Filmforum

De dvd-versie van I Call First is uitgebracht onder de titel Who's That Knocking At My Door. Die moet toch makkelijk op te sporen zijn.

Over Scorsese gesproken - gisteren zag ik Edmond (met William H. Macy in de titelrol), een duistere, extreem cynische en bewust politiek incorrecte versie van After Hours, naar een toneelstuk van David Mamet (en dus met sterke one-liners) en geregisseerd door horrorman Stuart Gordon (en dus op sommige momenten onnodig expliciet).

oehh op de lijst dan (Edmond)

ja die dvd ja.. zeker 30 euro ofzo. (nee, 19 via amazon) Maar ik weet het nooit zo met dvd's, ik heb er nog 6 in plastic staan (van films die ik al eerder op andere wijze had gezien) Ik koop nog liever totaal passee iets als een.. cd. :D

...maar dit is echt vele malen vervelender dan pak-em-beet Sleepy Hollow. Waarom? Omdat het een moderne fucking musical is, met van die fucking vervelende liedjes...

Tja de fragmenten die ik gezien heb voorspellen niets goeds.
Liedjes zijn eigenlijk alleen te pruimen wanneer deze door poppen gezongen worden, zoals in Nightmare before Christmas.
En Sleepy Hollow is gewoon een erg leuke film, maar ik heb nu eenmaal een zwak voor Burton.

Volgens mij ligt het aan de componist. Die poppenfilms zijn gecomponeerd door Burtons vaste componist Danny Elfman. Die schrijft leuke percussieve kleine liedjes. Sweeney Todd is een bewerking van een musical van Stephen Sondheim. Die ken ik niet goed, maar op basis van de trailer schrijft die inderdaad van die gezwollen 'musicalmuziek'.

Over No Country For Old Men is elders al zoveel geschreven dat ik er weinig aan toe kan voegen. De film vertoont stilistisch, inhoudelijk en thematisch zoveel verwantschap met Blood Simple en Fargo dat je zou kunnen spreken van een trilogie. De laatste film van de broertjes Coen is de meest volwassen, verstilde en sombere van de drie. Vooral de overeenkomsten met Fargo zijn opvallend: het kale landschap vol hekwerken, de tas met geld, de psychopaat (Peter Stormare vs Javier Bardem) en de rustige, bezorgde en wijze agent (Frances McDormand vs Tommy Lee Jones) en zijn wat dommmige collega, om er maar een paar te noemen. Wat bij No Country For Old Men, op enkele dialogen na, ontbreekt is de bevrijdende lach. Niet eerder eindigde een Coenfilm zo donker.

Uzak
100x beter dan Iklimler. Want vol kleine grapjes. Man leunt tegen dure (?) auto om indruk te maken op wat vrouwen die langskomen. Gaat 't alarm af :)
In feite natuurlijk een droevige film over 2 ongelukkige mannen, maar zonder dat je ervan in de put raakt.

Violent Cop
Ik moest maar 'n beetje raden waar 't om ging. Want er waren weer 'ns ondertitelingsproblemen. Misschien heeft Vido toch wel gelijk (om dvd's te kopen) Alhoewel de dvd uitgave van deze film schijnt ook notoir slecht te zijn ondertiteld.
Openingsscene is classic. Kwaaijongens pesten en molesteren een oude man. Beat Violent Cop Takeshi belt aan bij een van de verdachten, loopt naar de kamer en ramt 'm in elkaar. Geert Wilders zou 10000 van zulk soort agenten op straat willen. Eerst actie, dan nadenken. Er is iets met zijn zus.. (Aan de drugs? Ontvoerd?) En er zijn wat Yakuza-moorden. Verder is er nog een rookie op het bureau die uitgekafferd wordt (vooral leuk tijdens een auto-achtervolging, waarna de maniak de politieauto met honkbalknuppel te lijf gaat)

Old Joy
Ah Oregon. Altijd mooi. Yo La Tengo op de soundtrack, kabbel de kabbel. 2 vrienden gaan kamperen. Alhoewel vrienden, ze hebben niet echt een klik meer. Will Oldham is de avonturier, Daniel London de man met huisje boompje beestje en bijna een kind. Er zijn pogingen tot een gesprek maar 't wil maar niet lukken. Totdat ze dan na veel gezoek bij de heetwaterbronnen zijn belandt.
Typisch indiefilmpje, maar zonder meer geslaagd.

