Filmforum

The Walker (Paul Schrader, 2007) – volgens de regisseur is het hoofdpersonage Carter Page III (soms oneerbiedig uitgesproken als Carter Page The Turd) een variant op Schraderes eerdere creaties Travis Bickle (Taxi Driver), Julian Kaye (American Gigolo) en John LeTour (Light Sleeper) en is hij deze keer volledig uit de kast gekomen. Carter (Woody Harrelson met een zichtbaar in de weg zittende gebitsprothese) is een walker in hogere kringen te Washington DC. Hij is een veilige (want homoseksuele) gezelschapsman voor welgestelde dames van politici die zelf geen tijd hebben met hun echtgenotes naar de opera te gaan of een potje met ze te kaarten. Hij roddelt gezellig mee en is zo op de hoogte van alle achterklap in politieke kringen. Als een van zijn vriendinnen haar geheime minnaar dood thuis aantreft neemt Carter haar in bescherming, met alle negatieve gevolgen voor zijn eigen carrière. De complexe moordintrige wordt voornamelijk verbaal toegelicht waardoor de aandacht makkelijk verslapt. Ondanks het Capitool aan de horizon en de geëngageerde kunst van Carters vriendje Emek (de Duitse acteur Moritz Bleibtreu) is The Walker geen politieke film. Hierdoor boet het verhaal aan meerwaarde in. Als thriller schiet het verhaal tekort (mede door de complexiteit) en dus blijft een aardige karakterschets over en ben je overgeleverd aan de acteerprestaties. De verwijfde Woody Harrelson heeft me iets teveel maniertjes om een echt persoon achter zijn rol te zien. The Walker zit vol capabele acteurs: o.a. Kristin Scott Thomas, Lauren Bacall, Ned Beatty en Lily Tomlin en kortere bijdragen van Mary Beth Hurt en Willem Defoe. Auteur/regisseur Paul Schrader is wel weer sterk in zijn dialogen en oneliners en dat maakt het geheel net voldoende. Verplichte kost is dit zeker niet.

The Libertine (Laurence Dunmore, 2004)
De titel is fout. Van een libertijn verwacht je feestelijk hedonisme. John Wilmot, Earl of Rochester heeft als getalenteerd schrijver meer last van een soort writer's block, waarbij hij niet kan voldoen aan zijn eigen perfectionisme. Dan maar drank, gokken en vrouwen, wat Johnny Depp de kans geeft de zoveelste variatie op zijn vaste excentriekeling neer te zetten. John Malkovich verrast daarentegen juist als stoïcijnse en uiterst redelijke koning Charles II, een man die het talent van Wilmot ziet en probeert dat meesterwerk dat erin zit eruit te krijgen. In een memorabele scene geeft hij Wilmot een ananas (het is 1660!): fruit uit Zuid-Amerika in Engeland, allemaal dankzij een beetje inspanning en doorzettingsvermogen. Als dank wordt hij voor paal gezet voor de Franse ambassadeur. Ook Elizabeth Barry (Samantha Morton), een actice waar alleen Wilmot het talent van ziet en dat er weet uit te krijgen door haar het doorzettingsvermogen op te leggen dat hij zichzelf niet op te leggen en zijn ware liefde, probeert hem te overtuigen toch vooral iets nuttigs te presteren, maar tevergeefs.
Zoals al blijkt is Wilmot een behoorlijk vervelend mannetje. Maar dat geeft hij zelf ruimhartig toe en hij is ook behoorlijk snedig. The Libertine is een verfilmd toneelstuk, wat betekent dat de dialoog of bovengemiddeld scherp is of bovengemiddeld pompeus, waardoor bewondering en irritatie elkaar gedurende de film afwisselen. Depp doet dus ook weer zijn vaste ding, maar hij doet dat altijd wel leuk en de rest van de cast bestaat uit louter topacteurs. Bovendien ziet het er allemaal fantastisch en volgens mij ook historisch correct uit (art direction van Ben van Os): edelen in dure kleding met vieze handen die enkeldiep door de modder van de Londense straten lopen, omringd door varkens en ratten. Door de realistische verlichting met alleen kaarsen en olielampen is al die modder dan ook nog in fotogenieke zware slagschaduwen gehuld.

