Filmforum

Kissing on the Mouth
Een paar jaar terug werd er een man gearresteerd die de buurman was van een studentenhuis (vol jongedames) waar hij dan allerlei camera's had geïnstalleerd. (Ik weet niet of deze anekdote beter wordt als ie zelf de verhuurder was, maar ik geloof niet dat dat 't geval was) In elk geval plaatst Kissing on the Mouth je een beetje in zijn positie. Het zijn dan wel college-graduates, maar ze hokken een beetje in een huis, de camerabeelden zijn kil en mega-goedkoop. (dat hoort ook bij Mumblecore natuurlijk, maar in zwart-wit heeft 't iets arty's in kleur is 't als een slechte homevideo) Verder wordt er vooral gevogeld, echt geil wordt 't niet, het verhaaltje is non-existent, evenals dialogen, veel voice-over (gedeeltelijk uit een interview-project) die bijna lukraak onder de beelden zijn geplaatst. Heel soms levert dat wat moois op als we 2 mensen zien praten en we ze ondertussen op de geluidsband een heel andere dialoog horen houden.

Shampoo
Minor Ashby, duidelijk met plezier gemaakt en ook wel plezierig om naar te kijken trouwens. Een flierefluitende kapper in Beverly Hills, LA, een rijke gewillige cliëntèle die hij makkelijk om z'n vingers windt. Want, hij is geen fairy! Handig. Hij hopt van de en naar de andere dame en moet ondertussen ook z'n schattige piepjonge vriendinnetje Goldie Hawn tevreden houden. Gedenkwaardige cameo (geloof haar debuut) van een jonge Carrie Fisher, was die later niet behoorlijk mager? Hier speelt ze de dochter van, die lollig cliche, natuurlijk ook wel wat met de kapper wil. Met afstand het beste gedeelte van de film (die 24 uur bestrijkt) is de nacht en vroege ochtend als de hele jetset los gaat op een feestje.

Daytime Drinking
Volgens mij door Olaf getipt, maar kan geen stukje op de hoofdpagina erover terugvinden en ook niet op 't oneindige filmforum, dat inmiddels zo groot is dat de zoekfunctie wellicht hapert... Daytime Drinking is een aparte en fijne Koreaanse film, een van de beste die ik daarvandaan zag komen. Het is altijd leuk als een film gaandeweg beter en beter wordt, toch leuker dan een fantastische opening en dan doorsudderen naar 't einde. Al moet ik toegeven dat de laatste tien minuten hier er wel af hadden gekund. Daar keert de film terug naar de liefdesperikelen die ook in de opening ter sprake kwamen. Een jongen zit in een dipje, zijn vrienden plannen in een dronken bui een reisje en uiteindelijk staat hij daar helemaal alleen. Hier begint het After Hours-gedeelte, de jongen gaat in een pension zitten, er is niks te doen, dan maar eten en vooral drinken. Hij wil vanaf 't begin alleen maar naar huis, maar dat wordt constant verhinderd door de meest bizarre personages en omstandigheden. (Dat is de After Hours-connectie waar een man ook maar niet uit een wijk geraakt) De Koreaanse jongen bestrijkt een veel groter gebied, maar de (ook wel weer grappige) beklemming neemt almaar toe. Hij zit in een bus met een snibbige poëzieliefhebster, komt een stel tegen dat slechts een zakelijke relatie blijkt te hebben. (Is de jongen haar pooier of is 't meer een crimineel duo?) Het beste moment van de film komt als de jongen, in onfortuinlijke omstandigheden die hier niet verklapt mogen worden, langs de kant van de weg een lift probeert te regelen. Eindelijk pikt een dikke, dommige aardappeltruckchauffeur 'm op. Wat een figuur!

The Brown Bunny
Meuk vergeleken met Buffalo '66, zoals eigenlijk wel te verwachten viel. Lijkt eerst nog een Two-Lane Blacktop-achtige slackerfilm te worden, met Gallo zelf als motorrijder die door Amerika rijdt, ondertussen met andere vrije geesten converserend. Maar dat laatste doet hij juist niet. Hij rijdt en rijdt en zwijgt, en knuffelt af en toe iemand. De muziek is wel weer goedgekozen (Jackson C. Frank) maar eigenlijk is 't wachten op Chloe Sevigny voor er zich een noemenswaardige dialoog (ik zei dialoog) zich ontspint. Eindtwistje is ook volkomen ongeïnspireerd. Nog even een dubieuze opmerkingen, ergens in 't begin rijdt Gallo met z'n auto door 'n (ogenschijnlijk) gewone straat, waar dan meisjes bij lantaarnpalen staan. Hij stopt en ze vraagt "wil je op een date?". Ok dat lijkt me duidelijk, maar mijn punt is eigenlijk dat dat straat-tippelen eigenlijk liever/esthetisch fijner is dan hoeren achter ramen die als waar uitgestald zitten. Nu lijkt 't net alsof je een leuk meisje tegenkomt zeg maar. (Het maakt allemaal geen zak uit ik weet 't)

Gedenkwaardige cameo (geloof haar debuut) van een jonge rondborstige Carrie Fisher in een strak tennispakkie, was die later niet behoorlijk mager? Hier speelt ze de dochter van, die lollig cliche

L'Enfer
Verdilleme de verkeerde film zitten kijken. Het had L'Enfer van Chabrol moeten wezen. (Ik had de regisseur niet genoteerd) Dit is een film van Danis Tanovic (No Man's Land) gelukkig geen remake, dat zou helemaal overbodig zijn geweest. Om de verwarring nog wat groter te maken speelt Emanuelle Beart trouwens in allebi de films. Deze L'Enfer is in elk geval behoorlijke bagger, muziek die extreme thriller-spanning suggereert, maar een slap verhaaltje over drie zussen en een familiegeheim wat nauwelijks schokkend blijkt te zijn. Niet alleen het geheim is een lege huls (dat is ook een beetje het punt) maar de film zelf doet duur en intellectueel zonder ook maar 'n halfgeslaagd karaktertje op te voeren.

