Filmforum

パンとバスと2度目のハツコイ
Bus and First Love For The Second Time is een verstilde romantische film van Rikiya Imaizumi waar elk verlangen lijk te zijn verdampt. Je moet je aan het specifieke ritme overgeven met alleen hints van plot, emotie en resolutie. Perfect bijgestaan door een ambient gemurmel als op lome zomerdagen. Bakkersmeisje Fumi heeft moeite met het idee van hechting op de lange termijn. Ze ontmoet oude schoolvrienden die op verschillende manieren ooit verliefd op elkaar waren en misschien nog zijn. Dat wordt allemaal heel zachtaardig besproken. Mooie film maar ook een die lijkt te zijn gemaakt om te vervliegen. Dacht ik gisteren maar toch blijft hij nu in flarden door mijn hoofd spoken.

射鵰英雄傳之東成西就
Het verhaal gaat dat Wong Kar-Wai geen budget meer had om Ashes of Time af te maken en samen met producer Jeffrey Lau een plan bedacht om snel wat geld te verdienen met een wuxia-parodie rond Chinees nieuwjaar. En zo geschiedde, ze wisselden van rol en de hele sterrencast doet gezellig mee in het melige The Eagle Shooting Heroes waar Chinese mythologie op de hak wordt genomen. Bizarre vechtspreuken, versnelde gevechten, vrouwen in mannenkleren waardoor alles super campy wordt. Vooral het eerste uur best veel goede grappen vooral rond de teleurgestelde baas van de zwervers die zelfmoord wil plegen in een gevecht, maar daar te goed voor is. Uiteindelijk wat teveel van het goede maar zeker een uur lang verfrissende nonsens.

Perfect bijgestaan door een ambient gemurmel als op lome zomerdagen.

krekels, krekels!

Inspector Gadget
'Don't press my button without reading the manual.' Het hele bestaan van deze live action film verkneukelde me dermate, dat ik 'm wel móest zien, ondanks de desastreuze recensies. Misschien speelde mee dat een vroege erotische herinnering een Gadget-grapje bevatte. En om er nóg maar iets absurds in te gooien: de associatie ditmaal was... 9/11. Richting einde dondert de Inspector (Matthew Broderick) van een wolkenkrabber. En hij maar roepen... 'Go go... parachute.' Zou een van de springers op 11 september zichzelf op die manier aan het lachen hebben gemaakt? Ik hoop het. De cartensiaanse technomelancholie van Blade Runner wordt natuurlijk snel vergeten, wanneer de Inspector het (heel en wel) het op een blade runnen zet. 'I'm not me anymore, I'm a hardware store.'

Hiroshima Mon Amour
Altijd tegen deze proto-arthouseknaller aangehikt sinds ik Kaels smalende recensie las. Maar ja, Resnais en hij draaide in Lab 111 op een zaterdagmiddag. Begint geweldig met die verweven lichamen en dan de gruwelen van Hiroshima. Maar dan voel je al de symboliek als een gigantische cartoonhamer neerdalen. Nee, dat is mij te doorzichtig. Een beetje door Hiroshima wandelen en cruisen terwijl je twijfelt over je slippertje, prima, maar de symbolische laag en identificatie aan het eind vond ik toch vrij bespottelijk. Sowieso best twee irritante figuren. Wel erg mooi gefilmd en de muziek van Fusco geeft alles dat heerlijk modernistische "wat is het hier toch leeg"-sfeertje. Op Tumblr natuurlijk superpopulair als een soort heavy deprimerend liefdesverhaal, mij teveel moeilijkdoenerij hoor.

ちひろさん
Rikiya Imaizumi arriveert met Call Me Chihiro op Netflix. Interessant. Het is weer op en top Japans. Een voormalig sekswerker, de charmante Kasumi Arimura, werkt in een kustdorp bij een bento-afhaal. Ja, het eten ziet er weer heerlijk uit en speelt een centrale sociale rol. Allerlei buitenstaanders kunnen het goed vinden met Chihiro, waaronder ook haar ex-collega en voormalige baas (weer de chille Lily Franky). Het lijkt allemaal de platgetreden paden op te gaan, maar dit is geen Hollywood, de Manic Pixie Girl observeert rustig, hier wordt gezwegen en een juiste opmerking geplaatst ("Iemand die zo van eten geniet kan geen slecht mens zijn.") De "twist" is zo vederlicht maar hoort ook zo te zijn en een scène aan het eind wordt de komende vijf jaar een Tumblr-klassieker.

Maar dan voel je al de symboliek als een gigantische cartoonhamer neerdalen.

LOL. Ik heb er zelfs wel eens een theaterversie van gezien, dat was nóg erger.

Aroused by Gymnopedies
'Noem je dit een film?' Zou natuurlijk ook een televisieserie moeten zijn. Softporno aan de hand van klassieke muziek. (Zit je al snel met de Bolero, vrees ik.) Japanse Pinku, dat is porno met een plan (en zonder pik of poes, wat zich na eindeloos borsten kneden wel wreekt). De seks wordt afgewisseld met melancholische blikken. Een verlepte regisseur worstelt met een arthouse trauma. Gelukkig heeft hij zijn libido nog, want buurvrouw, filmster en leerlinge moeten er allemaal aan geloven. 'Ik kan het me niet veroorloven normaal te zijn.' Onze zak geeft de plantjes sardonisch water, terwijl Satie alles met een laagje depressie omgord. Misschien zou het varkens beter wat sparen. 'Waarom kijk je zo treurig naar me?'

