Filmforum

Ik las op cinema.nl dat het naar een roman van Ronald Giphart was, voldoende info (voor mij althans) om de film te mijden...

(maar stiekem wel mijn avond verpesten met (deel 2 als uitzondering) reteslechte sequals van Hellraiser...)

Count your schaamhaar blessings, cinefielen. In de versie van Toneelgroep 020 zou tijdens de één-na-laatste akte Hans Kesting naturel het podium oprennen.

Hoeveel losgeslagen blote-tieten-feestjes bezoek jij nou op jaarbasis, Vido?
Ik ben de tel kwijt.

Maar alle gekheid op een stokje… losgeslagen actrices kom je eerder tegen in de horeca dan tijdens feestjes. Ik kan me nog herinneren dat ik tijdens een etentje, lang, lang geleden in de West Pacific in het Westerpark, bediend werd door Rifka Lodeizen (die er, aan haar gezicht te zien, niet zo'n zin in had die avond). Gekker wordt het nooit in het Amsterdamsche, alleen in de film, en op het toneel (waarna de acteurs elkaar publiekelijk aflebberen in Café Cox).

bediend werd door Rifka Lodeizen

Grrrr. Maar ja terecht, zo iemand mag per decreet niet bedienen.

Zal wel aan mij liggen, maar ben ik de enige die bij "bediend werd door Rifka Lodeizen (die er, aan haar gezicht te zien, niet zo'n zin in had die avond)" dubbelzinnige gedachten heb?

lol, had ik nog niet "gezien" :D

Brüno gedownload en het valt inderdaad tegen.
In veel situaties is het niet duidelijk wat nu precies de opzet was: zichzelf gewoon voor schut zetten, de ander voor schut zetten of de omstanders/geïnterviewden een spiegel voor houden.
Het komt uiteindelijk meestal neer op het eerste, hij stelt zich zo vreselijk aan en brengt anderen daarmee in verlegenheid, zonder een punt te maken.
Dieptepunten: interview met ex-presidentskandidaat Ron Paul en de sexpartij met de geest van 1 van de Milli Vanilli's (wat, nu ik dit zo opschrijf, opeens wel weer hilarisch lijkt...)

Hoogtepunt is zijn optreden met zwart adoptiekindje in een Amerikaanse talkshow, de verontwaardiging van de zaal gevuld met hoofdzakelijk 'African-Americans' is geweldig.

Hoogtepunt is zijn optreden met zwart adoptiekindje in een Amerikaanse talkshow, de verontwaardiging van de zaal gevuld met hoofdzakelijk 'African-Americans' is geweldig.

maar die mensen gedragen zich vermoedelijk ook zoals ze zelf denken dat ze in een talkshow moeten gedragen.

Ja dat zal ook wel voor een deel zo zijn, maar er verlieten ook veel mensen de zaal, wat toch wel tekenend was, het was geen boosheid uit show of entertainment als bij een Jerry Springer.

Wat dat betreft was de Cage Fight in Arkansas ook wel hilarisch hoor :)

En om het helemaal af te maken heet dat adoptiekindje van Bruno ook nog eens OJ. Dat de verontwaardiging groot was, valt te voorspellen.

En bediend worden door actrices... man ik heb in de bediening gewerkt met acteurs en balletdansers. De enige reden dat ik die baan kreeg was omdat ik ook zo leuk creatief bezig was als popjournalist. We werden erop geselecteerd en het voordeel was: had je een voorstelling dan kon je vrij nemen of krijgen. Alleen ik niet: ik was altijd ziek rond pinksteren en verscheen dan weer roodverbrand na bezoek aan Dynamo op het werk.

