Filmforum

Best wel interessant. Ja, dat vond ik ook ongeveer.

Nee, Clayton wist niet genoeg bij me los te maken om er over te willen schrijven.

Zul je zien dat ie Oscar voor beste film wint..

Blade Runner: The Final Cut dus, nu met toegevoegde hyperlinks. :)

The King of Kong (Seth Gordon, 2007). Vrij geniale documentaire die al door zijn bizarre onderwerp fascineert nl. wie is de beste Donkey Kong speler van de wereld? Aan de ene kant Billy Mitchell, legende in de gameswereld, die het record al sinds 1982 in handen heeft. Aan de andere kant Steve Wiebe, een onbekende, die na ontslag op zoek naar focus maar het wereldrecord DK gaat verbeteren. En dan heb je een klassiek Amerikaans verhaal. Billy, een narcistische drol, die met dramatische platitudes strooit, is de gevestigde orde met een verzameling nare kontlikkers. Billy, family man (inclusief cute kinderen die rake opmerkingen plaatsen), in-en-in goed, wordt steeds gepiepeld terwijl hij alles volgens de regels doet. Erg spannend, vaak dacht ik "dit kan gewoon niet echt zijn" en natuurlijk een vette metafoor voor Amerika en andersoortige grote gebaren.

(op zijn Ludo's ben ik natuurlijk meteen er om heen gaan lezen...ja hoor allemaal controverses.)

doet me denken aan een geniale jeugdfilm The Wizard (http://www.imdb.com/title/tt0098663/), waar een getraumatiseerd jongetje met wat maten Amerika doorlift zodat ie mee kon doen aan Super Mario Bros 3 wedstrijd :) (fictie dat wel..)

Gegen Die Wand
Snap geen reet van hoe die mensen in mekaar zitten dat ze van alles zo'n enorm probleem maken. Het zou allemaal best gezellig kunnen wezen als ze eens niet zo moeilijk deden. Regisseur Akin weet het verhaal echter zo te vertellen dat ik er toch door gegrepen word en dat is wel een prestatie te noemen. Leuke muziekkeus ook, van Maceo Parker (in persoon zelfs) naar Sisters of Mercy, via Fanfare Ciocărlia naar Cem Karaca en dan weer Wendy Rene. Het meest indruk maakte echter het liedje dat de oom van Cahit zingt voor Sibel, voor z'n saz-imitatie.

The Halfway Cloud
Rare film, volgens mij over het afgestompt raken door de make-belief van de moderniteit. Alles ingeblikt en mooier gemaakt dan het is en uiteindelijk de realiteit zien wat voelt als een verkrachting. Sluit wel aan op het boek wat ik momenteel probeer te lezen: La Société du spectacle van Guy Debord, het Spektakel is een watermeloen.

...vooral z'n saz-imitatie

İklimler
Om een happy single van te worden...

"De gebroeders Coen gaan De Jiddische Politiebond van Michael Chabon verfilmen."

Ik wist! Terwijl ik het boek aan het lezen was, dacht ik al constant "Het lijkt wel een Coen film." Wedden dat Frances McDormand de vrouwelijke hoofdrol gaat spelen?

Il grido (Antonioni, 1957).Vrouw verlaat man en man slaat aan het zwerven met zijn dochter. Een aantal liefdes verder keert hij terug huiswaarts en zoekt hij de confrontatie met zijn vrouw. Film staat nog met twee benen in het neo-realisme en doet door de omzwervingen denken aan La strada. [Il Grido is interessant omdat het een degelijke ouderwetse film is waar de niewerwetse trekjes lichtjes doorheen schijnen. Dat die trekjes een film later tot ongekende proporties zouden worden uitvergroot in L’avventura heeft toch niemand kunnen voorzien, lijkt me.

Juno (Reitman, 2007). Dat deze film een grote populariteit geniet is erg begrijpelijk. Heftig thema (teenage pregnancy) dat nu eens niet als een enorm belerend drama wordt neergezet, maar menselijke proporties blijft behouden. Het is in zekere zin een typische Amerikaanse lievelingsfilm die, net als Brokeback mountain, in het liberalere Europa toch beduidend minder snel als taboedoorbrekend zal worden ervaren. De film is cute, maar uiteindelijk toch weinig opzienbarend, waardoor de oscarnominatie voor beste film dat destemeer is. Leuke soundtrack met een hoop twee-acts.

