Filmforum

The Passenger is echter vooral beroemd om de slotscène. Een one take tracking-shot van zeven minuten.

Heb op vakantie een boek gelezen met interviews met Antonioni (Michigan University Press, redactie door Bert Cardullo), waarin hij vol trots uitlegt hoe ze dat shot hebben gemaakt. Elf dagen over gedaan, omdat het steeds te hard waaide, waardoor ze de camera niet bewegingsloos van trolly naar hijskraan kregen. Nadat het shot gelukt was, heeft een orkaan de hele set vernield. Veel geleerd overigens, ben Antonioni beter gaan begrijpen zonder dat het de magie de das omdoet: hij schept er namelijk een sardonisch genoegen in de interviewer eerder te verwarren dan te informeren. Echt een aanrader.

woah zo te zien heeft die Cardullo tig van die boeken met allerlei grote regisseurs. (Renoir, Kurosawa) Niet iets wat je op Bol.com op de kop tikt zo te zien. (moet ook nog mijn Scorsese dvd kijken met diens 4 uur durende Amerikaanse filmgeschiedenis)

Ook geen collector's item, Ludo: http://www.amazon.com/Michelangelo-Antonioni-Interviews-Conversations-Filmmakers/dp/1934110663 . Ik kocht hem in American bookstore of zoiets. Amsterdam, Spui.

Hier onder mijn bureau ligt al enige tijd het Taschen-boek The Ingmar Bergman Archives. Ben er een beetje bang van.

Ook geen collector's item

ook dat valt mee ja, nou ben ik niet genoeg Antonioni-fan, maar eens zien wat voor regisseurs die Cardullo nog meer in de aanbieding heeft.

Bergman is vermoedelijk de ultieme regisseur voor boeken waarin zijn films op 300 verschillende manieren in 1000 pagina's wetenschap worden geduid. (geduid?) naja

Den Brysomme Mannen
Typische Scandinavische bleke en droge humor. Man gevangen in grijs leven, vrij hopeloos allemaal en toch regelmatig erg gelachen.

Mikey and Nicky
Een Cassavetes-film waarin hij niet regisseert. Dat doet Elaine May, die later nog eens de beroemde flop Ishtar zou draaien. (Dat zijn haar enige twee films, meen ik) Hier schijnt ze de camera urenlang te hebben laten lopen terwijl Peter Falk en John Cassavetes (wel als acteur inderdaad) aan 't improviseren sloegen. Cassavetes belt zijn trouwe vriend, ze zitten beide in een mobster-wereld en Cassavetes is doodsbang dat ie uit de weg geruimd gaat worden. Niet zonder reden, want inderdaad zit 'r een huurmoordenaar achter 'm aan. Het probleem is dat ook Falk daarvan weet, en dat die zijn vriend helemaal zat is. Tegelijkertijd houdt ie ook nog wel 'n beetje van 'm, en dat zorgt voor gedol en geruzie op z'n Husbands. Prachtig circulair einde, als de eindeloze nacht eindelijk ochtend is geworden.

The Silence
De bekende ingewikkelde studiefilm van Bergman. Ik vond vooral het begin sterk, twee vrouwen en een zoontje in een heet fictief Oost-Europees land, eerst in een trein, dan in een duur hotel. Het zoontje dwaalt rond en komt o.a. een troep dwergen tegen en een oude butler die 'm foto's van zijn familie laat zien. De twee vrouwen (was me lang onduidelijk of ze nou een relatie hadden of dat 't zussen waren) hangen op de hotelkamer, maar dan gaat de jongste en mooiste de hort op, voor wat erotische avonturen, de andere (die doodziek is) wordt daar dan weer jaloers van. Ondertussen filosofische overpeinzingen en, zie titel, het Zwijgen. Bij vlagen boeiend, maar moeilijk om je karretje bij in te haken,

