Filmforum

die pak ik ook maar als mini-project mee.

wopwop.

Spannende thriller rond Aubrey Plaza, wiens awkwardness nu niet voor comedy-doeleinden wordt gebruikt.

ah altijd leuk tégendraads casten.

Knor
'Hallo, ik ben vega.' Youp van 't Hek zal vast vleeseter zijn, maar deze geanimeerde Flappie-variant leidt tot de onontkoombare conclusie. De slager van de eeuw wordt vegetarisch. Negenjarige Babs is om, al komt dat ook omdat haar suburban parents (zweverige moeder, l'ennui vader) into moestuinieren zijn. Dan komt banjo-opa terug uit Amerika. Dik accent, snode plannen. Hij schenkt Knor, de big. De bioscoopzaal zat (uiteraard) vol kinderen, die de grootste lol hadden om de scatologische levenswijze van het diertje. Helaas werd hét moment voor een 'shit...'-grap gemist. Voor de volwassenen zijn er referenties aan E.T, Father and Son en hijgerige massamedia (Moppel.Nu!). En alleen de boer... blijft stug vreten wat ie kent.

私をくいとめて
De schattige Japanse vrouw die half in een fantasiewereld leeft en ergens op zoek is naar liefde. Geweldig genre, op narratief gebied super innovatief. Hold Me Back van Akiko Ohku vist in dezelfde vijver als haar fijne Tremble All You Want. Nounen Rena is heel leuk, guitig en stijlvol met haar geweldige collectie sjaals maar leeft toch op zichzelf. Een collega op kantoor vindt haar duidelijk leuk maar is ook al zo'n Japanse egel. Eten brengt ze langzaam tot elkaar (Azië hè?) ondanks heel veel zijpaden. Heel charmant weer met echt een paar van die Japanse grappen en toch ook wel emo. Eerste half uur is geweldig en daarna valt er genoeg te genieten maar 133 minuten is aan de lange kant (min 40 minuten had een hele strakke film opgeleverd.)

Eten brengt ze langzaam tot elkaar (Azië hè?)

Beschaving. 🙂

Ja. Vraag me af of het al tijd is voor de analyse van de rol van eten/voedselbereiding in Westerse en Oosterse films. Misschien toeval maar in de films die ik de laatste tijd zie (The Menu niet eens gezien) is eten of pretentieus of een sociaal ritueel voor conflicten terwijl in Aziatische films het altijd vreugdevol is, het sociale ritueel plezierig tov de afstandelijkheid in het dagelijkse leven, de voorbereiding en bereiding is een normale bezigheid waar personages zich prettig bij voelen.

Als je op vakantie bent geweest vragen ze in oosten altijd eerst hoe het eten was, vertelde een zeer bereisde Filipino me.

mooi!

Binnenkort eens zien hoe Boiling Point in deze theorie valt.

Voor nu:

The Andromeda Strain
'It's kind of spooky.' O, de gouden eeuw van de piepknor in Hollywood! De synths winnen deze soms wat saaie film met gemak. Het is niet het enige vernieuwende dat Robert Wise en kornuiten proberen. Ze volgen de strijd tegen een virus op documentair-lubugere wijze. Computers en pipetjes, en een wetenschapper die 'Hall, Mark' heet. Met de achteloze dierproeven kom je vandaag niet meer weg – hoop ik toch! – al denk ik dat ze daar in Wuhan anders over denken. Genoeg shots voor de Tumblr. Van de psychedelisch ingezoomde looks van het virus zouden ze een puzzelgame kunnen maken. Columns, de AIDS edition by Crichton. 'Dividing and mutating at the same time.'

Synths by: https://en.wikipedia.org/wiki/Gil_Mell%C3%A9 interessant figuur zo te zien.

ジムノペディに乱れる
Aroused by Gymnopédies is vanzelfsprekend een van de beste filmtitels ooit. Deze film is onderdeel van het eerbetoon van de Nikkatsu Studio Roman Porno serie waaronder het redelijk geweldige Wet Woman in the Wind (zie ergens hierboven). Ook hier ziet de film er weer puik uit en ergens vermoedde ik een soort parodie op de Japanse arthousefilm van de afgelopen 20 jaar. Helemaal meta is de hoofdpersoon een regisseur die ooit goede films maakte maar nu met moeite trash moet leveren (en dat gaat al moeilijk.) Deze Shinji is wat verlopen figuur maar ergens vinden vrouwen zijn wat vermoeide air seksueel uitnodigend. Maar waarom klinkt Satie altijd als hij aan de daad begint? Zijn geldzorgen blijken er ook mee te maken. Lichtelijk deprimerend en tegen het einde wordt het wel heel absurd maar ook met humor en flitsen van schoonheid die je niet verwacht.

