Filmforum

The Monkees are for OLD PEOPLE!

Tip: straks op nederland 2, 23.35u: Dealing and wheeling in small arms. Erg goeie docu over internationale wapenhandel.

Ik zag weinig dat de moeite van het berichten waard is...

Eldorado (Lanners, 2008). Belgische film over losers die naar elkaar toe trekken in een doldwaze, absurdistische road-achtige movie. Dat is althans de bedoeling. Vanaf het begin klinkt echter de ene na de andere valse noot, waardoor het enorm wannabe Jim Jarmusch/Vincent Gallo wordt.

Spring subway (Yibai Zhang, 2002) Aardig eerste half uurtje verzandt in sentimenteel gedoe, uitvergroot door ergerlijke mooifilmerij. Slowmotions, mensen die maar een beetje in de regen staan, bellen blazende kinderen, dat soort dingen...

Miao miao (Cheng 2008) Niemendallerig fimpje over een uitwisselings-student die goed taarten kan bakken en verliefd wordt op een stille jongen die een platenzaak heeft. Sja...

The girlfriend experience (Soderbergh, 2008). Weer eens een kleine film van de Ocean 11/12/13 maker en een beetje een niemendalletje over een call-girl in New York. Best vermakelijk, mooi geschoten, maar het zaakje stijgt nergens op.

Het leukst was nog Tyson (Toback, 2008), een openhartige docu over de bokser, die de gelegenheid ten baat neemt om wat dingen van zijn kant te belichten (zoals zijn tumultueuze relatie met Robin Givens) en daarbij zichzelf bepaald niet spaart. Tyson krijgt het ook een paar keer te kwaad en komt niet uit zijn woorden. Ondertussen denderen de knock outs in de eerste ronde om je oren.

Tyson is inderdaad een boeiende docu. De verschijning van de bokser in de trailer van The Hangover (zie vanaf 2 min. 10) is, dankzij slimme montage, overigens leuker dan zijn rol in de film zelf.

Documentaires scoren sowieso goed de laatste tijd (Anvil, Dear Zachery, Les Plages d’Agnes). De bioscoopfilms van de laatste weken zijn redelijk/okay (Snow), aan de saaie kant (La Ventane en Chéri (ondanks Michelle Pfeiffer)) of gewoonweg slecht (Transformers 2 en de Egyptische ‘komedie’ Bobbos in een lege zaal die na een half uur compleet leeg was omdat ik het niet langer meer uithield).

Een film die ik een paar jaar geleden had gemist en nu eindelijk op dvd heb gezien: Indigènes a.k.a. Days Of Glory (Rachid Bouchareb, 2006), een prijswinnende Franse film over de Tweede Wereldoorlog gezien door de ogen van Algerijnse soldaten die met het Franse leger door Europa trekken. Bevat goede karakterrollen en een zeer spannende finale.

Ja Indigenes is fijn.

Wendy and Lucy
Van dezelfde regisseuse (Kelly Reichardt) als de sympathieke wandelfilm Old Joy en deze is al even charmant. Dacht eerst dat ie nog 'n stuk beter zou worden, Michelle Williams speelt een zwerfster die met haar auto en hond Amerika doorkruist, op weg naar Alaska. In de eerste paar minuten suggereert de film al meer diepte dan heel Into the Wild. Intense eenzaamheid en waarom is ze dit in godsnaam gaan doen. Dan raakt de hond kwijt, haar enige vriend. Weg contemplatieve roadmovie, nu wordt 't een wanhopige zoektocht, de hulp van een parkeerwacht (moest denken aan Lonely Security Guard, een liedje van Hayden) is uiterst welkom.

Land des Schweigens und der Dunkelheit
Zeker niet Herzog's beste docu, al heeft de man natuurlijk een immer acceptabel basisniveau. Het gaat hier om de wereld van doofstommen, een akelige geisoleerde wereld, die aan ons wordt voorgesteld door een vrouw van middelbare leeftijd. Zij werd eerst blind en toen doof en lag vervolgens jarenlang op bed. Nu is ze weer up and running en ze is zelfs nog redelijk te verstaan. Heel stiekem is 't zelfs een beetje een irritant mens, net die vrouw uit Keeping Up Appearances, met gezwollen formuleringen en ongelofelijke goedheid. (Ze bezoekt andere doofstommen) We komen talloze doofstommen tegen waarvan de ergste nagenoeg aan 't eind zit. Een jongen die door zijn vader werd opgevoed, niets (maar dan ook niets) geleerd heeft, niet eens kan lopen, en maar zit te zitten, af en toe een "prrrt" geluidje makend en een bal tegen zijn kop rammend.