August Underground's Mordum
Aan de ene kant kneep ik 'em wel een beetje, maar ik was toch nieuwsgierig door de relatie met een van de beste death metal albums ooit (Blood Delirium van The Ravenous). Uiteindelijk viel het mee, of eigenlijk tegen. De film is een soort Blair Witch Chainsaw Massacre, een groepje perverse kids vastgelegd op korrelige en onstabiele handheld. Een aaneenschakeling van marteling en mishandeling en onsmakelijk gedoe met genitaliën. Door de manier van filmen vraag je je regelmatig af wat nou helemaal gebeurt. In principe is het gewoon uitbeelden van teksten van Autopsy/Abscess e.d., maar anderhalf uur lang er naar kijken, wetend dat het toch niet echt is, resulteert door het ontbreken van een verhaal vooral in verveling. Gesneden in een 3 minuten videoclip voor The Ravenous is dit effectiever dan een hele speelfilm, sterker nog, die plaat afluisteren is verontrustender dan de film. Een mislukt gedrocht, enkel de Herzog-iaanse coda van een kat die met z'n prooi speelt is nog wel aardig.

Werchmeister Harmóniák
IJzig kalm, melancholieke om niet te zeggen depri muziek.. die evengoed nog wel gelijkzwevend is, terwijl de film een aanklacht is tegen dat compromis van de "Verlichting". Tegelijkertijd is er geen weg terug... en nog wat, maar het moet allemaal nog even bezinken/gecontempleerd worden...

Werckmeister, van Béla Tarr, dus...

Dead or Alive (Miike Takashi, 1999)
Oudje van Takashi. Begint in stijl, wordt dan een vrij standaard b-yakuzafilm, zij het met vlagen van typische Takashi waanzin, om volkomen geschift wijze te eindigen. Wel de minste Takashi die ik tot nu toe heb gezien.

Osama
Typische wereldcinema, wel aardig. De Leffe spot 'verder genieten?' was wel tamelijk misplaatst.

Thirty Two Short Films About Glenn Gould
Echt nuttig om te kijken als je niks van Gould weet, dacht ik, dus snel even de Wikipedia-entry doorgezapt. Nou al die feitjes kwamen fijn terug in de film. Zijn leven verteld in extreem korte fragmentjes, animaties, interviews. En het werkt ook nog!?! Gould is natuurlijk een held met zijn afkeer van optredens en tradities en ander maf gedrag.

Alice Doesn't Live Here Anymore
Debuut van Scorsese. Beetje een nikserige film. Alice's echtgenoot sterft, zo erg vindt ze dat niet want hij sloeg haar. Ze gaat met haar twaalfjarige zoontje op weg naar Monterey, California maar blijft ergens halverwege in het midden van nergens hangen. Leuk aan de film is het talloze gekibbel en gegein tussen de twee. Maar het einde is wel sentimenteel goed (misschien bedoelde Scorsese het ironisch)
Leukste grap is echter Jodie Foster. Althans, in de voortiteling kwam haar naam langs, dus ik denk ze is 't kleine meisje uit de prelude (een jonge Alice) En verder zag ik ze niet meer. Al was het wel vreemd dat het jongetje waarmee zoonlief bevriend raakt zich Audrey noemt.. Nou ja dat was ze dus :)

Fitzcarraldo
Caruso! CARUSO! Als ik dat had geweten had ik de film wel eerder gekeken. Het is een wispelturig, grillig ding waar toch wel meer in had gezeten, maar Herzog is rusteloos. Er zijn momenten dat ie een mooi muziekje introduceert + mooie beelden, maar dan 20 seconden later weer verder zapt. Ik kan wel 10 minuten naar die boot over de berg kijken.. Het einde was ik ook niet zo blij mee, zitten we net in een geweldige mindstate komt er een soort deus ex rivier-machina voorbij. Toch jammer.
Maar waar (bewust natuurlijk) Aguirre potsierlijk is, is Fitzcarraldo een lieve gestoorde held.

Charade
Had het wel even gehad klaarblijkelijk met dit soort films. Weer die "goofy" Cary Grant (zou die man nou in 't echte leven ook zo flauw zijn) en weer de graatmagere Audrey Hepburn die perfect gekleed voor fouten mannen vallend avonturen beleeft. (Iets met 250.000 euro 4 schurken en een hoop plotwendingen over wie schurk is en wie niet)

"en ander maf gedrag"

Nou ja dat vind ie juist leuk natuurlijk. :)

"Mozart died too late rather than too soon."
--Glenn Gould

Heb dankzij de cyberDVDruilbeurs 2001: A Space Odyssey weer eens bekeken. Wel erg mooi, zo scherp op DVD. Film is opeens veel minder traag dan ik me kon herinneren. Sommige effecten beginnen wel erg te dateren andere zijn nog onovertroffen (en die sterrentunnel die de eerste keer wel een half uur lang voelde wordt ook steeds korter.) Verder blijft het, als je even het hele gewicht van Kubrick! 1968! Kael-haat-de-film! een onwaarschijnlijk brutale film. Aan de andere kant ook wel een ideale film om als jonge tiener te zien omdat het een andere soort film introduceert dan je gewend bent, met creepy muziek, lange shots, bizar einde. Mijn dochters kwamen toen HAL gek werd erbij zitten en bleven tot mijn verbazing de film uitkijken. Ligeti vonden ze eng maar de kosmische baby was natuurlijk vet cool.

