Filmforum

Op een gegeven moment zag ik iemand zitten in een metrotrein-glas, en ik seconde dacht ik werkelijk dat het ikzelf was voor mijn laptopscherm (dat soms wel eens spiegelt, maar nu niet).

Doodsaaie en tegelijkertijd zeer boeiende film dus.

maar welke was nou The Astrologer, of heette ze allebei zo.

De serieuze heet The Astrologer en die ene die zich net iets té serieus neemt The Astrologer. 😅

ha, geniaal.

武林聖火令
Nog meer geflipte Shaw Bros begin jaren '80 hoe-gek-kunnen-we-het-maken wuxia onder regie van Tony Lou Chun-Ku (zie Bastard Swordsman). Die gast hield er wel het tempo in, qua frequentie van films en in de films zelf. Holy Flame of the Martial Worlds is ook weer 85 minuten die volgestopt worden met bizarre shit: overdonderend spookgelach, slangengif die je vinger superkrachten geven, lichtgevende geesten van gasten die net zijn opgelost in een tovermeertje en flink lastig doen, zeven verschillende scholen die een krachtige spreuk najagen, oh ja en die Engelssprekende levende dode die heel goed kan vechten. Wraakplot, campy special effects erbij, kortom ik was verzadigd als na een copieuze Kantonese maaltijd.

Baxter, Vera Baxter
Vera mijmert in een design villa met al dan niet bestaande dames over the rut she's in, afgewisseld met prachtige vista's van de omgeving (of, diverse omgevingen) die visioenen van vrijheid vormen. Altijd gaat de exotische tune op de quena (een fluit), die uit een huis van buren zou komen, al die tijd dóór. Moet zeggen dat het daardoor, samen met de softspoken gesprekken en het gemijmer, een hypnotiserend effect heeft en ik allebei de kijkbeurten wel eens wegsukkelde, dus ms toch nóg eens proberen.

James Baldwin: The Price of the Ticket
Fraaie docu over fraaie man. Je ziet 'em bozer worden maar weinigen wisten hun boosheid zo meticuleus en trefzeker te verwoorden als Baldwin (toon, my ass), het teken dat hij toch bleef hopen.

Three Thousand Years of Longing
Alleraardigst sprookje, beetje cheesy (beetje oriëntalistisch) maar dat wordt goedgemaakt door Tilda en Idris.

Wu-Tang: An American Saga
In principe een bio-pic maar soms wordt aan een “iconische” release een Atlanta-achtige, bijna Afro-Surrealistische, sidestep gemaakt meestal in de vorm van een genre-film (gangsterfilm voor Cuban Linx, wuxia voor Liquid Swords). Al met al een onderhoudende serie, zeker voor een Wu-Tangliefhebber.

zeven verschillende scholen

gheh, wat was er mis met gewoon 2 Tony :P

Baxter, Vera Baxter

klonk als een film van Peter Strickland!

L'immensità
'Mama, sla me.' Het is moeilijk én begrijpelijk om een tomboy te willen zijn in het Italië van de jaren zeventig. Als vrouw mag je niet spelen, niet anders zijn, en als je dat wel doet verklaren ze (de mannen!) je voor gek. L'immensità brengt op een knappe, vloeiende manier de worsteling van moeder en dochter bij elkaar. De jongste een broeierig kind met grote zigeunerogen, haar moeder (Penelope Cruz) een bloedmooie vrouw, ongelukkig op haar eigen manier met dominante pa. De twee vinden escapistisch soelaas in de Italiaanse schlagerdiscomuziek. Voor zolang het gaat. Om zachtjes van in een hoekje te gaan huilen (of schijten). 'Kijk me niet zo aan, niet zo, niet zo.'

Prénom Carmen
Jaren '80 Godard op Netflix, daar kan ik geen nee tegen zeggen. Hij speelt zichzelf als geflipte regisseur en doet dat nog goed ook. Is ook wel meteen het leukste van de film. Stemmig gefilmd met een paar gedenkwaardig shots maar helaas is het verhaal vervelend verteld terwijl het toch echt wel potentieel heeft (terroristische cel wil een bank overvallen en gebruikt het strandhuis van een aan lager wal geraakte regisseur als uitvalbasis.) Begint voortvarend maar verzandt in absurdistisch geneuzel, terwijl Godard af en toe nog een leuke oneliner plaatst. Heel arthousey ook, met het strijkkwartet in beeld (dat dan weer wel), een Tom Waits-liedje en de imposante bos schaamhaar van Detmers. Die komt heel aardig mee met haar oer-Hollandse wangen. Ze moest Adjani vervangen maar ze geeft er haar eigen melancholische draai aan die misschien wel beter past.