Bad News Tour
Makers van de Young Ones die voor This Is Spin̈al Tap al parodie op een documentary maakten. Ik kende enkel de cover van Bohemian Rhapsody, het was moeilijk te vinden. Nu dus gewoon op YouTube, alle twee de afleveringen en de videoclip. Lollig, maar verslaat This Is Spin̈al Tap niet, zoals sommige Letterboxers beweren.

M3GAN
Soort updated Frankenstein, had filosofisch meer in gezeten, het is geen Cronenberg maar lekkere popcorn, maar meer zout dan zoet.

Red Spirit Lake
Low budget horror, met net wat meer artistieke merits dan veel andere shot on video trash. Alles behalve artsy maar je ziet dat de maker meer in z’n mars heeft dan zijn budget hem toestaat te laten zien. Coole alternatieve en gothic rock soundtrack.

House of Darkness
Je moet wel erg van Justin Long houden om dit eindeloze awkard gesprek vol te houden. Wat mij betreft was ie al lang in een walrus veranderd ver voordat er eindelijk wat actie is.

The General
Waarschijnlijk Buster Keatons meest ambitieuze film met al die treinen die elkaar achtervolgen. Technisch hoogstaand maar ik vond het wat betreft het lachen wat tegenvallen. De achtervolging is toch de kern en daar worden hier en daar grapjes aan gehangen door Keaton als de brave machinist die graag mee wil doen met de Amerikaanse Burgeroorlog (als Southern Man) maar dat niet mag. Binnen de kortste keren is hij koppig in een avontuur verzeild geraakt en moet hij ook tegelijkertijd zijn vriendin redden. Waarschijnlijk voor de stuntkenners een meesterwerk maar ik miste de simpele grappen in het tempo van One Week. Ik moet dan ontzettend lachen wanneer Keaton over vuur moet springen en meteen door de brug valt. Dat soort dingen.

Kar ve Ayı
In de bioscoop als Snow and the Bear. Totale gok op een zondagmiddag en goed gegokt met dit Turkse debuut. Een jonge verpleegster met geweldige ogen wordt naar een dorp gestuurd om daar in het gezondheidscentrum de boel in de gaten te houden nu de lokale arts afwezig is. De winter duurt ongewoon lang en het sneeuwt de hele tijd wat natuurlijk voor vibes zorgt. Stoïcijns gaat ze aan het werk terwijl haar aanwezigheid op subtiele wijze dingen in beweging zet. Ondertussen zijn de beren door de lange winter hongerig geworden wat de dorpsbewoners maar nerveus maakt. Mooi cinematografie die met het ambient geluid volledig tot zijn recht komt in de bioscoop. Erg melancholisch maar ook met die typisch gelaten Turkse humor.

Snow and the bear is de letterlijke vertaling van Kar ve ayı idd. 🙂

Soort updated Frankenstein, had filosofisch meer in gezeten, het is geen Cronenberg maar lekkere popcorn, maar meer zout dan zoet.

had gedacht dat je zoute popcorn lekkerder zou vinden ;-)

L'Arbre, le Maire et la Médiathèque
'Ik slijm liever met mijn kiezer dan met de Partijbonzen. Met de maartse verkiezingen in aantocht, moest ik deze meest politieke Rohmer snel kijken. De lessen worden uiteraard weer verpakt in rohmeriaanse wandelingen – dit keer bijna allemaal in het teken van Verandering in een kleine gemeenschap. De urbanisatie van het platteland, Rohmer had het goed in de smiezen, want ook deze winter organiseerde waterschap Brabantse Delta nog een symposium over het onderwerp. Een jonge, steenrijke burgemeester van feodale komaf wil een cultureel centrum realiseren in 'zijn' petit village. Hij wordt tegengewerkt door de schoolmeester, diens dochter, en – in zekere zin – door zijn eigen Parijse connecties. Rohmer verlicht de filosofische verhandelingen met ironische tussenshots en komische muzieknoten. Hij vraagt desondanks veel van de kijker. Dat durven er weinig meer. Waren de dingen vroeger toch beter – en groener. 'Frankrijk wordt verminkt door toegangswegen.'

had gedacht dat je zoute popcorn lekkerder zou vinden ;-)

Van zout krijg je dorst. 🙂

News From Home
De dood van Tom Verlaine werd besproken en nadat ik "de New Yorkse Dire Straits" had geponeerd noemde Jan Hiddink plots deze documentaire van Chantal Akerman. Die gewoon begin jaren '70 in het Oude New York woonde en er maar meteen een film van maakte. Op zijn Akermans, minimalistisch, traag en hypnotiserend. Dat blijkt een winnende combinatie. Eerst denk je "wat een shitshow" maar langzaam komt de ruïne toch tot leven, met name in de sublieme metroritten. Wat een goed idee om daar gewoon een camera neer te zetten. Het continue geluid van de auto's en metro wordt regelmatig begeleid door de voorgelezen brieven van haar moeder, die zich natuurlijk zorgen maakt en ondertussen vertelt over het wel en wee thuis. Prachtig contrast. Vanzelfsprekend eindigt alles in een superlang shot met een hoofdrol voor de Twin Towers, je weet toch?