Blow Out
Sympathieke en amusante ode van De Palma aan Antonioni's Blow Up. Dit keer geen fotograaf, maar geluidstechnicus (John Travolta) die een moord vermoedt. Kunt er waarschijnlijk een zoekspelletje van maken, er zitten vast heel wat meer verwijzingen en geintjes in, dan ik zo in 'n eerste kijkbeurt opmerkte, door al het "gewire" is ook The Conversation niet ver weg en in overbodige flashback (zou het wraak zijn van De Palma) verwijst hij naar Prince of the City. (Travolta bevestigd de draadjes, zeg maar) Blow Out werkt echter ook prima op zichzelf. De opening bijvoorbeeld, een gigantisch slechte slasher-film, met veel naakt, waarin een zwaar ademende man rondstapt. Het lijkt wel een Dick Maas-film. Dan moet er (door een douchende actrice) geschreeuwd worden en dat wil niet echt lukken. Cut naar Travolta en zijn zuchtende exploitatiefilm-kompanen. Dit moet gedubt worden! Het is een simpel voorzetje, goed voor een leuke running gag (schreeuwaudities) en een bitter einde. Dat is dus allemaal nog voor het Ted Kennedy-achtige 'politcus met jong ding op houten bruggetje auto-ongeluk', waar Travolta toevallig een opname van maakt.

Baby It's You
John Sayles' aardige poging tot een American Graffiti-achtige high school-film, die opvallend genoeg ook nog de oversteek maakt naar college, wat eerst wat jammer lijkt, maar uiteindelijk goed uitpakt en de film wat meer diepte geeft. (Een goed naturel tijdsverloop ook, ondanks de sprongen) De lieftallige jonge Rosanna Arquette speelt een doodgewoon meisje, dat ineens in de aandacht komt van een thug, die ze The Sheikh noemen en wel wat op El Hamdaoui lijkt. Het is echter geen Arabier, maar een Italië, die ondanks dat Sinatra duidelijk al iets van een andere generatie is, zweert bij "Frank". Hij moet wat moeite doen om 't meisje om z'n vinger te winden, maar uiteindelijk lukt 't. Min of meer. De liefde komt opvallend genoeg vooral van zijn kant en als Arquette naar college vertrekt, terwijl hij een dom playback- en afwasbaantje heeft in Florida lijkt 't helemaal gedaan. Aardige genrefilmpje, met leuke (weinig verrassende muziek) van o.a. Ben E. King (Stand By Me!, wat anders) en Bruce Springsteen. (Nu toch eindelijk eens die E Street Shuffle plaat checken)

The Passenger is echter vooral beroemd om de slotscène. Een one take tracking-shot van zeven minuten.

Ook op de ietwat vermoeid klinkende commentaartrack bij de dvd-uitgave doet Jack Nicholson het een en ander uit de doeken. Dat interviewboek met Antonioni klinkt interessant. Ik ga t.z.t. ’s bij het Spui een kijkje nemen. Moet eerst overigens nog door dikke pillen heen over John Ford en Kurosawa/Mifune (lag voor een schijntje tweedehands bij De Slegte). Het probleem bij filmbiografieën is dat ik eerst de film gezien wil hebben voordat ik er over ga lezen. Dat is in het geval van John Ford en zijn 144 titels nogal een opgave. Van Antonioni's overzichtelijkere oeuvre is volgens mij nu alles goed te verkrijgen.

Den Brysomme Mannen - die is inderdaad grijs en grappig.

deze: http://www.bol.com/nl/p/boeken-engels/what-happens-next/1001004005758691/index.html zou ik ook nog wel 'ns willen lezen.

iemand wel 'ns iets van Edgar Morin gelezen? een ekte ekte wetenschapper. (http://www.bol.com/nl/p/boeken-engels/the-cinema-or-the-imaginary-man/1001004002558705/index.html)

en wat voor sympathieke filmnerd moet je zijn als je gewoon even in je dooie uppie een encyclopedie van 1300 entries pent. (http://www.amazon.co.uk/New-Biographical-Dictionary-Film/dp/0316726605)

Den Brysomme Mannen - die is inderdaad grijs en grappig.

Leuke analyse op IMDB: ging over homofilie want de hoofdrolspeler was geïnteresseerd in 'another man's crack/hole'. :D

Volgens de documentaire The Celluloid Closet (1995) zijn er heel veel films met subtiele (en soms minder subtiele) verborgen verwijzingen naar homofilie (vaak om zo de censuur te ontwijken). Als er een Franse versie van The Celluloid Closet gemaakt zou worden, verdient de klassieker À Nous La Liberté (René Clair, 1931) ook een plekje. Ik zag de film gisteren en vermoed dat er veel meer achter de knipoogjes schuilgaat die bajesklanten Émile (Henri Marchand) en Louis (Raymond Cordy) elkaar geven. Louis is ook opvallend opgelucht als zijn vriendin er met een ander vandoor gaat.

