Filmforum

Een grefo als Freek kan dat ook niet begrijpen. :)

(een vriend van mij heeft er ook altijd een handje van om die scene na te doen als Keitel ter sprake komt...."AAARRGHHHHG NONOOOOO WHY?!?!? YOU FUCK...AAAARGHHH.")

Ach nee, nou vergeet ik pardoes te melden dat in Bad Lieutenant de enige realistische house scene in een film ooit zit (prachtig ook hoe Keitel daarna tijdens het scoren van de zenuwen even mee beweegt met de muziek.)

Met een vriend heb ik ooit een lijstje gemaakt van boektitels waar Iron Maiden nog eens een song van moet maken. Bovenaan: Oliver Sacks' "The Man Who Mistook His Wife For A Hat"
(meer nominaties zijn welkom)

Ook hadden we het ernstige vermoeden dat de tekst van Alexander the Great zijn leven was begonnen als Steve Harris z'n spreekbeurt:
http://www.poemhunter.com/song/alexander-the-great/

Ölüler konuşmazki & Aşka Susayanlar Seks ve Cınayet
Zo'n dure van Boudisque, maar 10 euri korting gespaard en 17 pleuro is te doen. De eerste film is een zwart/wit geschoten gothic horror film met een bij elkaar gescharrelde soundtrack. Rosemary's Baby thema, logisch. Also sprach Zarathustra, beetje vreemd. Poème Électronique, vreemd maar wel lekker. Een vaak terugkerende holle lach (op een gegeven moment onderbroken voor de later 'gedubte' pistoolschoten) van een ondode zonder ogen. De tweede is echter de echt interessante van de twee. Een echte Turkse 'giallo', inclusief groovy kleding, (half)naakte schoonheden (Meral Zeren <3) die onder het (scheer)mes van een mysterieuze moordenaar belanden. Begeleid door hevig vervormde gitaren waar Ennio zich niet voor zou schamen... als die ze niet op z'n geweten heeft, want een thema kwam enigszins bekend voor. Een curiositeit maar absoluut de moeite waard.

Ladybird Ladybird
Eentje voor de kitchen sink drama fans. Had overigens helemaal niet door dat het een film van Loach was, dacht meer aan een omhooggevallen tv-film. Wel een goede hoor. Vrouw "of low intellect" heeft kinderen van verschillende mannen, maar dan fikt het huis af (en zij is niet thuis) Kinderen afgenomen, vrouw in put.. Tot daar een Zuid-Amerikaan verschijnt, die niet alleen uit is op een verblijfsvergunning, maar werkelijkheid de goedheid zelve. Dan begint het echte tearjerken pas, met nog meer ruzies met overheidsdiensten.
Het einde is wat vreemd, na al die mokerslagen komt in de aftiteling toch nog een positieve boodschap.. Maar ja als ze dat verwerkt hadden zou RTL de film uit kunnen zenden.

A Beautiful Mind
Typisch zo'n film waar je juist niet teveel "omheen" moet lezen. Wiskundige Nash homoseksualiteit en anti-semitisme is weggemoffeld (natuurlijk)
Maar zonder die kennis is dit een uitstekend werkje. Allereerst zijn de bijrollen al geweldig met de ueberlieve Jennifer Connelly en Paul Bettany, die hierna zelfs trouwden. Russell Crowe is ook niet gek als wiskundige, wel vreemd dat ie zo gespierd is trouwens, ik geloof er niets van dat Nash tijd had om in de sportschool te zitten. Maar goed, de beste man draait door, wat op zich lekker melodramatisch ter beelde wordt gebracht. Beste scene: Nash weigert zijn pillen en onmiddelijk raakt hij weer in de ban van allerlei Koude Oorlog-theorien, waarna zijn schuur (wederom) vol komt te hangen met knipsels en schema's. Het moment dat Connelly dat ontdekt. Huiveringwekkend.

The Taste of Tea
Totaal geflipte Japanse familie in EEEEINDELOZE film zonder plot. En toch leuk he. Ok, het duurt dus wat lang, maar een film met Go, ondergescheten Yakuza's, bizarre dansjes en andere onzin is gewoon onmisbaar. Vreemd is de mogelijke invloed van Manga-meester Miyazaki. Met een klein meisje a la Spirited Away en de hele scenery met Alice in Wonderland-achtige landschappen met tunnels van bladeren. En natuurlijk 't openbaar vervoer.
Een aanrader.

Kingpin
Ik zou een quiz kunnen maken, met liedjes die ik luister en dan kunnen de kenners raden welke film ik heb gezien. Laatst bijvoorbeeld een nummer van Dennis Brown (Chungking Express)
Nu Thunderclap Newman's Something in the Air. Open gitaarstemming, het werkt toch altijd voor mij.
Het nummer zat ook al in Almost Famous, maar toen was ik gefascineerd door iets van Yes.
De film Kingpin dan.. Opening is geniaal.. Daarna komen de Amish-grappen, zucht.. Maar in de 2e helft valt alles wel op zijn plaat. (Het helpt dat Bill Murray terug is)
Toch best gelachen. Absurde evenwichtsdans tussen COMPLETE wansmaak en geslaagde momenten.

Vreemd is de mogelijke invloed van Manga-meester Miyazaki.
Nou niet zozeer vreemd, want de regisseur verwerkt zelfs een stukje Dragon Ball Z-achtige (gaap)-manga. Tis meer vervreemdend/verrassend.

