Filmforum

terug van vakantie, maar nog geen tijd om bij te lezen - wel om dit te droppen:

Big Sur
'I hate to write.' Opgebrand en volledig 'opgedronken', dat was Jack Kerouac rond zijn veertigste. Als King of the Beatniks kon hij geen mens meer uitstaan. Goed uitgangspunt voor een manische maalstroomfilm, waarin het titelboek wordt voorgedragen en Kerouac 'hungover for good' een onverbloemde klootzak blijkt (dappere zet van de filmmakers). Helaas valt Big Sur (de film) al na minder dan 5 minuten raadselachtig in herhaling. Het zet de toon voor een 'offbeat' film. Veel generieke instrumentale rock, klinische beelden en matig acteerwerk. De beste scene is er uiteraard eentje met Neal Cassady. Jack droomt van een '4 way marriage'. De bijna archetypische bromance van de twee gesublimeerd met een scharrel. De demonen bleven, ook off the road. 'I want to go home an die with my cat.'

Picnic
Vroege Shunji Iwai film ziet er weer bij vlagen prachtig uit. Maar zoals wel vaker bij hem is het eindresultaat niet geheel bevredigend. Drie jonge patiënten in een inrichting met wrede trekjes wandelen over de muur en maken kleine escapades die steeds ambitieuzer worden met als gevolg de picknick uit de titel. Natuurlijk is er een dosis Japanse gekkigheid en de waanzin van de personages zorgt voor een onoverbrugbare afstand. Zoals gebruikelijk is Tadanobu Asano, dit keer ingetogen, geweldig. Met een lengte van 72 minuten prima vol te houden maar daardoor ook meer vibe dan diep verhaal.

Rites of Blood
In de jaren zeventig hadden we het “eurosleaze” genoemd, misschien nu nog wel. Klassieke motief: Roemeense voorgeschiedenis, ffwd naar het heden, maar dan Finland dus metal. Vampieren, crappy acting en nog wat s/m. Niet best, maar trashy genoeg.

Città Violenta
Grappig dat een van de beste scenes in een film met een geweldige Ennio Morricone-soundtrack nagenoeg stil is. Charles Bronson is een hardboiled hitman, niet erg likable, dus aan het eind voel je niet heel erg met 'm mee, maar toch wel een coole film, toch ook wel door die Morricone-soundtrack.

山女
すべての夜を思いだす
Camera Japan festival! Twee intrigerende films achter elkaar. Mountain Woman speelt zich in een 18de-eeuws dorp waar de sfeer grimmig is. Slechte oogsten, geen zon, honger dus. Babies worden direct door vaders gedood en vervolgens in de rivier gelegd door de dochter van een vervloekte familie (overgrootvader deed ooit iets stoms.) Wanneer pa een keer rijst steelt neemt de dochter de schuld op zich. En aangezien pa een lamlul eerste klas is, ziet ze mooi een kans om in haar eentje in de bergen te gaan wonen. Alhoewel, in haar eentje? Harde maar mooie film met vleugjes natuurmagie en zelfs zoiets als een happy end (met moeite.) Remembering Every Night is er een voor de liefhebbers van de wandelfilm. Drie jongen vrouwen in Tokio gaan op een zondagochtend op pad (eentje moet gewoon werken) en heel langzaam krijg je een mooi beeld van hun levens. Luchtig in het begin, melancholisch wanneer de avond valt. Met een geweldige soundtrack van een band die in het begin in een park aan het repeteren zijn.

en dus volgen we een gelukkig getrouwde man die op een ochtend wordt opgeschrikt door een moord aan de overkant van de straat terwijl hij net met zijn scheermes het nekhaar van zijn vrouw wilde bijwerken

toen durfden ze!

Burst City

En dan ook nog eens bijna 2 uur o_O

Ben eindelijk Twin Peaks aan het kijken, 2 seizoenen en 1 film + missing pieces klaar

Dat 'nieuwe' seizoen is tergend (soms leuk, maar meestal minder).

Città Violenta

De Stad van het Geweld, aldus IMDb, AL ook nog eens. :-) Heb je 'm nog beschikbaar?

Bruggetje naar de gewelddadige 'cowgirl' van:

You Resemble Me
'Je sais que je suis.' Verwarde film over een verwarde vrouw. Min keer min wordt hier geen plus, al snap ik de worsteling van de makers. Het ís ook moeilijk om grip te krijgen op de binnenwereld van een zelfmoordterrorist te krijgen. Toch moet je als maker wel weten wat je wil zeggen, voor je begint. Helaas schiet dit portret van een Frans banlieu-meisje alle kanten op. Ze is close met haar zusje, maar uit het getoonde blijkt dat nooit. Wending na wending zakt de oudste zus verder weg in de ellende. Steeds moeilijker zijn haar gedachten te volgen, totdat de de werkelijkheid van grimmige nieuwsbeelden haar inhaalt. Haat voor de Ander is altijd een uitweg als je zelf niks bent. Maar of we er begrip voor moeten hebben? Geen idee. 'Je suis pas rien.'

Dat 'nieuwe' seizoen is tergend (soms leuk, maar meestal minder).

Mooie late Lynch insteek met aflevering 9 als het vaagste wat ooit op tv is "uitgezonden". En die laatste aflevering, pfff. Wel knetter gewelddadig af en toe. 😬

Herz aus Glas
Ik was vorige week op het laatst nog bij de Werner Herzog-tentoonstelling in EYE. Op zich niet heel spectaculair qua objecten maar de geprojecteerde filmbeelden waar je voor kan staan of bij gaan zitten deden me vooral weer beseffen hoe mooi hij kan filmen. En dan krijg je meteen zin in zijn films. Helaas was ik te laat om ze nog in de bioscoop te zien dus dan maar eindelijk deze thuis. Het verhaal rond de film is natuurlijk altijd fascinerend geweest met die (vermeende?) hypnosepraktijken. Ik geloof het zo, maar eigenlijk is het niet zo belangrijk. Popol Vuh zet meteen de toon die weer uitstekend past bij de lyrische beelden van wolken en berglandschappen. Dan kan het al bijna niet meer misgaan. Prachtig dolend verhaal rond een glasblazer die het geheim van zijn robijnen techniek mee het graf inneemt en hoe dit een dorp in verwarring brengt. De lokale ziener met een flink scoringspercentage (hilarisch specifiek en apocalyptisch) helpt ook niet echt. Heerlijk literair, er wordt niks opgelost, even komt de Herzog-kermis langs en dan beweegt de film langzaam naar een fraai einde dat schijnbaar niets met het voorgaande te maken heeft. Een van zijn beste.

opol Vuh zet meteen de toon die weer uitstekend past bij de lyrische beelden

Jaaa, zo'n film die eeuwig bestaan lijkt te hebben. Tappend uit oeroude bronnen.