Vanya on 42nd Street
Oh nee he daar heb je ze weer Andre Gregory en Shawn Wallava (van My Dinner With) Van Andre overigens maar een flits, wat tegelijkertijd een van de kritiekpunten op de film is. Een theatergroep speelt Tsjechov op een New Yorkse locatie, hij is de regisseur, maar in feite bestaat de hele film gewoon 't stuk. Letterlijk beperkt de regisseur zich tot "oh dat was de derde akte, op naar de vierde". Kortom het hele meta-gebeuren voegt niks toe, of bestaat gewoon niet. Het toneelstuk zelf, gespeeld zonder decors, rekwisieten of kostuums (denk Dogville) boeit wel. Wallace is oom Vanya, het middelpunt van 't Russische gezin, met een oude professor, getrouwd met een jong ding (Julianne Moore) waarop zowel Vanya als de min of meer permanent daar residerende dokter verliefd zijn. Een dochter van de professor is dan weer verliefd op de dokter. Ik ben niet zo van 't theater, maar dit verveelde nauwelijks, aardige dialogen, redelijk naturel gespeeld. (Wel raar, er zijn voice-overs die worden uitgesproken, zoals 't ook moet op toneel en er zijn er die gewoon "klinken")

Ik denk dat ik Wendy and Lucy na het afgelopen Filmfestival in Rotterdam nog een kans ga geven als de film later dit jaar in de Nederlandse bioscopen gaat draaien. De film kreeg een lyrische recensie in mijn favoriete filmblad Sight & Sound en stond bovenaan de beste films van 2008 die door het Amerikaanse Film Comment werd samengesteld n.a.v. lijstjes van 50 internationale recensenten.

bizar: in de IMDB trivia staat dat de regisseur Williams opdroeg heur nagels een paar weken niet te knippen en d'r benen niet te scheren, maar ergens halverwege dacht ik: fuck wel heel gladde benen voor iemand die maanden on the road is en alleen in raststatte's d'r gezicht af en toe wast.. (maar op de HD dvd widescreen zullen wel 3 haartjes te zien zijn... ;) )

Dat was dan ook een van mijn kritiekpunten: Michelle Williams heeft teveel het uiterlijk van een filmster. Will Oldham ziet er daarentegen juist wel heel erg ongewassen uit tijdens zijn korte bijdrage.

Vinden jullie dat echt?

http://orlando.metromix.com/content_image/full/813453/560/370

Kan me herinneren dat ze ergens haar onderbroek uitdeed en ik dacht: nou, die is niet schoon... Ik had natuurlijk op de haren moeten letten, amateur die ik ben...:-)

Will Oldham had ik volkomen gemist, ik zat maar op 'm te wachten was 't al ergens in 't begin..

maarr ik vond Williams buiten dat detail heel geloofwaardig.

totaal obscuur ander iets.. tegen 't eind neemt Wendy de taxi (het zal wel heeeel ver zijn geweest zijn, want anders zou ze toch wel gaan lopen of met de bus gaan?) maar dan betaalt ze de taxi-chauffeur en die zegt "thanks" op een intonatie alsof ze 'm een fooi heeft gegeven. En toen ging ik maar 'ns denken hoe ze zo'n taxi-chauffeur zouden casten, ik bedoel zou je niet gewoon een echte taxi kunnen bellen en dan zeggen "ja we nemen een film op" rijd ons even daarheen. Maar zo zal 't wel niet gaan. Aan de andere kant de man die de taxi-chauffeur speelde heeft verder geen enkele credit. Dus misschien was 't toch gewoon de lokale taxi-chauffeur die iets te enthousiast zich inleefde. :D

@Olaf: Ik dacht meer aan dit plaatje:
http://static.guim.co.uk/sys-images/Film/Pix/pictures/2009/1/20/1232469351876/Wendy-and-Lucy-001.jpg
:-)

Nog een vraag: waarom ging Wendy niet gewoon liftend naar haar plaats van bestemming? Veel goedkoper dan met een eigen auto gaan.

ze moest toch ergens slapen. denk ik dan, kik maar wat er gebeurd als ze een nachtje in een bos overnacht, en voor Amerikanen is de auto alles natuurlijk. super-onsympathieke knakker trouwens, die gast van de auto-garage.

vrijdagmiddagkwisje:

If you look close, you'll find me hiding behind my zipper

roept u maar. :) waar komt ie uit. ik was weer 'ns verstoken van ondertiteling, waardoor de film een extra laag mysterie kreeg die 't best kon gebruiken ("zijn dit nou flashbacks")

Ik weet 'm, maar ik heb gespiekt, dus dat telt niet.

In het nauwelijks levende forum van xi-online.nl heb ik ook nog een quizfoto achtergelaten. Waarschijnlijk niet zo moeilijk te raden voor vaste Subsfilmforumgangers.

ik kan dat forum niet eens vinden hehe (ergens bij interactief??)

www.xi-online.nl/forum

shit Blast of Silence had ik ook geweten, maar die van jou weet ik niet.

Last Tango in Paris
Zoals ik hierboven al zei moest ik 't doen zonder ondertiteling, terwijl 't eigenlijk gewoon een Franse film is. Gelukkig spreken de beelden meestal voor zich. Opening viel me tegen, het zou toch een verkrachting moeten zijn? Ik vind 't allemaal wel meevallen al is 't wel een ultieme mannenfantasie. De piepjonge actrice beklaagde zich later (a la Lovelace in Deep Throat eigenlijk) dat ze in feite misbruikt werd.. Zou Brando dan werklijk boter...? ;) Naast deze seksrelatie, het hart van de film natuurlijk, duikt ook Jp Leaud op in een overbodig tijdvullend aanhangsel. Het enige nut is de anekdote die toen ontstond dat Leaud alleen op zaterdag werkte, juist omdat Brando dan weigerden te werken. (Hij had zoveel respect voor hem) Van mij had de film trouwens wel met het tango-dans gedeelte mogen eindigen. De bezopen Brando en z'n eindelijk gelukkige personage is daar op z'n best.

