Filmforum

Kill Me Three Times
Simon Pegg doet Simon Pegg, met ws veel filmreferenties waar ik geloof ik dan heel slecht in ben of de verkeerde films niet 20 keer bekeken heb. Goed voor een enkele milde glimlach mijnerzijds.

Grotesque
Classic 80s horror met een over-the-top punkbende die na een bloederige nacht hun meerdere tegenkomt met nog een levensles over mooi en lelijk to boot. Linda Blair heeft in betere films gespeeld.

Followers
Had net een recensie gelezen van Ninagawa’s Helter Skelter waar ik wel nieuwsgierig naar geworden was en toen kwam op twitter iets langs over deze Netflix-serie. Die film nog niet gevonden, maar deze non-horror is in ieder geval interessant. We volgen een jonge aspirant-actrice en een oudere fashion photographer en hun respectievelijke vriendenkringen. Daarbij tikt Ninagawa nét iets te opzichtig alle „vrouwenproblemen” af, maar verder toch mooi genoeg om de aandacht vast te houden. En visueel is het sowieso vuurwerk.

Oh ja Helter Skelter, die heb ik gezien. Goede film. Pas halverwege Followers kwam ik er achter dat zij dezelfde regisseur is. Ik moet nog een aflevering. Vind het zeer vermakelijk, beetje soapachtig en ik zou wel willen dat iets meer over dat ongelukkige model ging.

Ja, soapachtig is het woord wel. En Natsu is idd het interessantere personage.

洪文定三破白蓮教
Ik probeer mijn overdadige pandemie-dieet gevarieerd te houden dus dan zorgt een Shaw Bros kungfufilm voor welkome afwisseling. Clan of the White Lotus uit 1980 is lekker to the point, beetje gameachtig eigenlijk. Gordon Liu wil wraak nemen op een gemene witsik maar is steeds te ongeduldig waardoor hij wordt verslagen, meer moet trainen, een nieuwe techniek toevoegt aan zijn arsenaal om vervolgens nog een keer het level spelen en zo wellicht de eindbaas te verslaan. Zeer vermakelijk met een leuke feministische boodschap dankzij Kara Hui die het ongeduldige baasje de vrouwelijke stijl van vechten leert. Is inderdaad effectiever dan steeds maar die ineffectieve vuistslag in het kruis die opvallend vaak wordt gebruikt tijdens de gevechten. 90 minuten precies goed, geen Wu-sample ontdekt al twijfelde ik over een van de vele "you bastard!"'s.

Buying the Band
'Wat is de uiterste consequentie? Exit.' Deze docu-hype onder Nederlandse muziek-insiders draait om de eenvoudige vraag: wat zijn vervelendere mensen, vastgoedondernemers of muzikanten? De hoofdpersoon doet denken aan Koen Everink, de kale, gezette zakenman die ook graag met sterren rondhing, en vrienden kocht. We weten hoe het afliep. Jan 't Hoet leeft nog, maar zijn illusies zullen gestorven zijn. ('You can't always get what you want.') De (ex-)drummer en financiële poldersjeik koopt de voormalige band van Herman Brood, en diens manager, want ze moeten weer op tour. Held van de eerste helft is Koos van Dijk, de sportieve 'regelaar'. Je moet het hem nageven, hij kan incasseren, en oogt in elk geval nog gezond. Dat kan van zijn muzikanten – uiteraard – niet gezegd worden. Derk H. komt recht uit Jiskefet, Dirk V. uit Klokhuis. Geen van allen heeft 'de power om de toekomst te zien'. Het volgende haaltje, daarvoor leven ze. Mooie jongen hoor, die Brood. Maar hij heeft toch wel veel verknald, als het sneue voorbeeld van de Nederrock-scene. Regisseur Teus van Sintmaartensdijk zet intussen de juiste, lijzige Bromet-vallen uit. Voor de ruimtelijke ordner Hoet blijkt muziek een brug te ver. Erom lachen kan hij niet. Hij gaat daarom onderuit op punten. De muzikanten hebben in elk geval iets. Zelfspot. Nuchter aanwezig zijn? 'Dat is wel een utopie.'

A Gentle Breeze in the Village
'Misschien zit er wat voor je in.' Op een zomerse zaterdag trillen de krekels net zo hard als de lucht. Japanse films doen hun platteland toch altijd het meest pastoraal. Wat moet het 'r heerlijk zijn, een basisschool (en 'middle school') waarin iedereen bij elkaar zit. Heel Montessori. De voice-over (een contemplatief pubermeisje) lijkt in het begin de kijker als personage aan te spreken. Een prachtig meta-moment. Als kijker worden wij de Nieuwkomer, de gentle breeze, een jongen uit Tokyo die de boel opschudt. Alle meisjes meteen verliefd, doh. Hij weet van kapsels en zoenen! Ons hoofdpersonage rockt een t-shirt met Subjectivity, en blijft de hele film intrinsiek hermetisch. Het is de leeftijd. Ze loopt door Het Dorp, observeert, en twijfelt. Het wordt allemaal heel Koreeda, maar dan nog minimalistischer. Ieder aanzetje tot een drama waait weg in de seizoenen. Want ja, halverwege kan de bingokaart definitief tevoorschijn gehaald worden. Hoe maak ik een lieve Japanse film? Komt ie. Seizoensveranderingen, festivals, honkbal, poetsen, en treinen. Belangrijke treinen. Soms dreigt deze blijmoedige, stereotypische imagologie de film te overweldigen, net als de happy-go-bleepy soundtrack. Anderzijds. Het scenario doet wat de titel beloofd. Meer niet. Maar zeker ook niet minder. Tweevoeters worden vier voetjes in vertwijfeling. 'Ik neem deze weg.'

