Filmforum

Blade Runner: The Final Cut (Ridley Scott, 1982/2007). Okay, okay ik neem het hoongelach graag in ontvangst. Ik heb inderdaad, voor een overigens lachwekkend lage prijs, de boxset met 5 DVDs aangeschaft. Gisteren dus meteen The Final Cut gekeken en inderdaad Scott heeft gelukkig geen Lucasachtige digitale geschiedsvervalsing gebezigd. Ben er nog niet over uit of er iets is toegevoegd. Het is in wezen de Director's Cut met nieuwe eenhoornscene. Fans van het idiote einde en Fords film noir gebabbel kunnen op DVD3 hun hart ophalen want daar staan nog 3 versies op. Wat dus wel? Nou, de film oogt en klinkt na restauratie geweldig. Superscherpe beelden waardoor er veel meer details opvallen en Scotts toch wel erg briljante kleurgebruik een hoofdrol opeist (het blauw gaat nu veel meer richting smaragd waardoor het allemaal nog net meer Aziatisch aanvoelt.) Elk piepje en synthplopje is hoorbaar. Op naar de documentaire van 3 uur! En dan zag ik jullie tzt op de site wel door over de film. :)

wij wachten zelf op de 66-delige boxset, waarin elke scene in 314 versies langskomt (+ de mogelijkheid om zelf aan de geluids- en beeldmix te sleutelen)

;)

Ik ga me beperken tot de 2-disc editie. Die docu duurt trouwens maar liefst 3 en een half uur. En dan zijn er ook nog 's drie commentaren.

Ja, die 5-disc is voor nutters maar voor die 7 euro meer kon ik het niet laten. Die oude versies interesseren me niet meer maar de Workprint op aparte DVD lijkt me nou wel geinig om een keer te zien.

Heb vandaag 5 films gezien op het Filmfestival, waarover later meer...

Al quoloub al mouhtariqua (dir. Ahmed El Maanouni)
Om zeven uur op om naar de film te gaan, het is eens wat anders. :D Gelukkig een ijzersterk begin, deze zwart wit geschoten zoektocht (om de oogverblindende schoonheid van Fes te temperen) van een Frans Marokkaanse architect. Als een thee verkoper ineens in zinger uitbarst lijkt het alsof we in een musical zijn beland, wat ook wel een beetje zo is, maar omdat het heel goed ingebed en vrij traditioneel waardoor het erg goed uitpakt. Het riekt naar oriëntalisme maar het lijkt er toch echt op dat poëzie en zekere diepere waardering voor het leven daar de gewoonste zaak van de wereld is. Kritiek op een Libanese film in de VPRO gids over de hoeveelheid muziek en spreekwoorden lijkt zoiets als zeggen dat het jammer is dat ze allemaal zwart haar hebben. De lelijke kanten worden heus niet genegeerd, de oom van architect toont wat akelig kan zijn in het leven van een jonge Marokkaan. Erg mooie film.

Andarilho (dir. Cao Guimarães)
Ook mooi is deze Braziliaanse film, die drie zwervers volgt op hun reis die eigenlijk nergens heen gaan. Een van hen gaat te keer als een lager wal geraakt Mikko Aspa (Deathspell Omega) over de kwaardaardige aard van de schepping. Anderen zullen denken dat ie er maar op los zwamt, dan nog is ie grappig en onderhoudend genoeg. Zijn rants worden afgewisseld met langdurige sfeerbeelden met organische drone als muziek. Veel videokunst die ik zag vond ik maar waardeloos, maar dit was buitengewoon fraai. Een verhaallijn werd niet gemist die al die schoonheid.

Nûba d'or et de la lumière (dir. Izza Génini)
Een docu over de Marokkaanse Arabo-Andalusische muziek "el ala" die populair is van hoog tot laag. Gezinnetjes, religieuzen, zakenmensen, allemaal gaan ze loos op de 14 eeuwen oude suite die invloeden uit Joodse, Moslimse en Christelijke tradities in zich draagt maar ook uitdraagt. Uitwaaierend naar Hebreeuwse flamenco en Europese oude muziek, maar het lied, de suite is al eeuwen hetzelfde. Het is enigszins vergelijkbaar met de Osmaanse "fasl", maar ook Indiase rag, niet in het minst door het koppelen aan tijden van de dag e.d.. De vier snaren op de oud die gekoppeld waren aan de vier sunnah kwam echter nergens terug, want alle overige ouds in beeld waren blijkbaar moderner besnaard (6, waarvan 5 dubbel). De rabab was ook grotendeels verdrongen door gewone viool, hoewel nog steeds op de knie steunend. Ook daar weer opvallende 'zware' en diepzinnige teksten voor zo'n volks gebeuren. "een bloem geplant door seculiere hand maar gecultiveerd door Plato"... heb je even voor mij? Digitaal geschoten, dat was wat minder, maar de muziek maakte het helemaal goed.

The Cabinet of Dr. Ramirez (dir. Peter Sellars)
Een stomme film uit 1990. Soort Koyaanisqatsi meets Office Space... Topheavy muziek van John Adams en het gebrek aan gesproken woord behoorlijk zware kost. Een zeer vrije remake van iets wat ik niet ken (Het kabinet van Dr. Caligari), maar wel wat verwijzingen naar de stomme film, soms in de muziek maar ook het karikaturale acteren. Apart, zoals je dan nietszeggend kunt zeggen.