Als we de Roger Cormanproductie Boxcar Bertha (1972) en het officiële debuut Mean Streets (1973) meerekenen is Alice Doesn't Live Here Anymore (1974) de derde speelfilm van Scorsese. Een typisch Oscarvehikel voor actrice Ellen Burstyn die het beeldje dan ook mee naar huis mocht nemen. Als je heel goed oplet zie je Diane Ladds dochter Laura Dern een ijsje eten en Jodie Foster rondhuppelen.

Na Fitzcarraldo kan Ludo meteen door naar Burden Of Dreams. :-) Deze documentaire is stiekem eigenlijk beter dan Fitzcarraldo zelf.

ja Burden of Dreams stond al in vette letters op de lijst. Nu moet ik 'm eigenlijk snel zien dan..

Geen idee hoe Alice als debuut in mijn hoofd kwam te zitten.. Dern niet gezien, vermoedde al wel dat die ene serveerster haar moeder was.. Scorsese had zelf ook nog een cameo (las ik achteraf) (natuurlijk in die bar)

Dolls
geloof dat ik 'm uit deze draad had opgepikt. Terecht, want een interessante film van de altijd boeiende Takeshi Kitano. Begint bijna Bin-Jip-achtig, het zwijggehalte is sowieso groot.. 3 verhalen door elkaar heen, allemaal onbeantwoorde/verbroken liefdes.. En dat allemaal zeer gestileerd, als een parabel, met allerlei diepzinnige Japanse cultuurverschijnselen.. (Denk ik) Beetje Milennium Mabo, Tony Takantani + wat Yakuza's want ja dat kan Takeshi niet laten natuurlijk. Zieligst is het gedoe rond een curieus stukje speelgoed.. Fluitje met balletje + netje. Japanners...

Michael Clayton
Film die heel, heel veel rookgordijnen (gokschulden, shit in de familie, echtscheidingen, allemaal irrelevant) opwerpt, maar diep van binnen toch vrij leeg is. Wat niet wil zeggen dat het geen vermakelijke film is, maar hij is ook zo weer uit je hoofd. Da's jammer, want het begin is wel creepy, Lynchiaans met paarden in de mist. Daarna zien we hoe George Clooney daar gekomen is.. Hij is een fixer, ik zweerde dat ik al eerder een film zo zag beginnen. Advocaat/fixer komt om de afwikkeling van een auto-ongeluk in goede banen te leiden.. Maar waar? Deze film gaat echter over heel iets anders (nu raak ik ook alweer verstrikt) want daar is de altijd geweldige Tom Wilkinson, als advocaat van de duivel die zich bedenkt. De genetische modificatie-bedrijven hebben 't weer gedaan, Tilda Swinton is femme fatale en George Clooney eh ja.. Rolt er min of meer bij toeval in. Ik vind zijn karakter weinig gemotiveerd.

Total Recall
Tijd voor wat kazigs. "Consider that a divorce!"
Wel een slim verhaal dacht ik halverwege. Oh ja, dat kwam natuurlijk door Philip K. Dick. Verhoeven is natuurlijk vooral geinteresseerd in dwerghoeren en drietietmutanten. Blijft de vraag, waarom hadden die "aliens" zelf die fijne reactor niet aangezet? Enneh dat kekke gadget wat Arnie en 't meissie in 't slotgevecht gebruiken om een realistische schaduw van zichzelf te projecteren, waarom zat dat eigenlijk in zijn koffer, als die koffer toch door de slechterik was neergelegd. Hij helpt 'm alleen maar.. ;)

Mijn computer doegget weer!! De laatste keer dat ik eerst een moederbord laat vervangen om er vervolgens achter te komen dat de harde schijf het weliswaar nog doet, maar niet heel goed zodat deze ook vervangen moet worden. Volgende keer gewoon een nieuwe. Heb mijn tijd besteed met opnieuw kijken van een paar favorieten, zoals Cyclo en Millennnium Mambo. Met name laatste bracht me weer in vervoering en de meerwaarde van herbezien was groot. Wat werkt die pesterige voice-over toch goed, die steeds verraadt wat er staat te gebeuren, en zo het beetje verhaal dat er nog inzit bewust naar de achtergrond dringt..

Dolls vond ik wel aardig, al vind ik het voooral een film waarvan het idee beter is dan de film. Eigenlijk is dat hele touwtje maar een heel erg bedacht 'construct' natuurlijk, dat voor mij maar niet wil gaan leven. Wel mooi geschoten.