101 Reykjavik
Teveel van die Scandinavische humor voor mij. Adam's Apples-stijl zeg maar. Soms wel leuke oneliners als: het probleem met aids als manier van zelfmoord is dat het zolang duurt voor je dood bent.
Aso-jongen van 30 lummelt wat rond en doet niks, dan verschijnt er een Spaanse vurige dame (een wandelend cliche) die met zijn moeder aanpapt. Dit zet 'm wel aan tot een beetje actie. Maar dat pakt ook allemaal verkeerd uit.

American Gangster
Het einde ruineert alles. Daarvoor is de film een aardige seventies-film, al sluipt er wel langzaam in dat ik geen reet geef om wie dan ook van de personages. Maar goed, heel lang hoop je dat agent Russell Crowe de gangster te pakken krijgt, maar je voelt al dat dat wringt. Daarvoor zijn gangsters in films te "cool". De echte slechteriken blijken de agenten zelf (gaat er ook beter in bij het publiek) en Crowe WIL helemaal geen agent zijn, nee hij wordt advocaat en vriendjes met de gangster Washington. Het is me wat.

I Am Legend
Bittere tegenvaller. In de opening blijkt dat er een geneesmiddel tegen kanker te zijn gevonden en (dat ergert me meteen) daarna blijkt dat natuurlijk zich tegen de mensheid te keren. Moeten we dan subconscious denken dat het helemaal niet de bedoeling is van GOD dat we medicijnen zoeken. Daarna rijdt Will Smith in een veel te dure blitz auto door New York. De auto lijkt nauwelijks de weg te raken. De hond naast 'm ziet er nep uit, de achtergrond ziet er nep uit en de reeen waarop hij blijkt te jagen zijn helemaal geimporeteerd uit een 2de hands computerspelletje. Wat een bagger. Daaroverheen blijkt dat ook in een al 3 jaar verlaten NY de electriciteit en kraan prima te werken. Dus eigenlijk lijkt de beste man een luizen-leventje. Lang is onduidelijk wat ie nou moet vrezen. Ok, de zombies (slachtoffers van de epidemie), maar die komt hij alleen tegen als hij zelf risico's neemt. Film weet 't dan even niet meer en tovert een ander mens tevoorschijn. (Die kennelijk ook zonder problemen rond kan rijden) Dan gaat het ineens allemaal razendsnel en is de film met wat plotseling bruut geweld om. Als je net The Road van Cormac McCarthy hebt gelezen wil dit post-inferno visioen maar niet beklemmend worden.

The King of Kong
Ik ook dan maar :) En goed voor een enorme grijns op de smoel. Wat een figuren. Alles zal wel gescript zijn en in scene gezet, maar ok. Billy de Tom Cruise van de game-wereld, geweldig. En dan de man die 'm uitdaagt, die (per ongeluk?) is verzeild geraakt in het kamp van de verdachten..
Leuk zijn ook de bijfiguren. De jongen die op het moment dat Wiebe een kill screen dreigt te halen de hele arcade optrommelt om te gaan komen kijken (even de druk erop leggen) En dan de advocaat met varkenskop die zich 20 jaar terug in die scene had gebluft.
Na afloop zelf even een "emulator" van Donkey Kong gedownload.. Shiiit level 1 kostte me al 20 minuten, dus ik gaf 't maar op :)

maar het mooiste is Wiebe als de man die gewoon ZO graag een talent wil hebben. En hij is zo lief/goede drummer/pianistpitcher, maar alles mislukt.. Tot ie dan eindelijk iets vindt waarmee hij kan schitteren. :) :)

Ik heb het idee dat Donkey Kong echt alleen maar goed speelbaar is op zo'n kast met zo'n goed doorspeelde joystick, want anders gaat het voor geen meter.

Trouwens dat boek I Am Legend is erg beklemmend. Loopt ook nog eens zwaar sneu af.

Are We There Yet?
Sentimentele crap met Ice Cube. Het siert 'm dat ie dat gewoon doet al is ie gangsta en best vermakelijke bubblegum.