Le Tueur (dir. Cédric Anger)
Een stuk lichter, om niet te zeggen banaal, is dan 'De Moordenaar'. Een huurmoordenaar ziet zijn missie onder zijn ogen steeds complexer en emotioneler worden, had spannend kunnen zijn, maar er wordt werkelijk niets aan de verbeelding overgelaten en uiteindelijk sleept het zich naar een einde.

Drie erg goede, een interessante en een matige film, aardige score lijkt me.

Gisteren Martijn in het voorbijgaan nog gezien. Zelf vier door mijn broertje uitgekozen films gezien:

What on Earth Have I Done Wrong? (Taiwan, Doze Chen-zer Niu)
Regisseur van populaire Tawainese tv-soaps en shows probeert een serieuze film te maken en gaat ondertussen ten gronde aan drank, drugs en vrouwen. Best wel Less Than Zero in Taipei eigenlijk. Iedereen speelt zichzelf zo een beetje, zodat het allemaal heel meta is. Ook dat kennen we inmiddels wel. Hipster-drama zou je het kunnen noemen (zie ook de interieurs), maar het is ondertussen wel heel degelijk geschreven en geacteerd, waardoor een 2,5/3 uit 5 wel wordt gehaald.

Recycle (Nederland/Jordanië, Mahmoud al-Massad)
Documentaire over Abu Ammar, moslim-fundamentalist uit Zarqa, inderdaad: de wijk van Zarqawi. Ammar heeft zelf in Afghanistan gevochten, maar is (inmiddels?) wat meer de theologische studieuze kant opgegaan. Hij probeert rond te komen door karton te recyclen met zijn zonen en dochters, auto's te verkopen in Baghdad en uiteindelijk zelfs te emigreren naar de VS, omdat de Jordaanse autoriteiten hem na de bomaanslagen in Amman alle fundi's hard aanpakken.
Aardig en genuanceerd inzicht in zowel het dagelijks leven als de ideologie van orthoxe moslims. Abu Ammar heeft het bijvoorbeeld niet op Bin Laden en buurtgenoot Zarqawi. Laatstgenoemde was een lapzwans die opeens het licht zag en daarom voor iedereen uit zijn buurt totaal ongeloofwaardig is. Helaas wat verkeerde keuzes in de montage, die pas bij de Q&A met de regisseur opgehelderd werden. Erg belangrijk voor de ontwikkelingen is bijvoorbeeld dat Abu Ammar gebrouilleerd is met zijn vader, die daarom zijn huis en winkel heeft ingenomen, wat heeft geleid tot Abu Ammars financiële sores. Alleen waarover die ruzie gaat kom je nooit te weten in de film.

Let the Right One In (Zweden, Tomas Alfredson)
Oskar wordt gepest op school, maar gelukkig is daar zijn nieuwe buurmeisje Eli, dat ook altijd 's avonds op de binnenplaats komt spelen. Zij leert Oskar van zich afbijten (nudge nudge, wink wink), hij leert haar Morsecode en er bloeit iets moois op, terwijl ondertussen de zo rustige Zweedse buitenwijk wordt geteisterd door een reeks brute moorden.
Let the Right One In is Fucking Amal meets George Romero's Martin, maar het is vooral erg Roald Dahls zwarte humor. Fantastisch entertainment en waarschijnlijk een grote hit (ik vrees ook voor een Hollywood-remake, wat gegarandeerd een ramp wordt, omdat Hollywood en ontluikende broeierige romantiek tussen twaalfjarigen geen gelukkige combi is.)

The Unseeable (Thailand, Wisit Sasanatieng)
Thaise spookhuisfilm volgens The Ring/The Grudge-formule (hoewel er ook wel wat Suspiria in zit.) Erg ouderwetse aandoende horror, inclusief een flinke lading melodrama met alle remmen los. Dit vooral dankzij hoofdrolspeelster Siraphan Wattanajinda, die overacteert in dezelfde mate als ze knap is. En dat is dus zo erg:
http://www.eatmybrains.com/images/news/bkkiff12.jpg
Regisseur Sasantieng heeft ook bedacht dat goede visuele effecten duur zijn, maar audioeffecten relatief goedkoop en minstens zo effectief. Dus kraakt werkelijk elk plankje en gaat de soundtrack regelmatig van BOE! En dan dus echt op sunn0)))-geluidsniveau.

My Left Foot
Voor de liefhebbers van Diving Bell.. Denk ik, want die heb ik nog niet gezien. Hier is de held/slachtoffer al vanaf zjn geboorte verlamd, hij kan alleen zijn linkervoet bewegen.. Waarmee hij dan natuurlijk glorieuze dingen bereikt. (Namelijk schilderijen maakt en een boek schrijft)
Klinkt allemaal vreselijk.. En er zijn ook momenten dat het allemaal uit zo'n waargebeurd verhaal film komt. (Het is trouwens ook een waargebeurd verhaaal) Maar dan is daar nog de hoofdrolspeler Daniel Day-Lewis die, zoals altijd, onwaarschijnlijk intens speelt.