Goed, mijn pc is weer klaar voor wat actie, met vers geinstalleerde laatste versies van alles. (Wat is die laatste versie van Azureus lelijk, godskolere!).

Ja, ik heb Azureus expres nog niet geupdate. Tenminste, geen echte.

@Ludo: Michael Clayton - Hij is een fixer, ik zweerde dat ik al eerder een film zo zag beginnen. Advocaat/fixer komt om de afwikkeling van een auto-ongeluk in goede banen te leiden.. Maar waar?

A Little Trip to Heaven? Of misschien nog ouder: het busongeluk in The Sweet Hereafter? Het hoogtepunt van Michael Clayton blijft voor mij de ijskoning Tilda Swinton. Een Oscar in de categorie Beste Vrouwelijke Bijrol meer dan waardig.

The Sweet Hereafter zal 'm zijn geweest. Toch had ik idee dat in de film waar ik aan dacht (het zal 'n verknipte deja-vu geweest zijn) het ging om een dure auto. Ik bedoel, maffia-style..

In het intro van de film dacht ik nog dat Swinton een journaliste was... (?!)

Geen stukje op Vido's log over Clayton? Of nog niet in het archief ge-eh-archiveerd.

Nee, Clayton wist niet genoeg bij me los te maken om er over te willen schrijven. De tijd ontbreekt ook vaak om over alles iets te noteren. Deze week ben ik alleen maar toegekomen aan het blockbusterachtige The Mist. Hopelijk morgen nog iets over het best wel interessante Coeurs / Private Fears in Public Places (2006) van oudgediende Alain Resnais.

Best wel interessant. Ja, dat vond ik ook ongeveer.

Nee, Clayton wist niet genoeg bij me los te maken om er over te willen schrijven.

Zul je zien dat ie Oscar voor beste film wint..

Blade Runner: The Final Cut dus, nu met toegevoegde hyperlinks. :)

The King of Kong (Seth Gordon, 2007). Vrij geniale documentaire die al door zijn bizarre onderwerp fascineert nl. wie is de beste Donkey Kong speler van de wereld? Aan de ene kant Billy Mitchell, legende in de gameswereld, die het record al sinds 1982 in handen heeft. Aan de andere kant Steve Wiebe, een onbekende, die na ontslag op zoek naar focus maar het wereldrecord DK gaat verbeteren. En dan heb je een klassiek Amerikaans verhaal. Billy, een narcistische drol, die met dramatische platitudes strooit, is de gevestigde orde met een verzameling nare kontlikkers. Billy, family man (inclusief cute kinderen die rake opmerkingen plaatsen), in-en-in goed, wordt steeds gepiepeld terwijl hij alles volgens de regels doet. Erg spannend, vaak dacht ik "dit kan gewoon niet echt zijn" en natuurlijk een vette metafoor voor Amerika en andersoortige grote gebaren.

(op zijn Ludo's ben ik natuurlijk meteen er om heen gaan lezen...ja hoor allemaal controverses.)

doet me denken aan een geniale jeugdfilm The Wizard (http://www.imdb.com/title/tt0098663/), waar een getraumatiseerd jongetje met wat maten Amerika doorlift zodat ie mee kon doen aan Super Mario Bros 3 wedstrijd :) (fictie dat wel..)

Gegen Die Wand
Snap geen reet van hoe die mensen in mekaar zitten dat ze van alles zo'n enorm probleem maken. Het zou allemaal best gezellig kunnen wezen als ze eens niet zo moeilijk deden. Regisseur Akin weet het verhaal echter zo te vertellen dat ik er toch door gegrepen word en dat is wel een prestatie te noemen. Leuke muziekkeus ook, van Maceo Parker (in persoon zelfs) naar Sisters of Mercy, via Fanfare Ciocărlia naar Cem Karaca en dan weer Wendy Rene. Het meest indruk maakte echter het liedje dat de oom van Cahit zingt voor Sibel, voor z'n saz-imitatie.

The Halfway Cloud
Rare film, volgens mij over het afgestompt raken door de make-belief van de moderniteit. Alles ingeblikt en mooier gemaakt dan het is en uiteindelijk de realiteit zien wat voelt als een verkrachting. Sluit wel aan op het boek wat ik momenteel probeer te lezen: La Société du spectacle van Guy Debord, het Spektakel is een watermeloen.

...vooral z'n saz-imitatie

İklimler
Om een happy single van te worden...

"De gebroeders Coen gaan De Jiddische Politiebond van Michael Chabon verfilmen."

Ik wist! Terwijl ik het boek aan het lezen was, dacht ik al constant "Het lijkt wel een Coen film." Wedden dat Frances McDormand de vrouwelijke hoofdrol gaat spelen?

