Filmforum

Op subs: Shanghai trance

George Washington (Green, 2000). Ik was er bij voorbaat van overtuigd dat ik deze film geweldig ging vinden, en dat gebeurde vervolgens niet. Veel genoemd als talentvolle mumblecore: eenzelfde echtheid, maar dan netjes. Niet dat deze film over Amerikaanse, zwarte zelfkant nu zoveel fout doet. Maar hij kroop niet onder mijn huid. Voelde een beetje Gus van Sant-like, en die krijgt dat toch altijd beter voor elkaar.

Ieri, Oggi, Domani (DeSica, 1963). Sterke presetaties van Loren en Mastroianni en een drieluiksfilm die toch vooral niemendallerig en kluchtig aandoet. Ik was er niet kapot van, maar onaangemaan tijdverdrijf was het ook niet. Bevat die legendarische striptease-scene met Loren. Vertederend om te zien, want tegenwoordig moet je toch vooral via een schacht omhoog kunnen kijken wil je nog geshockeerd een film verlaten.

Shanghai Dreams (Xiaochuai, 2005). Door de maker van Being bicyle en ik vond deze iets sterker. Generatieconflict op het platteland, waar vader teveel energie steekt in de toekomst van zijn dochter, die niks meer mag en compleet doordraait. Tragische goede bedoelingen in een uniform grijs landschap. Bevat een memorabele scene van jeugd die in de plaatselijke dance hall (lees: loods) een disco heeft, alwaar een Chinese Travolta voor doet hoe het moet. Daar kan een lijstje omheen. En jawel hoor! Gewoon op youtube te vinden:

ha, Shangha Trance leek me al iets waar Olaf iets over zou (moeten/kunnen/gaan) zeggen.

De vraag wat Verbeek nou kan weten over China vind ik niet zo interessant. De film die zijn arbeid heeft opgeleverd voelt echt en kan op zichzelf staan

gelukkig, toch meer dan een stijloefening..

De laatste tijd was ik nauwelijks online, maar ik heb uiteraard jullie filmverslagen op deze pagina wel gevolgd en genoeg films gezien om hierbij enkele krenten uit de pap toe te voegen:

Vampyr – schaduwrijke boze droom uit 1932 van de Deen Carl Theodor Dreyer. Onlangs opnieuw op dvd met o.a. commentaar van grote fan Guillermo del Toro die Vampyr omschrijft als een op film gezette Memento Mori.

Spur der Steine (Frank Beyer, 1966) – ijzersterk en in magnifiek zwart-wit Cinemascopeformaat geschoten DDR-drama over een arbeidsconflict in de bouw. Vanwege de politieke ondertoon 25 jaar lang verboden geweest in het voormalige Oostblok.

The Guatemalan Handshake (Todd Rohal, 2006) – frisse, wonderlijke, licht absurdistische Amerikaanse indie met Will Oldham die het spoor bijster raakt en al na tien minuten spoorloos verdwijnt. Het acteerwerk is soms danig overdreven, maar verklaarbaar aangezien het kleine meisje Turkeylegs het vertelperspectief vormt. Met o.a. muziek van Moldy Peaches, een jaar voor het verschijnen van Juno.

Der Freie Wille (Matthias Glasner, 2006) – onverbloemd Duits drama over een gewelddadige serieverkrachter die probeert terug te keren in de maatschappij. De volle 2 uur en 3 kwartier volledig waard, mede dankzij de acteurs Jürgen Vogel en Sabine Timoteo. Het eerste kwartier is als een dreun.

Hangover Square (John Brahm, 1945) – psychologische horror met de tot voor kort mij onbekende, vroeg overleden acteur Laird Cregar als labiele componist bij wie de stoppen doorslaan wanneer hij dissonant geluid hoort.

Shanghai Trance staat op mijn to do-lijstje

Helaas kende september ook enkele zeperds, waaronder:

Het Echte Leven (Robert Jan Westdijk, 2008) – Zusje 2 voor navelstaarders.

Babylon A.D. (Mathieu Kassovitz, 2008) – Kassovitz probeert Children Of Men dunnetjes over te doen. La Haine (1995) was duidelijk zijn toevalstreffer.

O ja, voordat ik het vergeet: gisteren eindelijk La Graine et le Mulet (Abdel Kechiche, 2007) gezien. Het Algerijnse familiedrama in de zonnige Franse havenplaats Sète lijkt in eerste instantie op degelijk sociaalrealisme totdat alle eerder getoonde details in de tweede helft van de film bij elkaar komen in een tergend lange climax. Ik kon het in de slotfase niet nalaten regelmatig op de klok te kijken, mezelf in angstzweet afvragend hoe lang het leed nog zou gaan duren. De lange tijdsduur van de film is ditmaal essentieel voor de plot, wat niet gezegd kan worden van Abdel Kechiche’s filmdebuut La Faute à Voltaire uit 2000.

