Filmforum

薔薇の葬列 (Funeral Parade Of Roses)
Erg een film van z’n tijd (1969) met alle experimentele gekkigheid van toen, maar werkt uitstekend. De titel alleen al klinkt prachtige en dat is de film ook.

Dívák (Divas)
De diva’s zijn Szani, Tina en Emese, drie jonge meiden die worstelen met het leven. Als een documentaire van een iets oudere jongeman, die z’n eigen proces nog wel wat minder in beeld had kunnen brengen.

Penoza: The Final Chapter
Niks van die hele serie en dacht eigenlijk nog vrij lang naar Wat Is Dan Liefde te kijken (verkeerde dag in de gids opengeslagen [/boomer]). Anyway, kon zonder en weet ook dat ik zonder blijf, al beweren sommigen dat de serie wel goed is.

人間の條件　第１部純愛篇／第２部激怒篇 (The Human Condition I: No Greater Love)
Sino-Japanse zwaarmoedigheid uit de Tweede Wereldoorlog. Durf bijna niet minder dan 5 sterren te geven maar zó engaging vond ik ’em toch ook weer niet. Maar ontegenzeggelijk een geweldig goed gemaakte, pretty epic, film die wel een stuk genuanceerder is dan die termen doen vermoeden. Het is gewoon best wel lang en met de intermissie ga ik die andere twee ms gewoon in 2 etappes doen.

Born in Flames
Aktivistiese cinema uit 1980, nog steeds tamelijk actueel nu termen als identiteitspolitiek en intersectionaliteit volop (al dan niet bewust onbegrepen) rondslingeren. Niemand die klasse uit het oog verliest, Engelen. Sterker nog, dit gaat precies over hoe vrouwen en poc de boot missen in de fictieve, toekomstige socialistische staat.

Wat Is Dan Liefde
Dan toch ook nog. Er zijn slechtere Nederlandse romcoms, de acteurs zijn over het algemeen goed te hachelen en soms zelfs grappig, maar het verhaal, tja, daar is deze Letterboxd review with a threatening aura right on the money.

偶然と想像
Mijn oogappeltje Ryusuke Hamaguchi maakte dit jaar twee films die allebei natuurlijk niet in de Nederlandse bioscopen draaiden. De eerste, Wheels of Fortune and Fantasy, is een anthologiefilm, wat ik niet zag aankomen. Op zich heb ik geen problemen met het genre, maar je weet gewoon dat de verhalen (hier ook weer klassiek drie in aantal) nooit even goed zijn. Het is weer duidelijk Hamaguchi: Tokio met zijn grootse melancholie, relaties, literatuur, wandelingen en twists. Het eerste verhaal begint met een fantastische autorit maar een superirritant personage verpestte dit verhaal uiteindelijk enigszins. Het tweede verhaal over een mislukte poging tot chantage is vrij bizar maar ook wat flauw en natuurlijk wordt het beste tot het laatste bewaard, een prachtig verhaal over een vergissing en hoe deze goed te maken (al had ik hier gehoopt dat het verhaal een shot eerder was gestopt voor een mooi woordeloos einde.) Hamaguchi op zijn meest Rohmeriaans.

Bombay Rose
'Laten we naar Dubai gaan en bakken met geld verdienen.' Netflix verspreidt haar geld tegenwoordig wereldwijd. Daardoor zag ik dit jaar producties uit Japan, Nederland en India. Geen van allen bleken echt goed, maar Bombay Rose is nog best aardig. Ook in tekenfilm-vorm gaan Bollywood-films vaak over sterren. (Misschien omdat meta al het zingen wat logischer maakt?) De cameo van de Grote Filmacteur kondigt zich in elk geval vanaf het fraaie bioscoop-intro aan. De schilderachtige (letterlijk, dus eigenlijk geen -achtige) overgangen zijn fantastisch. De modellering van de vage poppetjes heel wat minder, om niet te spreken van knullig. Mijn tip: gewoon naar de achtergronden kijken. In bloemenstad Bombay hosselen jong en oud voor hun centjes. Kinderarbeid en vrouwenhandel maken haast achteloos deel uit van de dagelijkse realiteit, wat de pijn ervan juist benadrukt. We zien hoe een kruimeldief met een afwezige sjeik om een danseres strijdt. Een straatkind krijgt Engelse les van een oude dame - zelf ooit een ster. Wanneer ze samen door het street life wandelen, verandert de stad letterlijk in het verleden. Zulke geintjes dus, in een film die eigenlijk heel serieus is, als een stadsportretten-serie van de VARA. Het leven is geen ponykamp, en ik denk dat Indiase films dat stukken beter durven weten dan Westerse. 'Beloften kosten niks.'