Il grido (Antonioni, 1957).Vrouw verlaat man en man slaat aan het zwerven met zijn dochter. Een aantal liefdes verder keert hij terug huiswaarts en zoekt hij de confrontatie met zijn vrouw. Film staat nog met twee benen in het neo-realisme en doet door de omzwervingen denken aan La strada. [Il Grido is interessant omdat het een degelijke ouderwetse film is waar de niewerwetse trekjes lichtjes doorheen schijnen. Dat die trekjes een film later tot ongekende proporties zouden worden uitvergroot in L’avventura heeft toch niemand kunnen voorzien, lijkt me.

Juno (Reitman, 2007). Dat deze film een grote populariteit geniet is erg begrijpelijk. Heftig thema (teenage pregnancy) dat nu eens niet als een enorm belerend drama wordt neergezet, maar menselijke proporties blijft behouden. Het is in zekere zin een typische Amerikaanse lievelingsfilm die, net als Brokeback mountain, in het liberalere Europa toch beduidend minder snel als taboedoorbrekend zal worden ervaren. De film is cute, maar uiteindelijk toch weinig opzienbarend, waardoor de oscarnominatie voor beste film dat destemeer is. Leuke soundtrack met een hoop twee-acts.

The king of kong; a fistful of quarters (Gordon, 2007). Fantastische documentaire. Dank voor de tip, Omar! Een facinerende strijd tussen Donkey Kong kampioenen Mitchell en Wiebe die een docu oplevert die het onderwerp zorgvuldig uitdiept en vervolgens ver overstijgt. Spannend en mind-boggling. Een bezoekje aan de site van de leading organisatie (Twin Galaxies) leert dat Billy Mitchell het record inmiddels terugheeft (publiek gevestigd) maar dat het nieuwe record niet onomstreden is (zie wikipedia) gegeven vermeend voortrekkers-gedrag bij de organisatie waar Mitchell zelf deel van uitmaakt. Als gevolg van het erkennen van het record heeft 1 centraal lid de organisatie zelfs verlaten. Als gevolg van de docu zit ik me nu via internet te verdiepen in de achtergronden van Donkey Kong records, dat is toch knap....

Als gevolg van de docu zit ik me nu via internet te verdiepen in de achtergronden van Donkey Kong records, dat is toch knap....

LOL...ik moet het nu ook gaan loslaten. ;) Maar ik kan sowieso niet zo goed tegen onrecht. Ik mag in ieder geval hopen dat Steve, de blije en jonge versie van Co Adriaanse, het inmiddels allemaal heeft losgelaten, want je zou er toch gek van worden of in ieder geval een paar van die Billy slaafjes ontzettend op hun bek willen timmeren.

"De gebroeders Coen gaan De Jiddische Politiebond van Michael Chabon verfilmen."

jaa! helaas zal het Jiddisch waarschijnlijk wel sneuvelen..
zit nu in een plotwending in 't boek die me nog niet zo bevalt (hij zal best nodig zijn om het verhaal gaande te houden) maar een dode zus.. Die was de eerste 100/200 (?) pagina's nog helemaal niet genoemd.. (Misschien over de subtiele appeltaart-hints heengelezen)

helaas zal het Jiddisch waarschijnlijk wel sneuvelen..

dat lijkt me plot- en sfeertechnisch redelijk onmogelijk. of bedoel je slechts het woord 'jiddisch'.

Nazarín
Van Luis Buñuel. Een religieus man, een priester, wordt beschimpt door z'n naasten, zowel het bijgelovige volk als de geïnstitutionaliseerde kerk. Een enkeling lijkt dat nog te zijn, maar zelfs die vervallen in idolatrie. Terwijl hij eigenlijk de enige is met gezond verstand.

Zucht...
...lijkt dat nog te zien,...

"(Misschien over de subtiele appeltaart-hints heengelezen)"

Er waren ook foto's en hints naar een ramp die zich had voltrokken.

dat lijkt me plot- en sfeertechnisch redelijk onmogelijk. of bedoel je slechts het woord 'jiddisch'.

hmmm zouden de Coens groot genoeg zijn om een flink budget bijelkaar te krijgen om een film op te nemen in een nauwelijks nog gesproken (verknipt Duitse) taal? Nou ja Mel Gibson doet 't ook wel eens.. Maar dat zijn slasherfilms waar 't toch om de gore gaat.

Er waren ook foto's en hints naar een ramp die zich had voltrokken.