Murray's combover is het leukste aan die flauwe maar toch gniffelwaardige film. :)

http://img339.imageshack.us/img339/5050/kingpinxi2.jpg

Taste of tea, ja die was leuk.... YiYi al weleens gezien, Ludo?

nee, Ik zal 'm op de lijst zetten. :)

Geniaal stukje acteerwerk van Murray.. Hij gooit, draait zich om.. en luistert. En de bekken die ie dan trekt :D

I'm not there van Todd Haynes, zie subjectivisten-sitevoor recensie.

No country for old men (Coen & Coen, 2007). Sja, believe the hype, zou ik zeggen. Wat een knappe film is dit zeg. Viel er altijd al veel te griezelen of te lachen, de combinatie is nog nooit ze sterk uitgevoerd als hier. De rol van Bardem heeft het in zich uit te groeien tot een nieuw icoon. Sinds Hopper in Blue Velvet niet meer zo gelachen om een schurk. Ik zat op het laatste kwartier na zo'n beetje de hele film te gniffelen, met hier en daar een flinke schater. De Coens zetten een sfeer neer waarin op den duur alles grappig wordt. Prachtige originele shots, met als hoogtepunt (vraag me niet waarom): twee geruisloze witte sokken van Anton Chigurh en de onderkant van een zuurstoftank. Kloink.

Crash van David Cronenberg
Ik wist wat te verwachten, maar toch dat ik op een gegeven moment: "Wat is dit voor een fucked up shit die ik aan het bekijken ben." Moet je toch Cronenberg voor heten om dat te kunnen. Ook knap om met zoveel sex het zo niet geil te houden en dan bewust (ik heb ook wat gelezen en het schijnt dat Cronenberg een paar te scenes die toch iets te hitsig waren uitgepakt keihard uit de film heeft gelaten.)
Uiteindelijk is dit toch vooral een film van een paar momenten die voor eeuwig op je netvlies gebrand zullen zijn: de wasserette, het grote ongeluk, het uitzicht vanaf het balkon en de slotscene ("Maybe next time...")
Waar vind Cronenberg toch altijd die fantastisch enge gebouwen? Al vanaf Shivers is de man de meest genadeloze architectuurcriticus ter wereld.

Oh ja, een oordeel. Het is toch een beetje een trilogie met Dead Ringers en Videodrome. Daar vind ik Crash dan wel de minste van. Nou vind ik die andere twee ook héél erg goed, dus het is geen ramp, maar uiteindelijk is toch dat James Dean gedoe net iets te grofstoffelijk om dat echte nachtmerriegevoel op te roepen.

Waar vind Cronenberg toch altijd die fantastisch enge gebouwen? Al vanaf Shivers is de man de meest genadeloze architectuurcriticus ter wereld.

Juist! Maar bekritiseert hij het wel? Eigenlijk vind hij het maar machtig interessant wat er allemaal in die gebouwen gebeurt.

(overigens vanaf Stereo al ;)

Met betrekking tot No country for old men: de frase "Call it, friendo" begint dezelfde status te verwerven als "Play it again, Sam". Een catchphrase die iedereen bezigt en waar inmiddels al t-shirts van gedrukt zijn, maar die in de hele film (zo bleek bij herbezien) niet voorkomt.

Brown Bunny (Vincent Gallo, 2003)
Deze film van alleskunner Gallo kreeg destijds ongenadige slechte kritieken. Ons Vido deed er nog een schepje bovenop. Dus dan moet je hem natuurlijk kijken. ;) Dan is het verleidelijk om recalcitrant te gaan roepen "miskend meesterwerk" maar het is niet echt een geslaagde film, een soort tweedehands Korine. En toch het eerste half uur is fantastisch. Beetje trashy motorracer kruist Amerika door, komt allemaal markante vrouwen tegen waar hij even een connectie mee lijkt te krijgen en dan vlucht hij verder totdat hij zijn oude liefde weer tegenkomt en dan is er nog even snel een "verrassende wending".

Het mooie is dat Gallo je een Amerika laat zien wat je zelden in films ziet en dat terwijl je lekker loom naast hem zit te rijden inclusief mooie muziek. Probleem is dat Gallo wel een markante kop heeft maar tegelijkertijd ridicuul is met dat hoge stemmetje en die huilogen van hem (kon ik in Buffalo 66 ook al niet uitstaan.) De beruchte seksscène is trouwens wel een van de beste in zijn soort al vraag je je af wat erin hoofd van Chloë Sevigny omging, maar goed haar carrière heeft er blijkbaar niet onder geleden.

Eigenlijk typisch zo'n film van iemand die alles wil doen en dat pakt zelden goed uit.

Buffalo 66 vond ik zeer OK, al was het maar vanwege het bebruik van Yes in de soundtrack. Die stem is me niet opgevallen, dat komt dan vrees ik nu de eerstvolgende keer dat ik Gallo zie.... eeeeen bedankt alvast! ;)

Snap toch ook niet echt wat het punt is van zo'n pijpscene en al helemaal niet waarom dat dan weer alleen de carrière van de vrouw zou moeten schaden.

Vreemde is dat ik zijn stem als hij zingt erg charmant vindt. Sowieso is Gallo als muzikant het best te pruimen.

Hij biedt op zijn website nu ook al zijn sperma aan voor een miljoen, exclusief reis- en onkostenvergoeding...