The king of kong; a fistful of quarters (Gordon, 2007). Fantastische documentaire. Dank voor de tip, Omar! Een facinerende strijd tussen Donkey Kong kampioenen Mitchell en Wiebe die een docu oplevert die het onderwerp zorgvuldig uitdiept en vervolgens ver overstijgt. Spannend en mind-boggling. Een bezoekje aan de site van de leading organisatie (Twin Galaxies) leert dat Billy Mitchell het record inmiddels terugheeft (publiek gevestigd) maar dat het nieuwe record niet onomstreden is (zie wikipedia) gegeven vermeend voortrekkers-gedrag bij de organisatie waar Mitchell zelf deel van uitmaakt. Als gevolg van het erkennen van het record heeft 1 centraal lid de organisatie zelfs verlaten. Als gevolg van de docu zit ik me nu via internet te verdiepen in de achtergronden van Donkey Kong records, dat is toch knap....

Als gevolg van de docu zit ik me nu via internet te verdiepen in de achtergronden van Donkey Kong records, dat is toch knap....

LOL...ik moet het nu ook gaan loslaten. ;) Maar ik kan sowieso niet zo goed tegen onrecht. Ik mag in ieder geval hopen dat Steve, de blije en jonge versie van Co Adriaanse, het inmiddels allemaal heeft losgelaten, want je zou er toch gek van worden of in ieder geval een paar van die Billy slaafjes ontzettend op hun bek willen timmeren.

"De gebroeders Coen gaan De Jiddische Politiebond van Michael Chabon verfilmen."

jaa! helaas zal het Jiddisch waarschijnlijk wel sneuvelen..
zit nu in een plotwending in 't boek die me nog niet zo bevalt (hij zal best nodig zijn om het verhaal gaande te houden) maar een dode zus.. Die was de eerste 100/200 (?) pagina's nog helemaal niet genoemd.. (Misschien over de subtiele appeltaart-hints heengelezen)

helaas zal het Jiddisch waarschijnlijk wel sneuvelen..

dat lijkt me plot- en sfeertechnisch redelijk onmogelijk. of bedoel je slechts het woord 'jiddisch'.

Nazarín
Van Luis Buñuel. Een religieus man, een priester, wordt beschimpt door z'n naasten, zowel het bijgelovige volk als de geïnstitutionaliseerde kerk. Een enkeling lijkt dat nog te zijn, maar zelfs die vervallen in idolatrie. Terwijl hij eigenlijk de enige is met gezond verstand.

Zucht...
...lijkt dat nog te zien,...

"(Misschien over de subtiele appeltaart-hints heengelezen)"

Er waren ook foto's en hints naar een ramp die zich had voltrokken.

dat lijkt me plot- en sfeertechnisch redelijk onmogelijk. of bedoel je slechts het woord 'jiddisch'.

hmmm zouden de Coens groot genoeg zijn om een flink budget bijelkaar te krijgen om een film op te nemen in een nauwelijks nog gesproken (verknipt Duitse) taal? Nou ja Mel Gibson doet 't ook wel eens.. Maar dat zijn slasherfilms waar 't toch om de gore gaat.

Er waren ook foto's en hints naar een ramp die zich had voltrokken.

De Avonden gaat ook niet Frits' homoseksualiteit ;)

Sweeney Todd (Burton, 2007). Vre-se-lijk. Ja, het ziet er prachtig uit, en de visuele vondsten overtuigen, en dat zijn we wel van Burton gewend. Waar ik geen liefhebber van ben, maar dit is echt vele malen vervelender dan pak-em-beet Sleepy Hollow. Waarom? Omdat het een moderne fucking musical is, met van die fucking vervelende liedjes, die allemaal hetzelfde klinken en vol staan van de vakkundige fucking rijmelarij (‘Then an actor/That’s compacter’) en die zo fucking gezwollen gezongen worden, met lange uithalen op het eind, hetgeen wij al na tien minuten na zaten te doen. Wat irriteert is ook dat je zeker weet dat noch Johnny Depp, noch Helen Bonham-Carter, noch Alan Rickman in het dagelijks leven ooit naar zo’n musical zouden gaan. Die arme Depp, probeert zijn vriendje Burton te helpen en zijn talent om te buigen zodat het past binnen het geijkte musical-overgeacteer. Hetgeen erop neerkomt dat hij van de twee uur zo’n 1 uur 50 boos en gemeen loopt te kijken. Aan het begin zit een liedje waarin Sweeney Todd zijn messen toezingt en je weet “Dit wordt moeilijk”. Het werd een gedrocht.