侍
Je jaren '60 zwart/wit samoerai-deconstructie. Het is 1860 en Japan lijkt nog gewoon in de middeleeuwen te leven, ze keren in die films toch altijd terug naar dat moment dat de moderniteit op de deur klopt (een baby in de film zou makkelijk de Tweede Wereldoorlog kunnen meemaken.) Een bende samoerai onder leiding van Yūnosuke Itō met zijn prachtig gemene kop wil de shogun uit de weg ruimen om hun eigen guy op die plek te zetten. Hun plan mislukt in eerste instantie en dus is er een verrader. Een van de verdachte is de rauwe Toshiro Mifune die zich net bij de groep heeft aangesloten. Ooit een veelbelovende samoerai maar nu alleen geobsedeerd met een positie vergaren met daarbij behorende pegels (in tegenstelling tot zijn "marxistische" kompaan.) Met veel flashbacks wordt zijn verhaal verteld en aankomende tragedie voorbereidt. Samurai Assassin is vanzelfsprekend mooi gefilmd (met spaarzame gevechten in de sneeuw en regen) maar tegen het einde werd het wel heel erg aan elkaar geregen met toevalligheden en domme beslissingen, niet geheel toevallig in de voetstappen van Oedipus.

ゼブラーマン
Weer eens in de oudste laag van de kijklijst gekeken en daar was Zebraman van Miike, ook alweer bijna 20 jaar oud. Had ik destijds moeten kijken want toen was het idee van een superheld deconstructie nog origineel (ik heb even gespiekt maar de Marvel-hausse was toen al ingezet maar nog niet het entertainmentcomplex wat het nu is.) De eerste helft is nog een interessante film over, theater, nostalgie en de man die naar macht zoekt, pre-YouTube op vage sites naar oude filmpjes van brakke cultseries kijken. Maar dan zijn er echte aliens en wordt het in een te lange film toch vrij bespottelijk.

Hij speelt zichzelf als geflipte regisseur en doet dat nog goed ook.

JL toch! Zowaar nog geen Tom Waits-cameo.

ze keren in die films toch altijd terug naar dat moment dat de moderniteit op de deur klopt

Eastern! (Dit zijn eigenlijk de beste stukjes/filmblurbs, geen noodzaak voor mij om ze te kijken (zowel Godard als 侍) maar wel de fun van een beeldende beschrijving.

The Souvenir Part II
'Sounds fairly typical for an art school.' Op het moment dat regisseur Joanna Hogg full on Fassbinder gaat en haar hoofdpersonage door verschillende filmpastiches laat dwalen, wordt het definitief duidelijk: dit had een fraaie mini-serie moeten zijn. The Singing Director. Vijf afleveringen van vijftig minuten reminiscen over vroegere tijden aan de filmschool. De vriend met een overdosis, de onvermijdelijke en onvermoeibare poging autobiografie tot kunst te verheffen. En de les die men leert, alle waarheid is onrealistischer dan fictie. Kunst is lijden én aanstellerij. 'Cut!'

静かな雨
Ja hoor, daar is er weer zo'n typisch zachtaardige liefdesfilm. It Stopped Raining (ik heb ook Silent Rain als titel voorbij zien komen) is weer van een regisseur, Ryutaro Nakagawa, waar ik tot nu toe niets van had gezien. De met zijn linkerbeen slepende Yukisuke heeft een prettige baan bij de universiteit met een sympathieke prof en kawai collega. Op een dag bestelt hij een taiyaki (ziet er inderdaad heerlijk uit) die de vriendelijke Koyomi bakt. Er ontstaat een vriendschap/ontluikende vriendschap en dan raakt Koyomi door een ongeluk haar kortetermijngeheugen kwijt. Hoe verder? Op zijn Japans kalm, in wazig licht met spacey piano en synthklanken, mooi gefilmd en laat zoveel onuitgesproken. Heerlijk.

Saules aveugles, femme endormie
In de bioscoop als Blind Willow, Sleeping Woman. Murakami Europees geanimeerd, toch maar geprobeerd. De verhalen die door elkaar lopen beginnen intrigerend met een zekere magisch realistische touch. Maar uiteindelijk heeft hij het toch weer net niet ("de vrouwen van Murakami" is een veelgehoorde verzuchting en hier ook wel echt van toepassing). Eerlijk is eerlijk, het kijkt lekker weg, een pratende kikker hier, een verloren gewaande kat daar, heel moeilijk wordt het nooit. Alles in een wat arty Europese stijl. De purist die ik toch ben vond het alleen jammer dat hij niet in het Japans is gesproken, dat maakt toch echt veel verschil.

地獄門
Heel anders dan de titel Gate of Hell doet vermoeden. Middeleeuwse moraalvertelling over een te ver doorgevoerde obsessie. Er is weer gedoe tussen facties en de keizer moet met een list gered worden. De samoerai Morito helpt een andere vrijwilligster, de mooie Kesa verkleed als de keizerin, in een afleidingsmanoeuvre de stad ontsnappen. Prima actie. De stad wordt terugveroverd en zoals alle dappere strijders mag Morito om een gunst vragen. Onder hoongelach vraagt hij of de baas wil bemiddelen voor een huwelijk met Kesa. Een probleem: Kesa is al getrouwd. En toch kan Morito het niet loslaten. Echt subliem gefilmd met Eastman Color, een van de mooiste kleurenfilms die ik ken. Het verhaal is intrigerend, al had die Morito vrij snel zijn verlies moeten nemen en de twist zag ik redelijk snel aankomen.