Toevallig zag ik dit weekend ook een weinig subtiele scène, maar dan van een meer heteroseksuele aard, in de monsterfilm It Came From Beneath The Sea (Robert Gordon, 1955). Tijdens de eerste dialoog onder vier ogen tussen Kenneth Tobey en Faith Domergue begint de actrice zonder enige aanleiding opvallend lang met een reageerbuis te spelen. Toch vreemd dat niemand van de censuurcommissie dat is opgevallen.

http://www.xs4all.nl/~gert01/beneath.jpg

Censuur levert soms best leuke dingen op, denk ik wel eens.

Ponyo on the Cliff by the Sea (崖の上のポニョ, Hayao Miyazaki, 2008)
Nadat de dames vorige week vrouwenfilm Volver ten tweeden male mochten zien, eiste ik een mannenfilm: G-Force, Ice Age 3 of Ponyo. Hier in Knor alledrie beschikbaar in meerdere smaken: gewoon of 3D; origineel of nagesynchroniseerd; Nederlands of Engels. Het werd Ponyo, gewoon, origineel, Japans, arthouse-style.
Ponyo is een visje met mensengezicht en Marc-Mariepruik (ze werd de gehele film door alsof het vanzelfsprekend is als goudvis aangesproken). Ze ontsnapt op een kwal (nou, twee eigenlijk) aan de klauwen van een boze onderzeese tovenaar, ontmoet al snel de peuter Sosuke, wordt verliefd en wil mens worden. De boze tovenaar, die Ponyo's vader blijkt, heeft het niet zo op de mensheid in het algemeen en sleepnetten in het bijzonder, en ziet die speelzaalliefde niet zo zitten. Een strijd ontbrandt...
Als ik jonger was zou ik kunstgeschiedenis gaan studeren en in een scriptie de verbanden tussen Ponyo en westerse mythes (Wagner, met name Walküre) en sages (Sinterklaas op het eind) blootleggen. Maar ik ben niet jong. Het was niet briljant, maar toch heb ik me vermaakt. Alleen voor echte mannen...

eiste ik een mannenfilm: G-Force, Ice Age 3 of Ponyo

lol :)

La Mujer sin Cabeza
Ik mag die Argentijnen wel. Als de Argentijnse cinema ten minste een "realistisch" beeld geeft. Argentijnen zijn knuffelig, lopen constant elkaar te zoenen, maar zijn tegelijkertijd bot en geen van allen is normaal. (Dat laatste zal wel aan de cinema liggen) Het sterke eerste uur van La Mujer sin Cabeza gaat voorbij voor je erg in hebt, en ook voor je helemaal doorhebt wat er nou gebeurd. Lukrake gezinsscènes met als middelpunt een upper class vrouw, zij en haar man zijn allebei (tand)arts. De vrouw is met de auto ergens tegenaan gereden, op weg naar huis. Het leek een hond, maar zelfs vermoedt ze dat 't een mens was. Haar familie probeert 'r te overtuigen van haar ongelijk, bellen vrienden bij de politie, die geen meldingen binnen hebben gehad. Of zeggen te hebben gehad, want de film gaat ook over rijk versus arm, een contrast wat in Argentinië heel groot is. Zwerfjongetjes die dagelijks om een heitje voor karweitje komen jengelen. Ook Argentijnse arthouse-regular Ines Efron loopt rond, in haar bekende weird-sensuele standaard-rol. (Ze heeft nu hepatitis) La Mujer sin Cabeza levert geen oplossingen, geen wendingen, maar is wel aangenaam uniek.

All That Jazz
Na Footlight Parade alweer een musical die hier prima klikte. Wederom geen echt goeie liedjes trouwens, maar wel fabuleus danswerk, de regisseur was dan ook choreograaf Bob Fosse. Musicals zijn altijd meta, zo lijkt 't. Maar deze is wel meta-meta-meta. Fosse lag in 't ziekenhuis met een hartaanval, besloot daar dan maar een musical over te maken, citeert dus uit eigen leven, maar ook uit eigen werk. (Hij maakt net daarvoor een film over Lenny Bruce, waar hier uitgebreid fragmenten van te zien zijn) Roy Scheider (die van Jaws) speelt zijn alter-ego, een amfetamine-poppende work-and-woman-a-holic. Hij werkt zich letter te pletter. Gedenkwaardige seksuele dansscenes rond het thema "Air Rotica" ("There goes the family audience) Maar vooral een paar magnifieke scenes waarin Scheider een mespuntje van zijn tijd aan zijn dochter en z'n huidige vriendin besteedt. Welke vader heeft een serieus gesprek met zijn dochter terwijl ze samen arabesken en andere ingewikkelde ballet-moves uitvoeren. Eentje voor Olaf K ook denk ik.