原振俠與衛斯理
The Seventh Curse uit 1986 is bizarre Hong Kong pulp. Maar vermakelijke pulp al was het omdat in minder dan 90 minuten een mashup wordt gecreëerd van ongeveer elke Hong Kong-film. De film begint als een John Woo actiefilm maar eindigt dankzij allerlei kungfu en andersoortige stunts als een soort bovennatuurlijke horrorfilm. Met lekker ouderwetse vieze special effects en ook een achteloos bruut sfeertje. Dr Yuan Chen heeft op een expeditie iets teveel gezien en een bloedvloek opgelopen die net getriggerd wordt wanneer hij met een dame naar bed wil die toevallig in zijn appartement rondhing. De guy die plotseling door het raam was gesprongen en zijn huiskamer kort en klein slaat had hem nog zo gewaarschuwd. En dat was nog de vriendelijke boodschapper. Zijn pijprokende collega Chow Yun-fat legt het probleem eventjes uit. Op naar Thailand, achtervolgt door Maggie Cheung als verwende wannabe reporter (met heel leuk jaren 80 kapsel.) Geen goede film in de klassieke zin maar wel ontzettend vermakelijk.

Van zout krijg je dorst. 🙂

en van dorstlessers mot men plassen, en dan moet de film op pauze :o

Fukuoka
'Hoeveel mensen komen er vandaag de dag nog in een tweedehandsboekenwinkel?' Weinig. De eigenaar, het meisje en de geest zitten er maar, totdat zíj de geest krijgt. Vanuit Korea vertrekken ze naar Fukuoka waar de boekenman nog wat verleden heeft 'liggen'. Het moment dat ze het café van een verloren vriend binnenstappen, dacht ik zeker te weten dat het hier om een Murakami-adaptie ging. Is gelukkig niet het geval, eerder beweegt Fukuoka zich als een diep ademend toneelstuk met vleugjes magisch realisme. Twee oude vrienden Wachten op hun Godin. Veel drank en nog meer vragen. 'Is dat een compliment of een belediging?'

dacht ik zeker te weten dat het hier om een Murakami-adaptie ging.

Ha. Hij loert overal tegenwoordig.

Dreams That Money Can Buy
Dadaïst Hans Richter nodigt de fine fleur van het surrealisme (Max Ernst, Man Ray) en andersoortige avant-gardisten uit om zeven dromen te verfilmen. In kleur. Er is een raamvertelling van een man die niet zo goed weet wat hij met zijn leven aan moet en dan maar droomverkoper wordt. Al snel staat men bij zijn praktijk te trappelen. Dan gaat het al snel los met paspoppen die liefde zoeken, draadballet, ogen, nachtelijke bezoekjes bij mooi slapende vrouwen en allerlei andere droomfoefjes. Borsten zijn ook heel belangrijk. Met name wanneer de raamvertelling op het laatst in dromenland verzeilt wordt het echt onnavolgbaar. Het mooiste vond ik misschien Duchamps zwierige constructies met muziek van John Cage.

Borsten zijn ook heel belangrijk

Qft

Aliens
Deze VHS-banger 37 jaar na dato weer eens gezien maar nu in de bioscoop. Dat maak veel uit, vooral qua geluid af en toe afzien, zoveel metaal dat op de grond valt, ruiten die knallen, kerncentrale die ontploft. Maar eerlijk is eerlijk eigenlijk ken ik geen sciencefiction film, los van Blade Runner, die zo goed de tand des tijds heeft doorstaan. Net voordat Cameron zelve met The Abyss het CGI-tijdperk inluidde, net gemaakt op het punt dat 'practical effects' op hun hoogtepunt waren. En de kapsels, toch ook een factor, zijn heel tijdloos. Hoe dan ook, zoals gebruikelijk bij Alien is de aanloop tot het bloedvergieten het mooist. Kijk het militair-industrieelcomplex toch vergroeien met kapitalisme (en met seksualiteit, de wapenuitleg van Biehn aan Weaver is een tot het uiterste doorgevoerde sublimatie van een sekscène.) Verder natuurlijk belachelijk invloedrijk, niet eens zo op filmgebied maar Aliens heeft in de jaren negentig games totaal een andere richting gegeven die nog steeds een van de pijlers van de industrie is.

Awesome. Was er nog een awesome dat ie juist nu terug in de bios is?

