wat voor ons te verklaren... Het is wel gewoon geslaagd amusement, wie kijkt er nu niet graag naar het kraken van kluizen in de 19e eeuw. De dief belandt ook in politieke kringen met anti-semitische patriotten, op een zo'n politiek feestje moet hij een mede-dief oppikken. Dat blijkt superkop/rauwe stem Charles Denner te zijn, ook eens een gefrustreerde bijenhouder in een film van Truffaut. Fantastische (zeer korte rol) waarin een zakmes presenteert en de aanwezigheid van goud ruikt, letterlijk! Verder nog even opletten op Bernadette Lafont, een prachtige dienstmeid, die duidelijk opdracht kreeg zwoel naar de dief te kijken. (De vrouwen in films van Malle zijn mooier dan die van Truffaut)

je zou die "high" in Fearless kunnen zien als een soort vertraagd alsnog sterven, bedoel ik. (door alleen nog maar belachelijke risico's te nemen)

Marx, katholicisme en

Zij ligt naakt onder de dekens, hij zit opgerold op een stoel, zal hij bij d'r in bed gaan liggen?

Kan bijna niet meer mis gaan, komen er ook nog vechtrobots in voor?

[ga eens bij de "videotheek" checken]

ik vond Claire de Genou een stuk beter.

zit toevallig op moviemeter en daar zegt ene Olaf K: kijkt als een boek. heheh.

Er zitten twee Olaf K's op moviemeter. Een Olaf K en een Olaf K., dus. Ik ben de laatste. Claire de Genou nooit gezien..

Oh wait, Ma nuit chez Maud, dat ben ik ja. Vond de film niet zo geweldig inderdaad.

De Beeb recenseert Michael Bays nieuwe meesterwerk:
https://www.youtube.com/watch?v=q_D2XKRbYmM

Dezelfde recensent over Jonas Brothers 3D:
https://www.youtube.com/watch?v=-AHkFiCQWFo

Zabriskie Point
Het lijkt me geen goed teken als een orgie de mooiste scène van de film is! Prachtmuziek van Pink Floyd daar (ik hoopte eigenlijk dat het John Fahey was) en uit 't niets verschijnen een soort woestijngeesten (alle mensen die er eerder seks hadden, ofzo) die mee beginnen te doen met 't stelletje. Verder is Zabriskie Point nogal rommelig en zeker geen Blow Out. Duidelijk geen liefhebber van de politie, die Antonioni.

A Tree Grows In Brooklyn
Achteloos goed en hartverwarmend melodrama van Kazan en dan te bedenken dat 't zijn debuut was. Prima vergelijkbaar met To Kill A Mockingbird, een andere favoriet. Beide sentimenteel en nostalgisch naar het opgroeien in povere tijden. (Zoals Buddy & Julie Miller op hun laatste plaat zingen: "When times were hard but we didn't know it. If we ate it, we had to grow it") Evenals in Mockingbird volgen we een opgroeiend meisje. Ze is pienter, leest en droomt, een trekje wat ze van d'r vader (James Dunn) heeft, een zingende ober met 'n gigantisch drankprobleem, die op zijn mooiste moment een fraai liedje aan de piano zingt Betere tijden zullen komen, zegt ie. Altijd. En komen doen ze niet. Smoeder (Dorothy McGuire, haast Björk uit Dancer in the Dark) zwoegt en zwoegt en zweogt. Haar zus is d'r spiegelbeeld, da's meer Madonna, een vrije ziel die de mannen om haar vingers windt. Waar het boek een decennium of meer bestrijkt propt de film alles in een winter en een lente. De warmte en de tragedies met kerst (It's a Wonderful Life!) en de hoop in de lente. Film zit vol prachtige details, zoals hoe je bij de slager zorgt dat je verse steak krijgt en niet de troep die al dagen in de bak ligt. En hak er ook nog even dit uitje doorheen meneer.