L'Enfer
Nu dus wel de goeie, van Chabrol. Beter dan die andere L'Enfer, maar was ook van deze niet bijzonder onder de indruk. Het is jaloezie, jaloezie, jaloezie wat er met een hamer bij de kijker wordt ingeramd. Radicaal, dat wel. Film zapt in 't begin overbodig door wat jaren, en begint dan echt als 'n man en een vrouw een hotelletje runnen. De vrouw is erg knap en de man (een soort Franse Robert de Niro) verdenkt 'r al snel van vreemdgaan. Hij begint haar te volgen, draait niet al te langzaam door. Hij legt 'r nog net niet letterlijk aan een ketting. Bedacht me ineens hoe lastig 't is om als echtpaar samen een bedrijf te runnen, want je huwelijks-problemen komen natuurlijk (en vast niet toevallig) net aan de oppervlakte in een drukke tijd (in dit geval het hoog-seizoen) Met gepikeerde gasten tot gevolg.

Je zou La mujer sin cabeza eigenlijk eens naast Il deserto rosso van Antonioni moeten leggen. Levert vast een leuk essay op.

In the loop (Iannucci, 2008). Amerikaanse politieke satires vind ik over het algemeen behelpen, omdat je als toeschouwer vaak niet serieus wordt genomen en de satire met een paplepel en een hoop suiker in je mond wordt gestouwd (een dieptepunt: Wag the dog). Dit is een heel stuk beter, omdat het een BBC film is. Denk Yes, minister (inhoud) gekruist met The office (vorm) en je zit een eind in de richting. Diplomaten en secretarisen runnen de show, ministers hangen erbij, en de Britten zijn de schoothondjes van de Amerikanen in een hanegevecht over invasie in het middenoosten. Eigenlijk zijn verhaal en strekking niet zo belangrijk, want deze film heeft twee redeeming features. Allereerst het moordende tempo waarmee de in vergif gedoopte zinnen en one-liners op je worden afgevuurd. Dat wordt nog een keer kijken. Tweedens een fantastische cast met David Rasch als State Department official en Zach Woods als zijn kontelikker als uitschieters. Ook James Gandolfini (Tony Soprano) maakt zijn opwachting. Heel erg vermakelijk, dit.

La piscine (Deray, 1969). Romy Schneider en Alain Delon als vurig liefdespaar dat op hu vakantie-adres bezoek krijgt van haar ex-geliefde en zijn 18-jarige lolita-dochter (Jane Birkin). Met zo#n gegeven laat het verloop zich natuurlijk raden. Mooi, broeierig gefilmd, goed gespeeld, maar La piscine mist de geheimzinnigheid, en helemaal het zinderende slot, dat het vergelijkbare En Plein Soleil tot zo'n groot feest maakten.

Le samourai (Melville, 1967). Deze was stukken beter. Opnieuw Delon, ditmaal als loner/huurmoordenaar die in een steeds vernauwender net rondwaart. Afgemeten en gedetailleerd gefilmde, nogal iconische Franse misdaadfilm die zich hermetisch naar het einde beweegt, dat als een verassing komt als je de titel van de film even vergeten was. Is dat nou een spoiler of niet...?

Je zou La mujer sin cabeza eigenlijk eens naast Il deserto rosso van Antonioni moeten leggen. Levert vast een leuk essay op.

ok mr teacher. nou ja 't essay daargelaten staat ie wel genoteerd. ;)

Ik bedoelde natuurlijk "je" generiek...

lol. :)

Svidd Neger
Rare titel ("verbrande neger") en een rare film. Kluchtig, beetje surreëel maar Noords rauw. Het steekt de draak met de Noorse noorderlingen, maar veel van die vooroordelen over plattelandsvolk zijn redelijk universeel, waardoor het goed te genieten is. Grappig, wreed en machtig mooie plaatjes.

Dood eind
Niet erg indrukwekkend, goeie special FX daargelaten. Door gebrek aan aftiteling en reclame zat ik ineens in een spelshow, geen idee hoe het nou afliep...

