Filmforum

Helaas geen posters. Die Criterion-hoes is echt wel posterwaardig, maar missschien beter zo anderes moeten de posters in huis gaan rouleren.
Safe moet ik inderdaad weer eens kijken, had destijds al het vreemde gevoel dat dit echt geloofwaardige sciencefiction was (qua voorspellend vermogen.)

Les Fruits de la Passion
Kink met Kinsky. Klaus had de tijd van zijn leven, betaald wat jonge blommen batsen in een Japanse film, die speelt met Hong Kong, en zich beweegt met de vuige Franse slag. Was het voor of na Emanuelle naar het Oosten trok? De Engelse dub maakt het wat komisch, maar de kern is keihard. Dat kun je wel verwachten bij een film gebaseerd op een erotische roman door een vrouw geschreven. Touwen en kettingen, leve de vernedering. Met echo's van PSP-posters. Andere tijden...

Shadows of Forgotten Ancestors
Mijn tweede Parajanov, deze veel beter. Wat zeg ik, een sublieme film. In rap tempo knallen met die kleuren en shots die niemand hem ooit heeft nagedaan. En de muziek, zo mooi. Dat zorgt voor een fijne synergie waardoor ik helemaal gehypnotiseerd werd door dit volksverhaal over tragische Ivan die zijn Boards of Canada jeugdliefde verliest en dan maar met een andere vrouw trouwt maar nooit gelukkig wordt. Sneeuw, houten kerken, zomerbeekjes, het oproepen van zwarte magiërs en die acht jongetjes op het einde die door het raam kijken. Mijn oudste dochter keek met een scheef oog mee: "Dat was een rare film."

Тіні забутих предків natuurlijk. Zo enthousiast dat ik dit vergat. :)

Zag dat ik ’m nooit gelogd heb, de dvd nog maar eens van de plank pakken en herbekijken, is nog actueel ook …

Night Catches Us
Mooi, ingetogen, drama in Black Pantherkringen met duivelse dilemma’s. Geen cool gedoe maar menselijke pijn.

The Amusement Park
Een „verloren” Romero. Zelf was hij nog niet zo oud toen hij was ingehuurd om een film te maken over ageism, maar schijnbaar toch niet helemaal naar wens en op de plank beland. Het is zeker geen Dawn of the Dead maar voor de opdracht een beetje too much en voor een echte film net niet genoeg, maar evengoed een interessante film.

Night Of The Demon
Allegaartje over Bigfoot, maar ook een beetje een slasher én een cult én nog wat sleaze to top it off. De kills zijn bijkans slo mo en met de free form synth soundtrack zorgt dat voor een trippy dimensie. Met een komische touch door de special fx. In short: bonkers!

Dawn of the Dead qua kwaliteit, het is sws geen zombiefilm.

Undine
Moderne hervertelling van een Duitse(?) mythe over een waternimf waar ik niet bekend mee was. Waarschijnlijk had dat geholpen ook al kon je het wel allemaal aan zien komen. Een historica die rondleidingen geeft over stedelijke planning van Berlijn (heel interessant allemaal) wordt in de beginscène gedumpt door een vervelend mannetje. Als hij er daadwerkelijk van door is komt redelijk chaotisch een nieuwe liefde tegen, de industriële duiker Christoph. Veel water meteen, dat zou wel eens belangrijk kunnen worden. Mooi gefilmd, goede vibe maar ook heel afstandelijk op een of andere manier, ondanks Undine's gedrevenheid. Lijkt te bewegen naar een Grote Twist maar het deed me uiteindelijk weinig. Niet slecht, niet goed.

口裂け女 (A Slit-Mouthed Woman)
Japanse urban legend. Het wil niet echt vlotten, het bruinige kleurfilter komt een beetje gekunsteld over en dat kinderen er zo van langs krijgen is niet gnarly of moreel uitdagend genoeg.

Cani arrabbiati (Rabid Dogs)
Na een bloederige overval vluchten drie mannen in een auto (bepaald geen fast and furious model tws). Onderweg gijzelen ze een man met ziek kind en een vrouw een rit in dat benauwde auto’tje volgt. Voor zover ik met Mario Bava bekend ben een beetje a-typisch, of beter gezegd: ik heb veel films van hem gezien die meer in mijn straatje lagen. De overvallers zijn te karikaturaal en het geweld net iets te sadistisch en aan de gegijzelden heb je ook weinig. Maar knap gemaakt, met z'n vijven in die auto, je ruikt het zweet bijna.