De Avonden gaat ook niet Frits' homoseksualiteit ;)

Sweeney Todd (Burton, 2007). Vre-se-lijk. Ja, het ziet er prachtig uit, en de visuele vondsten overtuigen, en dat zijn we wel van Burton gewend. Waar ik geen liefhebber van ben, maar dit is echt vele malen vervelender dan pak-em-beet Sleepy Hollow. Waarom? Omdat het een moderne fucking musical is, met van die fucking vervelende liedjes, die allemaal hetzelfde klinken en vol staan van de vakkundige fucking rijmelarij (‘Then an actor/That’s compacter’) en die zo fucking gezwollen gezongen worden, met lange uithalen op het eind, hetgeen wij al na tien minuten na zaten te doen. Wat irriteert is ook dat je zeker weet dat noch Johnny Depp, noch Helen Bonham-Carter, noch Alan Rickman in het dagelijks leven ooit naar zo’n musical zouden gaan. Die arme Depp, probeert zijn vriendje Burton te helpen en zijn talent om te buigen zodat het past binnen het geijkte musical-overgeacteer. Hetgeen erop neerkomt dat hij van de twee uur zo’n 1 uur 50 boos en gemeen loopt te kijken. Aan het begin zit een liedje waarin Sweeney Todd zijn messen toezingt en je weet “Dit wordt moeilijk”. Het werd een gedrocht.

Three Kings
Waar de soldaten in Jarhead niks uitvoerden gaan de mannen hier op zoek naar goud. Slim idee (voor 'n film) en de eerste 45 minuten zijn zeer voortvarend en spannend. De Irakezen die dolenthousiast zijn als de soldaten hun dorp binnen rijden want ze denken dat Bush dan toch hulp komt bieden tijdens de "Uprising". Pijnlijk. (Net zoals het feit dat een van de soldaten opmerkt dat ze natuurlijk niet Irak binnenvallen "wil je een 2e Vietnam?" En een Irakees die later zegt dat de Soennieten en Sjiieten en Koerden gewoon samen willen leven zonder Saddam. Tsja.
Maar daarna gaat de film een beetje over op effectbejag met een martelende Irakese soldaat die eigenlijk ook gewoon zielig is.. En een klagend figuur uit 't verzet. (Terecht daar niet van, maar teveel het opgeheven vingertje) En de Amerikaanse goudzoekers laten toch maar hun hart spreken..
Leermomentje: Koeweit is steenrijk (oh echt?) Maar je voelt de wrok bij de Irakezen. Had ik nooit zo bekeken. Kortom, interessante film.

Boxcar Bertha
Scorsese's debuut? Oh nee.. er zit er nog een voor, maar die zal wel 'ns lastig te vinden kunnen zijn. Dit is er eentje waar de Coen bros wel fan van zullen zijn. Bruut geweld, chain gangs, harmonica en andere O Brother Where Art Thou muziek. Bertha is 'n lastig te peilen meisje, ze lijkt onschuldig maar is ze dat aan 't begin van de film eigenlijk nog en later niet meer, of was ze 't nooit.. (Scorsese is in elk geval vooral geïnteresseerd in haar billen, ze noemen het niet voor niets z'n exploitation movie) Hoe dan ook rolt ze tijdens de Depressie in een Jesse James bende, ze plegen wat overvalletjes en natuurlijk loopt het slecht af. of toch goed.. Onevenwichtige film, maar wel sfeervol.

Le Scaphandre Et Le Papillon
Overschat zou ik niet durven zeggen. Gewoon een goede film, had de beeldexperimenten nog radicaler verwacht, maar ze waren zo ook al interessant/nuttig. Zeker het moment van wakker worden uit het coma is zeer pijnlijk. Meest aangrijpend: alle momenten met zijn pa (Max von Sydow) Zou zo'n Locked-In-Syndrome nou in Nederland reden genoeg zijn om je te laten euthanaseren?
Wat ontbrak in de film, maar misschien komt dat DOORDAT hij zijn aandacht op het boek richt is misschien een zekere teleurstelling dat hij eigenlijk nauwelijks fysieke vooruitgang eh boekt. Hoe zeer alle dames het ook proberen.. (op IMDB trouwens een bizarre analyse gelezen waar de film wordt uitgelegd als een metafoor voor de dood van de cinema.. eh ja en dat n.a.v een waargebeurd verhaal)

Blue Collar
Lijkt wel Cassavettes. 3 mannen (alhoewel de film focust op de achtergrond van 2 van hen, Pryor en Keitel) die in Detroitse auto-industrie werken en worstelen om rond te komen.. Schulden, schulden, schulden. Films op de fabrieksvloer, mag altijd van mij. Gedoe met corrupte vakbonden en racistische bazen. Tijd voor 't heft in eigen handen. Een bankoverval! Die lukt, dus is er een ander addertje, ze raken verstrikt in hun eigen plannetjes, opportunisme etc. En dan is er nog een zeer beklemmende moord. (kleine pauze) Aanrader! ;)

Koeweit bezit een klein eilandje voor Umm Qasr, doen er niks mee, maar het ligt wel zodanig dat er van de potentiële handelspoort weinig terecht komt en de olie via omslachtige pijpleidingen door Syrië gepompt moet worden. Husseins inval was dus eigenlijk simpelweg om geopolitieke redenen en niet zozeer omdat een machtsgeile idioot was (was ie natuurlijk ook wel was, maar in deze actie was dat even niet de hoofdzaak).