Dressed to Kill
Opent De Palma soms altijd met raunchy douchescènes? Wacht, douchescène?! Inderdaad, dit is een ode aan Psycho. Stuk minder leuk dan die Blow Out-ode. Een boring housewife dwaalt door de stad, beleefd een one night stand en wordt dan op gruwelijke wijze in een lift vermoord. Nancy Allen, die als unique selling point van de film er hier op d'r leukst uitziet, is daar toevallig getuige van. Zij maakt kennis met het Harry Potter-zoontje van de vrouw. De film is net niet dirty genoeg om tussen die twee wat te laten. (Nancy en Potter bedoel ik he) De twee beginnen de speurtocht en komen al snel uit bij haar psycholoog. Michael Caine. Dressed to Kill is nogal chaotisch, heeft een overbodig coda van een kwartier (contractueel te vullen tijd?) Als b-film wel vermakelijk hoor.

Coming Home
Coming Home van Ashby heeft eerst en vooral een soundtrack die er mag wezen. Sterker nog, deze is wat al te prominent en raakt verstrikt in de val dat als je er eenmaal aan begonnen bent je in elke scène wel een mooi liedje wil (moet?) laten spelen. Richie Havens met z'n Follow, de Stones, de Beatles met hun enige tolerabele nummer (Strawberry Fields Forever) én in de meest emotionele scène van de film Tim Buckley's Once I Was. (Ik zit nu dus Hello and Goodbye te luisteren, dat werd ook wel 'ns tijd) Coming Home is een oorlogsfilm zonder oorlogsbeelden, even lijkt 't zelfs een film te worden over de vriendschap tussen twee "soldier wives", wiens echtgenoten tegelijk naar Vietnam vertrekken. Al snel focust de film echter vooral op Jane Fonda, die zich als vrijwilliger bij een veteranenhospitaal heeft aangemeld. De figuranten speelden grotendeels zichzelf wat de beklemmende sfeer van 't qua personeel onderbezette gammele ziekenhuisje versterkt. De woede van Fonda (en de scenarioschrijvers) was ook echt en dat begint de film gaandeweg toch wat dwars te zitten. Er zijn wat teveel pamflet-speech momentjes, hoezeer men dat ook probeerde te verhullen met 't liefdesverhaal rond Fonda en Jon Voight. Die laatste is uitstekend als een gefrustreerd en driftig patiënt, in 't begin met behulp van wandelstokken, rondrijdend op een brancard. <br>

Le Mépris
Ik ging er na de opening eens goed voor zitten. Een film in een film met Jack Palance en Fritz Lang (Die Franse nouvelle guys wisten hoe ze hun helden moesten eren) Lang gaat Odysseus draaien, Palance neem 't op, maar dit is slechts decor voor Bardot en Michel Piccoli. Hij wordt ingehuurd door Palance om de arty ambities van Lang in te tomen. Palance houdt meer van naakte nimfen, zo blijkt uit een lollige screening. Godard kreeg zelf ook 't verzoek om er wat meer naakt in te gooien, wat hij onder protest deed door er een blauwe filter overheen te gooeien. Zo is de film wel meta, het paartje Piccoli/Bardot schijnt voor Godard/Karina te kunnen staan en dan kun je natuurlijk ook nog puzzelen op de overeenkomsten met de Odyssee, waar verwoed over gefilosofeerd wordt. Het probleem is dat de film wel erg koeltjes is, zelfs het huis van Piccoli en Bardot waar ze dan minutenlang in kibbelen terwijl de camera heen en weer glijdt langs de (bad)kamers is ijzig wit.

Silver City
Behoort tot de betere helft van Sayles' oeuvre en aangezien ik 't gevoel heb dat zijn recente werk wat minder geinspireerd is, zou 't best eens een van z'n beste kunnen zijn van deze eeuw. Dat zegt allemaal niet vreselijk veel, want het is een aardige film, niet meer niet minder. De show wordt gestolen door Danny Huston (zoon van de regisseur) die ik volgens zijn filmografie wel eerder ben tegengekomen, maar me nu pas opvalt. (Makkelijk ook, met een hoofdrol) Hij speelt een goeiige lobbes, ooit journalist tegenwoordig private detective al moet je dat investigator van zijn bazin noemen. Hij moet in 't mozaïekverhaaltje uitzoeken wie er wat te maken kan hebben met een Mexicaans lijk dat ineens aan de oppervlakte is komen drijven, juist als een politicus (Gary Cooper) met gouverneursambities daar een spotje op wil nemen. Silver City is een cynische film uit 2004, met Bush-frustraties. Ook deze gouverneur in spe is niet meer dan een marionet in de plannen van zijn vader en de big companies, die niet om een mensenleventje malen zolang 't geld oplevert. Als vaker lijkt Sayles er net een of twee lijntjes teveel in te stoppen (iets met een project-ontwikkelaar) maar de verwikkelingen van de journalist blijven boeien, zo komt ie o.a. Daryll Hannah tegen als stonede boogschutter.