Ah ja, Der Freie Wille! Die dacht ik ooit gedownload te hebben, toen bleek het hele vieze p*%&o. Dank voor tips Vido. Ja ik vond Graine/mulet ook wat lang, maar dat eerste deel is wel heel erg sterk.

wb Vido! Vido op ein Deutsche tour ik zet Spur der Steine en Der Freie Wille op de lijst (en dan hopen dat ik ook die p***o binnenkrijg naturlich! Bootsjunge fickt mit Heidi. ofzo.

Stellet Licht
Het blijft toch iets van een gimmick hebben. Wat ik vooraf had gelezen over de regisseur die moeizaam het vertrouwen van de Mennonieten in Noord-Mexio moest winnen, zal allemaal best waar zijn, maar in de film zijn 't toch gewoon "normale" mensen, die dan toevallig Platdiets spreken. Zo apart of anders is hun cultuur ook weer niet, een katholieke Spaans-Mexicaanse boerenfamilie staat ook om 6 uur op en gaat dan voor 't eten devoot zitten bidden. Misschien dat die wel een tv hebben.. Stellet Licht lijkt heel lang de bekende arthouse combi te zijn van prachtbeelden, en onderhuidse spanningen waarover wordt gezwegen. Door het Zweedse van 't taaltje en 't hoogblonde van de talloze kindertjes, krijg je dan een soort Bergman-depressie. De pater familias gaat vreemd, hij heeft 't wel eerlijk opgebiecht, maar dat dat weinig uitmaakt voor de gesteldheid van moeder, lijkt me duidelijk. De eerste wending is nog vertrouwd in 't genre (al wordt er niet letterlijk met een mes op iemand ingestoken, het resultaat is hetzelfde) De tweede is toch erg Zuid-Amerikaans, verrassend Antonia-stijl. Het lijkt eerst nog een grapje van de regisseur..

The Trap
Servische film (Klopka aldaar) volgens het boekje. (Toch) verbazingwekkend dat het ook werkelijk op een boekje werd gebaseerd, het is allemaal zo volgens de regels van 't scenarioschrijven. De ingeving: echtpaar heeft ziek kind, geen geld voor de levensreddende peperdure operatie, dus dan een bedel-advertentie in de krant. Als je geen geld heb doe je alles, dus duikt 'r een crimineel op die de papa vraagt een knakker uit de weg te ruimen. Duidelijk, helder, spannend, maar niet genoeg natuurlijk, want een ouder doet alles voor z'n kind. Ik denk, ze laten 'm een bekende neerschieten voor wat meer gewetenswroeging, maar ook dat zou ie waarschijnlijk zo doen. (Wat nou als 't zijn eigen vrouw was?) Nee, de ware obstakels komen pas na de daad. Geslaagde flashbackstructuur, waar 't fijn onduidelijk blijft tegen wie de man zijn daden nou zit op te biechten. Cynisch vermaak dus, onderhoudend zonder echt te schitteren. Jammer van 't knuppelige einde, dat net teveel laat zien. Het is de kijker duidelijk wat er gaat gebeuren, close-up van een gezicht in pijn/onzekerheid/angst en dan einde. Maar nee.

Lady Chatterley
Boek nooit gelezen. Dit is een Franse versie, die de personages wel gewoon in Engeland heeft gelaten. Je zou denken verander de plaatsnaampjes in Franse etc. Maar ach. Eigenlijk wel de thematiek van Far From Heaven. Vrouw valt voor de tuinman. Niet nadat haar eigen man verlamd uit de Oorlog kwam, waardoor ze zich heel ongelukkig/depressief voelt. (Kortom ze heeft een beurt nodig) De tuinman is eigenlijk een lelijke primitieve, maar toevallig de enige aanwezige. Raar foutje, na 50 minuten komt er ineens een voice-over, terwijl daarvoor de info in ouderwetse stomme film tussentitels langskwam. Veel stoerder. De voice-over verdwijnt ook weer meteen alsof ze vergeten waren 'm daar te deleten. Tot ie anderhalf uur later WEER terugkeert. U ziet, het is een lange film, waar de hoofdpersonages niet veel meer doen dan wippen. Een echte connectie is er niet, het begint dan ook treurig te worden, al is naakt door de regen rennen wel een mooie (Scandinavische!) vorm van bevrijding. Aan 't eind gebeurd er ineens heel veel, verteld door die teruggekeerde voice-over. Allemaal zwaar irritant (had het einde niet eerder gekund?) maar ik vergeef 't ze, dankzij een ijzersterke slotscène waar de twee elkaar dan eindelijk eens met elkaar praten. Of eigenlijk vooral de man die z'n (herkenbare) angsten uitspreekt.

Het einde van Stellet Licht is samen te vatten in 1 woord: Ordet. Het openingsshot mag toch magistraal genoemd worden, zelfs gezien vanaf een middelgroot beeldscherm.

hmm hij is echt bij die Scandinaviers gaan shoppen dus. Openingsshots met de sterren en de dag die ontwaakt (en vice versa aan 't end) is mooi ja. Sowieso mooie wolkenvelden daar in Mexico.