Het jaaroverzicht staat ook weer online: https://subjectivisten.nl/cinema-in-2021-ludo/

In deze vorm was dit mijn laatste stukje, terug naar 1 film per week en meer uit de losse pols. (Kan ik nog een film kijken zonder pauzes om aantekening te maken? We gaan het meemaken – ook altijd een groot nadeel aan de bios, by the way.)

Onvermijdelijk. Al die jaren op maandag- en donderdagochtend "even kijken wat Ludo nou weer heeft gekeken." We betreden onbekend terrein.

Deze draad verdient onderhand een eigen website a la Vido Liber. Alle recensies achter elkaar zijn inmiddels goed voor 3156 A4-tjes in MS Word (and counting). Misschien een mooi hobby-project voor ooit (ik wil eerst ns wat met al die filmtips zelf doen, veel obscuur moois is beschikbaar op Filmin zag ik). Hoop wel dat er tips blijven komen van Ludo.

La prisonnière
De laatste film van Clouzot uit 1968. Volgens mij ook zijn enige kleurenfilm en hij gaat flink op los, heerlijk knallende eind jaren ´60-kleuren die het op straat even goed doen als in de galerie waar kinetisch kunst voor de massa wordt gepresenteerd (sublieme tentoonstelling die heerlijke shots oplevert.) De galeriehouder is een koele kikker en de vrouw van een van zijn kunstenaars is licht geïntrigeerd. Meneer houdt van fotograferen en submissie. Kortom de fantasie van de bourgeois vrouw moet ontgonnen worden. Dat gaat allemaal redelijk goed en dan is er een hele onverwachte draai die ik eigenlijk alleen maar als een hele lange fantasie kan plaatsen. Vervolgens zijn de laatste twintig minuten hypnotiserend goed, met een lange hallucinatie waar Tumblr nooit genoeg van zal krijgen. Hoe dan ook een gedurfde film voor zijn tijd.

dank OMC en EvR!

Er is een weblog: htttp://gracekellyblues.blogspot.com - die kan ik komende zomer toch weer bijvullen met restanten, uit dit najaar in elk geval.

Clouseau zou een Clouzot psychedelica-plaat moeten maken, omdat het kan.

by the way, bronnen melden dat de Wintergasten met Grayson Perry een must-see is.

maar EvR heeft natuurlijk een breder punt daar (het is vroeg) allefilms.nl!

ドロステのはてで僕ら (Beyond The Infinite Two Minutes)
Een tijdreisfilm in slechts twee ruimtes en met een camera, vrij simpel gegeven maar met weinig budget meticuleus uitgevoerd (het café was overdag gewoon open, dus alles moest in de avonduren. Bewonderenswaardig, grappig en evengoed je brain into a pretzel.

La Voie lactée
Titus 1:16 „Zij belijden, dat zij God kennen, maar zij verloochenen Hem met de werken, alzo zij gruwelijk zijn en ongehoorzaam, en tot alle goed werk ongeschikt.” Inderdaad, zoals Omar al dacht: spekkie voor mijn bekkie.

ドロステのはてで僕ら
Ik ook Beyond The Infinite Two Minutes. Met de smartphone opgenomen bijdrage aan de tijdreisfilm. Perfect uitgevoerde constructie met leuke acteurs. Zoals altijd moet je je hoofd erbij houden wanneer je vermoedt dat je in de maling wordt genomen, maar met dit tempo en lekker korte speelduur van 70 minuten laat ik me gewillig meeslepen. Lijkt vooral een lollig idee maar tegen het einde wordt toch nog even een lans gebroken voor de vrije wil.

To Kill a Mockingbird
Zo'n klassieker met een krachtveld dat je er lang van weerhoudt om hem te kijken. Maar mijn dochter had het boek gelezen en wilde meteen controleren of de adaptatie correct was gedaan. Eigenlijk zag ik meteen bij de credits dat het goed ging worden, moderne letters, strak zwart/wit, beelden van een doos met mysterieuze objecten. Dan twee verrassing, het verhaal wordt vanuit de kinderen verteld, meesterlijk. Ook dankzij geweldige casting. De film wordt altijd geroemd om zijn rechtszaak, snap ik op zich wel, maar wat mij betreft had die veel gefragmenteerder zijn verteld. Dan opeens weer terug naar een spannend einde vol schaduwen en wat karma. Klassiek Hollywood en toch al een voorbode voor modernistische plannen.

en een prachtige soundtrack!

