Filmforum

Beste wensen alle(n)(twee)!

Toch een beetje de commodificatie van Rian Johnsons talent, vor mijn gevoel, alleen al dat 'A Knives Out Mystery'.

Triangle of Sadness
'I'm not a fan of fine dining.' Bij een film als Play konden we toch niet denken dat Ostlund ooit hip and happening zou worden. Nu zit de arthousebios vol oudjes. Het kan, omdat zijn films geen pijn meer doen. Triangle of Sadness is een farce over de heel knappen en de heel rijken, twee gemakkelijk te haten 'groepen'. Dat lukt dan ook, op een luxeyacht waar Captain Woody Harrelson een stevige punt achter de shitstorm drukt. Daarna moet Ostlund (Door zijn eigen ego? Van zijn financiers? Voor zijn nieuwe publiek?) nog een overbodig uur door op een eiland. Triangle of Sadness wordt daar een flets doordrukje van Parasite, satire volgens het gemakkelijkste boekje. 'I think it's useless tot talk about money.'

Flux Gourmet
Zeker nog eigenschappen van giallo en natuurlijk Sinbad, maar meer combi van de geluids- en gearfetishisms van Berberian Sound Studio maar dan zonder directe links met de seventies. Vreemd maar wel lekker.

The Uninvited
Remake van een Japanse horrorfilm die ik niet gezien heb. Middelmatig.

Athena
Dat kun je niet van deze zeggen. Er wordt veel gezegd over de overweldigende opening maar de film laat je sws niet echt rusten. Een veelgemaakte denkfout met rellen in achterstandswijken is dat er een vrede wordt verstoord. Het ís voor velen in die wijken al oorlog. Deze film is feitelijk een oorlogsfilm. Intens.

Violent Night
„The Die Hardification of Home Alone” (van Letterboxd) is eigenlijk een prima omschrijving. Home Alone vond ik te gewelddadig voor een kinderfilm, dit is geen kinderfilm.

Junk Head
Stop motion dwingt al snel respect af maar deze is veel leuker dan de nogal pompeuze Mad God die ik laatst zag. Veel makkelijker te volgen ook en ook een leuk gevoel voor humor.

Ennio
Scelsi: The First Motion of the Immovable
Let’s hear it for another great Italian! Dat Morricone veel heeft betekend voor de filmmuziek weet iedereen wel, maar dat hij het hele idee van „arrangement” op z’n kop heeft gezet was ik me nog niet zo van bewust. Tweeëneenhalf uur is een hele zit maar met een discografie („vergeet de film, denk aan het album”, vertrouwde hij Zorn ooit toe) niet te veel en dus zeker de moeite. Giacinto Scelsi was een stuk minimaler en de docu een stuk kunstzinniger, met wat open eindjes (zoals de plagiaatclaim). Mysterieuze muziek en het blijft een mysterieuze man.

عنکبوت مقدس (Holy Spider)
Doet wat denken aan Fatih Akins Der Goldene Handschuh, maar dan niet zo intens goor want de moordenaar is een brave huisvader die Gods werk denkt te doen. En het speelt zich af in Iran, want een fascinerende twist is en je krijgt er een dosis politieke en religieuze context bij, zonder te vervallen in makkelijke kritiek. Het blijven toch allemaal mensen. Wel nare mensen soms.

雜家小子
Beter bekend als Knockabout. Sammo Hung kung fu uit 1979, je weet wat je gaat krijgen. Twee domme schelmenbroers proberen de verkeerde persoon op te lichten. Die wil uiteindelijk wel hun kung fu-skills naar een hoger niveau tillen. Maar hij heeft natuurlijk zo zijn redenen. Sammo Hung zelf begint zich er met zijn ticks en gespeelde domheid gelukkig ook steeds meer tegen aan te bemoeien en dat eindigt vanzelfsprekend in een episch gevecht vol lolz en rugpijn. Acrobatisch vakwerk uit simpelere tijden met de gebruikelijke politiek incorrecte steekjes.

THX 1138
Hè, hè...eindelijk. Er rustte een soort zelfopgelegd taboe op deze Lucas pre-Star Wars-film. Ergens ook wel omdat ik wist dat hij deprimerend is en hem eigenlijk door osmose wel kon uittekenen. Die vermoedens kloppen uiteindelijk. Zwaarmoedig is deze update van 1984 zeker. Commercieel mislukt maar uiteindelijk denk ik heel erg invloedrijk geweest. Dystopieën waren hiervoor toch nog vaak ook wel olijk (denk hier aan bijvoorbeeld Alphaville). Dat kille, witte, haarloze is echt wel next level. Mooi gedaan, zelfs met naakt. Ook wat aan de saaie kant, maar dat mag want eksperimenteel. Toch onvermijdelijk "Wat als?"-vragen hoe de films van Lucas eruit hadden gezien als Star Wars een eenmalig middelmatig succes was geweest. Voor de samples is het meteen raak: zowel Orbital als natuurlijk DJ Shadow vielen op hun plek.