Soylent Green
'People were always rotten, but the world was beautiful.' Seventies distopie die in goudgroene grimmigheid aan Pete Weir doet denken, dan zit je goed. Mondkapjes, high energy vegetable concentrates, sanitation squads led by Wagner, kom maar door. Het jaar? 2022! Ze hadden het allemaal al goed door. 'A heatwave all year long.' Oude rakker Charles Heston speelt een smoezelige agent. Met hem belanden we in een SF noir, waar de femme fatales 'furniture' zijn. Heston wordt bijgestaan door Edward G Robinson, 'just an ordinary police book'. De film is niet bang voor stilte, vevreemding en maakt esthetisch nul fouten (een kerk als een fresco!). Het acteren van Heston blijft ouderwets, maar in dé scene schitteren zowel hij als Robinson. Een socratische dood komt als geroepen. 'All truth.'

In einem Jahr mit 13 Monden
Waarschijnlijk de bruutste Fassbinder die ik tot nu toe zag. Onversneden jaren '70 depressie dit portret van de transgender Erwin/Elvira uit Frankfurt, de ultieme buitenstaander, onbegrepen maar niet zonder sympathisanten, waaronder zijn ex en dochter. Het tranendal wordt luister bijgezet met 'Frankie Teardrop' (hoe cool in een film uit 1978) en Fassbinder introduceert ook zijn slachthuis-metafoor die hij later in Berlin Alexanderplatz zou gebruiken, maar hier word je echt op de feiten gedrukt (hoe afstandelijk is dat uiteindelijk.) Het fascisme is nooit ver weg, ook niet als achteloze grap. Vaak briljant, qua durf, cinematografie, een personage dat achteloos zapt en plots verschijnt Fassbinder zelf die wat ideeën over de film lijkt te poneren, een Hollywood-dansje, maar ook onevenwichtig en te lang.

een personage dat achteloos zapt en plots verschijnt Fassbinder zelf die wat ideeën over de film lijkt te poneren

ha, kuhl.

Città Violenta
'You don't know anything about me.' Een giallo die een schematische waarheid opzoekt. De fallische spierbundel Bronson legt het af tegen de gulzige rijkaard, die op zijn beurt onder de plak zit van zijn gewiekste advocaat, die weer verschrompelt tegenover de Vrouw. Helemáál komt het niet uit, maar stoer en raar blijft dit snorrenspektakel wel. Morricone doet ook driftig met trommeltjes mee, maar voor mij wordt de show gestolen door Telly 'Kojak' Savelas, die als een Jeff Bezos aan de touwtjes trekt. 'Young people, they're all cynics.' Prachtlocaties worden lang zonder al teveel coherentie verbonden, totdat het genoemde schema van de 'societá moderna' de film lijkt te besluiten. Zei ik 'lijkt'? Ik bedoel lijken. Morsdood en levensmoe. 'Shoot!'

scenario van Citta Violenta werd overigens (samen met) Lina Wertmuller gepend. Waarom er middenin dialogen plots Italiaans wordt gesproken blijft onduidelijk. Ik zou denken had dan de héle film in het Italiaans gedubt. Nu lijkt het net alsof ze een bepaald quota moeten halen.

Ja, dat snapte ik ook niet. Misschien was de Engelse source beschadigd… en hebben ze zo gaatjes gevuld, al leek me die scene in het bos er wel een die dan sneuvelt in de theatrical cut ofzo.

My Darling Clementine
De beste van Ford? Tot nu toe wel en dan nog steeds niet zo goed als de echte bangers van de klassieke periode (High Noon, Rio Bravo). Maar wat ziet die film er schitterend uit. Een van de mooiste zwart-wit films ooit die er eigenlijk meer uitziet als een film noir dan western. Lekker veel schaduwen en dat past wel bij de vreemde melancholie van het verhaal (chaos maakt plaats voor orde, verdwijnt daar dan ook een bepaalde soort masculiniteit mee? Die melancholie wordt met de loop der jaren steeds lastiger te begrijpen.) Binnen de granieten wetten van het genre (het eindigt altijd in een shootout) heel bedeesd met een glansrol voor Victor Mature als de ambivalente Doc Holliday (Fonda als Wyatt Earp natuurlijk ingetogen goed als altijd.)

Cerdita (Piggy)
Vermakelijke Spaanse wraakhorror waar een „stevig” meisje wordt gepest maar haar bullies krijgen hun verdiende straf. Nou ja, misschien een beetje too much.

Death Metal
Begint met een optreden van Incantation maar verder behoorlijk crappy, ontstijgt nauwelijks het niveau van het werk van de roemruchte Bill Zebub.

İşe Yarar Bir Şey (Something Useful)
Erg poëtische film, vooral visueel beviel het met goed met mooi gebruik van weerspiegelingen in ramen enzo. Het gedicht aan het eind was me iets te veel mooidoenerij, al past dat wel in de Turkse cultuur.

Totally Killer
Aardige slasher, met een ietsje meer vrouwvriendelijke slant dan gebruikelijk, gecombineerd met tijdreizen. Dat is logisch niet helemaal rond te breien maar leuke vrijdagavond entertainment.

Babylon
De hossel in het witte systeem valt niet mee. Uitstekend drama in Brixton met natuurlijk coole reggae. Geinig wat samples bekend van Congo Natty terug te horen.

Deliver Us From Evil
Mensen klagen dat dit niks nieuws brengt, kweenie, ik vond dat juist wel verfrissend dat het ten eerste eens geen blonde deerne is en verder was de cop angle ook wel net anders.

Twin Peaks s01-03 + Twin Peaks: Fire Walk With Me en Twin Peaks: The Missing Pieces
Zo! Eindelijk! Toen het op tv was gemist, maar daarna in de vroege dagen van het internet eindeloos over doorgezaagd door fans. Niet helemaal onterecht. Rrrrrrraaaaarrrrr, vooral het derde seizoen (afl. 8 idd, like, wow)… Naar het einde van s02 werd vreemd gekoppeld aan vreemde slapstick-achtige humor), anyway, never a dull moment. Nou ja, die autorit in de finale… maar toch de moeite waard.

Een van de mooiste zwart-wit films ooit die er eigenlijk meer uitziet als een film noir dan western.

hear, hear. Henry Fonda in die film <3

Toch wel verplichte kost, dat Twin Peaks, inderdaad.