Had je de uncut versie met Nina Hagen, Ludo?

ze zat er wel in, maar er waren wel 2 scenes geschrapt. Dan kwam er slechts tekst in beeld 'Nina wordt boos in oefenruimte' (oid)

goeie manager heeft Nina! daar kan Koos nog wat van leren.

Ik had 'm gedownload voor ie gecensureerd werd, dus als je erg behoeft hebt aan de tantrums. 😉

haha thxbutnothx. :D

dat Nina de releast is, in die film, zegt ook nog wel wat.

Fallen
'People want the world to make sense.' Detective Hobbes werkt heel sociaal aan het algemeen belang, maar leert gaandeweg Fallen dat zijn 'sense data' toch wat beperkt zijn. U merkt het al. Deze nineties neonoir doet lekker filosofisch. Dat begint met de cynische voice-over, vervuld van het besef dat het meer om het vertellen dan om het verhaal gaat. Men gaat er dan ook meteen met gestrekt been in. Dankzij een doorgedraaide crime opera-stijl lijken de eerste minuten een slick en sleazy L.A. Confidential. Zodra het gaat regenen komt de ware invloed bovendrijven. Se7en. Een seriemoordenaar die kopieert, in een film die kopieert. Dat intrigeert. Het copycat thema is het verhaal en het vertellen tegelijk. Detective Hobbes (de altijd kalme Denzel Washington, wat kost die traan hem moeite!) schiet cartesiaans tekort. 'I ain't smart enough to figure out what's going on.' Zolang het mysterie mysterieus blijft, werkt het allemaal Japans in waan-zin. Ook deze kijker raakte bevangen door de mindfuck. Ik stootte tijdens een korte tocht richting versnaperingen tegen een kussen, en dacht dat het om een zwarte kat ging... Weer gezeteld zorgt de onvermijdelijke verklaring vooral voor vertroebeling, en voor een daling van niveau. De transcendentie moet weer eens van boven komen. Wat als de angst in Hobbes had gezeten? 'Sometimes you come face to face with yourself.' Het zoönose slot is vandaag de dag dan weer wel lollig. 'Yes it is.'

Ritual
'Regendagen zijn voor mijn vader en zuster.' Een potje mentale jiu-jitsu met Shiki-Jitsu. Twee dolende zielen vinden elkaar. Zij, het Eeuwige Kind van Freud, hij, het type David Foster Wallace-twijfelaar. Dat wordt dus een hermetisch-geconcentreerde nadenkfilm, de Antonioni-fabrieken hadden de hint voor het spel allang gegeven. De decors zijn sowieso fraai. Het blijft Japan, dus ook het OV wordt opgezocht. Hier staat de tram echter stil, zoals deze twee levens ook niet meer lopen. Met één been op de stoep, en de andere in de goot, altijd op die suïcidale trip. Op een vreemde manier blijkt de film voorspelbaar in onvoorspelbaarheid. Ik wist niet goed of ik dat nou als geniale afdwinging moest opvatten of als een concretisering van het writer's block waaraan de man lijdt. Want ja, voorspelbaar blijft ook het meta-gehalte. Het meisje als oplossing voor zijn onvermogen tot kunst scheppen, nu hij teveel nadenkt en te weinig doet. Zij heeft van haar eigen slechte gedachten haar hele doen gemaakt. Dat werkt ook niet! Mij pakte de film pas in het laatste half uur. Weg van de – weliswaar fraaie – Theorie (over regen en rails). Niet langer breedvoerig zelfingenomen. Er wordt eindelijk wat spanning ingeslagen en de plotarmen strekken zich uit naar de ander, voor een knuffel. Ingebeelde trauma's doen het meeste pijn. 'Ik kan je niet alleen laten.'

Oh Hideaki Anno, wilde hem snel op mijn kijklijst zetten, daar stond hij natuurlijk al. :)

gheh ja, kwam ik pas na het kijken achter (een Olaf-tip uit een ver verleden dit). Love & Pop is beter, dat moge duidelijk zijn.

カケラ
De debuutfilm van Momoko Ando, die een paar jaar later het geweldige 0.5 mm maakte. A Piece of Our Life zet meteen wel een stijl neer binnen de Japanse grotestadsromance. Vanaf het begin is duidelijk dat de studente Haru, gespeeld door het vleesgeworden mangameisje Mitsushima Hikari, haar snurkende vriend zat is. Blijkt ook een ontzettende lompe lul. In een café ontmoet ze de licht-excentrieke Riko en er ontstaat een hele voorzichtige en lieve liefdesrelatie met allerlei twijfels en botsende persoonlijkheden. Dat is een van de krachten van Ando, haar personages zijn complex met genoeg onsympathieke trekjes. Haru mag dan wel super kawai zijn maar is ook regelmatig irritant apathisch, zoals Riko's enthousiasme soms overschaduwd wordt door bezitterigheid. Als dat maar goed gaat. De film begint op een gegeven moment wat te dwalen maar de wandelingen en "niet er zake doende momenten" houden het allemaal bij elkaar voor een mooi einde zonder afsluiting. Zo zie ik het graag.