Vtáčkovia, siroty a blázni
Meer Slowaaks dan Tsjechisch, deze surrealistisch puinzooi op ADHD-tempo uit 1969 (int. Birds, Orphans and Fools. Vraag me af of de film post-1968 eigenlijk ooit heeft kunnen draaien, maar misschien waren de hardliners wel heel grootmoedig in het tonen van "bourgeois decadentie". Normaal wel mijn ding maar het werkte al snel op mijn zenuwen, wat een eikel is die Yorick en zijn antisemitische maat doet ook nog eens gemeen tegen het leuke meisje met kort haar. De dieren komen er ook niet echt goed vanaf, maar dat zie ik dan maar in geest van de tijd. Wel heel jaren '60 eigenlijk, dat idee van "de wereld is stom dus gedragen ons als kinderen". Hopeloos eigenlijk, want dit soort experimenten eindigen altijd in tranen. Miste eigenlijk alleen nog wat Zappa om het echt superkut te maken.

Le Doulos
Of te wel de informant. Hier een slicke Belmondo die werkelijk iedereen een loer draait. Weer een hele pessimistische Melville in stemmig zwart-wit. En wat een begin, gewoon een gast in een trenchcoat die in gedachten verzonken door een aftandse tunnel loopt, het spaarzame licht doet de rest. Die Rowan Atkinsonachtige figuur komt net uit de gevangenis en vermoordt met enige tegenzin een kennis uit het milieu. Het begin van een haast onnavolgbaar verhaal (wie is Jean ook alweer?) vol streken. Niemand is sympathiek, Belmondo met zijn lieve ogen slaat ook gewoon vrouwen uit het niets, en dat wreekt zich net als in Le Deuxième Souffle toch wel. Je wil toch in dit soort films dat zoiets als een gemankeerde good guy er mee weg komt. Hoe dan ook, erg stijlvol, het oude ambacht ("ik gebruik geen vuurwapens"), Corsicanen (Piccoli), vibrafoon en met een mooi einde. Misschien een volgende keer rustig in de bioscoop kijken zonder dat ik de plotverwikkelingen in de gaten hoef te houden.

The Last Picture Show
Echt zo'n klassieker die je in de bioscoop moet zien en zo geschiedde eindelijk, in kraakheldere 4K restauratie van de iets langere definitive director's cut (wat extra scènes, de verkeerde belichting van een scène bijgewerkt.) Ik heb het ademloos bekeken, La Strada komt naar Texas. Melancholisch maar op een volkomen natuurlijke manier. En toch regelmatig erg grappig. Yung Lebowksi doet zijn ding, maar het draait vooral om de observator Timothy Bottoms. En...uh...de ladies, die er ook maar wat van proberen te maken, vooral op onhandige wijze. Totaal unieke sfeer eigenlijk, veel films hebben het proberen na te bootsen maar geen een krijgt het echt goed.

Hè, hè...eindelijk. Er rustte een soort zelfopgelegd taboe op deze Lucas pre-Star Wars-film.

durfal!

Speak No Evil
Nodigt een beetje uit tot vooroordelen over Nederlanders en Denen (die Nederlandse vent is wel echt een hork), maar verder wel een aardige understated horrorfilm.

Hatchet
Retroslasher met van die inclusiviteit waar elk stereotype vertegenwoordigd is. Verder is het ook een beetje snoresome, maar de special fx maken nog wel een beetje goed.

L’Homme à la valise
Over ruimte innemen, zoals Akermans hitfilm 😉 ook vormgegeven als dagelijkse beslommeringen, nu van een schrijfster.

Men
Was een beetje huiverig omdat ik misschien wat pedante feminism for men, by men verwachtte maar het is veel abstracter, esoterischer. En mysterieuze horror.

White Noise
Geen idee wat te verwachten en door de vreemde dialogen over Hitler en Elvis bleef het een verrassing wat er nou weer ging gebeuren. Fascinerend en grappig en ook wel ontroerend soms.

Bones And All
Had helemaal niet door dat dit een Guadagnino was. Soort Only Lovers Left Alive maar dan met cannibalen maar met meer realistisch drama, of een soort road trip. Had misschien iets korter gekund, hoewel het niet zo’n overbodige coda als Suspiria heeft.

Nothing Compares
Als je cancelcultuur wil zien, kijk naar Sinéad O’Connor die een foto van de paus verscheurt (die toevallig net overleden was toen ik keek). Ze had gewoon gelijk maar het was gedaan met haar carrière die toch al geplaagd werd door het patriarchaat. Woestmakend en mijn respect voor O’Connor is nog wat gestegen. En idd, wtf zijn dat voor Bob Dylanfans? Oh, en jammer van de erven Prince.

When Arabs Danced
Beetje stuurloze documentaire over hoe islamitische fundaloonies de Arabische (en Perzische) wereld hun lol (de vrolijke en wulpse Egyptische cinema waar stiekem nog steeds volop van genoten wordt, de groovy Rangorangshows in prerevolutionair Iran) hebben ontnomen. Rayek Bek is wel een leuke ontdekking al is het bewuste album niet te vinden behalve op 128kbps op Soundcloud.