Babylon uit 1980! Die moet op de lijst. (Die andere uit 2022 staat er ook, maar de speelduur houdt me tegen)

Lola
'A pawn for a queen.' Lollige poging tot mystificatie, met een verwarrende femnistische ondertoon. Twee verweesde zusters ontdekken in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog een apparaat dat de toekomst kan voorspellen. Als 'the angel of Portobello', weten ze de aanvallen van de Duitsers zo steeds goed te voorspellen. Die 'Angel of Portobello' lijkt echt te hebben bestaan, of ik werd gefopt door het vrolijke gesjoemel met stokoude journaalbeelden. Tót daar leek de Guy Maddin-achtige poging tot fake news juist compleet mislukt – ook door de nogal belegen moderne genderthematiek en dito acteren. Dat laatste kan echter ook toepasselijk genoemd worden, deze dames leven immers met the future inside the present. Het einde is even voorspelbaar als slim. Forrest Gump goes meta. 'Fancy canned content.'

vreemde slapstick-achtige humor

"Cossacks are in Russia, Albert." In tijden niet zo gelachen om heerlijk ouderwetsche abelistische humor.

Druk
Veel geprezen Deense film over een experiment met alcohol om de midlifecrisis een andere draai te geven. De worsteling van den man op middelbare leeftijd wordt fraai gepresenteerd, met Mikkelsen in turbo melancholieke modus. Maar het verhaal vond ik na alle juichende verhalen buitengewoon moralistisch, bijna jaren '80 Hollywood anti-cocaïnefilm. Is natuurlijk lastig manoeuvreren, want je wilt niet als alcoholapostel overkomen, zeker als je ziet hoe die Scandinaviërs gewoon niet...kunnen...drinken. En toch, het had van mij echt wat amoreler mogen zijn, iets meer mogen bijten en over het randje gaan. Helemaal omdat er ruimte voor leek te ontstaan, maar die gasten saboteren vrijwel direct hun project dat duidelijk werkt. Daar had veel meer in gezeten.

Under Milk Wood
'From where you are you can hear their dreams.' Eerder dit jaar worstelde deze Nogood Boyo zich door Dylan Thomas' ongelooflijke tekst, en dan kan de adaptatie natuurlijk niet achterblijven. Ik zeg: verrassend geslaagd. De broeierige sfeer bleef behouden, en door de seventies 'gloss', lukt het ook beter om het woordbombardement te overleven. Peter O'Toole is de grote man als de homerisch blinde kapitein Tom Cat, terwijl Richard Burton vrouwtjes bepotelt (hij nam ook Elizabeth Taylor mee). Zoals iedere droom over-spel van de hersenen is, gaat dit taalspel uiteindelijk over overspelige taal en hoe men die bevrijdt. 'Let me shipwreck in your thighs.'

Thuiswedstrijd voor Burton zo te zien. Ik dacht tijdens het lezen "mwaaah" maar die laatste zin doet me nu twijfelen. 😆

D.M. Thomas - Het Witte Hotel
Er bestaan van die boeken die jaren en jaren op mijn leeslijst staan. Het Witte Hotel werd me ooit aangeraden door een date die geen date werd. Kunstzinnige dame die heel wat wispelturige rode vlag-signalen uitzond. Misschien moet ik maar blij zijn dat het nooit van een date kwam, want Het Witte Hotel is fucked up! Ik denk niet dat ik het getrokken had... Geil (en tragisch pijnlijk) is het zeker, deze exploratie van een fictieve patiënt van Freud. De grote Sigmund laat de operazangeres lekker bazelen, dromen en dichten, onder meer over het Overspel (met en zonder aanhalingstekens) van haar ouders. Een van de freudiaanse dilemma's bij uitstek natuurlijk. Houden je ouders meer van elkaar of van jou, hun gezamenlijke schepping? Vóór we die kant op gaan, begint het met een fantastische, psychotische droom. Een lange opwindende parade van melkende borsten. Hoe Thomas (niet Dylan, zoals ik dacht) de cirkel der borsten uiteindelijk ná de Tweede Wereldoorlog in Israël weet te sluiten, is een staaltje machtsschrijven van heb ik jou daar (eens goed te pakken).

Shit, wrong thread. Alhoewel gevoelsmatig zeker verwant...

Wat betreft Burtons Under Milk Wood, het voordeel aan de filmadaptatie is dat ie kort is, op het randje van 3.5 ster zou ik zeggen.

敗家仔
Ergens aan het begin van de kijklijst bevond zich Prodigal Son. Pas bij het loggen zag ik dat Sammo Hung hem regisseerde. Had ik kunnen weten, omdat hij er zelf in speelt (met weer wat fabelachtige moves) en de film zijn typische chaotische bewegingen maakt van komedie naar bloederig drama, en weer terug. Het begin is in ieder geval erg origineel. Een jonge rijkeluiszoon denkt dat hij de kung fu-koning van de stad is, maar is dat alleen maar omdat zijn vader uit bezorgdheid iedereen omkoopt om van hem te verliezen. Wanneer hij iets te brutaal is tegen de ster van de rondreizende opera (in vrouwenkleren natuurlijk) vallen de schellen van zijn ogen, dus vraagt hij aan pa of hij de opera kan kopen. Meereizend hoopt hij de stugge Lam Ching-Ying (die guy met de vierkante kaken uit talloze films, nu met feminiene stem) te overtuigen zijn leraar te worden. En anders zijn bluffende broer (Hung) wel. Opeens komt er een bad guy en wordt de sfeer grimmig. Tijd voor wraak maar de klok tikt en wordt alles wat afgeraffeld. Het aardige eindgevecht komt zo wat geforceerd over, maar ja, geen kung fu-film zonder ingeloste wraakklappies.

Ergens aan het begin van de kijklijst bevond zich Prodigal Son.

altijd een bijkans emotioneel moment om dan alsnog te bereiken. (En wellicht ook altijd slachtoffer van met de jaren opgebouwde verwachtingen)

Babylon
'Cho, you too technical man.' Niet de nieuwe Chazelle, maar een reggae-klassieker uit het beste Babylon – voor rastafaris althans. Engeland! De bittere armoede en het racisme van de NF maken het leven in de melting pot ingewikkeld, en de muziek geweldig. 'Tune hard man, hard like steel.' Babylon doet als film nul concessies. Nagenoeg de hele film gaan de rass claths vlot over de tong. Zonder ondertitels zou het niet te doen zijn. Een groep vrienden prept hun sound system. Het moment dat ze een nieuwe tune op het kantoor van een platenbaas kopen is geweldig. Nog beter zijn de hoeden, ik wilde meteen zo'n USCSS Nostromo-pet. De muziek is van Aswad, de heren spelen uiteraard een version van zichzelf. Een avant-gardistische finale tilt Babylon boven de status van tijdsdocument uit. Dubsirenes en politiesirens botsen. 'Threnchtown? This is Brixton.'