Deep Throat (en die docu, het moet tenslotte wel educatief blijven, God verhoede dat je opgewonden raakt)
...niet dat die film nou zo opwindend was... die docu was wel leuk. Een bonte stoet aan mafkezen, jammer dat het door de moral majority zo de criminele hoek werd in geduwd. De film was nog best grappig, als er niet geneukt werd, dat boeide minder. Na een half uur was de clou al vergeven! Ik dacht nog wat nu, het komende half uur? O ja, neuken natuurlijk. :)

Spring, summer, fall, winter... and spring
M'n tweede Kim Ki-Duk, die andere was grappiger. Mooie beelden, ijzig kalm, maar geen hoogvlieger.

Trouwens dat boek I Am Legend is erg beklemmend. Loopt ook nog eens zwaar sneu af.

de film leek hier heel lang te hinten naar "Will Smith vind medicijn" Hij heeft daarvoor een of ander zombiemeisje ontvoerd, pa van zombiemeisje is woest, meisje wordt beter.. Pa blij. iedereen blij. Maar nee hij moet zo nodig de martelaar uit gaan hangen (en de zombies zijn te dom om te zien dat zijn medicijn werkt)
raaare film.

En dan waren er nog de Oscars. Op enkele kleine categorieën na waren de winnaars goed te voorspellen en waren verrassingen vrijwel uitgesloten. Is No Country For Old Men terecht verkozen tot beste film? Ik ben geneigd volmondig ja te zeggen, maar heb van de genomineerden There Will Be Blood nog niet gezien.

Ik heb "Die Faelscher" nog niet gezien (ook niet zo'n behoefte aan na de recensies) maar ben geneigd te denken dat het setje genomineerden voor beste buitenlandse films vooral dit jaar een lachertje was. Overigens: als je de eindlijstjes 2007 van Amerikaanse kenners bekijkt ben je geneigd te denken dat Zwartboek gewoon genomineerd had moeten worden. Maar hadden wij dat vreselijke Duska niet ingestuurd...?

"Die Faelscher" is niet verkeerd, maar geen verplichte kost. Was Zwartboek niet al voor de Oscars van vorig jaar ingezonden? Dat Duska voor dit jaar in de voorronde zou stranden was natuurlijk te voorspellen, net zoals Simon een paar jaar eerder.

Simon leek me nou net iets wat ze in Hollywood zou waarderen.

U maakt een grapje. ;-)

Politiek-correcte film met een lach-en-een-traan over de Grote Dingen des Levens, dat scoort toch altijd (Philadelphia, Magnolia, Crash)?

Met politiek-correcte thematiek alleen red je het niet. De film moet ook nog een beetje het aanzien waard zijn. Ik kan me in Philadelphia, Magnolia en Crash b.v. geen Dick Maas-achtige parade van blote vrouwenborsten herinneren. De eerste helft van Simon voelt teveel aan als al het verkeerde uit de NL-cinema van de jaren zeventig. Terstall slaat op platte wijze regelmatig en veel te ver door in zijn poging te laten zien hoe vooruitstrevend en tolerant wij toch zijn in Nederland.

De tweede helft van Simon is gelukkig beter te pruimen.

Ik heb weinig met slapstick, maar Simon (en ook Rent-a-Friend) vond ik nou net wel leuk melig. Ok, een meesterwerk is het ook niet bepaald, maar liever soms iets te flauw dan van die opgeblazen Amerikaanse gewichtigdoenerij als in Philadelphia of Magnolia.

Ik werd doodmoe van Simons toespelingen op de geaardheid van z'n vriend, om maar wat te noemen. Eigenlijk was ie vooral een heeeeeel vervelende Amsterdamme en alleen daardoor kon ik de film al niet zo goed velen. En wat Vido zegt. Terstall is zo op kruistocht voor 'de beschaving'.

"Eigenlijk was ie vooral een heeeeeel vervelende Amsterdammer"

Was-ie ook. Een oplichter en een leugenaar bovendien. Maar dat maakt het karakter juist interessanter.

No Country for Old Men
Het begin was ijzersterk (die wolk boven de woestijn!), maar op het einde waren er m.i. te veel, te lange toespraakjes van Tommy Lee Jones over 'vroegâh'. Misschien dat de zware verkoudheid me parten speelde.

Vroegâh hoort bij het centrale thema van de film. Beterschap!