The Beguiled
Had een beetje afstand van deze gehouden. Remakes, wat moet je ermee? Maar vrijdagavond op Canvas, dat kan ik niet laten liggen. Coppola doet dus een remake van het 1971 Clint-vehikel. Die heb ik heel lang geleden gezien toen ik de jonge Clint een interessante figuur vond, al kan ik me weinig details herinneren behalve een naargeestig/geilige sfeer die eigenlijk best wel uniek is. En daar komen we meteen bij het grote probleem van The Beguiled wat natuurlijk moet fungeren als een vrouwelijk antwoord op dezelfde situatie, het mist die wat gluiperig/viezige sfeer. Aan de ene kant ziet deze versie er veel mooier uit met al dat natuurlicht en Kubrickiaans kaarslicht. Maar Farrell aka Droopy is, ook al wordt zijn torso stemmig uitgelicht, zo ontdaan van gevaar. Daardoor wordt de opwinding onder de vrouwen ook enigszins ongeloofwaardig. Vreemd genoeg een film die langer had mogen duren en zo het vrouwelijke collectief meer zou kunnen uitdiepen. Nu voelde de film opeens gehaast.

ヘルタースケルター (Helter Skelter)
Zo hé, als er iemand nog eens een remake mag maken van Suspiria dan is het wat mij betreft Mika-san. Deze film is in veel opzichten heel anders dan de Netflixserie Followers, maar op andere vlakken juist weer gelijk. De zuurstokkleuren en de "vrouwenonderwerpen" als plastic surgery ken ik uit de serie, maar de body horror en aparte muziekkeuze zijn een different ballgame. Maar Ninagawa heeft wel panache zoals dat heet, in spades.

赤ひげ
De laatste zwart-wit-film van Kurosawa en ook zijn laatste film met Mifune. Nu ik er zo over nadenk, zie je in Red Beard (1965) een meester op zijn zelfverzekerdst. Alles klopt gewoon. Het is een aaneenrijging van perfecte shots en dat 3 uur lang. Daar schrok ik van te voren wel even van, maar Kurosawa gaat voor de literaire aanpak en dan moet je geduld hebben. Een jonge dokter arriveert bij een kliniek voor een baantje waar hij zich eigenlijk te goed voor voelt. De geduldige "Roodbaard" (Mifune) probeert hier het lijden van de allerarmsten nog enigszins te verlichten met hulp van een groep toegewijde hulpjes. Ik werd er compleet ingezogen, al die geweldige koppen die rechtstreeks uit de 19de eeuw leken te komen, de ellende zonder enige heroïek en dan toch heel geduldig gloort er iets van humanistische hoop. Mifune is ingetogen en kickt nog even op legendarische wijze aars, maar de transformatie van Yūzō Kayama is buitengewoon. De GOAT zoals je het tegenwoordig noemt.

Aan de ene kant ziet deze versie er veel mooier uit met al dat natuurlicht en Kubrickiaans kaarslicht

in de bios zag je dan ten minste nog wat :P

Une Femme Est Une Femme
Wow, deze is nice. Eventjes wtf? als het geluid bruusk wegvalt enzo maar als snel vallen muziek, dialogen en visuals op een waanzinnige manier samen.

Bit
Horror en lhbt passen bij elkaar, zeker als je Clive Barkers idee aanhoudt dat de status quo juist niet hersteld moet worden, maar je je eraan moet ontworstelen als je aanwezigheid niet al een daad van verzet is (naar Camus). Wat in context met een transvrouw als lead dan ook op interessante gedachten brengt. Het verhaal in deze vampirellaflick is wat voorspelbaar tho, maar toch een onderhoudend stukje girl power.

Walking and Talking
Even gas terug met een onpretentieuze 90s rom-com die al heel lang op de kijklijst stond (ik probeer uit die regionen ook wat dingen weg te werken.) Alhoewel die vriendelijke videotheek guy wel even een My Blood Valentine T-shirt draagt, precies zoals het hoort. Je standaard New York-dingen eigenlijk: therapie, gedoe met je beste vriendin, relaties, exen, telefoongesprekken zonder smartphone. Vermakelijk en met 86 minuten precies lang genoeg. Zonder grote openbaringen verder. Wel met Catherine Keener, die hier haar "mooie maar lastige vrouw met teveel persoonlijkheid"-persona presenteert inclusief mijn favoriete "yeah, yeah, yeah." reaction face. Moest toch even zien uit welke film die kwam.

86 minuten kom daar nog eens om.

een van de liefste Godards denk ik, Une Femme est Une Femme (mocht ook wel eens) :-)

Mother!
'What are any of us doing here, right?' Van alle films die zo heten is deze het meest realistisch. Aronofsky duikt diep die baarmoeder in. Toch de grootste egotrip van ieder mensenleven, opgroeien in een ander, door een ander. Voor het kind komt, kibbelt het stel Jennifer Lawrence en de Grote Schrijver Javier Bardem met elkaar, en met ongenode gasten. Het huis is niet af, hun relatie ook niet (zonder kind kan dat ook helemaal niet, aldus de gasten). Als een frontale schijnbeweging smijt Aronofsky die beginfase met alle mogelijke horrortropen. Het Victoriaanse spookhuis met zijn eindeloze vaginale openingen. De vreemden die penetreren, blijken vervolgens ook nog fan van de auteur, dus dan kunnen alle Stephen King-lades zo ver open dat ze uit de kast donderen. 'Your words have changed my life.' Lekker gestoord, maar Mother! blinkt uit wanneer alle zin wordt verloren. Het is een van de zeldzame Hollywood-films die surrealisme niet als een geintje beschouwt, of als leuk voor een enkele droomscène. Aronofsky's megalomanie werkt zowaar in zijn voordeel. Hij toont het moment dat de droom reëel wordt, zoals alle dromen dat slapend zijn. Wakker blijkt het leven minstens zo erg! Ik dacht aan AF.Th, Mirjam en Tonio, hun kind dat ging en dat vervolgens doodleuk door paps gebruikt werkt, omdat het kon. 'Just exploring.'