The Passenger
Alleraardigste Antonioni-film, komt wel in de buurt van Blow Up, stuk toegankelijker in elk geval. Begint met het typische blanke in Afrika-cliche. Nicholson in dit geval, als journalist. Zijn auto loopt vast in de woestijn, zijn reportages mislukken, kortom hij dreigt door te draaien. Maar dan vindt ie zijn mede-blanke-hotelgenoot dood op bed. Geen extra probleem, maar 'n kans. Nicholson verwisselt de paspoorten, reist terug naar Europa waar inmiddels om zijn dood gerouwd wordt en hij begint 't leven te leiden van "de ander". (Blijkt een wapenhandelaar) Hitchcock/Kafka kom er maar in. Nicholson draait door het fraaie Barcelona, vindt een meisje (Maria Schneider) die 'm wel wil helpen. (Er zitten inmiddels figuren achter 'm aan) Next moment liggen de twee samen in bed, geen verrassing, maar vond 't wat irritant. Aan de andere kant als er tussen de twee langzaam een romance had moeten ontstaan werd het ook weer zo romcom. The Passenger is echter vooral beroemd om de slotscène. Een one take tracking-shot van zeven minuten. Echt iets voor de filmnerd en het stelt ook niet teleur, magisch-meditatief prachteinde voor een verhaal waarin eigenlijk nauwelijks een echt verhaal van de grond is gekomen.

Dear Zachary: a Letter to a Son about His Father
Het heeft in 't begin wat EO-igs, de vrienden en familieleden van een overledene gaan een brief schrijven aan z'n piepjonge zoon, die 'm dus nooit gekend heeft. (Hij hem ook niet trouwens!) Maar dan komt 't gruwelijke (voor de EO veel te rauwe) drama los en wordt 't door de donkerbruine stem van de regisseur meer een SBS-docu, soms iets te zelfs, met keiharde pistoolschoten en melodramatische muziek. Al die dingen zijn echter volkomen terecht, want godallemachtig wat een ellendig verhaal. In Road House wordt een man juridisch uitgeleverd aan z'n beste vriend (inmiddels psychopaat) en dat leek nogal ongeloofwaardig. De dingen die de rechts hier verkeerd doen kunnen daar echter makkelijk mee wedijveren. Er moet niks verklapt worden, maar het is bijna eng! En zelfs mijn gewoonlijke reflex om in een film die duidelijk de partij voor de ene kant kiest advocaat voor duivel te gaan spelen wil hier niet echt werken. (Al is de film wellicht toch wat te polemisch om een goede film te zijn, maar het is dan ook niet echt een film maar een fascinerend pamflet)

Nog twee Mondo Macabro:
Les week-ends maléfiques du Comte Zaroff
Zeer vrij vertaald: Seven Women For Satan. Sfeer boven inhoud en daarin zeer geslaagd. Niet zo dromerig en surreëel als Girl Slaves … en met wat wredere accenten, maar weer een fraai stukkie Euro-trash.

Mais ne nous délivrez pas du mal
Eigenlijk verwachtte ik dus nog zoiets, maar dit is toch wel van een andere orde. Losjes gebaseerd op de moord die ook model stond voor Heavenly Creatures maar Don't Deliver Us From Evil heeft een meer religieuze ondertoon. Door het minderjarige uiterlijk van de hoofdrolspelers, die voor de verandering sterk acteren, zijn de sexueel getinte scenes extra ongemakkelijk. Hoe de zo onschuldig ogende meiskes bewust van kwaad tot erger gaan tot een dramatische climax levert een bizarre en indrukwekkende film op, die dat 'trash' predikaat bijna ontstijgt.

Ik zei religieuze ondertoon, maar maak daar gerust boventoon van. :)

Ik zag Brüno.
Als ik streng ben zeg ik: slechte film met een paar fantastisch goede grappen.
Als film beoordelend; een aaneenreiging van sketches en daar geforceerd een verhaaltje omheen verzinnen levert bijna nooit een goede film op. Brüno is een vervelend eendimensionaal, plat en naar karakter. Ali G en vooral Borat hadden nog iets aandoenlijks.
Maar het grootste verwijt is wel dat de meeste scenes duidelijk in scene gezet zijn en dus geacteerd zijn. Ik hoopte op een film over het genadeloos te kakken zetten van de [rural-]VS als homofoob oord. Dat beeld heb ik nog steeds maar werd niet gesterkt door deze film. De vrij geniale slotscene oogde wel authentiek alsmede de bijzonder grappige scene waarin Brüno in een Jerry Springer-achtige show zijn adoptieverhaal uit de doeken doet.
Volgens mij worden er steeds een paar mensen ingelicht over de bedoeling van een scene en laten ze de rest van de omstanders onwetend en dus naturel reageren. Ik zit bij elke scene ook steeds te denken..is dit echt?

Van de week Borat weer gezien op tv, maar alle grappen waarmee hij een punt lijkt te willen maken zijn eigenlijk vooral erg onbeleefd terwijl de andere partij dat wel blijft (tot op zekere hoogte). De enige grappen waar ik om kon lachen zijn die dingen als de 69 met die dikkert en de achtervolging die daarop volgt of dat stukje met Pamela.

Black Metal Satanica
Docu over de Zweedse black metal scene, maar er loopt behoorlijk wat Noors doorheen. Watain liveshots door het verhaal van Dead en Mayhem maakt het ook wat chaotisch. Verder veel romantisering van vikingen gemengd met asatru peptalk en boos worden over de vreselijke dingen die de christenen allemaal gedaan hebben, de opwinding over die moord en doodslag is weinig misantropisch te noemen. De sfeer wordt wel donkerder als Ondskapt, Watain en Shining aan 't woord komen. Die zijn meer consequent al blijft het onduidelijk wat die peilloze duisternis van Watain behelst en waarom Kvarforth zo'n hekel heeft aan alles wat leeft en vrouwen in 't bijzonder.

Terwijl misogynie natuurlijk zo gristenlijk is als de pest ;) Nog serieuze aandacht voor Funeral Mist / Arioch / Mortuus, of alleen indirect via Marduk?

Zelfs geen Marduk. Eerst een stel bands waar ik niks van of zelfs nooit van gehoord heb en dan die tweede helft met de drie die ik al noemde.

Zelfs geen Marduk.

o_O ... ben 'm toch maar even aan het binnenhengelen.

Vermakelijk vond ik 'm wel. Maar ik vind muziekdocu's al gauw vermakelijk. Zelfs geen moeite gehad die recente Mayhem docu uit te zitten al is die niet best.

je hebt Anvil toch wel al gezien he Martijn?

de achtervolging die daarop volgt of dat stukje met Pamela

eensch, m.i ook het beste stukje. Bruno ga ik niet kijken hoor (zie bijvoorbeeld ook Vido Liber erover, http://www.xs4all.nl/~gert01/)

je hebt Anvil toch wel al gezien he Martijn?