Zaad kan toch wel gewoon in een potje met de post? Of komt ie persoonlijk 'afleveren'? (wink wink nudge nudge)

Much Ado About Nothing
Over de hier nog schattige Kate Beckingsale las ik achteraf compleet toevallig allemaal dingen die ik echt niet wilde weten.. Maar goed, ze is hier ook niet echt belangrijk, het gaat om het echtpaar Kenneth Branagh en Emma Thompson. Kenneth regisseerde ook en heeft (toeval?) ook de leukste rol. Nee terecht want hij is verreweg het sterkst. Beetje bekvechten en dan blijkt die ouwe Shakespeare nog best ritme te hebben. De bijrollen worden op internet GEHAAT (Keanu Reeves!) Maar ik ergerde met niet al te zeer. Wel raar was Michael Kaeton in een onbegrijpelijke comic relief rol, met een kompaan die een paard speelt?! Ouderwetsche humor zullen we maar zeggen.
Vraag me af of ze zo'n film in deze tijd nog konden financieren. Ik bedoel, het draait eigenlijk grotendeels om maagdelijkheid en uithuwelijking enzo, met al die discussies over de Islam tegenwoordig.
Dat die Hero (het personage van Kate) haar vader nou niet haat als ie haar meteen negeert nadat zou zijn gebleken dat ze geen maagd meer was voor het huwelijk. Nou ja, meisjes hadden toen niets te zeggen natuurlijk. Toch als Shakespeare nou echt een genie/revolutionair was had ie er dan niet wat vooruitstrevende progressiviteiten in kunnen stoppen. Misschien heb ik ze gemist. :)

La Cérémonie
heb er een stukje voor de voorkant over getikt. Niet al te schokkend, dus ik gooi 'm er zaterdag wel op, eerst nog even Olaf's stuk laten "shinen" ;)

La Vie rêvée des anges
Opening top. Meisje komt in een typisch Belgisch chaotisch werk/woonterrein aan. (Lastig uit te leggen.. Vervolgens blijkt het Lille te zijn, maar da's bijna Belgie)
Goed.. Ze is op zoek naar haar vriend, die pleite is en de rest van de film ook niet meer opduikt, dan wel gezocht wordt. Nee, het meisje (Isa) (Élodie Bouchez, met een schattige brede glimlach) zoekt en vindt werk en raakt bevriend met ene Marie. Deze woont in een flat van wat vage familie-bekenden die in coma liggen na een auto-ongeluk. Haar interesseert het geen zak maar Isa gaat op op ziekenhuisbezoek en raakt gefascineerd door het meisje. Ondertussen is de film echter langzaam aan het verschuiving richting Marie, die op een of andere patser met de moraal van een loverboy valt.
Nou ja zo meandert dat allemaal door. Isa lijkt de naieve van de 2 maar blijkt de "wijze". Op basis van de titel had ik iets vrolijkers/meer surrealistisch verwacht. Bijna lijkt de film ook een lief einde te krijgen, maar nee de deur wordt in 't gezicht van de kijker dichtgeslagen. Pijnlijk, maar een fijne film. Ik klaag altijd over arthouse en al die stiltes en die typische sfeer. Welnu, deze heeft wel de sfeer, maar er gebeurd ook genoeg, al is 't dan geklep en geruzie. :)

Als je mij vraagt om een geweldige franse film te noemen uit de laatste tien jaar, dan is La vie revee des anges misschien wel het eerste dat in me op zou komen.

die roadies/motorbikers ook. Er zat genoeg stof in die film voor nog veel meer eindeloos uitgewerkte zijplots.

wat ik ook interessant/tragisch vond.. (bijna als les) was dat die Chris (het foute vriendje") dan aan Isa vertelt dat ie eigenlijk wil dat zij Marie vertelt dat hij de relatie verbreekt. Natuurlijk zegt ze dat ze dat niet doet, maar vervolgens krijgen de dames ruzie.. En dan gooit ze 't er natuurlijk toch uit.
Heel uitgekiend van die man.

Henry Fool
Eerste 80, misschien wel 100 minuten dacht ik.. Wow beste film die ik dit jaar heb gezien!! En misschien is dat nog wel zo. Het is een combi van Linklater's Slacker, wat ranzigheid en een Shakespeare/Tristram Shandy-achtige hoofdfiguur, een crimineel die zijn memoires met zich meezeult. Deze Henry Fool praat als een genie, maar of hij dat ook is. Hij raakt bevriend (of dringt zich op aan) Simon, een totale loser, die onvermoede talenten ontdekt.
Het nadeel van de film is bijna zonder te kijken op te merken. In dit genre een film van 137 minuten maken.. Beetje overdreven. Bovendien is daar nog een fikse tijdssprong naar het einde. Jammer, maar niet onoverkomelijk, zonder meer een grote tip. (Geen idee hoe bekend deze film is, regie Hal Hartley, allemaal zwaar indie)

Secrets & Lies
Nou ja tv-klassieker bijna he. Kent iedereen al. Wat een magische scene in die achtertuin. Iemand op imdb merkt terecht op dat het bijna een 'home movie' lijkt te zijn. Wow. Timothy Spell als altijd geweldig (hij heeft geluk, Leigh lijkt 'm meestal een sympathieke rol te geven)
De moeder is ongelofelijk. Toch snap ik de woede van haar dochter niet zo als ze hoort dat ze een halfzusje heeft. Tuurlijk dat had die moeder niet moeten verzwijgen, maar toch wel begrijpelijk.. Als zestienjarige, kind meteen afgenomen, (verkrachting?)
Tot slot een typische Ludo-reflex. De dikke fotograaf (Spell) is getrouwd met een wat vreemde, ziekelijke vrouw, die natuurlijk ook een geheim heeft. (Dat wordt aan het eind ook onthuld) Maar ik dacht natuurlijk dat ze ziek was en waarschijnlijk ook wel stervende. ;) Zucht.