Juno (…) Leuke soundtrack met een hoop twee-acts.
Een van de schattigste momenten is als Juno en haar vriendje op gitaar een lief duet van The Moldy Peaches uitvoeren.

Sweeney Todd een van de vervelendste dingen van musicals is dat in de ergste gevallen de liedjes het verhaal ophouden en dat was hier heel vaak het geval.

Boxcar Bertha - Scorsese's debuut? - bijna. Volgens mij is zijn speelfilmdebuut Who's That Knocking At My Door (a.k.a. I Call First uit 1967), een film die als voorstudie gezien kan worden van Mean Streets. Harvey Keitel is in zijn eerste hoofdrol erg goed op dreef.

Boxcar Bertha - Scorsese's debuut?

dat was een geintje dit keer ;)

I Call First met Keitel hmm.. nog harder zoeken dan maar :)

De dvd-versie van I Call First is uitgebracht onder de titel Who's That Knocking At My Door. Die moet toch makkelijk op te sporen zijn.

Over Scorsese gesproken - gisteren zag ik Edmond (met William H. Macy in de titelrol), een duistere, extreem cynische en bewust politiek incorrecte versie van After Hours, naar een toneelstuk van David Mamet (en dus met sterke one-liners) en geregisseerd door horrorman Stuart Gordon (en dus op sommige momenten onnodig expliciet).

oehh op de lijst dan (Edmond)

ja die dvd ja.. zeker 30 euro ofzo. (nee, 19 via amazon) Maar ik weet het nooit zo met dvd's, ik heb er nog 6 in plastic staan (van films die ik al eerder op andere wijze had gezien) Ik koop nog liever totaal passee iets als een.. cd. :D

...maar dit is echt vele malen vervelender dan pak-em-beet Sleepy Hollow. Waarom? Omdat het een moderne fucking musical is, met van die fucking vervelende liedjes...

Tja de fragmenten die ik gezien heb voorspellen niets goeds.
Liedjes zijn eigenlijk alleen te pruimen wanneer deze door poppen gezongen worden, zoals in Nightmare before Christmas.
En Sleepy Hollow is gewoon een erg leuke film, maar ik heb nu eenmaal een zwak voor Burton.

Volgens mij ligt het aan de componist. Die poppenfilms zijn gecomponeerd door Burtons vaste componist Danny Elfman. Die schrijft leuke percussieve kleine liedjes. Sweeney Todd is een bewerking van een musical van Stephen Sondheim. Die ken ik niet goed, maar op basis van de trailer schrijft die inderdaad van die gezwollen 'musicalmuziek'.

Over No Country For Old Men is elders al zoveel geschreven dat ik er weinig aan toe kan voegen. De film vertoont stilistisch, inhoudelijk en thematisch zoveel verwantschap met Blood Simple en Fargo dat je zou kunnen spreken van een trilogie. De laatste film van de broertjes Coen is de meest volwassen, verstilde en sombere van de drie. Vooral de overeenkomsten met Fargo zijn opvallend: het kale landschap vol hekwerken, de tas met geld, de psychopaat (Peter Stormare vs Javier Bardem) en de rustige, bezorgde en wijze agent (Frances McDormand vs Tommy Lee Jones) en zijn wat dommmige collega, om er maar een paar te noemen. Wat bij No Country For Old Men, op enkele dialogen na, ontbreekt is de bevrijdende lach. Niet eerder eindigde een Coenfilm zo donker.

Uzak
100x beter dan Iklimler. Want vol kleine grapjes. Man leunt tegen dure (?) auto om indruk te maken op wat vrouwen die langskomen. Gaat 't alarm af :)
In feite natuurlijk een droevige film over 2 ongelukkige mannen, maar zonder dat je ervan in de put raakt.