Ja man!

Aangezien ik Brüno in tegenstelling tot Borat in de tv-serie al niet zoveel aan vond verwacht ik weinig van de speelfilm.

Ja man!

oh ja :) gelukkig maar :P

Into the Night
Into The Night kwam op 't forum van de I Love Everything-collegae ter sprake. Het zou een soort After Hours zijn, en dan heb je me meteen wakker. Die vergelijking loopt echter mank, wat niet wil zeggen dat het geen leuke film is. Into the Night is er meer een in de categorie Risky Business en Desperateley Seeking Susan. Met die laatste deelt 't bijvoorbeeld een prominente rol voor een popster. Daar Madonna, hier een besnorde David Bowie als hilarische geheim agent. Het Risky Business-element zit 'm er (naast onbestemde dingen als een raunchy eighties-sfeer) in het feit dat het plot wordt voortgestuwd door een simpele McGuffin, in dit geval gesmokkelde juwelen. Als de smokkelaarster (Michelle Pfeiffer) zich in 't begin omkleedt kreeg ik even 't idee dat ze die juwelen op een wel heel bijzondere plaats had verborgen. Het zal mijn dirty mind zijn. Al deze dingen gebeuren voor de ogen van een verbijsterde Jeff Goldblum, de king of gortdroog cool. Hij speelt een insomniac die door Pfeiffer wordt meegesleept langs dure hotels, Hollywood-sets en stervende miljonairs. Er moet tempo worden gemaakt want er zitten een stel wraakzuchtige Perzen achter ze aan. (Daar komen die juwelen vandaan) Bij vlagen is Into the Night, toch in essentie een vrolijke film, wat te grof. Mooi voorbeeld is een grap rond een hondje. Pfeiffer en Goldblum staan in paniek op een lift te wachten. Deuren open. Hondje blaft, waarna ze er als 'n gek vandoor gaan. "It's a nice dog" roept de oude man nog, regisseur Jack Arnold, een van de vele, vele cameos. Is grappig! Maar dan komen de slechteriken en ook bij hen slaat 't hondje aan...

Julien Donkey-Boy
Minste van de drie Korine-films. Deze kwam na Gummo en is een duidelijke herhaling van zetten, alleen nog wat grimmiger. Julien Donkey-Boy is een krankzinnig figuur, die zijn zusje heeft bezwangerd (of dat in elk geval denkt) Zusje is Chloe Sevigny die 'r met krulletjes op een of andere manier uitziet als die zangeres van the Moldy Peaches. Het zal de lo-fi sfeer zijn. Julien Donkey-Boy kreeg het Dogma-stempel van approval, alhoewel de soundtrack prominent aanwezig is. Gelukkig maar, want dat levert nog wel wat mooie momenten op met Jim 'O Rourke en Oval en meditatieve beelden van een ijsbaan. Naast een herhaling van zetten is dit ook een voorschaduw, want Werner Herzog is (net als later in Mr Lonely) aanwezig. Zijn scenes zijn weer bijzonder grappig, Herzog met een gasmasker op zoek naar een "natural high", of Herzog die zijn zoon in de winterkou op straat met een tuinslang nat staat te spuiten. (In zijn rare accent) 'Don't Shivel!' Diezelfde scene werd trouwens nog eens geparodieerd in Spongebob, can you believe it!

Electra Glide in Blue
Hele leuke film, eentje voor de filmnerds want regisseur James William Guercio maakte er sowieso maar eentje. (Hij hield zich vooral bezig als studiobaas en muziek-producer) Het was me in In Cold Blood helemaal niet opgevallen dat Robert Blake zo'n klein mannetje is. Hier wordt daar de komische nadruk op gelegd, hij speelt een gespierd motoragentje (en befkoning) die droomt van een baan bij de "homicide squad". De woestijnbeelden in Arizona lijken op die in Zabriskie Point en de motorgangs die rondrijden zijn meer Easy Rider. (Ergens moeten de agenten een concert bewaken, ik dacht gaat 't nog mis a la toen met Hell's Angels en Rolling Stones)
In 't intro valt al een dode, waarvan je later kan afvragen hoe de schuldige zo'n gewiekst plan had kunnen bedenken. Blake maakt eindelijk zijn promotie, maar merkt al snel dat homicide een nogal nare divisie is. Dan kun je beter in de schaduw een stripje zitten lezen zoals zijn besnorde collega doet. Electra Glide gaat echter niet om bloed, het gaat om de fraaie beelden (Conrad Hall) en muziek (deels van de regisseur zelf) Een prachtmoment is als de orkestrale ouverture uit 't begin na zo'n honderd minuten terugkeert. Het lijkt een mooi open einde van de film, maar we gaan nog even gewelddadig door. Was er eerst op tegen, maar de 7 slow-motion minuten met een nummer van Chicago en Guercio zijn dermate mooi dat ik van gedachten veranderde.

Casa de los Babys
Zou die John Sayles nou nooit 'ns wat anders willen doen dan een mozaiek-verhaaltje. Het huis van de baby's is een door nonnen geleide baby-kliniek. Mexico heeft vele tienerzwangerschappen (en meer ellende) dus er zijn genoeg baby's ter adoptie. Ze worden vanuit daar verdeeld, waarna 't verhaal om een stuk of wat Amerikaanse vrouwen gaat die wachten tot hun baby beschikbaar komt. Hun gelummel en gekibbel wordt doorsneden met akelig politiek-correcte Mexicaanse passages, gekanker op de imperialisten van Amerika en wat sneue lijmsnuivertjes. De groep vrouwen blijven allemaal typetjes, al is Marcia Gay Harden wel lekker slecht als zeepjes-jattende botterik. Daryl Hannah en Maggie Gyllenhaal hebben een mooie dialoog als de eerste vertelt over haar verloren baby's terwijl ze Maggie masseert. Ander aardig momentje is de non-dialoog tussen de schattige Ietse Susan Lynch en een Mexicaans kamermeisje, die elkaar allebei zielenroerselen opbiechten zonder elkaar te verstaan. (Beetje gemaakt ook wel, zals de hele film_

Olaf had op 21 januari dit jaar op deze lange pagina al de zeer donkere komedie Stuck (Stuart Gordon, 2008) opgemerkt. Hoe realistischer het gegeven in films van de maker van Re-Animator (1985), hoe heviger de horror. Ik moest zelf niet aan Cronenberg denken, maar aan Misery (Rob Reiner, 1990) met als grote verschil dat de boosdoener ditmaal geen geobsedeerde fan is. Integendeel.