Women Talking
Man raping. Het is de pijnlijke waarheid, althans, volgens deze arthouse versie van The Handmaid's Tale. Women Talking speelt, heel concreet, in 2010, ondanks dat de tijd in de diepreligieuze gemeenschap van Mennonieten stil lijkt te staan. De mannen hebben het voor het zeggen, maar nu praten de vrouwen terug. Genoeg is genoeg! In de schuur wordt een film lang vergaderd over wat de gepaste reactie is op de 'attacks' (een eufemisme uiteraard). Vechten, vluchten of verstarren? De minimale setup en de pijn met een grote P heeft wat van Dogville. Zowel visueel als qua acteerwerk vond ik de film af en toe wankel, en ook het (ongeloofwaardige) transpersonage is erover, maar als nadenkfilm, mag dit 'essay' er wezen. Nee, moet het er zijn. 'I miss the person I might have become.'

Was er nog een awesome dat ie juist nu terug in de bios is?

Nee, bij Lab 111 draaien ze altijd klassiekers. Volgens mij was het niet echt gelieerd aan een thema, wat ze meestal wel leuk vinden om te doen. Komende tijd is het Jodorofsky retrospectief te Damsko.

Zo hoort het, in Amsterdam kunnen ze gewoon nog doen waar ze zin in hebben.

Truck Turner
Blaxploitation, niet bepaald vrij van problematische trekjes maar ook wel een coole actieflick, al zijn er betere.

Krótki film o zabijaniu (A Short Film About Killing)
Volgens mij m’n eerste Kieślowski. Uitstekend drama die aanzet tot nadenken over geweld en de vreemde moraal die we hanteren. Opvallend dat de rechtszaak buiten beeld blijft, maar ik klaag niet.

Vikingulven (Viking Wolf)
Middelmatige weerwolffilm.

The Reading
Aardig idee over een paranormaal begaafde jongedame, had wat beter uitgewerkt kunnen worden maar de hoofdrolspeelster en een klein beetje humor maakt het toch de moeite.

Barn (Beware of Children)
Drama met kinderen dat de ouders op scherp zet in een zoals dat tegenwoordig heet gepolariseerde samenleving. Links vs. rechts. Blijft hinken op diverse gedachten en is allemaal te stroperig en te lang om echt te blijven boeien.

Candy Land
Relihorror met sekswerkers met een twist die ik had kunnen zien aankomen als ik de poster beter bekeken had. Maar prima popcorn.

Infinity Pool
Cronenberg doet The White Lotus. De hallucinaties zijn wat cliché maar verder toch weer een uitstekende film al had er meer ingezeten. De meer filosofische aanzetjes nergens echt uitgewerkt.

ジムノペディに乱れる (Aroused by Gymnopedies))
Op een of andere manier is te stylish om het regelrechte sleaze te vinden. Maar je vraagt je wel af wat die vrouwen in die man zien om hem zo te bespringen.

Swallowed
Queer eh, horror? Het horrorgegeven is wat subtiel (ook niet echt het woord, want genoeg slijmerige troep), maar anyway, wat deze film intrigerend maakt is de seksuele spanning tussen de hetero Dom („Colon” heet ie 😂, nogal grappig in de context van de film over een soort bolletjeslikken) en zijn beste vriend Benjamin die een porno-carrière over de grens ambieert. Het eind ontspoort een beetje maar toch de moeite waard.

Women Talking
Pfff, wat een larmoyant gedrocht. Alles, van de color grading (Kieślowski it is not) tot de soundtrack tot die huilmeneer, ten dienste van het De Grote Boodschap. En ik ben er nota bene wel van overtuigd dat het patriarchaat vrouwen én mannen schaadt.

de color grading (Kieślowski it is not)

haha ja die was echt heel heel slecht. Op een gegeven moment hoopte ik dat ze maar in die schuur zouden blijven omdat de buitenscenes zo bespottelijk waren en eruitzagen.

Volgens mij m’n eerste Kieślowski.

En meteen de beste denk ik, of in elk geval de spannendste. In de Dekalog zit deze ook (edoch korter).

パンとバスと2度目のハツコイ
Bus and First Love For The Second Time is een verstilde romantische film van Rikiya Imaizumi waar elk verlangen lijk te zijn verdampt. Je moet je aan het specifieke ritme overgeven met alleen hints van plot, emotie en resolutie. Perfect bijgestaan door een ambient gemurmel als op lome zomerdagen. Bakkersmeisje Fumi heeft moeite met het idee van hechting op de lange termijn. Ze ontmoet oude schoolvrienden die op verschillende manieren ooit verliefd op elkaar waren en misschien nog zijn. Dat wordt allemaal heel zachtaardig besproken. Mooie film maar ook een die lijkt te zijn gemaakt om te vervliegen. Dacht ik gisteren maar toch blijft hij nu in flarden door mijn hoofd spoken.