Malpertuis
'Voor jou vinden we wel wat speciaals!' Dit jaar een zwik Skoops uit de seventies doorgeakkerd – de tijd dat men bloedserieuze diepte-interviews met Linda Lovelace af(d)rukte. Daaruit ook deze heerlijke (en heerlijk slechte) obscuriteit opgeduikeld. Orson Welles in een Vlaamse film! En ja, hij spreekt Nederlands, in de dub. Orson doet in de film van Harry Kumel niet veel meer dan sterven, maar hij doet dat groots en larger life zoals het hem betaamd. Over zijn spiegedeliese graf heen spelen zijn bedienden en bootsjongens een potje Cluedo, ter afwisseling van de vieze plaatjes. Hubert Lampo is niet ver, en inderdaad blijkt Malpertuis een adaptatie van een roman van Jean Ray (een broodschrijvende fantastiek-meester). De dames zijn goddelijk mooi – en laat dat nu niet de hint zijn voor een onnavolgbaar slot met een paar shots waar Gaspar Noe een moord voor zou doen. 'Zeg', wat gaat er nou gebeuren?'

Évolution
Heel erg Ludo, deze trage ambient horror van Lucile Hadzihalilovic die de angsten van de prepuberale jongen vormt tot een vreemde parabel, waarschijnlijk over verlatingsangst en de transformatie tot volwassen man. Heel erg mooi gefilmd en redelijk vies, ergens tussen Cronenberg en Jeunet, alleen zonder de typische charme van beide heren. Even hoopte ik dat de lange zwemtocht op het einde tot een openbaring zou leiden, met een tussenstop misschien wel, al is het, heel consequent, kalm. Innocence vond ik beter.

L'Automne
Visueel minder aantrekkelijk dan L’Été, maar wel weer van die typische Franse experimenten die nu wat meer het intellect aanspreken.

The Outwaters
Found footage is wel een beetje uitgeplayed maar na een lange nogal saaie aanloop wordt het toch nog wel enigszins fascinerend. Veel gore maar ook een nogal psychedelische trip. Wel erg random allemaal dus geslaagd is het niet te noemen. Toch denk ik dat ik hem nog wel een keer ga kijken.

Knock at the Cabin
Fancy verfilming van het trolley-dilemma. Heeft z’n momenten maar vond het toch net iets te doorsnee. Verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Exorcist: Believer
Deze vond ik dan weer beter dan menigeen. Alleen is het wat te druk in de kamer met het exorcisme aan het eind, al is de boodschap dat liefde belangrijker is dan rituelen wel aardig. Maar goed, het is deel 1 van 3, dus benieuwd hoe dat zich verder ontspint.

늑대사냥 (Project Wolf Hunting)
Deze was me echt wat te gewelddadig, de gore is indrukwekkend gemaakt maar het heeft verder niet genoeg om er nog lol aan te beleven.

Influencer
Is er volgens mij niet om een punt te maken over influencing an sich, op een enkele kwinkslag na. Meer een thriller over persoonsverwisseling en daarmee onderhoudend genoeg, ook door de opvallende verschijning Cassandra Naud.

Trick ’r Treat
Tis the season, uitstekende popcorn, met een leuke comic book angle.

Zorn III (2018 – 2022)
Zaterdagochtend half tien, voorafgaand aan 11 uitvoeringen, een documentaire over John Zorns compositie Jumalattaret en de struggle daarmee van pianist Steven Gosling en sopraan Barbara Hannigan. Die laatste was helaas verhinderd en terug naar Canada om haar zieke vader bij te staan. Mooie docu, waarin Zorns respectvolle manier van samenwerken prettig is om te zien, al begreep ik van Trey Spruance dat hij echt wel boos kan worden. Dat is dan wel omdat hij iets in je ziet waar je volgens hem niet hard genoeg voor werkt om erbij te kunnen. Constructiever dan toxisch gedrag om de eigen inadequaatheid mee te verbergen. Hannigan en Gosling zijn virtuozen van bovenmenselijk niveau die door Zorn nog iets boven zichzelf uitstijgen. Het stuk heb ik 5 jaar geleden al gezien, al had nog een keer geen kwaad gekund.

I Walked with a Zombie
Klassieke zombiefilm, fantastisch gemaakt, interessant door de romantiek verweven met kolonialisme, voor herhaling vatbaar.

Cuando acecha la maldad (When Evil Lurks)
Spannende horror, de sfeer is om te snijden, goede gore…

Venus
Nog een prima Spaanse horrorfilm, vrij intens maar [•REC] (van dezelfde regisseur) blijft onovertroffen.

Zirneklis (Spider)
Coming of age van een jonge meid verpakt als dreamy horror, dus dan is Valerie niet ver weg. Dat niveau wordt niet gehaald. De kunstenaar die haar „ontwaakt” is ook echt heel sleazy, de hele film heeft iets ongepasts eigenlijk. Maar ook mooie – en gekke – visuals. 😊

The Blackening
De selfaware-factor wordt wat erg uitgespeld en de racial angle ook, al zou dat nog als zelfkritiek kunnen worden opgevat. Geen Jordan Peele-niveau maar door de leuke cast toch grappig.

Talk to Me
Schijnbaar nogal opgehypet maar dat had ik lekker gemist. Dat dit een debuut is is bijna niet te geloven, maar de broers die het maakten zijn al tijden bezig op YouTube. Het is spannend en redelijk origineel, vette special FX en de leadactrice is erg goed.

Werner Herzog: Radical Dreamer
Over iemand als Werner Herzog zou je geen mid docu moeten kunnen maken, maar helaas is het dat wel geworden. Er worden geen harde noten gekraakt en veel anekdotes zijn al bekend. Had veel meer ingezeten.

Harold and Maude
Deze film heeft een cheekiness die me wat irriteert maar tegelijk heeft het ook wel z’n grappige kanten. Duurt gelukkig gewoon anderhalf uur.

Heel erg Ludo, deze trage ambient horror van Lucile Hadzihalilovic

Jaaa. Wel eens met je conclusie, Innocence was volmaakter van Idee. (En Einde.)

ook door de opvallende verschijning Cassandra Naud

wow! (ik ging toch meteen googlen natuurlijk)

I walked with a zombie, 1943, respect.

Harold and Maude

na dit filmrijtje is ie ook gewoon veuls te soft natuurlijk. Veel te weinig niet gestagede zelfmoorden ;-)

White Squall
'If we don't have order we have nothing.' Dit jaar had ik twee licht-compulsieve obsessies. Cricket en Fats Domino. Van laatstgenoemde las ik een biografie, en noteerde White Squall, dat twee songs van Fats bevat. Daarmee heb je het goede gehad, want dit moet wel Ridley Scotts slechtste film zijn. Een elftal geprivilegieerde zonen op een schip dat hen discipline zal leren. Jeff Bridges is de kapitein met ahabeske issues, een meevarend leraar zorgt voor middlebrow Shakespeare-referenties. De riefenstahliaanse erotica kriebelt vanaf het begin en dan moet het dierenleed nog beginnen. Om nog te zwijgen over de traumaverklaringen. Het enige zwarte personage is een prostituee voor een gemakkelijke grap. Pas als de storm losbarst komt er iets van richting. Naar de bodem. The burden of men: alles wat mooi is moet kapot. 'Are there any other phobias I need to know about?'