Liebe ist kälter als der Tod
Het debuut van Fassbinder uit 1969. Nog heel erg in de traditie van de nouvelle vague met vage gangsters en een leuke vrouw. Ulli Lommel transformeert langzaam in Jean-Pierre Melville en er is een personage dat Erika Rohmer heet. Hoe dan ook zie je toch meteen de Fassbinder touch met die typische uitbarstingen van geweld. Het verhaal is nog niet helemaal strak maar er zijn genoeg mooie momenten, zoals een lange nutteloze wandeling. Opvallend goed gefilmd ook meteen, waarschijnlijk op een minimaal budget gefilmd maar gewoon heel scherp en met elegante camerabewegingen. Ook vanaf dag 1 veel basisspelers als Schaake, Schygulla en Raben.

April Fool’s Day
Een slasher rondom 1 april, dat is eigenlijk al een spoiler. Het is wat vergezocht allemaal.

Hellh le
Na de aanslagen in Brussel zoeken drie mensen hun weg, te formulaïsch en kil om echt te boeien, maar mooi gefilmd.

La furia del Hombre Lobo
Paul Naschy heeft veel weerwolvenfilms gemaakt en speelde deze dan ook meestal zelf. De boog staat niet altijd gespannen en dit is geen hoogtepunt in zijn filmografie. Beetje saai.

سايرنز (Sirens)
Twee jonge meiden in Libanon spelen in een metalband. Alsof dat nog niet genoeg een uitdaging is zijn ze ook nog eens lesbisch, maar geen stel. Mashrou’ Leila, met hun gay frontman, gaf ondanks de pijp aan maarten, moe van de strijd. Maar goed, de balans slaat door naar van rockumentary naar documentary met een belangrijke rol voor de explosie van een paar jaar geleden.

Swallowed Souls: The Making of Evil Dead II
Een van de beste zombiefilms ever natuurlijk en ook succesvol in het combineren van humor met gnarly sh**. Het plezier en de dedication van het maken komt goed naar voren uit deze docu. Benieuwd naar Evil Dead Rise!

Kill Her Goats
Gekunsteld plot voor een film die eigenlijk vooral op boobies focust.

Scènes met mijn vader
Biserka Šuran gaat met haar Kroatische vader op een symbolische roadtrip en leert over haar relatie met haar vader, zijn geboorteland en de vlucht. Mooie gesprekken.

The Scrotum
Verwachtingen zijn natuurlijk laag voor een film met een titel als dit. De pompeuze gore + klassieke muziek is wat te pretentieus, maar goed voor een milde glimlach af en toe.

Tras el cristal (In a Glass Cage)
De verwachtingen waren hier dat het een pijnlijke zit zou worden en dat viel me eigenlijk een beetje mee. Het is intens maar it serves a purpose. Het verhaal is nog relatief eenvoudig maar het is prachtig, grimmig natuurlijk, vormgegeven. Een ervaring.

すずめの戸締まり
Makoto Shinkai is terug, nog grootser, nog ambitieuzer. In Suzume krijgt een fietsrit naar school een radicale wending wanneer de titelfiguur een knappe jongeman volgt die naar ruïnes in de buurt vraagt. Laten we zeggen dat een deur heel veel in gang zet. Het verhaal is te bizar om na te vertellen maar laten we zeggen dat Shinkai in moordend tempo een mythologische verbinding legt met de Japanse natuurrampen en dat op emotionele wijze weet te verbinden aan de aardbeving van 2011. En toch veel absurdistische humor. Dat doet hij toch knap, naast de oogverblindende animatie die we nu alweer normaal vinden. Het beweegt allemaal onvermijdelijk naar de gebruikelijke Shinkai explosie van feels, gegil en muziek wat me op mijn oude dag toch altijd wat murw slaat. Hoe dan ook, 'wat uh taaim toe bie elaif' dat dit gewoon in de bioscoop draait.

Op een dag bestelt hij een taiyaki

alweer met die rode bonen pasta!

Kun je mij Gates of Hell bezorgen? Want samoerai in kleur wil ik zien.

Een slasher rondom 1 april, dat is eigenlijk al een spoiler.

allemaal moorden met losse veters! (of kikkers)

A former nazi child-killer is confined in an iron lung inside an old mansion after a suicide attempt.

haha, lekker dan. :-)

Joyland
'Je zou ze moeten delen, al je hartsgeheimen.' Repressie en regressie bemoeilijken de liefde in Lahore. Het zwarte schaap van de familie moet een zwarte geit slachten, en zelfs dat lukt hem niet. Geen echte man! In het 'samengestelde gezin' van de armen (iedereen woont met partner en kids nog thuis) lukt het de man iets van zichzelf te vinden in een hete disco. Daar danst mevrouw Biba, een ladyboy. Samen maken ze heerlijke Asian scooterrides. Heel knap krijgen alle gezinsleden van het scenario precies genoeg aandacht. De hitte (ook buiten!) komt onvermijdelijk tot een tragisch kookpunt. De beste film met een transthema sinds Laurence Anyways. 'Wij getuigen.'