Copenhagen Baby
Winding Refn dus ff onthaasten. Wel iets minder afstandelijk ook door wat subtiele humor. Het geweld is voor mijn gevoel ook wat minder expliciet in beeld al is hangt het constant in de lucht. De grotere rol voor vrouwen, al is de hoofdrolspeelster tamelijk jongensachtig, maakt het toch ietsje minder testosterongedreven. Erg goed, if you're into that kind of thing.

Ik vrees de cringe van Speak no evil. Maar schijnt wel goed te zijn in de details nietwaar? Patrick en Karen, meezingen met Trijntje Oosterhuis. Al die horrors klinken goed (Bones and all zelfs de trailer van gezien) maar ik ben er helemaal uit qua "behoefte".

De cringe van het accent die mensen wel zullen hebben, tja, genoeg interviews uitgewerkt om te weten hoe ik zelf klink en die Denen hebben ook een accent. Ws is dat too close for comfort. 🙂 De cringe van z'n gedrag is goed getroffen. De echte horror laat tws lang op zich wachten.

De man met de koffer gaat op de lijst. (Als ie ook maar half zo goed is als het Italiaanse meisje met de koffer wordt het genieten)

Ondertussen een liefdevolle Romero ode:

The Dead Don't Die
'Who stole my fucking cows?' Jim Jarmusch en zijn vrindjes, gezellig aan de genrepastiche. Na de vampieren, nu de zombies. Stuk minder serieus, maar ik kon er meer mee. Het zal de postmoderne metahumor zijn, of toch de trumpiaanse metaforen – die tijdens het rommelige einde nog even door Tom Waits worden uitgelegd. Dat doet zombie Iggy Pop toch stiller en beter. 'Coffee!' Adam Driver en Bill Murray babbelen wat af, terwijl stranger things om zich heen grijpen. Hun collega Chloe Sevigny – godvergeten heerlijk in pliesie-uniform – is de enige die werkelijk bang is. De rest laat het allemaal gewoon op zijn gemakske gebeuren. 'Dead hipsters from Cleveland.'

甜蜜蜜
Uiteindelijk gaan alle Hong Kong-films over Hong Kong. Over de stad die het was, die niet meer is, over de onzekere relatie met China. Comrades, Almost a Love Story uit 1996 verpakt dat alles in een romantische film over twee recente nieuwkomers van het vasteland die het proberen te maken in de stad, die er geweldig uitziet. Zij (Maggie Cheung, zoals altijd top) lijkt iets beter voorbereid en is wat ambitieuzer. Er ontstaat een soort pragmatische relatie die ik heel mooi. Maar dan komt de verloofde ook over voor het beloofde huwelijk terwijl Maggie optrekt met een verrassend aardige gangster. Het eindigt melancholisch met nog een diaspora in een New York dat ook niet meer is. Misschien een dag later, nog beter dan ik dacht (de muziek is wat aanwezig en sommige romantische motieven zijn niet aan te ontsnappen.)

Detectorists Christmas special 2022
Niet specifiek kersterig maar gemaakt voor de feestdagen. Op zich meer van hetzelfde, kneuterig maar knus aandoenlijk. Menselijk…

The Menu
Heel nice! Verder totaal niet ingelezen dus dat maakt de bizarre ontwikkelingen alleen maar bizarder.

Canı (The Girlfriend)
Gangster, hostage, in deze Italiaans/Turkse samenwerking. Op zich typische Euro-seventies shit maar nu eens Turks.

Skinamarink
Je voelt je anderhalf uur weer een kind in het donker. Superminimal interessant stijlexperimen, dus not for everyone maar mij beviel het wel.

Flux Gourmet
Deze had ik kunnen schrijven. De nieuwe Strickland is een fascinerende film over een kunstcollectief met een residence op een mooi landgoud met een heerlijk pretentieuze artistiek directeur Gwendoline Christie. Vanaf het begin is de voedselbereiding naar, een soort latente horror. De film is natuurlijk ergens satire op de kunstwereld maar het mooie is dat het echt goed gedaan is en dat die performances ergens kloppen, vaste kracht Fatma Mohamed gaat er helemaal voor. Ik vond de continue machtsspelletjes zowel binnen de groep als met de directrice zeer vermakelijk. Subtiel geil ook. Maar het had iets strakker gemogen en hoewel het einde niet echt teleurstelt had ik het anders gedaan (ook al heb ik niet meteen een panklare oplossing, maar iets mysterieuzer dan de nette satirische oplossing.)

Deze had ik kunnen schrijven.

ah ik voel een handschoen-oppakmoment naderen. ;-)

Good Luck to You, Leo Grande
'Desires are never mundane.' Typische toneelfilm, iets te geil op zichzelf en haar eigen correctheid, al past dat bij het onderwerp. Een vrouw van middelbare leeftijd (de altijd aangename Emma Thompson) huurt een gigolo (Daryl McCormack) in om haar 'tweetje' te beleven. De tweede man met wie ze 'het' ooit zal doen. Volgt een avond babbelen en filosoferen, hoop je, en dan misschien niet eens seks maar loutering. Helaas, het blijft niet bij die ene ontmoeting. Moderne sexual healing vereist een moderne, dus veeleisende klant. De derde akte eindigt dapper grimmig – maar er moet toch een happy ending komen, natuurlijk. 'You're the only adventure I've ever had.'

ah ik voel een handschoen-oppakmoment naderen. ;-)

Ik heb mijn culinaire SF al geschreven. ;) Besefte ook door de film dat ik graag over kunstenaarscollectieven schrijf.