Lost Highway
Ach ja. Wel weer een leuk tripje. Mystery man Robert Blake! Een echte moordenaar die zich (zoals dat altijd maar lijkt te kunnen in Amerika) met geld en als beroemdheid heeft vrijgekocht!
Verder dwaalden mijn gedachten toch wel 'ns af. ("huh weer een paar minuten om) We kennen het nou wel 'n beetje.

Lions For Lambs
hmf. Mwah. Vast goedbedoeld maar toch wat afgezaagd. Maar misschien is mijn standpunt ook te goed te vergelijken met de student die gedesillusioneerd is geraakt in de politiek. Redford probeert hem als docent te overtuigen. Lijkt iets te suggereren van "blijf niet aan de kant staan, put yourself in the line". Maar krijgt dan de deksel op de neus, met 2 andere studenten die zichzelf naar Afghanistan laten verschepen.
(by the way, als zo'n Hollywood-film in Afghanistan belandt, met die huidige oorlog, hoop ik toch als stiekeme nationalist dat Nederland nog even wordt genoemd, niet om 't terreuralarm te doen stijgen, maar gewoon, zitten ze daar niet voor niets. (Nee natuurlijk)
Tom Cruise is overigens wel aardig als gladde senator (hoeft ie niet eens te spelen, zou ie Republikein zijn?) Die de typische vraag stelt waardoor politiek irritant wordt. (Do you want to win the War on Terror..? Yes or no!!?)

Het betere werk van Hal Hartley vind je in zijn vroege periode. De laatste jaren is hij zo aan het zwalken dat zijn films ons land niet eens meer halen. Henry Fool was de laatste film die hier te zien was. Het vervolg op Henry Fool heet Fay Grim en is ook weer een apart geval (en hier al eens gesignaleerd).

Zelf was ik dit weekend ook op de onafhankelijke Amerikaanse tour, mumblecore style, met het werk van Aaron Katz waaronder Quiet City uit 2007.

Fay Grim toch de moeite. Het ergert me meteen, zo'n vervolg. Net als die Clersk-delen of een vervolg tig jaar later op Gregory's Girl. (al is het natuurlijk verleidelijk voor een regisseur)

en hier al eens gesignaleerd).

in deze draad? of in het archief der Subs.

wat is de beste Hartley wat jou betreft? Trust?

Laat ik er weer eens tussen gaan zitten met mijn waffel... Ik vind The unbelievable truth en Trust de meest prototypische Hartleys, maar vind Simple men de beste. Vaak over het hoofd gezien: de ijzersterke korte film Surviving desire. Vanaf Amateur werd het rap minder en Henry Fool en Fay Grim vond ik beide niet om door te komen. Wat jij (en ook ik) had bij Lost highway: "huh weer een paar minuten om".

ik voel aankomen dat ik een flink Hal Hartley kijkproject zal moeten opstarten..

dvdtje van Henry Fool 3 euro bij de.. Wehkamp. maar ja dan blijkt er ook nog een 22 euro versie te bestaan. Dus laat ook maar. ik had 'm toch al gezien ;)

Hal Hartley top 3:
1. Simple Men (zo een beetje de beste romantische komedie ooit.)
2. Henry Fool (ontzettende opgeblazen pedofiele klootzak als held vind ik een briljante vondst.)
3. Trust ("I had a bad day at work. I had to subvert my principles and kow-tow to an idiot. Television makes these daily sacrifices possible. Deadens the inner core of my being.")

Trust is een perfecte film. Die twee eromheen zijn ook erg goed.
En inderdaad Surviving Desire is de hidden gem ashetware.

Henry Fool heb ik nog wel gezien, maar heeft weinig indruk op me achtergelaten. Ik miste vooral Martin Donovan, destijds toch wel een held van me.

De band zea is ook fan van Trust en noemde hun eerst album Kow-tow To An Idiot naar het citaat dat hierboven in Martijns reactie staat. Simple Men en Trust zijn zeker de moeite waard.

Kiss me deadly (Aldrich, 1955). Nee, dit deed me dan weer helemaal niets. Film noir met Mike Hammer (Ralph Meeker) die in een plot gesleurd wordt dat leidt naar een duistere doos. Een klassieker, maar waar waren de bij een klassieker passende scherpe dialogen en one liners? Waarom moet het verhaal voor een groot gedeelte voortgestuwd worden door weer een lijstje namen waar de secretaresse mee aankomt? En ik dacht dat het hele “meisjes kleven aan Hammer als een Axe effect” iets van de televisieserie was, met Stacy Keach. Niet grappig, niet cool. Acteerwerk rammelden hier en daar behoorlijk. “Wel mooi geschoten” is dan een beetje dooddoenerig.

Capturing the Friedmans (Jarecki, 2003). Sterke docu over computerleraar die in suburbia de boel op stelten zet doordat hij zijn pupillen zou inzetten voor zijn pornogeneugten, daarbij geholpen door zijn jongste zoon. Na een tijdje blijkt dat het meer urban anxiety is dan iets anders, maar desalniettemin zien we zowel vader als zoon, om uiteenlopende redenen, `guilty` pleiten in de rechtzaal. We krijgen een en ander van zeer dichtbij omdat de hele familie verslaafd is aan de handycam. Verbijsterend.