Détective
Ik dacht altijd dat dit Godards mainstreamfilm zou zijn. Maar met de aanwezigheid van Johnny Hallyday zet die dekselse Jean-Luc je toch weer op het verkeerde spoor. Een hotelfilm met iets van een moord, een aankomende bokswedstrijd, een oude maffiabaas, een piloot en zijn melancholische vrouw die zijn schuld wil innen, wellicht twee incapabele detectives, videosurveillance, topless Emmanuelle Seigner (17) met wier borsten een bokser heel zachtjes spart en een jonge Julie Delpy die echt een mega-Toblerone uit een kast trekt. Dat alles in een volstrekt absurdistisch verhaal waar geen touw aan vast te knopen is. Niet goed, maar een tijdlang vermakelijk en goed gefilmd vanzelfsprekend. Nog twee weken op Netflix te zien.

Conte de printemps
Alweer mijn laatste seizoensfilm van Rohmer. Speciaal bewaard voor de lente. Gewoon weer het bekende recept. Een plotse vriendschap op een feestje tussen de lerares philo Jeanne (een Sadieresque Anne Teyssèdre, maar vier films weer) en de jonge pianiste Natascha. Voordat je het weet babbelen ze over van alles en logeert Jeanne bij Natascha. Zoals wel vaker bij Rohmer flinke vrouwenliefde vibes die hij dan niet uitspeelt. Want Natascha begint te schemen (duh): ze haat de jonge vriendin van haar vader en lijkt Jeanne als vervangster te willen manoeuvreren. Of toch niet? En wie wil er eigenlijk mee in dat plan? Heerlijk bourgeois allemaal weer met prachtige Parijse appartementen en buitenhuisjes. Overal liggen boeken, maar normaal snijgerei voelt men zich weer te goed voor. Natuurlijk hebben we het tijdens het avondeten over Kant. Te dolletjes allemaal, mooi geschoten en prachtig hoe men maar blijft praten en praten tot een ambivalent happy end.

Satansbraten
Dat Artaud-citaat aan het begin en eind was geen grap. Als theaterman in de jaren zestig ging Fassbinder ongetwijfeld hard op Artaud/Ionescu/Living Theater en dit is zijn compromisloze filminterpretatie. Ik vermoed dat dit soort dingen in het Frans heel goed werken maar hier krijgt het al snel een heel sterk Loenatik-gehalte. Ook op genadeloos tempo en dat 113 minuten lang. Ik laat me niet klein krijgen en heb het braaf uitgezeten maar het is niet mijn ding. Desondanks zijn als grappen over fascisme hilarisch over te top en er is gortdroog personage dat steeds geen probleem heeft dat zijn vrouw seks met anderen heeft. Achteraf kun je misschien ook allemaal fragmenten oprapen en verder in rust over nadenken die interessant zijn (vooral over de maatschappelijke rol van de artiest.)

Enys Men
Mysterieuze, dromerige, gruizige film over een vrouw op een eiland, met haar demonen. Niet echt in woorden samen te vatten al gaat het ongetwijfeld over een trauma. Fascinerend, doet wat aan Strickland denken maar is een minder opzichtige stijloefening. Maar issa vibe, zonder meer.

I Am A Sex Addict
Dit is dan weer behoorlijk down to earth, waarbij de regisseur een boekje opendoet over zijn obsessie met prostituees. Z’n openheid hierover veroorzaakt vooral problemen met de vrouwen in zijn leven. In het spelen met de realiteit herken je Kiarostamy en Makhmalbaf, regisseurs uit het land van herkomst van de regisseur. In de visioenen van z’n eerste vrouw herken je Maya Deren.

A Thousand and One
Drama waarin het beeld New York heel mooi vat maar het verhaal een lelijke kant van die stad blootlegt. Uitstekend acteerwerk van onder andere R'n'B-diva Teyana Taylor laat je goed meevoelen.

Beef
We cirkelen de hele serie om twee aartsvijanden heen met een bijna surreële finale. Daarbij ook regelmatig grappig.

Triangle
Lekkere mindfuck deze. Een van m’n contacten klaagt over onlogische dingen maar snap niet helemaal hoe je hierin logica kan zoeken. Evengoed denk ik dat, de Griekse mythologie volgende, stiekem over de “sisyfusarbeid” van een ouder met een autistisch kind gaat. Maar dan als een horrorfilm. Realiseerde me dat er eigenlijk opvallend weinig films zijn met een Bermudadriehoekthema, ik kan er iig zo 123 geen bedenken.

Overal liggen boeken, maar normaal snijgerei voelt men zich weer te goed voor

haha :D

I Am A Sex Addict

wow, leuke zelfspot in de trailer alvast.

En voor mij een bruggetje naar:

Red Rocket
'Don't pretend you're brushing your teeth!' Wanneer Sean Baker deze film Texas City had genoemd, was ie op weg voor zijn eigen 50 States Project. Misschien kwam hij nog een eindje verder dan Sufjan Stevens ook, want voor een film is locatie eigenlijk al genoeg. Het oliedorp Texas City vormt hier – met de boortorens – de backdrop. Een uitgerangeerde porno-acteur keert terug naar af, zonder zijn oude gewoonten te verliezen. Het leidt tot pijnlijke grappen. ('Let's just say you're blessed'). Lichte kleuren, zware levens. De leegte van de Amerikaanse donut wordt flink gevuld. 'August is on Mikey, motherfuckers'

Evil Dead Rise
Weinig subtiel uiteraard, om niet te zeggen totaal over the top. Op het boek en het verschijnsel deadites wordt er niet teveel terug gegrepen, dus geen cabin in the woods en lekker “woke” tussen de emmers bloed door and I ain’t mad about it. The hoog in de energie om veel na te denken of je te vervelen.