Verder zag ik de afgelopen tijd onder meer veel oudjes waaronder Pilgrimage (1933) (het eerste meesterwerk van John Ford na zijn productieve ‘stomme’ periode), The Young One/La Joven (Luis Buñuel, 1960) (rassengeschillen en hypocrisie op microniveau in een sterke Engelstalige film uit de Mexicaanse periode van Buñuel), Two For The Road (een scherpe relatiekomedie uit 1967 met Albert Finney en Audrey Hepburn, waarin vier verteltijden vaardig door elkaar heen worden gemonteerd), Satyricon (Federico Fellini, 1969) (geen idee waar het allemaal precies over gaat, maar wat ziet het gefantaseerde oude, afbrokkelende Rome er fenomenaal uit – een aaneenschakeling van onvergetelijke beelden) en The Shadow Boxer/Tai Ji Quan (Hsueh Li Pao, 1974) (dramatisch slechte kungfu uit de studio’s van The Shaw Brothers met lachwekkende zooms en slechte mannen die constant heel slecht lachen voordat ze weer iets slechts uithalen).

En een paar recentere films: Frozen River (Courtney Hunt, 2008) (inderdaad: degelijk mensensmokkel/armoededrama dat gedragen wordt door actrice Melissa Leo), L'Instinct De Mort + L'Ennemi Public N°1 (Jean-François Richet, 2008) (beter bekend als Public Enemy Number One (Part 1 + 2), met glansrol voor Vincent Cassel als de charismatische misdadiger Jacques Mesrine) en The Mourning Forest (Naomi Kawase, 2007) (lijkt bijna te bezwijken onder de symboliek, maar wist mij desondanks meerdere malen te ontroeren)

wij zagen..

Im Lauf der Zeit
Een van de mooiste films die ik dit jaar zag en een fantastisch bijna drie uur durend roadmovie-epos. Een man (Rüdiger Vogler) rijdt rond in een busje, van gehucht naar gehucht, waar hij reparaties verricht in oude cinema's, die vaak gesloten zijn of op 't punt van sluiten staan. Dan komt hij op onnavolgbaar briljante wijze een andere man tegen. Een depressief figuur met huwelijksproblemen, fantastisch gespeeld door Hanns Zischler, die iets weg heeft van een "moody brooding" Henry Fonda. Nu reizen ze met z'n tweeën, van akkefietje naar episode, zo bezoeken ze o.a. plaatsen uit hun jeugd. Het mooie is dat er geen kleffe vriendschap ontstaat, meer een filosofische lotsverbondenheid. Soms uitgelaten vrolijk, dan weer mokkend en kibbelend. Wellicht kun je in Im Lauf der Zeit allerlei thema's zien als Amerika tegenover het Oude Europa, Oost vs. West e.d., maar uiteindelijk gaat 't om de prachtbeelden van cinematograaf Robbie Muller, en kleine details als het draagbare platenspelertje wat in 't busje aanwezig is waar je van die 45-toeren singletjes in doet. Of de "oplossing" van het voorzetje waarom Zischler toch de hele tijd kranten koopt en anders wel van de grond raapt.

Frozen River
Die reservaten voor indianen in de VS waren altijd al iets bizars, hoe lang zouden ze al bestaan, zou 't iets relatief recents uit schuldgevoel zijn? Frozen River speelt zich af in het land van de Mohawk, ergens op de grens van Canada en Amerika. Al zien de indianen dat natuurlijk heel anders. "There is no border". Ondertussen houden ze zich bezig met bingo en smokkelen. Melissa Leo belandt als hosselende moeder op dit territorium als ze op zoek gaat naar haar gokverslaafde man die 'r met het geld voor haar nieuwe grotere mobile home vandoor is. Ze kan haar kinderen nauwelijks eten geven, werkend bij Yankee Dollar (Euroland zeg maar!) waar ze haar maar geen manager willen maken. Bij de indianen krijgt ze 't al snel aan de stok met Misty Upham, die de auto van de gokverslaafde echtgenote van Melissa Leo had meegenomen. Dat ding heeft namelijk een "trunk", waar je illegale immigranten in kunt stoppen! De twee sluiten een noodzakelijk verbond, Leo heeft 't geld nodig, en de indiaanse, die heeft niet veel beters te doen. Frozen River heeft een interessant onderwerp en wat mooie momenten, een grens oversteken over een bevroren rivier bijvoorbeeld. Wat ontbreekt is een goede chemie tussen de twee dames, ik had wel wat meer sentimentele lanzaam groeiende vriendschap tussen de twee willen zien. (Dat zou 't einde waarschijnlijk ook wat aangrijpender maken)

Little Fugitive
Amusante curiositeit, bijna een reclame-spot voor Coney Island. Twee broertjes (eentje 12 ander iets van 5) worden door hun moeder twee dagen alleen gelaten, ze moet naar de zieke oma. Het oudste broertje haalt een "prank" uit met z'n vrienden, waarna 't kleine menneke gelooft dat ie hem heeft doodgeschoten. Dus jat hij 't geld van de keukentafel en vlucht naar, inderdaad, Coney Island. Tot zo ver was het leuk, maar nu blijft de film nagenoeg de rest van de tijd bij de kleine knaap, die zich op de reusachtige kermis uitstekend vermaakt, prachtdetail is zijn enorme voorliefde voor paarden, zowel echte als neppe, die ie even fanatiek aait. Dat is tien minuten leuk, maar nog een uur? De oudere broer geeft z'n zoektocht ondertussen verdomd snel op, hij schakelt niet eens z'n vrienden in, wat ik had gehoopt. Drie wat oudere gastjes op stap op zoek naar een verdwenen broertje. Door New York en pas dan naar Coney Island, ofzo.

Frozen River: Wat ontbreekt is een goede chemie tussen de twee dames, ik had wel wat meer sentimentele lanzaam groeiende vriendschap tussen de twee willen zien. (Dat zou 't einde waarschijnlijk ook wat aangrijpender maken)

Er is een subtiele chemie aanwezig. Het personage van Melissa Leo heeft een cultureel aangeboren hekel aan de Indianen in het reservaat (wat vice versa ook geldt voor Misty Uphams personage), waardoor toenadering op het emotionele vlak wat lastig is. De twee vrouwen krijgen een zwijgzame band nadat Melissa de jongere Misty door het raam gadeslaat en ziet hoe de Indiaanse vrouw haar afgenomen baby probeert te naderen. De band wordt sterker na het incident met het Pakistaanse echtpaar (de sleutelscène in de film). De realistische setting is naar mijn idee te hard om teveel sentimentaliteit toe te laten.