Minnie and Moskowitz
Wat krijgen we nou? Gaat de eeuwige zwartkijker Cassavetes hier leuk en mensvriendelijk uit de hoek komen? Het lijkt er wel op in 't intro: vrolijk Woody Allen-jazzdeuntje en een koddige parkeerwacht met een bijzonder indrukwekkende snor. Maar als je goed kijkt zie je 't al, hij (Seymour Cassel) heeft ook iets gevaarlijks. Zo'n man die ontzettend grappig kan zijn en tegelijkertijd lichtgeraakt, gefrustreerd en overgevoelig. "De Snor" struint door de stad, beetje fokken en stoken en praten met andere frusti's. Dan "cut" de film plotseling naar museum-curator Gena Rowlands, zoals alle edits, overduidelijk bewust, bruusk zijn. Het maakt de film nog wat scherper. Goed, Gena Rowlands dus, de vrouw van Cassavetes, die 't in zijn films altijd maar lastig wordt gemaakt. (Ook niet aardig van 'm) Ze wordt meteen in elkaar gemept. Tuurlijk moeten parkeerwacht en deze nette dame elkaar ontmoeten. Hoe dat gaat moet ik hier niet voor gaan kauwen, maar het is helemaal in lijn met 't voorgaande. Zo wordt de film steeds maffer, de parkeerwachter een steeds grotere eikel en wordt er steeds meer machteloos geschreeuwd. Zitten we inmiddels dus toch weer helemaal op Cassavetes normale terrein, tot aan een absurd en tragikomisch etentje, dat het bizarre einde inluidt. Als 't een komedie moet wezen zeg ik mislukt, maar als botsing van klassen-stadsfilm is ie geslaagd.

Los Cronocrimenes
Mindfuck voor de liefhebbers van Donnie Darko en The Butterfly Effect. In 't begin bespioneert een dikkige man een mooi jong meisje met verrekijker, en cliche cliche, daar gaat d'r shirtje omhoog. Heb meteen een hekel aan de film, maar later bijkt die handeling in een slimme puzzel te pakken. Een puzzel met kortstondige tijdreizen waardoor er steeds meer versies ontstaan van het hoofdpersonage, de man met de verrekijker, Hector 2 of wat dan ook zou een mooiere titel zijn geweest. Voor een horror-tintje zorgt een man in bandage, al was 't zelfs deze naïeve kijker heel snel duidelijk wie dat was. Blijft over de oplossing, want net als de personage belandt ook de film in de loop, die eigenlijk in 't begin het leukst is. Een echt einde is er volgens mij niet, en dat is dan weer jammer. Of ik begreep 't alsnog niet.

Anvil: The Story of Anvil
Zal af en toe flink in scene zijn gezet, het klopt allemaal wel erg precies, maar dat maakt 't geen minder aandoenlijke documentaire natuurlijk. Die arme Italiaanse vrouw die een tourtje regelt wat helemaal misloopt en ze in tranen uitbarst. I try!! Het Anvil-duo is natuurlijk classic, zanger een hyperactieve loser, drummer nog veel interessanter, die schilderijen zijn prachtig, zou ie veel meer geld mee kunnen verdienen. En dat Elliott Smith-mutsje! Het is goed dat Japan bestaat, laat 't maar aan hen over om de meeste obscure band toch nog hun welverdiende (en verlate) minutes of fame te geven.

Synecdoche: New York
Ik wild eigenlijk een Alain Delon film pakken van dat prachtige retrospectief, maar vrouwlief wilde niet dus dan maar deze toch nog onverwacht in de bioscoop gezien. Dat is in ieder geval een film waar ik nog een tijd op kan herkauwen. :) Kijk, je hebt je indie arthouse films over gewone mensen en dan bla, bla, bla einde film. En je hebt die Kaufman-shit, ook films over gewone mensen maar dan door een caleidoscoop gemieterd (of eigenlijk door de verzamelde werken van Philip K. Dick). Zwaarmoedig, briljant, soms onhandig, te lang, te kort en onvoorspelbaar. En met de gebruikelijke Kaufman motieven: onsympathieke mannen (en Caden is verreweg de grootste zeikerd tot nu toe), mooie gekwelde vrouwen (heel veel graag), dat viezige Amerika, een bonusblik neurosen. Er wordt ook nog Kafka en Proust in de film gelezen en dat zijn wel mooie markeringspunten. Toen ik de bioscoop uitliep verbaasde ik me er toch over dat hij geld heeft gekregen om zo'n film te maken.

Het emotionele bereik van Catherine Deneuve:

http://www.xs4all.nl/~gert01/deneuve.jpg
Verdriet

http://www.xs4all.nl/~gert01/deneuve.jpg
Verbazing

http://www.xs4all.nl/~gert01/deneuve.jpg
Teleurstelling

http://www.xs4all.nl/~gert01/deneuve.jpg
Onverschilligheid

Catherine Deneuve is de Jerney Kaagman van de Franse cinema.
(n.a.v. Un Conte De Noël en La Fille Du RER)

lol en dat allemaal (zo te zien) zonder botox.