The Banshees of Inisherin
'The chats I've had with a limited man?' Moeilijke film. Voor de trailermakers! 'Banshees' leek me een flauwe komedie. Dat klopt ook, als je ten minste alle melige grappen op een rij zit. Toch doet dat de film schromelijk tekort. Banshees brengt een inversie van John Fords Ierse periode. Het bekende sentiment van het groene knollenland keert zich tegen zichzelf. Het is bijna godotesk. Wachten op... het einde van je leven, in Tartaarse vastgeroestheid. Twee oude vrienden (Farrell en Gleeson) krijgen ruzie. Of althans, laatstgenoemde cancelt eerstgenoemde. De reden voor de opheffing? Je bent saai! Ik kom nergens toe! Gewaagd, natuurlijk, want films kijken ook een vorm van tijd verdoen. Zou er iemand de bioscoop hebben verlaten om kunst te gaan maken? Zo bespot de film ook zichzelf en ze doet dat goed, tót het einde. Misschien wilde ik gewoon een al te duidelijke conclusie. En deze film wil ergeren. 'More fool me?'

The Wonderful Story of Henry Sugar
Guardians of the Galaxy Vol.3
Eerste der Wes Anderson doet Roald Dahl voor Netflix verfilmingen beviel me wel als tussendoortje. Zo'n 40 minuten lengte past goed voor de Anderson-kijkdoos-stijl. Natuurlijk geen enkele verandering, je krijgt precies wat je verwacht inclusief de irritante trekjes. Dahls vertelling beweegt richting India dus daarmee is meteen een fetisj bevredigd. Is ook gewoon een fijn verhaal. Het geheel deed me denken aan een zo'n uitklapboek waar je nog aan allerlei dingen kunt trekken om een extra laag te laten verschijnen.
Derde Guardians had ik geen enkele verwachting behalve misschien dat het een geforceerde verzameling grappen zou worden. Dat viel reuze mee. Eerst even bijschakelen "Gamora dood? Hoe dan?" [opletten man, was dood gegaan in een van The Avengers-films, las ik daarna]. Er is best wel wat duistere shit gaande rond dierproeven wat emotioneel nog consequent wordt uitgespeeld ook. Respect. Veel ouderwetsche scifi world building, ook leuk. Een aantal character arcs zijn voor de geoefende kijker wat voorspelbaar maar bevallen desondanks. En er zijn weer een paar mooie verwijzingen/grappen. Als bonus krijg je ook nog 'We Care a Lot' en een personage dat gevraagd naar zijn favoriete artiest zegt: "Adrian Belew, zowel solo als in King Crimson." Dan ben ik allang tevreden.

Als bonus krijg je ook nog 'We Care a Lot' en een personage dat gevraagd naar zijn favoriete artiest zegt: "Adrian Belew, zowel solo als in King Crimson."

haha geniaald.

Hendrik Meier, heerlijk! (Zowel verfilming als original story). Mooie vondst ook van de vertaler in de titel meteen.

The Appointment
'I'm your new Latin professor.' Heerlijk gore incelfilm. Sidney Lumet ging eind jaren zestig op de Italiaanse toer met Anouk Aimée en Omar Sharif. Laatstgenoemde vond de film niks. Het zal een restje machismo zijn, want het is juist een uitstekende prent. Sharif de snorremans woont als een echte Italiaan min of meer met zijn moeder samen, heeft geen echtgenote, en hij loopt er dermate Herman Finkers-style bij dat het lijkt alsof hij uberhaupt nóóit een vrouw heeft gehad. Dan raakt hij via een collega in de ban van Anouk, die mógelijk bijklust als prostituee. Geweldig freudiaanse seput omgord door geflirt met schildpadden en een hoerenkit in een antiekzaak. Het is The Comfort of Strangers, de walgelijkheid van de wereld. Man's ultieme angst. Een vrouw die op eigen benen kan staan (door andere mannenbenen te benutten). 'You should either do it, or not do it.'

青少年哪吒
30 jaar over tijd, deze Rebels of the Neon God. Zo'n mooie titel, dat kan die film haast niet waarmaken. Het komt in de buurt al blijft het enigszins steken in Taiwanese lethargie. De regen is meteen herkenbaar en lijkt de hoofdpersonen weinig te deren. Het is allemaal super nihilistisch, Less Than Zero aan de Zuid-Chinese Zee, richtingloze jeugd op scooters, roken tijdens Streetfighter 2, beetje muntjes bij elkaar jatten. De vrouw probeert er nog wat van te maken, tevergeefs. Tsai Ming-liang, dus traag, maar met een zeker vreemd gevoel voor humor en natuurlijk een gast die de hele film misschien drie woorden in totaal mompelt. Heel afstandelijk allemaal, elk gevoel van cool totaal afwezig. Intrigerend maar niet een film waar je enige affectie voor kunt voelen.

als synopsis een imaginair meesterwerk, dat wel.

Passengers
'My only companion a total stranger.' VWO-scholieren krijgen deze film aangeboden om Hegel te leren! Vraagje uit de lesstof: 'Leg uit dat wanneer Jim wakker wordt hij enerzijds geheel vrij is, maar zich niet vrij voelt. Verwerk in je antwoord de kritiek van Hegel op het atomaire mensbegrip.' Poeh. Ik waag me niet aan een antwoord, maar vermaak me liever om de list van de rede die het mogelijk maakt om zó'n matige Hollywoodfilm op deze wijze in te zetten. Ruimtereiziger Jim ontwaakt dus te vroeg uit zijn honderdjarige overbruggingsslaapje. Al snel ontdekt hij dat zonder erkenning van de Ander doordraait. Als oplossing 'kust' hij de knapste vrouw wakker (het vrouwbeeld van de film en Hegel komt aardig overeen). Gretig gemalegazed zwemt Jennifer Lawrence in het Onwetende rond. Kon best interessant worden, maar de film verzuipt daarna in onzin-acties. 'I'm not saying the universe is evil, but it sure has a nasty sense of humour.'

Voor de liefhebbers: https://vfvo.nl/lesmateriaal/glvm-h7-hegel-en-passengers-et-33-en-34/

Glocken aus der Tiefe
Een typische Herzogfilm over verschillende religieuze belevingen in Rusland, sommige wonderlijk. Zo wonderlijk dat je twijfelt aan de echtheid (moet denken aan een Zomergast die ervan overtuigd was dat vrouwen vissen in hun vagina deden omdat ze het in een film van Abrahamović had gezien).