Spinning Gold
Biografie over de oprichter van het Casablanca-label, gemaakt door de zoon van. Vooral in de cheesy finale blijkt dat een slecht idee al is de hele film niet zo best. Hysterisch-liberale American Dream-boodschap, zeer cringy imitatie van cringy band Kiss (Sterrenplaybackshow vibes), vrouwen zijn decoratie, de icky vorm van hoofdpersoon als voice-over en sprekend tot de camera… nope!

Op het boek en het verschijnsel deadites

Ennio
Scelsi: The First Motion of the Immovable
Let’s hear it for another great Italian! Dat Morricone veel heeft betekend voor de filmmuziek weet iedereen wel, maar dat hij het hele idee van „arrangement” op z’n kop heeft gezet was ik me nog niet zo van bewust. Tweeëneenhalf uur is een hele zit maar met een discografie („vergeet de film, denk aan het album”, vertrouwde hij Zorn ooit toe) niet te veel en dus zeker de moeite. Giacinto Scelsi was een stuk minimaler en de docu een stuk kunstzinniger, met wat open eindjes (zoals de plagiaatclaim). Mysterieuze muziek en het blijft een mysterieuze man.

Ennio is nu gewoon te streamen via NPOStart, wel zo gaaf. Aan het eind komt Mike Patton nog even langs, maar Zorn helaas niet. Was wel logisch geweest aangezien Morricone-vertolkers Pat Metheny en Enrico Pieranunzi ook voorbijkomen. Het best zijn de fragmenten waarin Morricone zelf commentaar geeft op zijn werk, en dat is gelukkig het grootste deel van de docu. Mooi ook is de aandacht voor zijn "serieuze" werk naast zijn filmmuziek. Die Scelsi-docu staat nu te huur op Vimeo.

Bruno Nicolai, die was zo'n beetje Morricone's hidden twin brother naar mijn idee maar ik had achteraf zoiets van: is ie uberhaupt genoemd? Moet eigenlijk nog eens kijken om die reden…

Die soundtrack van I pugni in tasca, de eerste waar hij nieuwe paden bewandelde, is geweldig.

Martha
Ze hebben zowaar Fassbinder op Netflix. Deze zat ik redelijk tegenaan te hikken want de synopsis beloofde een tranendal. Wordt het ook. Martha is een wat eigenzinnige vrouw, elegant maar onder de plak van haar dominante ouders. Op vakantie in Rome krijgt haar vader een hartaanval en je merkt meteen dat ze er ietwat merkwaardig op reageert. Daar ontmoet ze ook voor het eerst de propere Duitser Helmut waar ze uiteindelijk mee trouwt. Maar het is van de regen in de drup want meneer blijkt een soms subtiele sadist. De film ziet er weer schitterend uit met uitzonderlijke kleuren en hele knappe camerabewegingen maar het was mij teveel een idee-film waarvan je de point al snel begrijpt: het slachtoffer dat zich nooit kan bevrijden en daar onderliggend toch een metafoor van het huwelijk als patriarchale gevangenis. Fassbinder spelt het dit keer niet uit maar dat hoeft ook niet: fascisme sluimert gestaag door in Duitsland, Helmut zie je gewoon zichzelf als SS'er uitleven als hij de kans zou hebben. Een intrigerende film maar zeer onplezierig.

Nog eens opzoeken zometeen waar dat Casablanca label dan (nog meer) bekend van was.

Le Diable Problement
'Je proclaime la destruction!' Franse nadenkfilm in optima forma. Noem het de Club van Rohmer. Ook Robert Bresson maakt zich druk om het milieu, we krijgen schokkende beelden voorgeschoteld. Het zijn de vieze jaren zeventig, toen de vissen dood aan de oppervlaktewateren dreven en de revolutie dreigde. (F.R.A.P staat er op de Parijse muren). Een Nick Drake-achtige melancholicus 'beleeft' de uitzichtloosheid van het bestaan op zijn Cobains. Als hoofdpersonage dwaalt de engel door de hel in een hopeloze zingevingszoektocht. Kleine zinloze daden van rebellie helpen niet meer. Vervreemding en individualisme botsen. Soms sardonisch grappig, vaker nog desolaat. Misschien wel Bressons beste, óók dankzij Kodak Eastman. 'Il faut marcher, marcher.'