The Long Hot Summer
Kan mooi op een double bill met Cat on a Hot Tin Roof. Bitchy southern films, gepend door literaire kanonnen. (In dit geval Faulkner die zich baseerde op een paar van z'n eigen korte verhalen) Als 't nou een filmfestivalletje was zouden ook Picnic en Hud mee mogen draaien. Picnic vind ik 't beste van die hele bunch, juist omdat 't de minst cynische is, met wat joie de vivre. Hier speelt Paul Newman weer 'ns een gewiekste vrijgevochten macho die als hij iets wil er ook voor zorgt dat ie 't krijgt. (In dit geval met name een streng bekapseld jong leraresje, zijn latere vrouw Joanne Woodward) Hij heeft een verleden van pyromanische woede-uitbarstingen (een familietrekje) maar dat aspect wordt na 't intro al snel vergeten. Orson Welles is gepast irritant als de corpulente familiebaas die de zaken regelt. ("Sister woman go get us coffee", dat werk) Hij komt terug uit 't ziekenhuis, pakt zijn oude stiel op van 't kleineren van zijn zwakke zoon (Anthony Franciosa) en wacht met smart tot zijn twee dochters eindelijk getrouwd zijn. Desnoods met een rebel/crimineel als Newman. Faulkner schreef een paar uitstekende dialogen (grappig genoeg waren de beste ook hier weer bij een Picnic) maar hij forceert zich wel naar een soort van goed einde. (Wellicht een vereiste van de studio)

Yellow Earth
Staat bekend als de hergeboorte van de Chinese cinema, kortom een film waar je vuistdiep in de filmgeschiedenis moet zitten om er wat aan te vinden, want de echt goeie Chinese films kwamen pas na deze, die alleen maar de vliezen brak, of hoe je 't wil noemen... Dit is nog bijna communistische propaganda. Een soldaat komt naar een achterlijk achterafgebied om de mensen te verheffen, hij wil ook als een soort Lomax volksliedjes verzamelen die dan door 't Rode Leger op hun marsen tegen Japanners en imperialisten gezongen kunnen worden. Het muziek-verzamel-project komt er niet echt uit, helaas, al wordt er genoeg gezongen, door oude mannetjes en jonge meisjes. Zonder meer de leukste momenten van de film. Vaak schaamteloos sentimenteel, met een strijkorkest wat er ook nog overheen rolt. En 't meisje bij de rivier dat steeds nieuwe teksten improviseert: oooh geweldige soldaat ik wil ook bij 't Rode Leger etc.

Protagonist
Sympathieke documentaire, waarin zomaar vier (levens)verhaaltjes lijken te worden vertelt, door de protagonisten zelf, die dan gegoten zijn (of gelardeerd met) Oud-Griekse quotes van Euripides, en een hoofdstuk-indeling met "crisis" en "catharsis" enzo. (Waarschijnlijk de opbouw van zijn tragedies) De protagonisten zijn: een homoseksueel uit een religieus milieu, die priester werd en zijn geaardheid wanhopig probeerde te onderdrukken, een Mexicaanse bankovervaller die een waardeloze jeugd had met een gewelddadige vader, Hans-Joachim Klein (hee waar ken ik die naam van dacht ik) de bekende links-radicaal, een R.A.F.fie na de R.A.F toen de splintergroeperingen steeds gewelddadiger werden en tot slot het "normaalste" verhaaltje over een kleine zwakke jongen die in David Carradine zijn goeroe ziet en aan kung-fu gaat doen. Het meest tragisch en dus ook 't best passend in 't verhaal is de homoseksueel, zelfs een volkomen minor detail dat ie op de foto van zijn uiteindelijk homo-partner-registratie-feest er heel dik uit ziet, terwijl zijn talking head er bijzonder strak uitziet fascineerde me, ik zou bijna vermoeden dat ie er nog steeds geen vrede mee heeft en zich nu kwelt in de sportschool.

en zoals Olaf ergens hierboven al zei, die van de kung-fu is de vermakelijkste verteller, mar zijn verhaal is wel t meest anekdotisch minst tragedie/life-changing. meer van "oh ja toen was ik een jaar into kung-fu en then i moved on)

net Ferris Bueller's Day Off gekeken. spot ik deze dubbelganger. beetje far stretch misschien, maar ik kreeg 't vanaf 't begin al niet meer uit mijn hoofd, en die Alan Ruck (de beste maat van Ferris) wordt steeds apathischer en steeds meer Mark Rutte.

http://img136.imageshack.us/i/alanruck.jpg/
http://img148.imageshack.us/i/markrutte.jpg

grom Imageshack magnie?
http://img136.imageshack.us/i/alanruck.jpg
http://img148.imageshack.us/i/markrutte.jpg/

http://img148.imageshack.us/img148/3562/markrutte.jpg
http://img136.imageshack.us/img136/3444/alanruck.jpg

he he.