The Road to Wellville
Na het zien van Knowing Better was ik benieuwd naar de film die fictie leek maar in al z’n idioterie wél degelijk op feiten berustte. Is het dan satire? Het is zeker een grappige film, juist als je weet het echt waar is. En triest, omdat sommige onzin nog steeds wordt geloofd.

式日 (Ritual)
Prachtige visuals maar ondanks die uitbundigheid ook triest. Outstays its welcome a bit maar zonder meer de moeite waard.

団鬼六　修道女縄地獄 (Nun Rope In Hell)
Nonnen en s/m, laat dat maar aan de Japanners over. Het begint mild maar ontspoort halverwege wel in toch wel erg sleazy, om niet te zeggen misogyn, geweld.

Hard Rock Zombies
Idiote horrorfilm gemaakt door de regisseur die ook de uitstekende Bollywood heist-movie Shalimar maakte. Zoals gewoonlijk is de muziek verschrikkelijk, de grap over minderjarige groupies zou nog een stab naar de „westerse superieure cultuur” kunnen zijn, maar het is vooral nog wel grappig in z’n random over-the-topness.

Squaring the Circle: The Story of Hipgnosis
Het ontwerpteam verantwoordelijk voor het artwork van elke boomerfavoriet. Veel Pink Floyd maar veel meer dan dat, meer dan ik me realiseerde. Leuke anekdotes for days natuurlijk, ook omdat je toen dus echt met ballonnen naar de Sahara moest i.p.v. een leuk plaatje te genereren. Ook de dynamiek tussen de twee oprichters is interessant en Corbijn krijgt verder ook iedereen voor de camera. Wist ook niet dat Peter Christopherson van Coil bij ze gewerkt had.

Lady Ballers
Omdat een aantal gasten uit Daily Wirekringen niet mochten meedoen in vrouwensportteams maakten ze een fictieve ’comedy’… een soort selfown? Zogenaamd de meest triggering film ever is vooral saai, braaf zelfs. Ik cancel iedereen die iets met deze film te maken heeft gehad, als me kan herinneren wie het waren.

Come to Daddy
Leuke thriller met een paar goeie twists en nog een leuk moreel dilemma to boot.

Hardcore Never Dies
Niet teveel verwachten, gewoon een geinige film over drugshandel in het gabbercircuit.

Kar ve Ayı (Snow and the Bear)
Passes de vibe check alleen al door de hoeveelheid sneeuw in het toch al afgelegen dorpje, met stemmige elektronica van Erdem Helvacıoğlu. Actrice Merve Dizdar kende ik van een nogal over-the-toprol in een Turkse „dizi” (Masumlar Apartmanı), grappig om haar hier een meer ingetogen rol te zien spelen.

Leave the World Behind
Beetje een versie van M Night Shyamalans laatste. Veel open eindjes, je hoeft echt niet alles uit te leggen en ze stoorden me tijdens het kijken niet. Net als de wat schoolse cultuurkritiek, het was gewoon wel spannend en de acteurs leuk om naar te kijken, vooral de scherpe dochter van Mahershala Ali’s karakter. Het einde is zo banaal bijna dat ik dat juist wel weer grappig ontnuchterend vond. Ode aan fysieke media?

Panic in Year Zero!
Vergelijkbaar met de vorige, je gaat op vakantie en de wereld vergaat. Moest denken aan Adam Curtis’ documentaires hoe in de jaren zestig het geloof in beschaving als een dun laagje chroom over primitieve zelfzuchtigheid, zou me niks verbazen als deze film daarin versneden is.

Re: boomer cover art, deze comment section = 🧠🥨

君たちはどう生きるか
De laatste Miyazaki, en The Boy and the Heron voelt ook tegen het einde zelfbewust als zijn afscheid. Zijn meest psychedelische film met een gedurfde opbouw die alleen een grootmeester aandurft: een trauma, gevolgd door een lang loom deel vrijwel ontdaan van achtergrondgeluid en dan een onnavolgbare duik in de droomwereld, vol verwijzingen naar kunst, sprookjes, politiek en zichzelf. Als eerste kijkervaring in de bioscoop overweldigend en moeilijk te plaatsen, een film die je de dagen daarna rustig laat landen, leest en langzaamaan begint te begrijpen.

(moet denken aan een Zomergast die ervan overtuigd was dat vrouwen vissen in hun vagina deden omdat ze het in een film van Abrahamović had gezien).

lol! so true.

Come to Daddy
Leuke thriller met een paar goeie twists en nog een leuk moreel dilemma to boot.

Maar zonder hét nummer, o_O

Zijn meest psychedelische film

Oh dat klinkt geweldig (Boy and the Heron) Alle remmen los! (uit de flarden die ik zag had ik nogal achteloos geconcludeerd dat het allemaal vrij soft was).

I Walked with a Zombie
'It's the very danger itself, that makes the cure possible.' Een zombiefilm die geen zombiefilm is. Een metafoor die geen metafoor blijft. Regisseur Jacques Tourneur draaide zijn hand er niet voor om, als meester in de efficiente suspense. Ondanks de flauwe titel is het wyleriaans weelderige I Walked with a Zombie veel meer dan een genrefilm, en zelfs wat hitchcockiaans. Een verpleegster reist naar Antigua om een stel steenrijke suikerplantagebezitters bij te staan. De echtgenote van de ene broer is na een tropische koors in lethargie vervallen. De ander wilde toch al van zijn vrouw af. Op het eiland zingen de 'colored folks' hun folk songs, die cruciale hints geven. (Zoals ze voor veertiger jaren begrippen toch al zeer serieus worden genomen). Natuurlijk zit er een beetje Couperus in, als is voodoo geen Stille Kracht. Ook vrijdenker Feyerabend zou de film waarderen. 'There are other doctors, better doctors.'

vroeg me ook af of I Walked with a Zombie niet ergens door de WU zou zijn gesampled.

Je t'aime moi non plus
Ik heb altijd gedacht dat dit niets zou zijn. Gainsbourg maakt in 1976 een film en blijkt zowaar een oog voor fraaie composities en locaties te hebben in een viezig Amerika (altijd goed). Film lijkt ook zijn tijd ver vooruit te zijn geweest. Twee homoseksuele vuilnismannen, eentje semi-Van Basten de ander gewoon square jaw Joe Dallesandro met zijn koude schoonheid, komen in een afgelegen bar hamburgers en koffie halen maar krijgen van Jane Birkin op haar jongensachtigst eerst een biertje. Joe denkt dan ook eerst te maken te hebben met een jongen en lijkt zelfs na zijn vergissing wel geïntrigeerd. Zij ook wel. Een probleem, hij kan het alleen anaal doen. Tweede probleem, Birkin maakt zoveel lawaai dat ze elke keer motels uit worden gestuurd. Wanneer dan toch fijn afgelegen tot een goed einde gebracht, lijkt het zowaar op liefde. Maar kan dat wel? Wat scheten hier, een striptease-wedstrijd daar, wat losse handjes en een flipperkast en je bent toch echt in Gainsbourg-land. En de man wist, in tegenstelling tot velen, dat je dit soort geintjes precies op 90 minuten moet houden.

