Filmforum

Diavolo in corpo
Echte jaren '80 schandaalfilm. Zo eentje waar veel over werd geschreven en gefluisterd maar waarschijnlijk weinig naar werd gekeken. Ik kan me nog wel een foto van Detmers naakt in water herinneren met die titel, en dat sprak vanzelfsprekend tot de verbeelding van de tiener. Nu toch maar eens kijken en wat in theorie een Verhoevenachtige provocatie zou kunnen zijn is een heel subtiele film rond een, ik geeft het toe, favoriet thema: lust/liefde tussen een jonge man en oudere vrouw (leeftijdsverschil valt hier reuze mee.) De stylie Andrea raakt gefascineerd door een mooie vrouw die hij vanuit het schoollokaal ziet. Wanneer hij haar door Rome volgt eindigen ze uiteindelijk bij de rechtbank waar zo'n typisch terroristenzaak loopt met verdachten in kooien. Giulia blijkt de verloofde van een van de leiders, in de geest van de film een verrassend bedachtzaam type. Eigenlijk gebeurt er daarna niet eens zoveel, het is een soort ambient liefdesverhaal waar Giulia enige trekjes van waanzin vertoond. De "controversiële" seks blijkt uiteindelijk prettig natuurlijk en teder (wat zegt dat dan over de mores?) Helemaal niks mis mee. De film waaiert fraai Italiaans literair uit, geen grote dramatiek, veel subtekst. Ik vond hem uiteindelijk wel aardig maar nu ik het zo opschrijf vermoed ik dat een tweede blik meer waardering zal opleveren.

ラバーズ・ラバー (Rubber's Lover))
Regisseur Shozin Fukui maakte ook 964 Pinocchio dus dat dit weer een wtf?-trip zou worden zat er wel in. Deze is iets minder raar maar nog steeds allesbehalve normaal. Beetje los zand, ongemakkelijke scènes ontbreken uiteraard niet, maar sws weird en visueel sterk (Tetsuo vibes), dus uitkijken doe je toch wel.

Ramy s01-03
Moslimhumor! Ramy is een jongeman die probeert een goede moslim te zijn maar allerlei onhandigheid zoals een chaotische familie- en vriendenkring, porno en zelfs een poeptransplantatie laten dingen toch steeds hilarisch uit de hand lopen. Gemixt met migrantendrama een tragi-komisch gebeuren waardoor je voor het gekluns veel sympathie kan opbrengen. Afgemaakt met geweldige muziek (met dank aan Shazam) uit de Habibi Funk-catalogus, assorted Egyptische klassiekers en de Marokkaanse Cardi B Psychoqueen.

hmmm Detmers, nu kijk ik nog maar uit naar dat Diavolo.

Rubber's Lover pas ik door naar d'n OMC.

'Mijne', past u beiden dan wel weer, zonder dat het méér dan een 3-sterren film is hoor, waarde collega's. (En OMC zag 'm al, zie ik, en willem ook!)

Mandibules
'Vliegen zijn overal gelukkig.' Flodderig en fladderig flaneren twee mislukte Fransozen door deze korte komedie van Mr. Oizo himself. De eerste Dupieux-film die ik zie, en toch voel ik de verwantschap met Analogue Worms Attack meteen. Meligheid en reusachtige insecten. De twee domme kerels slepen immers een enorme vlieg mee. Dé kans om geld te verdienen. Van een caravan met cassettes belanden ze in een villa, waar de beste grappen volgen. 'J'ai une probleme vocale'. De grapdichtheid is wat problematisch voor een zó korte film. Dat had beter gekund en gemoeten. Nochtans beviel de zomerse onzin me wel. Veel lullen, weinig doen. 'Tu tue!'

Metronom
Een gokje op de pinkstermaandag, Roemenië 1971, je weet dat er weinig gelachen gaat worden. De shots zijn vooral in het begin ook nog eens zonder reden arthouse te lang. Ana staat aan de vooravond van haar eindexamen en is beetje narrig omdat haar vriendje naar het buitenland gaat verhuizen. Maar haar vriendin organiseert een feestje, beetje drinken en roken en westerse popmuziek luisteren. Mag niet van ma, pap die bezig is met een belangrijke tenniswedstrijd vind het wel okay. Dus knijpt ze er tussenuit. Op het feest luisteren ze naar Radio Free Europe en schrijven ze de Roemeense dj van dienst een brief met verzoeknummers. Helaas is er een verrader in het midden en Ana die wel enigszins dommig is had kunnen ontsnappen als ze wat beter had opgelet. De controlestaat begint, na een geweldsuitbarsting, geduldig zijn werk, saai, zelfverzekerd en ook verrassend verleidelijk/rationeel/vriendelijk. De echte spanning van de film bestaat eigenlijk uit Ana die naïef stug wil tegenstribbelen terwijl je weet dat het totaal geen optie is. Haar confrontatie met de verrader is eentje om over na te denken. Mooie, landerige film, veel sfeer, weinig echt drama.