L'Été
Laad de Tumblr! Mei '68 is nog niet voorbij of Marcel Hanoun is al aan het verwerkingsproces bezig. Respect. In 64 experimentele minuten wordt het "verhaal" "verteld" van een buitengewoon mooie vrouw die op het platteland de gebeurtenissen en het mislukken van haar relatie probeert te verwerken. Klassieke bangers op de soundtrack, brieven naar een vriendin, koffie & Gitanes, veel gewandel en anders ligt Graziella Buci (haar enige film) naakt in bed te peinzen. De introductie is onbeschrijfelijk subliem, de rest van de film is lastig te vatten maar er zitten uitzonderlijk mooie shots tussen. Onderdeel van een seizoenenreeks, die pak ik ook maar als mini-project mee.

Murders in the Rue Morgue
CLassic stuff, blijft toch altijd weer mooi te zien wat ze met de middelen van de jaren ’30 wisten klaar te spelen.

Lisa e il diavolo
The House of Exorcism
De eerste is een uitstekende Bava-film, waarbij logica ondergeschikt is aan surreële sfeer en prachtige beelden. Dat er geen logica is maakt de exploitation remix de film voor de tweede Amerikaanse versie nog steeds inexcusable. De random scenes om aan te haken bij de op dat moment populaire The Exorcist slaan nergens op en verstoren de sfeer.

Emily the Criminal
Spannende thriller rond Aubrey Plaza, wiens awkwardness nu niet voor comedy-doeleinden wordt gebruikt.

Sick
Een slasher in tijdens de pandemie. De hoofdrolspeelsters zijn sympathiek en achtervolgingen redelijk spannend maar je moet de lol niet laten verpesten voor toevalligheden of wat onlogische keuzes, typisch voor het genre. Voor een politieke boodschap moet je wel heel erg je best doen. De super-minimale soundtrack werkt uitstekend.

후쿠오카
Fukuoka uit 2019 van de Koreaans-Chinese regisseur Zhang Lu die ik nog niet kende. Begint in een Koreaanse tweedehandsboekwinkel gelegen aan een ondergrondse parkeergarage, dus heb je meteen mijn aandacht. Eigenlijk vanaf het begin is er iets niet pluis. De jonge So-Dam in schooluniform maar 21 haalt de gezapige eigenaar Je-Moon om naar Fukuoka af te reizen. Dat doet hij met tegenzin. Al snel wordt duidelijk waarom. Tot zo ver de plot. Vederlicht surrealisme. Lekker wandelen door een stad opgebouwd uit obscure cafés, verborgen bars, udonrestaurants. ¨Vreemd. Het is niet eens een droom, of wel?"

die pak ik ook maar als mini-project mee.

wopwop.

Spannende thriller rond Aubrey Plaza, wiens awkwardness nu niet voor comedy-doeleinden wordt gebruikt.

ah altijd leuk tégendraads casten.

Knor
'Hallo, ik ben vega.' Youp van 't Hek zal vast vleeseter zijn, maar deze geanimeerde Flappie-variant leidt tot de onontkoombare conclusie. De slager van de eeuw wordt vegetarisch. Negenjarige Babs is om, al komt dat ook omdat haar suburban parents (zweverige moeder, l'ennui vader) into moestuinieren zijn. Dan komt banjo-opa terug uit Amerika. Dik accent, snode plannen. Hij schenkt Knor, de big. De bioscoopzaal zat (uiteraard) vol kinderen, die de grootste lol hadden om de scatologische levenswijze van het diertje. Helaas werd hét moment voor een 'shit...'-grap gemist. Voor de volwassenen zijn er referenties aan E.T, Father and Son en hijgerige massamedia (Moppel.Nu!). En alleen de boer... blijft stug vreten wat ie kent.

私をくいとめて
De schattige Japanse vrouw die half in een fantasiewereld leeft en ergens op zoek is naar liefde. Geweldig genre, op narratief gebied super innovatief. Hold Me Back van Akiko Ohku vist in dezelfde vijver als haar fijne Tremble All You Want. Nounen Rena is heel leuk, guitig en stijlvol met haar geweldige collectie sjaals maar leeft toch op zichzelf. Een collega op kantoor vindt haar duidelijk leuk maar is ook al zo'n Japanse egel. Eten brengt ze langzaam tot elkaar (Azië hè?) ondanks heel veel zijpaden. Heel charmant weer met echt een paar van die Japanse grappen en toch ook wel emo. Eerste half uur is geweldig en daarna valt er genoeg te genieten maar 133 minuten is aan de lange kant (min 40 minuten had een hele strakke film opgeleverd.)

Eten brengt ze langzaam tot elkaar (Azië hè?)