Dalva
'Action ou verité?' Weer klein leren worden. Voor die moeilijke taak staat Dalva, een kindvrouwtje, dat jarenlang daddy's little woman is geweest, totdat ze hém in de gevangenis gooiden en haar het huis uit plaatsten. Dalva beland tot haar grote pseudovolwassen onbegrip in een jeugdinstelling. Een plek waar je heel wat opsteekt (letterlijk en figuurlijk). Het Stockholm Syndroom verandert gaandeweg in een streetwise superpower. Soms al te concreet, het scenario houdt zich heel erg aan de show don't tell-theorie, waardoor bijna elke handeling iets symbolisch krijgt. Gelukkig worden de groep verschoppelingen én hun begeleiders goed getroffen. Wat een plek, wat een situaties. Hard moeten zijn om de zachtheid terug te vinden. 'Personne peux comprendre.'

Nog eens opzoeken zometeen waar dat Casablanca label dan (nog meer) bekend van was.

Donna Summer, Parliament, Cameo, Village People…

toe maar! dan is de docu sowieso terecht :P

Diavolo in corpo
Echte jaren '80 schandaalfilm. Zo eentje waar veel over werd geschreven en gefluisterd maar waarschijnlijk weinig naar werd gekeken. Ik kan me nog wel een foto van Detmers naakt in water herinneren met die titel, en dat sprak vanzelfsprekend tot de verbeelding van de tiener. Nu toch maar eens kijken en wat in theorie een Verhoevenachtige provocatie zou kunnen zijn is een heel subtiele film rond een, ik geeft het toe, favoriet thema: lust/liefde tussen een jonge man en oudere vrouw (leeftijdsverschil valt hier reuze mee.) De stylie Andrea raakt gefascineerd door een mooie vrouw die hij vanuit het schoollokaal ziet. Wanneer hij haar door Rome volgt eindigen ze uiteindelijk bij de rechtbank waar zo'n typisch terroristenzaak loopt met verdachten in kooien. Giulia blijkt de verloofde van een van de leiders, in de geest van de film een verrassend bedachtzaam type. Eigenlijk gebeurt er daarna niet eens zoveel, het is een soort ambient liefdesverhaal waar Giulia enige trekjes van waanzin vertoond. De "controversiële" seks blijkt uiteindelijk prettig natuurlijk en teder (wat zegt dat dan over de mores?) Helemaal niks mis mee. De film waaiert fraai Italiaans literair uit, geen grote dramatiek, veel subtekst. Ik vond hem uiteindelijk wel aardig maar nu ik het zo opschrijf vermoed ik dat een tweede blik meer waardering zal opleveren.

ラバーズ・ラバー (Rubber's Lover))
Regisseur Shozin Fukui maakte ook 964 Pinocchio dus dat dit weer een wtf?-trip zou worden zat er wel in. Deze is iets minder raar maar nog steeds allesbehalve normaal. Beetje los zand, ongemakkelijke scènes ontbreken uiteraard niet, maar sws weird en visueel sterk (Tetsuo vibes), dus uitkijken doe je toch wel.

Ramy s01-03
Moslimhumor! Ramy is een jongeman die probeert een goede moslim te zijn maar allerlei onhandigheid zoals een chaotische familie- en vriendenkring, porno en zelfs een poeptransplantatie laten dingen toch steeds hilarisch uit de hand lopen. Gemixt met migrantendrama een tragi-komisch gebeuren waardoor je voor het gekluns veel sympathie kan opbrengen. Afgemaakt met geweldige muziek (met dank aan Shazam) uit de Habibi Funk-catalogus, assorted Egyptische klassiekers en de Marokkaanse Cardi B Psychoqueen.

hmmm Detmers, nu kijk ik nog maar uit naar dat Diavolo.

Rubber's Lover pas ik door naar d'n OMC.

'Mijne', past u beiden dan wel weer, zonder dat het méér dan een 3-sterren film is hoor, waarde collega's. (En OMC zag 'm al, zie ik, en willem ook!)

Mandibules
'Vliegen zijn overal gelukkig.' Flodderig en fladderig flaneren twee mislukte Fransozen door deze korte komedie van Mr. Oizo himself. De eerste Dupieux-film die ik zie, en toch voel ik de verwantschap met Analogue Worms Attack meteen. Meligheid en reusachtige insecten. De twee domme kerels slepen immers een enorme vlieg mee. Dé kans om geld te verdienen. Van een caravan met cassettes belanden ze in een villa, waar de beste grappen volgen. 'J'ai une probleme vocale'. De grapdichtheid is wat problematisch voor een zó korte film. Dat had beter gekund en gemoeten. Nochtans beviel de zomerse onzin me wel. Veel lullen, weinig doen. 'Tu tue!'

Metronom
Een gokje op de pinkstermaandag, Roemenië 1971, je weet dat er weinig gelachen gaat worden. De shots zijn vooral in het begin ook nog eens zonder reden arthouse te lang. Ana staat aan de vooravond van haar eindexamen en is beetje narrig omdat haar vriendje naar het buitenland gaat verhuizen. Maar haar vriendin organiseert een feestje, beetje drinken en roken en westerse popmuziek luisteren. Mag niet van ma, pap die bezig is met een belangrijke tenniswedstrijd vind het wel okay. Dus knijpt ze er tussenuit. Op het feest luisteren ze naar Radio Free Europe en schrijven ze de Roemeense dj van dienst een brief met verzoeknummers. Helaas is er een verrader in het midden en Ana die wel enigszins dommig is had kunnen ontsnappen als ze wat beter had opgelet. De controlestaat begint, na een geweldsuitbarsting, geduldig zijn werk, saai, zelfverzekerd en ook verrassend verleidelijk/rationeel/vriendelijk. De echte spanning van de film bestaat eigenlijk uit Ana die naïef stug wil tegenstribbelen terwijl je weet dat het totaal geen optie is. Haar confrontatie met de verrader is eentje om over na te denken. Mooie, landerige film, veel sfeer, weinig echt drama.