Hehe, eindelijk iemand die kritiek durft te uiten op Deneuve :) Ik zou overigens eenzelfde collage kunnen maken van Kate Winslet met een panisch hoofd, met dezelfde onderschriften. Ik zag Revolutionary Road, dat me veel beter beviel dan ik had gedacht. In alle opzichten de film over suburbia die Little Children had willen zijn. Gepeperde dialogen die herinneringen oproepen aan het Burton-Taylor tandem. Maar dan Winslet. Ben ik dan de enige die vindt dat dat mens driekwart van de film loopt te overacteren? Alleen als ze ruzie maakt is ze adequaat. Ze ontroert nooit. Ik moet zeggen dat ik wederom erg onder de indruk was van Juliette Binoche (ditmaal in L'heure d'été, zie boven ergens).

Revolutionary Road, dat me veel beter beviel dan ik had gedacht.

Mee eens, ondanks de rol van Michael Shannon als de verwarde jongeman die (cliché! cliché!) alles natuurlijk veel helderder ziet en veel directer durft te verwoorden dan de rest van de personages.

Ik zal voortaan eens beter letten op het panische hoofd van Kate Winslet.

Estômago
Braziliaanse film over een mannetje die z'n kooklessen uiteindelijk erg letterlijk neemt, waardoor hij in de bak belandt. Hoe hij zich achter tralies omhoog kookt wordt parallel verteld aan het verhaal over hoe hij daar is beland. 'Culinaire porno' zoals de doos opschept (quote uit een of andere recensie) zou ik het toch niet willen noemen. Het koken is niet zo verlekkerend als in bijv. Big Night en de sex zelf is niet overdreven expliciet of aanwezig.

Nuda per Satana
Wel overdreven expliciet en aanwezig is het in deze Italiaanse trash/horror flic. Best wel slechte film, maar zo een die daardoor juist wel zo vermakelijk is. Bijna random ingevoegde, en slechte bovendien, porno voegt weinig toe aan het verhaal. Toch wel een enkele leuke 'satanische rite' scenes en betere muziek dan in de meeste porno.

'Culinaire porno' zoals de doos opschept (quote uit een of andere recensie) zou ik het toch niet willen noemen.

nee daar is ie toch wel te braafjes voor (maar wel een gezellig filmpje vond ik) leuk hoofdpersonage.

Momma's Man
Fraaie film over een man die van de ene op de andere dag bij zijn ouders gaat zitten. Deze ouders (in werkelijkheid de ouders van de regisseur) zijn waanzinnig goed getroffen. Levensecht. Een zwijgende vader (hij lijkt een oude Spinvis) en een overbezorgde moeder. De man kruipt helemaal in zijn schulp, ligt weer in zijn oude bedje, denkt aan een oude vlam en ga zo maar door. Het is duidelijk dat ie niet meer weet wat ie met z'n leven aanmoet, het pijnlijkst geillustreerd in een scene waar hij zich inzeept met scheerschuim, eerst z'n baard. En dan z'n hele gezichten, als een grote verdwijntruc.

Darsu Uzala
Kurosowa'as comeback nadat iets duurs volkomen geflopt was. (Hij probeerde als een echte Japanner zelfs zelfmoord te plegen) Darsu is 'n beetje een hippie-film. Voor nieuwetijdsmensen zeg maar, die gek zijn op natuurmensen. Een Russische topograaf komt een inheemse jager tegen ergens in Siberië ofzo. Deze man brabbelt natuurlijk een kleutertaaltje (hij noemt bijvoorbeeld alles "mensen", dus ook water en bomen) Maar daarachter schuilt natuurlijk een diep begrip van de natuur en een enorme wijsheid. De twee sluiten vriendschap, beleven wat te verwachten avonturen (zoals verdwalen) en dan raakt Darsu slechtziend. De Rus neemt 'm mee naar de stad, maar daar kan de man niet aarden (Pocahontas!) Dit alles bestrijkt natuurlijk tal van jaren en meer dan twee uren vol mooie beelden.

Field of Dreams
Waarschijnlijk de mafste honkbalfilm die bestaat. Kevin Costner (sowieso een weirdo) hoort opeens stemmen in een maisveld, en bouwt dan een honkbalveld. In plek van dat ie dat dan gaat exploiteren of een team begint. Nee 't ligt er maar gewoon, en dan.. verschijnt het bekende White Sox team, dat van dat omkoopschandaal. Costner en zijn gezin (of alleen zijn dochter en niet eens zijn vrouw) zijn de enige die de spelers kunnen zien, maar 't wordt nog gekker. Hij hoort weer andere stemmen, zoekt een kluizenaarschrijver op, de logica van 't plot is volledig overboord inmiddels en in een magisch moment zitten ze 't ene moment in de jaren '80 en 't volgende in de jaren '70, zodat ie 'n praatje kan maken met een geflopte honkballer, inmiddels oude dokter. (Een leuke rol van Burt Lancaster) Lekker sentimenteel einde ook.

Darsu Uzala is niet mijn favoriete Kurosawa. Inderdaad bevat de film mooie beelden, in ieder geval genoeg mooie beelden voor het verkrijgen van de eerste en enige Oscar in de carrière van de Japanse regisseur.

ja overdreven Oscar hoor, typte vanmorgen een beetje objectivistisch. Darsu is gewoon een soort Pocahontas dat vergat ik nog te zeggen.

oh dat zei ik wel. mooi :D

Morgane et ses nymphes
Slaagt waar Nuda per Satana faalde. Zoals het betere Franco-werk dromerig en erotisch maar niet vulgair.