射鵰英雄傳之東成西就
Het verhaal gaat dat Wong Kar-Wai geen budget meer had om Ashes of Time af te maken en samen met producer Jeffrey Lau een plan bedacht om snel wat geld te verdienen met een wuxia-parodie rond Chinees nieuwjaar. En zo geschiedde, ze wisselden van rol en de hele sterrencast doet gezellig mee in het melige The Eagle Shooting Heroes waar Chinese mythologie op de hak wordt genomen. Bizarre vechtspreuken, versnelde gevechten, vrouwen in mannenkleren waardoor alles super campy wordt. Vooral het eerste uur best veel goede grappen vooral rond de teleurgestelde baas van de zwervers die zelfmoord wil plegen in een gevecht, maar daar te goed voor is. Uiteindelijk wat teveel van het goede maar zeker een uur lang verfrissende nonsens.

Perfect bijgestaan door een ambient gemurmel als op lome zomerdagen.

krekels, krekels!

Inspector Gadget
'Don't press my button without reading the manual.' Het hele bestaan van deze live action film verkneukelde me dermate, dat ik 'm wel móest zien, ondanks de desastreuze recensies. Misschien speelde mee dat een vroege erotische herinnering een Gadget-grapje bevatte. En om er nóg maar iets absurds in te gooien: de associatie ditmaal was... 9/11. Richting einde dondert de Inspector (Matthew Broderick) van een wolkenkrabber. En hij maar roepen... 'Go go... parachute.' Zou een van de springers op 11 september zichzelf op die manier aan het lachen hebben gemaakt? Ik hoop het. De cartensiaanse technomelancholie van Blade Runner wordt natuurlijk snel vergeten, wanneer de Inspector het (heel en wel) het op een blade runnen zet. 'I'm not me anymore, I'm a hardware store.'

Hiroshima Mon Amour
Altijd tegen deze proto-arthouseknaller aangehikt sinds ik Kaels smalende recensie las. Maar ja, Resnais en hij draaide in Lab 111 op een zaterdagmiddag. Begint geweldig met die verweven lichamen en dan de gruwelen van Hiroshima. Maar dan voel je al de symboliek als een gigantische cartoonhamer neerdalen. Nee, dat is mij te doorzichtig. Een beetje door Hiroshima wandelen en cruisen terwijl je twijfelt over je slippertje, prima, maar de symbolische laag en identificatie aan het eind vond ik toch vrij bespottelijk. Sowieso best twee irritante figuren. Wel erg mooi gefilmd en de muziek van Fusco geeft alles dat heerlijk modernistische "wat is het hier toch leeg"-sfeertje. Op Tumblr natuurlijk superpopulair als een soort heavy deprimerend liefdesverhaal, mij teveel moeilijkdoenerij hoor.

ちひろさん
Rikiya Imaizumi arriveert met Call Me Chihiro op Netflix. Interessant. Het is weer op en top Japans. Een voormalig sekswerker, de charmante Kasumi Arimura, werkt in een kustdorp bij een bento-afhaal. Ja, het eten ziet er weer heerlijk uit en speelt een centrale sociale rol. Allerlei buitenstaanders kunnen het goed vinden met Chihiro, waaronder ook haar ex-collega en voormalige baas (weer de chille Lily Franky). Het lijkt allemaal de platgetreden paden op te gaan, maar dit is geen Hollywood, de Manic Pixie Girl observeert rustig, hier wordt gezwegen en een juiste opmerking geplaatst ("Iemand die zo van eten geniet kan geen slecht mens zijn.") De "twist" is zo vederlicht maar hoort ook zo te zijn en een scène aan het eind wordt de komende vijf jaar een Tumblr-klassieker.

Maar dan voel je al de symboliek als een gigantische cartoonhamer neerdalen.

LOL. Ik heb er zelfs wel eens een theaterversie van gezien, dat was nóg erger.

Aroused by Gymnopedies
'Noem je dit een film?' Zou natuurlijk ook een televisieserie moeten zijn. Softporno aan de hand van klassieke muziek. (Zit je al snel met de Bolero, vrees ik.) Japanse Pinku, dat is porno met een plan (en zonder pik of poes, wat zich na eindeloos borsten kneden wel wreekt). De seks wordt afgewisseld met melancholische blikken. Een verlepte regisseur worstelt met een arthouse trauma. Gelukkig heeft hij zijn libido nog, want buurvrouw, filmster en leerlinge moeten er allemaal aan geloven. 'Ik kan het me niet veroorloven normaal te zijn.' Onze zak geeft de plantjes sardonisch water, terwijl Satie alles met een laagje depressie omgord. Misschien zou het varkens beter wat sparen. 'Waarom kijk je zo treurig naar me?'