Cría cuervos...
Jarenlang op de kijklijst en dan gaat Carlos Saura dood. Wist dat het zwaarmoedig zou worden vandaar ook het uitstel. Mooie film, meteen gemaakt na de dood van Franco en een soort afrekening maar dan wel erg subtiel. Op een niveau een portret van vrouwen onder fascisme met een eigen mix van lichtvoetig surrealisme met kinderlijke fantasie. Ana lijkt haar overspelige vader (militair natuurlijk) op subtiele wijze te hebben vermoord waardoor een soort kinderlijk niemandsland ontstaat met een tante, zwijgende oma en alleshorende huishoudster. Herinneringen en fantasie lopen moeiteloos in elkaar over terwijl een van de mooiste Spaanse popliedjes ooit steeds terugkeert. Bijna geen plot, veel melancholische vibes en een heel andere kijk op de kindertijd.

The Rapture
Las in 1991 een recensie hiervan en ergens bleef die altijd hangen. De film nooit tegengekomen. Lijkt ook verdacht veel op een EO-film. Vrouw in doodsaai callcenter gaat 's avonds op seksuele escapades o.a. met een jonge Agent Mulder met glorieuze mat. Maar de existentiële leegte! Lees toevallig op het moment Wilhelm Reich en die zou zeggen: goed zo je hebt je seksueel bevrijdt, nu nog het kapitalisme van je afgooien. Maar nee, nee, de wel heel mooie Mimi Rogers veel voor de zwaarste der Amerikaanse drugs: evangelisme. Met wachten op The Rapture (zie titel) die uiteindelijk komt en dan toch de Twist. Want tot dan toe zat ik wel nerveus te draaien op de bank, "No way gaat die full-on EO!" Voor christenen denk ik een interessante film. Ik wil er met wat goede wil een kritiek in zien van Amerikaans hyperindividualisme, alles draait om ik, ik, ik. Ik wacht op God. Waarom verschijnt hij niet aan mij? God heeft me verraden, etc.

Rogers valt... Wat een vreemde film, je kunt er allerlei kant mee uit.

Goh, dat zijn zomaar even 2 films die ik graag voor het eerst zou zien.

Boiling Point
'I need you to soignez everything on table four.' Keukenhectiek met kerst. In een restaurant nog net wat erger dan bij de schoonfamilie. Alhoewel familiale perikelen hier ook een grote rol spelen, uiteraard. De brainstorm is duidelijk, men neme een chefkok in crisis en verzin alles wat er in de kerstweek mis kan gaan in zijn restaurant, en serveer het hem binnen anderhalf uur. Wiebelige camera erachteraan en je krijgt een altmaneske slice of life. Dat begint fenomenaal met de voedselinspectie – een kwart van chef's problemen zou verdwijnen als ie geen dode dieren zou opdienen – en eindigt met zijn eigen verslaving. Simpel, maar spannend. 'Sharpish.'

天蠶變
Of wel Bastard Swordsman, een Shaw Bros uit 1983 (die er gewoon vintage 1970s uitziet.) Heerlijk over the top kungfu/wuxia mashup die niet aan rustmomenten doet en na 95 minuten gierend tot stilstand komt (een eindgevecht werd blijkbaar voor de vervolgfilm bewaard.) Twee scholen zijn al decennia met elkaar in conflict en om de tien jaar doen de leiders een gevecht die de good guy vervolgens altijd verliest. Voordat je het weet wordt er op de terugweg weer een herberg kort en klein geslagen (volgens mij altijd dezelfde) en mengt zich een derde partij in het conflict. Ondertussen wordt de bastaard uit de titel gepest maar ook 's avonds stiekem getraind door een gemaskerde meester, want de caterpillar style moet worden doorgegeven. Afijn, al snel breken er allerlei heerlijk psychedelische gevechten uit en probeert men met listen elkaar het leven zuur te maken, zoals het hoort.

(die er gewoon vintage 1970s uitziet.)

ghehe.

Angel Dust
'Er bestaat niet zoiets als een willekeurige moord.' Schatgraven met de Japanners op het bekende terrein van Silence of the Lambs of Se7en. Stijlvol geil met Doornroosjes-motief. Een superknappe psychiater onderzoekt een reeks geheimzinnige 'prikmoorden' in de metro. De neonkleuren zijn gifgrasgroen, de geweldige beats op de soundtrack ademen triphop en acid jazz. In de botanische broeikas van eros en thanathos ontspoort de thriller al snel 'bovenrealistisch'. We moeten meekijken naar brainwashvideo's, en worden langzaamaan, net als de speurder, gehersenspoeld. Een mindfuck over mindfucks. 'Waarom kom je me niet vangen?'

犬王
Of wel Inu-Oh, de langverwachte nieuweling van Masaaki Yuasa die de waterwezens grotendeels laat voor wat ze zijn en enigszins terugkeert naar de WTF?-modus. Want hij neemt prima de tijd met de introductie van de twee gemankeerde hoofdpersonages waarna de film zich in de tweede helft ontpopt tot een rockopera in middeleeuws Kyoto. Los van de elektrische powerchords zou het zo maar kunnen hebben bestaan als revolutionair theater. Lijkt op het eerste gezicht simpel maar blijkt toch een veellagige film. Geschiedenis, mythologie, de buitenstaander, de rol van kunst in de samenleving en Tumblr gaat heel hard op de vermeende homo-erotische lading. Geweldige muziek, met je trommeltjes 'n biwa, ambient en een op typisch Japanse wijze perfect uitgevoerde pastiche van 'Bohemian Rhapsody' tijdens de climax. Blijkt tijdens de aftiteling dat Otomo Yoshihide de soundtrack heeft verzorgd. Respect.