La lune dans le caniveau
Lange tijd heb ik gedacht dat Beineix na Diva met 37°2 le matin kwam en daarna nooit meer een echte film had gemaakt. Maar er is zowaar een tussenfilm geweest waar hij na het succes van Diva lekker los mocht gaan, wat resulteerde in dit, in eerste instantie, vier uur durende Depardieu/Kinski Jr vehikel. Gelukkig nog teruggebracht tot 126 minuten maar dat is nog zeker een half uur te lang. Heb begint prima, jaren '80 kleuren, Yared soundtrack, een neo-noirsfeer in de haven van Marseille waar Depardieu de moordenaar van zijn zus zoekt. Hij doet niet heel erg zijn best maar wordt dan ook afgeleid door een vrouw in rode jurk die hem op prachtige wijze door de nachtelijke haven rijdt. Het seksuele vuurwerk blijft verrassend genoeg uit, ondanks geflipte Victoria Abril die er heel erg zin in heeft. Het werkte allemaal uiteindelijk niet, te afstandelijk, te artificieel en doelloos. Je kunt niet alleen op mooie shots leven.

Flugt
Man, man, Afghanistan. Het zit ze al een halve eeuw niet mee. Van het ene naar het andere regime en eigenlijk met enkel slechter resultaat. Flugt (Flee) laat een vluchteling vertellen over het leven en vooral over zijn Vlucht. Animatie wordt afgewisseld met echte beelden – en die switches pakken goed uit. Het echte is echter, de fictie aandoenlijker. Wel ergerde me de bekende documentaire-strijkers. Ze hadden de hele film vol moeten stouwen met pophits, want ook die spelen een rol. Joyride van Roxette. Pijnlijk toepasselijk. 'Ik kan mijn eigen handschrift niet meer lezen.'

Undine klinkt als een film die met Bruno Lavant en Carax een stuk beter was geweest.

Undine klinkt als een film die met Bruno Lavant en Carax een stuk beter was geweest.

Ha! La lune dans le cavineau ook trouwens. Bij Udine werkt dat afstandelijk Duitse op zich goed maar tegelijkertijd is het ook het probleem.

龍門客棧
Al jaren breek ik mijn hoofd over de vraag of ik Dragon Inn ooit in de bioscoop heb gezien. Die grote eetruimte van de herberg komt me zo bekend voor, maar misschien is dat gewoon doordat ik veel films heb gezien die hier door zijn beïnvloed (en het alternatief is Come Drink With Me.) Nu ik hem heb gezien ben ik nog niet veel wijzer, hoe dan ook, prachtige film. Die jaren '60 kleuren alleen al. Los van het vechten is het gewoon de manier waarop de spanning wordt opgebouwd met vergiftigde wijn in combinatie met minimale percussie die dit naar een hoger plan trekt. De ongeloofwaardige verkleedde vrouw die niet als man herkend wordt is ook van de partij. Moet me toch eens meer verdiepen in de geschiedenis van het genre want ik ga er altijd vanuit dat zulke motieven al eeuwen in Chinese legendes voorkomen (een snelle blik op Wikipedia is al veelbelovend.)

人間の條件
Hierbij kroon ik mijzelf eindbaas Japanse cinema. Ik had het hier en daar op de socials al aangekondigd dat ik The Human Condition-trilogie (elke film minstens drie uur lang) in een dag ging kijken in EYE. Dat zijn kansen die je niet moet laten liggen. Als ervaring best prettig al had ik bij het opstaan na de laatste film toch echt even stijve bilspieren. Ik had van Kobayashi al een paar geweldige films gezien maar ik was toch verbaasd hoe uitgesproken communistisch deze trilogie is. Tatsuya Nakadai in de hoofdrol met zijn expressieve ogen, als de idealist Kaji die tijdens de oorlog voor een mijnbedrijf werkt en zijn humanistische theorie in de praktijk mag brengen in een ongure mijn. Daar ondervindt hij natuurlijk allerlei tegenwerking. Amerikaanse regisseurs hebben deze films overigens als een malle gesampled, ik moest bijvoorbeeld erg denken aan die jaren '70 Redford-film van een gevangenisdirecteur die een humaner beleid wil implementeren en er onderdoor aan gaat (Oliver Stone kent het ook in details.) Hoe dan ook, respect voor Kobayashi en natuurlijk schrijver Junpei Gomikawa die al vroeg niet moeilijk doen over de niet zo fraaie Japanse rol in de oorlog. Alles speelt zich af in Mantsjoerije, zo wonderbaarlijk vies, leeg en koud, waar het leven van de Chinees waardeloos is. Deel twee komt Kaji terecht in het leger wat een perfecte anti-militaire kritiek oplevert met als climax een absurde veldslag. Deel drie vond ik grotendeels het mooiste omdat het lange tijd een soort ziekelijke proto-Malick is. En maar blijven wandelen door wouden en velden met kleine oases dat alles even goed lijkt te komen. Een happy end zit er niet in, het blijft maar tegenslagen regenen voor Kaji die er in zijn Jezusachtige waarachtigheid ook wel iets te vaak om vraagt.