Cría cuervos...
Jarenlang op de kijklijst en dan gaat Carlos Saura dood. Wist dat het zwaarmoedig zou worden vandaar ook het uitstel. Mooie film, meteen gemaakt na de dood van Franco en een soort afrekening maar dan wel erg subtiel. Op een niveau een portret van vrouwen onder fascisme met een eigen mix van lichtvoetig surrealisme met kinderlijke fantasie. Ana lijkt haar overspelige vader (militair natuurlijk) op subtiele wijze te hebben vermoord waardoor een soort kinderlijk niemandsland ontstaat met een tante, zwijgende oma en alleshorende huishoudster. Herinneringen en fantasie lopen moeiteloos in elkaar over terwijl een van de mooiste Spaanse popliedjes ooit steeds terugkeert. Bijna geen plot, veel melancholische vibes en een heel andere kijk op de kindertijd.

The Rapture
Las in 1991 een recensie hiervan en ergens bleef die altijd hangen. De film nooit tegengekomen. Lijkt ook verdacht veel op een EO-film. Vrouw in doodsaai callcenter gaat 's avonds op seksuele escapades o.a. met een jonge Agent Mulder met glorieuze mat. Maar de existentiële leegte! Lees toevallig op het moment Wilhelm Reich en die zou zeggen: goed zo je hebt je seksueel bevrijdt, nu nog het kapitalisme van je afgooien. Maar nee, nee, de wel heel mooie Mimi Rogers veel voor de zwaarste der Amerikaanse drugs: evangelisme. Met wachten op The Rapture (zie titel) die uiteindelijk komt en dan toch de Twist. Want tot dan toe zat ik wel nerveus te draaien op de bank, "No way gaat die full-on EO!" Voor christenen denk ik een interessante film. Ik wil er met wat goede wil een kritiek in zien van Amerikaans hyperindividualisme, alles draait om ik, ik, ik. Ik wacht op God. Waarom verschijnt hij niet aan mij? God heeft me verraden, etc.

Rogers valt... Wat een vreemde film, je kunt er allerlei kant mee uit.

Goh, dat zijn zomaar even 2 films die ik graag voor het eerst zou zien.

Boiling Point
'I need you to soignez everything on table four.' Keukenhectiek met kerst. In een restaurant nog net wat erger dan bij de schoonfamilie. Alhoewel familiale perikelen hier ook een grote rol spelen, uiteraard. De brainstorm is duidelijk, men neme een chefkok in crisis en verzin alles wat er in de kerstweek mis kan gaan in zijn restaurant, en serveer het hem binnen anderhalf uur. Wiebelige camera erachteraan en je krijgt een altmaneske slice of life. Dat begint fenomenaal met de voedselinspectie – een kwart van chef's problemen zou verdwijnen als ie geen dode dieren zou opdienen – en eindigt met zijn eigen verslaving. Simpel, maar spannend. 'Sharpish.'

天蠶變
Of wel Bastard Swordsman, een Shaw Bros uit 1983 (die er gewoon vintage 1970s uitziet.) Heerlijk over the top kungfu/wuxia mashup die niet aan rustmomenten doet en na 95 minuten gierend tot stilstand komt (een eindgevecht werd blijkbaar voor de vervolgfilm bewaard.) Twee scholen zijn al decennia met elkaar in conflict en om de tien jaar doen de leiders een gevecht die de good guy vervolgens altijd verliest. Voordat je het weet wordt er op de terugweg weer een herberg kort en klein geslagen (volgens mij altijd dezelfde) en mengt zich een derde partij in het conflict. Ondertussen wordt de bastaard uit de titel gepest maar ook 's avonds stiekem getraind door een gemaskerde meester, want de caterpillar style moet worden doorgegeven. Afijn, al snel breken er allerlei heerlijk psychedelische gevechten uit en probeert men met listen elkaar het leven zuur te maken, zoals het hoort.

(die er gewoon vintage 1970s uitziet.)

ghehe.

Angel Dust
'Er bestaat niet zoiets als een willekeurige moord.' Schatgraven met de Japanners op het bekende terrein van Silence of the Lambs of Se7en. Stijlvol geil met Doornroosjes-motief. Een superknappe psychiater onderzoekt een reeks geheimzinnige 'prikmoorden' in de metro. De neonkleuren zijn gifgrasgroen, de geweldige beats op de soundtrack ademen triphop en acid jazz. In de botanische broeikas van eros en thanathos ontspoort de thriller al snel 'bovenrealistisch'. We moeten meekijken naar brainwashvideo's, en worden langzaamaan, net als de speurder, gehersenspoeld. Een mindfuck over mindfucks. 'Waarom kom je me niet vangen?'