The Last Temptation Of Christ
Willem Defoe als Jezus.. Het is wennen. Jezus is hier een blaaskaak met een te groot ego. (Ik snap ineens Jim Morrison's fascinatie voor contemplatie in de woestijn)
Echt interessant wordt het pas als de man aan het kruis hangt, waarna een Michaella Krajicek look-a-like verschijnt, die 'm meeneemt als laatste poging om 'm te verleiden tot het "slechte".

Life Is Sweet
Hoe doe ie 't toch, die Leigh. Hij presenteert heer extreem flauwe (maar zeer grappige) personages die uit een Klokhuis-sketch lijken te komen (denk aan de kok die vanalles in zijn soep gooit) die dan toch wel erg menselijk blijken te zijn, zozeer dat er net zo goed aangrijpende momenten in de film zitten.

Zidane A 21st Century Portrait
"Tikkie" teleurstellend. Alle pogingen tot arty beeldbewerking e.d. zijn irritant. Wat overblijft is een redelijk fascinerend inkijkje in hoe Zidane zich over een veel beweegt: sloffend als een oude man. 1e helft komt hij nauwelijks in 't spel voor, hij roept alleen maar "a y".. Opvallend hoe eenzaam hij dan lijkt. Er gebeurd iets opwindends, merken we aan 't publiek, en Zidane legt een polletje recht.
In de rust heeft de film 1 mooi foefje, een foto van een aanslag in Irak waar dan een jongen in een Zidane-shirt staat, zodat het even lijkt alsof de ziel van Zidane als het ware overal is.
Tweede helft gaat het beter vanaf het moment dat eindelijk een medespeler Zidane aanspreekt, ik dacht Roberto Carlos, die ZELF de bal vraagt (ipv omgekeerd) "Zizou!" Meteen komen er mooie acties.. En dan ineens de al eerder besproken rode kaart. Blijft een curieus moment, ze staan voor, Zidane zit op dat moment niet slecht in de wedstrijd.. De film bouwt het goed op. En dan is 't in een vloek en een zucht voorbij. Anti-climax. Misschien was het gewoon de schuld van de scheidsrechter, die 'm niet mag. Zidane heeft 'm al eerder onaardigheden toegevoegd (die lang niet allemaal door de regisseurs werden "doorgelaten")

(Roberto Carlos lijkt sowieso zijn beste vriend in 't veld. En ook in de slechte 1e helft is Zidane nog wel verrekte handig met de bal en zijn dribbelen is ook heel liefdevol)

Maar niettemin was Life Is Sweet de enige echte aanrader van deze 4.

Ik zit met een kapotte computer. Wat is jullie excuus....;)

hier draait ie nog.

Alles Is Liefde
Had eigenlijk niet zo'n zin de elitaire lul uit te hangen.. De film is ook zeker niet dramatisch slecht, maar nu had ik toevallig een Love Actually fan naast me zitten en die nam mijn taak over. "WAARDELOOS" "EEN 4!" En dit dus echt een afgevaardigde uit de doelgroep.
Nou dan durf ik ook wel.. Slecht geacteerd, door een pathetisch grote eindeloze stoet bekende Nederlanders.. Ik bedoel Wendy van Dijk.. alsjeblieft :( En dan natuurlijk nog al dat plagiaat. Er zijn geen momenten die NIET gejat zijn. Dieptepunt wat mij betreft het liedje Everybody's Got To Learn Sometime, om even die Eternal Sunshine magie op te roepen..
(on the elitaire + side.. Anneke Blok (meteen op de voorkant van Volkskrant magazine en die zwerver (meteen een interview in Vrij Nederland) Ook de milde satire op de zucht naar sensatie van tv-makers was wel geinig.

Morvern Callar
Een film waarvan het boek waarschijnlijk beter is. Nu zijn alle (vermoedelijke) "monologues intérieurs" vervangen door eh NIETS. Samantha Morton hangt wat rond in een Schots landschap en in Spanje. Haar vriendje heeft zelfmoord gepleegd met achterlating van een roman. Zij doet het enige juiste.. (is het wraak?) Nee ze delete het niet.. Alleen ZIJN naam. Nou dat was dan in de 5e minuut het leukste moment van de film.
Oh vriendje heeft ook een cassettebandje achtergelaten, wat de regisseur de mogelijkheid geeft om wat leuke muziek te laten horen. (Can, Aphex Twin)
maar verder vooral *gaap*

Ponette
Sterk begin. Een meisje in een (ziekenhuis)bed. Haar arm in 't gips. Pa tekent een hondje erop. Het gaat slecht met moeder zegt ie. Ze rijden naar huis terwijl de man foetert op het "slechte" rijgedrag van moeder. Moeder sterft. Vader verdwijnt en laat 't meisje achter om zelf maar het verlies te verwerken. Ze wacht op Jezus en God en haar moeder.
Zeer knap geacteerd van het jonge meisje. Of is 't acteren? Ik bedoel.. Hoe doe je dat met kinderen van 5 werken. Heel veel opnames maken en die paar juiste momenten erin laten vermoed ik.
Film "delivert" niet helemaal. Daarvoor zijn er te weinig personages naast Ponette die echt diepte krijgen.. En ook 't "magisch-sentimentele" einde had niet gehoeven van me. Aan de andere kant is 't misschien ook wel de enige optie om er als kind mee te "dealen".