Planet of the Humans
'Humans are experiencing the planets limits, all at once.' Deze docu maakt flink wat lawaai in de media, dus ik keek hem ook uit beroepsmatige interesse. Eerste dat opvalt: Michael Moore is slechts executive producer, terwijl het toch vaak 'zijn' film wordt genoemd. Beetje pijnlijk voor Jeff Gibs. Hij leende van Moore de egodocumentaire stijl, en de zuigende vragen, maar lijkt me als mens minder ijdel. (Jarenlang woonde Gibbs in het bos als ecologische 'zelfopheffing'). Jeff is nu als een typische gelovige van zijn groene geloof gevallen, en heeft een eenvoudige boodschap. We gaan er allemaal aan. In die zin is hij nog altijd de apocalyptische activist. Ik ben down met de baseball chick die countert: 'we zijn kakkerlakken, we krijgen zelfs onszelf niet uitgeroeid.' En wat dacht u van deze pitch: 'Is it possible for machines made by industrial civilization to save us from industrial civilization?' Ik heb nog hoop. En als die laatste verheffing van het kapitaal niet werkt, heft het zichzelf in het proces alsnog op. De tweede helft rekent Gibbs af met biomassa. Dat is oud nieuws. Ik had liever gezien dat hij op de psychologische toer ging. Jeff bezoekt een Californische professor die Camus aanhaalt. Het komt allemaal neer op doodsangst. Die weg van bijna aquiniaanse zelfduiding wordt verlaten voor vingerwijzen. 'Obviously the main factor is delusion.'

Patlabor 2
''Net zoals oorlog vrede creëert, creëert vrede oorlog.' De mens wordt een machine voor zijn medebewoners. Anno 1999 bezit de VN de coolste exemplaren. Buck Danny meets Kuifje in de jungle van Apocalypse Now. Het leger marcheert als robotextensie, akelig kalm van zelfvertrouwen. 'Mensen kunnen zich overal aan aanpassen.' Het gaat desondanks al snel mis, uiteraard. Patlabor 2 begint opnieuw, met een Bellingcat-achtig onderzoek. Een ongeïdentificeerd vliegend object heeft Tokyo getroffen. Wie of wat wreekt zich hier? 'Ik hoop dat je dat uit kan leggen.' Gemakkelijk wordt de film nimmer, eerst laat het de kijker een uur lang rustig meerollen op de golven van verwarring. Haar beelden vormen een mecha grotestadsdroom. Rond het middelpunt – en trouwens ook aan het slot – zweeft een hegeliaanse overpeinzing. Bruut en waar. Net zoals een virus wordt aangegrepen voor de totale lockdown heeft de staat slechts een enkele gek nodig voor de gewenste oorlog. 2001 staat hier voor de fenomenale fake lenzen. Om over de hoeveelheid schermen an sich nog te zwijgen. De stad verwordt tot een leger van schaduwen. Camera's kunnen alles zien, maar de geest begrijpen? Wat dat betreft prikkelt de natuurgeleiding door vogels en vissen, die een film onnadrukkelijk aanwezig blijven. 'God doet niets. Dus doen de mensen het.'

Come Back to the 5 & Dime Jimmy Dean, Jimmy Dean
'Time is such a nebulous date to wait for.' Een geinige entree voor het lijstje 'films die eigenlijk over andere films gaan'. Giant komt naar Texas en de crew van een Woolworth's wordt waan-zinnig. James Dean is in '55 de man der mannen. Man en vrouw valt voor hem. Twintig jaar later is het dorp allang weer terug ingeslapen, en komt de fanclub van voorheen bijeen. Altman – zes jaar ouder dan de Rebel – leeft zich uit met het natuurlijk geluid van het winkeltje, en met Hitchcock-achtige vloeiers die heen en weer schieten tussen verleden en heden. Op het verwarrende af soms, want echt 'jong' (of oud) geschminkt zijn de sterren Sandy Dennis en Cher niet. In de winkel verandert ook niets, maar dat is logisch. Wie, zoals ik, hoopte op wat Purple Rose-fantasy komt snel bedrogen uit. Dit is een typische toneelstukfilm (en dat over cinema, hmm...). Lappen aan flauwe tekst derhalve. En elke keer als het melancholisch goed wordt, begint het schreeuwen weer. 'Just lie to her Joe.' De boodschap blijft ook wat paradoxaal. Nostalgie is een giftige leidraad des levens, maar zelf doet de film ook niet anders, in typische Hollywoodmodus. (Nog een wonder dat er geen stokoude ster uit de mottenballen is gehaald). Gelukkig volgt op driekwart een twist die all that bitchin' around redt. Een hele woke zelf. Ieder zijn leugens, ieder zijn lessen. 'Its just a front it's not a real house.'