犬王
Of wel Inu-Oh, de langverwachte nieuweling van Masaaki Yuasa die de waterwezens grotendeels laat voor wat ze zijn en enigszins terugkeert naar de WTF?-modus. Want hij neemt prima de tijd met de introductie van de twee gemankeerde hoofdpersonages waarna de film zich in de tweede helft ontpopt tot een rockopera in middeleeuws Kyoto. Los van de elektrische powerchords zou het zo maar kunnen hebben bestaan als revolutionair theater. Lijkt op het eerste gezicht simpel maar blijkt toch een veellagige film. Geschiedenis, mythologie, de buitenstaander, de rol van kunst in de samenleving en Tumblr gaat heel hard op de vermeende homo-erotische lading. Geweldige muziek, met je trommeltjes 'n biwa, ambient en een op typisch Japanse wijze perfect uitgevoerde pastiche van 'Bohemian Rhapsody' tijdens de climax. Blijkt tijdens de aftiteling dat Otomo Yoshihide de soundtrack heeft verzorgd. Respect.

Le diable probablement
Bresson vangt in 1977 de tijdsgeest zonder punk maar desalniettemin ultra-nihilistisch. Een groep jonge Parijzenaars zijn volstrekt gedesillusioneerd in politiek, geloof, burgerlijk bestaan, het bohemien bestaan. Ze roken niet eens! Heel vooruitstrevend drukt vooral de ecologische rampspoed op ze (en dan moest klimaatverandering nog mainstream gaan.) Er is nog wel seks maar dat is een soort achteloos tijdsverdrijf dat bij de meesten ook nog wel wat emoties oproept maar niet bij de stoïcijnse Charles (de lange, engelachtige Antoine Monnier, heel Bresson: nooit meer in een andere film geacteerd.) Die concentreert zich op de oude Camus-vraag: waarom er dan niet gewoon een einde aan maken? Mooie, landerige film, soms onhandig gefilmd en geacteerd maar het deprimerende gevoel wordt erg effectief overgebracht. Zoals ik op Letterboxd al mijmerde: wat als deze types opeens een Rohmer-film zouden binnenwandelen? Is gewoon hetzelfde kleine universum.

The Astrologer
The Astrologer
De ene is zo'n ego-project als The Room, geen touw aan vast te knopen. De ander een redelijke occult flick waar een veel gepraat wordt over de zodiacal potential maar toch nog meer sense maakt dan de eerste.

Anahit
Gnomes
Vreemde combi op een kortefilmscreen in Damsko. De eerste een arty dansfilm over misbruik, geïnspireerd op onder andere Giacinto Scelsi's compostie met diezelfde naam (de Armeense godin van kennis en water). De tweede is een hilarische horrorfilm met geweldige practical effects, gemaakt als teaser voor een full length waar al volop over gepraat wordt in LA.

Último deseo (The People Who Own the Dark)
Classic sleaze van Paul Naschy. Voor zover ik kan overzien wel een van z'n betere. Begint als een cult à la Eyes Wide Shut maar neemt dan een verrassende wending. Dus zo min mogelijk over lezen alvorens te kijken (wat sws een beetje mijn MO is, dus dat kwam goed uit).

Pearl
Deel van een trilogie met X en deze beviel me beter. Een rare sfeer door de (liedjesloze) Sound of Music vibes (die ik niet gezien heb) gemixt met het geweld.

砂の女 (Woman in the Dunes)
Excellent Japanse klassieker niet in het minst door de prachtige shots van zand en de soundtrack van Takemitsu.

Italo Disco Legacy
Money Shot: The Pornhub Story
Wist niet dat Nederland zo'n grote rol heeft gespeeld in de ontwikkeling van Italo Disco. Leerzaam dus, maar verder een doorsnee docu. De Pornhubdocu verdwaalt een beetje in wat ze nou eigenlijk willen vertellen. Belangrijkste is weer eens dat de sekswerkers nog de meest likeable characters zijn, die evengoed genaaid worden zonder consent, zoals ik HANG YOUTH vrijdag weer heb horen brullen.

Cocaine Bear
Leuker dan verwacht! Door Ice Cube's zoon een beetje Are We There Yet-energy maar door de geweldadige beer wel een stuk minder braaf.

Consecration
Prima reli-horror uit Engeland. Artwork doet wat denken aan die ene Poolse film op Second Run, maar dat niveau wordt niet gehaald.

Boston Strangler
Nog een middenmoter over hoe vrouwelijke reporters de Boston Stranglerzaak aanpakten. Beetje een zwak voor Carrie Coon sinds The Leftovers, maar steekt wat flets af tegen het vergelijkbare Zodiac.