Mishima: A Life In Four Chapters
Fascinerend complexe film. Zit zo gewiekst in elkaar dat het wat afstandelijks krijgt. De Japanse schrijver Mishima is een van de meest beruchte figuren uit de literatuurgeschiedenis. Stel je voor dat Arnon Grunberg een nationalistisch prive-legertje opricht, om de macht en de eer van de Koningin te herstellen. Schrader's film vermengt de laatste spectaculaire dag van Mishima, nou ja minder spectaculair dan ie zelf had gehoopt waarschijnlijk, met flash-backs en gedeelten uit zijn toneelstukken. Vooral die laatste zijn hypergestileerd en zeer interessant, met mooie tegelwijsheden die ik nu weer vergeten ben. De prominente muziek van Philip Glass is overheersend, maar dat past wel bij zo'n though provoking film. Laagjes pellen.

Buffalo '66
Gallo dus onterecht genegeerd al die tijd, hele fijne film. Hij speelt zelf een ex-gevangene, pratend als een DeNiro, die eerst en vooral nodig moet pissen. De grap lijkt te worden dat ie eerst heel gemeen is, en dan (na het ledigen van zijn blaas) superaardig, maar hij blijft een behoorlijke zak. Ondertussen heeft ie al de schone Christina Ricci ontvoerd, die een rollenspel moet opvoeren (als zijn vrouw) bij zijn Gummo white trash-ouders. (Die meer in American Football zijn geïnteresseerd) Mooie scène in een bowling-hal, Gallo doet zelf een soort Big Lebowski, en Ricci danst op Moonchild van King Crimson.

BBC's Mark Kermode! Briljant recensent. Neem nu een abonnement op de podcast.
http://www.bbc.co.uk/podcasts/series/kermode/
Vooral de negatieve recensies zijn geweldig: zoek Pirates of the Caribean 3, Revenge of the Sith of de nieuwe Terminator (van Mc Géééé) in het archief: http://www.bbc.co.uk/fivelive/entertainment/kermode.shtml.

Hier is Mamma Mia:
https://www.youtube.com/watch?v=61UolzFTVPI

en Ricci danst op Moonchild van King Crimson.

Het gebruik van Yes en King Crimson is een grote pre en ik vond Buffalo '66 meer dan OK, maar ik hoor dat het lang niet altijd raak is met die Gallo.

Er zijn nogal veel mensen die zich aan hem ergeren, schijnt, en hij zou niet de makkelijkste zijn. Tsja. Ik vind The Brown Bunny en Buffalo '66 twee bijzonder mooie films. En dan vind ik zijn muziek ook nog eens geweldig :) Hij ligt me gewoon denk ik. Ben ook erg benieuwd naar Tetra, de nieuwe F.F. Coppola, met Gallo in een hoofdrol.

Ja Kermode is grappig. Dit is mijn favoriet, spot on:
https://www.youtube.com/watch?v=UTV0w1RLrDg

toch ook maar 'ns Brown Bunny kijken (meer heeft ie niet gemaakt)

ik begon die Kermode ook te mogen :) wat ik leuk vind is dat 't webcam-radio is (ik bedoel zo komt het niet op tv neem ik aan, maar hij articuleert zo druk dat 't eigenlijk WEL op tv zou kunnen)

de vrouw van Kermode heeft trouwens een boek (nou is 't boek een universiteitsdingetje) geschreven dat heet:
The Erotic Thriller in Contemporary Cinema

The Monkees are for OLD PEOPLE!

Tip: straks op nederland 2, 23.35u: Dealing and wheeling in small arms. Erg goeie docu over internationale wapenhandel.

Ik zag weinig dat de moeite van het berichten waard is...

Eldorado (Lanners, 2008). Belgische film over losers die naar elkaar toe trekken in een doldwaze, absurdistische road-achtige movie. Dat is althans de bedoeling. Vanaf het begin klinkt echter de ene na de andere valse noot, waardoor het enorm wannabe Jim Jarmusch/Vincent Gallo wordt.

Spring subway (Yibai Zhang, 2002) Aardig eerste half uurtje verzandt in sentimenteel gedoe, uitvergroot door ergerlijke mooifilmerij. Slowmotions, mensen die maar een beetje in de regen staan, bellen blazende kinderen, dat soort dingen...