Goddank maar anderhalf uur. Toch wel benieuwd, hopelijk kan ik Filmhuis Breda overtuigen, morgen gaan we open voor het echie met meerdere films per dag. https://www.filmhuisbreda.nl/

Gate of Hell
'Ik ben een man die niet liegen kan.' Wat begint als Japans hakwerk in prerafaëlitische kleuren eindigt in diepe contemplatie. Altijd knap wanneer een film zo'n reis weet te maken. Het gebeurt me überhaupt niet vaak dat ik een film gaandeweg beter begin te vinden. (Als glas halfvol mens lopen dingen meestal leeg voor mij.) Een Japanse krijger raakt geobsedeerd door een hofdame. Foute boel, want deze bad boy is slecht voor dieren, muzikanten én vrouwen. Zij is namelijk al getrouwd. Haar echtgenoot ondergaat de avance Zen-gelaten. Zelfs een Robin Hood-achtig toernooi kan zijn centenbakkie niet bommen. Met de muziek neemt ook de opwinding toe. Een rustig opgebouwde spanning, richting een pijnlijke conclusie. Het mensenbrein is de ware hel. 'Blijf alsjeblieft wakker.'

hopelijk kan ik Filmhuis Breda overtuigen

Na der Werner kan men toch wel wat aan? Bovendien zie ik het vrij naadloos in de rest van programmering passen. Wij waren weer de jongsten in de zaal.

jep, hij wordt er als het goed is tussen gefrommeld, dus tegen die tijd zal ik ook op mijn Eeuwige Gratis Kaartje ook gaan kijken.

Nice!

La Carrière de Suzanne
Een compacte Rohmer uit 1963. Nog steeds een beetje gammel qua editing, acteren en dialogen zonder ruimte maar de boeken liggen al overal en het verhaal is op en top Rohmeriaans, al zou hij zijn personages al beter weten uit te diepen en niet puur onuitstaanbaar maken zoals hier. Een klassiek duo, een de ironische versierder, de ander de bedachtzame mooiboy die op een terras (duh) de olijke Suzanne tegenkomen. Ze wordt een speelbal van beide heren en lijkt dat allemaal naïef te ondergaan (wat de heren ook weer irriteert.) Veel wil ik haar/hem niet of wel, liefde lijkt nooit in het spel. En dan in de laatste scène de licht melancholische realisatie en twist, dat zat er altijd in.

hoeveel procent van Rohmer heb je inmiddels gezien? :-)

Denk iets van 75%? Nu nog die vreemd artificiële historische films uit de jaren zeventig en een paar late kostuumfilms.

Bruno Nicolai, die was zo'n beetje Morricone's hidden twin brother naar mijn idee maar ik had achteraf zoiets van: is ie uberhaupt genoemd? Moet eigenlijk nog eens kijken om die reden…

Die soundtrack van I pugni in tasca, de eerste waar hij nieuwe paden bewandelde, is geweldig.

De naam van Nicolai komt wel langs als Morricone spreekt over "risico's nemen met jonge en onbekende regisseurs" op een still van een filmposter. Ik bedacht me pas later dat Patton een compilatie heeft uitgebracht van Morricone. Die muziek van "The Cannibals" van Liliana Cavani deed me denken aan Les Baxter.

Ik hoorde dat Morricone en Nicolai uiteindelijk met beef uit elkaar zijn gegaan. Jammer om er dan in zo'n docu compleet aan voorbij te gaan. Dat ze de credits random switchten in die Dimensioni Sonore-serie was representatiever voor hoe die twee lang hebben samengewerkt, begreep ik.

Denk iets van 75%? Nu nog die vreemd artificiële historische films uit de jaren zeventig en een paar late kostuumfilms.

ah! houd vol!

Munch
'Het gaat altijd anders in mijn hoofd.' Moeilijke man, Munch. Geniale gek ook, goh. Een kunstenaar zoals zovelen. Het knappe aan de ondergewaardeerde film Munch blijkt dat deze clichés ook gethematiseerd worden. Kunst over kunst dus, de enige kunst die ons in het postpostmodernisme nog rest. (En Hegel krabde tevreden aan zijn kin). Een minder originele keuze, maar zeker geslaagd is de bewust gezochte chaos – die trouwens ook goed past bij Munchs expressieve werk. De hele tijdslijn wordt binnenstebuiten gekeerd. In de krachtigste scene belandt Munch (of “Munch”) in een 21e eeuwse Berlijnse disco, waar hij door een zogenaamde “kunstkenner” (ain't we all) wordt lastiggevallen. Hij flipt terecht, fragiel en fragmentarisch als hij is. 'Ik ben onmogelijk.'

White Noise
'Look past the violence, I say.' Dit jaar eens mijn eerste DeLillo lezen, dat zouden best een Grote Amerikaanse Romans kunnen zijn. Regisseur Baumbach moet zijn innerlijke Altman en PT Anderson bovenhalen om White Noise de gepaste schwung te geven. Na een heerlijk begin in onvermijdelijk universiteitsland, ontploft het Noodlot. Geen regenende kikkers, maar chemicals. Het zat eraan te komen, na al die discussies over dood tussen Adam Driver en Greta Gerwig en hun kroost. Om nog te zwijgen over de exposés op de universiteit zelf. Wij willen de Dood in de Ander zien, zodat we ons eigen Einde kunnen vergeten. Ik moest zelfs aan Pimmetjes begrafenis denken. Na een meeslepend eerste uur volgt vooral verhoeveneske non-sens. 'To be so enormous, then to die.'

Watchmen s01
Had eigenlijk superheroes afgeschreven maar deze serie is geschreven door de man achter The Leftovers. Het stelt niet teleur, het doet wat denken aan Lovecraft Country, door via een genre-idioom racisme aan de kaak te stellen.