Een probleem, hij kan het alleen anaal doen. Tweede probleem, Birkin maakt zoveel lawaai dat ze elke keer motels uit worden gestuurd.

LOL

インスタント沼
Pfffff, dan toch eindelijk Instant Swamp. Al jaren op zoek naar deze opvolger van Adrift in Tokyo en dan opeens: jackpot! Met een vliegende start. We zitten meteen in het zoekende-jonge-vrouw-genre en het schiet alle kanten op. Geen beeldgrap, referentie of zijpad is Miki teveel en dat geeft het een heel eigen vibe. Langzaam ontvouwt zich een soort zoektocht naar een mogelijke vader die snel wordt gevonden maar voordat het kan worden uitgesproken is iedereen inclusief een gestileerde pankurokkā alweer op zoek naar de retro King Tut machine die ooit voor een muntje een foto maakte van je toekomstige partner. Mooie beelden van Tokyo en omgeving, er wordt in metro's gereden, gefietst en flink wat afgewandeld door weer wonderbaarlijke straatjes. Sommige grappen zijn echt goed maar tegen het einde werd het wel heel melig (niet voor het eerst dat Miki er geen eind aan kan breien.)

op welk medium vond gij 'm? Wink wink.

The Dream Team
'I got news for you psychos.' Dit jaar opende het Filmhuis Breda, dus was het in het najaar hoog tijd voor de eerste filmquiz. In de verplichte meta-ronde (film in films) kwam deze langs. Vanuit de inrichting kijkt Michael Keaton naar, ja, welke film eigenlijk... Het is een arty (last) detail dat The Dream Team eventjes een seventies-vibe geeft. Zie daarvoor trouwens ook de openingssequentie met een accordeonversie van Dream a Little Dream. Wanneer de vier gekken en hun ambulant begeleider eenmaal op stap zijn, richting Yankees stadion nog wel, neemt de kwaliteit rap af. Al is een dagje cheap lolz natuurlijk ook wel eens lekker voor de kijker. Voor het realistische gehalte illustreert de catatonische patient gelukkig nog wel even ergens Het Belang van de Pet. Blijft de vraag staan: waarom zit iedereen de hele tijd aan hun neus? 'It's a statement, man.'

Je hebt hem al gezien. 😬

😭 lol, nét een Gate of Helletje voorkomen (die ik de 2e keer wel - nog - beter vond).

Het Leven is een Filmquiz geworden.

L’ultima notte di Amore
Een moderne poliziotteschi, weer eens wat anders dan een neo-giallo. Cop doet een risky klusje vlak voor z’n pensioen maar dat gaat natuurlijk mis. Spannend, dikke synthsoundtrack, fraaie beelden, bellissima!

The Thrill Killers
Zo’n typische Amerikaanse jarenzestig-exploitatiefilm met depraved violence maar dan met een zeker budget en opvallend goede smaak wat betreft de cinematografie. Aangevuld met wat vreemde overpeinzingen over day jobs en vaste lasten.

Silent Night, Deadly Night Part 2
Campy slasher, niet meer, niet minder.

The Holdovers
Nog een campy kerstflick maar dan klef. Prima hoofdrollen voorkomen niet dat het allemaal erg mid is.

Moonage Daydream
Bowie-documentaire als een soort psychedelische trip die past bij de man zelf. Als biografie misschien niet helemaal geslaagd maar als creatief portret wel.

Barbie
Stond niet echt hoog op de prioriteitenlijst maar door diverse geluiden (zoals deze hilarische Dissection of every Barbie Movie) toch nieuwsgierig geworden. Geen spijt van! Het is een grappige, creatieve en intelligente film waarvan je je afvraagt hoe de financiers dit goed hebben kunnen keuren. Door de kritiek op de maatschappij en Barbie/Mattel zelf maar ook omdat het alles bij elkaar toch vrij belachelijk is. Door de mazen van het net geglipt?

Querelle
De laatste film van Fassbinder, befaamd om zijn artificialiteit en ongegeneerde homo-erotiek. Een adaptatie van Genet die de film zelf niet zag ("Je mag niet roken in de bioscoop.") Een film waar hij alle knoppen van Fassbinderigheid op 11 draait. Nog meer kleuren, nog meer zweterige mannen, nog meer camp en nog meer expliciete seks (oudgediende Günther Kaufmann is natuurlijk de meest geschikte persoon om Brad Davis eens goed van achteren te nemen.) Davis is als homoseksueel perfect voor de titelrol van schavuit met poëtische inslag. Beetje opium verhandelen, beetje iedereen laconiek ophitsen, beetje een kameraad vermoorden maar ook wat vaag doen over zijn seksuele inslag waar zijn arty geile luitenant Franco Nero met zijn kunstboeken over Griekse beeldhouwkunst en Hockney allang geen twijfels over heeft. Alles beweegt droomachtig waardoor het nooit echt spannend wordt maar ik heb nooit een film gezien die hier op lijkt.

de trailer van The Holdovers leek me al niks, beetje Wes Andersonnig zonder Wes Anderson.

Barbie dan toch maar op de lijst. Querelle maar effe niet.

Fallen Leaves
'Luister en huiver.' Alle vakkies van Aki Kaurismaki worden weer vakkundig gevuld. Een rondje om de kerk dus, maar lang niet zo slecht als – pakweg – Woody Allen, en zelfs beter dan Aki's eigen recente output. Het Finse minimalisme helpt. Aki is terug in Helsinki, waar hij een serene, blonde vakkenvulster observeert. Zij ontmoet een beschonken, besnorde metaalbewerker. Samen trekken ze naar de bios, waar ze de nieuwe Jarmusch bekijken. De posters aan de muur verraden Aki's ware smaak. Pierrot le Fou, Fat City, hoe ouder, hoe beter. De gestolde tijd van fifties rock en sixties vaagheid botst bijna sprookjesachtig wonderlijk op de moderne. De bommen vallen op Oekraine, vacatures haal je van internet, enkel de klimaatverandering heeft nog geen enkele invloed. De blaadjes vallen precies op het juiste moment. 'Daar ga je dood aan.'