The Velvet Underground
Ik had me erbij neergelegd dat de documentaire van Todd Haynes nooit zo goed zou kunnen zijn als de teaser trailer. Een uur van poëtisch associatieve beelden met muziek en stemmen was de perfecte ode geweest aan de band en de tijd, maar Apple zou daar nooit de portemonnee voor trekken. Maar het eindresultaat is ook zeer acceptabel. De "talking heads" doen hun intrede, al is het spaarzaam en Haynes is zich, denk ik, bewust van dat cliché wat hij slim omzeilt door lekker veel gebruik te maken van Warhols test screens. Bovendien is Cale een zeer innemende boomer die geamuseerd vertelt met die mooie stem. Reed was gelukkig al dood dus die kan niet irritant doen. De aanloop tot het eerste album is geweldig, een heerlijk trippy portret van arty New York na de oorlog, zoveel talent op zoveel terreinen, vaak in hetzelfde gebouw. Qua geluid ook mooi, door het gebruik van fragmenten van verschillende versies van de overbekende krakers. Bij White Light/White Heat gaat het tempo omhoog want het hele verhaal moet verteld worden, maar zoals bij de band vervliegt mijn aandacht zodra Cale verdwijnt. De mooie archiefbeelden blijven. Jonathan Richman is overigens geweldig als nerdy superfan (heeft 60 a 70 optredens gezien) en weet toch net op zijn zoekende manier te omschrijven hoe indrukwekkend VU live heeft moeten klinken. Verder viel me op dat de vroege look van Sterling Morrison ontelbare keren is gekopieerd en dat het hele onderwerp drugs vrijwel genegeerd wordt.

Reed was gelukkig al dood dus die kan niet irritant doen.

lol.

Petite Maman
Regisseur Sciamma en de vrouwen, ze kan het met alle leeftijden. Na de tieners van Girlhood en de twintigers van Portrait of a Lady on Fire, nu twee achtjarigen in Little Mama. De film is een soort EP. Slechts zeventig minuten, een enkel eenvoudig idee, perfect uitgevoerd. Oma is dood, mama rouwt en het kleinkind? Zij dwaalt door de bossen. De bladeren vormen een poort naar het verleden. The past inside the present. Soort Coraline, Spirited Away of Alice in Wonderland, maar dan op zijn arthouse. Doodnormaal aandoenlijk.

Petite Maman klinkt natuurlijk als thuiswedstrijd. Vreemd, ik zag hem langskomen, zelfs met Rohmerachtige poster, maar maakte niet de connectie met vorige megahit. Toch het gemis van bioscooptrailers. :(

Ze zouden wel korting mogen bieden wegens korte speelduur (aangezien sommige bioscopen toeslag rekenen voor hele lange films.)

ドライブ・マイ・カー
Kan een film te goed zijn? Vroeg ik me zo af terwijl Ryusuke Hamaguchi maar bleef gaan met zijn stemmige autoritten, experimentele theater en magnifieke dialogen, alles volstrekt onvoorspelbaar. Subtiele overgang naar het covid-tijdperk in de afsluitende scènes ook. Naar een verhaal van Murakami, dat leek even in het begin richting geile boomerfantasie te gaan maar ik heb het gevoel dat Hamaguchi er zijn eigen ding van heeft gemaakt. Die whiskeybars waar ze vinyl draaien zijn vooral heel erg Murakami en daar heb ik geen klachten over. Hoe dan ook, beter lees je zo weinig mogelijk van te voren over Drive my Car. En hoe bizar dat deze films niet in de Nederlandse bioscoop draaien terwijl ze gemaakt zijn voor de diepe onderdompeling.

All-In
We volgen een stel jonge Turkse jongens die in een all-inclusive hotel werken. Eentje is kapper maar er was geen werk meer in zijn dorp, een filosofisch aangelegde gast wil Engels leren om naar Amerika te gaan maar dat schiet niet op met alle Russen. Enfin, het is allemaal wat sneu maar zeker geen “och och, die arme jongens ten dienste van rijke aso-toeristen”, geen ramptoerisme. Daardoor ms ook net weer wat uneventful.

Las melancólicas (Exorcism’s Daughter)
Vreemde titelvertaling, want exorcisme speelt eigenlijk vrijwel geen rol. Eerder een sfeervol drama in een psychiatrische instelling. Sfeer is wel goed, maar de rest tamelijk snoresome, zeker als je een sleazy Spaanse Exorcist-ripoff verwacht.

Don’t Open Till Christmas
Tis the season voor een middle of the road kerstslasher.

Shiva Baby
Jonge (wilde) meiden die aan stomme grotemensendingen mee moeten doen, traditioneel Joodse dingen zelfs. Bijna horror maar toch ook erg grappig.