Kissing on the Mouth
Een paar jaar terug werd er een man gearresteerd die de buurman was van een studentenhuis (vol jongedames) waar hij dan allerlei camera's had geïnstalleerd. (Ik weet niet of deze anekdote beter wordt als ie zelf de verhuurder was, maar ik geloof niet dat dat 't geval was) In elk geval plaatst Kissing on the Mouth je een beetje in zijn positie. Het zijn dan wel college-graduates, maar ze hokken een beetje in een huis, de camerabeelden zijn kil en mega-goedkoop. (dat hoort ook bij Mumblecore natuurlijk, maar in zwart-wit heeft 't iets arty's in kleur is 't als een slechte homevideo) Verder wordt er vooral gevogeld, echt geil wordt 't niet, het verhaaltje is non-existent, evenals dialogen, veel voice-over (gedeeltelijk uit een interview-project) die bijna lukraak onder de beelden zijn geplaatst. Heel soms levert dat wat moois op als we 2 mensen zien praten en we ze ondertussen op de geluidsband een heel andere dialoog horen houden.

Shampoo
Minor Ashby, duidelijk met plezier gemaakt en ook wel plezierig om naar te kijken trouwens. Een flierefluitende kapper in Beverly Hills, LA, een rijke gewillige cliëntèle die hij makkelijk om z'n vingers windt. Want, hij is geen fairy! Handig. Hij hopt van de en naar de andere dame en moet ondertussen ook z'n schattige piepjonge vriendinnetje Goldie Hawn tevreden houden. Gedenkwaardige cameo (geloof haar debuut) van een jonge Carrie Fisher, was die later niet behoorlijk mager? Hier speelt ze de dochter van, die lollig cliche, natuurlijk ook wel wat met de kapper wil. Met afstand het beste gedeelte van de film (die 24 uur bestrijkt) is de nacht en vroege ochtend als de hele jetset los gaat op een feestje.

Daytime Drinking
Volgens mij door Olaf getipt, maar kan geen stukje op de hoofdpagina erover terugvinden en ook niet op 't oneindige filmforum, dat inmiddels zo groot is dat de zoekfunctie wellicht hapert... Daytime Drinking is een aparte en fijne Koreaanse film, een van de beste die ik daarvandaan zag komen. Het is altijd leuk als een film gaandeweg beter en beter wordt, toch leuker dan een fantastische opening en dan doorsudderen naar 't einde. Al moet ik toegeven dat de laatste tien minuten hier er wel af hadden gekund. Daar keert de film terug naar de liefdesperikelen die ook in de opening ter sprake kwamen. Een jongen zit in een dipje, zijn vrienden plannen in een dronken bui een reisje en uiteindelijk staat hij daar helemaal alleen. Hier begint het After Hours-gedeelte, de jongen gaat in een pension zitten, er is niks te doen, dan maar eten en vooral drinken. Hij wil vanaf 't begin alleen maar naar huis, maar dat wordt constant verhinderd door de meest bizarre personages en omstandigheden. (Dat is de After Hours-connectie waar een man ook maar niet uit een wijk geraakt) De Koreaanse jongen bestrijkt een veel groter gebied, maar de (ook wel weer grappige) beklemming neemt almaar toe. Hij zit in een bus met een snibbige poëzieliefhebster, komt een stel tegen dat slechts een zakelijke relatie blijkt te hebben. (Is de jongen haar pooier of is 't meer een crimineel duo?) Het beste moment van de film komt als de jongen, in onfortuinlijke omstandigheden die hier niet verklapt mogen worden, langs de kant van de weg een lift probeert te regelen. Eindelijk pikt een dikke, dommige aardappeltruckchauffeur 'm op. Wat een figuur!

The Brown Bunny
Meuk vergeleken met Buffalo '66, zoals eigenlijk wel te verwachten viel. Lijkt eerst nog een Two-Lane Blacktop-achtige slackerfilm te worden, met Gallo zelf als motorrijder die door Amerika rijdt, ondertussen met andere vrije geesten converserend. Maar dat laatste doet hij juist niet. Hij rijdt en rijdt en zwijgt, en knuffelt af en toe iemand. De muziek is wel weer goedgekozen (Jackson C. Frank) maar eigenlijk is 't wachten op Chloe Sevigny voor er zich een noemenswaardige dialoog (ik zei dialoog) zich ontspint. Eindtwistje is ook volkomen ongeïnspireerd. Nog even een dubieuze opmerkingen, ergens in 't begin rijdt Gallo met z'n auto door 'n (ogenschijnlijk) gewone straat, waar dan meisjes bij lantaarnpalen staan. Hij stopt en ze vraagt "wil je op een date?". Ok dat lijkt me duidelijk, maar mijn punt is eigenlijk dat dat straat-tippelen eigenlijk liever/esthetisch fijner is dan hoeren achter ramen die als waar uitgestald zitten. Nu lijkt 't net alsof je een leuk meisje tegenkomt zeg maar. (Het maakt allemaal geen zak uit ik weet 't)

Gedenkwaardige cameo (geloof haar debuut) van een jonge rondborstige Carrie Fisher in een strak tennispakkie, was die later niet behoorlijk mager? Hier speelt ze de dochter van, die lollig cliche

L'Enfer
Verdilleme de verkeerde film zitten kijken. Het had L'Enfer van Chabrol moeten wezen. (Ik had de regisseur niet genoteerd) Dit is een film van Danis Tanovic (No Man's Land) gelukkig geen remake, dat zou helemaal overbodig zijn geweest. Om de verwarring nog wat groter te maken speelt Emanuelle Beart trouwens in allebi de films. Deze L'Enfer is in elk geval behoorlijke bagger, muziek die extreme thriller-spanning suggereert, maar een slap verhaaltje over drie zussen en een familiegeheim wat nauwelijks schokkend blijkt te zijn. Niet alleen het geheim is een lege huls (dat is ook een beetje het punt) maar de film zelf doet duur en intellectueel zonder ook maar 'n halfgeslaagd karaktertje op te voeren.