Happy! s01-02
Over-the-top geweld door een Bruce Willis-achtige droogstoppel die zich door een samenzwering knokt van goden, buitenaardse wezens en child trafficking, bijgestaan door een fladderend blauw eenhoorntje, de afgedankte imaginary friend van zijn dochter. De eerste serie draait om kerst, de tweede om pasen en het eind hint naar een halloweenthema, maar s03 zal er nooit komen. Niet echt rouwig om, het heeft z’n momenten maar wilde toch niet echt beklijven.

Diavolo in corpo
Die bush van Detmers maakte wel indruk destijds, als puber. Een roemruchte scene maar dat is toch niet echt de krux van de film. Wat die wel is kan je nog eens over peinzen, moest me ook even inlezen voor die klassieke literatuur en eigenlijk ook Italiaanse politiek. Maar absoluut intrigerend. Grazie mille, Omar…

دایره مینا (The Cycle)
Iraanse film over een jongeman en zijn hossel om de behandeling van zijn vader te betalen, die bestaat uit het bloed van armlastigen af te tappen. Als snel raken de prioriteiten overhoop met een pijnlijke finale tot gevolg.

Huesera
De horror van het burgerlijk bestaan via een aanstaande moeder met een punkverleden. Hoewel de „nucleaire familie” in Mexico ws wat dwingender is dan hier is het zelfs zonder bepaalde vreemde eenden herkenbaar genoeg. Erg goed

Diavolo in Corpo
'Kijk me aan juffrouw, ik ben een katholieke priester.' Haast arrogant staaltje sexorcisme, met de beeldschone Marutscha Detmers als femme fatale die een brave Italiaanse zesdeklasser opvreet. Een rake 'kom van dat dak'-af scene zet meteen de toon voor een even hitsige als vervreemdende mindfuck. Natuurlijk is ook de freudiaanse psychoanalyticus op de afspraak, want the child is the father of the man, immers. Diens gekruisigde zoon zelf heeft indrukwekkende 'bed-ophoud-skills', en die zijn nodig ook! Een mond vol van Lenin én lust. Met een indrukwekkend intellectueel mondeling examen als toetje. 'O neem deze arme dwaas mee.'

Le Signe du Lion
Mijn laatste Rohmer uit de jaren '60 is een curieuze film. Neem de hoofdpersoon Pierre, een olijke Amerikaan in Parijs die het er van neemt wanneer hij denkt dat hij een vette erfenis gaat krijgen. Toch niet en dan is het juli en zijn al zijn vrienden opeens op vakantie. Wat doe je dan in een Rohmer-film? Je gaat wandelen. En het is een van de mooiste wandelingen, vol mislukkingen, doodlopende paden en pech terwijl de hitte toeslaat. Pierre wordt de maatschappij uitgeworpen en observeert hoe de mythe van Parijs al zijn waarde verliest. Hier is Rohmer op zijn subtielst. Natuurlijk is er een wrang happy end, want ik betwijfelde of zijn tocht Pierre echt heeft veranderd.

Oh, met Godard als rare plaatjesdraaier.

Wat doe je dan in een Rohmer-film? Je gaat wandelen

:-) mooie poster ook op dat bankje.

Asteroid City
'All my pictures come out right.' Een nieuwe aflevering uit Wes Andersons stripboekreeks voor volwassen. Net als Woody Allen in diens goede jaren weet Wes weer een heel blik sterren open te trekken. De oude bekenden zijn er ook, maar daar zit de sleet wel op. Best ironisch dus dat vooral de technisch bekwame nieuweling Tom Hanks schittert als 'Bill Murray'. Het meta-toneelstuk kon me gestolen worden, maar Asteroid City mag er zeker zijn. Cartooneske looks (Roadrunner!) en gortdroge verwikkelingen rond Steve Carrells automatiek. Met meer tempo en minder gemiepmiep waren alle stofwolken vanzelf in droomstof veranderd. 'I still don't understand the play.'

Het meta-toneelstuk kon me gestolen worden, maar Asteroid City mag er zeker zijn

als plaats, plek, setting, dus. Want de film zelf is 3 sterren. Als geheel beter dan The French Dispatch, maar had het gevoel dat die op de beste momenten nog net een sprankje genialiteit had dat hier ontbreekt.

Eo
'E-o', zegt de ezel in Polen, in plaats van 'i-a'. Verschil moet er zijn. Het was geleden dat ik nog eens een 'film voor volwassenen' met een dier in de hoofdrol zag. (Al snel gaan de gedachten dan naar L'Ours). Het schattige Poolse ezeltje krijgt het zwaar te verduren. Weggesleept uit het circus – want dat kan niet meer natuurlijk – en daarna doorgegeven als Van Warmerdarms Jurk. Het plot wordt daardoor episodisch, het acteerwerk is zelfs slecht (en dat ligt niet aan het ezeltje!), maar de beelden zijn bijzonder en doen zelfs denken aan Post Tenebras Lux. Ook de glassiaanse soundtrack werkt mythologisch intens op de geest in. Denkend aan Reve verbaast het niet dat we katholiek eindigen. Weg verschillen, één met de natuur. 'Waarom ben je weggerend?'

Jazz Kitty
Samantha Robinson, van The Love Witch, doet een dansje. Op zich niet zo heel bijzonder maar het is wel Samantha, dus I ain't mad about it.

Death Drop Gorgeous
Queer slasher, heeft z’n momenten maar drags a bit (sry).

Beau Is Afraid
Visueel aantrekkelijk maar erg lang, maar moet eigenlijk nog eens kijken voor een final verdict.