Respect! Lijkt me echt een hele zit.

Jeen-yuhs: A Kanye Trilogy
Over een hele zit gesproken: het past wel bij hem, drie afleveringen van anderhalf uur… het is echt een beetje lang en de boog staat lang niet altijd gespannen. Z’n come up is nog wel inspirirend, juist toen het allemaal nog in gewone woonkamers gebeurde enzo. Ik geloof wel dat het geen slechte jongen is maar inmiddels zit ie psychisch echt in de knoop en zou hij misschien eens tegen zichzelf in bescherming moeten worden genomen. En een tandje lager in die adoratie, want zó geniaal is ie nou ook weer niet.

Fresh
Fris is het woord niet maar het is wel een erg leuke horror met wat comedy en leuke twists. Duurde voor ik doorhad dat die gast on Tommy Lee speelt in Pam & Tommy (dat je zit te malen: waar ken ik die gast van?). Leuke muziekkeus ook met I Hear A New World van Joe Meek bijvoorbeeld.

Videomannen
Een filmnerd verkoopt zijn VHS van Zombie voor genoeg geld om hem uit de problemen te helpen en legt het tegelijk aan met een dame. Die romance is charmant en de nerdiness van een filmgek die van al die sleazy seventies shit houdt waar ik ook van hou (overal posters en van die belachelijke discussies over of Suspiria een giallo is of dat Rosalba Neri een double heeft gebruikt voor een masturbatie-scene), maar ook wat reflectie voor collectors e.d. Geeft net een leuke draai aan wat anders een zoveelste pastiche zou zijn.

M.F.A.
In woke-fobische kringen wordt de recente rape & revenge-film Promising Young Woman als een “woke” film gezien, maar dan wél goed. Maar eigenlijk is die zeer problematisch, omdat de wraak te cynisch en ongeloofwaardig is (de politie die verkrachte vrouwen serieus neemt?) om uiteindelijk recht te doen aan het onrecht. M.F.A. tacklet die shit wel maar omdat het niet zo morally botched is als de meeste films in het genre is dit een hard watch. Het is te realistisch om nog echt ‘lol‘ te beleven aan de wraak. Maar door dat ongemak wél een goede film.

Vtáčkovia, siroty a blázni (Birds, Orphans and Fools)
Ik heb niet genoeg kennis van de Tsjechische New Wave om in het in een historisch perpectief te plaatsen, maar dit doet denken aan Daisies maar ook het Joegoslavische Sweet Movie. Je voelt dat je historische en politieke context mist om dit ten volste te waarderen. Maar op slechts die malle Tsjechoslowaken zijn de bizarre werelden die worden geschapen nog zeker de moeite waard.

Videomannen

Dacht even dat dit Nederlands was. :) Ik zet hem voorzichtig op de lijst voor als ik eens zin heb in iets meta's.

En een tandje lager in die adoratie

Pitchfork productie?

Respect! Lijkt me echt een hele zit.

Ik kon tussendoor zelfs zien dat er een mede-Letterboxd'er in de zaal zat. Ook een rare gewaarwording.

Adoratie in het algemeen, de documentaire is gefilmd door een jeugdvriend gemaakt en eigenlijk bij vlagen wel eerlijk en kritisch. Ik kom qua muziek gewoon niet verder dan af en toe een goede track.

Dacht even dat dit Nederlands was. :)

gheh idem. (ook wat betreft Kobayashi-thon)

Ik moet nog altijd gniffelen dat Disney die Tommy & Pamela serie heeft gemaakt.

Wat betreft Kanye, hij samplede Aphex Twin, moest ie toestemming aan Richard D vragen, bood Richard aan om de 64 wave file aan te leveren (oid) en dat Kanye weigerde, het mp3'tje wat ie zelf had gebruikt was wel genoeg.

(ook wat betreft Kobayashi-thon)

het idem gold hier voor de respect.

Ik moet nog altijd gniffelen dat Disney die Tommy & Pamela serie heeft gemaakt.