Le diable probablement
Bresson vangt in 1977 de tijdsgeest zonder punk maar desalniettemin ultra-nihilistisch. Een groep jonge Parijzenaars zijn volstrekt gedesillusioneerd in politiek, geloof, burgerlijk bestaan, het bohemien bestaan. Ze roken niet eens! Heel vooruitstrevend drukt vooral de ecologische rampspoed op ze (en dan moest klimaatverandering nog mainstream gaan.) Er is nog wel seks maar dat is een soort achteloos tijdsverdrijf dat bij de meesten ook nog wel wat emoties oproept maar niet bij de stoïcijnse Charles (de lange, engelachtige Antoine Monnier, heel Bresson: nooit meer in een andere film geacteerd.) Die concentreert zich op de oude Camus-vraag: waarom er dan niet gewoon een einde aan maken? Mooie, landerige film, soms onhandig gefilmd en geacteerd maar het deprimerende gevoel wordt erg effectief overgebracht. Zoals ik op Letterboxd al mijmerde: wat als deze types opeens een Rohmer-film zouden binnenwandelen? Is gewoon hetzelfde kleine universum.

The Astrologer
The Astrologer
De ene is zo'n ego-project als The Room, geen touw aan vast te knopen. De ander een redelijke occult flick waar een veel gepraat wordt over de zodiacal potential maar toch nog meer sense maakt dan de eerste.

Anahit
Gnomes
Vreemde combi op een kortefilmscreen in Damsko. De eerste een arty dansfilm over misbruik, geïnspireerd op onder andere Giacinto Scelsi's compostie met diezelfde naam (de Armeense godin van kennis en water). De tweede is een hilarische horrorfilm met geweldige practical effects, gemaakt als teaser voor een full length waar al volop over gepraat wordt in LA.

Último deseo (The People Who Own the Dark)
Classic sleaze van Paul Naschy. Voor zover ik kan overzien wel een van z'n betere. Begint als een cult à la Eyes Wide Shut maar neemt dan een verrassende wending. Dus zo min mogelijk over lezen alvorens te kijken (wat sws een beetje mijn MO is, dus dat kwam goed uit).

Pearl
Deel van een trilogie met X en deze beviel me beter. Een rare sfeer door de (liedjesloze) Sound of Music vibes (die ik niet gezien heb) gemixt met het geweld.

砂の女 (Woman in the Dunes)
Excellent Japanse klassieker niet in het minst door de prachtige shots van zand en de soundtrack van Takemitsu.

Italo Disco Legacy
Money Shot: The Pornhub Story
Wist niet dat Nederland zo'n grote rol heeft gespeeld in de ontwikkeling van Italo Disco. Leerzaam dus, maar verder een doorsnee docu. De Pornhubdocu verdwaalt een beetje in wat ze nou eigenlijk willen vertellen. Belangrijkste is weer eens dat de sekswerkers nog de meest likeable characters zijn, die evengoed genaaid worden zonder consent, zoals ik HANG YOUTH vrijdag weer heb horen brullen.

Cocaine Bear
Leuker dan verwacht! Door Ice Cube's zoon een beetje Are We There Yet-energy maar door de geweldadige beer wel een stuk minder braaf.

Consecration
Prima reli-horror uit Engeland. Artwork doet wat denken aan die ene Poolse film op Second Run, maar dat niveau wordt niet gehaald.

Boston Strangler
Nog een middenmoter over hoe vrouwelijke reporters de Boston Stranglerzaak aanpakten. Beetje een zwak voor Carrie Coon sinds The Leftovers, maar steekt wat flets af tegen het vergelijkbare Zodiac.

One Touch of Venus
Het Oude Hollywood. Een etaleur kust onder invloed van een glas champagne het kersverse beeld dat zijn baas heeft aangeschaft...en Venus komt tot leven...en is Ava Gardner (wat een hals!) Prima uitgangspunt en super realistisch. Als de liefdesgodin heeft ze zin in allerlei leuks maar hij heeft al een verloofde. Kortom, misvattingen, oneliners (de stoere Eve Arden als je jaren '40 secretaresse heeft een heel arsenaal tot haar beschikking) en af en toe een aardig liedje (Kurt Weill!) Heel vermakelijk als je even zin hebt in iets onpretentieus en onder de 90 minuten. Het einde lijkt zelfs melancholisch...maar niet helemaal natuurlijk.

The Astrologer
The Astrologer

maar welke was nou The Astrologer, of heette ze allebei zo.

Het helen bestaan van een film die Cocaine Bear heet cracks me up.

(wat een hals!)

ha!

News from Home
'Blijf schrijven, je brieven doen me zó goed.' Akerman onder Amerikanen. Haar Europese thuis was ze zonder iets te zeggen ontvlucht. Toch bleef Chantal ook een oceaan verder onder de plak van haar moeder zitten. Vier decennia later zou de regisseuse zelfmoord plegen, kort na het overlijden van haar ma. Het geeft deze museumfilm een freudiaanse laag. We kijken met Chantal mee naar het viezige en army New York van de seventies. De geweldige graffititreinen, de gigantische gebouwen, de reflecties in de ramen. En als je lang genoeg kijkt zie je jezelf, natuurlijk. Het repetitieve van de condition humaine. Niks verandert. 'We zitten allemaal maar te wachten.'