Miao miao (Cheng 2008) Niemendallerig fimpje over een uitwisselings-student die goed taarten kan bakken en verliefd wordt op een stille jongen die een platenzaak heeft. Sja...

The girlfriend experience (Soderbergh, 2008). Weer eens een kleine film van de Ocean 11/12/13 maker en een beetje een niemendalletje over een call-girl in New York. Best vermakelijk, mooi geschoten, maar het zaakje stijgt nergens op.

Het leukst was nog Tyson (Toback, 2008), een openhartige docu over de bokser, die de gelegenheid ten baat neemt om wat dingen van zijn kant te belichten (zoals zijn tumultueuze relatie met Robin Givens) en daarbij zichzelf bepaald niet spaart. Tyson krijgt het ook een paar keer te kwaad en komt niet uit zijn woorden. Ondertussen denderen de knock outs in de eerste ronde om je oren.

Tyson is inderdaad een boeiende docu. De verschijning van de bokser in de trailer van The Hangover (zie vanaf 2 min. 10) is, dankzij slimme montage, overigens leuker dan zijn rol in de film zelf.

Documentaires scoren sowieso goed de laatste tijd (Anvil, Dear Zachery, Les Plages d’Agnes). De bioscoopfilms van de laatste weken zijn redelijk/okay (Snow), aan de saaie kant (La Ventane en Chéri (ondanks Michelle Pfeiffer)) of gewoonweg slecht (Transformers 2 en de Egyptische ‘komedie’ Bobbos in een lege zaal die na een half uur compleet leeg was omdat ik het niet langer meer uithield).

Een film die ik een paar jaar geleden had gemist en nu eindelijk op dvd heb gezien: Indigènes a.k.a. Days Of Glory (Rachid Bouchareb, 2006), een prijswinnende Franse film over de Tweede Wereldoorlog gezien door de ogen van Algerijnse soldaten die met het Franse leger door Europa trekken. Bevat goede karakterrollen en een zeer spannende finale.

Ja Indigenes is fijn.

Wendy and Lucy
Van dezelfde regisseuse (Kelly Reichardt) als de sympathieke wandelfilm Old Joy en deze is al even charmant. Dacht eerst dat ie nog 'n stuk beter zou worden, Michelle Williams speelt een zwerfster die met haar auto en hond Amerika doorkruist, op weg naar Alaska. In de eerste paar minuten suggereert de film al meer diepte dan heel Into the Wild. Intense eenzaamheid en waarom is ze dit in godsnaam gaan doen. Dan raakt de hond kwijt, haar enige vriend. Weg contemplatieve roadmovie, nu wordt 't een wanhopige zoektocht, de hulp van een parkeerwacht (moest denken aan Lonely Security Guard, een liedje van Hayden) is uiterst welkom.

Land des Schweigens und der Dunkelheit
Zeker niet Herzog's beste docu, al heeft de man natuurlijk een immer acceptabel basisniveau. Het gaat hier om de wereld van doofstommen, een akelige geisoleerde wereld, die aan ons wordt voorgesteld door een vrouw van middelbare leeftijd. Zij werd eerst blind en toen doof en lag vervolgens jarenlang op bed. Nu is ze weer up and running en ze is zelfs nog redelijk te verstaan. Heel stiekem is 't zelfs een beetje een irritant mens, net die vrouw uit Keeping Up Appearances, met gezwollen formuleringen en ongelofelijke goedheid. (Ze bezoekt andere doofstommen) We komen talloze doofstommen tegen waarvan de ergste nagenoeg aan 't eind zit. Een jongen die door zijn vader werd opgevoed, niets (maar dan ook niets) geleerd heeft, niet eens kan lopen, en maar zit te zitten, af en toe een "prrrt" geluidje makend en een bal tegen zijn kop rammend.