Four Hours at the Capitol
Fascinerend beeldverslag van de bestorming van Capitol Hill. Consciëntieus in elkaar gezet met alle telefoonopnames. Had je ook een duizelingwekkende totaalervaring kunnen maken als je de interviews weg had gelaten. Het is eigenlijk een wonder dat er maar één burgerdode is gevallen (wel zeven politieagenten) en dat is – zonder samenzweringen te willen vermoeden – toch wel eh, apart.

The Lost Daughter
Mooi drama op een Grieks vakantieoord. De wat sneue alleenstaande dame op middelbare leeftijd blijkt gaandeweg nog e.e.a te verwerken te hebben, want ouderschap doesn't come natural for everybody.

Dogface: A Trap House Horror
Hood horror, totaal onsamenhangend en onnavolgbaar en toch net goed(?) genoeg om gebiologeerd te blijven kijken en met z'n 75 minuten it doesn't outstay its welcome.

Is dit de soundtrack van dezelfde film, Omar?

Ja, dat klopt.

The Legend of the 7 Golden Vampires
Even bijkomen met een curieuze samenwerking tussen Hammer en Shaw Brothers, ergo Dracula vs martial arts. Erg campy en dat is goed met lekker felle kleuren. Dracula krijgt bezoek van een Chinese afgezant of hij de 7 gouden vampiers wil doen herrijzen. Eerst zegt hij nee, dan denkt hij waarom niet en neemt hij het lichaam over van de boodschapper. In Chung King geeft Van Helsing (Peter Cushing) net college waarna hij door een student wordt overgehaald om zijn dorp te redden van de terreur van diezelfde irritante vampiers. Een leuke Zweedse vrijgevochten dame financiert de expeditie, op naar het knokken. Dat is nog best wel bloederig. Heel goed wordt het niet, veel massa-actie met bijlen en zwaarden. Het had van mij wel wat meer eckte-eckte kung-fu mogen zijn a la "I show you my vampire style." Vagelijk rees het vermoeden dat ik deze film als kind heb gezien, vooral de "Zweedse" dame kwam me erg bekend voor, aan de andere kant had ik de blote borsten wel onthouden en zijn sommige scènes best eng voor een 10-jarige dus dat was ik waarschijnlijk ook niet vergeten.

S#!%house
Jong stel zoekt de weg in het leven en met elkaar, veel praten, jongemensendingen, maar de hoofdrolspelers irriteren in ieder geval niet.

Slumber Party Massacre
Een feministische slasher waar ik de boomersphere nog niet over gehoord heb („muh misogyny”) maar dat is misschien omdat er ze zich niet aan een klassieker hebben vergrepen zoals met Black Christmas. Typische slasher met toch wat leuke plottwists ik kan er wel om lachen als er nu eens man net iets te lang staat te douchen om functioneel te zijn.

Mil sexos tiene la noche (Night Has a Thousand Desires)
Franco hield van films maken en zijn vriendinnetje Lina Romay, dus maakte hij bizar veel films, vaak ook met Lina. Lang niet allemaal de moeite waard maar dit is er zo eentje waaruit blijkt dat ie het echt wel kon en waarom je toch blijft kijken. Een moordmysterie gelardeerd met erotische koortsdromen die misschien niet zo functioneel zijn maar wel als een heerlijks soort filmische ambient fungeren, het werk waar het de Franco-liefhebber om te doen is dus.

We Are Lady Parts s01
Het basisverhaal is niks nieuws, bandje wil het maken en dat gaat natuurlijk niet gemakkelijk. Maar nu zijn het moslima's en dat is zo heerlijk a-stereotype dat je er bijna emotioneel van zou worden na 25 jaar verziekt islam-„debat”.

Panna a netvor
The Beauty and the Beast sans Gaston en dan de Tsjechoslowaakse jaren zeventig versie. Je weet dus dat hij goed gaat zijn. Prachtig vormgegeven, lekker modderig en duister. Puik monster, mooie vrouw en het kasteel stort van ellende bijna in elkaar. Jammer dat het verhaal overbekend is, dat wreekt zich tegen het einde wel een beetje. Fraaie soundtrack, veel orgel, met misschien zelfs een toefje Oostblok synthesizer.

Fúsi (Virgin Mountain)
Ik Ga Leven maar dan op een kk-stroeve IJslandse manier. Andere dingen gaan dan ineens opmerkelijk soepel, maar overall gewoon een soort nordic romcom waar ik goed mee kan.

Dead End Drive-In
Typische eighties distopie. Hoe uitzichtloos het ook wordt, de muziek blijft galmen, de chicks blijven rondborstig en alles heeft glim en glam. De Australische 'afkomst' van Dead End Drive-In speelt ook een rol. Toch echt een eiland, met dito Mad Max-extravaganza. Ik zou haast zeggen... Japans. Een stelletje raakt opgesloten in een drive-in. Uiteraard is de mini-samenleving een metaforische dubbelganger van de toestanden buiten (en in het laatste stadium van het kapitalisme). De stunts – met auto's! – mogen er wezen. Het acteerwerk stelt weinig voor. Geinig en goochem.

mooie soundtrack op Bandcamp, van dat Drive My Car!