Stellet Licht staat klaar maar ik zat er steeds tegenaan te hikken. Komt door die vorige flutfilm van hem. Maar als er in ieder geval een mooi openingsshot inzit dan is er is er tenminste een reden om hem aan te zetten.

Die vorige film was ook niet mijn favoriet. Stellet Licht is minder zwaar op de hand dan beide eerdere films van Carlos Reygadas.

Euskal pilota. Larrua harriaren kontra (Julio Medem, 2003) Medem is een van mijn favoriete filmers maar deze documentaire (een samenvatting van een tv-serie asikmenietvergis) over Baskenland had ik nog niet gezien. Ik wist wel dat hij van huis uit Bask was maar in zijn films zitten er eigenlijk maar weinig verwijzingen naar. In ieder geval een mooie hypnotiserende documentaire die volgestopt is met politici, sociologen, schrijvers die hun licht laten schijnen over de Baskische problematiek in al zijn verschijningsvormen. Het gaat redelijk snel dus enige voorkennis is handig. Spanjaarden kunnen heel goed spreken dus iedereen klinkt ontzettend wijs en redelijk, aan de andere kant kan ook Medem niet de twee polen in het conflict (ETA en Partido Popular) voor de camera's krijgen, dus uiteindelijk krijg je vooral beschaafde standpunten te horen. Veel mensen worden heel mooi met het landschap op de achtergrond gefilmd, als ETA er niet zo zijn zou ik er zo gaan wonen (in San Sebastian vanzelfsprekend. ;)

Hunger (McQueen, 2008). Vijf sterren in Volkskrant en laaiende recensie in NRC. Laat me dat nou echt te gortig zijn, Hunger is een goede film over de laatste maanden van Bobby Sands, een Ierse activist in een Britse gevangenis. Met mede-IRA-leden vecht hij voor het verkrijgen van de status van politiek gevangene, en dat wil onder Thatcher niet vlotten. Zodat een hongerstaking als middel overblijft. Het eerste deel is erg sterk en filmt de stilte voor de storm. Cipier die in alle rust zijn bebloede knokkels in warm water onderdompelt, naar zijn werk gaat, buiten een sigaretje rookt, nadruk op zijn ademhaling. Het eerste half uur verloopt vreedzaam (voor zover daar nog sprake van kan zijn), maar broeit als de neten. Erg goed gedaan. Je weet wat er te wachten staat, maar het komt bikkelhard op je giechel. In het tweede deel krijgen we de fysieke aftakeling in alle details: Wat betekent het om jezelf uit te hongeren? Welnu, dat is zowaar geen pretje. Dit deel zet de rechtlijnigheid van het eerste deel voort, maar afgezien van een mooie lange dialoog tussen Sands en een priester, blijven verrassingen uit en vervalt McQueen uiteindelijk toch in de gebruikelijke clichés. We zien nog net geen licht aan het einde van de tunnel, of een openstaande deur. Zo blijft er uiteindelijk een groot verschil tussen deze film en bijvoorbeeld hét sociale drama van vorig jaar, 4 months, three weeks, two days. Hoe naar het ook allemaal is, de klamme handen en Begeisterung blijven uit.

Welnu, dat is zowaar geen pretje

goh indeed :) dacht wel dat iemand die ballon eens door ging prikken. In het grote uithongeringsartikel in films in de Volkskrant Kunstbijlage van afgelopen donderdag werd vreemd genoeg Into the Wild niet genoemd. (En dat terwijl die toch net uit is + succesvol)

The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford (Dominik, 2007). Driesterren-western die (dat ben ik met Omar Omar eens) weinig revisionistische trekken heeft. Spannende tweede helft, eerste helft wat lang, maar ik ben een geduldige jongen.

La notti di Calibria (Fellini, 1957). Lichtvoetige maar tragische vertelling over een hoer die beter wil. Alle Fellini-ingredienten die later over de kop zouden gaan zitten er al in. Er is voor mij één groot manco: ik heb het niet zo op Giulietta Masina (ook in La strada). Als er iemand de hele film moet gillen, dan in godesnaam maar Anna Magnani.

Protagonist (Jessica Yu, 2006). Ja, dit vond ik erg goed gedaan. Inventieve documentaire die in essentie het meest basale doet dat je als documentairemaker kunt doen: vier mensen interviewen. Die zijn natuurlijk zorgvuldig gekozen, want ze hebben wat te vertellen en ze zijn bovengemiddeld intelligent. Docu gaat over jeugdervaringen die leiden tot obsessief gedrag. Jongen die vroeger gepest wordt verliest zichzelf in martial arts bij een of andere halve gare docent. Tweede man is homoseksueel en werd zo religieus opgevoed dat hij zijn zonde probeerde te ontlopen door missionaris te worden. Derde man had een nazi als vader en een moeder die na een kampoervaring zelfmoord pleegde. Deze achtergrond creëert een links activist gone terrorist (uiteindelijk betrokken bij gijzeling van OPEC ministers in Wenen). De vierde man werd zwaar mishandeld door zijn vader, bracht deze om het leven en kreeg zo’n kick uit het in controle zijn dat hij deze kick begon te zoeken in het overvallen van banken. Deze levensverhalen worden gestructureerd volgens een Grieks drama (drama, hoop, catharsis, reflectie etc.) en poppen beelden de vertelde verhalen waardoor de docu een zeer bijzondere vormgeving krijgt. Die man van de martial arts is een innemende rasverteller, en de geestigste van het stel. Aanrader.