Ha! Zo wordt Patlabor 2 nog beter. :)

a ragazza con la valigia
Wat een vreemd deprimerende film. Jonge man dumpt na een eerder mislukte poging Claudia Cardinale (beetje ongeloofwaardig gegeven, maar goed.) Hij waant zich veilig in zijn opulente villa zonder ouders, maar met strenge tante die ook geen zin heeft om een oogje in het zeil te houden. Wanneer Aida opeens op de stoep staat, manoeuvreert hij zijn jonge broer om haar af te wimpelen. En zo ontstaat een best vreemde film die voor een opvallend groot deel alleen over deze 16-jarige gaat die langzaamaan verliefd wordt op deze lastige tante, die allerlei bagage heeft (ja, ja.) Dit alles mooi ontrafelt totdat de priester ingrijpt. Dan volgt nog lange afwikkeling door het mijnenveld dat de Italiaanse man is. Mooie film in die typisch Italiaanse jaren '60 stijl, beetje lang voor wat het is (ik had persoonlijk, heel minimalistisch, de hele film over die twee laten gaan.)

La ragazza, natuurlijk.

Julieta
Meer vrijdagavond arthouse op Canvas! Almodóvar dus. Beetje must-see vanwege oude vlam Emma Suárez. De film hint dankzij het gebruik van dreigende muziek steeds naar een Hitchcockiaans mysterie, wat uiteindelijk kleiner, maar toch wel heel menselijk is. Vond ik wel slim gedaan. Het heeft weer een flinke dosis soapopera maar dan zonder het geklier wat vaak zo vermoeiend kan zijn bij Don Pedro. Een moeder krijgt per ongeluk een levensteken van haar dochter die ze al jaren niet heeft gezien, gooit plannen overboord en begint te schrijven over zichzelf en haar dochter. Adriana Ugarta speelt de jonge versie en heeft de tragische Spaanse helemaal onder de knie. Mooie switch van actrices, al kon je die zien aankomen als je de poster ooit in de stad had zien hangen. Uiteindelijk een leuk spel met verwachtingen dat tot het einde wordt volgehouden.

oohh (la la) la Ragazza, sprak heel erg tot me. Vangt de staat van de zestienjarige uitstekend, denk ik :-)

Vangt de staat van de zestienjarige uitstekend, denk ik :-)

Ja, een van de films die dit het beste doet. Erg goed geacteerd ook door Jacques Perrin (kom er nu pas achter dat hij Frans is, terwijl hij zo'n mooie Italiaanse kop had in de film.)

Trouble every day
Het begint te dagen dat Claire Denis en ik hebben geen feeling hebben. Trouble every day begint veelbelovend, stemmige beelden van Parijs, Tindersticks soundtrack, een zeer geïnspireerde Béatrice Dalle duidelijk van het padje als vampier/kanibaal. Maar man oh man, wat is dit amateuristisch uitgewerkt. Amerikaanse echtpaar komt in Parijs aan, er is wat met laboratoria en onderzoek, maar Vincent Gallo is weer superirritant en ongeloofwaardig dus alles verzandt ongenadig. Jammer, er had potentieel een goede film ingezeten als het alleen over de kannibaal en de zorgzame dokter was gegaan.

Angst
We zitten op de huid van een homicidal maniac (die Slayertekst spookte de hele tijd door m'n hoofd), net vrij uit de gevangenis duurt het niet lang voor hij weer losgaat. De bedompte 90s vibe (blijkt 80s te zijn, maar ik dacht aan Palmbomen II, al is de muziek in de film ook niet slecht). Anyway, stresserige sfeer, akelig en intens, precies wat een film met zo'n onderwerp moet zijn.

Demoni 2
Prima popcornhorror met coole special fx. Ik vond het eigenlijk beter dan de eerste. Maar Bava heeft betere gemaakts, da's ook wel weer zo.

Odio me cuerpo
Het is een exploitatiefilm, dus verwacht niet te veel, maar evengoed een interessant gegeven. Man krijgt lichaamstranspantatie, van een vrouw. Dysphoria ensues en nog wat feministische puntjes natuurlijk. Geen grootse nieuwe inzichten, maar wel onderhoudend genoeg voor een aparte horrorflick.

The Omen
Dit is dan weer vakwerk. Ik had 'm ooit wel eens gezien, maar goed om te herbekijken. Beetje ouwe vent voor zo'n jong kind maar verder: de status van classic is verdiend.

Blood Machines
In feite een extended clip van de retro-synthgroep Carpenter Brut. Vertilt zich een beetje als feature film, aan de ene kan voor het budget goeie special fx maar de acteurs zijn de studio niet uitgeweest en het verhaal houdt ook niet over. Als clip kom je wel weg met die babes met hun omgekeerde kruizen en de machoisms in het algemeen, maar in een film not so much.

toch even de stiekeme hoop dat Angst Nederlands zou zijn.

Trouble Every Day is Denis' slechtste, misschien moet ze zich toch maar niet aan genrefictie wagen.

Salt and Fire
'I'm glad I have the distraction of my data.' Zouden Michael Shannon en Werner Herzog potbroeders zijn? Samen die jonko's smoken, slechte scenario's verzinnen, en dan ook nog de status hebben om ze uit te mogen voeren. Salt and Fire gaat wederom subiet in rook op. Mannen in bivakmutsen maken er een hysterisch potje van. Veronica Ferres is onmogelijk slecht. Die Nicolas Cage-overdrive is zonder de man zelf toch een stuk minder te genieten... Gelukkig brengt de Reijseger in wereldmuziek zijn esoterische volksaccordeon mee. Even dacht ik zelfs dat Shannon de hele film lang zijn muts op zou houden. Uit schaamte wellicht! Na wat opzichtige expositie zien we een Arische reuzin met de foute gewoonten van een fout land kennismaken. Haar ontvoerder Shannon orakelt over vogels, Herzog geeft geheel doorzichtig wat anamorfische kunsttips, en ik denk, hoe redt hij zich hieruit? Een koddige twist biedt hulp. Plots is de Insane Herzog Posse op het enige terrein waar ze moeten zijn. Het zijne. Werners kindse verbazing over hoe magneten werken, en over hoeveel groter de natuur is dan wij. Een potje Ludo zorgt voor verbroedering in een zoutwoestijn. Nee, dit is geen goede film, maar gusto kan de makers toch niet ontzegd worden. Niks stoners. Loners voor een betere wereld. 'I can't seem to read this, it's my own handwriting.'