Lynch als executive producer in een nieuwe Herzog-film, wat zou dat opleveren?
http://www.imdb.com/title/tt1233219/fullcredits#cast

Executive producer is toch aan 't eind ff zeggen: "is goed, breng maar uit"?

Ponyo (崖の上のポニョ, Hayao Miyazaki, 2008)
Ecologische Wagner. Cool! Sublieme beginscene en de rest is ook eigenlijk wel weer betoverend in de gebruikelijke Miyazaki sprookjesmix. Niet zo goed als Het Bewegende Kasteel maar dat zal sowieso niet snel gebeuren. En gelukkig daardoor ontsnapt aan het ongetwijfeld oorverdovende Ice Age 3.

Executive producer is toch aan 't eind ff zeggen: "is goed, breng maar uit"?

of zou ie er zelf geld in steken? Herzog op bezoek bij een Transcendental Meditation goeroe?

Is die Herzog trouwens niet die remake van Bad Lieutenant? Vond ik enigszins overbodig klinken.

toevallig gisteravond Encounters at the end of the world gezien. Vreemd: tegelijkertijd overdonderd door de wederom bizarre personages uit de realiteit die iedere fictie met verve ontstijgen, maar me toch ook wel lange tijd gestoord aan het volledig ontbreken van ritme in deze vertelling. Misschien een euvel dat logisch voortvloeit uit de allesoverweldigende voiceover van Herzog [nb: goeie Herzogparodie ontvangen van een vriend: "We may think ze cat feels happy when it purrs but for all vee know the sound may be no more than an expression of the vast and terrifying meaninglessness of ze cosmos"]

tweede punt van zorg: het gebruik van muziek - wellicht ben ik hier cryptocalvinistisch, maar de beelden zijn zo overweldigend dat je hier toch geen Bulgaarse vrouwenkoren bij hoeft te zetten? diep onder antartica kan toch ook gewoon diep onder antartica zijn, waarom nou meteen hier weer een angelic cathedral van gemaakt met grof auditief geweld? maar goed, dit is waarschijnlijk een kwestie van smaak, want mijn buurvrouw ging helemaal om, juist ook door de (toegegeven: prachtige) muziek.

wel heel verrassend: bekeert Herzog zich nu werkelijk aan het einde van deze film met ronkend commentaar tot een door natuurwetenschap geinspireerd humanisme?

overigens: wat een ontzettend scherpe vragen stelt Herzog zichzelf de hele film lang! dat is dan weer wel super inspirerend.

Die muziek is inderdaad wat zwaar aangezet ja, dat herinner ik me nog. Maar wel een mooie film, vooral als ze die ijsgrot inkruipen op het einde. De mooiste muziek uit een Herzog-film vind ik die uit The Great Ecstasy of Woodcarver Steiner. Pre-Post-rock van Popol Vuh waarnaar menigeen zich sufgezocht heeft (want nooit op cd verschenen volgens mij). In combinatie met schans-springers in slow-motion: schitterend.

Ook weer gezien gisteravond: Punch-Drunk Love. Volgens mij haat je dit of vind je het prachtig. Een beetje heel vreemde film is het wel (dit als romantische comedy verkopen is kansloos). Wat mij betreft wel stukken beter dan het ellenlange Magnolia. Geweldig camerawerk en rare lichtinvallen, ik ben dol op dat soort details.

Bulgaarse vrouwenkoren, da's zoooooooooo 1991.

OMC, die titel is niet de remake van Bad Lieutenant. Net uit: een boek van Herzog over het maken van Fitzcarraldo: "Conquest of the Useless".