Petite Maman
Cineville ziet de bui hangen en begint potentiële publiekslievelingen te streamen op Vitamine. Waaronder deze "kleine" van Sciamma over twee jonge dames die een korte vriendschap beginnen in een volwassen wereld doorweven met allerlei verlies. Supertraag, echt het ritme van die leeftijd, en afstandelijk. Op een niveau eigenlijk wat landerig maar een achteloze fantasie geeft het geheel met zijn toch al vreemde verdubbelingen een extra lading, zodat het zomaar een van de radicaalste sciencefictionfilms van deze tijd zou kunnen zijn.

https://i.postimg.cc/zGwJdN0n/beneix.jpg

Beineix (1946 - 2022)

The Matrix Resurrections
Ik vond de trailer wel intrigerend met die cinematische versie van 'White Rabbit'. Je weet tegenwoordig waar je aan begint bij dit soort reboots: of het is meer van hetzelfde, of een men gaat meta. Lena Wachowski doet dit solo en gaat haast vanzelfsprekend voor de tweede optie. En dat gaat een tijd best wel goed. Een deconstructie van de eigen mythes en ontvoerde memes met een welhaast Richard Stanleyachtige theater/realiteitsbreuk (zie de magische bioscoop in Dust Devil). Als die film, ouder, wijzer, trager en discursief zou zijn doorgezet was het, denk ik, een stoere breuk geweest met verwachtingen, genreconventies, etc. Bijna Moebiusachtig met hints naar solarpunk en een acceptatie van de mens-machine. Maar Warner Bros had daar nooit voor gelapt, dus keren de swat teams, explosies en wapens terug, waardoor de film ook zeker 45 minuten te lang wordt en het laatste half uur supersaai is. Het is wat het is. Jessica Yu Li Henwick is overigens een schattige toevoeging aan het universum.

Jawbreaker
Fluoriserende meidencomedy maar – met gelijk al een lijk in de kofferbak – wel wat cynischer dan veel soortgelijke films. Wel aardig maar ik ben niet echt de doelgroep en zo voelt het ook, maar Pam Grier is altijd leuk.

Pleasure
Het verhaal is vrij basic: iemand gaat naar de US om het te maken maar tot welke prijs? In dit geval gaat de Zweedse Linnéa naar Los Angeles om dat te doen in de porno wat een voor een mainstreamfilm een flinke hoeveelheid stijve lullen in beeld brengt. Het doel is “Spiegler-Girl” (Spiegler zit zelf ook in de film, een muffig mannetje maar als agent de poort naar succes) worden maar daar kun je geen vriendschappen bij hebben. De meeste porno-actrices die meespelen hebben nog minder dialoog dan in een gemiddelde porno-flic, dus ik vind het wat bitter dat de lead niet óók een adult entertainer is, maar daar zullen de filmfondsen te poeplap minder snel voor trekken, vrees ik. Verder wel flitsend en onderhoudend gemaakt en niet te stereotiep zwartgallig zonder het mooier te maken dan het is.

Dead-End Drive-In
Maffe film met ook een bekend motief (bekijk de laatste tijd wel eens een Prisoner-aflevering tijdens de exercise) en een coole eighties Mad Max-vibe.

Boccacio '70
Vier films in één. Boccacio's Decamerone ken ik niet, maar net als bij Fellini's La Dolce Vita is het losjes gebaseerd op het origineel. Boccacio '70 wisselt tragedie af met komedie. Iedere regisseur laat een steractrice opdraven maar dat maakt nog geen goede film. In Monicelli's Renzo e Luciana wordt de tragedie pas in de laatste paar minuten merkbaar (aangekondigd met fraaie sfeerbeelden van verregende straten), maar dat is te laat. Wat ook niet meehelpt is de echtgenoot van Marisa Solinas, want die bakt er niks van als acteur. Fellini wacht tot de 35e minuut voordat hij zijn geheime wapen inzet (Anita Ekberg), die de duivel vertegenwoordigt en de burgermoraal te grazen neemt. Voelt toch als een mindere herhaling van La Dolce Vita. De tweede helft is beter: Visconti koos één enkele locatie, een decadente stadsvilla (paleis?) waar Romy Schneider de confrontatie aangaat met haar dandy-echtgenoot en zich aanvankelijk sterk houdt als bedrogen echtgenote, totdat... Op de gang wachten de advocaten gespannen af of er een scheiding komt. Boccaccio ´70 eindigt op de kermis met Sophia Loren als hoofdprijs van een illegale loterij.

heb je dat Pleasure op den torrents gevonden MB? Want ik durf niet te googlen o_O

Fellini wacht tot de 35e minuut voordat hij zijn geheime wapen inzet (Anita Ekberg)

gheheh. :-)

Zelfs de Matrix gere-re-re-boot, wachten op de Directress cut wellicht.

heb je dat Pleasure op den torrents gevonden MB? Want ik durf niet te googlen o_O

Yup.