Crimes of the Future
'His idioms are extremely obscure.' Het wordt tijd dat Cronenberg wat nieuws maakt. Ongeacht de kwaliteit zou het toch tof zijn in zeven decennia een films te hebben uitgebracht, van 1969 tot nu. Met Crimes of the Future enterde David de seventies. En hij deed dat, uiteraard, op vertrouwd terrein. Distopisch en sardonisch staren een stel doktoren ons aan. Of zijn het soms zelf patiënten? Fluïde van geslacht en gesteldheid dwalen zij door The House of Skin – eigenlijk een veel leukere titel. In het dermatologeninstituut lekt achterdocht en talg uit alle oren. Subtiel ranzig is extra ranzig. Bijna zonder effecten suggereert Cronenberg hier meer dan genoeg. Hij kent de medische encyclopedie en de DSM op zijn duimpje, en kan ze uit zijn duim zuigen als het moet (bijna letterlijk). Het hoofdpersonage hult zich in een lang zwart Nosferatu-gewaad op zijn zoektocht naar zijn (even) geflipte baas, van rare fetisj-behandeling naar erger. Geld was er uiteraard niet. Dus klinkt er slechts voice-over, dat verhindert meteen gedoe met boom mics. Misschien komt het wel dankzij de afwezigheid van stemmen, roomtone en melodie op de soundtrack dat de film biologeert. Pure vervreemding. Totdat de Neus alsnog een klaroenstoot doet klinken. Zelfs voor een kind legt de ziekste mens zijn haar nog goed. Naakt verloren. 'The house is undeniably in decline.'

Oostenrijks. 😉

Salt and Fire

Om Dingeman te citeren: deksels!!!

gheh die van de pleepot zijn gerukt :P

オーバー・フェンス
Van de regisseur van Linda, Linda, Linda en Tamako in moratorium. Dit keer een kalme film over een man die herstelt van zijn echtscheiding, van Tokio naar Hokkaido verhuist en een opleiding als timmerman volgt. Daar zitten een paar mooie, niet al te excentrieke types tussen, die ook nog eens moeten oefenen voor het softbal-toernooi. Joe Odagari speelt Yoshio mooi subtiel, ik ken het type man wel. Lekker relaxt op de fiets naar werk in prachtig uitgelijnde shots, ja zo zie ik het graag. Via-via leert hij de wildebras Satoshi (Yu Aoi, altijd goed) kennen en volgens de vierde filmwet moeten dit soort mannen altijd op knettergekke vrouwen vallen. Allemaal leuk en aardig maar ik heb het daar ondertussen wel even mee gehad. Over the fence dwaalt een beetje richting de climax van het toernooi en Yoshio komt tot een bepaald inzicht, wat het wel tot een sluipende film maakt. Niet helemaal geslaagd, maar met een groot, zacht kloppend, hart, dat telt ook.

Ôbâ fensu! (niet gezien verder, maar Japans-Engels klinkt altijd leuk). Softbal doet me nog bijna in de verleiding komen. Maar binnenkort eerst eens aan het Mark Cousins zomerproject.

The Quiet Earth
'Would all those alive please step forward and show themselves?' De Nieuw-Zeelandse zon komt op als Koyaanisqatsi. Haar stralen vormen een omega op zee. Wat een fabuleuze kracht, wat is ze toch een eindbaas. Ik zag het en dacht, mooi, dat kan ik ook weer jatten voor mijn boekje. Even later schrikt een man wakker, wordt gewekt door diezelfde zon, staat bang voor zichzelf, naakt voor de spiegel. Check! De kerel ontdekt even later dat iedereen pleite is. (Uncheck) De simpelste paranoia-premisse (zie ook die hipsters op vakantie in IJsland-film). Alleen op de wereld, wat doe je dan? De beest uithangen, we kennen het uit I am Legend. Vooral de scene in de politieauto is geinig. En zo zijn er meer pervers flauwe lolletjes. Toch duurt het allemaal wel lang, bijna 1/3e van de film. Waar blijft zijn Vrijdag? Waar blijven de seksuele verlangens? Het duurt maar. Toch heeft dat ook wel iets dappers. Er is geen voice-over, geen houvast, er is alleen het grote Niets. Dan gebeurt het alsnog. Twee zijn een set, three is a crowd and a conflict. Intellect en intuïtie ontmoeten elkaar, en de vrouw, zij overstijgt alles. Voor wie het wil zien, gaat deze cultfilm stiekem over wat anders. Depressie en zelfmoordgedachten. Niet enkel alleen op de wereld zijn, maar je alleen op de wereld voelen. Steeds verwarrender. Steeds minder denkbaar. Houterig doch lief. 'And now I am God.'

Sonic the Hedgehog
'This feels excessive.' Sonic had gemakkelijk een ecologische held kunnen zijn, de dierenredder uit Green Hills Zone. Helaas, niets van dat. Het stekelvarken blijkt een arrogante kwal. De aftiteling is leuk though! En de song van de aftiteling is na 1 seconde al meer real (en meer Megadrive) dan de hele film.

https://www.youtube.com/watch?v=dCuCpVPkWDY&frags=pl%2Cwn

Softbal doet me nog bijna in de verleiding komen.