Ja, dat weet ik wel, maar een centraal punt in de filmtheorie is ook "laten zien, niet vertellen." Veel van die mono- en dialogen passen prima in een boek, maar zijn m.i. minder geslaagd in een film. Het was wat te literair allemaal en dat terwijl de Coens juist zo goed zijn in het beeld laten vertellen. De scene aan de ontbijttafel was volgens mij zelfs veel sterker geweest zonder die droommonoloog (ook veel te veel symboliek daarin), maar met alleen die alledaagse dialoog tussen Tommy Lee Jones en zijn vrouw.

laten zien, niet vertellen - daar heb je helemaal gelijk in. Gelukkig had ik tot het bewuste moment de film voornamelijk visueel kunnen beleven en waren sommige scenes zelfs dialoogloos. Dan kan ik een afsluitende monoloog wel hebben. De aanwezigheid van Tommy Lee Jones geeft zo'n droommonoloog vanzelf meerwaarde.

Vooral de opening in de woestijn was magnifiek, alhoewel de grote shoot out in het hotel er ook mocht wezen. De Coens en Roger Deakins samen = visuele magie.

Deakins was met The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford ook al zo goed op dreef. Hoe weidser het landschap hoe mooier zijn plaatjes.

Gregory's Girl
Schotse klassieker. Heeeel lieve film over een Mr. Beanesque loser (die tegelijkertijd iets cools heeft) genaamd Gregory. Hij loopt wat doelloos rond op school, totdat hij het nieuwe meisje in zijn voetbalteam ziet. Totaal van slag probeert hij te verzinnen hoe hij haar kan versieren. Zijn kleine zusje geeft tips en dan lukt 't! Of toch niet? Film vol leuke details (Gregory heeft posters van Rush en een sjaal van Partick Thistle op zijn kamer hangen) Nou ja misschien was het wel zijn eigen kamer, want de meeste acteurs waren amateurs (dat kun je wel merken)

Chungking Express
Zoveel heb ik er niet gezien, maar dit zal wel mijn favoriete Wong Kar-Wai zijn (goede muziek, droevige sfeer, altijd goed). 2 liefdesverhalen over agenten (altijd goed voor verwarring hier, "huh is dit nou dezelfde?") Eentje heeft een obsessie voor blikjes ananas, de ander voor snackbarsalades. Verder (vermoedelijk een Kar Wai trademark) veel knappe vrouwen.

Control
Viel me reuze mee. Eigenlijk gewoon een goede film, geen idee waarom ik 't niet vertrouwde vooraf. Treurigste moment, tijdens een concert doet Ian zijn gebruikelijke dansjes, steeds wilder en vlak voordat ie zo'n epileptische aanval krijgt schiet ie nog even terug zijn gewone marsje, als een neurose om zijn angsten onder controle te houden.
Minpuntjes: teveel voorverwijzingen naar het wasrek, de 1e in 't begin als zijn vrouw de was ophangt was genoeg.. 2) die Belgische wordt toch een beetje neergezet als een vamp, zou ze werkelijk zo'n standaard-groupie zijn geweest. 3)(hier ben ik nog niet uit) maar het is (natuurlijk) een film over Curtis geworden, miste af en toe toch iets van de andere band en HOE die beroemde liedjes dan onstonden (maar ja wat kun je erover zeggen)

Vond 't geluid in de film overigens minstens net zo uitgekiend als de beelden

dixit Willem in oktober, goed voorbeeld vond ik als zijn vrouw naar een concert komt (ze is kwaad omdat ze niet op de gastenlijst staat) maar dat je eerst 't geluid gedempt hoort.. en dan doet ze de deuren open en BAF. fraai :)

Thirty Two Short Films About Glenn Gould (Francois Girard, 1993).
Nadat Ludo hem had aangekaart dacht ik dat hij het over een zondagochtenddocu had die ik jaren geleden zag en best wel weer wilde zien, maar dat was met de echte Gould. Dit was ook top. Titel zegt eigenlijk alles, kris-kras door genres heen, plus Canadezen die echt "aboet" zeggen ipv "about en de muziek is briljant maar dat was natuurlijk een gegeven.