Lars and the Real Girl
Een film die de kijker haast laat snotteren om een sekspop doet iets goed. Keek de film vooral voor Ryan Gosling (die van Half Nelson) en hij stelt niet teleur. Hij speelt een extreem verlegen, fobische man die in de garage van zijn ouderlijk huis woont. Zijn ouders zijn dood (moeder zelfs bij "zijn" bevalling) en z'n broer heeft inmiddels na jaren afwezigheid met z'n zwangere vrouw (favoriet Emily Mortimer) intrek genomen in het huis. Mortimer begint heel sterk maar gaat bij vlagen wel wat op de overdreven toer. Lars ondertussen heeft 't moeilijk met deze veranderingen en vindt de oplossing in een RealDoll, die hij als volkomen echt benaderd. Na aanvankelijke aarzeling en op aanraden van de lokale huisarts (Patricia Clarkson) doet iedereen in 't dorp dat, wat tot volkomen absurde situaties lijkt. Tekenend voor de goedgemutstheid van deze lieve film is dat werkelijk niemand Lars pest. (Een mooi spel met wat je zou verwachten) Zo komt al 't drama en spanning uit Lars zelf en dat is bijzonder aardig gedaan.

Tron
Vooral een design-curiositeit. (Een van de eerste computer-animatie-films) Zou Omar 'm al gezien hebben? Een soort computer-sci-fi Wizard of Oz, waar Jeff Bridges in de verre toekomst een computer in wordt gezogen. Door een laser-straal. Eh, ja. Hij is spelletjes-programmeur maar zijn grote successen zijn gejat door de grote slechterik, degene die zich zodoende tot baas van het bedrijf heeft laten promoveren. De echte regelaar is echter "master control". De opstandige computer zelf die steeds snibbig zijn bevelen afsluit met "end of line". In de computer hebben alle programma's menselijk gedaanten, die door bewakers in de gaten worden gehouden en af en toe een soort squash moeten spelen. Op leven en dood. Er zweven ook schattige pluisjes rond die alleen "yes" and "no" zeggen. Inderdaad, de bits. Het plot is verder onnavolgbaar maar Tron is een extern beveiligings-programma dat het met behulp van haar "user" (een Bill Gates-type) tegen master control op gaat nemen. Zelfs voor een beetje romance (kussende software!?) wordt nog wat tijd gevonden.

Die Ehe der Maria Braun
Door de naam Braun dacht ik dat dit een soort alternatieve geschiedenis zou worden, met een zus van Eva Braun, die dan ongeveer gelijktijdig trouwde. De film opent ook met een huwelijk terwijl Duitsland onder vuur ligt. Maria heet echter "zomaar" Braun. (Nou ja helemaal zomaar zal het toch niet zijn, wellicht wilde Fassbinder toch dat we daaraan gingen denken) Maria's man is soldaat, gaat terug naar 't front, waarna we Maria met een bord rond zien lopen "Wer kennt Hermann Braun?" Een vertrouwd verschijnsel net na de oorlog, met een enorm overschot aan vrouwen en heel, heel veel weduwen. Net als Maria het zoeken opgeeft hoort ze ook dat haar man dood is. Vanaf dat moment neemt ze echt de touwtjes in handen en ontpopt ze zich tot een sterke vrijgevochten vrouw. (Bijna een Verhoeven-heldin als Carice in Zwartboek, ze noemt het zelf de Mata Hari van het Wirtschaftswunder) Ze papt aan met een Afro-Amerikaanse soldaat en gaat later voor een of andere rijke zakenman werken als "persoonlijk assistent". (Daartussen gebeurd nog wat cruciaals, maar dat zou een spoiler zijn) Al kun je 't wel raden. De film is zeker op 't laatst wat al te voorspelbaar, na een geslaagd eerste uur (of nog wat langer zelfs) lijkt Fassbinder zijn verhaallijntjes kwijt te raken en dan maar de twee wendingen in te lassen die iedereen had kunnen verzinnen en een simpel einde.

Ook weer gezien gisteravond: Punch-Drunk Love. Volgens mij haat je dit of vind je het prachtig.
Prachtig, dat té ruime en té blauwe pak van Sandler en vooral Philip Seymour Hoffman als matrassenboer annex belsex-exploitant. :)

Zou Omar 'm al gezien hebben?

hahaha! Minstens 50x. De jonge Jeff Bridges op zijn bijdehandst best..."Now, that is a big door." Lief meisje. De lightspeeders! Het eindshot. Typisch geval van een flop die zijn tijd ver vooruit was.

...en de opvolger volgend jaar in de bios. Ben zeer benieuwd maar kijk eigenlijk vooral gewoon uit naar de mogelijkheid zoiets in een bioscoop te kunnen zien. Soundtrack door Daft Punk - die liveshow van 2007 was natuurlijk ook de beste casting die je kunt verzinnen :)

hahaha! Minstens 50x. De jonge Jeff Bridges op zijn bijdehandst best..."Now, that is a big door." Lief meisje. De lightspeeders! Het eindshot. Typisch geval van een flop die zijn tijd ver vooruit was.

hehe dacht ik al wel. dat meisje vind ik net een jonge Mia Farrow.