Nice catch Ludo! :-)

Vicky Cristina Barcelona
Woody-in-Spanje toch maar eens kijken. Had er meer van verwacht. Sowieso kan ik niet zo goed tegen zo'n verderlicht moralistisch spel met voice-over. Moest wel erg lachen om de scene waar Bardem de dames uitnodigt naar Oviedo, etc (druk aantekeningen maken. ;) Maar het bleef allemaal zo oppervlakkig en schetsmatig (dat einde met pistool, kom op zeg.) Wéér Barcelona, wéér gitaarmuziek, enige Spaanse vulgariteit mag ook wel eens want anders worden Europeanen een culturele variant van de Edele Wilde. Maar goed dat moeten die Amerikanen zelf maar uitvogelen. Zal trouwens wel door het zwarte haar komen maar ik vond Rebecca Hall veel leuker dat La Scarlett.

Ergens heb ik het idee dat je het een betere film gevonden had als het Vicky Cristina Madrid was geweest, is het niet? ;-)

Was wel eens verfrissend geweest. ;) Maar ik denk niet dat het had geholpen.

wel otm wat betreft Rebecca Hall. (eigenlijk helemaal otm)

Rebecca > Scarlett

OT:
Fascination
Eindelijk Jean Rollin uitgaves zonder 2 bonusdiscs die de prijs naar 30 euri opdrijven. De kans dat ik al die bonus shit bekijk is minimaal en een mooi doosje met boekje is leuk, maar 3 voor 25 is ook leuk. Rollin dus, een kasteel, vampieren en mooie dames in diverse stadia van ontkleding, gewoon zoals het hoort en daarom geslaagd. Machtig sfeertje weer.

〔•REC〕
Whoah, een van de engste films die ik in tijden gezien heb. Doet denken aan Blair Witch Project maar nu wél aannemelijk en dus voel je de stress wel. Intens.

Ferris Bueller's Day Off
Hier kun je wel merken dat Hughes ook de man achter Home Alone is. Bueller (Matthew Broderick) heeft een beetje een McCulkin-kop en dezelfde attitude en, duidelijker, hij wordt achternagezeten door de rector van zijn school die met slapstick-geweld van o.a. een hond te maken krijgt. Sowieso jammer dat Hughes meende dat het spijbeldagje alleen niet genoeg was, want naast de plotlijn met de schooldirecteur is er ook nog zuslief die wat avonturen beleefd. Wat mij betreft onnodig, want juist de momenten van het drietal uit spijbelen zijn magisch. Een bezoekje aan een museum, Twist and Shout playbacken op een Duitse carnavalswagen en dat alles om Bueller's fobische beste vriend (Mark Rutte, zoals gezegd) een leuke dag te bezorgen.

Funny Games
Kan wel begrijpen dat Haneke hier een remake van maakte. In zijn gewelddadige eenvoud een bijzonder intense en goede film. Die lugubere witte handschoentjes! De momenten vooraf (voor het sado-spel begint) zijn wellicht nog 't sterkst, als de huisvrouw probeert te doen alsof dit een volkomen normale situatie is en ze wanhopig probeert de dikke het huis uit te werken. Maar dan komt die andere, een wezel-achtige sneaky Tom Ripley-figuur. Heerlijke schurk. Funny Games is ook berucht om 't doorbreken van die 4th wall, in 't begin vind ik 't wel leuk, maar de "afstandsbediening-scene" gaat wellicht wat te ver. Het einde had van mij ook anders gemogen, nu is 't circulair en bijna grappig als een Roald Dahl-verhaal. Niettemin een ijzersterke film, snap van de slachtoffers nauwelijks dat ze zin hadden dit te acteren.