Beschaving. 🙂

Ja. Vraag me af of het al tijd is voor de analyse van de rol van eten/voedselbereiding in Westerse en Oosterse films. Misschien toeval maar in de films die ik de laatste tijd zie (The Menu niet eens gezien) is eten of pretentieus of een sociaal ritueel voor conflicten terwijl in Aziatische films het altijd vreugdevol is, het sociale ritueel plezierig tov de afstandelijkheid in het dagelijkse leven, de voorbereiding en bereiding is een normale bezigheid waar personages zich prettig bij voelen.

Als je op vakantie bent geweest vragen ze in oosten altijd eerst hoe het eten was, vertelde een zeer bereisde Filipino me.

mooi!

Binnenkort eens zien hoe Boiling Point in deze theorie valt.

Voor nu:

The Andromeda Strain
'It's kind of spooky.' O, de gouden eeuw van de piepknor in Hollywood! De synths winnen deze soms wat saaie film met gemak. Het is niet het enige vernieuwende dat Robert Wise en kornuiten proberen. Ze volgen de strijd tegen een virus op documentair-lubugere wijze. Computers en pipetjes, en een wetenschapper die 'Hall, Mark' heet. Met de achteloze dierproeven kom je vandaag niet meer weg – hoop ik toch! – al denk ik dat ze daar in Wuhan anders over denken. Genoeg shots voor de Tumblr. Van de psychedelisch ingezoomde looks van het virus zouden ze een puzzelgame kunnen maken. Columns, de AIDS edition by Crichton. 'Dividing and mutating at the same time.'

Synths by: https://en.wikipedia.org/wiki/Gil_Mell%C3%A9 interessant figuur zo te zien.

ジムノペディに乱れる
Aroused by Gymnopédies is vanzelfsprekend een van de beste filmtitels ooit. Deze film is onderdeel van het eerbetoon van de Nikkatsu Studio Roman Porno serie waaronder het redelijk geweldige Wet Woman in the Wind (zie ergens hierboven). Ook hier ziet de film er weer puik uit en ergens vermoedde ik een soort parodie op de Japanse arthousefilm van de afgelopen 20 jaar. Helemaal meta is de hoofdpersoon een regisseur die ooit goede films maakte maar nu met moeite trash moet leveren (en dat gaat al moeilijk.) Deze Shinji is wat verlopen figuur maar ergens vinden vrouwen zijn wat vermoeide air seksueel uitnodigend. Maar waarom klinkt Satie altijd als hij aan de daad begint? Zijn geldzorgen blijken er ook mee te maken. Lichtelijk deprimerend en tegen het einde wordt het wel heel absurd maar ook met humor en flitsen van schoonheid die je niet verwacht.

Bad News Tour
Makers van de Young Ones die voor This Is Spin̈al Tap al parodie op een documentary maakten. Ik kende enkel de cover van Bohemian Rhapsody, het was moeilijk te vinden. Nu dus gewoon op YouTube, alle twee de afleveringen en de videoclip. Lollig, maar verslaat This Is Spin̈al Tap niet, zoals sommige Letterboxers beweren.

M3GAN
Soort updated Frankenstein, had filosofisch meer in gezeten, het is geen Cronenberg maar lekkere popcorn, maar meer zout dan zoet.

Red Spirit Lake
Low budget horror, met net wat meer artistieke merits dan veel andere shot on video trash. Alles behalve artsy maar je ziet dat de maker meer in z’n mars heeft dan zijn budget hem toestaat te laten zien. Coole alternatieve en gothic rock soundtrack.

House of Darkness
Je moet wel erg van Justin Long houden om dit eindeloze awkard gesprek vol te houden. Wat mij betreft was ie al lang in een walrus veranderd ver voordat er eindelijk wat actie is.

The General
Waarschijnlijk Buster Keatons meest ambitieuze film met al die treinen die elkaar achtervolgen. Technisch hoogstaand maar ik vond het wat betreft het lachen wat tegenvallen. De achtervolging is toch de kern en daar worden hier en daar grapjes aan gehangen door Keaton als de brave machinist die graag mee wil doen met de Amerikaanse Burgeroorlog (als Southern Man) maar dat niet mag. Binnen de kortste keren is hij koppig in een avontuur verzeild geraakt en moet hij ook tegelijkertijd zijn vriendin redden. Waarschijnlijk voor de stuntkenners een meesterwerk maar ik miste de simpele grappen in het tempo van One Week. Ik moet dan ontzettend lachen wanneer Keaton over vuur moet springen en meteen door de brug valt. Dat soort dingen.

Kar ve Ayı
In de bioscoop als Snow and the Bear. Totale gok op een zondagmiddag en goed gegokt met dit Turkse debuut. Een jonge verpleegster met geweldige ogen wordt naar een dorp gestuurd om daar in het gezondheidscentrum de boel in de gaten te houden nu de lokale arts afwezig is. De winter duurt ongewoon lang en het sneeuwt de hele tijd wat natuurlijk voor vibes zorgt. Stoïcijns gaat ze aan het werk terwijl haar aanwezigheid op subtiele wijze dingen in beweging zet. Ondertussen zijn de beren door de lange winter hongerig geworden wat de dorpsbewoners maar nerveus maakt. Mooi cinematografie die met het ambient geluid volledig tot zijn recht komt in de bioscoop. Erg melancholisch maar ook met die typisch gelaten Turkse humor.