(internet heeft alle antwoorden en het klinkt logisch: het schijnt dat de regisseur zachtjes aanwijzingen gaf, op een "apart" geluidsspoor, die er later weer uitgefilterd zijn)

anekdote die dan langs komt: om de kinderen op Berlin van Lou Reed te laten huilen vertelde de producer ze dat hun ouders net waren vermoord. (waarschijnlijk een urban myth maar toch :D)

Wat is jullie excuus....;)

Dat ik die Blade Runner documentaire Dangerous Days in etappes heb gekeken. Ongelofelijk eigenlijk na 3,5 uur zat ik nog steeds met een "had nog wel een uurtje bij gekund" gevoel (dat uur(tje) zit eigenlijk nog verdeeld over die andere DVDs, maar goed.) Wel grappig om te horen dat Monique van der Ven had meegedaan voor de rol van Pris.

The Walker (Paul Schrader, 2007) – volgens de regisseur is het hoofdpersonage Carter Page III (soms oneerbiedig uitgesproken als Carter Page The Turd) een variant op Schraderes eerdere creaties Travis Bickle (Taxi Driver), Julian Kaye (American Gigolo) en John LeTour (Light Sleeper) en is hij deze keer volledig uit de kast gekomen. Carter (Woody Harrelson met een zichtbaar in de weg zittende gebitsprothese) is een walker in hogere kringen te Washington DC. Hij is een veilige (want homoseksuele) gezelschapsman voor welgestelde dames van politici die zelf geen tijd hebben met hun echtgenotes naar de opera te gaan of een potje met ze te kaarten. Hij roddelt gezellig mee en is zo op de hoogte van alle achterklap in politieke kringen. Als een van zijn vriendinnen haar geheime minnaar dood thuis aantreft neemt Carter haar in bescherming, met alle negatieve gevolgen voor zijn eigen carrière. De complexe moordintrige wordt voornamelijk verbaal toegelicht waardoor de aandacht makkelijk verslapt. Ondanks het Capitool aan de horizon en de geëngageerde kunst van Carters vriendje Emek (de Duitse acteur Moritz Bleibtreu) is The Walker geen politieke film. Hierdoor boet het verhaal aan meerwaarde in. Als thriller schiet het verhaal tekort (mede door de complexiteit) en dus blijft een aardige karakterschets over en ben je overgeleverd aan de acteerprestaties. De verwijfde Woody Harrelson heeft me iets teveel maniertjes om een echt persoon achter zijn rol te zien. The Walker zit vol capabele acteurs: o.a. Kristin Scott Thomas, Lauren Bacall, Ned Beatty en Lily Tomlin en kortere bijdragen van Mary Beth Hurt en Willem Defoe. Auteur/regisseur Paul Schrader is wel weer sterk in zijn dialogen en oneliners en dat maakt het geheel net voldoende. Verplichte kost is dit zeker niet.

The Libertine (Laurence Dunmore, 2004)
De titel is fout. Van een libertijn verwacht je feestelijk hedonisme. John Wilmot, Earl of Rochester heeft als getalenteerd schrijver meer last van een soort writer's block, waarbij hij niet kan voldoen aan zijn eigen perfectionisme. Dan maar drank, gokken en vrouwen, wat Johnny Depp de kans geeft de zoveelste variatie op zijn vaste excentriekeling neer te zetten. John Malkovich verrast daarentegen juist als stoïcijnse en uiterst redelijke koning Charles II, een man die het talent van Wilmot ziet en probeert dat meesterwerk dat erin zit eruit te krijgen. In een memorabele scene geeft hij Wilmot een ananas (het is 1660!): fruit uit Zuid-Amerika in Engeland, allemaal dankzij een beetje inspanning en doorzettingsvermogen. Als dank wordt hij voor paal gezet voor de Franse ambassadeur. Ook Elizabeth Barry (Samantha Morton), een actice waar alleen Wilmot het talent van ziet en dat er weet uit te krijgen door haar het doorzettingsvermogen op te leggen dat hij zichzelf niet op te leggen en zijn ware liefde, probeert hem te overtuigen toch vooral iets nuttigs te presteren, maar tevergeefs.
Zoals al blijkt is Wilmot een behoorlijk vervelend mannetje. Maar dat geeft hij zelf ruimhartig toe en hij is ook behoorlijk snedig. The Libertine is een verfilmd toneelstuk, wat betekent dat de dialoog of bovengemiddeld scherp is of bovengemiddeld pompeus, waardoor bewondering en irritatie elkaar gedurende de film afwisselen. Depp doet dus ook weer zijn vaste ding, maar hij doet dat altijd wel leuk en de rest van de cast bestaat uit louter topacteurs. Bovendien ziet het er allemaal fantastisch en volgens mij ook historisch correct uit (art direction van Ben van Os): edelen in dure kleding met vieze handen die enkeldiep door de modder van de Londense straten lopen, omringd door varkens en ratten. Door de realistische verlichting met alleen kaarsen en olielampen is al die modder dan ook nog in fotogenieke zware slagschaduwen gehuld.