Control (Corbijn, 2007). Ja, beter dan verwcht nog eigenlijk! Knap hoe Corbijn, als fan, zich heeft ingehouden. Geen overmaats gepsychologiseer, de verleiding weerstaan om ook filmisch in het hoofd van Curtis te gaan zitten. Het is wat het is, en het is koud. Sterk geschreven bijrol van Annik, een Belgische journaliste/groupie die Curtis een tijdelijke escape biedt maar veel te jong en onnozel is ‘to know what hit her’.

Obchod Na Korze (a.k.a. Shop on Main street, Kadár & Klos, 1965). Grotendeels geslaagde film, hierboven aangeraden door Vido, over een lapzwanzige man die in de oorlog een winkel van een Joods vrouwtje onder zijn hoede neemt, als “Arisator”. Het laatste halfuur kwam er voor mij niet uit. Te langdradig. En keuze die onze held moet maken tussen heroiek en het redden van zijn eigen hachie (daartoe uitgenodigd doordat de Nazi’s laten zien dat het allemaal menens wordt) werd niet invoelbaar gemaakt. Het is ook nogal wat gevraagd...

King of New York. Mijn tweede Ferrara. Een stuk conventioneler dan Bad lieutenant, en ook een heel stuk minder goed. Het interesante is de sterke rol van Christopher Walken. Topdrugsdealer die stiekem ergens gewoon wil deugen. Een interessant gegeven dat wat ondergesneeuwd wordt in standaard shoot-outs die het niveau Miami Vice niet zichtbaar overtreffen.

standaard shoot-outs die het niveau Miami Vice niet zichtbaar overtreffen.

toch wel handig dat Ferrara ervaring had opgedaan met Miami Vice. ;) Ik vind dat nog steeds een erg sterke film met die typisch sardonische blik van Ferrara als het om drugs gaat. Hij is alleen wat cleaner dat die katholieke punkfilm. :)

The Piano
Binnen 3 seconden weer vergeten deze film. Wel nog een mooi begin "this is not my real voice.." (Hoofdpersonage is gestopt met praten) Ze komt in de middle of nowhere terecht na uithuwelijking, houdt alleen van d'r piano tot de zeeman (of crimineel?) Keitel een slinks trucje verzint.
Verbaasde me vooral over 't verraad van de dochter van de vrouw. Eerst zijn ze jarenlang close en dan laat het irritante kind ze meteen vallen. Zo zijn die mormels zullen we maar zeggen.
Het einde is trouwens ook fraai (niet de gebruikelijke overbodige epiloog) maar net daarvoor. Bijna opera. Nu ik er over nadenk, toch best knap verzonnen allemaal, als een echte oeroude fabel.

Lantana
Australische cinema. Stelt die wat voor. Mij schiet even niks te binnen. Lantana is wel goed, ZEER onderhoudend zelfs "for the duration of the movie". Iemand merkte vilein op dat de film niet alleen een Magnolia-structuur heeft, maar toen ook maar een bloem als titel heeft genomen.
Beetje flauw. Lantana heeft ook wel trekken van een "politie op onderzoek"-verhaal. Met een lijk enzo. Verder HEEL, HEEL veel relatie-problemen. Het lukt me even niet een unique selling point te benoemen, maar hij is toch echt de moeite. Anthony LaPaglia als morsige/dikke agent, Rachael Blake (die op een jonge Hillary Clinton lijkt) als spiedende buurvrouw. Geoffrey Rush is ook sterk als academicus. En niet te vergeten ene Daniella Farinacci, maar da's puur esthetisch.

A League Of Their Own
Ach ja, honkbalfilms. Dit keer is Tom Hanks de archetypische dronken in de goot geraakte coach. Tis oorlog, dus er is geen honkbal, tijd voor een vrouwencompetitie. De vrouwen moeten zich gedragen als ladies, maar toch ook liever heel korte rokjes aan. (By the way, hadden ze toen geen softbal, en waarom is dat onderscheid er sowieso)
Maddona loopt rond in 't team, wat afgrijselijk is want al haar grappen hebben te maken met haar imago (kortom sex, sex, sex en nog wat anti-kerk dingen)
Geslaagd is wel de hoofdmoot: de rivaliteit tussen twee zusjes uit Oregon (Geena Davis en Lori Petty)
Film verzint 't om nog 20 minuten door te gaan na het welbekende einde (i.e. de underdog wint)
Dan herinner ik me ineens dat de film begon in 't heden en toen aan een lange flashback begon. Enigszins besmuikt moet ik constateren dat ik hier door de stroperige sentimentele muziek en mijn algehele gevoeligheid ik in feite net zo geraakt wordt als bijvoorbeeld Schindler's List, dat tenslotte ook eindigt met een samenkomst van de nu oud geworden personages. Oh god. (Hoe lang kan die typische filmboodschap van "De tijd vliegt, doe er wat mee" eigenlijk mee ;) )

Australische cinema, poe..... Proof van Moorhouse vind ik een hele goede. An angel at my table (Campion). Dit lijkt me het moment waarop Vido met een waslijst komt....

Mad Max natuurlijk...

Las net in Sight & Sound het blijde nieuws dat Won Kar-Wai dit jaar met de redux komt van Ashes In Time, toch wel een van mijn favoriete films van hem. Neem aan dat de DVD helemaal up-to-date zal zijn want op de versie die ik heb lijkt het af en toe of iemand zijn reet ermee heeft afgeveegd (en dat is nog de "best" DVD-versie :)

The Proposition, de Australische western geschreven door Nick Cave is goed.
Chopper, met Eric Bana en geregisseerd door Andrew Dominik van The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford is ook een aanrader.