Vanya on 42nd Street
Oh nee he daar heb je ze weer Andre Gregory en Shawn Wallava (van My Dinner With) Van Andre overigens maar een flits, wat tegelijkertijd een van de kritiekpunten op de film is. Een theatergroep speelt Tsjechov op een New Yorkse locatie, hij is de regisseur, maar in feite bestaat de hele film gewoon 't stuk. Letterlijk beperkt de regisseur zich tot "oh dat was de derde akte, op naar de vierde". Kortom het hele meta-gebeuren voegt niks toe, of bestaat gewoon niet. Het toneelstuk zelf, gespeeld zonder decors, rekwisieten of kostuums (denk Dogville) boeit wel. Wallace is oom Vanya, het middelpunt van 't Russische gezin, met een oude professor, getrouwd met een jong ding (Julianne Moore) waarop zowel Vanya als de min of meer permanent daar residerende dokter verliefd zijn. Een dochter van de professor is dan weer verliefd op de dokter. Ik ben niet zo van 't theater, maar dit verveelde nauwelijks, aardige dialogen, redelijk naturel gespeeld. (Wel raar, er zijn voice-overs die worden uitgesproken, zoals 't ook moet op toneel en er zijn er die gewoon "klinken")

Ik denk dat ik Wendy and Lucy na het afgelopen Filmfestival in Rotterdam nog een kans ga geven als de film later dit jaar in de Nederlandse bioscopen gaat draaien. De film kreeg een lyrische recensie in mijn favoriete filmblad Sight & Sound en stond bovenaan de beste films van 2008 die door het Amerikaanse Film Comment werd samengesteld n.a.v. lijstjes van 50 internationale recensenten.

bizar: in de IMDB trivia staat dat de regisseur Williams opdroeg heur nagels een paar weken niet te knippen en d'r benen niet te scheren, maar ergens halverwege dacht ik: fuck wel heel gladde benen voor iemand die maanden on the road is en alleen in raststatte's d'r gezicht af en toe wast.. (maar op de HD dvd widescreen zullen wel 3 haartjes te zien zijn... ;) )

Dat was dan ook een van mijn kritiekpunten: Michelle Williams heeft teveel het uiterlijk van een filmster. Will Oldham ziet er daarentegen juist wel heel erg ongewassen uit tijdens zijn korte bijdrage.

Vinden jullie dat echt?

http://orlando.metromix.com/content_image/full/813453/560/370

Kan me herinneren dat ze ergens haar onderbroek uitdeed en ik dacht: nou, die is niet schoon... Ik had natuurlijk op de haren moeten letten, amateur die ik ben...:-)

Will Oldham had ik volkomen gemist, ik zat maar op 'm te wachten was 't al ergens in 't begin..

maarr ik vond Williams buiten dat detail heel geloofwaardig.

totaal obscuur ander iets.. tegen 't eind neemt Wendy de taxi (het zal wel heeeel ver zijn geweest zijn, want anders zou ze toch wel gaan lopen of met de bus gaan?) maar dan betaalt ze de taxi-chauffeur en die zegt "thanks" op een intonatie alsof ze 'm een fooi heeft gegeven. En toen ging ik maar 'ns denken hoe ze zo'n taxi-chauffeur zouden casten, ik bedoel zou je niet gewoon een echte taxi kunnen bellen en dan zeggen "ja we nemen een film op" rijd ons even daarheen. Maar zo zal 't wel niet gaan. Aan de andere kant de man die de taxi-chauffeur speelde heeft verder geen enkele credit. Dus misschien was 't toch gewoon de lokale taxi-chauffeur die iets te enthousiast zich inleefde. :D

@Olaf: Ik dacht meer aan dit plaatje:
http://static.guim.co.uk/sys-images/Film/Pix/pictures/2009/1/20/1232469351876/Wendy-and-Lucy-001.jpg
:-)

Nog een vraag: waarom ging Wendy niet gewoon liftend naar haar plaats van bestemming? Veel goedkoper dan met een eigen auto gaan.

ze moest toch ergens slapen. denk ik dan, kik maar wat er gebeurd als ze een nachtje in een bos overnacht, en voor Amerikanen is de auto alles natuurlijk. super-onsympathieke knakker trouwens, die gast van de auto-garage.

vrijdagmiddagkwisje:

If you look close, you'll find me hiding behind my zipper

roept u maar. :) waar komt ie uit. ik was weer 'ns verstoken van ondertiteling, waardoor de film een extra laag mysterie kreeg die 't best kon gebruiken ("zijn dit nou flashbacks")

Ik weet 'm, maar ik heb gespiekt, dus dat telt niet.