Het is beter dan ik had verwacht tbh, meer later, als ie afgelopen is. 🙂

het mp3'tje wat ie zelf had gebruikt was wel genoeg.

Ook wel iets wat Aphex Twin zou kunnen flikken, die NIN-remix en schuurpapiersessies indachtig…

香港製造
Mid-90s Hong Kong-film die duidelijk schatplichtig is aan het vroege werk van Wong Kar-Wai. Iets meer aan de pauperkant dan de meester met loserachtige scharelaars die op de grens van de triades klusjes zoeken. Lekker dynamisch gefilmd met originele shots en in de stad zijn altijd nieuwe plekken te vinden die nog nooit zijn vastgelegd (de treinlijn die de berg op- en afgaat, heerlijk.) Niet al te grimmig, ondanks het leven vol tegenslagen. Net iets te lang tegen het einde wat tegelijkertijd ook wel het juiste gevoel voor pathos had. Made in Hong Kong dus, inmiddels ook 4K gerestaureerd.

The Chair s01
Dit was mij aangeraden om de horrors van woke eens onder ogen te zien, maar ik zie iets heel anders: een botched attempt tot een genuanceerd beeld over het reilen en zijlen op de hedendaagse universiteiten. Het romcomgedeelte van het verhaal is cute door een moeilijk maar schattig kind. Het had goed geweest als als de aandacht niet zo op de witte manbaby die het zo goed doet met het kind en zijn ordeal met de woke hordes. Ook de wittemannenorde van de Pembroke krijgt veel genade. Zo wordt er vooral veel aangestipt, vooral naar het einde toe. Ik zou echt graag eens een lijst(!) van goed geresearchte incidenten zien waar mensen ten onrechte door sjw mob justice tot de bedelstaf zijn gebracht, of zelfs maar ‘censuur’ door de machtelozen, want tot op heden hoefde ik echt niet ver te zoeken om erachter te komen dat het door Amerikaans conservatief rechts opgetuigde beeld van dat zgn. geïmporteerde woke echt te makkelijk wordt overgeschreven in bijna dagelijkse op-eds van schrijvers en journalisten alike.

…met de woke hordes

… was gericht.

Days
Groente. Acupunctuur. Massage. Ik overdrijf nauwelijks als ik zeg dat Days die 3 dingen uitputtend behandeld. Zonder tekst, bewust on-ondertiteld. Puur mensen in een ruimte. Met objecten. Als objecten. Rozerood lijkt het kleurmotief. Het bloed dat uit de levens van de twee hoofdpersonages-automatons is verdwenen, totdat ze elkaar vinden. Meer dan de massage fascineerde me die acupunctuur. Als een science fiction-ritueel dat alle Elementen verenigd. Man on fire.

Als een science fiction-ritueel dat alle Elementen verenigd.

Prachtig.

geïmporteerde woke echt te makkelijk wordt overgeschreven in bijna dagelijkse op-eds van schrijvers en journalisten alike.

Ocasio-Cortez had hier laatst een heel puntige afrekening mee. Kan het helaas niet meer vinden, maar het kwam erop neer dat huilstruikrechts cancel culture als een mythologische vijand nodig heeft. Helaas, is die boodschap bij Nederlandse meningenbodes nog niet doorgedrongen.

Moet zelfs met vrienden die ik intelligenter acht dan mijzelf discussies aan omdat die schijnbaar alleen maar die Nederlandse doorslagjes van Wieringa (waag het vast te stellen dat Turks Fruit een beetje rapey is en het is weer goed voor een column vol MuH LitErAtURe!) en Pfeijffer (“Als woke Plato zou kennen zouden ze hem cancelen”, like, wtf?) lezen. 😐

天国にいちばん近い島
Nog meer Nobuhiko Obayashi in de jaren '80. Waarschijnlijk zijn meest conventionele film die ik tot nu toe zag. Een vader zijn dochter in de introductie over een eiland waar je de hemel kunt raken. Helaas overlijdt hij voordat ze samen op zoek kunnen gaan maar de 17-jarige Mari krijgt het verrassend makkelijk voor elkaar van haar toffe moeder dat ze op reis mag gaan. Naar Nieuw-Caledonië, de obscuriteit (beetje tussen Australië en Nieuw-Zeeland ingelegen) plus de zang (voor de liefhebber) geven het geheel zijn eigen Pacifische magie waardoor geen special effect nodig is. Een prettige wandelfilm, met hulp van de fiets, kleine vliegtuigen en boten waarbij nerdy Mari verschillende Japanners tegenkomt. The Island Closest to Heaven is lekker loom maar voordat de onvermijdelijke conclusie werd ingezet was de rek er een beetje uit (102 minuten film die langer aanvoelde.)