De bekendste Australische regisseur na Mel Gibson is waarschijnlijk Peter Weir. Levert vrijwel altijd kwaliteit.

Levert vrijwel altijd kwaliteit.

Mosquito coast was leuk. Maar ik geloof dat ik na dead poets society ben afgehaakt. Die film keek ik altijd met huisgenoten als hij op tv kwam, met een krat bier. Een van de slechtste films ooit gemaakt.

Chopper is waanzinnig en ook heel sneu. :) Heb ook altijd een zwak gehad voor Dead Calm zeer effectieve paranoia constructie (plus heel naar auto-ongeluk in het begin).

"Maar ik geloof dat ik na dead poets society ben afgehaakt."

Die heb ik wel gezien, maar heeft geen indruk in positieve of negatieve zin achtergelaten.

The Darjeeling Limited (Anderson, 2007). Leuker dan de Tennenbaums, wederom mijlenver verwijderd van het niveau van Rushmore. Het is wederom allemaal erg understated en niets bovenmatig, dus het is wederom een film die ik tussen neus en lippen effe bekijk. En weer vergeet. Sorry, geen liefhebber.

Triumph of the nerds (Sen, 1996). Wereldingrijpende geschiedschrijving uit je eigen tijd. Deze docu geeft een inkijk in de onstaansgeschiedenis van de home computer, beginnend rond 1975 en eindigend in 1995, met de presentatie van Windows 95. De docu laat de winners en losers zien, daarbij focussend op Apple, IBM en Microsoft, en maakt inzichtelijk warom de dingen gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Grappig op te zien dat de eerste computer een doos was zonder beeldscherm en toetsenbord en omschreven wordt als een oplossing voor een probleem dat nog gevonden moest worden. Grappig ook om te leren dat een eerste windows-achtige software eerst op de Macintosh verscheen (dat wist ik) nadat de ideeën ervoor door Steve Jobs (Apple) gejat waren van Xerox, waarna hij Bill Gates inhuurde om de software te realiseren (wist ik niet). Leuke quotes ook. Steve Jobs over Microsoft: “Thay have absolutely no taste. I don’t mean that in a small way, I mean it in a big way.”

Quiet city (Katz, 2007). Mumblecore, Slackavetes. Weer wat woorden geleerd. Dank Vido, deze was in de roos. (Zie Vido’s beschrijving op zijn website waar ik me helemaal in kan vinden). Niets om het lijf low budget film gemaakt door een 26-jarige Katz (kort in beeld ook), mede geschreven door de twee jongere hoofdrolspelers. Before Sunrise door iemand met een handycam en zonder geld. Ja, hier hou ik toch wel erg van. Compleet understated, er gebeurt weinig (boy meets girl) maar door het hoge waarheidsgehalte bekijk je alles op een of andere manier en ook veel directer. Je voelt op een alledaagser niveau mee, waardoor je ook sterker hoopt dat het goed gaat, waardoor de pijnlijke momenten pijnlijker worden, de geluksmomenten mooier, etc. Het is wonderlijk wat dit soort cinema met je kan doen. De films van Bujalski zijn gescripter, en dat geeft ook wel snel een meerwaarde vind ik. Maar dit is ook het proberen waard. LOL van “labelgenoot” Swanberg staat al in de download.

"Sorry, geen liefhebber."

Gelukkig is er eindelijk iemand in Nederland die Anderson begrijpt: André Waardenburg van het NRC. Geef die man een standbeeld!

Ik zag drie uitstekende documentaires.

Dig! (Timoner, 2003). Dit is een leuke muziekdocu. The Dandy Warhols en The Brian Jonestown Massacre zijn twee bevriende bands die in Californië samenhokken om de revolutie te beginnen. Dandy’s zijn de middelmaat met een randje wansmaak die vreselijk opkijken naar BJM, geleid door het genie Anton Newcombe (zeven 4(+)-sterrenplaten op rij volgens allmusic.com). Maar de Dandy’s tekenen bij major Capitol en zijn bereid hard te werken. BJM doet drugs en weet de ene na de andere opportunity genadeloos om zeep te helpen. Optredens (waaronder een belangrijke showcase) eidigen in een vechtende janboel en de eerste Amerikaanse toernee stokt halverwege, als de politie het busje binnenstebuiten keert. De Dandy’s gaan richting Europa en merken langzaam dat Newcombe zich tegen hen keert en de Dandy’s zelfs begint te stalken. De onderlinge strijd en het verschil in succes, worden genadeloos in beeld gebracht. Een muziekdocu die je niet doet voor de muziek. Met die genialiteit van Newcombe valt het reuze mee...

American movie (Smith, 1999) Mark Borchardt is een slungelachtige nerd die, als hij zich niet bezuipt aan de wodka met zijn buddy en übernerd Mike, één passie heeft: films maken. Om zijn eerste serieuze film Northwestern gefinancierd te krijgen besluit hij om eerst zijn horrofilm Coven af te maken. Met familieleden en vrienden (that is, met wie daarvan uiteindelijk ook daadwerkelijk komen opdraven) gaat hij in het weekend het bos in voor weer wat shots, daarbij niet geholpen door ook maar enig talent. Vooral de shots die hij met moeder en opa opneemt zijn hilarische hoogtepunten. Opa, wonend in een trailerpark, is met 3000 dollar de grootste geldschieter en daarom executive producer. Een en ander gaat zo traag dat je als kijker zeker weet dat die film een gebed zonder einde is. Maar lo and behold: Coven is gewoon te vinden op IMDB. American movie is een film over de droom van een individu die uiteindelijk meer geïnteresseerd is in het kunnen leven met zichzelf dan in de mening van een ander. Als zodanig een hoopvolle, positieve docu, ook al ploegt die zich eerst door een hoop smalltown misère heen.