Dan maar door naar die andere grote Canadees. Pioneers Of Electronic
Music: A documentary Film About Richie Hawtin tijdje geleden uitgebracht als(bij?) het DVD-tijdschrift Slices. Erg goede documentaire, de eerste helft dacht ik zelfs aan "de beste docu over techno ooit". Werd natuurlijk erg weemoedig over de begin van de 90s, want zo brutaal goed werd het nooit meer, maar goed. Lieve ouders heeft die gast ook (vader sleutelt aan zijn apparatuur en was al Kraftwerkfan, moeder stond op menig feest bij de deur de gastenlijst te controleren en kaartjes te verkopen.)

Ik heb leuke dingen gezien.

Bad lieutenant (Ferrara, 1992) Om een of andere rare redden had ik deze nog nooit gezien. Raar, want ik wist dat het me zou interesseren. Een perfect recept voor teleurstelling doorgaans, maar niet in dit geval. Het is een beetje “Scorsese on speed” en ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die moeten lachen als een door drugs en corruptie verteerde politieagent ligt te huilen aan de voeten van Jezus Christus. Ik vond het machtig. Harvey Keitel speelt de hoofdrol en dit is zijn beste rol ooit, wat mij betreft. Openhartig, zonder schaamte alle uitersten opzoekend en er toch een coherente rol van fabriceren. Zo meteen es kijken wie dat jaar dan wel de oscar heeft gekregen.

The loneliness of the long distance runner (Richardson, 1962) Ik ben een groot liefhebber van Engels ‘kitchen sink drama’. Films als This sporting life en Saturday night, Sunday morning. Sober, eerlijk en bepaald minder sentimenteel dan modern navolgers (Mike Leigh, Ken Loach) het vaak brengen. Mijn favoriet is A taste of honey, ook van Tony Richardson. Een film waar The Smiths nog uit citeren (‘The baby has gone/But the baby is real’). The loneliness... is een film over een jongen die op het slechte pad belandt en in een correctie-instituut wordt gestopt. Daar blijkt hij bedreven in rennen, zodat hij de geschikte kandidaat lijkt om de eer te verdedigen in een competitie met een andere school. Individu tegen systeem, maar dan op zijn kitchen sink-s. Niet zo memorabel als is A taste of honey, maar zoals gezegd, ik houd erg van het genre.

Into the wild (Penn, 2007) Film van Sean Penn over een jongen die direct na high school besluit afstand te nemen van de consumptiemaatschappij en de wildernis intrekt, zich beperkend tot de nodige menselijke contacten. Lange film die probeert om de hele Thoreau-thematiek los te weken uit de hippie-context. Hetgeen nog niet eenvoudig is. Penn heeft bepaald geen pamflet gemaakt en ook zeker geen hagiografie, maar meer een portret van een dolende jongen die eerder weet wat hij niet wil dan wat hij wel wil. Prachtige fotografie en een rust die doet denken aan The straight story. Je moet ervoor in de stemming zijn en dat was ik.

The squid and the whale (Baumbach 2005) Woody Allen territory. Twee schrijvers besluiten te scheiden en de kinderen kiezen partij. Film met een enorm tempo en een korte duur (1 uur 20) en elke scene stuwt het verhaal voort. Tevens een film die je doet geloven dat Jeff Daniels een enorm ondergewaarderd acteur is. Hij doet hetzelfde als in 2 days in the valley maar krijgt hier de kans om het uit te werken. Geen film die je omver blaast maar die onder je huid gaat zitten.

jaaa Squid and the Whale :) *mompelt wat over de fijne soundtrack*

The loneliness of the long distance runner en Saturday Night and Sunday Morning zijn beide bewerkingen van boeken van Alan Sillitoe. Boeken vond ik beide geweldig (lang geleden gelezen, Loneliness zelfs voor m'n boekenlijst Engels). Ik moet zeker die films een checken.

Into the Wild, het boek, vond ik erg goed(zoals alles van Krakauer de moeite waard is) maar na het zien van de toch ietwat pompeuze rust die de trailer uitstraalde kreeg ik m'n twijfels over de film. Hij komt in april pas in de nederlandse bios heb ik begrepen. Bizar laat.

ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die moeten lachen als een door drugs en corruptie verteerde politieagent ligt te huilen aan de voeten van Jezus Christus.