ユメノ銀河
Gakuryu Ishii, ook zo'n veelzijdige filmer. Vreemd dat nooit iemand eerder op de geweldige titel Labyrinth of Dreams is gekomen. Titel dekt de lading uiteindelijk prima maar op een heel originele wijze. De busconductrice Tomiko krijgt een nieuwe chauffeur toegewezen (Tadanobu Asano, met zijn onvoorspelbare kop) die ze meteen verdenkt de seriemoordenaar te zijn die in verschillende plaatsen op subtiele wijze vrouwelijke collega's heeft vermoord. Natuurlijk wordt ze verliefd op hem, al is ze ook bewust van het gevaar. Ach, ach, de plattelandsbussen wat een scene weer met allerlei rituelen en fijnzinnige uniformen. De buitengewoon mooie zwart-wit cinematografie en het vertelritme zorgen voor de droomachtige sfeer een beetje geholpen door trage communicatie, alsof de personages zich in verschillende werelden begeven. Dat past in de film maar ik vond het ook het enige minpunt, zoveel stiltes daar werd zelfs deze introvert nerveus van. Prachtige zoemende soundtrack ook, precies zoals het hoort.

Pam & Tommy s01
Kudo's voor de grime-afdeling, want Tommy Lee is tatted up en loopt de hele tijd in een zekere staat van ontkleding rond, daar zit een hoop werk in. De serie is tragi-komisch, met Seth Rogen als sukkelige dief van de beruchte videoband. Lekker “woke” met onderwerpen als consent en de ongelijke behandeling van mannen en vrouwen in een situatie als deze en de karakters en de relatie van Tommy en Pamela zijn respectvol gedaan. Beter dan verwacht.

Sennen✝untschi
Doet erg denken aan Sukkubus, met een mysterieuze dame in de Zwitserse bergen. Alleen was die sukkubus een volwassen vrouw met agency en deze is erg jong. Na de verkrachtingen bespringt zij dan weer de enige man die wel deugt … het is een beetje iffy en bederft de sfeer van verder een solide occulte thriller met geweldige scenery.

Descending Angel
Schoonzoon Eric Roberts ontrafelt duister verleden in de Roemeense Garda de fier in WW2. Prima thriller die mooi speelt met de morele dilemma's. Na aanvankelijk nog een Roemeense tune te gebruiken wordt de sfeer donkerder met de Mystère des Voix Bulgares, beetje net too close om geen vergissing/dommigheid te lijken, terwijl George C. Scott zelfs nog een moppie zingt in het Roemeens.

El Perro que no Calla
Van een eenzame hond naar de eenzame mensheid. Alleen samen. Het Argentijnse zwart-wit pareltje El Perro que no Calla schiet allerlei kanten - en na even nadenken blijken het toch steeds de goede. Het mooiste moment is de plotselinge, hartverscheurende animatie die de eerste fase afsluit. Daarna wordt het alleen maar modernistischer. Ik moest aan Faulkner denken. As the dog lay dying.

狂った果実
Al lange tijd van plan om Crazed Fruit te zien, ook altijd gefascineerd door de term taiyozoku (sun tribe) voor de verveelde naoorlogse generatie. En inderdaad heerlijke sfeertje, bijna Italiaans en 25 jaar voor Ellis. De ouders zijn rijk en tolerant en de kinderen gaan hun gang aan het strand en in het grote huis van een Amerikaanse(?) flierefluiter. Twee broers, de ene introvert/romantisch (hij weer!) en de andere wat stoerder met een heel slecht gebit. De romanticus wordt verliefd op de inderdaad wel heel leuke Mie Kitahara, die gewoon getrouwd blijkt met een oude Amerikaan en al snel ieders hoofd op hol brengt. Dat eindigt natuurlijk in tranen ook omdat deze Eri minstens een iemand wat doortastender had kunnen afwimpelen. Mooi gefilmd, fijn onverwacht tijdsbeeld, op een prettig subtiele wijze erotisch en onvermijdelijk moralistisch. Dat laatste vond ik ondanks de botte afwikkeling toch wel een beetje jammer.