In het nauwelijks levende forum van xi-online.nl heb ik ook nog een quizfoto achtergelaten. Waarschijnlijk niet zo moeilijk te raden voor vaste Subsfilmforumgangers.

ik kan dat forum niet eens vinden hehe (ergens bij interactief??)

www.xi-online.nl/forum

shit Blast of Silence had ik ook geweten, maar die van jou weet ik niet.

Last Tango in Paris
Zoals ik hierboven al zei moest ik 't doen zonder ondertiteling, terwijl 't eigenlijk gewoon een Franse film is. Gelukkig spreken de beelden meestal voor zich. Opening viel me tegen, het zou toch een verkrachting moeten zijn? Ik vind 't allemaal wel meevallen al is 't wel een ultieme mannenfantasie. De piepjonge actrice beklaagde zich later (a la Lovelace in Deep Throat eigenlijk) dat ze in feite misbruikt werd.. Zou Brando dan werklijk boter...? ;) Naast deze seksrelatie, het hart van de film natuurlijk, duikt ook Jp Leaud op in een overbodig tijdvullend aanhangsel. Het enige nut is de anekdote die toen ontstond dat Leaud alleen op zaterdag werkte, juist omdat Brando dan weigerden te werken. (Hij had zoveel respect voor hem) Van mij had de film trouwens wel met het tango-dans gedeelte mogen eindigen. De bezopen Brando en z'n eindelijk gelukkige personage is daar op z'n best.

Minnie and Moskowitz
Wat krijgen we nou? Gaat de eeuwige zwartkijker Cassavetes hier leuk en mensvriendelijk uit de hoek komen? Het lijkt er wel op in 't intro: vrolijk Woody Allen-jazzdeuntje en een koddige parkeerwacht met een bijzonder indrukwekkende snor. Maar als je goed kijkt zie je 't al, hij (Seymour Cassel) heeft ook iets gevaarlijks. Zo'n man die ontzettend grappig kan zijn en tegelijkertijd lichtgeraakt, gefrustreerd en overgevoelig. "De Snor" struint door de stad, beetje fokken en stoken en praten met andere frusti's. Dan "cut" de film plotseling naar museum-curator Gena Rowlands, zoals alle edits, overduidelijk bewust, bruusk zijn. Het maakt de film nog wat scherper. Goed, Gena Rowlands dus, de vrouw van Cassavetes, die 't in zijn films altijd maar lastig wordt gemaakt. (Ook niet aardig van 'm) Ze wordt meteen in elkaar gemept. Tuurlijk moeten parkeerwacht en deze nette dame elkaar ontmoeten. Hoe dat gaat moet ik hier niet voor gaan kauwen, maar het is helemaal in lijn met 't voorgaande. Zo wordt de film steeds maffer, de parkeerwachter een steeds grotere eikel en wordt er steeds meer machteloos geschreeuwd. Zitten we inmiddels dus toch weer helemaal op Cassavetes normale terrein, tot aan een absurd en tragikomisch etentje, dat het bizarre einde inluidt. Als 't een komedie moet wezen zeg ik mislukt, maar als botsing van klassen-stadsfilm is ie geslaagd.