My kid could paint that (Bar-Lev, 2007). Marla Olmstead is drie jaar oud en houdt van schilderen. Een groot canvas dat wordt opgehangen in het plaatselijke café trekt de aandacht en als het verhaal rond begint te waaien, gebeurt het ongelofelijke: de kunstwereld, wetende dat het een 3-jarige betreft, neemt het talent volstrekt serieus en prijst de onbevangenheid en het gebrek aan cynisme. Gevolg: gevulde galleries. Als de vragen over wat kunst nu eigenlijk is nog maar net gesteld zijn en de schilderijen voor 20.000 dollar de deur uitgaan, gooit het programma 60 minutes roet in het eten: heeft het kind het wel allemaal zelf gemaakt of heeft vader toch een beetje geholpen? De documentaire wordt hier lichtjes postmodern want ook Bar-Lev zelf twijfelt openlijk. Zodat zijn film uiteindelijk door deze backlash nog een derde thema in de schoot krijgt geworpen: bepalen wij in deze mediazieke wereld de waarde van alles op basis van het verhaal dat eraan vasthangt? Een hele complexe documentaire dus uiteindelijk, en een absolute must-see.

leuke beschrijvingen. (kijken hoeft bijna niet meer, net als op de 5th dimension channel, Berend Dubbe's fictieve zender in de VPRO gids)
"familie ontdekt op gedekte tafel een miniatuurversie van zichzelf, zittend aan gedekte tafel" (oid)

Oasis
eentje in de categorie van My Left Foot en Diving Bell. En misschien wel beter. Een Koreaan wordt hartje winter vrijgelaten uit de gevangenis, in zijn t-shirtje. Hij struint wat rondt om dan maar opgepakt te worden om zo achter het adres van zijn familie te komen. Hij is duidelijk niet al te snugger en de familie is niet bepaald blij 'm weer te zien. Hij blijkt in de gevangenis te hebben gezeten voor een auto-ongeluk, dus besluit hij de familie van het slachtoffer maar op te zoeken met een mooie fruitmand. Geen goed idee natuurlijk. Daar raakt hij wel gefascineerd door de spastische dochter. En daar onstaat natuurlijk wat tussen de 2. (op uiterst pijnlijke/moeizame wijze)
Confronterende film, over hoe de samenleving op abnormale mensen reageert en hoe die gebruikt worden. Het einde is een beetje ongeloofwaardig (heeft te maken met een brief) maar see for yourself zou ik zeggen.

Before Night Falls
Fragmentarisch herinneringen in deze biopic van een Cubaanse schrijver. En homo, wat al snel de gedachte oproept hoe Castro en co. daarmee omgingen, nou ja het antwoord volgt snel natuurlijk. They didn't like it. Weinig memorabele film verder, die schrijver is eigenlijk maar een zak. Wel een FAN-TAS-TISCHE scene als een of andere knakker per luchtballon probeert te ontsnappen, begeleidt door Arvo Partiaanse muziek (misschien wel van Lou Reed/Laurie Anderson, die een gedeelte van de soundtrack penden)
Filmquizje (ik weet 't antwoord niet) Hoe heette de vrij recente film die opende met een gruwelijk luchtballon-ongeluk?

Ordinary People
Wow, wist niet dat Robert Redford hier ook de regie deed. Prima boekverfilming, die de 3 hoofdpersonages allemaal evenredig aandacht geeft. De onwaarschijnlijke moeder, zo liefdeloos dat je bijna medelijden met haar krijgt. En de tobbende vader en zoon natuurlijk. De psycholoog is me net wat te alfa-mannetje, coole knakker en dat ie op 't laatst zijn patient omarmt en zegt dat ie zijn vriend is, is ook wat te Hollywood.
Wel mooie dan wel pijnlijke scenes: 1) het moment dat Conrad leert van de zelfmoord van een goede vriendin 2)als ie zingend naar huis rent nadat ie een leuk praatje heeft gemaakt (met 'n meisje natuurlijk) en hij tegen een rendier-standbeeld zingt. :)

Dear Frankie
ach zo'n tranentrekker. Doof jongetje. Vader uit beeld. Moeder schrijft brieven (en doet alsof pa zeeman is) maar dan komt de boot aan!!! Wat nu!! Jaa.. dat kunt u wel raden, er wordt zomaar een man opgeduikeld, die wel heel perfect de rol kan spelen. Film en moeder en ik raken tegen het einde wat verstrikt in alle leugens en hoe dit nog op te lossen. Misschien had het essentiele moment, dat het zoontje realiseert dat ie voor de gek is gehouden, nog wat uitgesponnen kunnen worden. Maar ach.
Moeder (Emily Mortimer) is trouwens een absoluut plaatje en ze zingt ook nog 'ns als Joanna Newson.

Ben zelf ook benieuwd naar LOL. Mumblecore krijgt zowaar in de nieuwe Skrien een artikel van twee pagina's, inclusief een overzicht van essentiele titels. In Amerika is het 'genre' alweer voorbij, naar het schijnt.

Wat betreft down under: Bad Boy Bubby.

>>Hoe heette de vrij recente film die opende met een gruwelijk luchtballon-ongeluk?