Quatre nuits d'un rêveur
Oeh, goeie titel, mijn eerste Bresson zowaar. Had stiekem Rivettesque gedoe verwacht maar dit gaat voor de saaie droomlogica. De houterigheid van de acteurs helpt ook niet echt om dit verhaal gebaseerd Dostojevski op gang te krijgen. Jonge schilder/stalker redt een mooie vrouw die op het punt van de Pont Neuf af te springen. Gedurende vier nachten ontmoeten ze elkaar en vertellen over hun wel en wee. Zo ontstaat een hele rare en afstandelijke liefdesgeschiedenis die na een absurde wending wel fraai melancholisch eindigt. Ondanks twee redelijk hilarische momenten had het allemaal wat meer humor kunnen gebruiken. Nu werden alle clichés van de pompeuze Fransoos bijna bewaarheid.

Hiroshima, Mon Amour zonder atoombom!

The Duke
Sinds enkele maanden ben ik op de lokale radio te horen als cinemarecensent. Dat betekent dat ik vaker naar dit soort filmpjes mot – first world problems! Iedereen heeft plezier en de kniesoor zeurt. De soundtrack van The Duke swingt met stokoude krakers, er zijn dito split screens en Jim Broadbent en Helen Mirren doen aandoenlijk hun best. Ergens in het verhaaltje over een schilderijenroof zit nog wel wat interessant (modern!) ongemak verstopt. Wat als je je hele leven niet gehoord voelt door de powers that be. Dat is duidelijk geen first world problem.

Iedereen heeft plezier en de kniesoor zeurt.

Het lot van de filmrecensent. :) Is dit allemaal al via Spotify te beluisteren?

Helaas niet, misschien dat ik er ooit zelf nog een Soundcloud voor begin.

http://grensgeluiden.nl/?page_id=1168

de leukste is wellicht Petite Maman op 23 januari van de 26e minuut om en nabij.

Hoří, má panenko
"Je bent net als Jezus Christus, altijd maar uitleggen!" The Firemen's Ball is zijn derde film op rij onder de 90 minuten, deze zelfs 72 minuten en dat terwijl er zoveel gebeurt op dit chaotische brandweerbal. De laatste thuiswedstrijd van Forman ziet er prachtig uit, wat een kleuren! Net als Bresson gaat hij voor de amateuracteurs maar dat pakt hier wel veel beter uit, wat een koppen! En iedereen gaat er helemaal voor, giet er pullen bier in en laat die geile brandweermannen tijdens het feest maar op zoek gaan naar kandidaten voor hun Missverkiezing. Eigenlijk is dat deel van de film een beetje langdradig ook al leidt het wel tot een paar momenten dat ik echt hard moest lachen (de vlucht naar de dames-wc.) Wanneer plotseling een brandende boerderij op lachwekkende incompetente wijze moet worden geblust begint de satire van de Tsjechoslowaakse samenleving toch wat melancholischer te worden. Een jaar later was de lol er helemaal vanaf en werd de film verboden, autoritaire regimes houden nou eenmaal niet van de lachspiegel. En zo was ik tijdens het kijken best kritisch, achteraf lijkt de film steeds beter te worden.

"mijn derde film op rij onder de 90 minuten" natuurlijk.

Studio 666
De titel is al low effort als je zoals ik geen Foo Fightersfan bent ben ik bang dat de nieuwe Danzigfilm leuker gaat zijn. Op een of andere manier.

Rudeboy: The Story of Trojan Records
Gebrek aan archiefmateriaal wordt opgevuld met ge-ensceneerd, ik vind het prima (wordt over geklaagd). Verder bekende en minder bekende anekdotes, ik vermaak me wel.

Metal Evolution s01
Bleek ineens een serie van te zijn. 11 afleveringen, feitelijk een deluxe versie (vreselijke trend in streamland) van de film. Kan best wat de zijpaadjes zijn eindeloos en kan zo nog een serie uit gesleurd worden. Wel een hoop mensen overleden inmiddels en je wordt door bijvoorbeeld Halford en Biff aan herinnerd dat de jaren er toch behoorlijk inhakken op die leeftijd.

You Can’t Kill Meme
Beetje chaotische docu over Kekistan en Pepe. Zo staat de muziek te hard onder de voice-over en worden veel interessante dingen niet uitgediept. Dat Chaos Magick een ding is in die kringen wist ik niet en dat boek over meme magick is ook wel vaag interessant al wekt de schrijver geen supersolide indruk. Binnenkort ook Feels Good Man maar eens bekijken.