Three Kings
Waar de soldaten in Jarhead niks uitvoerden gaan de mannen hier op zoek naar goud. Slim idee (voor 'n film) en de eerste 45 minuten zijn zeer voortvarend en spannend. De Irakezen die dolenthousiast zijn als de soldaten hun dorp binnen rijden want ze denken dat Bush dan toch hulp komt bieden tijdens de "Uprising". Pijnlijk. (Net zoals het feit dat een van de soldaten opmerkt dat ze natuurlijk niet Irak binnenvallen "wil je een 2e Vietnam?" En een Irakees die later zegt dat de Soennieten en Sjiieten en Koerden gewoon samen willen leven zonder Saddam. Tsja.
Maar daarna gaat de film een beetje over op effectbejag met een martelende Irakese soldaat die eigenlijk ook gewoon zielig is.. En een klagend figuur uit 't verzet. (Terecht daar niet van, maar teveel het opgeheven vingertje) En de Amerikaanse goudzoekers laten toch maar hun hart spreken..
Leermomentje: Koeweit is steenrijk (oh echt?) Maar je voelt de wrok bij de Irakezen. Had ik nooit zo bekeken. Kortom, interessante film.

Boxcar Bertha
Scorsese's debuut? Oh nee.. er zit er nog een voor, maar die zal wel 'ns lastig te vinden kunnen zijn. Dit is er eentje waar de Coen bros wel fan van zullen zijn. Bruut geweld, chain gangs, harmonica en andere O Brother Where Art Thou muziek. Bertha is 'n lastig te peilen meisje, ze lijkt onschuldig maar is ze dat aan 't begin van de film eigenlijk nog en later niet meer, of was ze 't nooit.. (Scorsese is in elk geval vooral geïnteresseerd in haar billen, ze noemen het niet voor niets z'n exploitation movie) Hoe dan ook rolt ze tijdens de Depressie in een Jesse James bende, ze plegen wat overvalletjes en natuurlijk loopt het slecht af. of toch goed.. Onevenwichtige film, maar wel sfeervol.

Le Scaphandre Et Le Papillon
Overschat zou ik niet durven zeggen. Gewoon een goede film, had de beeldexperimenten nog radicaler verwacht, maar ze waren zo ook al interessant/nuttig. Zeker het moment van wakker worden uit het coma is zeer pijnlijk. Meest aangrijpend: alle momenten met zijn pa (Max von Sydow) Zou zo'n Locked-In-Syndrome nou in Nederland reden genoeg zijn om je te laten euthanaseren?
Wat ontbrak in de film, maar misschien komt dat DOORDAT hij zijn aandacht op het boek richt is misschien een zekere teleurstelling dat hij eigenlijk nauwelijks fysieke vooruitgang eh boekt. Hoe zeer alle dames het ook proberen.. (op IMDB trouwens een bizarre analyse gelezen waar de film wordt uitgelegd als een metafoor voor de dood van de cinema.. eh ja en dat n.a.v een waargebeurd verhaal)

Blue Collar
Lijkt wel Cassavettes. 3 mannen (alhoewel de film focust op de achtergrond van 2 van hen, Pryor en Keitel) die in Detroitse auto-industrie werken en worstelen om rond te komen.. Schulden, schulden, schulden. Films op de fabrieksvloer, mag altijd van mij. Gedoe met corrupte vakbonden en racistische bazen. Tijd voor 't heft in eigen handen. Een bankoverval! Die lukt, dus is er een ander addertje, ze raken verstrikt in hun eigen plannetjes, opportunisme etc. En dan is er nog een zeer beklemmende moord. (kleine pauze) Aanrader! ;)

Koeweit bezit een klein eilandje voor Umm Qasr, doen er niks mee, maar het ligt wel zodanig dat er van de potentiële handelspoort weinig terecht komt en de olie via omslachtige pijpleidingen door Syrië gepompt moet worden. Husseins inval was dus eigenlijk simpelweg om geopolitieke redenen en niet zozeer omdat een machtsgeile idioot was (was ie natuurlijk ook wel was, maar in deze actie was dat even niet de hoofdzaak).