Snow and the bear is de letterlijke vertaling van Kar ve ayı idd. 🙂

Soort updated Frankenstein, had filosofisch meer in gezeten, het is geen Cronenberg maar lekkere popcorn, maar meer zout dan zoet.

had gedacht dat je zoute popcorn lekkerder zou vinden ;-)

L'Arbre, le Maire et la Médiathèque
'Ik slijm liever met mijn kiezer dan met de Partijbonzen. Met de maartse verkiezingen in aantocht, moest ik deze meest politieke Rohmer snel kijken. De lessen worden uiteraard weer verpakt in rohmeriaanse wandelingen – dit keer bijna allemaal in het teken van Verandering in een kleine gemeenschap. De urbanisatie van het platteland, Rohmer had het goed in de smiezen, want ook deze winter organiseerde waterschap Brabantse Delta nog een symposium over het onderwerp. Een jonge, steenrijke burgemeester van feodale komaf wil een cultureel centrum realiseren in 'zijn' petit village. Hij wordt tegengewerkt door de schoolmeester, diens dochter, en – in zekere zin – door zijn eigen Parijse connecties. Rohmer verlicht de filosofische verhandelingen met ironische tussenshots en komische muzieknoten. Hij vraagt desondanks veel van de kijker. Dat durven er weinig meer. Waren de dingen vroeger toch beter – en groener. 'Frankrijk wordt verminkt door toegangswegen.'

had gedacht dat je zoute popcorn lekkerder zou vinden ;-)

Van zout krijg je dorst. 🙂

News From Home
De dood van Tom Verlaine werd besproken en nadat ik "de New Yorkse Dire Straits" had geponeerd noemde Jan Hiddink plots deze documentaire van Chantal Akerman. Die gewoon begin jaren '70 in het Oude New York woonde en er maar meteen een film van maakte. Op zijn Akermans, minimalistisch, traag en hypnotiserend. Dat blijkt een winnende combinatie. Eerst denk je "wat een shitshow" maar langzaam komt de ruïne toch tot leven, met name in de sublieme metroritten. Wat een goed idee om daar gewoon een camera neer te zetten. Het continue geluid van de auto's en metro wordt regelmatig begeleid door de voorgelezen brieven van haar moeder, die zich natuurlijk zorgen maakt en ondertussen vertelt over het wel en wee thuis. Prachtig contrast. Vanzelfsprekend eindigt alles in een superlang shot met een hoofdrol voor de Twin Towers, je weet toch?

原振俠與衛斯理
The Seventh Curse uit 1986 is bizarre Hong Kong pulp. Maar vermakelijke pulp al was het omdat in minder dan 90 minuten een mashup wordt gecreëerd van ongeveer elke Hong Kong-film. De film begint als een John Woo actiefilm maar eindigt dankzij allerlei kungfu en andersoortige stunts als een soort bovennatuurlijke horrorfilm. Met lekker ouderwetse vieze special effects en ook een achteloos bruut sfeertje. Dr Yuan Chen heeft op een expeditie iets teveel gezien en een bloedvloek opgelopen die net getriggerd wordt wanneer hij met een dame naar bed wil die toevallig in zijn appartement rondhing. De guy die plotseling door het raam was gesprongen en zijn huiskamer kort en klein slaat had hem nog zo gewaarschuwd. En dat was nog de vriendelijke boodschapper. Zijn pijprokende collega Chow Yun-fat legt het probleem eventjes uit. Op naar Thailand, achtervolgt door Maggie Cheung als verwende wannabe reporter (met heel leuk jaren 80 kapsel.) Geen goede film in de klassieke zin maar wel ontzettend vermakelijk.

Van zout krijg je dorst. 🙂

en van dorstlessers mot men plassen, en dan moet de film op pauze :o

Fukuoka
'Hoeveel mensen komen er vandaag de dag nog in een tweedehandsboekenwinkel?' Weinig. De eigenaar, het meisje en de geest zitten er maar, totdat zíj de geest krijgt. Vanuit Korea vertrekken ze naar Fukuoka waar de boekenman nog wat verleden heeft 'liggen'. Het moment dat ze het café van een verloren vriend binnenstappen, dacht ik zeker te weten dat het hier om een Murakami-adaptie ging. Is gelukkig niet het geval, eerder beweegt Fukuoka zich als een diep ademend toneelstuk met vleugjes magisch realisme. Twee oude vrienden Wachten op hun Godin. Veel drank en nog meer vragen. 'Is dat een compliment of een belediging?'

dacht ik zeker te weten dat het hier om een Murakami-adaptie ging.

Ha. Hij loert overal tegenwoordig.

Dreams That Money Can Buy
Dadaïst Hans Richter nodigt de fine fleur van het surrealisme (Max Ernst, Man Ray) en andersoortige avant-gardisten uit om zeven dromen te verfilmen. In kleur. Er is een raamvertelling van een man die niet zo goed weet wat hij met zijn leven aan moet en dan maar droomverkoper wordt. Al snel staat men bij zijn praktijk te trappelen. Dan gaat het al snel los met paspoppen die liefde zoeken, draadballet, ogen, nachtelijke bezoekjes bij mooi slapende vrouwen en allerlei andere droomfoefjes. Borsten zijn ook heel belangrijk. Met name wanneer de raamvertelling op het laatst in dromenland verzeilt wordt het echt onnavolgbaar. Het mooiste vond ik misschien Duchamps zwierige constructies met muziek van John Cage.