Punch-Drunk Love heeft inderdaad een paar hele grappige vondsten (en mysterieus beelden, orgels (of whatever) die naar beneden donderen :)

echt een gemiste kans in Tron is trouwens dat in Jeff's arcadehal er gewoon een rockdeuntje wordt gedraaid. dan denk ik doe iets compleet bizars (niet per se electronisch, zeg Soefi-trance-muziek) en "pose" alsof dat gewoon de new hip is in de toekomst.

die hal is toch gewoon in 1982 gesitueerd, of zit ik er nou helemaal naast? (kan ff checken - ik heb de dvd net vanochtend aan een collega uitgeleend! :-))

hmm. speelt 't niet in de toekomst? het bureau vanwaar de Bad Guy zijn master control bestuurt ziet er anders wel zeer sci-fi uit.

(maar 't programmeren gaat wel op z'n DOS)

Gewoon 1982 dacht ik, ondanks het bureau. :) Er was ongetwijfeld iets electro waar je hipper mee kon doen. Over electro gesproken, voor de vakantie Shaun of the Dead nog gezien, wat sowieso een veel betere zombiefilm is dan ik verwachtte maar dat geleuter over muziek was onbetaalbaar grappig (dronken uit de pub 'White Lines' zingen en vervolgens de murmelende zombie dissen dat hij niet goed meedoet) en natuurlijk "het is geen hip-hop...het is electro."

Maar eigenlijk gaat Tron natuurlijk over Tijdloze zaken. ;)

Shaun of the Dead is geweldig, idd.

Welcome (Philippe Lloret, Frankrijk, 2009)
Ze zijn bijna vergeten, maar ze zijn er nog steeds, de Afghanen en Irakezen die bivakkeren in de duinen van Calais. In Frankrijk blijven kunnen en willen ze niet, teruggestuurd naar landen in oorlog worden ze ook niet. Daarom proberen ze verstopt in vrachtwagens en containers toch maar hun voorgenomen einddoel Engeland te bereiken. Een hachelijke onderneming.
Bilal, een Koerdische jongen van 17, is vastbesloten om met zijn geliefde in Londen te trouwen. Hij stelt zich ten doel om het Kanaal over te zwemmen. Badmeester Simon besluit hem te helpen.
Een menselijke film die de cynische politiek en het persoonlijke drama tonen, die schuilgaan achter een krantenbericht.

Is shaun of the dead echt berter dan hot fuzz? Dat vond ik een draak van een film.

Hot Fuzz vond ik na Shaun Of The Dead ook een zware tegenvaller. Hopelijk kun je Shaun na Hot Fuzz nog onbevooroordeeld bekijken, want het is een van de beste zombiekomedies. De poging om een zombie weg te krijgen met hulp van de platencollectie is slechts een van de vele hilarische momenten.

Ed: 'Purple Rain'?
Shaun: No.
Ed: 'Sign o' the Times'?
Shaun: Definitely not.
Ed: The 'Batman' soundtrack?
Shaun: Throw it.
Ed: 'Dire Straits'?
Shaun: Throw it.

En er is geen gebrek aan gore.

ik geloof dat ik Hot Fuzz beter dan Shaun heb genoemd ergens in de archieven. dus dat zal ik ook nu maar blijven beweren dan. (ik vond beide mwaah, bij vlagen wel geinig.) in beide films zit een tuinhekjes-grap, het wordt echt leuk als ze in flink tempo elk mogelijk genre in de filmgeschiedenis spoofen en in elk van die films een tuinhekjes-grap stoppen.

ondertussen..
http://library.duke.edu/lilly/film-video/images/breakfast_club.jpg
John Hughes RIP

en door Gerard in de ILE-draad gepost:
https://www.youtube.com/watch?v=qtRQsCgYmtc

kippenvel :)

Ja prachtig he? Extreem goed gedaan.

Hughes veel te vroeg gegaan...

Leuke montage. Zie ik daar ook Kevin Bacon en Michelle Pfeiffer voorbijkomen?

Ik ben overigens net even te oud om iets met de films van John Hughes te hebben. Weird Science en Uncle Buck zijn nu niet bepaald meesterwerken.