Juno (…) Leuke soundtrack met een hoop twee-acts.
Een van de schattigste momenten is als Juno en haar vriendje op gitaar een lief duet van The Moldy Peaches uitvoeren.

Sweeney Todd een van de vervelendste dingen van musicals is dat in de ergste gevallen de liedjes het verhaal ophouden en dat was hier heel vaak het geval.

Boxcar Bertha - Scorsese's debuut? - bijna. Volgens mij is zijn speelfilmdebuut Who's That Knocking At My Door (a.k.a. I Call First uit 1967), een film die als voorstudie gezien kan worden van Mean Streets. Harvey Keitel is in zijn eerste hoofdrol erg goed op dreef.

Boxcar Bertha - Scorsese's debuut?

dat was een geintje dit keer ;)

I Call First met Keitel hmm.. nog harder zoeken dan maar :)

De dvd-versie van I Call First is uitgebracht onder de titel Who's That Knocking At My Door. Die moet toch makkelijk op te sporen zijn.

Over Scorsese gesproken - gisteren zag ik Edmond (met William H. Macy in de titelrol), een duistere, extreem cynische en bewust politiek incorrecte versie van After Hours, naar een toneelstuk van David Mamet (en dus met sterke one-liners) en geregisseerd door horrorman Stuart Gordon (en dus op sommige momenten onnodig expliciet).

oehh op de lijst dan (Edmond)

ja die dvd ja.. zeker 30 euro ofzo. (nee, 19 via amazon) Maar ik weet het nooit zo met dvd's, ik heb er nog 6 in plastic staan (van films die ik al eerder op andere wijze had gezien) Ik koop nog liever totaal passee iets als een.. cd. :D

...maar dit is echt vele malen vervelender dan pak-em-beet Sleepy Hollow. Waarom? Omdat het een moderne fucking musical is, met van die fucking vervelende liedjes...

Tja de fragmenten die ik gezien heb voorspellen niets goeds.
Liedjes zijn eigenlijk alleen te pruimen wanneer deze door poppen gezongen worden, zoals in Nightmare before Christmas.
En Sleepy Hollow is gewoon een erg leuke film, maar ik heb nu eenmaal een zwak voor Burton.

Volgens mij ligt het aan de componist. Die poppenfilms zijn gecomponeerd door Burtons vaste componist Danny Elfman. Die schrijft leuke percussieve kleine liedjes. Sweeney Todd is een bewerking van een musical van Stephen Sondheim. Die ken ik niet goed, maar op basis van de trailer schrijft die inderdaad van die gezwollen 'musicalmuziek'.

Over No Country For Old Men is elders al zoveel geschreven dat ik er weinig aan toe kan voegen. De film vertoont stilistisch, inhoudelijk en thematisch zoveel verwantschap met Blood Simple en Fargo dat je zou kunnen spreken van een trilogie. De laatste film van de broertjes Coen is de meest volwassen, verstilde en sombere van de drie. Vooral de overeenkomsten met Fargo zijn opvallend: het kale landschap vol hekwerken, de tas met geld, de psychopaat (Peter Stormare vs Javier Bardem) en de rustige, bezorgde en wijze agent (Frances McDormand vs Tommy Lee Jones) en zijn wat dommmige collega, om er maar een paar te noemen. Wat bij No Country For Old Men, op enkele dialogen na, ontbreekt is de bevrijdende lach. Niet eerder eindigde een Coenfilm zo donker.

Uzak
100x beter dan Iklimler. Want vol kleine grapjes. Man leunt tegen dure (?) auto om indruk te maken op wat vrouwen die langskomen. Gaat 't alarm af :)
In feite natuurlijk een droevige film over 2 ongelukkige mannen, maar zonder dat je ervan in de put raakt.