The Celluloid Closet
Because I just went gay all of a sudden! (Cary Grant in Bringing up Baby) Dit doet denken aan Visions of Light, waar ze een rits films en talking heads langs lieten komen die over cinematografie reflecteerden. Hier is homoseksualiteit het onderwerp wat net wat aangrijpender is. (Minder technisch!) Maar stiekem wel dezelfde sfeer, met eveneens een sprookjesachtig strijkers-riedeltje, dat het o.a. goed doet onder een fragment van een hele oud experimenteel filmpje van Edison waar een man viool speelt en twee jongens dansen. The Celluloid Closet is gebaseerd op een boek en werkelijk een soort leerzaam essay on film, we leren over 't sissy character en hoe de homoseksueel in de Hollywood-film altijd ongelukkig is en aan 't end gruwelijk sterft. The Celluloid Closet eindigt optimistisch, maar ik vraag me af of dat terecht is, we zijn weer een decennium verder en Brokeback Mountain verzorgde 1) nog steeds opschudding en 2) het liep niet goed met de homo's af. The Celluloid Closet is echt een aanrader (al heeft iedereen 'm hier al gezien geloof ik) een film met 'n bulderende lach (Doris Day als een cowgirl) en een traan.

La Strada
Melodrama van Fellini, een duidelijke ode ook aan de stomme films van Chaplin en co. Een meisje wordt bij d'r arme moeder weggekocht, ze wordt assistent in het eenmanscircusje van Zampano, die rondrijdt in een soort motor-vouwwagen. Het meisje trekt al vanaf 't begin Chaplin-achtige bekkies en heeft ook zo'n loopje. Later vergelijkt iemand haar hoofd met een artisjok! Ik verwachtte dat ze haar komisch ontdekt wel zouden ontdekken, maar dit is een treurige film. De toenadering tussen de twee is moeizaam en gewelddadig, van het laatste heeft niet alleen 't meisje last. Alles loopt mis. Ben nooit zo van de epiloog die tig jaar later speelt, maar deze is lekker sentimenteel.

oh ja en regarding FB's Day Off: Richard Edson doet ook mee! kan de film echt niet meer stuk wat mij betreft :)

〔•REC〕
Whoah, een van de engste films die ik in tijden gezien heb. Doet denken aan Blair Witch Project maar nu wél aannemelijk en dus voel je de stress wel. Intens

Mee eens, ik vind hem ook beter dan Blair Witch.
Een andere aanrader is Cloverfield, misschien nog wel beter dan REC

ja maar Cloverfield is toch niet echt eng? REC ga ik niet kijken.... :D

Nou er is een scene die zich afspeelt in donkere metrotunnels...ik keek 's-nachts met koptelefoon op :-) vieze geluiden, hele onsmakelijke geluiden.

Zal wel aan mij liggen maar ik vind Blair Witch 80 keer aannemelijker dan rec. Voor blair witch heb je een gek nodig, voor rec een hele wagon gekken. Niet dat dit uitmaakt overigens...

Huh? Het is een soort zombiefilm, dus ja, dan zijn er hordes. Maar wat ik niet aannemelijk (ergerlijk) vond aan blairwitch is dat gejammer langs die sloot en dat bos wat helemaal niet eng was. Dat laatste stukje was een beetje wat in [•REC] wel goed gelukt was. Die flat waar om elke hoek iets kon gebeuren was veel spannender dan die paar fucking uilen in het bos. En dan hebben het nog niet eens over dat oeverloze gedwaal.

Eén heks of een horde bezetenen zijn beide irreëel, maar bij [•REC] deed dat er veel minder toe.

Dat oeverloze gedwaal wordt niet eens beloond.
In een film als Don't look Now krijg je tenminste nog een glimp van een nare dwerg te zien, in Blair Witch helemaal niets, het is alleen maar suggestie.
Knap gedaan hoor daar niet van, maar uiteindelijk toch teleurstellend.
Als horror liefhebber wil ik ook een enge kop zien.