Het personage van Melissa Leo heeft een cultureel aangeboren hekel aan de Indianen in het reservaat (wat vice versa ook geldt voor Misty Uphams personage)

de haat van de indianen is overduidelijk ja, bij Leo had ik 't niet zo door. Wat mij betreft deed Misty Upham het overigens net zo goed als Leo. Benicio del Toro had wel een cameo kunnen maken als de verdwenen vader. ;)

The Passenger is echter vooral beroemd om de slotscène. Een one take tracking-shot van zeven minuten.

Heb op vakantie een boek gelezen met interviews met Antonioni (Michigan University Press, redactie door Bert Cardullo), waarin hij vol trots uitlegt hoe ze dat shot hebben gemaakt. Elf dagen over gedaan, omdat het steeds te hard waaide, waardoor ze de camera niet bewegingsloos van trolly naar hijskraan kregen. Nadat het shot gelukt was, heeft een orkaan de hele set vernield. Veel geleerd overigens, ben Antonioni beter gaan begrijpen zonder dat het de magie de das omdoet: hij schept er namelijk een sardonisch genoegen in de interviewer eerder te verwarren dan te informeren. Echt een aanrader.

woah zo te zien heeft die Cardullo tig van die boeken met allerlei grote regisseurs. (Renoir, Kurosawa) Niet iets wat je op Bol.com op de kop tikt zo te zien. (moet ook nog mijn Scorsese dvd kijken met diens 4 uur durende Amerikaanse filmgeschiedenis)

Ook geen collector's item, Ludo: http://www.amazon.com/Michelangelo-Antonioni-Interviews-Conversations-Filmmakers/dp/1934110663 . Ik kocht hem in American bookstore of zoiets. Amsterdam, Spui.

Hier onder mijn bureau ligt al enige tijd het Taschen-boek The Ingmar Bergman Archives. Ben er een beetje bang van.

Ook geen collector's item

ook dat valt mee ja, nou ben ik niet genoeg Antonioni-fan, maar eens zien wat voor regisseurs die Cardullo nog meer in de aanbieding heeft.

Bergman is vermoedelijk de ultieme regisseur voor boeken waarin zijn films op 300 verschillende manieren in 1000 pagina's wetenschap worden geduid. (geduid?) naja

Den Brysomme Mannen
Typische Scandinavische bleke en droge humor. Man gevangen in grijs leven, vrij hopeloos allemaal en toch regelmatig erg gelachen.

Mikey and Nicky
Een Cassavetes-film waarin hij niet regisseert. Dat doet Elaine May, die later nog eens de beroemde flop Ishtar zou draaien. (Dat zijn haar enige twee films, meen ik) Hier schijnt ze de camera urenlang te hebben laten lopen terwijl Peter Falk en John Cassavetes (wel als acteur inderdaad) aan 't improviseren sloegen. Cassavetes belt zijn trouwe vriend, ze zitten beide in een mobster-wereld en Cassavetes is doodsbang dat ie uit de weg geruimd gaat worden. Niet zonder reden, want inderdaad zit 'r een huurmoordenaar achter 'm aan. Het probleem is dat ook Falk daarvan weet, en dat die zijn vriend helemaal zat is. Tegelijkertijd houdt ie ook nog wel 'n beetje van 'm, en dat zorgt voor gedol en geruzie op z'n Husbands. Prachtig circulair einde, als de eindeloze nacht eindelijk ochtend is geworden.

The Silence
De bekende ingewikkelde studiefilm van Bergman. Ik vond vooral het begin sterk, twee vrouwen en een zoontje in een heet fictief Oost-Europees land, eerst in een trein, dan in een duur hotel. Het zoontje dwaalt rond en komt o.a. een troep dwergen tegen en een oude butler die 'm foto's van zijn familie laat zien. De twee vrouwen (was me lang onduidelijk of ze nou een relatie hadden of dat 't zussen waren) hangen op de hotelkamer, maar dan gaat de jongste en mooiste de hort op, voor wat erotische avonturen, de andere (die doodziek is) wordt daar dan weer jaloers van. Ondertussen filosofische overpeinzingen en, zie titel, het Zwijgen. Bij vlagen boeiend, maar moeilijk om je karretje bij in te haken,

Blow Out
Sympathieke en amusante ode van De Palma aan Antonioni's Blow Up. Dit keer geen fotograaf, maar geluidstechnicus (John Travolta) die een moord vermoedt. Kunt er waarschijnlijk een zoekspelletje van maken, er zitten vast heel wat meer verwijzingen en geintjes in, dan ik zo in 'n eerste kijkbeurt opmerkte, door al het "gewire" is ook The Conversation niet ver weg en in overbodige flashback (zou het wraak zijn van De Palma) verwijst hij naar Prince of the City. (Travolta bevestigd de draadjes, zeg maar) Blow Out werkt echter ook prima op zichzelf. De opening bijvoorbeeld, een gigantisch slechte slasher-film, met veel naakt, waarin een zwaar ademende man rondstapt. Het lijkt wel een Dick Maas-film. Dan moet er (door een douchende actrice) geschreeuwd worden en dat wil niet echt lukken. Cut naar Travolta en zijn zuchtende exploitatiefilm-kompanen. Dit moet gedubt worden! Het is een simpel voorzetje, goed voor een leuke running gag (schreeuwaudities) en een bitter einde. Dat is dus allemaal nog voor het Ted Kennedy-achtige 'politcus met jong ding op houten bruggetje auto-ongeluk', waar Travolta toevallig een opname van maakt.