Los Cronocrimenes
Mindfuck voor de liefhebbers van Donnie Darko en The Butterfly Effect. In 't begin bespioneert een dikkige man een mooi jong meisje met verrekijker, en cliche cliche, daar gaat d'r shirtje omhoog. Heb meteen een hekel aan de film, maar later bijkt die handeling in een slimme puzzel te pakken. Een puzzel met kortstondige tijdreizen waardoor er steeds meer versies ontstaan van het hoofdpersonage, de man met de verrekijker, Hector 2 of wat dan ook zou een mooiere titel zijn geweest. Voor een horror-tintje zorgt een man in bandage, al was 't zelfs deze naïeve kijker heel snel duidelijk wie dat was. Blijft over de oplossing, want net als de personage belandt ook de film in de loop, die eigenlijk in 't begin het leukst is. Een echt einde is er volgens mij niet, en dat is dan weer jammer. Of ik begreep 't alsnog niet.

Anvil: The Story of Anvil
Zal af en toe flink in scene zijn gezet, het klopt allemaal wel erg precies, maar dat maakt 't geen minder aandoenlijke documentaire natuurlijk. Die arme Italiaanse vrouw die een tourtje regelt wat helemaal misloopt en ze in tranen uitbarst. I try!! Het Anvil-duo is natuurlijk classic, zanger een hyperactieve loser, drummer nog veel interessanter, die schilderijen zijn prachtig, zou ie veel meer geld mee kunnen verdienen. En dat Elliott Smith-mutsje! Het is goed dat Japan bestaat, laat 't maar aan hen over om de meeste obscure band toch nog hun welverdiende (en verlate) minutes of fame te geven.

Synecdoche: New York
Ik wild eigenlijk een Alain Delon film pakken van dat prachtige retrospectief, maar vrouwlief wilde niet dus dan maar deze toch nog onverwacht in de bioscoop gezien. Dat is in ieder geval een film waar ik nog een tijd op kan herkauwen. :) Kijk, je hebt je indie arthouse films over gewone mensen en dan bla, bla, bla einde film. En je hebt die Kaufman-shit, ook films over gewone mensen maar dan door een caleidoscoop gemieterd (of eigenlijk door de verzamelde werken van Philip K. Dick). Zwaarmoedig, briljant, soms onhandig, te lang, te kort en onvoorspelbaar. En met de gebruikelijke Kaufman motieven: onsympathieke mannen (en Caden is verreweg de grootste zeikerd tot nu toe), mooie gekwelde vrouwen (heel veel graag), dat viezige Amerika, een bonusblik neurosen. Er wordt ook nog Kafka en Proust in de film gelezen en dat zijn wel mooie markeringspunten. Toen ik de bioscoop uitliep verbaasde ik me er toch over dat hij geld heeft gekregen om zo'n film te maken.

Het emotionele bereik van Catherine Deneuve:

http://www.xs4all.nl/~gert01/deneuve.jpg
Verdriet

http://www.xs4all.nl/~gert01/deneuve.jpg
Verbazing

http://www.xs4all.nl/~gert01/deneuve.jpg
Teleurstelling

http://www.xs4all.nl/~gert01/deneuve.jpg
Onverschilligheid

Catherine Deneuve is de Jerney Kaagman van de Franse cinema.
(n.a.v. Un Conte De Noël en La Fille Du RER)

lol en dat allemaal (zo te zien) zonder botox.

Hehe, eindelijk iemand die kritiek durft te uiten op Deneuve :) Ik zou overigens eenzelfde collage kunnen maken van Kate Winslet met een panisch hoofd, met dezelfde onderschriften. Ik zag Revolutionary Road, dat me veel beter beviel dan ik had gedacht. In alle opzichten de film over suburbia die Little Children had willen zijn. Gepeperde dialogen die herinneringen oproepen aan het Burton-Taylor tandem. Maar dan Winslet. Ben ik dan de enige die vindt dat dat mens driekwart van de film loopt te overacteren? Alleen als ze ruzie maakt is ze adequaat. Ze ontroert nooit. Ik moet zeggen dat ik wederom erg onder de indruk was van Juliette Binoche (ditmaal in L'heure d'été, zie boven ergens).

Revolutionary Road, dat me veel beter beviel dan ik had gedacht.