Vanzelfsprekend eindigt alles in een superlang shot met een hoofdrol voor de Twin Towers, je weet toch?

OMC over News from Home (voor de meelezers). Inderdaad. Bijna eng. Omhult door wolken. Later zouden ze instorten als moeder & dochter.

En als je lang genoeg kijkt zie je jezelf, natuurlijk.

Prachtig en hoe waar.

Op een gegeven moment zag ik iemand zitten in een metrotrein-glas, en ik seconde dacht ik werkelijk dat het ikzelf was voor mijn laptopscherm (dat soms wel eens spiegelt, maar nu niet).

Doodsaaie en tegelijkertijd zeer boeiende film dus.

maar welke was nou The Astrologer, of heette ze allebei zo.

De serieuze heet The Astrologer en die ene die zich net iets té serieus neemt The Astrologer. 😅

ha, geniaal.

武林聖火令
Nog meer geflipte Shaw Bros begin jaren '80 hoe-gek-kunnen-we-het-maken wuxia onder regie van Tony Lou Chun-Ku (zie Bastard Swordsman). Die gast hield er wel het tempo in, qua frequentie van films en in de films zelf. Holy Flame of the Martial Worlds is ook weer 85 minuten die volgestopt worden met bizarre shit: overdonderend spookgelach, slangengif die je vinger superkrachten geven, lichtgevende geesten van gasten die net zijn opgelost in een tovermeertje en flink lastig doen, zeven verschillende scholen die een krachtige spreuk najagen, oh ja en die Engelssprekende levende dode die heel goed kan vechten. Wraakplot, campy special effects erbij, kortom ik was verzadigd als na een copieuze Kantonese maaltijd.

Baxter, Vera Baxter
Vera mijmert in een design villa met al dan niet bestaande dames over the rut she's in, afgewisseld met prachtige vista's van de omgeving (of, diverse omgevingen) die visioenen van vrijheid vormen. Altijd gaat de exotische tune op de quena (een fluit), die uit een huis van buren zou komen, al die tijd dóór. Moet zeggen dat het daardoor, samen met de softspoken gesprekken en het gemijmer, een hypnotiserend effect heeft en ik allebei de kijkbeurten wel eens wegsukkelde, dus ms toch nóg eens proberen.

James Baldwin: The Price of the Ticket
Fraaie docu over fraaie man. Je ziet 'em bozer worden maar weinigen wisten hun boosheid zo meticuleus en trefzeker te verwoorden als Baldwin (toon, my ass), het teken dat hij toch bleef hopen.

Three Thousand Years of Longing
Alleraardigst sprookje, beetje cheesy (beetje oriëntalistisch) maar dat wordt goedgemaakt door Tilda en Idris.

Wu-Tang: An American Saga
In principe een bio-pic maar soms wordt aan een “iconische” release een Atlanta-achtige, bijna Afro-Surrealistische, sidestep gemaakt meestal in de vorm van een genre-film (gangsterfilm voor Cuban Linx, wuxia voor Liquid Swords). Al met al een onderhoudende serie, zeker voor een Wu-Tangliefhebber.

zeven verschillende scholen

gheh, wat was er mis met gewoon 2 Tony :P

Baxter, Vera Baxter

klonk als een film van Peter Strickland!

L'immensità
'Mama, sla me.' Het is moeilijk én begrijpelijk om een tomboy te willen zijn in het Italië van de jaren zeventig. Als vrouw mag je niet spelen, niet anders zijn, en als je dat wel doet verklaren ze (de mannen!) je voor gek. L'immensità brengt op een knappe, vloeiende manier de worsteling van moeder en dochter bij elkaar. De jongste een broeierig kind met grote zigeunerogen, haar moeder (Penelope Cruz) een bloedmooie vrouw, ongelukkig op haar eigen manier met dominante pa. De twee vinden escapistisch soelaas in de Italiaanse schlagerdiscomuziek. Voor zolang het gaat. Om zachtjes van in een hoekje te gaan huilen (of schijten). 'Kijk me niet zo aan, niet zo, niet zo.'

Prénom Carmen
Jaren '80 Godard op Netflix, daar kan ik geen nee tegen zeggen. Hij speelt zichzelf als geflipte regisseur en doet dat nog goed ook. Is ook wel meteen het leukste van de film. Stemmig gefilmd met een paar gedenkwaardig shots maar helaas is het verhaal vervelend verteld terwijl het toch echt wel potentieel heeft (terroristische cel wil een bank overvallen en gebruikt het strandhuis van een aan lager wal geraakte regisseur als uitvalbasis.) Begint voortvarend maar verzandt in absurdistisch geneuzel, terwijl Godard af en toe nog een leuke oneliner plaatst. Heel arthousey ook, met het strijkkwartet in beeld (dat dan weer wel), een Tom Waits-liedje en de imposante bos schaamhaar van Detmers. Die komt heel aardig mee met haar oer-Hollandse wangen. Ze moest Adjani vervangen maar ze geeft er haar eigen melancholische draai aan die misschien wel beter past.