Baby It's You
John Sayles' aardige poging tot een American Graffiti-achtige high school-film, die opvallend genoeg ook nog de oversteek maakt naar college, wat eerst wat jammer lijkt, maar uiteindelijk goed uitpakt en de film wat meer diepte geeft. (Een goed naturel tijdsverloop ook, ondanks de sprongen) De lieftallige jonge Rosanna Arquette speelt een doodgewoon meisje, dat ineens in de aandacht komt van een thug, die ze The Sheikh noemen en wel wat op El Hamdaoui lijkt. Het is echter geen Arabier, maar een Italië, die ondanks dat Sinatra duidelijk al iets van een andere generatie is, zweert bij "Frank". Hij moet wat moeite doen om 't meisje om z'n vinger te winden, maar uiteindelijk lukt 't. Min of meer. De liefde komt opvallend genoeg vooral van zijn kant en als Arquette naar college vertrekt, terwijl hij een dom playback- en afwasbaantje heeft in Florida lijkt 't helemaal gedaan. Aardige genrefilmpje, met leuke (weinig verrassende muziek) van o.a. Ben E. King (Stand By Me!, wat anders) en Bruce Springsteen. (Nu toch eindelijk eens die E Street Shuffle plaat checken)

The Passenger is echter vooral beroemd om de slotscène. Een one take tracking-shot van zeven minuten.

Ook op de ietwat vermoeid klinkende commentaartrack bij de dvd-uitgave doet Jack Nicholson het een en ander uit de doeken. Dat interviewboek met Antonioni klinkt interessant. Ik ga t.z.t. ’s bij het Spui een kijkje nemen. Moet eerst overigens nog door dikke pillen heen over John Ford en Kurosawa/Mifune (lag voor een schijntje tweedehands bij De Slegte). Het probleem bij filmbiografieën is dat ik eerst de film gezien wil hebben voordat ik er over ga lezen. Dat is in het geval van John Ford en zijn 144 titels nogal een opgave. Van Antonioni's overzichtelijkere oeuvre is volgens mij nu alles goed te verkrijgen.

Den Brysomme Mannen - die is inderdaad grijs en grappig.

deze: http://www.bol.com/nl/p/boeken-engels/what-happens-next/1001004005758691/index.html zou ik ook nog wel 'ns willen lezen.

iemand wel 'ns iets van Edgar Morin gelezen? een ekte ekte wetenschapper. (http://www.bol.com/nl/p/boeken-engels/the-cinema-or-the-imaginary-man/1001004002558705/index.html)

en wat voor sympathieke filmnerd moet je zijn als je gewoon even in je dooie uppie een encyclopedie van 1300 entries pent. (http://www.amazon.co.uk/New-Biographical-Dictionary-Film/dp/0316726605)

Den Brysomme Mannen - die is inderdaad grijs en grappig.

Leuke analyse op IMDB: ging over homofilie want de hoofdrolspeler was geïnteresseerd in 'another man's crack/hole'. :D

Volgens de documentaire The Celluloid Closet (1995) zijn er heel veel films met subtiele (en soms minder subtiele) verborgen verwijzingen naar homofilie (vaak om zo de censuur te ontwijken). Als er een Franse versie van The Celluloid Closet gemaakt zou worden, verdient de klassieker À Nous La Liberté (René Clair, 1931) ook een plekje. Ik zag de film gisteren en vermoed dat er veel meer achter de knipoogjes schuilgaat die bajesklanten Émile (Henri Marchand) en Louis (Raymond Cordy) elkaar geven. Louis is ook opvallend opgelucht als zijn vriendin er met een ander vandoor gaat.

Toevallig zag ik dit weekend ook een weinig subtiele scène, maar dan van een meer heteroseksuele aard, in de monsterfilm It Came From Beneath The Sea (Robert Gordon, 1955). Tijdens de eerste dialoog onder vier ogen tussen Kenneth Tobey en Faith Domergue begint de actrice zonder enige aanleiding opvallend lang met een reageerbuis te spelen. Toch vreemd dat niemand van de censuurcommissie dat is opgevallen.

http://www.xs4all.nl/~gert01/beneath.jpg

Censuur levert soms best leuke dingen op, denk ik wel eens.

Ponyo on the Cliff by the Sea (崖の上のポニョ, Hayao Miyazaki, 2008)
Nadat de dames vorige week vrouwenfilm Volver ten tweeden male mochten zien, eiste ik een mannenfilm: G-Force, Ice Age 3 of Ponyo. Hier in Knor alledrie beschikbaar in meerdere smaken: gewoon of 3D; origineel of nagesynchroniseerd; Nederlands of Engels. Het werd Ponyo, gewoon, origineel, Japans, arthouse-style.
Ponyo is een visje met mensengezicht en Marc-Mariepruik (ze werd de gehele film door alsof het vanzelfsprekend is als goudvis aangesproken). Ze ontsnapt op een kwal (nou, twee eigenlijk) aan de klauwen van een boze onderzeese tovenaar, ontmoet al snel de peuter Sosuke, wordt verliefd en wil mens worden. De boze tovenaar, die Ponyo's vader blijkt, heeft het niet zo op de mensheid in het algemeen en sleepnetten in het bijzonder, en ziet die speelzaalliefde niet zo zitten. Een strijd ontbrandt...
Als ik jonger was zou ik kunstgeschiedenis gaan studeren en in een scriptie de verbanden tussen Ponyo en westerse mythes (Wagner, met name Walküre) en sages (Sinterklaas op het eind) blootleggen. Maar ik ben niet jong. Het was niet briljant, maar toch heb ik me vermaakt. Alleen voor echte mannen...

eiste ik een mannenfilm: G-Force, Ice Age 3 of Ponyo

lol :)

La Mujer sin Cabeza
Ik mag die Argentijnen wel. Als de Argentijnse cinema ten minste een "realistisch" beeld geeft. Argentijnen zijn knuffelig, lopen constant elkaar te zoenen, maar zijn tegelijkertijd bot en geen van allen is normaal. (Dat laatste zal wel aan de cinema liggen) Het sterke eerste uur van La Mujer sin Cabeza gaat voorbij voor je erg in hebt, en ook voor je helemaal doorhebt wat er nou gebeurd. Lukrake gezinsscènes met als middelpunt een upper class vrouw, zij en haar man zijn allebei (tand)arts. De vrouw is met de auto ergens tegenaan gereden, op weg naar huis. Het leek een hond, maar zelfs vermoedt ze dat 't een mens was. Haar familie probeert 'r te overtuigen van haar ongelijk, bellen vrienden bij de politie, die geen meldingen binnen hebben gehad. Of zeggen te hebben gehad, want de film gaat ook over rijk versus arm, een contrast wat in Argentinië heel groot is. Zwerfjongetjes die dagelijks om een heitje voor karweitje komen jengelen. Ook Argentijnse arthouse-regular Ines Efron loopt rond, in haar bekende weird-sensuele standaard-rol. (Ze heeft nu hepatitis) La Mujer sin Cabeza levert geen oplossingen, geen wendingen, maar is wel aangenaam uniek.