Oh het is Cabiria, geen Calibria...

De vierde man werd zwaar mishandeld door zijn vader, bracht deze om het leven en kreeg zo’n kick uit het in controle zijn dat hij deze kick begon te zoeken in het overvallen van banken

gha, toe maar.
Kan me wel iets voorstellen bij je opmerking over Giulietta Masina, beetje hysterisch type. (Maar wat als ze lief en schattig was geweest, weet niet of de film dan nog zou werken)

Du Levande
Leuke film, heck, erg leuke Zweedse film. Een stuk of vijftig tragikomische sketches. Gortdroog en licht absurd. Allen in een asgrauwe setting, die me deed denken aan een reclame waar een man in een winkeltje stokoud internet gaat kopen. (Van KPN ofzo) Muziek speelt een grote rol, er wordt veel gezongen en de leden van de lokale Lousiana Brass band spelen een voorname rol. In de allergrappigste scène zien we hoe de bespeler van de grote trom thuis met een cassettebandje oefent. Het middenstuk is 't minst, daar ontstaat het gevoel dat vaak ontstaat als je een tv-programma kijkt (Jiskefet, Koot&Bie) dat je ooit grappig vond, maar niet meer, of die aflevering in elk geval niet, en dat je dan een beetje oververdreven gaat grinniken om jezelf in de stemming te brengen of houden. Hier verschuift Du Levande dan ook naar een dromerig slot, met een verliefd meisje (ook weer op een muzikant) En de terugkeer van de droom uit de opening. Aanrader.
Oh, iets anders nog, ergens komt een swastika-teken tevoorschijn (Zweden als stille collabarateurs) wat op IMDB dan weer de typische internet-troll oproept van nazi's in vermomming die de regisseur aanvallen op zogenaamd rationele gronden, zodat niet hoeven toe te geven dat ze eigenlijk gewoon nazi zijn. ;)

I'm Not There.
Nee. Lekker ambitieus dat wel, een achtbaan van ideetjes en verhaaltjes. Ergens zeker indrukwekkend, maar toch. Misschien toch te moeilijk voor de niet Dylan-kenner. (Al is de razendsnelle verwijzing naar het motorongeluk wel geinig) Het 8 1/2-gedeelte vond ik hier vooral irritant (Terwijl Woody wel een leuke imitatie deed) Ik ging zelfs een beetje voor die Engelse journalist zitten "rooten". Muzikanten en hun gezeur tegenover de media. Van het Billy The Kid-stuk begrijp ik sowieso al geen zak, al was het design wel mooi Tim Burtonesk. Zelfs de (goh, prima) muziek had iets van een gehaaste zapshow. Iedere 30 seconden een ander Dylan-liedje en dat 2 uur lang..

Naissance de Pieuvres
Fucking Amal, de Franse versie. Iets harder, wat opvallend is als je nagaat wat voor harde films Moodysson daarna allemaal maakte. In Naissance krijg je wel het idee dat het mooie meisje haar minder knappe en tot over d'r oren verliefde vriendinnetje gewoon gebruikt. Nou ja idee, in 't begin is 't zelfs duidelijk een afspraak en daarna gaat ook het knappe meisje wel wat voelen, maar dan stoot ze ze weer af om ze weer naar zich toe te trekken, etc. Lange tijd mislukt lijkt de rol voor een 3e meisje. Dik en Angela Merkel-ig (dus lelijk), die ook nog, extra treurig, alle naaktscènes voor de rekening moet nemen. Ze was zeker meerderjarig.. Pas op 't allerlaatst weet de regisseuse dit verhaallijntje toch nog op een redelijk verrassende (en natuurlijke) wijze in de andere lijn te verweven. Pluspuntje voor de Boards of Canada-achtige soundtrack. (Die gasten licensen zelf nooit wat geloof ik)

Barcelona
Stillman's 2e. Hij neemt 1 acteur mee uit Metropolitan, die min of meer een logisch vervolg speelt op zijn rol, al heeft ie dan hier een andere naam. Een aarzelende overdreven zelfreflecterende yup, die als salesmanager in Barcelona werkt. Zijn neef, een wisecrackende asshole a la Randall uit Clerks, zit bij de marine en valt (als altijd) onverwacht binnen. Hij moet de komt van een of andere vloot voorbereiden, niet dat we 'm iets zien doen, behalve dan dat ie constant in zijn legerpakkie rondloopt, wat bij de Spanjaarden (aan 't end van de Koude Oorlog) niet in goede aard valt. Wat hem dan weer ergert. Terecht, krijg je 't gevoel in deze film, wie zijn die Spanjaarden nu helemaal om 't Europse vingertje te heffen terwijl ze even daarvoor nog gezellig met een dictator zaten. ;) In de film zelf wordt net zoals in Metropolitan veel geluld, in lekkere dialogen, vol gegein en gediscussieer. De dramatische wending tegen 't einde is dan ook haast te gewelddadig. Barcelona is leuk, maar gaat niet zo diep als Metropolitan, daar hadden een hoop personages diepte en hier zijn 't er hooguit 2, terwijl de rest vrij clichématig blijft.