侍
Je jaren '60 zwart/wit samoerai-deconstructie. Het is 1860 en Japan lijkt nog gewoon in de middeleeuwen te leven, ze keren in die films toch altijd terug naar dat moment dat de moderniteit op de deur klopt (een baby in de film zou makkelijk de Tweede Wereldoorlog kunnen meemaken.) Een bende samoerai onder leiding van Yūnosuke Itō met zijn prachtig gemene kop wil de shogun uit de weg ruimen om hun eigen guy op die plek te zetten. Hun plan mislukt in eerste instantie en dus is er een verrader. Een van de verdachte is de rauwe Toshiro Mifune die zich net bij de groep heeft aangesloten. Ooit een veelbelovende samoerai maar nu alleen geobsedeerd met een positie vergaren met daarbij behorende pegels (in tegenstelling tot zijn "marxistische" kompaan.) Met veel flashbacks wordt zijn verhaal verteld en aankomende tragedie voorbereidt. Samurai Assassin is vanzelfsprekend mooi gefilmd (met spaarzame gevechten in de sneeuw en regen) maar tegen het einde werd het wel heel erg aan elkaar geregen met toevalligheden en domme beslissingen, niet geheel toevallig in de voetstappen van Oedipus.

ゼブラーマン
Weer eens in de oudste laag van de kijklijst gekeken en daar was Zebraman van Miike, ook alweer bijna 20 jaar oud. Had ik destijds moeten kijken want toen was het idee van een superheld deconstructie nog origineel (ik heb even gespiekt maar de Marvel-hausse was toen al ingezet maar nog niet het entertainmentcomplex wat het nu is.) De eerste helft is nog een interessante film over, theater, nostalgie en de man die naar macht zoekt, pre-YouTube op vage sites naar oude filmpjes van brakke cultseries kijken. Maar dan zijn er echte aliens en wordt het in een te lange film toch vrij bespottelijk.

Hij speelt zichzelf als geflipte regisseur en doet dat nog goed ook.

JL toch! Zowaar nog geen Tom Waits-cameo.

ze keren in die films toch altijd terug naar dat moment dat de moderniteit op de deur klopt

Eastern! (Dit zijn eigenlijk de beste stukjes/filmblurbs, geen noodzaak voor mij om ze te kijken (zowel Godard als 侍) maar wel de fun van een beeldende beschrijving.

The Souvenir Part II
'Sounds fairly typical for an art school.' Op het moment dat regisseur Joanna Hogg full on Fassbinder gaat en haar hoofdpersonage door verschillende filmpastiches laat dwalen, wordt het definitief duidelijk: dit had een fraaie mini-serie moeten zijn. The Singing Director. Vijf afleveringen van vijftig minuten reminiscen over vroegere tijden aan de filmschool. De vriend met een overdosis, de onvermijdelijke en onvermoeibare poging autobiografie tot kunst te verheffen. En de les die men leert, alle waarheid is onrealistischer dan fictie. Kunst is lijden én aanstellerij. 'Cut!'

静かな雨
Ja hoor, daar is er weer zo'n typisch zachtaardige liefdesfilm. It Stopped Raining (ik heb ook Silent Rain als titel voorbij zien komen) is weer van een regisseur, Ryutaro Nakagawa, waar ik tot nu toe niets van had gezien. De met zijn linkerbeen slepende Yukisuke heeft een prettige baan bij de universiteit met een sympathieke prof en kawai collega. Op een dag bestelt hij een taiyaki (ziet er inderdaad heerlijk uit) die de vriendelijke Koyomi bakt. Er ontstaat een vriendschap/ontluikende vriendschap en dan raakt Koyomi door een ongeluk haar kortetermijngeheugen kwijt. Hoe verder? Op zijn Japans kalm, in wazig licht met spacey piano en synthklanken, mooi gefilmd en laat zoveel onuitgesproken. Heerlijk.

Saules aveugles, femme endormie
In de bioscoop als Blind Willow, Sleeping Woman. Murakami Europees geanimeerd, toch maar geprobeerd. De verhalen die door elkaar lopen beginnen intrigerend met een zekere magisch realistische touch. Maar uiteindelijk heeft hij het toch weer net niet ("de vrouwen van Murakami" is een veelgehoorde verzuchting en hier ook wel echt van toepassing). Eerlijk is eerlijk, het kijkt lekker weg, een pratende kikker hier, een verloren gewaande kat daar, heel moeilijk wordt het nooit. Alles in een wat arty Europese stijl. De purist die ik toch ben vond het alleen jammer dat hij niet in het Japans is gesproken, dat maakt toch echt veel verschil.

地獄門
Heel anders dan de titel Gate of Hell doet vermoeden. Middeleeuwse moraalvertelling over een te ver doorgevoerde obsessie. Er is weer gedoe tussen facties en de keizer moet met een list gered worden. De samoerai Morito helpt een andere vrijwilligster, de mooie Kesa verkleed als de keizerin, in een afleidingsmanoeuvre de stad ontsnappen. Prima actie. De stad wordt terugveroverd en zoals alle dappere strijders mag Morito om een gunst vragen. Onder hoongelach vraagt hij of de baas wil bemiddelen voor een huwelijk met Kesa. Een probleem: Kesa is al getrouwd. En toch kan Morito het niet loslaten. Echt subliem gefilmd met Eastman Color, een van de mooiste kleurenfilms die ik ken. Het verhaal is intrigerend, al had die Morito vrij snel zijn verlies moeten nemen en de twist zag ik redelijk snel aankomen.