Swarm s01
Niet zo indrukwekkend bizar als Atlanta maar nog steeds beetje gek, maar wel lekker.

I’m A Virgo s01
Superheroes en The Law, van Boots Riley dus ook nog wat (linkse) politiek, maar ondanks het college aan het eind niet preachy maar fantasierijk en gewoon hardstikke leuk.

Ratu Ilmu Hitam (The Queen of Black Magic)
Indonesische horror, volgens het boekje bijna. Zeker niet vervelend maar ook niet uitzonderlijk.

The Woman in Black
Britse degelijkheid, prima voor sfeervolle gothic horror als dit.

The Artifice Girl
Black Mirror-achtig maar de laatste serie haalt het niet bij deze film. Het artificiële meisje dient als lokaas voor pedo’s, maar dat is bijzaak. Geen gnarly shit maar deze bescheiden film stelt precies de juiste vragen in deze tijden van oprukkende AI en op veel betere manier dan immens populaire maar erg androcentrische Her en Ex Machina. Prachtig poëtisch einde.

Un condamné à mort s'est échappé
Vintage Bresson dan toch. De gevangenisontsnappingsfilm die heel rustig en methodisch te werk gaat zodat elke spanning bij mij wegebde. Ik had niet goed opgelet bij de titel met dikke spoiler en zat al blasé "die gaat het nooit halen in een Franse film uit die tijd." Toch verrassend! Mooie opbouw, alles is al snel duidelijk, de hopeloosheid, de wreedheid (wat een sadistische zeikerds toch die Duitsers) en mogelijkheid tot verraad. Prachtig zwart-wit en ook eindelijk eens serieus strak gefilmd. Al die lichtbundels, blikken door spijlen en mooie discipelkoppen nodigen uit tot een achteloze religieuze interpretatie binnen een existentialistisch kader. Dat mag ik wel.

Wham!
Beetje kleffe docu maar de gunnings tussen die twee zijn heart warming.

Rimini
Spaß ohne Grenzen
Twee keer Ulrich Seidl, beetje erg Seidl ook wel, in de docu veel mensen helemaal onderin de uitsnede of ongemakkelijk stilstaand for dramatic effect, het grenst aan parodie. De triestheid van een racistische charmezanger op leeftijd in een koud en grijs vakantieoord met een wat voorspelbare twist in Rimini is nog fictie, maar Spaß… voelt een beetje als uitlachen. Een beetje gemeen, zeker naarmate je de backstory van de hoofdpersoon te weten komt. Fascinerend is het echter ook wel en soms kan je een lach toch niet onderdrukken.

https://i.postimg.cc/k59y64yL/spass.png

Ďáblova past (The Devil’s Trap)
František Vláčils films zijn altijd grimmig, deze iets minder dan Marketa Lazarová, maar evengoed een duister sprookje met de nodige visuele vondsten die het weer een bijzondere ervaring maken.

血は渇いてる (Blood Is Dry)
Kritische blik op advertising uit 1960 alweer. Het is er uiteraard niet beter opgeworden. Interessant commentaar op een soort morbide sterrendom. Binnenkort nog eens in betere kwaliteit.

The Bearp s02
Beetje in to minds met deze, sommige dingen zijn superirritant, zoals de vaak ruzie-achtige omgang van de personages, uiteraard soms ook gewoon echte knallende ruzie (de kerstaflevering is een ware slijtageslag). De belegen tweemetermuziekkeus kan me ook irriteren net als het cliché dat koken in een restaurant een abusive relationship is. Aan de andere kant is het soms roerend hoe alle imperfecties het geen slechte mensen maken.

Druk met verhuizen, maar ter ontspanning even de Jazz Kitty is zeker welkom, dank.

Meer in die categorie, nou ja, zogezegd dan:

O Amor Natural
'Het is een tikkie seksueel.' Heddy Honigmann praat in deze klassieke docu met Braziliaane senioren die minstens zo smakelijk over seks kunnen filosoferen als Carlos Drummond de Andrade. De dichter fungeert als firestarter met zijn odes aan de kont, het pijpen en 'mannen die wat anders willen.' Voor veel oudjes is het al 'tanto tempo', maar de herinneringen zijn o zo zoet. Honigmann (what's in a name) stelt vindt prachtige voorlezers en karakterkoppen. De oude hoedenmaker wint, totdat een graatmagere danser verschijnt. More Snoop Dogg than Snoop. Hij hoeft niet eens te praten, zijn roffelende vingers zeggen genoeg. 'Ik heb hem vermoord met al dat geneuk, denk ik.'

Elke keer als ik mijn oude buurman zie, zegt ie 'ik moet nog naar die nieuwe Seidl, maar ja, in mijn eentje, dan gaan mensen toch denken...' Op mijn aanbod om mee te gaan hapt ie ook niet toe. Toch maar liever wachten op de dvd zeker dan. :-)

E Stata la Mano di Dio
'De waarheid is waardeloos.' Met vaste hand zoekt Sorrentino hier de schoonheid van de troost, of eerder die van de tristesse. Het slimme leitmotiv helpt hem een handje. De komst van Diego Maradona naar Napels! Een prachtige speler in een verdorven stad. Elke Napolitaan zouden er zijn rechterhand voor geven. De eerste helft beweegt de film zich als een komedie, fun met de familie. Ieder gezin is grappig ongelukkig op zijn eigen manier. ('Waarom stellen jullie allemaal zo enorm teleur?') Verdacht precies op de helft hakt het drama erin. Het Grote Moment. Er komt film-in-film bij, en perverse waanzin. Sorrentino streeft altijd naar grootsheid, maar passen doet het hier niet. Zijn gebaren gebaren voelen vooral conformistisch, zonder te prikkelen. 'Stop met lachen, idioot.'