Nemesis
Eckte-eckte begin '90s videotheek-meuk, maar ik zag wat beelden van special effects langskomen die me intrigeerden dus...inderdaad mooie pre-CGI effecten van cyberogimplantaten en mens-machinelichamen. Het is vanaf het begin duidelijk dat het een b-film is want het acteerwerk is abominabel. Maar de vaart zit er lekker in met meteen een achtervolging in een stadsruïne. Daarna je standaard noir "nog een missie of anders"-intrige die naar een heerlijk nep Indonesië leidt. De hoofdpersoon wordt steeds weer opgelapt en daardoor meer machine en er volgt een karrenvracht aan verschoten ammunitie. Saai natuurlijk behalve de legendarische escapade waar hij Loony Tunes-stijl cirkels in de vloer schiet en dus zo enkele etages lager kan vluchten.

inmiddels Pleasure binnen voor een kijkbeurt buiten de officiele verslagen door.

Nemesis klinkt Fifth Dimension Channel en zal ik maar imaginair houden.

Lucky Chan-sil
Soju op tafel, een producer in permanente crisis. Dat moet meta-Hong wel zijn, toch? Neen, maar het bewijst wel zijn invloed. Cho-hee Kim keek naar de meester en haalde alle avant-gardistische luiheid eruit. Opgepoetst kijken we dan naar een Woody Allen-achtige tragikomedie, die ook echt heel zielig en grappig is. Ik geloof niet dat het fantasy-element voor mij per se had gehoeven, maar de Daweoo cassettespeler helpt. Oprechte film over een vrouw van veertig (zonder sigaret).

avant-gardistische luiheid

LOL. Shots fired, et cetera.

zal ik maar imaginair houden

Een wijs besluit.

inmiddels Pleasure binnen voor een kijkbeurt buiten de officiele verslagen door.

Zit overigens een klein stukje Zweeds in (buiten een enkele jävla), maar daar kon ik alleen Zweedse ondertitels bij vinden. Het gezegde laat zich bijna raden in het belletje met het thuisfront, maar dan du vet.

danke, inmiddels gezien, ik keek met De Vriendin (geen goed idee) mooi was de NL ondertiteling die uit het Italiaans (?) cocks met 'eieren' vertaalde, zo leer je met een omweg nog wat ehhh slang. Maar wat een droefenis. Goed dat iemand er een film over maakte. Ergens wel stoer dat al die echte porno-acteurs eraan mee wilde werken.

In het licht van #TVOH realiseerde ik me dat Pleasure nog veel meer over macht gaat dan ik aanvankelijk opmerkte. Het voorbeeld van de S&M-scene waarin het eigenlijk beter geregeld is dan zo'n beetje overal… en dat het in veel porno nog aan de oppervlakte ligt maar bij die Spiegler al stiekemer wordt (“geen drama”). Om maar te zwijgen over een “respectabele” show als The Voice…

Film d'amore e d'anarchia, ovvero: stamattina alle 10, in via dei Fiori, nella nota casa di tolleranza...
Ah Lina, met je prachtige titels en altijd interessante films. Wertmüller weer op bekend terrein, Italië onder het fascisme. Mooie dynamiek tussen dromerige kalmte en Romeinse hysterie in de hoogste versnelling. Boerenpummel is geschokt door de moord op zijn anarchistische vriend en neemt zijn grootste taak over, Il Duce vermoorden. Zijn contactpersoon werkt in een bordeel en zo wordt het vaste duo Mariangela Melato weer gekoppeld aan Giancarlo Giannini. Moet altijd wennen aan Giannini's trieste clown schtick, niemand kan zo met grote ogen zwijgen als hij, maar het past uiteindelijk perfect bij een personage dat zich geen raad weet met de situatie. Het machismo van het fascisme wordt op de hak genomen, in de kakelende vrouwenutopie heerst een broos maar liefdevol alternatief, dat onvermijdelijk wordt geslecht waarna de mokerslag volgt.