August Underground's Mordum
Aan de ene kant kneep ik 'em wel een beetje, maar ik was toch nieuwsgierig door de relatie met een van de beste death metal albums ooit (Blood Delirium van The Ravenous). Uiteindelijk viel het mee, of eigenlijk tegen. De film is een soort Blair Witch Chainsaw Massacre, een groepje perverse kids vastgelegd op korrelige en onstabiele handheld. Een aaneenschakeling van marteling en mishandeling en onsmakelijk gedoe met genitaliën. Door de manier van filmen vraag je je regelmatig af wat nou helemaal gebeurt. In principe is het gewoon uitbeelden van teksten van Autopsy/Abscess e.d., maar anderhalf uur lang er naar kijken, wetend dat het toch niet echt is, resulteert door het ontbreken van een verhaal vooral in verveling. Gesneden in een 3 minuten videoclip voor The Ravenous is dit effectiever dan een hele speelfilm, sterker nog, die plaat afluisteren is verontrustender dan de film. Een mislukt gedrocht, enkel de Herzog-iaanse coda van een kat die met z'n prooi speelt is nog wel aardig.

Werchmeister Harmóniák
IJzig kalm, melancholieke om niet te zeggen depri muziek.. die evengoed nog wel gelijkzwevend is, terwijl de film een aanklacht is tegen dat compromis van de "Verlichting". Tegelijkertijd is er geen weg terug... en nog wat, maar het moet allemaal nog even bezinken/gecontempleerd worden...

Werckmeister, van Béla Tarr, dus...

Dead or Alive (Miike Takashi, 1999)
Oudje van Takashi. Begint in stijl, wordt dan een vrij standaard b-yakuzafilm, zij het met vlagen van typische Takashi waanzin, om volkomen geschift wijze te eindigen. Wel de minste Takashi die ik tot nu toe heb gezien.

Osama
Typische wereldcinema, wel aardig. De Leffe spot 'verder genieten?' was wel tamelijk misplaatst.

Thirty Two Short Films About Glenn Gould
Echt nuttig om te kijken als je niks van Gould weet, dacht ik, dus snel even de Wikipedia-entry doorgezapt. Nou al die feitjes kwamen fijn terug in de film. Zijn leven verteld in extreem korte fragmentjes, animaties, interviews. En het werkt ook nog!?! Gould is natuurlijk een held met zijn afkeer van optredens en tradities en ander maf gedrag.

Alice Doesn't Live Here Anymore
Debuut van Scorsese. Beetje een nikserige film. Alice's echtgenoot sterft, zo erg vindt ze dat niet want hij sloeg haar. Ze gaat met haar twaalfjarige zoontje op weg naar Monterey, California maar blijft ergens halverwege in het midden van nergens hangen. Leuk aan de film is het talloze gekibbel en gegein tussen de twee. Maar het einde is wel sentimenteel goed (misschien bedoelde Scorsese het ironisch)
Leukste grap is echter Jodie Foster. Althans, in de voortiteling kwam haar naam langs, dus ik denk ze is 't kleine meisje uit de prelude (een jonge Alice) En verder zag ik ze niet meer. Al was het wel vreemd dat het jongetje waarmee zoonlief bevriend raakt zich Audrey noemt.. Nou ja dat was ze dus :)

Fitzcarraldo
Caruso! CARUSO! Als ik dat had geweten had ik de film wel eerder gekeken. Het is een wispelturig, grillig ding waar toch wel meer in had gezeten, maar Herzog is rusteloos. Er zijn momenten dat ie een mooi muziekje introduceert + mooie beelden, maar dan 20 seconden later weer verder zapt. Ik kan wel 10 minuten naar die boot over de berg kijken.. Het einde was ik ook niet zo blij mee, zitten we net in een geweldige mindstate komt er een soort deus ex rivier-machina voorbij. Toch jammer.
Maar waar (bewust natuurlijk) Aguirre potsierlijk is, is Fitzcarraldo een lieve gestoorde held.

Charade
Had het wel even gehad klaarblijkelijk met dit soort films. Weer die "goofy" Cary Grant (zou die man nou in 't echte leven ook zo flauw zijn) en weer de graatmagere Audrey Hepburn die perfect gekleed voor fouten mannen vallend avonturen beleeft. (Iets met 250.000 euro 4 schurken en een hoop plotwendingen over wie schurk is en wie niet)

"en ander maf gedrag"

Nou ja dat vind ie juist leuk natuurlijk. :)

"Mozart died too late rather than too soon."
--Glenn Gould

Heb dankzij de cyberDVDruilbeurs 2001: A Space Odyssey weer eens bekeken. Wel erg mooi, zo scherp op DVD. Film is opeens veel minder traag dan ik me kon herinneren. Sommige effecten beginnen wel erg te dateren andere zijn nog onovertroffen (en die sterrentunnel die de eerste keer wel een half uur lang voelde wordt ook steeds korter.) Verder blijft het, als je even het hele gewicht van Kubrick! 1968! Kael-haat-de-film! een onwaarschijnlijk brutale film. Aan de andere kant ook wel een ideale film om als jonge tiener te zien omdat het een andere soort film introduceert dan je gewend bent, met creepy muziek, lange shots, bizar einde. Mijn dochters kwamen toen HAL gek werd erbij zitten en bleven tot mijn verbazing de film uitkijken. Ligeti vonden ze eng maar de kosmische baby was natuurlijk vet cool.