Dat is de Ferrara lakmoestest zeg maar. :) Ik was daarvoor al verkocht toen Keitel zijn radio aan gort schiet wanneer die honkbalwedstrijd niet goed afloopt en eigenlijk nog eerder toen de verkrachte non het ziekenhuis in wordt gebracht onder begeleiding van Schoolly D (maar als ik het goed begrijp is dat wegens sampletechnische redenen uit latere versies verdwenen...eeuwig zonde...hoho.)

Bij The loneliness of the long distance runner moet ik toch altijd hier aan denken. Metalheads weten zonder te klikken al genoeg. ;)

Niet geklikt en 'kweettog... 8)

Maar hoeveel songs die wel niet naar films hebben genoemd...

The Shop On Main Street (Obchod Na Korze) uit 1965 van Ján Kadár en Elmar Klos – de holocaust op microniveau. De film begint als komisch treffen tussen sukkelige boer en breekbare oude Joodse weduwe, wanneer de boer door bazige vrouw en haar foute zwager wordt gedwongen als rechtgeaarde ariër het knopenwinkeltje van het vrouwtje over te nemen. Als de pogrom in het Tsjechische dorpje start, en de Joodse bevolking rondom een protserig houten fascistisch monument wordt verzameld voor transport, komt de boer in gewetensnood en wordt The Shop On Main Street wat je vreesde dat het zou worden: een ijzige en emotionele mokerslag. Een film die nog lang na blijft zinderen.

Helaas zag ik naast bovengenoemde film ook nog het gedrocht Hazard.

"Dat is de Ferrara lakmoestest zeg maar. :) "

<I>Bad Lieutenant</i> trek ik echt niet, maar <i>The Funeral</i> en <i>Body Snatchers</i> kan ik waarderen, net als stukken van die vampierfilm.

"Into the wild (Penn, 2007) ...een rust die doet denken aan The straight story."

Sean Penn en <i>The Straight Story</i>: je weet me wel de lust te ontnemen die film te gaan zien.

Niet geklikt en 'kweettog...

http://image.bizrate.com/resize?sq=60&uid=678294118&mid=77929

Ik had niet anders verwacht. :)

Ja, films, boeken (dat gedrocht over Dune, 'To Tame A Land') en tv-series niet te vergeten.

maar <i>The Funeral</i> en <i>Body Snatchers</i> kan ik waarderen

mmm, vreemd...die vind ik dan weer niet zo. De eerste is een soort Conventie voor Method Acting Verslaafden, de tweede snapte ik nooit de point van (maar goed die twee vorige versies hadden eigenlijk alles al gezegd.)

Ik vind Loneliness... trouwens het minste nummer van die LP.

Sinds de Keitel-imitatie van Freek de Jonge tijdens een van de door hem gepresenteerde Zomergasten is het lastig Bad Lieutenant zonder vooroordelen te bekijken.

Een grefo als Freek kan dat ook niet begrijpen. :)

(een vriend van mij heeft er ook altijd een handje van om die scene na te doen als Keitel ter sprake komt...."AAARRGHHHHG NONOOOOO WHY?!?!? YOU FUCK...AAAARGHHH.")

Ach nee, nou vergeet ik pardoes te melden dat in Bad Lieutenant de enige realistische house scene in een film ooit zit (prachtig ook hoe Keitel daarna tijdens het scoren van de zenuwen even mee beweegt met de muziek.)

Met een vriend heb ik ooit een lijstje gemaakt van boektitels waar Iron Maiden nog eens een song van moet maken. Bovenaan: Oliver Sacks' "The Man Who Mistook His Wife For A Hat"
(meer nominaties zijn welkom)

Ook hadden we het ernstige vermoeden dat de tekst van Alexander the Great zijn leven was begonnen als Steve Harris z'n spreekbeurt:
http://www.poemhunter.com/song/alexander-the-great/

Ölüler konuşmazki & Aşka Susayanlar Seks ve Cınayet
Zo'n dure van Boudisque, maar 10 euri korting gespaard en 17 pleuro is te doen. De eerste film is een zwart/wit geschoten gothic horror film met een bij elkaar gescharrelde soundtrack. Rosemary's Baby thema, logisch. Also sprach Zarathustra, beetje vreemd. Poème Électronique, vreemd maar wel lekker. Een vaak terugkerende holle lach (op een gegeven moment onderbroken voor de later 'gedubte' pistoolschoten) van een ondode zonder ogen. De tweede is echter de echt interessante van de twee. Een echte Turkse 'giallo', inclusief groovy kleding, (half)naakte schoonheden (Meral Zeren <3) die onder het (scheer)mes van een mysterieuze moordenaar belanden. Begeleid door hevig vervormde gitaren waar Ennio zich niet voor zou schamen... als die ze niet op z'n geweten heeft, want een thema kwam enigszins bekend voor. Een curiositeit maar absoluut de moeite waard.