Asteroid City
Wat Ludo zei. Ik ga nog steeds met plezier naar een nieuwe Wes Anderson in de bioscoop want ik verveel me nooit. Deze misschien de meest grappige in tijden, veel van het niveau "gniffel", nooit "broehaha!" Het lijkt alsof hij de kijkdoos-kritiek heeft gehoord en vervolgens dacht: dan krijgen jullie de kijkdoos deluxe, met modernistische "dit is artificieel" laag. Geinig maar ook weer zo meta-meta-spiraal. Wat betekent het uiteindelijk? Je kunt er je platgetreden moeilijke vaders, worsteling met versteende mannenemoties, de mythe van de Amerikaans exceptionalisme in zien, maar dat is inmiddels ultrasaaie materie. Dus ik beschouw het maar als een prachtig spel met verwijzingen dat verwaait wanneer de lichten weer aangaan.

Querelle
Een surreële erotische thriller die aanvoelt als een toneelstuk ondanks de bijzondere sets. Geen makkelijke maar zeker wel fascinerende film.

Atroz
Found footage-film die qua geweld doet denken aan August Underground. De poging tot een narratief kan niet voorkomen dat het excessieve geweld toch gapenswaardig wordt.

The Wrath Of Becky
Malum
De eerste een vervolg op Becky, lekker over-the-top popcornvermaak en dat laatste kun je ook zeggen van de tweede.

They Cloned Tyrone
Soort horror blaxploitation comedy. Origineel verhaal, met een boodschap waardoor het doet denken aan Boots Riley’s werk. De leads zijn grappig en funky waardoor het niet te zwaar op de hand wordt.

Clock
Sociale druk om toch eens aan de kinderen te gaan vormgegeven als een aardige horrorfilm. De dominante boodschap vond ik niet storend.

آبا جان (Aba Jan)
De familie-besognes in het door de Iran-Irak-oorlog geteisterde Iran rondom de „lieve moeder” (volgens mijn minimale kennis van Perzisch) van de titel. Aandoenlijk, maar ook hysterisch en een beetje middenmoot.

L’Éte
L’Ange
Franse avant garde. L’Éte met een stevige politieke draai maar ook Graziella die in haar eentje de film een lust voor het oog maakt, al zijn er vele prachtige momenten maar het kijkt als een videoclip voor klassieke muziek. Zulks kan je zeker ook zeggen van L’Ange, een meer esoterische affaire. Het zou niet misstaan als visuals bij Deathspell Omega hoewel de soundtrack van Michèle Bokanowski ook de moeite is. Net als L’Éte meer een soort fuga van beelden.

https://i.postimg.cc/qRJ7SHwW/l-ange.jpg

Zo de verhuizing naar tevredenheid afgerond, dus we kunnen weer verder.

Geinig maar ook weer zo meta-meta-spiraal.

Jup.

Querelle

Goh dat ziet er bijna Atom Egoyanesk uit.

maar het kijkt als een videoclip voor klassieke muziek.

:D

Coach to Vienna
'Hoe groot is dit woud?' Twee soldaten en een boerenmeid in een sprookjesbos. Een grimmig sprookje welteverstaan, want de Tweede Wereldoorlog stuiptrekt op zijn einde. De ene Duitse soldaat is zwaar gewond, de ander wil alleen maar Behouden Thuis zien te komen. Met hem zitten we bij W.F. Hermans, want het is de nazi van het verfijnde, beleefde type. 'Je ziet eruit als een jood', moppert zijn kompaan. Stilletjes saboteert de Tsjechische boerenmeid intussen deze dodenrit. De overdadige orkestmuziek, doet wat af aan de subtiele ritselingen van het werst na werst voorwaarts marcherende noodlot. 'Alles zu Ende.'

Perceval le Gallois
En dan onvermijdelijk deze unieke Rohmer uit 1978. Heerlijk artificiële duik in de graal-mythologie. We volgen het ontzettend naïeve moederskindje Perceval (een jonge Fabrice Luchini) op zijn avonturen om ridder te worden. Dat gebeurt allemaal in de studio waar de jaren '70 esthetiek op majestueuze vermengt wordt met middeleeuwse iconografie. De muziek en zang is ook lekker authentiek. Voor Rohmer begrippen vrij lang, om onduidelijke redenen zijn er wat zijpaden die niet helemaal nodig lijken. Het was even wennen maar op een gegeven moment zat ik lekker in die mystiek van subtiel bloedende lansen met toch wat kleine ironisch kwinkslagen ("we hebben dit verhaal net al verteld dus we gaan het niet nog een keer herhalen.") En gevuld met toekomstige Rohmer regulars, waaronder favoriet Pascale Ogier met haar ogen. Wat betekent het allemaal? Is dit soort pseudo-katholieke mystiek even artificieel als de film? Of is Rohmer uiteindelijk gewoon serieus. Geen idee.

die Perceval poster! wow just wow.