Goddank maar anderhalf uur. Toch wel benieuwd, hopelijk kan ik Filmhuis Breda overtuigen, morgen gaan we open voor het echie met meerdere films per dag. https://www.filmhuisbreda.nl/

Gate of Hell
'Ik ben een man die niet liegen kan.' Wat begint als Japans hakwerk in prerafaëlitische kleuren eindigt in diepe contemplatie. Altijd knap wanneer een film zo'n reis weet te maken. Het gebeurt me überhaupt niet vaak dat ik een film gaandeweg beter begin te vinden. (Als glas halfvol mens lopen dingen meestal leeg voor mij.) Een Japanse krijger raakt geobsedeerd door een hofdame. Foute boel, want deze bad boy is slecht voor dieren, muzikanten én vrouwen. Zij is namelijk al getrouwd. Haar echtgenoot ondergaat de avance Zen-gelaten. Zelfs een Robin Hood-achtig toernooi kan zijn centenbakkie niet bommen. Met de muziek neemt ook de opwinding toe. Een rustig opgebouwde spanning, richting een pijnlijke conclusie. Het mensenbrein is de ware hel. 'Blijf alsjeblieft wakker.'

hopelijk kan ik Filmhuis Breda overtuigen

Na der Werner kan men toch wel wat aan? Bovendien zie ik het vrij naadloos in de rest van programmering passen. Wij waren weer de jongsten in de zaal.

jep, hij wordt er als het goed is tussen gefrommeld, dus tegen die tijd zal ik ook op mijn Eeuwige Gratis Kaartje ook gaan kijken.

Nice!

La Carrière de Suzanne
Een compacte Rohmer uit 1963. Nog steeds een beetje gammel qua editing, acteren en dialogen zonder ruimte maar de boeken liggen al overal en het verhaal is op en top Rohmeriaans, al zou hij zijn personages al beter weten uit te diepen en niet puur onuitstaanbaar maken zoals hier. Een klassiek duo, een de ironische versierder, de ander de bedachtzame mooiboy die op een terras (duh) de olijke Suzanne tegenkomen. Ze wordt een speelbal van beide heren en lijkt dat allemaal naïef te ondergaan (wat de heren ook weer irriteert.) Veel wil ik haar/hem niet of wel, liefde lijkt nooit in het spel. En dan in de laatste scène de licht melancholische realisatie en twist, dat zat er altijd in.

hoeveel procent van Rohmer heb je inmiddels gezien? :-)

Denk iets van 75%? Nu nog die vreemd artificiële historische films uit de jaren zeventig en een paar late kostuumfilms.

Bruno Nicolai, die was zo'n beetje Morricone's hidden twin brother naar mijn idee maar ik had achteraf zoiets van: is ie uberhaupt genoemd? Moet eigenlijk nog eens kijken om die reden…

Die soundtrack van I pugni in tasca, de eerste waar hij nieuwe paden bewandelde, is geweldig.

De naam van Nicolai komt wel langs als Morricone spreekt over "risico's nemen met jonge en onbekende regisseurs" op een still van een filmposter. Ik bedacht me pas later dat Patton een compilatie heeft uitgebracht van Morricone. Die muziek van "The Cannibals" van Liliana Cavani deed me denken aan Les Baxter.

Ik hoorde dat Morricone en Nicolai uiteindelijk met beef uit elkaar zijn gegaan. Jammer om er dan in zo'n docu compleet aan voorbij te gaan. Dat ze de credits random switchten in die Dimensioni Sonore-serie was representatiever voor hoe die twee lang hebben samengewerkt, begreep ik.

Denk iets van 75%? Nu nog die vreemd artificiële historische films uit de jaren zeventig en een paar late kostuumfilms.

ah! houd vol!

Munch
'Het gaat altijd anders in mijn hoofd.' Moeilijke man, Munch. Geniale gek ook, goh. Een kunstenaar zoals zovelen. Het knappe aan de ondergewaardeerde film Munch blijkt dat deze clichés ook gethematiseerd worden. Kunst over kunst dus, de enige kunst die ons in het postpostmodernisme nog rest. (En Hegel krabde tevreden aan zijn kin). Een minder originele keuze, maar zeker geslaagd is de bewust gezochte chaos – die trouwens ook goed past bij Munchs expressieve werk. De hele tijdslijn wordt binnenstebuiten gekeerd. In de krachtigste scene belandt Munch (of “Munch”) in een 21e eeuwse Berlijnse disco, waar hij door een zogenaamde “kunstkenner” (ain't we all) wordt lastiggevallen. Hij flipt terecht, fragiel en fragmentarisch als hij is. 'Ik ben onmogelijk.'