Virus Shark
Tja, die titel zegt al genoeg. Niet zo spectaculair als Sharknado, verre van. De Special FX zijn van uitzonderlijk laag niveau (of het nu „CGI” is of gewoon een handpop…

Jackass Fore♥️er
Tja, de jongens van Jackass blijven jongens. Feitelijk gewoon meer van hetzelfde, met behoorlijke focus op de balzak. De openingsscene is toch wel van een zeldzaam hoog/laag niveau dat die sws een hele ster waard is.

een sterretje! ;-)

"mijn derde film op rij onder de 90 minuten" natuurlijk.

Pluralis majestalis maar dan anders.

Virus Shark

Moet zeggen dat Coronavirus Bat lang op zich laat wachten, maar het is ook lastig filmen met die mondkapjes (RIP) natuurlijk.

きみと、波にのれたら
Vitamine Cineville stopt over een paar dagen nadat het ons twee jaar uit de nood heeft geholpen. Snel nog even wat dingen kijken waaronder Ride Your Wave, weer een film rond water van Maasaki Yuasa. Hij is zijn wildere haren inmiddels helaas wel kwijtgeraakt, al zie af en toe nog wat flitsen van zijn oude surrealisme in dit romantische spookverhaal. Een surfermeisje en brandweerjongen worden verliefd op elkaar, heel lief en zelfs met uitleg over goed koffiezetten. Maar het noodlot slaat toe waarna zij er achterkomt dat wanneer ze hun liedje zingt hij als een soort watergeest verschijnt. Heerlijk Japans natuurlijk. Veel fratsen en gedoe met een absurde climax maar ik heb me zeker niet verveeld en Yuasa's expressieve animatiestijl blijft uniek.

Ook aan de animatie hier:

Fritz the Cat
Crumb! Kon niet missen. Ooit wel flitsen van deze beruchte animatie gezien, maar nu dan voor het echie. Spuiten en slikken de kattige editie. Eigenlijk meer een verzameling sketches met Fritz als bronstig middelpunt. Het hangt als los zand (en losse slipjes) aan elkaar, maar als tijdsbeeld heeft het wel wat. Fritz op bezoek bij de 'Crows' in Haarlem en aan de wandel met een Easy Rider-konijn. Naast de (anti)woke provocaties overleeft anno nu vooral de groovy soundtrack. Met lekker veel trommeltjes.

Met lekker veel trommeltjes.

Heerlijk.

Sorry to Bother You
Populaire satire van alweer vier jaar geleden. Begint amusant met een semi-slacker die met zijn arty vriendin in de garage van zijn oom in geldnood woont. Hij besluit voor een telemarketeer te gaan werken en dat valt natuurlijk niet mee. Totdat ouwe baas Danny Glover (ja, hij samplet gewoon zijn beroemde oneliner) hem vertelt dat hij zijn "white voice" moet gebruiken. Een succescarrière in het hart van het nauwelijks futuristische neoliberalisme ligt vervolgens in het verschiet. Als kritiek op schaamteloos racisme en hoe daar in mee te rollen nog misschien het meest geslaagd maar op een gegeven moment werd het net te absurd terwijl alles uiteindelijk op de meest voorspelbare wijze wordt afgehandeld. Op een ander niveau, en deze vraag houdt me eigenlijk al sinds Network bezig, wat is de functie van dit soort films in het hart van Netflix? Een soort softball-kritiek dat het Systeem zichzelf permitteert omdat het weet dat het niets zal veranderen.

Searching For Cannibal Holocaust
Documentaire over een van de beruchtste exploitatiefilms ooit gemaakt. De maker is iets duisters op het spoor, hoort onderweg de nodige sappige anekdotes aan, maar het blijft uiteindelijk bij gespeculeer. Anticlimax dus.

Days of the Bagnold Summer
Coming of age van een puberende metalhead en zijn gescheiden moeder. Goed gemaakt en droogkomisch die ook door de sympathieke hoofdrolspelers prima vermaak biedt.

a-ha: The Movie
Beetje Some Kind of Monster zonder shrink en zonder booze. Het is een moeizame relatie en je verbaast je je over wat die legacy Magne, Pål en Morten waard is.

Master
Institutioneel racisme uitleggen is alsof je vertelt spoken te hebben gezien, helemaal nu iedereen het in z'n broek doet van het spook van woke. Over dat laatste gaat het in deze horrorfilm nu eens niet en de film is daarmee woker dan menig film die ervan beschuldigd wordt. Mits je niet bang voor een boodschap een onderhoudende horrorfilm, beetje met dezelfde kanttekening die Omar hierboven maakt (deze film is voor Amazon).