Violent Cop
Ik moest maar 'n beetje raden waar 't om ging. Want er waren weer 'ns ondertitelingsproblemen. Misschien heeft Vido toch wel gelijk (om dvd's te kopen) Alhoewel de dvd uitgave van deze film schijnt ook notoir slecht te zijn ondertiteld.
Openingsscene is classic. Kwaaijongens pesten en molesteren een oude man. Beat Violent Cop Takeshi belt aan bij een van de verdachten, loopt naar de kamer en ramt 'm in elkaar. Geert Wilders zou 10000 van zulk soort agenten op straat willen. Eerst actie, dan nadenken. Er is iets met zijn zus.. (Aan de drugs? Ontvoerd?) En er zijn wat Yakuza-moorden. Verder is er nog een rookie op het bureau die uitgekafferd wordt (vooral leuk tijdens een auto-achtervolging, waarna de maniak de politieauto met honkbalknuppel te lijf gaat)

Old Joy
Ah Oregon. Altijd mooi. Yo La Tengo op de soundtrack, kabbel de kabbel. 2 vrienden gaan kamperen. Alhoewel vrienden, ze hebben niet echt een klik meer. Will Oldham is de avonturier, Daniel London de man met huisje boompje beestje en bijna een kind. Er zijn pogingen tot een gesprek maar 't wil maar niet lukken. Totdat ze dan na veel gezoek bij de heetwaterbronnen zijn belandt.
Typisch indiefilmpje, maar zonder meer geslaagd.

101 Reykjavik
Teveel van die Scandinavische humor voor mij. Adam's Apples-stijl zeg maar. Soms wel leuke oneliners als: het probleem met aids als manier van zelfmoord is dat het zolang duurt voor je dood bent.
Aso-jongen van 30 lummelt wat rond en doet niks, dan verschijnt er een Spaanse vurige dame (een wandelend cliche) die met zijn moeder aanpapt. Dit zet 'm wel aan tot een beetje actie. Maar dat pakt ook allemaal verkeerd uit.

American Gangster
Het einde ruineert alles. Daarvoor is de film een aardige seventies-film, al sluipt er wel langzaam in dat ik geen reet geef om wie dan ook van de personages. Maar goed, heel lang hoop je dat agent Russell Crowe de gangster te pakken krijgt, maar je voelt al dat dat wringt. Daarvoor zijn gangsters in films te "cool". De echte slechteriken blijken de agenten zelf (gaat er ook beter in bij het publiek) en Crowe WIL helemaal geen agent zijn, nee hij wordt advocaat en vriendjes met de gangster Washington. Het is me wat.

I Am Legend
Bittere tegenvaller. In de opening blijkt dat er een geneesmiddel tegen kanker te zijn gevonden en (dat ergert me meteen) daarna blijkt dat natuurlijk zich tegen de mensheid te keren. Moeten we dan subconscious denken dat het helemaal niet de bedoeling is van GOD dat we medicijnen zoeken. Daarna rijdt Will Smith in een veel te dure blitz auto door New York. De auto lijkt nauwelijks de weg te raken. De hond naast 'm ziet er nep uit, de achtergrond ziet er nep uit en de reeen waarop hij blijkt te jagen zijn helemaal geimporeteerd uit een 2de hands computerspelletje. Wat een bagger. Daaroverheen blijkt dat ook in een al 3 jaar verlaten NY de electriciteit en kraan prima te werken. Dus eigenlijk lijkt de beste man een luizen-leventje. Lang is onduidelijk wat ie nou moet vrezen. Ok, de zombies (slachtoffers van de epidemie), maar die komt hij alleen tegen als hij zelf risico's neemt. Film weet 't dan even niet meer en tovert een ander mens tevoorschijn. (Die kennelijk ook zonder problemen rond kan rijden) Dan gaat het ineens allemaal razendsnel en is de film met wat plotseling bruut geweld om. Als je net The Road van Cormac McCarthy hebt gelezen wil dit post-inferno visioen maar niet beklemmend worden.