Ik kan hem op zich even voor je parkeren.

Dat je het Sonic-vehikel hebt aangedurft trouwens. :)

alles 4 the fam.

parkeren mag. zolang de space rest.

Conte d'été
Kom, mooie tijd voor een zomerse Rohmer. En dat valt niet tegen. Semi-nerdachtige Gaspard, ik zeg semi want meneer kan flink babbelen, is op vakantie in Bretagne waar hij wacht op zijn mogelijke liefde Lena. Terwijl hij wacht raakt hij bevriend met de guitige serveerster/studente Margot waarmee hij fantastische wandelingen maakt terwijl ze van alles op Franse wijze overanalyseren. Oh, wacht dan is er ook nog Solene die hem ook wel interessant vindt. Op typische Rohmer-wijze begeeft de man zich in een wespennest waar hij moeilijk controle over houdt. Alle drie beschaafde dames maar ergens moeilijker te lezen dan je Dalle/Adjani pyromanen. Ik werd er helemaal nerveus van. Wel realistisch overigens. Ik was zelf natuurlijk als een blok gevallen voor Margot met haar ironische glimlach, maar zelfs haar las ik verkeerd. Hoe dan ook fijne film met een hilarisch einde. Net als je denkt dat Gaspard zich totaal in de nesten heeft gewerkt is daar de uitweg in de vorm van een tweedehands taperecorder!! Briljant, dikke doei mademoiselles.

L'Heure d'été
Zo, zo, op de Franse zomerfilmtoer? Mooie film van Olivier Assayas, toch altijd een sympathieke regisseur. Je denkt na de zomerse introductie waarin een kunstenaarsfamilie op een landgoed bijeenkomt dat het een erfenis-vechtfilm wordt vol Gallisch acteervuurwerk, toch Binoche en die verbeten kop van Berling in stelling gebracht maar het loopt gelukkig anders met een fraaie meditatie over objecten. Wat is de ware waarde van kunst? Heerlijk saai bijna, dat het gedoe met een opstandige tienerdochter eigenlijk compleet overbodig is. Na een fraaie bespiegeling in het musée d'Orsay waar een bureau eindigt voor langsrazende toeristen, speelt diezelfde dochter nog wel even een belangrijke rol in een prachtig einde (dat meidendansje!) Een film waar ik in mijn herinneringen nog wel eens veel van kan gaan houden.

Chronique d'un Été dan maar! van niemand minder dan Morin :-)

Ha, ziet er goed uit trouwens.

Nausicaä of the Valley of the Wind
'Wie heeft er zo'n vreselijke zooi van de wereld van gemaakt' Officieel 'endorsed' door WWF maakte Hiyao Miyazaki zijn eerste Ware Film, waar de eigen thematiek elke scene van het scherm spat. Vliegeniers, schattige beestjes, krachtige vrouwen. Check! Nausicaä bezit echter ook iets anders, dat later zelden terugkwam. Dit is een echte SF-film van het teruggeslagen verleden. Een Wim Gijsen-verhaal dus. De nieuwe middeleeuwers ontmoeten de laatste restanten Star Wars. Het begint allemaal met een hemelruiter in nood op een planete sauvage, en een paar tellen later komt een goed stel benen en laarzen uit de lucht vallen. Enter Nausicaä, rondborstig en kortgerokt. Miyazaki bleef (ook) in upskirts trouw aan de manga-reeks. (Iedere graphic novel is wat mij betreft gewoon een storyboard voor een tekenfilm.) De knappe meid temt dieren, mannen, en technocraten dankzij haar ecologische levenshouding. 'Ze leest de wind uitstekend.' Vooral de grote, holistische natuurmetafoor van de film mag er zijn. Het laatste restje groen wordt omringd door een Zee van Verval. De enige manier om in het reine te komen met ons eigen verval is weer terug in de schoot van de natuur te worden opgenomen, af te dalen in de spiegelwereld onder de zee. Nausicaa wordt Maria-mirakel. Zij weet wat wel en niet kan. 'Het waren de prachtige handen van een harde werker.'

El Mariscal del infierno (The Devil's Possessed)
León Klimovsky ofwel Paul Naschy, een soort occulte Robin Hood, in veel opzichten netjes maar houdt de aandacht toch slecht vast.

The High Note
Sappy stuff, klein rolletje van Ice Cube maar zijn bitchy presence kan deze zoetigheid niet meer redden. Zeker in het eind is te cheesy voor woorden.

American Psycho
Zo'n klassieker die ik nog niet gezien had. Zo een die waarschijnlijk slecht begrepen wordt (of anders dan ik het begrijp iig) door puberjongens van alle leeftijden. De onnoemelijke leegte die deze man gewelddadig botviert op z'n medemensen is anno 2020 iig too close for comfort.

Spasmo
De soundtrack is dik in orde (van Morricone) maar de film is een rommelige bedoening met nogal wat onverklaarbare losse eindjes of wel erg opzichtige plot devices.

La Haine
En nog zo'n klassieker. Volgens mij wel gezien ooit maar kon me weinig herinneren. Prima film, ook wel interessant ná Les Misérables. Wat bijzondere effecten die ik niet verwachtte in een zwartwitfilm, zoals de fascinerende "drone shot" van toen er nog geen drones waren.