Liebe ist kälter als der Tod
Het debuut van Fassbinder uit 1969. Nog heel erg in de traditie van de nouvelle vague met vage gangsters en een leuke vrouw. Ulli Lommel transformeert langzaam in Jean-Pierre Melville en er is een personage dat Erika Rohmer heet. Hoe dan ook zie je toch meteen de Fassbinder touch met die typische uitbarstingen van geweld. Het verhaal is nog niet helemaal strak maar er zijn genoeg mooie momenten, zoals een lange nutteloze wandeling. Opvallend goed gefilmd ook meteen, waarschijnlijk op een minimaal budget gefilmd maar gewoon heel scherp en met elegante camerabewegingen. Ook vanaf dag 1 veel basisspelers als Schaake, Schygulla en Raben.

April Fool’s Day
Een slasher rondom 1 april, dat is eigenlijk al een spoiler. Het is wat vergezocht allemaal.

Hellh le
Na de aanslagen in Brussel zoeken drie mensen hun weg, te formulaïsch en kil om echt te boeien, maar mooi gefilmd.

La furia del Hombre Lobo
Paul Naschy heeft veel weerwolvenfilms gemaakt en speelde deze dan ook meestal zelf. De boog staat niet altijd gespannen en dit is geen hoogtepunt in zijn filmografie. Beetje saai.

سايرنز (Sirens)
Twee jonge meiden in Libanon spelen in een metalband. Alsof dat nog niet genoeg een uitdaging is zijn ze ook nog eens lesbisch, maar geen stel. Mashrou’ Leila, met hun gay frontman, gaf ondanks de pijp aan maarten, moe van de strijd. Maar goed, de balans slaat door naar van rockumentary naar documentary met een belangrijke rol voor de explosie van een paar jaar geleden.

Swallowed Souls: The Making of Evil Dead II
Een van de beste zombiefilms ever natuurlijk en ook succesvol in het combineren van humor met gnarly sh**. Het plezier en de dedication van het maken komt goed naar voren uit deze docu. Benieuwd naar Evil Dead Rise!

Kill Her Goats
Gekunsteld plot voor een film die eigenlijk vooral op boobies focust.

Scènes met mijn vader
Biserka Šuran gaat met haar Kroatische vader op een symbolische roadtrip en leert over haar relatie met haar vader, zijn geboorteland en de vlucht. Mooie gesprekken.

The Scrotum
Verwachtingen zijn natuurlijk laag voor een film met een titel als dit. De pompeuze gore + klassieke muziek is wat te pretentieus, maar goed voor een milde glimlach af en toe.

Tras el cristal (In a Glass Cage)
De verwachtingen waren hier dat het een pijnlijke zit zou worden en dat viel me eigenlijk een beetje mee. Het is intens maar it serves a purpose. Het verhaal is nog relatief eenvoudig maar het is prachtig, grimmig natuurlijk, vormgegeven. Een ervaring.

すずめの戸締まり
Makoto Shinkai is terug, nog grootser, nog ambitieuzer. In Suzume krijgt een fietsrit naar school een radicale wending wanneer de titelfiguur een knappe jongeman volgt die naar ruïnes in de buurt vraagt. Laten we zeggen dat een deur heel veel in gang zet. Het verhaal is te bizar om na te vertellen maar laten we zeggen dat Shinkai in moordend tempo een mythologische verbinding legt met de Japanse natuurrampen en dat op emotionele wijze weet te verbinden aan de aardbeving van 2011. En toch veel absurdistische humor. Dat doet hij toch knap, naast de oogverblindende animatie die we nu alweer normaal vinden. Het beweegt allemaal onvermijdelijk naar de gebruikelijke Shinkai explosie van feels, gegil en muziek wat me op mijn oude dag toch altijd wat murw slaat. Hoe dan ook, 'wat uh taaim toe bie elaif' dat dit gewoon in de bioscoop draait.

Op een dag bestelt hij een taiyaki

alweer met die rode bonen pasta!

Kun je mij Gates of Hell bezorgen? Want samoerai in kleur wil ik zien.

Een slasher rondom 1 april, dat is eigenlijk al een spoiler.

allemaal moorden met losse veters! (of kikkers)

A former nazi child-killer is confined in an iron lung inside an old mansion after a suicide attempt.

haha, lekker dan. :-)

Joyland
'Je zou ze moeten delen, al je hartsgeheimen.' Repressie en regressie bemoeilijken de liefde in Lahore. Het zwarte schaap van de familie moet een zwarte geit slachten, en zelfs dat lukt hem niet. Geen echte man! In het 'samengestelde gezin' van de armen (iedereen woont met partner en kids nog thuis) lukt het de man iets van zichzelf te vinden in een hete disco. Daar danst mevrouw Biba, een ladyboy. Samen maken ze heerlijke Asian scooterrides. Heel knap krijgen alle gezinsleden van het scenario precies genoeg aandacht. De hitte (ook buiten!) komt onvermijdelijk tot een tragisch kookpunt. De beste film met een transthema sinds Laurence Anyways. 'Wij getuigen.'