Ladybird Ladybird
Eentje voor de kitchen sink drama fans. Had overigens helemaal niet door dat het een film van Loach was, dacht meer aan een omhooggevallen tv-film. Wel een goede hoor. Vrouw "of low intellect" heeft kinderen van verschillende mannen, maar dan fikt het huis af (en zij is niet thuis) Kinderen afgenomen, vrouw in put.. Tot daar een Zuid-Amerikaan verschijnt, die niet alleen uit is op een verblijfsvergunning, maar werkelijkheid de goedheid zelve. Dan begint het echte tearjerken pas, met nog meer ruzies met overheidsdiensten.
Het einde is wat vreemd, na al die mokerslagen komt in de aftiteling toch nog een positieve boodschap.. Maar ja als ze dat verwerkt hadden zou RTL de film uit kunnen zenden.

A Beautiful Mind
Typisch zo'n film waar je juist niet teveel "omheen" moet lezen. Wiskundige Nash homoseksualiteit en anti-semitisme is weggemoffeld (natuurlijk)
Maar zonder die kennis is dit een uitstekend werkje. Allereerst zijn de bijrollen al geweldig met de ueberlieve Jennifer Connelly en Paul Bettany, die hierna zelfs trouwden. Russell Crowe is ook niet gek als wiskundige, wel vreemd dat ie zo gespierd is trouwens, ik geloof er niets van dat Nash tijd had om in de sportschool te zitten. Maar goed, de beste man draait door, wat op zich lekker melodramatisch ter beelde wordt gebracht. Beste scene: Nash weigert zijn pillen en onmiddelijk raakt hij weer in de ban van allerlei Koude Oorlog-theorien, waarna zijn schuur (wederom) vol komt te hangen met knipsels en schema's. Het moment dat Connelly dat ontdekt. Huiveringwekkend.

The Taste of Tea
Totaal geflipte Japanse familie in EEEEINDELOZE film zonder plot. En toch leuk he. Ok, het duurt dus wat lang, maar een film met Go, ondergescheten Yakuza's, bizarre dansjes en andere onzin is gewoon onmisbaar. Vreemd is de mogelijke invloed van Manga-meester Miyazaki. Met een klein meisje a la Spirited Away en de hele scenery met Alice in Wonderland-achtige landschappen met tunnels van bladeren. En natuurlijk 't openbaar vervoer.
Een aanrader.

Kingpin
Ik zou een quiz kunnen maken, met liedjes die ik luister en dan kunnen de kenners raden welke film ik heb gezien. Laatst bijvoorbeeld een nummer van Dennis Brown (Chungking Express)
Nu Thunderclap Newman's Something in the Air. Open gitaarstemming, het werkt toch altijd voor mij.
Het nummer zat ook al in Almost Famous, maar toen was ik gefascineerd door iets van Yes.
De film Kingpin dan.. Opening is geniaal.. Daarna komen de Amish-grappen, zucht.. Maar in de 2e helft valt alles wel op zijn plaat. (Het helpt dat Bill Murray terug is)
Toch best gelachen. Absurde evenwichtsdans tussen COMPLETE wansmaak en geslaagde momenten.

Vreemd is de mogelijke invloed van Manga-meester Miyazaki.
Nou niet zozeer vreemd, want de regisseur verwerkt zelfs een stukje Dragon Ball Z-achtige (gaap)-manga. Tis meer vervreemdend/verrassend.

Murray's combover is het leukste aan die flauwe maar toch gniffelwaardige film. :)

http://img339.imageshack.us/img339/5050/kingpinxi2.jpg

Taste of tea, ja die was leuk.... YiYi al weleens gezien, Ludo?

nee, Ik zal 'm op de lijst zetten. :)

Geniaal stukje acteerwerk van Murray.. Hij gooit, draait zich om.. en luistert. En de bekken die ie dan trekt :D