En als filmliefhebber wil ik die enge kop juist niet zien :) Ja, ik weet het niet, ik vond Blair witch ECHT spannend en realistischer omdat het echt kan gebeuren in a way. Gek in een bos, waarom niet? rec is gewoon flauwekul en dan gaat er bij mij toch een belangrijke knop om. rec was 10 minuten leuk en daarna vooral ergernis. En in rec was helemaal geen beloning. Stom gedoe met een bandje dat natuurlijk precies op het juiste punt stond om met 1 druk op de knop te vertellen waarom er gebeurt wat er gebeurt...

Had jij deze kop niet willen zien?
https://www.youtube.com/watch?v=YjLjMbnAgS8

Mjaa, het einde van Don't Look Now is zowel eng als teleurstellend na al die creepy shit die er aan vooraf gaat. Maareh gek in BWP? Ik ging toch altijd voor de bovennatuurlijke interpretatie (kan allebei, dat is duidelijk, maar ik ging gewoon mee met die kampeersukkels. :)

Het gaat me helemaal niet om het wel of niet zien, maar om het invoelen van de angst dmv de stijlvorm van 'de kijker is de cameraman' (of desnoods dat je de vinder van de camera bent). In BWP werd ik vooral zenuwachtig van die kampeersukkels en waren de situaties naar mijn idee helemaal niet eng (hoooooooo, kruisjes van takjes, hoooooo).

Laura
In mijn bronnen een luid bejubelde film noir, maar ik zou 'm zeker niet tot de beteren uit 't genre rekenen. Daarvoor vind ik 't teveel detective/policier. Dat is natuurlijk ook de kern van elke film noir, maar als 't goed is ontstijgt 't dat, verstrikt rakend in zijlijntjes en wendingen. Laura (de film) is overzichtelijk en helder, al is de twist nog best verrassend. Film opent gedenkwaardig met een oude dandy in bad en een politie-detective die 'm ondervraagt. De ouwe is 'n bekende van de jonge schoonheid Laura, die vermoord is, hij is verdachte, maar de detective ziet er geen bezwaar 'm hem mee te nemen op onderzoek. Ze komen bij de volgende verdachte, de verloofde van Laura, de ouwe en de verloofd kunnen elkaar duidelijk niet uitstaan. Meer verdachten zijn er niet, dit is de set-up en de detective (en de kijker) maar nadenken hoe 't zit. (Om zich te concentreren speelt de detective een "rol 4 ijzeren balletjes tegelijk in gaatje"-kinderspelletje) Ikzelf zat te denken dat de twee verdachten hun haat voor elkander slechts speelden en een samenspanning hadden gevormd. Het zit totaal anders en gelukkig maar dat was dan in elk geval nog wel redelijk interessant.

Il Deserto Rosso
Depressieve huisvrouw in distress, ze zegt een auto-ongeluk te hebben gehad, zat te denken aan La Mujer Sin Cabeza, maar een gewoon ongeluk was 't niet. Werkelijk een asgrauwe film van Antonioni in een industrie wasteland landschap, zodanig onherkenbaar en desoriënterend dat het wel science-fiction zou kunnen zijn. De vrouw hangt wat rond met vrienden en echtgenoot, in een boothuisje bijvoorbeeld. Grote logge schepen varen langs met zware toeters. De soundtrack bliept avant-gardistisch wat zowaar 'ns een keer prima werkt om de rusteloosheid in het hoofd van de vrouw te verbeelden.