The Passenger
Alleraardigste Antonioni-film, komt wel in de buurt van Blow Up, stuk toegankelijker in elk geval. Begint met het typische blanke in Afrika-cliche. Nicholson in dit geval, als journalist. Zijn auto loopt vast in de woestijn, zijn reportages mislukken, kortom hij dreigt door te draaien. Maar dan vindt ie zijn mede-blanke-hotelgenoot dood op bed. Geen extra probleem, maar 'n kans. Nicholson verwisselt de paspoorten, reist terug naar Europa waar inmiddels om zijn dood gerouwd wordt en hij begint 't leven te leiden van "de ander". (Blijkt een wapenhandelaar) Hitchcock/Kafka kom er maar in. Nicholson draait door het fraaie Barcelona, vindt een meisje (Maria Schneider) die 'm wel wil helpen. (Er zitten inmiddels figuren achter 'm aan) Next moment liggen de twee samen in bed, geen verrassing, maar vond 't wat irritant. Aan de andere kant als er tussen de twee langzaam een romance had moeten ontstaan werd het ook weer zo romcom. The Passenger is echter vooral beroemd om de slotscène. Een one take tracking-shot van zeven minuten. Echt iets voor de filmnerd en het stelt ook niet teleur, magisch-meditatief prachteinde voor een verhaal waarin eigenlijk nauwelijks een echt verhaal van de grond is gekomen.

Dear Zachary: a Letter to a Son about His Father
Het heeft in 't begin wat EO-igs, de vrienden en familieleden van een overledene gaan een brief schrijven aan z'n piepjonge zoon, die 'm dus nooit gekend heeft. (Hij hem ook niet trouwens!) Maar dan komt 't gruwelijke (voor de EO veel te rauwe) drama los en wordt 't door de donkerbruine stem van de regisseur meer een SBS-docu, soms iets te zelfs, met keiharde pistoolschoten en melodramatische muziek. Al die dingen zijn echter volkomen terecht, want godallemachtig wat een ellendig verhaal. In Road House wordt een man juridisch uitgeleverd aan z'n beste vriend (inmiddels psychopaat) en dat leek nogal ongeloofwaardig. De dingen die de rechts hier verkeerd doen kunnen daar echter makkelijk mee wedijveren. Er moet niks verklapt worden, maar het is bijna eng! En zelfs mijn gewoonlijke reflex om in een film die duidelijk de partij voor de ene kant kiest advocaat voor duivel te gaan spelen wil hier niet echt werken. (Al is de film wellicht toch wat te polemisch om een goede film te zijn, maar het is dan ook niet echt een film maar een fascinerend pamflet)

Nog twee Mondo Macabro:
Les week-ends maléfiques du Comte Zaroff
Zeer vrij vertaald: Seven Women For Satan. Sfeer boven inhoud en daarin zeer geslaagd. Niet zo dromerig en surreëel als Girl Slaves … en met wat wredere accenten, maar weer een fraai stukkie Euro-trash.

Mais ne nous délivrez pas du mal
Eigenlijk verwachtte ik dus nog zoiets, maar dit is toch wel van een andere orde. Losjes gebaseerd op de moord die ook model stond voor Heavenly Creatures maar Don't Deliver Us From Evil heeft een meer religieuze ondertoon. Door het minderjarige uiterlijk van de hoofdrolspelers, die voor de verandering sterk acteren, zijn de sexueel getinte scenes extra ongemakkelijk. Hoe de zo onschuldig ogende meiskes bewust van kwaad tot erger gaan tot een dramatische climax levert een bizarre en indrukwekkende film op, die dat 'trash' predikaat bijna ontstijgt.

Ik zei religieuze ondertoon, maar maak daar gerust boventoon van. :)

Ik zag Brüno.
Als ik streng ben zeg ik: slechte film met een paar fantastisch goede grappen.
Als film beoordelend; een aaneenreiging van sketches en daar geforceerd een verhaaltje omheen verzinnen levert bijna nooit een goede film op. Brüno is een vervelend eendimensionaal, plat en naar karakter. Ali G en vooral Borat hadden nog iets aandoenlijks.
Maar het grootste verwijt is wel dat de meeste scenes duidelijk in scene gezet zijn en dus geacteerd zijn. Ik hoopte op een film over het genadeloos te kakken zetten van de [rural-]VS als homofoob oord. Dat beeld heb ik nog steeds maar werd niet gesterkt door deze film. De vrij geniale slotscene oogde wel authentiek alsmede de bijzonder grappige scene waarin Brüno in een Jerry Springer-achtige show zijn adoptieverhaal uit de doeken doet.
Volgens mij worden er steeds een paar mensen ingelicht over de bedoeling van een scene en laten ze de rest van de omstanders onwetend en dus naturel reageren. Ik zit bij elke scene ook steeds te denken..is dit echt?