All That Jazz
Na Footlight Parade alweer een musical die hier prima klikte. Wederom geen echt goeie liedjes trouwens, maar wel fabuleus danswerk, de regisseur was dan ook choreograaf Bob Fosse. Musicals zijn altijd meta, zo lijkt 't. Maar deze is wel meta-meta-meta. Fosse lag in 't ziekenhuis met een hartaanval, besloot daar dan maar een musical over te maken, citeert dus uit eigen leven, maar ook uit eigen werk. (Hij maakt net daarvoor een film over Lenny Bruce, waar hier uitgebreid fragmenten van te zien zijn) Roy Scheider (die van Jaws) speelt zijn alter-ego, een amfetamine-poppende work-and-woman-a-holic. Hij werkt zich letter te pletter. Gedenkwaardige seksuele dansscenes rond het thema "Air Rotica" ("There goes the family audience) Maar vooral een paar magnifieke scenes waarin Scheider een mespuntje van zijn tijd aan zijn dochter en z'n huidige vriendin besteedt. Welke vader heeft een serieus gesprek met zijn dochter terwijl ze samen arabesken en andere ingewikkelde ballet-moves uitvoeren. Eentje voor Olaf K ook denk ik.

L'Enfer
Nu dus wel de goeie, van Chabrol. Beter dan die andere L'Enfer, maar was ook van deze niet bijzonder onder de indruk. Het is jaloezie, jaloezie, jaloezie wat er met een hamer bij de kijker wordt ingeramd. Radicaal, dat wel. Film zapt in 't begin overbodig door wat jaren, en begint dan echt als 'n man en een vrouw een hotelletje runnen. De vrouw is erg knap en de man (een soort Franse Robert de Niro) verdenkt 'r al snel van vreemdgaan. Hij begint haar te volgen, draait niet al te langzaam door. Hij legt 'r nog net niet letterlijk aan een ketting. Bedacht me ineens hoe lastig 't is om als echtpaar samen een bedrijf te runnen, want je huwelijks-problemen komen natuurlijk (en vast niet toevallig) net aan de oppervlakte in een drukke tijd (in dit geval het hoog-seizoen) Met gepikeerde gasten tot gevolg.

Je zou La mujer sin cabeza eigenlijk eens naast Il deserto rosso van Antonioni moeten leggen. Levert vast een leuk essay op.

In the loop (Iannucci, 2008). Amerikaanse politieke satires vind ik over het algemeen behelpen, omdat je als toeschouwer vaak niet serieus wordt genomen en de satire met een paplepel en een hoop suiker in je mond wordt gestouwd (een dieptepunt: Wag the dog). Dit is een heel stuk beter, omdat het een BBC film is. Denk Yes, minister (inhoud) gekruist met The office (vorm) en je zit een eind in de richting. Diplomaten en secretarisen runnen de show, ministers hangen erbij, en de Britten zijn de schoothondjes van de Amerikanen in een hanegevecht over invasie in het middenoosten. Eigenlijk zijn verhaal en strekking niet zo belangrijk, want deze film heeft twee redeeming features. Allereerst het moordende tempo waarmee de in vergif gedoopte zinnen en one-liners op je worden afgevuurd. Dat wordt nog een keer kijken. Tweedens een fantastische cast met David Rasch als State Department official en Zach Woods als zijn kontelikker als uitschieters. Ook James Gandolfini (Tony Soprano) maakt zijn opwachting. Heel erg vermakelijk, dit.

La piscine (Deray, 1969). Romy Schneider en Alain Delon als vurig liefdespaar dat op hu vakantie-adres bezoek krijgt van haar ex-geliefde en zijn 18-jarige lolita-dochter (Jane Birkin). Met zo#n gegeven laat het verloop zich natuurlijk raden. Mooi, broeierig gefilmd, goed gespeeld, maar La piscine mist de geheimzinnigheid, en helemaal het zinderende slot, dat het vergelijkbare En Plein Soleil tot zo'n groot feest maakten.

Le samourai (Melville, 1967). Deze was stukken beter. Opnieuw Delon, ditmaal als loner/huurmoordenaar die in een steeds vernauwender net rondwaart. Afgemeten en gedetailleerd gefilmde, nogal iconische Franse misdaadfilm die zich hermetisch naar het einde beweegt, dat als een verassing komt als je de titel van de film even vergeten was. Is dat nou een spoiler of niet...?

Je zou La mujer sin cabeza eigenlijk eens naast Il deserto rosso van Antonioni moeten leggen. Levert vast een leuk essay op.

ok mr teacher. nou ja 't essay daargelaten staat ie wel genoteerd. ;)

Ik bedoelde natuurlijk "je" generiek...

lol. :)

Svidd Neger
Rare titel ("verbrande neger") en een rare film. Kluchtig, beetje surreëel maar Noords rauw. Het steekt de draak met de Noorse noorderlingen, maar veel van die vooroordelen over plattelandsvolk zijn redelijk universeel, waardoor het goed te genieten is. Grappig, wreed en machtig mooie plaatjes.

Dood eind
Niet erg indrukwekkend, goeie special FX daargelaten. Door gebrek aan aftiteling en reclame zat ik ineens in een spelshow, geen idee hoe het nou afliep...

Dressed to Kill
Opent De Palma soms altijd met raunchy douchescènes? Wacht, douchescène?! Inderdaad, dit is een ode aan Psycho. Stuk minder leuk dan die Blow Out-ode. Een boring housewife dwaalt door de stad, beleefd een one night stand en wordt dan op gruwelijke wijze in een lift vermoord. Nancy Allen, die als unique selling point van de film er hier op d'r leukst uitziet, is daar toevallig getuige van. Zij maakt kennis met het Harry Potter-zoontje van de vrouw. De film is net niet dirty genoeg om tussen die twee wat te laten. (Nancy en Potter bedoel ik he) De twee beginnen de speurtocht en komen al snel uit bij haar psycholoog. Michael Caine. Dressed to Kill is nogal chaotisch, heeft een overbodig coda van een kwartier (contractueel te vullen tijd?) Als b-film wel vermakelijk hoor.