50m² s01
Turkse Netflix-serie die op een wat luchtige dizi-wijze toxic masculinity aan de kaak stelt. Actie met wat humor en romantiek, met een cliffhanger – op de tonen van ons eigen Altın Gün – die het wel jammer maakt dat de serie alweer is stopgezet.

ghehe softballkritiek *duimpje. Fake recalcitrantie, laat Zizek erop los.

Days of Bagnold Summer klinkt als my jam, ik zet 'm op de kijklist met de eega.

Drive My Car
Drie uur lang trauma's stapelen met Murakami, de meest Westerse van de Japanse schrijvers. Drive My Car barst van de 'Eurostalgie', die je ook wel eens bij Miyazaki treft. Je denkt een roadmovie te gaan zien, en je krijgt een Tsjechov-verfilming (gaap!). Er wordt genoeg gekard hoor, in een prachtige oude Saab. Op de soundtrack Weense klassieken, of was het toch Bach. Ook Godot komt nog langs (pun). Een chique weemoed heeft het allemaal wel. 'Ik kan naar haar luisteren als 100 mensen.'

La stanza del vescovo
Jaren zeventig Italië maar dan wel over de naoorlogse jaren. Heerlijk sfeertje aan Lago Maggiore waar een jonge bro lekker op zijn zeilboot van eiland naar eiland vaart. Op een dag nodigt een oudere heer hem uit om in zijn landhuis te dineren. Alhoewel zijn? Het behoort aan zijn sacherijnige vrouw. Oh, en wie is grijsogige schoonheid? Dat is zijn schoonzuster die als weduwe zich zelf wegcijfert. Dat kun je voor de rest wel uittekenen. Maar rond de moord die toch plaatsvindt gebeurt veel op een lekker landerig tempo. De oudere man is een extreem irritante Italiaanse geilaard die niet kan accepteren dat zijn tijdperk voorbij is en de zeiler kijkt het allemaal quasi-afstandelijk aan, kortom het idee van masculiniteit is aan het veranderen. Het functionele naakt zorgt voor de juiste sfeer, er is een geslaagd grapje hier en daar en heel laat komt er nog even een personage opzetten met een geweldige vierkante kop. Vermakelijk, even dacht ik zelfs een soort ingetogen voorstudie van Basic Instinct (Verhoeven kent de film zeker.)

Metal Lords
Zie nogal wat juichende berichten maar sry, meh… die Bagnold was veel leuker iig. They get metal right, nah… Waarom is die puber zo onder de indruk van War Pigs, waarom geen Bring Me The Horizon of Five Finger Death Punch? En waarom weer zo'n totaal uitgeplayed cliché van een nerdmeisje die cello speelt, waarom is die niet gewoon de metalhead die gitaar speelt? Etc.

Le vampire de Düsseldorf
Een serial killer – een die echt bestaan heeft (Peter Kürten) en de titel van de film is dan ook een nummer van Macabre, mijn super plug wb kennis van seriemoordenaars – in The Great Depression. Ik snap niet hoe wij (kijkers) moeten snappen wat er zo woest aantrekkelijk is aan de zwijgzame hoofdrolspeler, maar zeker een intrigerende film gezien het tijdsgewricht.

Malá mořská víla
Ja, die Tsjechoslowaakse sprookjes zijn bepaald een dingetje. Had soundtrack gecopt op de Megaplaten en -cd-beurs dus eindelijk gekeken. Mooie muziek dus, maar die visuals en mood zijn werkelijk adembenemend.

En waarom weer zo'n totaal uitgeplayed cliché van een nerdmeisje die cello speelt

Draagt ze een grote bril en blijkt ze heel mooi wanneer ze die uiteindelijk afdoet?

Ja, precies. Muurbloempje naar vamp, zeg maar. En ik vind cello ook al zo overrated. 🙂

hehe nou toch beter dan een viool mijns inziens, maar de filmkritiek kan ik volgen. Perks of being a metal wallflower.

Labyrinth of Dreams
Mystieke en mysterieuze film noir vol stilte. Dit keer geen femme fatale, maar een femme fataliste. Of zou ze dan toch? Mooie omkering is ook de ultiem Japanse locatie. Treinen en ander OV in de zijlijn spotten kan altijd natuurlijk, maar hier is het de hoofdlijn (letterlijk en figuurlijk). Tunnels en overgang doen de kijker allerlei symbolische interpretaties overwegen. De Lynch-achtige synths houden het koppie erbij als het wegdraaien van de roomtone al te cerebraal dreigt te worden.