Détective
Ik dacht altijd dat dit Godards mainstreamfilm zou zijn. Maar met de aanwezigheid van Johnny Hallyday zet die dekselse Jean-Luc je toch weer op het verkeerde spoor. Een hotelfilm met iets van een moord, een aankomende bokswedstrijd, een oude maffiabaas, een piloot en zijn melancholische vrouw die zijn schuld wil innen, wellicht twee incapabele detectives, videosurveillance, topless Emmanuelle Seigner (17) met wier borsten een bokser heel zachtjes spart en een jonge Julie Delpy die echt een mega-Toblerone uit een kast trekt. Dat alles in een volstrekt absurdistisch verhaal waar geen touw aan vast te knopen is. Niet goed, maar een tijdlang vermakelijk en goed gefilmd vanzelfsprekend. Nog twee weken op Netflix te zien.

Conte de printemps
Alweer mijn laatste seizoensfilm van Rohmer. Speciaal bewaard voor de lente. Gewoon weer het bekende recept. Een plotse vriendschap op een feestje tussen de lerares philo Jeanne (een Sadieresque Anne Teyssèdre, maar vier films weer) en de jonge pianiste Natascha. Voordat je het weet babbelen ze over van alles en logeert Jeanne bij Natascha. Zoals wel vaker bij Rohmer flinke vrouwenliefde vibes die hij dan niet uitspeelt. Want Natascha begint te schemen (duh): ze haat de jonge vriendin van haar vader en lijkt Jeanne als vervangster te willen manoeuvreren. Of toch niet? En wie wil er eigenlijk mee in dat plan? Heerlijk bourgeois allemaal weer met prachtige Parijse appartementen en buitenhuisjes. Overal liggen boeken, maar normaal snijgerei voelt men zich weer te goed voor. Natuurlijk hebben we het tijdens het avondeten over Kant. Te dolletjes allemaal, mooi geschoten en prachtig hoe men maar blijft praten en praten tot een ambivalent happy end.

Satansbraten
Dat Artaud-citaat aan het begin en eind was geen grap. Als theaterman in de jaren zestig ging Fassbinder ongetwijfeld hard op Artaud/Ionescu/Living Theater en dit is zijn compromisloze filminterpretatie. Ik vermoed dat dit soort dingen in het Frans heel goed werken maar hier krijgt het al snel een heel sterk Loenatik-gehalte. Ook op genadeloos tempo en dat 113 minuten lang. Ik laat me niet klein krijgen en heb het braaf uitgezeten maar het is niet mijn ding. Desondanks zijn als grappen over fascisme hilarisch over te top en er is gortdroog personage dat steeds geen probleem heeft dat zijn vrouw seks met anderen heeft. Achteraf kun je misschien ook allemaal fragmenten oprapen en verder in rust over nadenken die interessant zijn (vooral over de maatschappelijke rol van de artiest.)

Enys Men
Mysterieuze, dromerige, gruizige film over een vrouw op een eiland, met haar demonen. Niet echt in woorden samen te vatten al gaat het ongetwijfeld over een trauma. Fascinerend, doet wat aan Strickland denken maar is een minder opzichtige stijloefening. Maar issa vibe, zonder meer.

I Am A Sex Addict
Dit is dan weer behoorlijk down to earth, waarbij de regisseur een boekje opendoet over zijn obsessie met prostituees. Z’n openheid hierover veroorzaakt vooral problemen met de vrouwen in zijn leven. In het spelen met de realiteit herken je Kiarostamy en Makhmalbaf, regisseurs uit het land van herkomst van de regisseur. In de visioenen van z’n eerste vrouw herken je Maya Deren.

A Thousand and One
Drama waarin het beeld New York heel mooi vat maar het verhaal een lelijke kant van die stad blootlegt. Uitstekend acteerwerk van onder andere R'n'B-diva Teyana Taylor laat je goed meevoelen.

Beef
We cirkelen de hele serie om twee aartsvijanden heen met een bijna surreële finale. Daarbij ook regelmatig grappig.

Triangle
Lekkere mindfuck deze. Een van m’n contacten klaagt over onlogische dingen maar snap niet helemaal hoe je hierin logica kan zoeken. Evengoed denk ik dat, de Griekse mythologie volgende, stiekem over de “sisyfusarbeid” van een ouder met een autistisch kind gaat. Maar dan als een horrorfilm. Realiseerde me dat er eigenlijk opvallend weinig films zijn met een Bermudadriehoekthema, ik kan er iig zo 123 geen bedenken.

Overal liggen boeken, maar normaal snijgerei voelt men zich weer te goed voor

haha :D

I Am A Sex Addict

wow, leuke zelfspot in de trailer alvast.

En voor mij een bruggetje naar:

Red Rocket
'Don't pretend you're brushing your teeth!' Wanneer Sean Baker deze film Texas City had genoemd, was ie op weg voor zijn eigen 50 States Project. Misschien kwam hij nog een eindje verder dan Sufjan Stevens ook, want voor een film is locatie eigenlijk al genoeg. Het oliedorp Texas City vormt hier – met de boortorens – de backdrop. Een uitgerangeerde porno-acteur keert terug naar af, zonder zijn oude gewoonten te verliezen. Het leidt tot pijnlijke grappen. ('Let's just say you're blessed'). Lichte kleuren, zware levens. De leegte van de Amerikaanse donut wordt flink gevuld. 'August is on Mikey, motherfuckers'

Evil Dead Rise
Weinig subtiel uiteraard, om niet te zeggen totaal over the top. Op het boek en het verschijnsel deadites wordt er niet teveel terug gegrepen, dus geen cabin in the woods en lekker “woke” tussen de emmers bloed door and I ain’t mad about it. The hoog in de energie om veel na te denken of je te vervelen.