Haha...ja dat is het enige wat mij bij is gebleven van Barcelona (volgens mij heb ik hem zelfs niet uitgekeken): van die zelfgenoegzame Spanjaarden die zo'n Stars 'n Stripes yanqui zitten te sarren, waar vervolgens het stoom uit de oren komt. Altijd leuk.

Ja, I'm Not There die moet ik idd nog zien.

oh Olaf's I'm Not There stuk is door design aanpassingen op de Subs-site lastig leesbaar geworden. Grijs op grijs. ;)

http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2008/03/im-not-there-ha.html

wel met Olaf eens dat het einde het sterkt is. Blanchett's monoloogje en vooral Dylan's simpele mondharmonica-deuntje (niet meer dan in en uit blazen volgens mij, jammer dat dat maar 10 seconden duurde)

>>Ik ging zelfs een beetje voor die Engelse journalist zitten "rooten".

Oh maar dat is bij "DOn't look back" ook het geval hoor. Die Dylan zit gewoon vreselijk irritant te zijn in die scene. Ik vind Masina gewoon clownesk overacteren, of ze nu lief is of boos. Overigens is ze in Juliet of the spirits al een stuk beter te behappen. Alsof ze haar fouten toen heeft ingezien...

Zal lettertype van dat Im not there-stuk vanavond effe aanpassen :)

oh enne (n.a.v Barcelona) moet je je baard nou van boven naar beneden scheren of tegen de richting in? (dat laatste doe ik ook altijd, net als een character aldaar, maar 't schijnt verkeerd te zijn heh ;) )

LOL. Van boven naar beneden. Maar sommige plekken doe ik ook tegen de richting in (onder mijn kaak). Wat voor mijn trouwens een openbaring is, is scheerolie ipv scheerschuim. 4 druppels heb je maar nodig en nooit meer irritatie én een glad resultaat, nounou. Raar dat daar geen reclame voor wordt gemaakt. Wilkenson heeft het volgens mij uitgevonden maar je hebt ook Kruidvat huismerk en die is net zo goed.

LOL. Van boven naar beneden

dus toch! jee, het ziet er veel minder stoer uit vind ik. Toch 'ns proberen.. Maar goed, ben toch al niet zo baardig.

Ludo, over Naissance de Pieuvres: ik lees net effe terug wat ik er destijds over schreef. Ook fucking amal, ook moodysson (dat zal er dus wel dik bovenop liggen) maar ik vond dat dikke meisje veel meer lijken op Rita Verdonk!

Oh en I'm not there is nou weer leesbaar hopelijk, net als Syndromes and a century.

ik lees net effe terug wat ik er destijds over schreef
ah die was hier al behandeld! even vergeten, maar die Verdonk opmerking herinner ik me wel.. En inderdaad!

Du Levande, ach ja die heb ik eens geprobeerd. Maar ik ben zo enorm niet van de vorm-films (ik HAAAAAT Delicatessen en ik heb Tati nu al 37 jaar systematisch ontweken), dat het me niet verbaasde dat ik niet voorbij 45 minuten kwam.

oei! nou ja ik vind Delicatessen (dan ook) wel leuk (dat was wel makkelijker, had een verhaal) Tati nooit iets van gezien, dacht altijd dat dat een (slechte) grapjas was :)

Tati een slechte grapjas? Echt niet! Mon Oncle en Playtime zijn verplichte kost en zowel Jour De Fête en Les Vacances de Monsieur Hulot zijn heel grappig. Playtime zit overigens zo vol details dat deze film op een tv-scherm minder goed werkt dan op het filmdoek.

Nog even kort samengevat: grappiger dan Tati kan het niet in Frankrijk. :-)

Mee eens.
Ik heb erg genoten van vooral Mon Oncle, in Playtime was de scene in het 'futuristische' kantoorgebouw erg vermakelijk, maar de langste scene uit de film, die in het restaurant vond ik nogal gaan vervelen.

En Delicatessen vond ik niet slecht hoor, beter nog: La Cité des enfants perdus, met een hele nare kerstman :)

La Cité des enfants perdus vond ik wat al te chaotisch. (Maar nog steeds best leuk)

Even zien wat mijn blackbook movies bijbel van Tati noemt. Parade en Playtime. Wie weet ooit dan..

Time of the wolf (Haneke, 2003). De misluktste Haneke die ik tot nu toe gezien heb, en opvallend mislukt, gezien de andere. Als de maatschappelijke orde inéén gestort is en de luxe ons heeft verlaten, is het leven zwaar en de mens een zak. Maar als je goed kijkt, zijn er nog vleugjes menselijkheid. Diep man...