Throw Momma from the Train
You're Alive schreeuwt Danny deVito verbaasd naar zijn oude vervelende moeder. Meteen realiseert ie zich dat dat nogal raar klinkt als er net 2 agenten achter 'm in de keuken staan. Old people need reassuring verklaart hij droogjes. Throw Momma kent een paar matige grappen (blaffende chihuahua-seks) maar is al met al een vermakelijke dus geslaagde komedie. DeVito is een big baby die als oude kerel bij zijn moeder (Anne Ramsey, net die gestoorde fan uit die ene Stephen King adaptatie) woont. Hij volgt een writers' class bij Billy Crystal (wat een rare kerel!) die deze lessen eigenlijk niet meer kan geven, want hij heeft een enorm writers' block, helemaal nu zijn echtgenote (pardon Billy, Ex-exchtgenote) zijn boek heeft gejat en er goede sier bij Oprah mee maakt. Dan begint die dekselse deVito hem ook nog te stalken. Billy blijft aardig maar deVito interpreteert alles wat ie zegt verkeerd. Hij gaat a la Woody en Casablanca in Play it again Sam Strangers on a Train kijken en denkt de hint te begrjipen: kriss-kross! Eliminating the alibi!

Er zitten in Laura interessante onderliggende lagen. Het meest opmerkelijke is het gegeven dat de detective (Dana Andrews) verliefd wordt op een dode vrouw, een thema waar Hitchcock pas 14 jaar later in Vertigo zijn vingers aan durfde te branden. De lange, woordloze scène waarin de verliefdheid duidelijk wordt, mag, mede dankzij de inbreng van componist David Raksin, toch groots genoemd worden. En Vincent Price is heerlijk vilein.

De lange, woordloze scène waarin de verliefdheid duidelijk wordt, mag, mede dankzij de inbreng van componist David Raksin, toch groots genoemd worden.

was niet super onder de indruk van de muziek, maar wel een bijzondere scene, de ondervragingsscene waar hij eerst een lamp (wacht dit worden spoilers) nou ja er zit ook een mooie ondervraginsscene in :)

trouwens dit boek uit de bieb gehaald:
http://www.amazon.com/Film-Noir-Alain-Silver/dp/3822822612

kijk naar de cover en je weet dat 't goed zit. moet me nog verdiepen in de tekst, maar als plaatjesboek is 't al de moeite. maar da's logisch.

Alain Silver is een van de grote noir-specialisten, dus de teksten zullen ook de moeite zijn.

zijn ze :)

Avant que J'Oublie
Voelt heel wat echter dan Les Temoins, de enige andere Franse gay-film die ik zag. (Of je moet ondertonen in Les Demoiselles de Rochefort mee gaan rekenen ;) ) Deze is bijzonder schril en minimalistisch. Een man van middelbare leeftijd, duidelijk in zwakke gezondheid, rommelt wat in zijn appartement. Dan zet ie een glas sinaasappelsap klaar en gaat de bel. Een jongeman komt binnen, ze schudden elkaar de hand. Is 't z'n zoon? Het volgende moment gaan ze uit de kleren. Het is een gigolo. De oude gays hebben een opvallende voorliefde voor pijpen, en dan niet ondergaan, maar zelf doen. Misschien doordat ze door al die medicijnen (depressiva, hiv-cocktails) de boel niet meer omhoog kunnen krijgen. Best een fascinerend inkijkje, een van mijn favoriete scenes is als het hoofdpersonage (overigens ook de regisseur) discussieert met een neurotische vriend van 'm. Ok een mooi einde in "drag".

Zack and Miri Make a Porno
Met afstand de slechtste Kevin Smith-film. Jammer dat ie dan ook nog de "highest grossing" is. Dat zal wel met het kinky onderwerp te maken hebben dan. Of met Seth Rogen, kennelijk een ster. Ik vind 'm hier door de mand vallen, al kan ie dus naar 't scenario wijzen. Hij acteert overdreven, alsof ie zich geneert, wat ook wel voor z'n tegenspeelster geldt. Dat is passend zou je kunnen zeggen, bij het maken van een porno-film door amateurs, maar ze lijken 't te compenseren met zwaar overdreven spel. Zelfs oude bekenden uit de wereld van Smith (Jay en Randall uit Clerks, nu in andere rollen) kunnen de boel niet redden. Ook werd ik er 'n beetje conservatief van, wat een ongrappige vuilbekkerij. Het eerste wat Rogen op een high school reunion zeg tegen de intekendame is "zal ik je even beffen". (En ondertussen worden homo's nog ongrappig belachelijk gemaakt "so you guys suck each other cocks all the time"