Van de week Borat weer gezien op tv, maar alle grappen waarmee hij een punt lijkt te willen maken zijn eigenlijk vooral erg onbeleefd terwijl de andere partij dat wel blijft (tot op zekere hoogte). De enige grappen waar ik om kon lachen zijn die dingen als de 69 met die dikkert en de achtervolging die daarop volgt of dat stukje met Pamela.

Black Metal Satanica
Docu over de Zweedse black metal scene, maar er loopt behoorlijk wat Noors doorheen. Watain liveshots door het verhaal van Dead en Mayhem maakt het ook wat chaotisch. Verder veel romantisering van vikingen gemengd met asatru peptalk en boos worden over de vreselijke dingen die de christenen allemaal gedaan hebben, de opwinding over die moord en doodslag is weinig misantropisch te noemen. De sfeer wordt wel donkerder als Ondskapt, Watain en Shining aan 't woord komen. Die zijn meer consequent al blijft het onduidelijk wat die peilloze duisternis van Watain behelst en waarom Kvarforth zo'n hekel heeft aan alles wat leeft en vrouwen in 't bijzonder.

Terwijl misogynie natuurlijk zo gristenlijk is als de pest ;) Nog serieuze aandacht voor Funeral Mist / Arioch / Mortuus, of alleen indirect via Marduk?

Zelfs geen Marduk. Eerst een stel bands waar ik niks van of zelfs nooit van gehoord heb en dan die tweede helft met de drie die ik al noemde.

Zelfs geen Marduk.

o_O ... ben 'm toch maar even aan het binnenhengelen.

Vermakelijk vond ik 'm wel. Maar ik vind muziekdocu's al gauw vermakelijk. Zelfs geen moeite gehad die recente Mayhem docu uit te zitten al is die niet best.

je hebt Anvil toch wel al gezien he Martijn?

de achtervolging die daarop volgt of dat stukje met Pamela

eensch, m.i ook het beste stukje. Bruno ga ik niet kijken hoor (zie bijvoorbeeld ook Vido Liber erover, http://www.xs4all.nl/~gert01/)

je hebt Anvil toch wel al gezien he Martijn?

Ja man!

Aangezien ik Brüno in tegenstelling tot Borat in de tv-serie al niet zoveel aan vond verwacht ik weinig van de speelfilm.

Ja man!

oh ja :) gelukkig maar :P

Into the Night
Into The Night kwam op 't forum van de I Love Everything-collegae ter sprake. Het zou een soort After Hours zijn, en dan heb je me meteen wakker. Die vergelijking loopt echter mank, wat niet wil zeggen dat het geen leuke film is. Into the Night is er meer een in de categorie Risky Business en Desperateley Seeking Susan. Met die laatste deelt 't bijvoorbeeld een prominente rol voor een popster. Daar Madonna, hier een besnorde David Bowie als hilarische geheim agent. Het Risky Business-element zit 'm er (naast onbestemde dingen als een raunchy eighties-sfeer) in het feit dat het plot wordt voortgestuwd door een simpele McGuffin, in dit geval gesmokkelde juwelen. Als de smokkelaarster (Michelle Pfeiffer) zich in 't begin omkleedt kreeg ik even 't idee dat ze die juwelen op een wel heel bijzondere plaats had verborgen. Het zal mijn dirty mind zijn. Al deze dingen gebeuren voor de ogen van een verbijsterde Jeff Goldblum, de king of gortdroog cool. Hij speelt een insomniac die door Pfeiffer wordt meegesleept langs dure hotels, Hollywood-sets en stervende miljonairs. Er moet tempo worden gemaakt want er zitten een stel wraakzuchtige Perzen achter ze aan. (Daar komen die juwelen vandaan) Bij vlagen is Into the Night, toch in essentie een vrolijke film, wat te grof. Mooi voorbeeld is een grap rond een hondje. Pfeiffer en Goldblum staan in paniek op een lift te wachten. Deuren open. Hondje blaft, waarna ze er als 'n gek vandoor gaan. "It's a nice dog" roept de oude man nog, regisseur Jack Arnold, een van de vele, vele cameos. Is grappig! Maar dan komen de slechteriken en ook bij hen slaat 't hondje aan...

Julien Donkey-Boy
Minste van de drie Korine-films. Deze kwam na Gummo en is een duidelijke herhaling van zetten, alleen nog wat grimmiger. Julien Donkey-Boy is een krankzinnig figuur, die zijn zusje heeft bezwangerd (of dat in elk geval denkt) Zusje is Chloe Sevigny die 'r met krulletjes op een of andere manier uitziet als die zangeres van the Moldy Peaches. Het zal de lo-fi sfeer zijn. Julien Donkey-Boy kreeg het Dogma-stempel van approval, alhoewel de soundtrack prominent aanwezig is. Gelukkig maar, want dat levert nog wel wat mooie momenten op met Jim 'O Rourke en Oval en meditatieve beelden van een ijsbaan. Naast een herhaling van zetten is dit ook een voorschaduw, want Werner Herzog is (net als later in Mr Lonely) aanwezig. Zijn scenes zijn weer bijzonder grappig, Herzog met een gasmasker op zoek naar een "natural high", of Herzog die zijn zoon in de winterkou op straat met een tuinslang nat staat te spuiten. (In zijn rare accent) 'Don't Shivel!' Diezelfde scene werd trouwens nog eens geparodieerd in Spongebob, can you believe it!