Als we de Roger Cormanproductie Boxcar Bertha (1972) en het officiële debuut Mean Streets (1973) meerekenen is Alice Doesn't Live Here Anymore (1974) de derde speelfilm van Scorsese. Een typisch Oscarvehikel voor actrice Ellen Burstyn die het beeldje dan ook mee naar huis mocht nemen. Als je heel goed oplet zie je Diane Ladds dochter Laura Dern een ijsje eten en Jodie Foster rondhuppelen.

Na Fitzcarraldo kan Ludo meteen door naar Burden Of Dreams. :-) Deze documentaire is stiekem eigenlijk beter dan Fitzcarraldo zelf.

ja Burden of Dreams stond al in vette letters op de lijst. Nu moet ik 'm eigenlijk snel zien dan..

Geen idee hoe Alice als debuut in mijn hoofd kwam te zitten.. Dern niet gezien, vermoedde al wel dat die ene serveerster haar moeder was.. Scorsese had zelf ook nog een cameo (las ik achteraf) (natuurlijk in die bar)

Dolls
geloof dat ik 'm uit deze draad had opgepikt. Terecht, want een interessante film van de altijd boeiende Takeshi Kitano. Begint bijna Bin-Jip-achtig, het zwijggehalte is sowieso groot.. 3 verhalen door elkaar heen, allemaal onbeantwoorde/verbroken liefdes.. En dat allemaal zeer gestileerd, als een parabel, met allerlei diepzinnige Japanse cultuurverschijnselen.. (Denk ik) Beetje Milennium Mabo, Tony Takantani + wat Yakuza's want ja dat kan Takeshi niet laten natuurlijk. Zieligst is het gedoe rond een curieus stukje speelgoed.. Fluitje met balletje + netje. Japanners...

Michael Clayton
Film die heel, heel veel rookgordijnen (gokschulden, shit in de familie, echtscheidingen, allemaal irrelevant) opwerpt, maar diep van binnen toch vrij leeg is. Wat niet wil zeggen dat het geen vermakelijke film is, maar hij is ook zo weer uit je hoofd. Da's jammer, want het begin is wel creepy, Lynchiaans met paarden in de mist. Daarna zien we hoe George Clooney daar gekomen is.. Hij is een fixer, ik zweerde dat ik al eerder een film zo zag beginnen. Advocaat/fixer komt om de afwikkeling van een auto-ongeluk in goede banen te leiden.. Maar waar? Deze film gaat echter over heel iets anders (nu raak ik ook alweer verstrikt) want daar is de altijd geweldige Tom Wilkinson, als advocaat van de duivel die zich bedenkt. De genetische modificatie-bedrijven hebben 't weer gedaan, Tilda Swinton is femme fatale en George Clooney eh ja.. Rolt er min of meer bij toeval in. Ik vind zijn karakter weinig gemotiveerd.

Total Recall
Tijd voor wat kazigs. "Consider that a divorce!"
Wel een slim verhaal dacht ik halverwege. Oh ja, dat kwam natuurlijk door Philip K. Dick. Verhoeven is natuurlijk vooral geinteresseerd in dwerghoeren en drietietmutanten. Blijft de vraag, waarom hadden die "aliens" zelf die fijne reactor niet aangezet? Enneh dat kekke gadget wat Arnie en 't meissie in 't slotgevecht gebruiken om een realistische schaduw van zichzelf te projecteren, waarom zat dat eigenlijk in zijn koffer, als die koffer toch door de slechterik was neergelegd. Hij helpt 'm alleen maar.. ;)

Mijn computer doegget weer!! De laatste keer dat ik eerst een moederbord laat vervangen om er vervolgens achter te komen dat de harde schijf het weliswaar nog doet, maar niet heel goed zodat deze ook vervangen moet worden. Volgende keer gewoon een nieuwe. Heb mijn tijd besteed met opnieuw kijken van een paar favorieten, zoals Cyclo en Millennnium Mambo. Met name laatste bracht me weer in vervoering en de meerwaarde van herbezien was groot. Wat werkt die pesterige voice-over toch goed, die steeds verraadt wat er staat te gebeuren, en zo het beetje verhaal dat er nog inzit bewust naar de achtergrond dringt..

Dolls vond ik wel aardig, al vind ik het voooral een film waarvan het idee beter is dan de film. Eigenlijk is dat hele touwtje maar een heel erg bedacht 'construct' natuurlijk, dat voor mij maar niet wil gaan leven. Wel mooi geschoten.

Goed, mijn pc is weer klaar voor wat actie, met vers geinstalleerde laatste versies van alles. (Wat is die laatste versie van Azureus lelijk, godskolere!).