Er staat me vaag bij dat een Zomergast me via het medium televisie Tati leerde waarderen. Uitleggend de finesse. Al kijkende wordt leren zien. Een Arnhemmer... Antoon van Hooff of, meer waarschijnlijk, Pierre Janssen.

Paris
Het moet een mozaïekverhaaltje zijn, maar teveel gedeelten zijn er met de haren bijgesleept, het hele Kameroense gedeelte is volkomen nutteloos, was zeker nodig om wat subsidie ergens vaandaan te krijgen. En als ze dan op gang komen eindigen ze met een pennestreek in 't script weer. Het middelpunt van de film is wel aardig. De alleenstaande, ongelukkige Binoche trekt met haar kinderen in bij haar doodzieke broer. Romain Duris (bekend uit die 2 studentenfilms van Klapisch) Zijn jongensachtige oenigheid heeft ie hier verruild voor een Theo Maassen-hooligan look. Goed, de broer lijdt aan een hartkwaal, terwijl je stiekem (heel fout) aan aids denkt. Hij is tenslotte professioneel danser. Hij blijkt al snel niet eens homo te zijn, terwijl ie wel in, nou ja, typische hemdjes rondloopt. Misschien is 't iets Frans. Hij kijkt de godganse dag een beetje vanuit zijn balkon naar de wereld, waar we dus ook een verhaaltje oppikken. Hij ziet een mooie universiteitsstudente die, pech voor 'm, al een vriendje heeft EN een professor, in een midlife-crisis die wel in haar geïnteresseerd is. Dat leidt nog tot een belachelijke (en erg leuke) dansscene. Zijn de Fransen goed in. De andere helft van 't mozaïek wordt voornamelijk gevuld met belevenissen van marktkoopmensen, waar Binoche haar boodschappen doet. Het leukste stuk daarin volgt als de boertige marktkoopmannen een stel (dronken?) tutjes, na een nachtje stappen, rondleiden in de hal waar al dat groente/fruit/vlees ligt opgeslagen.

Mongol
Troep met een grote T. Braveheart in Mongolie, en Braveheart is een stuk beter. Terwijl dat al een drama was. Zelfs de Mongoolse landschappen (die geloof ik in Kazachstan werden opgenomen) zijn helemaal niet mooi a la The Cave of the Yellow Dog. Het is een grauwe boel. Belangrijker probleem is het volledig ontbreken van een coherent, goedlopend verhaal. De film hobbelt maar van gevechten waar 't bloed sproeit als een slechte videogame, naar semi-ontsnappingen van de Khan in wording. Je krijgt ook geen enkel gevoel voor de couleur locale, voor de sfeer van die tijd. Enig momentje dat het nog iets lijkt te worden is als Khan als slaaf is verkocht en in een hokje zit terwijl de Chinezen stad voor 'm leeft. Binnen no-time wordt ie dan alweer gered door een monnik, die snel zijn vrouw gaat halen, die simpeltjes de sleutel fixt, etc.

The Band's Visit
Fijne film. Tis even wennen aan de ingetogenheid. Als 'n Egyptische politieband Israël bezoekt, verwacht ik op een of andere manier een vrolijke, swingende soundtrack. Zelfs als het orkest bij officiele gelegenheden droevige Om Kalthoum-klassieker speelt, zou ik nog denken dat ze als ze in een dorpje verzeild raken, maar snel wat vrolijke volksdeuntjes spelen. Helaas, maar 't past uiteindelijk wel hoor. Het orkestje moet naar de Arabische enclave Petah Tikva (goede voetbalclub ook) maar belandt in een gat met een enigzins vergelijkbare naam. Dit is redneck-Israel waar de mensen werkloos zijn en een beetje doelloos rondhangen. Het orkest bestaat uit 8 man, waarvan er 3 reliëf krijgen. De oude bandleider is de beleefdheid zelve, terwijl de jonge violist de charmeur uithangt en liefdeslessen geeft. Zij bivakkeren bij de (losbandige) restauranteigenares, die heel blij is dat er eindelijk wat gebeurd. De meest treurige man is de klarinettist, die al jaren puzzelt op een concerto, hij belandt bij een vijandig Israëlisch gezin, dat niet meer doet dan ruziën. The Band's Visit wordt nergens sentimenteel, blijft misschien zelfs wel iets te understated, maar het is een mooie heldere film over 1 dag en 1 nacht. In hun lichtblauwe pakkies lijken de mannen trouwens wel wat op San Marino officials :)

ZIe vond het maar matig die band's visit. Zie hierboven ergens.

even kijken. aha.. ik dacht dat je zou opmerken dat die Dina wel een beetje een irritant cliche is, zij is wel op 't randje, of erover. :)

Dina is zeker die lekker losse, gekke, eerlijke meid....

te plat! (de rol dan)
zeker in 't begin ook zoiets van kijk deze Stralende Progressieve Israelische Vrouw die deze moslimmannetjes eens op hun nummer gaat zetten.