Electra Glide in Blue
Hele leuke film, eentje voor de filmnerds want regisseur James William Guercio maakte er sowieso maar eentje. (Hij hield zich vooral bezig als studiobaas en muziek-producer) Het was me in In Cold Blood helemaal niet opgevallen dat Robert Blake zo'n klein mannetje is. Hier wordt daar de komische nadruk op gelegd, hij speelt een gespierd motoragentje (en befkoning) die droomt van een baan bij de "homicide squad". De woestijnbeelden in Arizona lijken op die in Zabriskie Point en de motorgangs die rondrijden zijn meer Easy Rider. (Ergens moeten de agenten een concert bewaken, ik dacht gaat 't nog mis a la toen met Hell's Angels en Rolling Stones)
In 't intro valt al een dode, waarvan je later kan afvragen hoe de schuldige zo'n gewiekst plan had kunnen bedenken. Blake maakt eindelijk zijn promotie, maar merkt al snel dat homicide een nogal nare divisie is. Dan kun je beter in de schaduw een stripje zitten lezen zoals zijn besnorde collega doet. Electra Glide gaat echter niet om bloed, het gaat om de fraaie beelden (Conrad Hall) en muziek (deels van de regisseur zelf) Een prachtmoment is als de orkestrale ouverture uit 't begin na zo'n honderd minuten terugkeert. Het lijkt een mooi open einde van de film, maar we gaan nog even gewelddadig door. Was er eerst op tegen, maar de 7 slow-motion minuten met een nummer van Chicago en Guercio zijn dermate mooi dat ik van gedachten veranderde.

Casa de los Babys
Zou die John Sayles nou nooit 'ns wat anders willen doen dan een mozaiek-verhaaltje. Het huis van de baby's is een door nonnen geleide baby-kliniek. Mexico heeft vele tienerzwangerschappen (en meer ellende) dus er zijn genoeg baby's ter adoptie. Ze worden vanuit daar verdeeld, waarna 't verhaal om een stuk of wat Amerikaanse vrouwen gaat die wachten tot hun baby beschikbaar komt. Hun gelummel en gekibbel wordt doorsneden met akelig politiek-correcte Mexicaanse passages, gekanker op de imperialisten van Amerika en wat sneue lijmsnuivertjes. De groep vrouwen blijven allemaal typetjes, al is Marcia Gay Harden wel lekker slecht als zeepjes-jattende botterik. Daryl Hannah en Maggie Gyllenhaal hebben een mooie dialoog als de eerste vertelt over haar verloren baby's terwijl ze Maggie masseert. Ander aardig momentje is de non-dialoog tussen de schattige Ietse Susan Lynch en een Mexicaans kamermeisje, die elkaar allebei zielenroerselen opbiechten zonder elkaar te verstaan. (Beetje gemaakt ook wel, zals de hele film_

Olaf had op 21 januari dit jaar op deze lange pagina al de zeer donkere komedie Stuck (Stuart Gordon, 2008) opgemerkt. Hoe realistischer het gegeven in films van de maker van Re-Animator (1985), hoe heviger de horror. Ik moest zelf niet aan Cronenberg denken, maar aan Misery (Rob Reiner, 1990) met als grote verschil dat de boosdoener ditmaal geen geobsedeerde fan is. Integendeel.

Verder zag ik de afgelopen tijd onder meer veel oudjes waaronder Pilgrimage (1933) (het eerste meesterwerk van John Ford na zijn productieve ‘stomme’ periode), The Young One/La Joven (Luis Buñuel, 1960) (rassengeschillen en hypocrisie op microniveau in een sterke Engelstalige film uit de Mexicaanse periode van Buñuel), Two For The Road (een scherpe relatiekomedie uit 1967 met Albert Finney en Audrey Hepburn, waarin vier verteltijden vaardig door elkaar heen worden gemonteerd), Satyricon (Federico Fellini, 1969) (geen idee waar het allemaal precies over gaat, maar wat ziet het gefantaseerde oude, afbrokkelende Rome er fenomenaal uit – een aaneenschakeling van onvergetelijke beelden) en The Shadow Boxer/Tai Ji Quan (Hsueh Li Pao, 1974) (dramatisch slechte kungfu uit de studio’s van The Shaw Brothers met lachwekkende zooms en slechte mannen die constant heel slecht lachen voordat ze weer iets slechts uithalen).

En een paar recentere films: Frozen River (Courtney Hunt, 2008) (inderdaad: degelijk mensensmokkel/armoededrama dat gedragen wordt door actrice Melissa Leo), L'Instinct De Mort + L'Ennemi Public N°1 (Jean-François Richet, 2008) (beter bekend als Public Enemy Number One (Part 1 + 2), met glansrol voor Vincent Cassel als de charismatische misdadiger Jacques Mesrine) en The Mourning Forest (Naomi Kawase, 2007) (lijkt bijna te bezwijken onder de symboliek, maar wist mij desondanks meerdere malen te ontroeren)