Ja, ik heb Azureus expres nog niet geupdate. Tenminste, geen echte.

@Ludo: Michael Clayton - Hij is een fixer, ik zweerde dat ik al eerder een film zo zag beginnen. Advocaat/fixer komt om de afwikkeling van een auto-ongeluk in goede banen te leiden.. Maar waar?

A Little Trip to Heaven? Of misschien nog ouder: het busongeluk in The Sweet Hereafter? Het hoogtepunt van Michael Clayton blijft voor mij de ijskoning Tilda Swinton. Een Oscar in de categorie Beste Vrouwelijke Bijrol meer dan waardig.

The Sweet Hereafter zal 'm zijn geweest. Toch had ik idee dat in de film waar ik aan dacht (het zal 'n verknipte deja-vu geweest zijn) het ging om een dure auto. Ik bedoel, maffia-style..

In het intro van de film dacht ik nog dat Swinton een journaliste was... (?!)

Geen stukje op Vido's log over Clayton? Of nog niet in het archief ge-eh-archiveerd.

Nee, Clayton wist niet genoeg bij me los te maken om er over te willen schrijven. De tijd ontbreekt ook vaak om over alles iets te noteren. Deze week ben ik alleen maar toegekomen aan het blockbusterachtige The Mist. Hopelijk morgen nog iets over het best wel interessante Coeurs / Private Fears in Public Places (2006) van oudgediende Alain Resnais.

Best wel interessant. Ja, dat vond ik ook ongeveer.

Nee, Clayton wist niet genoeg bij me los te maken om er over te willen schrijven.

Zul je zien dat ie Oscar voor beste film wint..

Blade Runner: The Final Cut dus, nu met toegevoegde hyperlinks. :)

The King of Kong (Seth Gordon, 2007). Vrij geniale documentaire die al door zijn bizarre onderwerp fascineert nl. wie is de beste Donkey Kong speler van de wereld? Aan de ene kant Billy Mitchell, legende in de gameswereld, die het record al sinds 1982 in handen heeft. Aan de andere kant Steve Wiebe, een onbekende, die na ontslag op zoek naar focus maar het wereldrecord DK gaat verbeteren. En dan heb je een klassiek Amerikaans verhaal. Billy, een narcistische drol, die met dramatische platitudes strooit, is de gevestigde orde met een verzameling nare kontlikkers. Billy, family man (inclusief cute kinderen die rake opmerkingen plaatsen), in-en-in goed, wordt steeds gepiepeld terwijl hij alles volgens de regels doet. Erg spannend, vaak dacht ik "dit kan gewoon niet echt zijn" en natuurlijk een vette metafoor voor Amerika en andersoortige grote gebaren.

(op zijn Ludo's ben ik natuurlijk meteen er om heen gaan lezen...ja hoor allemaal controverses.)

doet me denken aan een geniale jeugdfilm The Wizard (http://www.imdb.com/title/tt0098663/), waar een getraumatiseerd jongetje met wat maten Amerika doorlift zodat ie mee kon doen aan Super Mario Bros 3 wedstrijd :) (fictie dat wel..)

Gegen Die Wand
Snap geen reet van hoe die mensen in mekaar zitten dat ze van alles zo'n enorm probleem maken. Het zou allemaal best gezellig kunnen wezen als ze eens niet zo moeilijk deden. Regisseur Akin weet het verhaal echter zo te vertellen dat ik er toch door gegrepen word en dat is wel een prestatie te noemen. Leuke muziekkeus ook, van Maceo Parker (in persoon zelfs) naar Sisters of Mercy, via Fanfare Ciocărlia naar Cem Karaca en dan weer Wendy Rene. Het meest indruk maakte echter het liedje dat de oom van Cahit zingt voor Sibel, voor z'n saz-imitatie.

The Halfway Cloud
Rare film, volgens mij over het afgestompt raken door de make-belief van de moderniteit. Alles ingeblikt en mooier gemaakt dan het is en uiteindelijk de realiteit zien wat voelt als een verkrachting. Sluit wel aan op het boek wat ik momenteel probeer te lezen: La Société du spectacle van Guy Debord, het Spektakel is een watermeloen.

...vooral z'n saz-imitatie

İklimler
Om een happy single van te worden...

"De gebroeders Coen gaan De Jiddische Politiebond van Michael Chabon verfilmen."

Ik wist! Terwijl ik het boek aan het lezen was, dacht ik al constant "Het lijkt wel een Coen film." Wedden dat Frances McDormand de vrouwelijke hoofdrol gaat spelen?

Il grido (Antonioni, 1957).Vrouw verlaat man en man slaat aan het zwerven met zijn dochter. Een aantal liefdes verder keert hij terug huiswaarts en zoekt hij de confrontatie met zijn vrouw. Film staat nog met twee benen in het neo-realisme en doet door de omzwervingen denken aan La strada. [Il Grido is interessant omdat het een degelijke ouderwetse film is waar de niewerwetse trekjes lichtjes doorheen schijnen. Dat die trekjes een film later tot ongekende proporties zouden worden uitvergroot in L’avventura heeft toch niemand kunnen voorzien, lijkt me.