White Noise
'Look past the violence, I say.' Dit jaar eens mijn eerste DeLillo lezen, dat zouden best een Grote Amerikaanse Romans kunnen zijn. Regisseur Baumbach moet zijn innerlijke Altman en PT Anderson bovenhalen om White Noise de gepaste schwung te geven. Na een heerlijk begin in onvermijdelijk universiteitsland, ontploft het Noodlot. Geen regenende kikkers, maar chemicals. Het zat eraan te komen, na al die discussies over dood tussen Adam Driver en Greta Gerwig en hun kroost. Om nog te zwijgen over de exposés op de universiteit zelf. Wij willen de Dood in de Ander zien, zodat we ons eigen Einde kunnen vergeten. Ik moest zelfs aan Pimmetjes begrafenis denken. Na een meeslepend eerste uur volgt vooral verhoeveneske non-sens. 'To be so enormous, then to die.'

Watchmen s01
Had eigenlijk superheroes afgeschreven maar deze serie is geschreven door de man achter The Leftovers. Het stelt niet teleur, het doet wat denken aan Lovecraft Country, door via een genre-idioom racisme aan de kaak te stellen.

Happy! s01-02
Over-the-top geweld door een Bruce Willis-achtige droogstoppel die zich door een samenzwering knokt van goden, buitenaardse wezens en child trafficking, bijgestaan door een fladderend blauw eenhoorntje, de afgedankte imaginary friend van zijn dochter. De eerste serie draait om kerst, de tweede om pasen en het eind hint naar een halloweenthema, maar s03 zal er nooit komen. Niet echt rouwig om, het heeft z’n momenten maar wilde toch niet echt beklijven.

Diavolo in corpo
Die bush van Detmers maakte wel indruk destijds, als puber. Een roemruchte scene maar dat is toch niet echt de krux van de film. Wat die wel is kan je nog eens over peinzen, moest me ook even inlezen voor die klassieke literatuur en eigenlijk ook Italiaanse politiek. Maar absoluut intrigerend. Grazie mille, Omar…

دایره مینا (The Cycle)
Iraanse film over een jongeman en zijn hossel om de behandeling van zijn vader te betalen, die bestaat uit het bloed van armlastigen af te tappen. Als snel raken de prioriteiten overhoop met een pijnlijke finale tot gevolg.

Huesera
De horror van het burgerlijk bestaan via een aanstaande moeder met een punkverleden. Hoewel de „nucleaire familie” in Mexico ws wat dwingender is dan hier is het zelfs zonder bepaalde vreemde eenden herkenbaar genoeg. Erg goed

Diavolo in Corpo
'Kijk me aan juffrouw, ik ben een katholieke priester.' Haast arrogant staaltje sexorcisme, met de beeldschone Marutscha Detmers als femme fatale die een brave Italiaanse zesdeklasser opvreet. Een rake 'kom van dat dak'-af scene zet meteen de toon voor een even hitsige als vervreemdende mindfuck. Natuurlijk is ook de freudiaanse psychoanalyticus op de afspraak, want the child is the father of the man, immers. Diens gekruisigde zoon zelf heeft indrukwekkende 'bed-ophoud-skills', en die zijn nodig ook! Een mond vol van Lenin én lust. Met een indrukwekkend intellectueel mondeling examen als toetje. 'O neem deze arme dwaas mee.'

Le Signe du Lion
Mijn laatste Rohmer uit de jaren '60 is een curieuze film. Neem de hoofdpersoon Pierre, een olijke Amerikaan in Parijs die het er van neemt wanneer hij denkt dat hij een vette erfenis gaat krijgen. Toch niet en dan is het juli en zijn al zijn vrienden opeens op vakantie. Wat doe je dan in een Rohmer-film? Je gaat wandelen. En het is een van de mooiste wandelingen, vol mislukkingen, doodlopende paden en pech terwijl de hitte toeslaat. Pierre wordt de maatschappij uitgeworpen en observeert hoe de mythe van Parijs al zijn waarde verliest. Hier is Rohmer op zijn subtielst. Natuurlijk is er een wrang happy end, want ik betwijfelde of zijn tocht Pierre echt heeft veranderd.

Oh, met Godard als rare plaatjesdraaier.

Wat doe je dan in een Rohmer-film? Je gaat wandelen

:-) mooie poster ook op dat bankje.

Asteroid City
'All my pictures come out right.' Een nieuwe aflevering uit Wes Andersons stripboekreeks voor volwassen. Net als Woody Allen in diens goede jaren weet Wes weer een heel blik sterren open te trekken. De oude bekenden zijn er ook, maar daar zit de sleet wel op. Best ironisch dus dat vooral de technisch bekwame nieuweling Tom Hanks schittert als 'Bill Murray'. Het meta-toneelstuk kon me gestolen worden, maar Asteroid City mag er zeker zijn. Cartooneske looks (Roadrunner!) en gortdroge verwikkelingen rond Steve Carrells automatiek. Met meer tempo en minder gemiepmiep waren alle stofwolken vanzelf in droomstof veranderd. 'I still don't understand the play.'