Borsten zijn ook heel belangrijk

Qft

Aliens
Deze VHS-banger 37 jaar na dato weer eens gezien maar nu in de bioscoop. Dat maak veel uit, vooral qua geluid af en toe afzien, zoveel metaal dat op de grond valt, ruiten die knallen, kerncentrale die ontploft. Maar eerlijk is eerlijk eigenlijk ken ik geen sciencefiction film, los van Blade Runner, die zo goed de tand des tijds heeft doorstaan. Net voordat Cameron zelve met The Abyss het CGI-tijdperk inluidde, net gemaakt op het punt dat 'practical effects' op hun hoogtepunt waren. En de kapsels, toch ook een factor, zijn heel tijdloos. Hoe dan ook, zoals gebruikelijk bij Alien is de aanloop tot het bloedvergieten het mooist. Kijk het militair-industrieelcomplex toch vergroeien met kapitalisme (en met seksualiteit, de wapenuitleg van Biehn aan Weaver is een tot het uiterste doorgevoerde sublimatie van een sekscène.) Verder natuurlijk belachelijk invloedrijk, niet eens zo op filmgebied maar Aliens heeft in de jaren negentig games totaal een andere richting gegeven die nog steeds een van de pijlers van de industrie is.

Awesome. Was er nog een awesome dat ie juist nu terug in de bios is?

Women Talking
Man raping. Het is de pijnlijke waarheid, althans, volgens deze arthouse versie van The Handmaid's Tale. Women Talking speelt, heel concreet, in 2010, ondanks dat de tijd in de diepreligieuze gemeenschap van Mennonieten stil lijkt te staan. De mannen hebben het voor het zeggen, maar nu praten de vrouwen terug. Genoeg is genoeg! In de schuur wordt een film lang vergaderd over wat de gepaste reactie is op de 'attacks' (een eufemisme uiteraard). Vechten, vluchten of verstarren? De minimale setup en de pijn met een grote P heeft wat van Dogville. Zowel visueel als qua acteerwerk vond ik de film af en toe wankel, en ook het (ongeloofwaardige) transpersonage is erover, maar als nadenkfilm, mag dit 'essay' er wezen. Nee, moet het er zijn. 'I miss the person I might have become.'

Was er nog een awesome dat ie juist nu terug in de bios is?

Nee, bij Lab 111 draaien ze altijd klassiekers. Volgens mij was het niet echt gelieerd aan een thema, wat ze meestal wel leuk vinden om te doen. Komende tijd is het Jodorofsky retrospectief te Damsko.

Zo hoort het, in Amsterdam kunnen ze gewoon nog doen waar ze zin in hebben.

Truck Turner
Blaxploitation, niet bepaald vrij van problematische trekjes maar ook wel een coole actieflick, al zijn er betere.

Krótki film o zabijaniu (A Short Film About Killing)
Volgens mij m’n eerste Kieślowski. Uitstekend drama die aanzet tot nadenken over geweld en de vreemde moraal die we hanteren. Opvallend dat de rechtszaak buiten beeld blijft, maar ik klaag niet.

Vikingulven (Viking Wolf)
Middelmatige weerwolffilm.

The Reading
Aardig idee over een paranormaal begaafde jongedame, had wat beter uitgewerkt kunnen worden maar de hoofdrolspeelster en een klein beetje humor maakt het toch de moeite.

Barn (Beware of Children)
Drama met kinderen dat de ouders op scherp zet in een zoals dat tegenwoordig heet gepolariseerde samenleving. Links vs. rechts. Blijft hinken op diverse gedachten en is allemaal te stroperig en te lang om echt te blijven boeien.

Candy Land
Relihorror met sekswerkers met een twist die ik had kunnen zien aankomen als ik de poster beter bekeken had. Maar prima popcorn.

Infinity Pool
Cronenberg doet The White Lotus. De hallucinaties zijn wat cliché maar verder toch weer een uitstekende film al had er meer ingezeten. De meer filosofische aanzetjes nergens echt uitgewerkt.

ジムノペディに乱れる (Aroused by Gymnopedies))
Op een of andere manier is te stylish om het regelrechte sleaze te vinden. Maar je vraagt je wel af wat die vrouwen in die man zien om hem zo te bespringen.

Swallowed
Queer eh, horror? Het horrorgegeven is wat subtiel (ook niet echt het woord, want genoeg slijmerige troep), maar anyway, wat deze film intrigerend maakt is de seksuele spanning tussen de hetero Dom („Colon” heet ie 😂, nogal grappig in de context van de film over een soort bolletjeslikken) en zijn beste vriend Benjamin die een porno-carrière over de grens ambieert. Het eind ontspoort een beetje maar toch de moeite waard.