Juno (Reitman, 2007). Dat deze film een grote populariteit geniet is erg begrijpelijk. Heftig thema (teenage pregnancy) dat nu eens niet als een enorm belerend drama wordt neergezet, maar menselijke proporties blijft behouden. Het is in zekere zin een typische Amerikaanse lievelingsfilm die, net als Brokeback mountain, in het liberalere Europa toch beduidend minder snel als taboedoorbrekend zal worden ervaren. De film is cute, maar uiteindelijk toch weinig opzienbarend, waardoor de oscarnominatie voor beste film dat destemeer is. Leuke soundtrack met een hoop twee-acts.

The king of kong; a fistful of quarters (Gordon, 2007). Fantastische documentaire. Dank voor de tip, Omar! Een facinerende strijd tussen Donkey Kong kampioenen Mitchell en Wiebe die een docu oplevert die het onderwerp zorgvuldig uitdiept en vervolgens ver overstijgt. Spannend en mind-boggling. Een bezoekje aan de site van de leading organisatie (Twin Galaxies) leert dat Billy Mitchell het record inmiddels terugheeft (publiek gevestigd) maar dat het nieuwe record niet onomstreden is (zie wikipedia) gegeven vermeend voortrekkers-gedrag bij de organisatie waar Mitchell zelf deel van uitmaakt. Als gevolg van het erkennen van het record heeft 1 centraal lid de organisatie zelfs verlaten. Als gevolg van de docu zit ik me nu via internet te verdiepen in de achtergronden van Donkey Kong records, dat is toch knap....

Als gevolg van de docu zit ik me nu via internet te verdiepen in de achtergronden van Donkey Kong records, dat is toch knap....

LOL...ik moet het nu ook gaan loslaten. ;) Maar ik kan sowieso niet zo goed tegen onrecht. Ik mag in ieder geval hopen dat Steve, de blije en jonge versie van Co Adriaanse, het inmiddels allemaal heeft losgelaten, want je zou er toch gek van worden of in ieder geval een paar van die Billy slaafjes ontzettend op hun bek willen timmeren.

"De gebroeders Coen gaan De Jiddische Politiebond van Michael Chabon verfilmen."

jaa! helaas zal het Jiddisch waarschijnlijk wel sneuvelen..
zit nu in een plotwending in 't boek die me nog niet zo bevalt (hij zal best nodig zijn om het verhaal gaande te houden) maar een dode zus.. Die was de eerste 100/200 (?) pagina's nog helemaal niet genoemd.. (Misschien over de subtiele appeltaart-hints heengelezen)

helaas zal het Jiddisch waarschijnlijk wel sneuvelen..

dat lijkt me plot- en sfeertechnisch redelijk onmogelijk. of bedoel je slechts het woord 'jiddisch'.

Nazarín
Van Luis Buñuel. Een religieus man, een priester, wordt beschimpt door z'n naasten, zowel het bijgelovige volk als de geïnstitutionaliseerde kerk. Een enkeling lijkt dat nog te zijn, maar zelfs die vervallen in idolatrie. Terwijl hij eigenlijk de enige is met gezond verstand.

Zucht...
...lijkt dat nog te zien,...

"(Misschien over de subtiele appeltaart-hints heengelezen)"

Er waren ook foto's en hints naar een ramp die zich had voltrokken.

dat lijkt me plot- en sfeertechnisch redelijk onmogelijk. of bedoel je slechts het woord 'jiddisch'.

hmmm zouden de Coens groot genoeg zijn om een flink budget bijelkaar te krijgen om een film op te nemen in een nauwelijks nog gesproken (verknipt Duitse) taal? Nou ja Mel Gibson doet 't ook wel eens.. Maar dat zijn slasherfilms waar 't toch om de gore gaat.

Er waren ook foto's en hints naar een ramp die zich had voltrokken.

De Avonden gaat ook niet Frits' homoseksualiteit ;)

Sweeney Todd (Burton, 2007). Vre-se-lijk. Ja, het ziet er prachtig uit, en de visuele vondsten overtuigen, en dat zijn we wel van Burton gewend. Waar ik geen liefhebber van ben, maar dit is echt vele malen vervelender dan pak-em-beet Sleepy Hollow. Waarom? Omdat het een moderne fucking musical is, met van die fucking vervelende liedjes, die allemaal hetzelfde klinken en vol staan van de vakkundige fucking rijmelarij (‘Then an actor/That’s compacter’) en die zo fucking gezwollen gezongen worden, met lange uithalen op het eind, hetgeen wij al na tien minuten na zaten te doen. Wat irriteert is ook dat je zeker weet dat noch Johnny Depp, noch Helen Bonham-Carter, noch Alan Rickman in het dagelijks leven ooit naar zo’n musical zouden gaan. Die arme Depp, probeert zijn vriendje Burton te helpen en zijn talent om te buigen zodat het past binnen het geijkte musical-overgeacteer. Hetgeen erop neerkomt dat hij van de twee uur zo’n 1 uur 50 boos en gemeen loopt te kijken. Aan het begin zit een liedje waarin Sweeney Todd zijn messen toezingt en je weet “Dit wordt moeilijk”. Het werd een gedrocht.