One Touch of Venus
Het Oude Hollywood. Een etaleur kust onder invloed van een glas champagne het kersverse beeld dat zijn baas heeft aangeschaft...en Venus komt tot leven...en is Ava Gardner (wat een hals!) Prima uitgangspunt en super realistisch. Als de liefdesgodin heeft ze zin in allerlei leuks maar hij heeft al een verloofde. Kortom, misvattingen, oneliners (de stoere Eve Arden als je jaren '40 secretaresse heeft een heel arsenaal tot haar beschikking) en af en toe een aardig liedje (Kurt Weill!) Heel vermakelijk als je even zin hebt in iets onpretentieus en onder de 90 minuten. Het einde lijkt zelfs melancholisch...maar niet helemaal natuurlijk.

The Astrologer
The Astrologer

maar welke was nou The Astrologer, of heette ze allebei zo.

Het helen bestaan van een film die Cocaine Bear heet cracks me up.

(wat een hals!)

ha!

News from Home
'Blijf schrijven, je brieven doen me zó goed.' Akerman onder Amerikanen. Haar Europese thuis was ze zonder iets te zeggen ontvlucht. Toch bleef Chantal ook een oceaan verder onder de plak van haar moeder zitten. Vier decennia later zou de regisseuse zelfmoord plegen, kort na het overlijden van haar ma. Het geeft deze museumfilm een freudiaanse laag. We kijken met Chantal mee naar het viezige en army New York van de seventies. De geweldige graffititreinen, de gigantische gebouwen, de reflecties in de ramen. En als je lang genoeg kijkt zie je jezelf, natuurlijk. Het repetitieve van de condition humaine. Niks verandert. 'We zitten allemaal maar te wachten.'

Vanzelfsprekend eindigt alles in een superlang shot met een hoofdrol voor de Twin Towers, je weet toch?

OMC over News from Home (voor de meelezers). Inderdaad. Bijna eng. Omhult door wolken. Later zouden ze instorten als moeder & dochter.

En als je lang genoeg kijkt zie je jezelf, natuurlijk.

Prachtig en hoe waar.

Op een gegeven moment zag ik iemand zitten in een metrotrein-glas, en ik seconde dacht ik werkelijk dat het ikzelf was voor mijn laptopscherm (dat soms wel eens spiegelt, maar nu niet).

Doodsaaie en tegelijkertijd zeer boeiende film dus.

maar welke was nou The Astrologer, of heette ze allebei zo.

De serieuze heet The Astrologer en die ene die zich net iets té serieus neemt The Astrologer. 😅

ha, geniaal.

武林聖火令
Nog meer geflipte Shaw Bros begin jaren '80 hoe-gek-kunnen-we-het-maken wuxia onder regie van Tony Lou Chun-Ku (zie Bastard Swordsman). Die gast hield er wel het tempo in, qua frequentie van films en in de films zelf. Holy Flame of the Martial Worlds is ook weer 85 minuten die volgestopt worden met bizarre shit: overdonderend spookgelach, slangengif die je vinger superkrachten geven, lichtgevende geesten van gasten die net zijn opgelost in een tovermeertje en flink lastig doen, zeven verschillende scholen die een krachtige spreuk najagen, oh ja en die Engelssprekende levende dode die heel goed kan vechten. Wraakplot, campy special effects erbij, kortom ik was verzadigd als na een copieuze Kantonese maaltijd.

Baxter, Vera Baxter
Vera mijmert in een design villa met al dan niet bestaande dames over the rut she's in, afgewisseld met prachtige vista's van de omgeving (of, diverse omgevingen) die visioenen van vrijheid vormen. Altijd gaat de exotische tune op de quena (een fluit), die uit een huis van buren zou komen, al die tijd dóór. Moet zeggen dat het daardoor, samen met de softspoken gesprekken en het gemijmer, een hypnotiserend effect heeft en ik allebei de kijkbeurten wel eens wegsukkelde, dus ms toch nóg eens proberen.

James Baldwin: The Price of the Ticket
Fraaie docu over fraaie man. Je ziet 'em bozer worden maar weinigen wisten hun boosheid zo meticuleus en trefzeker te verwoorden als Baldwin (toon, my ass), het teken dat hij toch bleef hopen.

Three Thousand Years of Longing
Alleraardigst sprookje, beetje cheesy (beetje oriëntalistisch) maar dat wordt goedgemaakt door Tilda en Idris.

Wu-Tang: An American Saga
In principe een bio-pic maar soms wordt aan een “iconische” release een Atlanta-achtige, bijna Afro-Surrealistische, sidestep gemaakt meestal in de vorm van een genre-film (gangsterfilm voor Cuban Linx, wuxia voor Liquid Swords). Al met al een onderhoudende serie, zeker voor een Wu-Tangliefhebber.