(maar goed ik vond dus desondanks dat wel een geslaagde film)

I'm Not There. Ja, ja. De eerste helft vond ik fantastisch, precies zoals ik film graag zie en al helemaal de juiste manier om de bio-pic te ontregelen, maar op een gegeven moment wordt het voor de niet Dylan Getuige, die niet "hey, daar heb je de manke hond uit 'Trip Bill Mc Kenzie's Ballad!!" kan doen, gewoon iets teveel. Had ook gehoopt op de totale reis-in-de-draaikolk zoals Haynes in het laatste half uur van Velvet Goldmine deed, maar het kakte tegen het einde erg in (ook al lees ik net dat Olaf dat juist te gek vond.) Maar goed uiteindelijk gewoon een geslaagde, fascinerende film, met heel veel mooie dingen, het mooiste wat mij betreft Billy The Kid die de vallei in staart en Vietnam "ziet".

Zelfs de enige twee Dylangetuiges die ik ken moesten meerdere malen achter hun oren krabben, met name in de laatste episode van de film. Dat vond ik best wel een geruststellende gedachte.

Dylans Getuigen moet het eigenlijk zijn, bedenk ik net. ;)

Ben er trouwens niet over uit of het nou goed of slecht is dat je met de pagina's over Dylan in Rock Dreams genoeg weet om de film makkelijk te kunnen volgen (en ook elke Dylan avatar te herkennen.)

Boiling Point
Vroeg werk van Takeshi Kitano en een klein pareltje. Ook hier lummelen yakuza op 't strand, dus slecht kan 't nooit wezen. Op het plot moet je niet letten, chaotisch en vol toevalligheden. Er zijn mensen die beweren dat 't allemaal een droom is en bij het gedoe met 'n tankwagen zou ik 't bijna geloven. Maar, zoals altijd is 't leuker om gewoon het allemaal voor "waar" aan te nemen. Twee doodsimpele figuren honkballen en repareren auto's, maar belanden dan uit wraakgevoelens in de wereld van yakuza. Dat is zo ongeveer halverwege, waar Takeshi himself voor 't eerst opduikt. Hij speelt een van zijn grappigste, meest cynische rollen. Vol vrouwonvriendelijkheid, semi-verkrachtingen en andere gemenigheden, ik lag in een deuk. Zijn blik als hij met een fraaie bos bloemen bij een yakuza-baas aankomt en er ineens iets (u kunt raden wat) met die bloemen gebeurd. Onbetaalbaar.

In The Valley of Elah
Haggis neemt zoveel hooi op de vork dat ie dit keer toch echt uit de bocht vliegt. Met als pathetisch dieptepunt het gedoe rond een vlag (zowel aan 't begin als 't einde) en de enige manier waarop hij de emoties van hoofdpersonages Tommy Lee Jones en Susan Sarandon weet te behandelen is in EEN zielige sequentie vol orkestgestroop. Weinig subtitel allemaal. Nee, dit was echt een goeie film geweest als 't plot simpeler was gehouden. Een vaderlandslievende oud-militair gaat op zoek naar zijn AWOL-zoon. De zoon is net terug uit Irak, dus gestresseerd, is 't zelfmoord? En dan maar een beetje rondrijden. Nu wordt de zoon al snel gevonden, en begint een meer detective-achtige story met Charlize Theron als detective, Mexicaanse drugsdealers en uiteindelijk toch weer terug naar het oorlogs-stress-syndroom. Ander "cringing" dieptepunt is trouwens als Jones voor 't zoontje van Theron een verhaaltje verteld. (Zie titel) Het valt nog mee dat Theron en hij niet wat krijgen. Wel 2 dingen geleerd. In de buurt van legerbases stikt 't van de stripclubs en, helemaal naïef van mij, het (halve?) leger is aan de drugs.

The Banishment
Altijd vergelijken natuurlijk. Ik zeg, The Return is beter. The Banishment is errug lang, zonder saai te worden, maar hij fascineert ook minder. Het is mooifilmerij, vol symboliek. Er zitten prachtige shots dat wel, bijvoorbeeld van een orthodoxe priester die na een begrafenis de heuvel afloopt, richting 't fraaie kerkje dat tegen de heuvel is aangebouwd. Qua verhaal is 't allemaal minder sterk dan de fraaie openingssequentie doet vermoeden. In de gietende regie rijdt een fout figuur rond, hij is zwaargewond aan zijn arm, waarna hij een vriend (blijkt later zijn broer) opzoekt, die de kogel verwijderd. De muziek (die nog vaker zal terugkomen) is fantastisch. Soort gefilterd koorzang + drone. Heel spooky. Toch gaat The Banishment niet echt over zware criminelen (wat ze vast zijn) het is meer de ontsporing van een huwelijk, met een zwangere zelfdestructieve vrouw en een abortus.. Navertellen zou al onwaarschijnlijk veel tijd kosten, ik was allang blij dat een ordinair wraakverhaaltje waar de film lang op uit leek te lopen in elk geval vermeden werd.