Spinning Gold
Biografie over de oprichter van het Casablanca-label, gemaakt door de zoon van. Vooral in de cheesy finale blijkt dat een slecht idee al is de hele film niet zo best. Hysterisch-liberale American Dream-boodschap, zeer cringy imitatie van cringy band Kiss (Sterrenplaybackshow vibes), vrouwen zijn decoratie, de icky vorm van hoofdpersoon als voice-over en sprekend tot de camera… nope!

Op het boek en het verschijnsel deadites

Ennio
Scelsi: The First Motion of the Immovable
Let’s hear it for another great Italian! Dat Morricone veel heeft betekend voor de filmmuziek weet iedereen wel, maar dat hij het hele idee van „arrangement” op z’n kop heeft gezet was ik me nog niet zo van bewust. Tweeëneenhalf uur is een hele zit maar met een discografie („vergeet de film, denk aan het album”, vertrouwde hij Zorn ooit toe) niet te veel en dus zeker de moeite. Giacinto Scelsi was een stuk minimaler en de docu een stuk kunstzinniger, met wat open eindjes (zoals de plagiaatclaim). Mysterieuze muziek en het blijft een mysterieuze man.

Ennio is nu gewoon te streamen via NPOStart, wel zo gaaf. Aan het eind komt Mike Patton nog even langs, maar Zorn helaas niet. Was wel logisch geweest aangezien Morricone-vertolkers Pat Metheny en Enrico Pieranunzi ook voorbijkomen. Het best zijn de fragmenten waarin Morricone zelf commentaar geeft op zijn werk, en dat is gelukkig het grootste deel van de docu. Mooi ook is de aandacht voor zijn "serieuze" werk naast zijn filmmuziek. Die Scelsi-docu staat nu te huur op Vimeo.

Bruno Nicolai, die was zo'n beetje Morricone's hidden twin brother naar mijn idee maar ik had achteraf zoiets van: is ie uberhaupt genoemd? Moet eigenlijk nog eens kijken om die reden…

Die soundtrack van I pugni in tasca, de eerste waar hij nieuwe paden bewandelde, is geweldig.

Martha
Ze hebben zowaar Fassbinder op Netflix. Deze zat ik redelijk tegenaan te hikken want de synopsis beloofde een tranendal. Wordt het ook. Martha is een wat eigenzinnige vrouw, elegant maar onder de plak van haar dominante ouders. Op vakantie in Rome krijgt haar vader een hartaanval en je merkt meteen dat ze er ietwat merkwaardig op reageert. Daar ontmoet ze ook voor het eerst de propere Duitser Helmut waar ze uiteindelijk mee trouwt. Maar het is van de regen in de drup want meneer blijkt een soms subtiele sadist. De film ziet er weer schitterend uit met uitzonderlijke kleuren en hele knappe camerabewegingen maar het was mij teveel een idee-film waarvan je de point al snel begrijpt: het slachtoffer dat zich nooit kan bevrijden en daar onderliggend toch een metafoor van het huwelijk als patriarchale gevangenis. Fassbinder spelt het dit keer niet uit maar dat hoeft ook niet: fascisme sluimert gestaag door in Duitsland, Helmut zie je gewoon zichzelf als SS'er uitleven als hij de kans zou hebben. Een intrigerende film maar zeer onplezierig.

Nog eens opzoeken zometeen waar dat Casablanca label dan (nog meer) bekend van was.

Le Diable Problement
'Je proclaime la destruction!' Franse nadenkfilm in optima forma. Noem het de Club van Rohmer. Ook Robert Bresson maakt zich druk om het milieu, we krijgen schokkende beelden voorgeschoteld. Het zijn de vieze jaren zeventig, toen de vissen dood aan de oppervlaktewateren dreven en de revolutie dreigde. (F.R.A.P staat er op de Parijse muren). Een Nick Drake-achtige melancholicus 'beleeft' de uitzichtloosheid van het bestaan op zijn Cobains. Als hoofdpersonage dwaalt de engel door de hel in een hopeloze zingevingszoektocht. Kleine zinloze daden van rebellie helpen niet meer. Vervreemding en individualisme botsen. Soms sardonisch grappig, vaker nog desolaat. Misschien wel Bressons beste, óók dankzij Kodak Eastman. 'Il faut marcher, marcher.'

Dalva
'Action ou verité?' Weer klein leren worden. Voor die moeilijke taak staat Dalva, een kindvrouwtje, dat jarenlang daddy's little woman is geweest, totdat ze hém in de gevangenis gooiden en haar het huis uit plaatsten. Dalva beland tot haar grote pseudovolwassen onbegrip in een jeugdinstelling. Een plek waar je heel wat opsteekt (letterlijk en figuurlijk). Het Stockholm Syndroom verandert gaandeweg in een streetwise superpower. Soms al te concreet, het scenario houdt zich heel erg aan de show don't tell-theorie, waardoor bijna elke handeling iets symbolisch krijgt. Gelukkig worden de groep verschoppelingen én hun begeleiders goed getroffen. Wat een plek, wat een situaties. Hard moeten zijn om de zachtheid terug te vinden. 'Personne peux comprendre.'

Nog eens opzoeken zometeen waar dat Casablanca label dan (nog meer) bekend van was.

Donna Summer, Parliament, Cameo, Village People…

toe maar! dan is de docu sowieso terecht :P