Mee eens, ondanks de rol van Michael Shannon als de verwarde jongeman die (cliché! cliché!) alles natuurlijk veel helderder ziet en veel directer durft te verwoorden dan de rest van de personages.

Ik zal voortaan eens beter letten op het panische hoofd van Kate Winslet.

Estômago
Braziliaanse film over een mannetje die z'n kooklessen uiteindelijk erg letterlijk neemt, waardoor hij in de bak belandt. Hoe hij zich achter tralies omhoog kookt wordt parallel verteld aan het verhaal over hoe hij daar is beland. 'Culinaire porno' zoals de doos opschept (quote uit een of andere recensie) zou ik het toch niet willen noemen. Het koken is niet zo verlekkerend als in bijv. Big Night en de sex zelf is niet overdreven expliciet of aanwezig.

Nuda per Satana
Wel overdreven expliciet en aanwezig is het in deze Italiaanse trash/horror flic. Best wel slechte film, maar zo een die daardoor juist wel zo vermakelijk is. Bijna random ingevoegde, en slechte bovendien, porno voegt weinig toe aan het verhaal. Toch wel een enkele leuke 'satanische rite' scenes en betere muziek dan in de meeste porno.

'Culinaire porno' zoals de doos opschept (quote uit een of andere recensie) zou ik het toch niet willen noemen.

nee daar is ie toch wel te braafjes voor (maar wel een gezellig filmpje vond ik) leuk hoofdpersonage.

Momma's Man
Fraaie film over een man die van de ene op de andere dag bij zijn ouders gaat zitten. Deze ouders (in werkelijkheid de ouders van de regisseur) zijn waanzinnig goed getroffen. Levensecht. Een zwijgende vader (hij lijkt een oude Spinvis) en een overbezorgde moeder. De man kruipt helemaal in zijn schulp, ligt weer in zijn oude bedje, denkt aan een oude vlam en ga zo maar door. Het is duidelijk dat ie niet meer weet wat ie met z'n leven aanmoet, het pijnlijkst geillustreerd in een scene waar hij zich inzeept met scheerschuim, eerst z'n baard. En dan z'n hele gezichten, als een grote verdwijntruc.

Darsu Uzala
Kurosowa'as comeback nadat iets duurs volkomen geflopt was. (Hij probeerde als een echte Japanner zelfs zelfmoord te plegen) Darsu is 'n beetje een hippie-film. Voor nieuwetijdsmensen zeg maar, die gek zijn op natuurmensen. Een Russische topograaf komt een inheemse jager tegen ergens in Siberië ofzo. Deze man brabbelt natuurlijk een kleutertaaltje (hij noemt bijvoorbeeld alles "mensen", dus ook water en bomen) Maar daarachter schuilt natuurlijk een diep begrip van de natuur en een enorme wijsheid. De twee sluiten vriendschap, beleven wat te verwachten avonturen (zoals verdwalen) en dan raakt Darsu slechtziend. De Rus neemt 'm mee naar de stad, maar daar kan de man niet aarden (Pocahontas!) Dit alles bestrijkt natuurlijk tal van jaren en meer dan twee uren vol mooie beelden.

Field of Dreams
Waarschijnlijk de mafste honkbalfilm die bestaat. Kevin Costner (sowieso een weirdo) hoort opeens stemmen in een maisveld, en bouwt dan een honkbalveld. In plek van dat ie dat dan gaat exploiteren of een team begint. Nee 't ligt er maar gewoon, en dan.. verschijnt het bekende White Sox team, dat van dat omkoopschandaal. Costner en zijn gezin (of alleen zijn dochter en niet eens zijn vrouw) zijn de enige die de spelers kunnen zien, maar 't wordt nog gekker. Hij hoort weer andere stemmen, zoekt een kluizenaarschrijver op, de logica van 't plot is volledig overboord inmiddels en in een magisch moment zitten ze 't ene moment in de jaren '80 en 't volgende in de jaren '70, zodat ie 'n praatje kan maken met een geflopte honkballer, inmiddels oude dokter. (Een leuke rol van Burt Lancaster) Lekker sentimenteel einde ook.