De 50e film van het jaar. Zaterdag een jaarlijstje!

Facebook repost. Proost MB en OMC het was me weer een genoegen!

Mijn film top 10:

10. Knor (Mascha Halberstad, 2022)
We trappen de lijst af met een oer-Hollandse animatiefavoriet, al was het maar omdat 2023 ook het jaar was dat Filmhuis Breda een eigen locatie (en quiz!) kreeg en de filmcolumns van ondergetekende en Lisa van der Waal (aka het duo Maas & Waal) voor Grensgeluiden ophielden te bestaan. Luister onze Knor-recensie terug via: https://soundcloud.com/.../maas-en-waal-grensgeluiden-26...

9. Babylon (Franco Rosso, 1980)
Een groepje vrienden prept hun sound system. Het moment dat ze een nieuw riddim op het kantoor van een platenbaas kopen is geweldig. Nog beter zijn de hoeden, ik wilde meteen zo'n USCSS Nostromo-pet. Aswad speelt een "version" van zichzelf. De avant-gardistische finale tilt Babylon boven het tijdsdocument uit. Dubsirenes en politiesirens botsen. 'Tune hard man, hard like steel.'

8. I Walked with a Zombie (Jacques Tourneur, 1943)
Een zombiefilm die geen zombiefilm is. Een metafoor die geen metafoor blijft. Tourneur draaide er zijn hand niet voor om. Een verpleegster reist naar Antigua om twee koloniale witte broers bij te staan. Op het eiland zingen de 'colored folks' hun folk songs, die cruciale hints geven. Vrijdenker Feyerabend zou de film waarderen. Net als Couperus. 'There are other doctors, better doctors.'

7. Munch (Henrik Martin Dahlsbakken, 2023)
Moeilijke man, Munch. Een kunstenaar zoals zovelen. Het knappe aan de biopic Munch is hoe het de clichés van de geniale gek thematiseert. Kunst over kunst, dus, de enige kunst die ons nog rest. Tijdens de krachtigste scène belandt “Munch” in een moderne, Berlijnse disco, waar een “kunstkenner” hem lastig valt. Munch flipt, fragiel en fragmentarisch als hij is. 'Ik ben onmogelijk.'

6. O Amor Natural (Heddy Honigmann, 1996)
Honigmann zet een boom(pje) op over seks. Een Braziliaans dichter fungeert als firestarter.' Voor veel oudjes is het al 'tanto tempo', maar de herinneringen zijn o zo zoet! Heddy vindt prachtige karakterkoppen. De hoedenmaker wint, tótdat een graatmagere danser verschijnt. Hij hoeft niet eens te praten, zijn roffelende vingers zeggen genoeg. 'Ik heb hem vermoord met al dat geneuk, denk ik.'

5. Soylent Green (Richard Fleischer, 1973)
Seventies distopie die dankzij de goudgroene grimmigheid aan Pete Weir doet denken. Mondkapjes, high energy vegetable concentrates, sanitation squads led by Wagner, kom maar door. Het jaar? 2022! Charles Heston begeleidt Edward G. Robinson naar een hartverscheurend end. De film is niet bang voor stilte, vevreemding en maakt esthetisch nul fouten (een kerk als een fresco!). 'All truth.'

4. Joyland (Saim Sadiq, 2022)
Repressie en regressie bemoeilijken de liefde in Lahore. Het zwarte schaap van de familie voelt zich geen echte man. Hij vindt zichzelf terug in de hete disco. Daar danst mevrouw Biba, de ladyboy. Samen maken ze van die heerlijke Asian scooterrides. De hitte (ook buiten!) komt onvermijdelijk tot een kookpunt. De mooiste film met een transthema sinds Laurence Anyways. 'Wij getuigen.'

3. Le diable probablement (Robert Bresson, 1977)
Franse nadenkfilm in optima forma. Het zijn de vieze jaren zeventig, toen de vissen dood aan de oppervlakte dreven en revolutie dreigde. (F.R.A.P. staat er op de muren). Een Nick Drake-achtig hoofdpersonage dwaalt als engel door de hel – op zoek naar zingeving. Kleine daden van rebellie helpen niet meer. Eén van Bressons beste, mede dankzij Kodak Eastman. 'Il faut marcher, marcher.'

2. Aftersun (Charlotte Wells, 2022)
Vader en dochter op pad in Turkije. Hun leven is als een klein verdriet dat van binnen almaar meer ruimte inneemt. De Angstvogel fladdert op. Dochter deelt pa's depressieve genen, maar raakt ver van huis gefascineerd door Het Seksraadsel. Vakantie vormt hét moment om daar wat over te leren. Broeierig langzaam groeit de spanning. 'It's the terror of knowing what this world is about.'

1. L'Arbre, le Maire et la Médiathèque (Eric Rohmer, 1993)
Een jonge, steenrijke burgemeester van feodale komaf wil een chique cultureel centrum realiseren in 'zijn' petit village. Hij wordt tegengewerkt door de schoolmeester, diens dochter, en zelfs door zijn eigen Parijse connecties. Rohmer vraagt weer heerlijk veel van de kijker. Dat durven er (veel te) weinig meer. Waren de dingen vroeger toch beter – én groener. 'Ik slijm liever met mijn kiezer dan met de Partijbonzen.

Nice. 👍 Helemaal die nummer 1. Zo ondergewaardeerd. Ik ging verder met een oudje die ik al heel lang wil zien:

Silent Running
Een eco-scifi uit 1972. Ziet er echt groots uit maar Douglas Trumbell, special effects man achter 2001 en later Blade Runner en Tree of Life, moest het doen met een schamele miljoen. Het ziet er echt uit als prime studio release. Meesterzet: Bruce Dern casten als tuinier die op een schip rond Saturnus de laatste natuur beheert die is meegenomen van Aarde. Zijn melige companen snappen er werkelijk geen hol van en dan is Dern-intensiteit welkom. Om een of andere domme reden moeten de bossen worden gedumpt want de schepen gaan terug naar huis. Heeft Dern natuurlijk geen zin. Hoe het verloopt is aardig maar er had een vrederigere film ingezeten. Soundtrack had ook elektronisch moeten zijn natuurlijk.

De beste film die ik dit jaar zag was The Last Picture Show. En wat betreft nieuwe releases Mountain Woman en The Boy and the Heron.

Cheers Ludo, ik ga er zeker een paar checken van de lijst.

Dream Scenario
Begint als een aardige mystery thriller, beetje Being John Malkovitch-achtig: de hele wereld droomt van een professor (Nic Cage). Maar dan drijft het punt wat gemaakt dient te worden boven en dat is zo suf en afgezaagd (die zgn. “Cancel Culture” waarin onschuldigen op basis van verzinsels geruïneerd worden) dat het irriteert.