Women Talking
Pfff, wat een larmoyant gedrocht. Alles, van de color grading (Kieślowski it is not) tot de soundtrack tot die huilmeneer, ten dienste van het De Grote Boodschap. En ik ben er nota bene wel van overtuigd dat het patriarchaat vrouwen én mannen schaadt.

de color grading (Kieślowski it is not)

haha ja die was echt heel heel slecht. Op een gegeven moment hoopte ik dat ze maar in die schuur zouden blijven omdat de buitenscenes zo bespottelijk waren en eruitzagen.

Volgens mij m’n eerste Kieślowski.

En meteen de beste denk ik, of in elk geval de spannendste. In de Dekalog zit deze ook (edoch korter).

パンとバスと2度目のハツコイ
Bus and First Love For The Second Time is een verstilde romantische film van Rikiya Imaizumi waar elk verlangen lijk te zijn verdampt. Je moet je aan het specifieke ritme overgeven met alleen hints van plot, emotie en resolutie. Perfect bijgestaan door een ambient gemurmel als op lome zomerdagen. Bakkersmeisje Fumi heeft moeite met het idee van hechting op de lange termijn. Ze ontmoet oude schoolvrienden die op verschillende manieren ooit verliefd op elkaar waren en misschien nog zijn. Dat wordt allemaal heel zachtaardig besproken. Mooie film maar ook een die lijkt te zijn gemaakt om te vervliegen. Dacht ik gisteren maar toch blijft hij nu in flarden door mijn hoofd spoken.

射鵰英雄傳之東成西就
Het verhaal gaat dat Wong Kar-Wai geen budget meer had om Ashes of Time af te maken en samen met producer Jeffrey Lau een plan bedacht om snel wat geld te verdienen met een wuxia-parodie rond Chinees nieuwjaar. En zo geschiedde, ze wisselden van rol en de hele sterrencast doet gezellig mee in het melige The Eagle Shooting Heroes waar Chinese mythologie op de hak wordt genomen. Bizarre vechtspreuken, versnelde gevechten, vrouwen in mannenkleren waardoor alles super campy wordt. Vooral het eerste uur best veel goede grappen vooral rond de teleurgestelde baas van de zwervers die zelfmoord wil plegen in een gevecht, maar daar te goed voor is. Uiteindelijk wat teveel van het goede maar zeker een uur lang verfrissende nonsens.

Perfect bijgestaan door een ambient gemurmel als op lome zomerdagen.

krekels, krekels!

Inspector Gadget
'Don't press my button without reading the manual.' Het hele bestaan van deze live action film verkneukelde me dermate, dat ik 'm wel móest zien, ondanks de desastreuze recensies. Misschien speelde mee dat een vroege erotische herinnering een Gadget-grapje bevatte. En om er nóg maar iets absurds in te gooien: de associatie ditmaal was... 9/11. Richting einde dondert de Inspector (Matthew Broderick) van een wolkenkrabber. En hij maar roepen... 'Go go... parachute.' Zou een van de springers op 11 september zichzelf op die manier aan het lachen hebben gemaakt? Ik hoop het. De cartensiaanse technomelancholie van Blade Runner wordt natuurlijk snel vergeten, wanneer de Inspector het (heel en wel) het op een blade runnen zet. 'I'm not me anymore, I'm a hardware store.'

Hiroshima Mon Amour
Altijd tegen deze proto-arthouseknaller aangehikt sinds ik Kaels smalende recensie las. Maar ja, Resnais en hij draaide in Lab 111 op een zaterdagmiddag. Begint geweldig met die verweven lichamen en dan de gruwelen van Hiroshima. Maar dan voel je al de symboliek als een gigantische cartoonhamer neerdalen. Nee, dat is mij te doorzichtig. Een beetje door Hiroshima wandelen en cruisen terwijl je twijfelt over je slippertje, prima, maar de symbolische laag en identificatie aan het eind vond ik toch vrij bespottelijk. Sowieso best twee irritante figuren. Wel erg mooi gefilmd en de muziek van Fusco geeft alles dat heerlijk modernistische "wat is het hier toch leeg"-sfeertje. Op Tumblr natuurlijk superpopulair als een soort heavy deprimerend liefdesverhaal, mij teveel moeilijkdoenerij hoor.

ちひろさん
Rikiya Imaizumi arriveert met Call Me Chihiro op Netflix. Interessant. Het is weer op en top Japans. Een voormalig sekswerker, de charmante Kasumi Arimura, werkt in een kustdorp bij een bento-afhaal. Ja, het eten ziet er weer heerlijk uit en speelt een centrale sociale rol. Allerlei buitenstaanders kunnen het goed vinden met Chihiro, waaronder ook haar ex-collega en voormalige baas (weer de chille Lily Franky). Het lijkt allemaal de platgetreden paden op te gaan, maar dit is geen Hollywood, de Manic Pixie Girl observeert rustig, hier wordt gezwegen en een juiste opmerking geplaatst ("Iemand die zo van eten geniet kan geen slecht mens zijn.") De "twist" is zo vederlicht maar hoort ook zo te zijn en een scène aan het eind wordt de komende vijf jaar een Tumblr-klassieker.