Beijing Bicycle
Ja met zo'n titel moet er wel een soort Chinese Fietsendieven komen. Een plattelandsjongen is in de grote stad komen wonen, bij een vriendelijk familielid. Hij vindt een baantje als koerier, maar dan wordt z'n fiets gejat. Een even groot drama als in de neorealistische Italiaanse klassieker. De jongen is koppig en gaat op zoek naar z'n fiets. De film verschuift ondertussen naar een wat rijkere stadsjongen die de fiets inmiddels in zijn bezet heeft. (De film laat in 't midden of ie 'm zelf gejat heeft, of onwetend gekocht) De jongen wil indruk maken op z'n meisje, maar als ie dicht bij er in de buurt is wordt ie wat nukkig en verlegen. Ondertussen ontstaat er een fietsoorlog, als de plattelandsjongen hem inmiddels opgespoord heeft. (Hoe die dat voor elkaar heeft gekregen in 9 million bicycles Beijing) Minder aspect is de soundtrack, van een synthetische lelijkheid.

Ride Lonesome
Mijn filmbijbeltje omschreef dit als de laatste western en in het allerlaatste shot wordt het genre symbolisch verbrand. Prachtbeeld, en ik kan 't niet beter zeggen. (Of 't waar is, is een tweede) Ride Lonesome is ultrakort en gecomprimeerd. Een bounty-hunter (Randolph Scott) pakt een mogelijke moordenaar op. Hij wil 'm naar Santa Cruz brengen, zegt ie. Op weg daarnaartoe komen ze een duo tegen (Lee van Cleef en James Coburn) die de show in de film stellen. Louche figuren, die kennisgemaakt hebben met 't woord amnestie. "Mooi woord he". Ze kunnen dat krijgen als zij op hun beurt die moordenaar in Santa Cruz afleveren. De twee hebben een mooie mannenvriensschap, met Coburn als onderdeurtje die 't spiegeltje voor van Cleef houdt als die zich scheert. Als Van Cleef later zijn vriendschap aan Coburn betuigt lijkt ie werkelijk verlegen. Goed, je verwacht dus een soort vete tussen de bounty hunter en 't duo maar er is ook nog 'n posse die achter ze aan zit. En dan is er nog een vrouw (Karen Steele) die iedereen bekoort dankzij haar... cupmaat. (De film tapt er zelf ook flauwe grappen over) Iets anders is, het lijkt wel of vrouwen in oude films altijd puntborsten hebben, dat komt natuurlijk door de bh's, maar waarom. Is dat nou mode of miste ze de juiste stof om een ronde bh te maken...? Nah ja. In de film is 't verder wachten op de ultieme confrontatie, ondertussen rustig door de woestijn trekkend begeleid door een ietwat olijke, maar wel mooie soundtrack.

Pierre Henry ou l'Art des sons
Docu over Pierre Henry, een boeiend persoon met een fantastisch huis waar hij met zijn vrouw/technicus leeft en zelfs concerten geeft. Betrekkelijk weinig beeld van Henry die aan 't componeren is (wellicht te saai omdat hij inmiddels met computers zal werken en dat is niet zo leuk is om te bekijken als tapesplicen, vermoed ik), wel van optredens en balletten. De beelden van de balletten smaken naar meer, terwijl ik toch nooit zo'n balletfan ben geweest.

Veerana & Purani Haveli
Bij Boudisque de Bollywood Horror Collection vols 2 & 3, van het onvolprezen Mondo Macabro, niet kunnen weerstaan. Veerana is super, de lengte (2 uur en een kwartier, nog kort naar Bollywood standaarden) geen probleem. Betrekkelijk weinig zang en dans, al is daarvoor de grote naam Bappi Lahiri ingehuurd. Purani Haveli is meer zwoegen, het verhaal loopt een beetje vast in 'romcom' voor de grote finale aanbreekt. Evengoed, toch wel vermakelijk door curiositeit.