The King of Kong
Ik ook dan maar :) En goed voor een enorme grijns op de smoel. Wat een figuren. Alles zal wel gescript zijn en in scene gezet, maar ok. Billy de Tom Cruise van de game-wereld, geweldig. En dan de man die 'm uitdaagt, die (per ongeluk?) is verzeild geraakt in het kamp van de verdachten..
Leuk zijn ook de bijfiguren. De jongen die op het moment dat Wiebe een kill screen dreigt te halen de hele arcade optrommelt om te gaan komen kijken (even de druk erop leggen) En dan de advocaat met varkenskop die zich 20 jaar terug in die scene had gebluft.
Na afloop zelf even een "emulator" van Donkey Kong gedownload.. Shiiit level 1 kostte me al 20 minuten, dus ik gaf 't maar op :)

maar het mooiste is Wiebe als de man die gewoon ZO graag een talent wil hebben. En hij is zo lief/goede drummer/pianistpitcher, maar alles mislukt.. Tot ie dan eindelijk iets vindt waarmee hij kan schitteren. :) :)

Ik heb het idee dat Donkey Kong echt alleen maar goed speelbaar is op zo'n kast met zo'n goed doorspeelde joystick, want anders gaat het voor geen meter.

Trouwens dat boek I Am Legend is erg beklemmend. Loopt ook nog eens zwaar sneu af.

Are We There Yet?
Sentimentele crap met Ice Cube. Het siert 'm dat ie dat gewoon doet al is ie gangsta en best vermakelijke bubblegum.

Deep Throat (en die docu, het moet tenslotte wel educatief blijven, God verhoede dat je opgewonden raakt)
...niet dat die film nou zo opwindend was... die docu was wel leuk. Een bonte stoet aan mafkezen, jammer dat het door de moral majority zo de criminele hoek werd in geduwd. De film was nog best grappig, als er niet geneukt werd, dat boeide minder. Na een half uur was de clou al vergeven! Ik dacht nog wat nu, het komende half uur? O ja, neuken natuurlijk. :)

Spring, summer, fall, winter... and spring
M'n tweede Kim Ki-Duk, die andere was grappiger. Mooie beelden, ijzig kalm, maar geen hoogvlieger.

Trouwens dat boek I Am Legend is erg beklemmend. Loopt ook nog eens zwaar sneu af.

de film leek hier heel lang te hinten naar "Will Smith vind medicijn" Hij heeft daarvoor een of ander zombiemeisje ontvoerd, pa van zombiemeisje is woest, meisje wordt beter.. Pa blij. iedereen blij. Maar nee hij moet zo nodig de martelaar uit gaan hangen (en de zombies zijn te dom om te zien dat zijn medicijn werkt)
raaare film.

En dan waren er nog de Oscars. Op enkele kleine categorieën na waren de winnaars goed te voorspellen en waren verrassingen vrijwel uitgesloten. Is No Country For Old Men terecht verkozen tot beste film? Ik ben geneigd volmondig ja te zeggen, maar heb van de genomineerden There Will Be Blood nog niet gezien.

Ik heb "Die Faelscher" nog niet gezien (ook niet zo'n behoefte aan na de recensies) maar ben geneigd te denken dat het setje genomineerden voor beste buitenlandse films vooral dit jaar een lachertje was. Overigens: als je de eindlijstjes 2007 van Amerikaanse kenners bekijkt ben je geneigd te denken dat Zwartboek gewoon genomineerd had moeten worden. Maar hadden wij dat vreselijke Duska niet ingestuurd...?

"Die Faelscher" is niet verkeerd, maar geen verplichte kost. Was Zwartboek niet al voor de Oscars van vorig jaar ingezonden? Dat Duska voor dit jaar in de voorronde zou stranden was natuurlijk te voorspellen, net zoals Simon een paar jaar eerder.

Simon leek me nou net iets wat ze in Hollywood zou waarderen.

U maakt een grapje. ;-)

Politiek-correcte film met een lach-en-een-traan over de Grote Dingen des Levens, dat scoort toch altijd (Philadelphia, Magnolia, Crash)?

Met politiek-correcte thematiek alleen red je het niet. De film moet ook nog een beetje het aanzien waard zijn. Ik kan me in Philadelphia, Magnolia en Crash b.v. geen Dick Maas-achtige parade van blote vrouwenborsten herinneren. De eerste helft van Simon voelt teveel aan als al het verkeerde uit de NL-cinema van de jaren zeventig. Terstall slaat op platte wijze regelmatig en veel te ver door in zijn poging te laten zien hoe vooruitstrevend en tolerant wij toch zijn in Nederland.

De tweede helft van Simon is gelukkig beter te pruimen.

Ik heb weinig met slapstick, maar Simon (en ook Rent-a-Friend) vond ik nou net wel leuk melig. Ok, een meesterwerk is het ook niet bepaald, maar liever soms iets te flauw dan van die opgeblazen Amerikaanse gewichtigdoenerij als in Philadelphia of Magnolia.