Infinity Pool
'Would you prefer to be executed?' Amerikanen in het gevaarlijke buitenland, een bekende horror-trope. Ik zat te wachten op een dood kind, maar 'zoon van' Brandon Cronenberg neemt een andere afslag, het comfort van vreemdelingen. Hij dist de eros-thanatos-fuck-up met smaak op, knipogend naar de tweelingen van pa. Voor het goed (of eerder: goed slecht) wordt, is het gewoon slecht. Tim Hecker valt op zijn Reznors tegen, en ook het acteerwerk houdt niet over. Ergens beweert Mia Goth onterecht “I'm a good actress'. Zodra de tepels ontbloot worden en het bloed Romeins decadent gaat vloeien, vervallen de meeste bedenkingen. Shitting on a tourist. 'Does anyone think it's a real town?'

Boat People
'Goede wijn, van 1968.' Een goedlachse Japanse fotograaf komt na de Vietnamese revolutie een kijkje nemen. Die 'Nieuwe Economische Zones' zijn helemaal je van het, toch? Dwalend door de grote stad beseft hij dat hij is voorgelogen. Hij sluit een moeizame vriendschap met een oude Francofiele revolutionair (natuurlijk klinkt er opera) én wat straatkinderen. Die laatsten nemen de film langzaam over, op een even logische als larmoyante manier. Deze ellende wás ondraaglijk. Er bestaat geen manier om er omheen te kijken zonder sentiment. Turtles Can Fly deed later hetzelfde en ook The Year of Living Dangerously had Boat People vast grondig bestudeerd. De fotograaf legt zijn Nikon neer en handelt. 'Niet naar de camera kijken.'

仁義なき戦い
Battles Without Honor and Humanity vat de film prima samen. De eerste in een serie van vijf gewelddadige yakuza-films. Meteen de atoombom die een amorele samenleving creëert waar bendes elkaar om het minste proberen uit te roeien. Shozo, de kalme van het stel, lijkt nog in eer te geloven, wat dom is want hij belandt erdoor in de gevangenis. Zijn celmaat heeft wel een heel extreme manier om de gevangenis te verlaten. Ook die houdt zich nog aan zijn woord, maar daarna houdt het wel op met een imposante reeks doden als gevolg. Mooi, dynamisch gefilmd en ik voelde wel de invloed op Scorsese. Maar ik kan niet zeggen dat ik sta te trappelen om meteen die reeks af te tikken (misschien eentje per jaar, of zo.)

dank MB voor de aanvoer!

Battles Without Honor and Humanity

Ook een liedje dat op de Kill Bill soundtrack staat (vast geen toeval).

Aftersun
'Oh life is bigger, it's bigger than you.' Vader en dochter op pad in Turkije en er lijkt iets niet pluis. Meteen moet ik dan aan mijn ijk-film Keane denken, altijd een goed teken. Aftersun kan gezien worden als de implosie ervan. Nee, hier geen ontvoering, de man blijkt gewoon de gescheiden vader en hij doet hartverscheurend zijn best. Hun leven blijkt geen drama, het is een klein verdriet dat van binnen almaar meer ruimte inneemt. De Angstvogel fladdert op. De dochter, intussen, heeft wel de depressieve genen, maar raakt van huis gefascineerd door Het Seksraadsel. Vakantie vormt uiteraard hét moment om daar wat over te leren. Broeierig langzaam groeit de grofkorrelige lethargie. Doodeng. 'It's the terror of knowing what this world is about.'

dank MB voor de aanvoer!

Ook een liedje dat op de Kill Bill soundtrack staat (vast geen toeval).

花樣年華 (In The Mood For Love)
Gedoodverfde klassieker en ik zie wel waarom, want het oogt prachtig en de soundtrack ligt ook goed in het gehoor. Aan het einde wat rare sidesteps en voelt wat afstandelijk.

El asesino está entre los trece
Giallo middenmoter, net een beetje te braaf allemaal.

You Hurt My Feelings
Heel erg New York deze film, wat natuurlijk ook al aan Seinfeld-actrice Julia Dreyfuss kleeft.

Szürkület (Twilight)
Tár-achtige zwartwit thriller, dus veel zwartgallige sfeer en een tergend traag tempo.

Slumber Party Massacre II
Een slasher met een behoorlijk van de pot gerukte moordenaar, een soort rockster met een bizarre gitaar. Beetje Friday The 13th nachtmerrie waarbij logica het onderspit wel eens delft.

2+5: Missione Hydra (Star Pilot)
Leuke space age met mannen in maillots en dames die immer fashionable door de bordkartonnen decors paraderen. Met hier en daar een self-aware knipoog.

https://i.postimg.cc/66Hv2j73/uRDtyZm.jpg

Renfield
Ook redelijk self-aware is deze horrorcomedy, maar dat valt te verwachten als je Nic Cage boekt. Goed voor een milde glimlach.

Un rêve solaire
Meer fijne experimenten van Bokanowski, met de elektronische muziek van vrouw Michèle uiteraard. Uit 2016 maar in alles nog steeds heel erg jaren zestig.

Topology of Sirens
Hier is ook de elektronische muziek erg belangrijk, met zelfs een kleine rol voor drone-koningin Sara Davachi. Veel lijkt niet eens geacteerd en het meandert dat je de detective-achtige zoektocht naar de micro-cassettes die de hoofdrolspeler vindt in een draailier bijna vergeet. Maar lekker onthaasten en Samantha Robinson wipt ook nog even aan.