紅い眼鏡
Vroege non-animefilm van Mamoru Oshii (Ghost in the Shell, etc) die later zou uitgewerkt worden tot een heel universum waaronder het magistrale Jin-Roh. Duidelijk gemaakt met een klein budget. The Red Spectacles lijkt in kleur een soort geweldadige cyberpolitiefilm te worden maar dan veranderd het beeld in stemmig zwart-wit en gaan we veel meer richting Alphaville. Het verhaal is niet na te vertellen maar het heeft allemaal wel wat in zijn Japanse obscuriteit. De humor is soms melig op zijn anime en soms gewoonweg briljant, zoals het hele idee dat in toekomst (1995, snif) sobarestaurants waar je staand kunt eten illegaal zijn geworden.

続悪徳医　女医篇 (Madame O)
Engelse dub van Japanse Pinky Violence over een chirurg die ’s avonds het trauma van haar verkrachting botviert tot de liefde toeslaat. Opmerkelijk gebruik van zwartwit en kleur maar verder een middenmoter.

Girls Nite Out
Weinig verheffende slasher met vooral in het begin irritante jongeren, maar dat worden er gelukkig gedurende film steeds minder. 😏

ร่างทรง (The Medium)
Mockumentary met spooky beveiligingscamera’s levert wisselende resultaten maar het kan nog steeds goed gedaan worden getuige deze exorcisme-film. Door de setting in de Isan-regio is het sowieso al verfrissend anders.

The Satanist
Het vreselijke Terror at Orgy Castle was al vreemd vermakelijk maar deze mag nog steeds geen budget voor geluid hebben (ook nu een voice-over met wat generieke 12-bar blues en de wereldmuziekafdeling van de bibliotheek), zwartwit geeft het wat meer sfeer dan het knalharde licht in het kasteel. Veel blote mensen rollend op bedden maar ook wat leuke special effects en de séance is weer mooi.

The Empty Man
Met twee uur en een kwartier een lange maar probleemloos uit te zitten horror die misschien hier en daar wat rommelig is. De titular “Empty Man” is een urban myth maar het gaat eigenlijk meer om een cult. Sfeer, mysterie en droney soundtrack (Lustmord, zo blijkt in de aftiteling) maken echter veel goed.

Pensione paura (Hotel Fear)
Jongedame en moeder runnen een hotel tijdens de oorlog terwijl de vader aan het front vecht. Als moeders overleeft is dochter Rosa overgeleverd aan een hotel vol sleazebags. Goed gemaakt (muziek kwam me bekend voor maar weet niet waarvan), maar het seksuele geweld is me net wat te onsmakelijk, zelfs naar giallo-standaarden.

サイダーのように言葉が湧き上がる
Netfliksu anime. Alleraardigst. Begint wat luidruchtig, met al dat smartphone gedoe, chasing likes, maar ziet er meteen fraai uit met lekker harde kleuren. Al snel wordt het liefdesverhaal, tussen een extravert meisje met hazentanden die ze maskeert met mondkapje en een haiku schrijvende introvert, wat je van verre ziet aankomen, een meer nostalgische zoektocht naar een...picture disc!!! "Zoek hem dan op discogs" dacht ik nog, maar het is een one-off persing met herinneringen. Terwijl de jeugd zijn best doet om de plaat in een heerlijk platenzaakje te vinden bestudeert iemand nog even NEU 2! Er is ook nog een schattige kat en een festival met vuurwerk, zoals het heurt. Dat alles maakt van Words Bubble Up Like Soda Pop subtiel lichte kost.

ahh die poster was al zo heerlijk van de bubble film. :-)

Beyond the Infinite Two Minutes
Looper-filmpje, zo kort en doorwrocht dat ie eigenlijk real time had moeten zijn. Een geezer ontdekt dat hij via zijn iMac 2 minuten de toekomst in ken kijken. Een keer raden welke geezer deze film op zijn iMac keek? Over 2 minuten post ik deze review. Uiteraard bieden zelfs die 2 minuten tal van opties. Leuk dat het Droste effect zelfs als woord in Japan bekend is. Het gaat allemaal met de Franse slag, en het heen en weer lopen om 'elkaar tegen te komen' heeft het effect van een wals. Pas de deux met de toekomst die ook verleden en heden blijkt. As it goes.