Enduring Love

http://www.imdb.com/title/tt0375735/

thx Rick :) ook naar een McEwan novel, zal een keer gezien moeten worden.

Far From Heaven
het hele verhaaltje moet ik OF heel vaak in de gids als beschrijving van deze film hebben gelezen, OF het komt elders ook vaak voor. "Vrouw krijgt interesse voor (zwarte!) tuinman, nadat haar man uit de kast is gekomen"
Film deed me eigenlijk niet zoveel, maar tis wel een heel mooie fifties-pastiche, prachtige decors enzo. En dan is daar natuurlijk Elmer Bernstein's muziek, die in dit voor hem vertrouwde terrein glorieert. (Het was zijn allerlaatste soundtrack, wat ik 'n mooi cirkel = rond gevoel vind)
Far From Heaven zou wel 'ns beter kunnen worden hoe vaker je 'm ziet. Just a hunch.

Eat Man Drink Woman
Net als Far From Heaven eigenlijk ook vooral een esthetisch genoegen. Wat een heerlijke kookscenes. Oude meesterkok glorieert nog altijd in de koken, esthetisch gezien dan, want zijn smaak heeft ie verloren. Een inkijkje in traditioneel Chinees koken geloof ik. Kikkers, varkens, zeewier en vlees in een gekleide kip? Euh.. Flinterdunne pannenkoekjes. Het verhaal ondertussen gaat over relaties, de kok heeft drie dochters, die allemaal worstelen met mannen, terwijl hij eenzaam is. Met een twist aan 't end. Bij momenten wat saai, maar een aangename kabbeldekabbel film.

St. Elmo's Fire
Ik had meer verwacht van de halve cast uit de Breakfast Club. Ze zitten hier in een post-graduation depressie.. Zijn nagenoeg allemaal vervelende typjes, corpsballerig zelfs. Moraal is jaren '80, alles kan. Emilio Estevez heeft 't geinigste subplotje, hij raakt geobsedeerd door een verpleegster en weet 'r uiteindelijk te verbazen. Verder zo'n film waar 2 personages eerst stomdronken raken en daarna (urenlang?!) hot steamy sex kunnen hebben, waarna ze toch maar weer uit elkaar gaan. Tis me wat.

Echt niemand hier nog There will be blood gezien? Dwingend drama... duur maar liefst honderdachtenvijftig minuten zonder een moment verveling. Aan de oppervlakte een mix van de vroege Dallas --toen de vaders van JR Ewing en Cliff Barnes het nog in oliebevlekt cowboytenu aan de stok hadden-- en Citizen Kane. Daaronder, maak ik me sterk, een parabel over God's own country. Met gewetenloze geldwolven, godvruchtige wederdopers, opportunistische leeglopers, eerlijke harde werkers en een zoon van een oliebaron genaamd "Doubleyou".

The filth and the fury (Temple, 2000). Docu over de Sex Pistols. Vooral leuk door de footage en Lydon, want Julian Temple dacht dat het een leuk idee zou zijn om een hoop aan het establishment refererende beelden (Shakespeare, Benny Hill) door de docu heen te snijden, waardoor de vorm enorm kinderachtig wordt.

Jesus camp (Ewing & Grady). Docu die laat zien hoe in Amerika de jeugd wordt gewonnen voor het christelijke geloof. Kinderen die op reli-kamp gaan en aldaar, bedolven onder retoriek en bombasme, al op zeer jeugdige leeftijd opnieuw geboren worden. Docu slaagt erin het belachelijke van dit missiewerk aan te kaarten, maar slaagt er niet in onder de oppervlakte te komen. Wat deze kinderen echt denken en voelen, geen idee.Ewing & Grady zien hier de kiem het vervagen van de grens tussen religie en politiek, maar deze claim blijft een beetje in het luchtledige hangen.

Deliver us from evil (berg, 2006) Deze is beter. Priester die keer op keer kinderen seksueel misbruikt heft biecht in deze docu zijn zonden op. Ook de slachtoffers komen aan het woord. Het beeld dat geschetst wordt van de katholieke kerk die alles in de doofpot wil houden is niet erg verrassend, maar de kracht zit hem in de biecht van de priester. Moedig om zo voor de camera te verschijnen. Je verwacht eerlijkheid die je als kijker wellicht beloont met medelijden. Maar wat je voelt is totale minachting voor deze man en zijn poging om in zalvende woorden enige sympathie op te wekken. Daarmee wordt inzichtelijk gemaakt hoezeer het probleem door de kerkleiding onderschat kan worden.

LOL (Swanberg, 2006). Serieuze mumblecore. Daar waar Bujalski en Katz op speelse en humoristische wijze laten zien hoe relaties ontstaan, of niet ontstaan, is de toon van Swanberg bepaald donkerder. Zijn karakters zijn allemaal op zoek, maar als puntje bij paaltje komt, ontstaat de twijfel en wordt er slecht gecommuniceerd en weet men zelf niet waar men mee bezig is. Een beetje Antonioni in New York, maar dan met alledaagse mensen. Dit thema wordt vindingrijk ondersteund door de liedjes die een muzikant in de film maakt: liedjes bestaande uit ritmisch geordende menselijke geluiden, met uiteindelijk duetten tussen de probleempaartjes. Ook is er de donkere rol van internet, die de seksuele beleving op een negatieve manier veranderd heeft en relaties simpelweg dwarszit. Sommige conversaties zijn een beetje gezocht, en vloeken daardoor destemeer in een mumblecore-film, maar overall is LOL een film die wat toevoegt.