Luna Park s01
Simona Tabasco is ook een ienteressaante frauw, zoals Šimek zou zeggen, vond ik na het zien van er leuke serie The White Lotus. Dit is een Italiaanse Netflixserie die een beetje overkomt als een Turkse „dizi”, al gaat het gelukkig wel iets vlotter. Zeker na de cliffhanger in de laatste aflevering bekruipt me het gevoel dat dit nog vele series door kan gaan terwijl voor mijn gevoel de meeste vragen wel beantwoord waren (dat gevoel had ik na de eerste serie Masumlar Apartmanı ook en die zitten inmiddels wel op alflevering 100-zoveel, denk ik.

nog geen downloadbevestiging van Omar

Kan kloppen want niks ontvangen. 😬
Nu wel benieuwd.

Nieuwe link verstuurd…

Topology of Sirens
Heerlijk ambient mysterie vol vreemde maar kalme wendingen. In plaats van duistere esoterica waar je toch denkt dat het in het begin naar toe gaat, speelt alles zich als in een Japanse zomerfilm af in het daglicht. Rivette lijkt een invloed en ik ontwaarde ook Pynchon-vibes, evenals Boards of Canada en Broadcast. Dan laat ik het allemaal lekker traag over me heen gaan. Een film die zichzelf niet oplost en gewoon keihard voor het lange meditatieve eindshot gaat met zicht op een honkbalveld (extra punten.)

Perceval le Gallois
'Wie teveel praat, doet verkeerd.' Heerlijk breedsprakige Rohmer, tot zo ver niets nieuws. Dit keer zoekt de Franse navelstaarder zowaar de mythische middeleeuwen op, en hij doet dat in een zeer muzikale vorm. Vanaf de meta-natureingang (zingen óver vogels) heeft het gerijmde epos een unieke schwung te pakken. In simpele decors zoekt de onnozelaar Perceval naar de belangrijke dingen des levens: God de vader en loskomen van Moederlief. Het tweede lukt sneller. Een parade van ridders leert de jongen Rede – een parade van bevlechte vrouwen Gevoel. Als een loepzuivere middeleeuwse Conte zijn er talloze quichoteske zijsporen, maar uiteindelijk besluit men natuurlijk toch met de grootste moraalridder van allemaal: Jezus. 'Het nog een keer vertellen zou saai zijn.'

The Shout
Britse jaren '70 horrorachtigheid. Heel eng wordt het niet maar de vibe is echt helemaal mijn ding, een soort Roeg light. In het slaperige Devon lijkt een echtpaar enigszins over het hoogtepunt heen te zijn. Hij, John Hurt, heeft een fijne studio in de boerderij waar hij elektroakoestische eksperimenten uitvoert (kijk die Bacon reproducties toch en uhm...die lepel.) Af en toe speelt hij cricket mee in het idyllische psychiatrische instituut en anders orgel in de kerk waarna hij lekker de duinen in fietst met de mooie vrouw van de schoenmaker. Maar dan is er opeens Alan Bates, mysterieuze man in zwarte jas, viriele uitstraling en bijhorend intens theateracteerwerk. Hij ontwaart wel een opening in de relatie al zitten beiden niet echt te wachten op zijn aboriginal-avontuurverhalen. Afijn De Schreeuw komt in het midden en maakt van alles los, de hotseklots-chronologie doet verder zijn werk net als de ambientachtige synthsoundtrack van Tony Banks en Mike Rutherford. Fijne film die niet al te veel vergt maar je lekker zelf dingen laat ontdekken en associëren, onder de 90 minuten ook.

een soort Roeg light.

goeie.

Searching for the Wrong-Eyed Jesus
'This is my kind of road. Junkyard road.' Geïnspireerd op een obscuur liedje zakken Jim White en een BBC-crew af naar het Diepe Zuiden van Amerika. Op zoek naar het geheim. Welk geheim? Geen idee, en Jim White geeft ook meteen toe dat hij een imposter is en altijd zal blijven. De plaat in kwestie vergeet men ook meteen, zoals de chaotische docu toch al een verwarde witte mannen indruk maakt. Pas als David Eugene Edwards een liedje op de banjo jankt, raken we het bedoelde Mysterie aan. De gekte van religie en het religieuze van gekte. Een stel indrukwekkende inmates (in witte shirts en spijkerbroeken) doet verlangen naar Jandek. Bajes, kroeg, kerk en kolenmijnen. Overal is het leven hopeloos en de muziek hopeloos goed. 'I just don't know how to explain my life.'

Geïnspireerd op een obscuur liedje

op een eigen plaat van Jim White, lees ik nu achteraf. De intiteling suggereerde toch iets anders, vagers, mystiekers. Wel weer zo toepasselijk.

Auf der anderen Seite
Both sides maar dan wel mooi. De twee belangrijkste gebeurtenissen lijken wat buitenproportioneel maar verder typisch maar sympathiek Akınwerk.

Susuz Yaz (Dry Summer)
Plattelandsdrama over twee broers: een mooie, rechtschapen en een boosaardige „it’sa me, Mario!”. Nu wordt die goeie snel de bak in gewerkt door die snor dus die zien we niet veel. Het dorp zit door hem zonder water en z’n schoonzus met hem opgescheept. In de soundtrack fraaie üç telli-tunes maar als er gevochten wordt hoor je de Nuova consonanza-achtige dssonantie.

곤지암 (Gonjiam: Haunted Asylum)
Koreaanse found footage is nog steeds found footage en wil je in dit uitgeplayede genre nog iets toevoegen dan moet je wel iets ter tafel brengen. Maar het duurt lang voor er actie is en dan wordt het allemaal nogal random.