Violent Cop
Ik moest maar 'n beetje raden waar 't om ging. Want er waren weer 'ns ondertitelingsproblemen. Misschien heeft Vido toch wel gelijk (om dvd's te kopen) Alhoewel de dvd uitgave van deze film schijnt ook notoir slecht te zijn ondertiteld.
Openingsscene is classic. Kwaaijongens pesten en molesteren een oude man. Beat Violent Cop Takeshi belt aan bij een van de verdachten, loopt naar de kamer en ramt 'm in elkaar. Geert Wilders zou 10000 van zulk soort agenten op straat willen. Eerst actie, dan nadenken. Er is iets met zijn zus.. (Aan de drugs? Ontvoerd?) En er zijn wat Yakuza-moorden. Verder is er nog een rookie op het bureau die uitgekafferd wordt (vooral leuk tijdens een auto-achtervolging, waarna de maniak de politieauto met honkbalknuppel te lijf gaat)

Old Joy
Ah Oregon. Altijd mooi. Yo La Tengo op de soundtrack, kabbel de kabbel. 2 vrienden gaan kamperen. Alhoewel vrienden, ze hebben niet echt een klik meer. Will Oldham is de avonturier, Daniel London de man met huisje boompje beestje en bijna een kind. Er zijn pogingen tot een gesprek maar 't wil maar niet lukken. Totdat ze dan na veel gezoek bij de heetwaterbronnen zijn belandt.
Typisch indiefilmpje, maar zonder meer geslaagd.

101 Reykjavik
Teveel van die Scandinavische humor voor mij. Adam's Apples-stijl zeg maar. Soms wel leuke oneliners als: het probleem met aids als manier van zelfmoord is dat het zolang duurt voor je dood bent.
Aso-jongen van 30 lummelt wat rond en doet niks, dan verschijnt er een Spaanse vurige dame (een wandelend cliche) die met zijn moeder aanpapt. Dit zet 'm wel aan tot een beetje actie. Maar dat pakt ook allemaal verkeerd uit.

American Gangster
Het einde ruineert alles. Daarvoor is de film een aardige seventies-film, al sluipt er wel langzaam in dat ik geen reet geef om wie dan ook van de personages. Maar goed, heel lang hoop je dat agent Russell Crowe de gangster te pakken krijgt, maar je voelt al dat dat wringt. Daarvoor zijn gangsters in films te "cool". De echte slechteriken blijken de agenten zelf (gaat er ook beter in bij het publiek) en Crowe WIL helemaal geen agent zijn, nee hij wordt advocaat en vriendjes met de gangster Washington. Het is me wat.

I Am Legend
Bittere tegenvaller. In de opening blijkt dat er een geneesmiddel tegen kanker te zijn gevonden en (dat ergert me meteen) daarna blijkt dat natuurlijk zich tegen de mensheid te keren. Moeten we dan subconscious denken dat het helemaal niet de bedoeling is van GOD dat we medicijnen zoeken. Daarna rijdt Will Smith in een veel te dure blitz auto door New York. De auto lijkt nauwelijks de weg te raken. De hond naast 'm ziet er nep uit, de achtergrond ziet er nep uit en de reeen waarop hij blijkt te jagen zijn helemaal geimporeteerd uit een 2de hands computerspelletje. Wat een bagger. Daaroverheen blijkt dat ook in een al 3 jaar verlaten NY de electriciteit en kraan prima te werken. Dus eigenlijk lijkt de beste man een luizen-leventje. Lang is onduidelijk wat ie nou moet vrezen. Ok, de zombies (slachtoffers van de epidemie), maar die komt hij alleen tegen als hij zelf risico's neemt. Film weet 't dan even niet meer en tovert een ander mens tevoorschijn. (Die kennelijk ook zonder problemen rond kan rijden) Dan gaat het ineens allemaal razendsnel en is de film met wat plotseling bruut geweld om. Als je net The Road van Cormac McCarthy hebt gelezen wil dit post-inferno visioen maar niet beklemmend worden.

The King of Kong
Ik ook dan maar :) En goed voor een enorme grijns op de smoel. Wat een figuren. Alles zal wel gescript zijn en in scene gezet, maar ok. Billy de Tom Cruise van de game-wereld, geweldig. En dan de man die 'm uitdaagt, die (per ongeluk?) is verzeild geraakt in het kamp van de verdachten..
Leuk zijn ook de bijfiguren. De jongen die op het moment dat Wiebe een kill screen dreigt te halen de hele arcade optrommelt om te gaan komen kijken (even de druk erop leggen) En dan de advocaat met varkenskop die zich 20 jaar terug in die scene had gebluft.
Na afloop zelf even een "emulator" van Donkey Kong gedownload.. Shiiit level 1 kostte me al 20 minuten, dus ik gaf 't maar op :)

maar het mooiste is Wiebe als de man die gewoon ZO graag een talent wil hebben. En hij is zo lief/goede drummer/pianistpitcher, maar alles mislukt.. Tot ie dan eindelijk iets vindt waarmee hij kan schitteren. :) :)

Ik heb het idee dat Donkey Kong echt alleen maar goed speelbaar is op zo'n kast met zo'n goed doorspeelde joystick, want anders gaat het voor geen meter.

Trouwens dat boek I Am Legend is erg beklemmend. Loopt ook nog eens zwaar sneu af.