Syndromes and a Century
Ooit een Thaise film gezien? Dit is uw kans, al zou ik 'm verder niet echt aanbevelen. Eerst lijkt 't een gewone handelingenfilm te worden met een lokaal ziekenhuisje, wat bizarre patienten, brutale monniken en een lief verpleegstertje. Een scene met een zingende tandarts en een ongeduldige monnik is erg komisch. Halverwege lijkt het verhaal opnieuw te beginnen in een nieuw ziekenhuis en de symboliek wordt zwaarder. (Eufemisme voor ik raak de raad kwijt) Lachen is 't nog wel met een dokter die een fles drank uit een kunstbeen haalt, ze moet die avond namelijk in een talkshow op tv verschijnen en ze durft alleen als ze aangeschoten is. Op 't laatst had de regisseur nog wat tijd over, doen we een drone + een trage inzooming op een afvoerpijp/stofzuigerslang/whatever. Zou het iets boeddhistisch zijn? :)

Er zijn mensen die beweren dat 't allemaal een droom is

Helaas is dat, haast onontkoombaar, het geval (meer een dagdroom van dat gozertje voordat hij weer moet gaan honkballen, toch?)
Hoe Kitano die GI droog in het ooitje neemt (misschien niet de juiste term, maar ja spoilers ;) vond ik destijds wel een erg verrassend en droog.

Helaas is dat, haast onontkoombaar, het geval (meer een dagdroom van dat gozertje voordat hij weer moet gaan honkballen, toch?)

precies ja, terwijl ie op 't schijthuis zit, wel leuk, maarrr ik zou deze user op imdb kunnen/willen geloven:
The ending is not a dream. In the opening when you see him leave from the can he is slowly walking back to the game. As if he really did not want to be there. So he was taking his time. And at the end he is kind of running back, like he can’t wait to get back to the game. This shows how the events of the past two days had changed him.

andere leuke grappen, oenige jongen krijgt motor, "hij heeft niet eens een rijbewijs" vroem vroem, volgende shot: onder 't bloed, sip op de stoep. (En veel meer van dat soort "cuts")

Der freie Wille (Glasner, 2006). Hier kan ik toch niet zo enthousiast over zijn als Vido. En dat heeft alles te maken met de laatste driekwartier. Twee uur lang is er weinig aan de hand, nou ja, afgezien van de inhoud dan, want het verhaal van de reintegrerende serieverkrachter gaat je niet in de koude kleren zitten. Zorgvuldig en langzaam uitgewerkt na een eerste kwartier dat er inderdaad inhakt. Functioneel, want je moet weten waar de man toe in staat is. Het tragische is dat de man zijn uiterste best doet om boven zijn verleden uit te stijgen om vervolgens te merken dat de kleinste tegenslag een serieuze backlash kann betekenen. Dat inzicht hakt erin. Maar dan volgen er nog 45 minuten waar alles over de kop gaat. Het onveranderbare noodlot geldt niet alleen voor onze mannelijke vriend, ook het meisje dat op hem verliefd wordt kan niet anders dan hem blijven achtervolgen, ook nadat hij uit zelfhaat en bescherming van haar de relatie verbreekt. Dan wordt de film drammerig en ik verloor acuut de band met de hoofdrolspelers. Zij gaat op zoek naar een van zijn slachtoffers, leidend tot een scene waarna ik vijf minuten later nog met mijn handen in het haar zat. En het laatste halfuur is dan alleen nog maar vervelend. Hoe kan het alemaal nog erger, hoor je Glasner denken.

Daarna West side story gekeken. Blijft een ongekend meesterwerk. Ik was vergeten hoe prachtig de kleuren zijn. En er zit amper een slecht liedje in (al is I feel pretty niet mijn favoriet). En steeds als de film potsierlijk begint te worden, redt Bernstein de zaak. De balscene, waar de twee elkaar in een soort van bubbel ontmoeten, is vreselijk zoet maar de muziek maakt er poezie van.

En tenslotte Diner, had ik ook aleens gezien en blijft Levinsons beste film wat mij betreft, een nostalgische film waar de bratpack (Mickey Rourke, Kevin Bacon, etc.) aan het einde de vijftiger jaren hun eerste schreden in een volwassen leven proberen te zetten. Het slappe gelul moet haast wel een inspiratiebron geweest zijn voor Tarantino, daar ben ik van overtuigd (Zie ook Tin men, ook van Levinson). Hoogtepunt: gozer die zijn vrouw vermanend toespreekt omdat ze zijn grammafoonplaten verkeerd heeft teruggezet en haar vervolgens vraagt hem te overhoren over b-kantjes.

Hoogtepunt: gozer die zijn vrouw vermanend toespreekt omdat ze zijn grammafoonplaten verkeerd heeft teruggezet en haar vervolgens vraagt hem te overhoren over b-kantjes.

lololol, Levinson nooit van gehoord, woeps, deze dan maar 'ns op de lijst gegooid.

holabola er staat een stuk van Syndromes and a Century op de site van de Subs. uit januari alweer.
hier dus: http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2008/01/syndromes-and-a.html (door Olaf)