A Nightmare on Elm Street
A Nightmare on Elm Street, part 2: Freddy’s Revenge
A Nightmare on Elm Street, part 3: Dream Warriors
Laatst verwees ik naar Friday the 13th aangaande droomhorror maar dat was deze natuurlijk. De eerste had ik denk ik ooit wel gezien maar straalvergeten. Viel niet tegen, zeer fantasierijk in de kills en het gegeven van droom/werkelijkheid is ook goed en niet alleen een excuus voor open eindjes. Deel twee is een steekt een beetje „mid” af tegen de ook uitstekende derde.

The Tragedy of Macbeth
Misschien is het omdat het toch m’n eerste taal niet is maar praatten ze echt zo raar in Shakespeare’s tijd? Is het meditatief, of slaapverwekkend… ik weet niet, maar ondanks de mooie visuals toch moeite om erbij te blijven en dat wijt ik toch vooral aan die enorme zinsconstructies.

Mari-Cookie and the Killer Tarantula
Al vaker gemeld, maar de boog stond niet altijd gespannen bij Jess Franco en bij deze late is de spanning ver te zoeken.

Topology of Sirens
'Clearly you chose this in all of its glory .' Een ware snoepwinkel deze film, zo'n beetje ál mijn liefhebberijen worden afgevinkt. Elektronische muziek, oude snaarinstrumenten, minidiscs, natuurschoon, sluike vrouwen, toefjes surrealisme en zelfs nog even wat honkbal. Toch geldt ook hier: je kunt teveel van het goede hebben. Na een tijdje vond ik het zelfs ergerlijk worden. Alsof artificial intelligence een film had gegenereerd. Misschien kwam het door het wazige plot, dat eerder geschikt lijkt om er een point & click adventure van te maken. Misschien mist de film gewoon wat mumblecore-ruis. Wat minder bestudering. Toch nog iets gevonden! 'It's a little nerdy.'

point & click adventure

LOL, prachtig.

Geheimnisse einer Seele
Mooie expressionistische film uit 1926 die drie jaar voor Buñuel en Dalí losgaat op droombeelden en messen. Pabst maakt er tijdens de introductie geen geheim van dat de film psychoanalytische propaganda is en dus volgen we een gelukkig getrouwde man die op een ochtend wordt opgeschrikt door een moord aan de overkant van de straat terwijl hij net met zijn scheermes het nekhaar van zijn vrouw wilde bijwerken. Hij ontwikkelt gestaag een fobie voor messen waar hij geen raad mee weet. Gelukkig ontmoet hij per ongeluk een vriendelijke therapeut die hem helpt om alles te verwerken met een centrale rol voor een geweldige droom (heel inventief gefilmd) en nog zo wat jeugdherinneringen. De seksuele toespelingen zijn subtiel maar zonder meer aanwezig (rijzende kerktorens en een prachtige schaduw die over het middel van zijn vrouw valt.)

月光の囁き
Voor een Japanse film begint Moonlight Whispers wat vreemd, wanneer een jongen en een meisje die met elkaar kendo oefenen heel schattig verliefd op elkaar worden. Maar nadat ze het voor de eerste keer hebben gedaan komen we al snel in normaal territorium wanneer de jongen Takuya observeert: "Dit is wat je altijd wilde waarom voel ik me niet voldaan?" Omdat hij een ander soort verlangen heeft, iets waar Satsuki van walgt. Hij wil vernedert worden, "haar hond zijn". Satsuki verbreekt de relatie maar worstelt daarna met haar nieuwe rol die haar toch niet loslaat en langzaam lijkt de accepteren. Ergens heel naar maar best subtiel gedaan allemaal in een soort zomers loom tempo met fietstochtjes en grote anime-wolken. Fraaie climax ook. Uit 1999 en toch wel een voorbode van veel van die "weird Japan" films zoals Sweet Poolside.

爆裂都市
Vreemd dat ik hier nu pas aan toekom (via Tumblr, oh stond al op mijn kijklijst.) Uit 1982, hetzelfde jaar als The Road Warrior waar je het toch snel mee vergelijkt. Van Gakuryu Ishii (o.a. Electric Dragon 80.000 V en Labyrinth of Dreams, wat een geweldenaar), misschien wel zijn radicaalste film. Wat de camera hier doet is adembenemend, snelheid, neon, geweld, abstractie. Echt flink zijn tijd vooruit totdat Tetsuo landde. Je typische cyberpunk motorbendes in een postindustrieel landschap, met fascistoïde coppers en een er-moet-orde-zijn yakuza-cultus. Er vallen dus klappen. Verhaal is een bijzaak en alles wordt richting een buitengewoon laatste deel gemanoeuvreerd waarin een soort soundclash tussen twee punkbands plaatsvindt, een wat opgevoerde rockabilly, de ander een soort Japanse GG Allin met een zanger die niet schuwt om een varkenshoofd in het publiek te gooien (eerder in de film urineerde hij volgens mij al op het publiek.) Pure chaos. En dan moet de popo nog arriveren. Bizar, vermoeiend en regelmatig subliem.

The Shout
Deed me op een of andere manier denken aan Enys Men, al is die veel experimenteler. Maar verder fijne film die ook wel door Peter Strickland gewaardeerd zal zijn.

Not relevant to the thread but closest to top in new answers ... does anyone remember a film where a woman microwaves her shoes and auditions badly for lots of (bit) parts?