Ik werd doodmoe van Simons toespelingen op de geaardheid van z'n vriend, om maar wat te noemen. Eigenlijk was ie vooral een heeeeeel vervelende Amsterdamme en alleen daardoor kon ik de film al niet zo goed velen. En wat Vido zegt. Terstall is zo op kruistocht voor 'de beschaving'.

"Eigenlijk was ie vooral een heeeeeel vervelende Amsterdammer"

Was-ie ook. Een oplichter en een leugenaar bovendien. Maar dat maakt het karakter juist interessanter.

No Country for Old Men
Het begin was ijzersterk (die wolk boven de woestijn!), maar op het einde waren er m.i. te veel, te lange toespraakjes van Tommy Lee Jones over 'vroegâh'. Misschien dat de zware verkoudheid me parten speelde.

Vroegâh hoort bij het centrale thema van de film. Beterschap!

Ja, dat weet ik wel, maar een centraal punt in de filmtheorie is ook "laten zien, niet vertellen." Veel van die mono- en dialogen passen prima in een boek, maar zijn m.i. minder geslaagd in een film. Het was wat te literair allemaal en dat terwijl de Coens juist zo goed zijn in het beeld laten vertellen. De scene aan de ontbijttafel was volgens mij zelfs veel sterker geweest zonder die droommonoloog (ook veel te veel symboliek daarin), maar met alleen die alledaagse dialoog tussen Tommy Lee Jones en zijn vrouw.

laten zien, niet vertellen - daar heb je helemaal gelijk in. Gelukkig had ik tot het bewuste moment de film voornamelijk visueel kunnen beleven en waren sommige scenes zelfs dialoogloos. Dan kan ik een afsluitende monoloog wel hebben. De aanwezigheid van Tommy Lee Jones geeft zo'n droommonoloog vanzelf meerwaarde.

Vooral de opening in de woestijn was magnifiek, alhoewel de grote shoot out in het hotel er ook mocht wezen. De Coens en Roger Deakins samen = visuele magie.

Deakins was met The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford ook al zo goed op dreef. Hoe weidser het landschap hoe mooier zijn plaatjes.

Gregory's Girl
Schotse klassieker. Heeeel lieve film over een Mr. Beanesque loser (die tegelijkertijd iets cools heeft) genaamd Gregory. Hij loopt wat doelloos rond op school, totdat hij het nieuwe meisje in zijn voetbalteam ziet. Totaal van slag probeert hij te verzinnen hoe hij haar kan versieren. Zijn kleine zusje geeft tips en dan lukt 't! Of toch niet? Film vol leuke details (Gregory heeft posters van Rush en een sjaal van Partick Thistle op zijn kamer hangen) Nou ja misschien was het wel zijn eigen kamer, want de meeste acteurs waren amateurs (dat kun je wel merken)

Chungking Express
Zoveel heb ik er niet gezien, maar dit zal wel mijn favoriete Wong Kar-Wai zijn (goede muziek, droevige sfeer, altijd goed). 2 liefdesverhalen over agenten (altijd goed voor verwarring hier, "huh is dit nou dezelfde?") Eentje heeft een obsessie voor blikjes ananas, de ander voor snackbarsalades. Verder (vermoedelijk een Kar Wai trademark) veel knappe vrouwen.

Control
Viel me reuze mee. Eigenlijk gewoon een goede film, geen idee waarom ik 't niet vertrouwde vooraf. Treurigste moment, tijdens een concert doet Ian zijn gebruikelijke dansjes, steeds wilder en vlak voordat ie zo'n epileptische aanval krijgt schiet ie nog even terug zijn gewone marsje, als een neurose om zijn angsten onder controle te houden.
Minpuntjes: teveel voorverwijzingen naar het wasrek, de 1e in 't begin als zijn vrouw de was ophangt was genoeg.. 2) die Belgische wordt toch een beetje neergezet als een vamp, zou ze werkelijk zo'n standaard-groupie zijn geweest. 3)(hier ben ik nog niet uit) maar het is (natuurlijk) een film over Curtis geworden, miste af en toe toch iets van de andere band en HOE die beroemde liedjes dan onstonden (maar ja wat kun je erover zeggen)