Licorice Pizza
De bioscopen zijn weer open! Dan maar braaf naar de nieuwe P.T. Anderson, in 70mm nog wel. Ah California in de jaren '70, het is alsof ik er mijn eigen kindertijd heb doorgemaakt. Anderson heeft blijkbaar verklaard dat hij het tijd vond voor een blije film, maar dat vond ik eigenlijk best tegenvallen. Onder al het geren en een werkelijk subliem geflipte bijrol van Bradley Cooper vond ik het eigenlijk best deprimerend, die opgefokte ambitie aan de onderkant van de showbusiness. Afijn, een tiener kindster (echt een verschrikkelijke gast) ontmoet bij het maken van de klassenfoto een leuke assistente. Ze is echter 25 jaar. Nou ben ik een gewone bro, dus ik ging wel mee in deze fantasie ook omdat Alana Haim gewoon een leuke Joodse vrouw is (haar zussen spelen ook trouwens mee, de stoner is ook een puike rol.) Nou ja, zo zijn we twee uur verder in een wat ik een soundtrackfilm zou willen noemen, dwz episodes die aan elkaar worden geplakt met liedjes uit de oude doos. Saai! Jaren '90! Sommige scènes zijn beter dan andere, het gedoe met een vrachtwagen is zelfs geweldig, maar de film lijkt ook uit balans en zou eigenlijk over die drie zussen moeten gaan.

Conte d'hiver
Een permanent grijs januari, perfect moment voor deze Rohmer uit 1992. Begint uiterst zomers met onkarakteristieke topless en seks...en dan zijn we vijf jaar later. Félice heeft een dochter aan haar avontuur overgehouden maar de vader is, door haar eigen onhandigheid, onvindbaar. Ondertussen laveert ze tussen twee mannen, waar ze allebei niet echt van houdt. Typische Rohmer mademoiselle, licht neurotisch, een beetje irritant, maar ook wel weer leuk. Afijn, er wordt gewandeld, door nachtelijk Parijs gereden, heerlijk lang gepraat en Pascal komt ook weer langs. Hij speelt een best essentiële rol in het DIY katholicisme. Shakespeare helpt ook een handje richting het juiste einde, dat je ergens ziet aankomen en wat Rohmer, aardige man die hij is, gewoon lekker geeft (of moet geven.) Wat een fijne filmer toch en gelukkig zijn er nog genoeg films te gaan.

野ゆき山ゆき海べゆき
Verder met Obayashi. De film begint met de mededeling dat er twee versies van Bound for the Fields, the Mountains, and the Seacoast bestaan, dit is de zwart-witversie. Ik vermoed dat het de juiste keuze is voor een film aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Ergens is dit een sublieme kinderfilm die het wereldbeeld van de 10-12 jarige jongen, met een soort aanstormende seksualiteit die nog onbegrijpelijk is, perfect weet te vangen. Beetje nationalische liedjes zingen, oorlogje spelen met een nieuweling in de klas, die ook nog eens een wonderschone halfzus heeft. Heel langzaam wordt het realiteitsprincipe erin gemixt wat tot wilde avonturen en een melancholische einde leidt. Dan pas doet Obayashi nog wat special effects, maar voor zijn doen is het heel ingetogen. Hoe dan ook, weer een speciale film.

Sukkubus - den Teufel im Leib
Folkloristische horror in Zwitserland, dus gesneden koek voor fans van bands als Paysage D'Hiver en meer nog Ungfell. De demoon ziet er uit alsof ze uit een clip van Whitesnake is komen aanlopen maar dat mag de pret niet drukken.

L'Heure d'été
Niet zo magisch als sommige andere Assayassen maar evengoed goed toeven en al staat de boog niet altijd gespannen, het einde is zo vreemd en fijn tegelijk.

Fieras sin jaula (Two Males for Alexa)
Uitstekende giallo-ish thriller die wel een beetje lijdt onder de beeldkwaliteit (tv-rip). Deed me denken aan Gerald's Game al wijkt het plot ook wel behoorlijk af. Het reflecteren wanneer opgesloten geraakt na de misdaad zal vast een inspiratie zijn geweest.

First Reformed
Na Hawke als godsdienstwaanzinnige in de uitstekende serie The Good Lord Bird is Hawke ook hier een vroom man, maar dan een heel erg ingetogen. Mooi drama met een aantal verrassende twists and turns.

Das Frauenhaus (Blue Rita)
Behoorlijk silly en onnavolgbaar maar voor iedere Jess Franco-fan zo eentje waar je die 300 films voor doorploegt…
https://i.postimg.cc/z34YPvW8/Blue-Rita.jpg

en zou eigenlijk over die drie zussen moeten gaan.

Altman! (Duurt mij te lang voor de bios)

Sisters with Transistors
De rol van de vrouwen in de elektronische muziek schijnt onderbelicht te zijn. Deze docu maakt het goed – althans wat betreft witte dames. De BBC Radiophonic Workshop is schokkend modern. Alles ging toen al zoals het nu gaat (alleen dan langzamer). De jaren vijftig en zestig zouden wel eens de creatiefste decennia van de twintigste eeuw kunnen zijn. Het afbrokkelende gebit des tijds heeft alleen Eliane Radigue doorstaan. En die is naar akoestische instrumenten geswitcht-on!