The Unmechanical
'Het is een vervloekte auto, we zitten in haar scheuren.' Een liefdevol wrak hangt van touwtjes aan elkaar. Alle onderdelen vervangen, dus is het nog wel dezelfde auto? Haar eigenaar houdt in elk geval nog met heel zijn hart van haar. De Bengaalse regisseur Ghatak was zelf een gek, met zijn eigen obsessies, dus hij kan even liefdevol naar zijn object kijken, zijn hoofdpersonage. Het levert een film op in tal van registers. Vaak waardeloos flauw en saai, met de slapstick humor van Chaplin decennia na dato, of hoge stemmetjes – een vorm van basisschoolhumor. Soms verstilt de film ineens, in een zeer persoonlijke pijn en frustratie. Niets hebben behalve dat object, waarop je heel jezelf projecteert, opdat je vergeet. De taxichauffeur kan zichzelf niet meer uit elkaar uithalen. Hij is het communiceren met anderen volledig verleerd, op mechanische gebaren na. Het lukt zelfs niet wanneer zijn piepjonge assistent Sultan hem bewust probeert na te laten denken over wie hij ooit was. Een van de beste momenten betovert al vroeg in de film, en raakt met eenvoud. Twee gestranden bruidsgasten zoeken schaterend naar vervoer. De sfeer is uitgelaten en chaotisch. Dan zetten ze een stap in het onbekende, er klinkt een bel. Binnen een tel slaat de sfeer surrealistisch om. De magie van het kerkhof. Van mens en auto. 'Wat ziet de lucht er mooi uit door dit gat.'

Osaka Elegy
'Zonder uitzondering heeft iedereen tekortkomingen.' Gelukkig maar, want dan durf ik hier toe te geven dat de mythische Japanse regisseur Kenji Mizoguchi nog altijd te moeilijk voor me blijkt. Ook met zijn eerste 'grote film'. De man is hermetischer en dromeriger dan Ozu. Zijn Tokyo Stories gaan niet van seizoen naar seizoen maar verglijden heel fluïde. Tijd is altijd dezelfde tijd voor de tragische vrouw. Het begint al bij het begin. In Japan (of alleen bij Mizoguchi?) weet je als westerling nooit wat voor establishment het nou precies is. Een zakenman krijgt thee. Maar is er meer, zijn deze dames geisha's? Misschien hoeven zij niet eens tot banale handelingen over te gaan om zelf ten gronde te gaan. Daar gewoonweg zijn is genoeg om de toorn van de familie te wekken. Zoveel wordt in elk geval wel duidelijk. Het leven voor de arme is klote, maar voor de vrouw kloteriger. 'Ik ben helemaal alleen van jou afhankelijk.' Het middendeel overstijgt alle onduidelijkheid in een prachtig poppentheater. De kijkers en de poppen zitten in hetzelfde schuitje. Terug in het echte leven zweemt nog een tijdje een oude gender-les. Mannen die willen doen, maar kunnen hun gevoelens niet uiten, en er helemaal niet over communiceren. Dan gaan de neon lichtjes uit. 'Als hij nou gewoon had geluisterd, dan had ik het nooit gedaan.'

마더
Oudje alweer van de Koreaanse Oscar-dude. Ik voelde neorealisme vibes in dit tranendal vol onsympathieke lui. Dat beloofde twee uur afzien maar Joon-ho strooit kwistig met kleine absurditeiten om alles op losse schroeven te zetten en je echt niet meer weet wat je moet verwachten. Dat auto-ongeluk na de arrestatie, al die mensen bij de reconstructie van de moord en dan even zwaaien. Geweldig. Geduldig wordt het twist-spel laat ingezet, misschien met een twist teveel, maar dat is wel een mooie voorzet naar een heerlijke eindscène. Goed, maar geen Memories of Murder hè.

Mother (2009) dus.

La Fille inconnue
Dardenne broers, nooit lachen. Hier ook weer kommer en kwel maar lekker ingetogen. Allemaal heel subtiel, ook de reden waarom de jonge huisarts de deur op een avond niet opdoet, met fatale gevolgen. Er is veel aan de hand in deze sociaal-realistische amateur detective al blijft dat vaak onder de oppervlakte. Mooi toegewerkt naar De Knuffel. Buitengewoon goed geacteerd weer van Adèle Haenel, inhouden, inhouden en dan een paar prachtige kleine gebaren (het zwaaien met de koffiekan, zo goed).

大江山酒天童子 (The Demon of Mount Oe)
Kostuums en spektakel. Oh, en een grote stier, dito spin en wenkbrauwen game on fleek. Toch zware kost dit soort epische films (nog steeds eens een tweede poging doen met Shaw brosflick The Water Margin), iedereen spreekt enorm dik aangezet en theatraal.

L'assassino ha riservato nove poltrone (The Killer Reserved Nine Seats)
Een gotische mix van whodunnit en giallo. Ziet er vooral heel goed uit en is qua sfeer, mede door de prachtige locatie en Carlo Savini's soundtrack, uitstekend, met zoals het een giallo betaamt een aantal zeer memorabele shots.

The Very Eye of Night
Mooie korte film van Maya Deren, mix van ballet en experimentele cinema.

Aha, er is een filmversie van The Water Margin. Ik wilde altijd de Japanse serie kijken vanwege de Photek-connectie. Maar een film, zeker een Shaw bros, is natuurlijk een fijne shortcut.

Ik werd erg moet van elke keer nieuwe personages die geïntroduceerd werden. Leek wel een feature length titelrol. 😀