Coming Home
Coming Home van Ashby heeft eerst en vooral een soundtrack die er mag wezen. Sterker nog, deze is wat al te prominent en raakt verstrikt in de val dat als je er eenmaal aan begonnen bent je in elke scène wel een mooi liedje wil (moet?) laten spelen. Richie Havens met z'n Follow, de Stones, de Beatles met hun enige tolerabele nummer (Strawberry Fields Forever) én in de meest emotionele scène van de film Tim Buckley's Once I Was. (Ik zit nu dus Hello and Goodbye te luisteren, dat werd ook wel 'ns tijd) Coming Home is een oorlogsfilm zonder oorlogsbeelden, even lijkt 't zelfs een film te worden over de vriendschap tussen twee "soldier wives", wiens echtgenoten tegelijk naar Vietnam vertrekken. Al snel focust de film echter vooral op Jane Fonda, die zich als vrijwilliger bij een veteranenhospitaal heeft aangemeld. De figuranten speelden grotendeels zichzelf wat de beklemmende sfeer van 't qua personeel onderbezette gammele ziekenhuisje versterkt. De woede van Fonda (en de scenarioschrijvers) was ook echt en dat begint de film gaandeweg toch wat dwars te zitten. Er zijn wat teveel pamflet-speech momentjes, hoezeer men dat ook probeerde te verhullen met 't liefdesverhaal rond Fonda en Jon Voight. Die laatste is uitstekend als een gefrustreerd en driftig patiënt, in 't begin met behulp van wandelstokken, rondrijdend op een brancard. <br>

Le Mépris
Ik ging er na de opening eens goed voor zitten. Een film in een film met Jack Palance en Fritz Lang (Die Franse nouvelle guys wisten hoe ze hun helden moesten eren) Lang gaat Odysseus draaien, Palance neem 't op, maar dit is slechts decor voor Bardot en Michel Piccoli. Hij wordt ingehuurd door Palance om de arty ambities van Lang in te tomen. Palance houdt meer van naakte nimfen, zo blijkt uit een lollige screening. Godard kreeg zelf ook 't verzoek om er wat meer naakt in te gooien, wat hij onder protest deed door er een blauwe filter overheen te gooeien. Zo is de film wel meta, het paartje Piccoli/Bardot schijnt voor Godard/Karina te kunnen staan en dan kun je natuurlijk ook nog puzzelen op de overeenkomsten met de Odyssee, waar verwoed over gefilosofeerd wordt. Het probleem is dat de film wel erg koeltjes is, zelfs het huis van Piccoli en Bardot waar ze dan minutenlang in kibbelen terwijl de camera heen en weer glijdt langs de (bad)kamers is ijzig wit.

Silver City
Behoort tot de betere helft van Sayles' oeuvre en aangezien ik 't gevoel heb dat zijn recente werk wat minder geinspireerd is, zou 't best eens een van z'n beste kunnen zijn van deze eeuw. Dat zegt allemaal niet vreselijk veel, want het is een aardige film, niet meer niet minder. De show wordt gestolen door Danny Huston (zoon van de regisseur) die ik volgens zijn filmografie wel eerder ben tegengekomen, maar me nu pas opvalt. (Makkelijk ook, met een hoofdrol) Hij speelt een goeiige lobbes, ooit journalist tegenwoordig private detective al moet je dat investigator van zijn bazin noemen. Hij moet in 't mozaïekverhaaltje uitzoeken wie er wat te maken kan hebben met een Mexicaans lijk dat ineens aan de oppervlakte is komen drijven, juist als een politicus (Gary Cooper) met gouverneursambities daar een spotje op wil nemen. Silver City is een cynische film uit 2004, met Bush-frustraties. Ook deze gouverneur in spe is niet meer dan een marionet in de plannen van zijn vader en de big companies, die niet om een mensenleventje malen zolang 't geld oplevert. Als vaker lijkt Sayles er net een of twee lijntjes teveel in te stoppen (iets met een project-ontwikkelaar) maar de verwikkelingen van de journalist blijven boeien, zo komt ie o.a. Daryll Hannah tegen als stonede boogschutter.

Lynch als executive producer in een nieuwe Herzog-film, wat zou dat opleveren?
http://www.imdb.com/title/tt1233219/fullcredits#cast

Executive producer is toch aan 't eind ff zeggen: "is goed, breng maar uit"?

Ponyo (崖の上のポニョ, Hayao Miyazaki, 2008)
Ecologische Wagner. Cool! Sublieme beginscene en de rest is ook eigenlijk wel weer betoverend in de gebruikelijke Miyazaki sprookjesmix. Niet zo goed als Het Bewegende Kasteel maar dat zal sowieso niet snel gebeuren. En gelukkig daardoor ontsnapt aan het ongetwijfeld oorverdovende Ice Age 3.

Executive producer is toch aan 't eind ff zeggen: "is goed, breng maar uit"?

of zou ie er zelf geld in steken? Herzog op bezoek bij een Transcendental Meditation goeroe?

Is die Herzog trouwens niet die remake van Bad Lieutenant? Vond ik enigszins overbodig klinken.

toevallig gisteravond Encounters at the end of the world gezien. Vreemd: tegelijkertijd overdonderd door de wederom bizarre personages uit de realiteit die iedere fictie met verve ontstijgen, maar me toch ook wel lange tijd gestoord aan het volledig ontbreken van ritme in deze vertelling. Misschien een euvel dat logisch voortvloeit uit de allesoverweldigende voiceover van Herzog [nb: goeie Herzogparodie ontvangen van een vriend: "We may think ze cat feels happy when it purrs but for all vee know the sound may be no more than an expression of the vast and terrifying meaninglessness of ze cosmos"]

tweede punt van zorg: het gebruik van muziek - wellicht ben ik hier cryptocalvinistisch, maar de beelden zijn zo overweldigend dat je hier toch geen Bulgaarse vrouwenkoren bij hoeft te zetten? diep onder antartica kan toch ook gewoon diep onder antartica zijn, waarom nou meteen hier weer een angelic cathedral van gemaakt met grof auditief geweld? maar goed, dit is waarschijnlijk een kwestie van smaak, want mijn buurvrouw ging helemaal om, juist ook door de (toegegeven: prachtige) muziek.

wel heel verrassend: bekeert Herzog zich nu werkelijk aan het einde van deze film met ronkend commentaar tot een door natuurwetenschap geinspireerd humanisme?

overigens: wat een ontzettend scherpe vragen stelt Herzog zichzelf de hele film lang! dat is dan weer wel super inspirerend.