Ride Lonesome (…) Lee van Cleef en James Coburn

Het zijn Pernell Roberts en James Coburn. Lee van Cleef is de engerd die achter ze aan zit. Regisseur Budd Boetticher filmt vrouwen inderdaad graag en profil met precies voldoende tegenlicht.

woeps en lol :)

Coburn's debuut! hij doet 't heel goed :)

En ik maar denken dat eerder dit jaar al hele discussies waren over Big Man Japan (Hitoshi Matsumoto, 2007). Uiteindelijk vond ik op deze pagina op 29 januari 2009 enkel enkele woorden van Ludo en die was niet zo enthousiast. Ik vond de traagheid juist wel goed werken, omdat het past bij die slome duikelaar van een hoofdpersoon (gespeeld door de regisseur zelf). Om verrast te worden moet je zo min mogelijk van tevoren over deze film weten. Desondanks wilde ik hierbij toch een interpretatie suggereren voor het einde van het verhaal: Big Man Japan belandt in de superheldenhemel (of hel, zo u wilt).

De beste films van de afgelopen zag ik vrijwel allemaal in de thuisbios, voornamelijk moderne klassiekers: het lijpe, anarchistische, vrolijk avant-gardistische Daisies (Vera Chytilová, 1966 – grrrl power!), het ijskoud perfecte Claire Dolan (Lodge Kerrigan, 1998) met een glansrol voor wijlen Katrin Cartlidge die eenzaam als call girl door het leven gaat tussen het kille beton van New York City, en het dromerige, zeer gestileerde Mauvais Sang (Leos Carax, 1986) met een nog jonge versie van de gegroefde kop van acteur Denis Lavant.

Beste film in de bioscoop afgelopen maand: 35 Rhums. Ik heb me ook prima vermaakt bij Inglorious Basterds, maar daar hebben we het misschien later nog wel over.

Ja 35 rhums staat op de lijst. Ik schreef overigens hierboven over Big Man Japan:

"Maar de mafste film van het weekend was deze, met vlag en wimpel. Een fake documentary over een teruggetrokken, saaie man wiens antwoorden nog saaier zijn dan de vragen (“Wat vind je van Amerika?”). Dat ettert zo’n 20 minuten door en dan wordt duidelijk waarom ze deze documentaire over deze man maken. Af en toe gaat hij naar een kazerne, daar zetten ze stroom op hem, dan wordt hij een superhulk en kan hij de strijd aan met monsters die Tokyo bedreigen. Je zou denken dat de inwoners blij met hem zijn, maar de gesprekken met onze held en met mensen in de straat gaan maar over één ding: de kwaliteit en kijkcijfers van de tv show die van de gevechten gemaakt wordt. Nog niet gek genoeg, dan is er nog een eindstuk waar we een soort teletubbie-versie van superhoeroes krijgen. Moet hilarisch zijn als je opgroeit in een superhero-cultuur (ik ben toch meer van Q&Q en Floris). Het vernuft daarvan gaat vast een beetje langs me heen, maar dit is wel een uiterst originele film. Eraan terugdenken is glimlachen."

volgens mij had Mic ook nog wat over Big Man Japan, of postte die alleen een plaatje.

Claire Dolan klinkt interessant, noteert.

Ik ook (Big Man Japan, duimen omhoog)...de superheldenhemel, zo had ik het nog niet gezien. ;) Daar had ik echt het gevoel dat je Japanner moest zijn om het te begrijpen.

voor de torrent-liefhebbers (nu 't einde van Pirate Bay in zicht is en Mininova kapot geprocedureerd)

een mooi postje op Tiny Mix Tapes: http://www.tinymixtapes.com/Swedish-Authorities-Pull-the-Plug

waaruit vooral deze tip (via een andere link) een minimalistische schoonheid heeft: http://www.google.com/cse?cx=003849996876419856805:erhhdbygrma&ie=UTF-8&q=&sa=Search

(google omgebouwd tot torrent-search-engine)

Over Yellow earth...

Staat bekend als de hergeboorte van de Chinese cinema, kortom een film waar je vuistdiep in de filmgeschiedenis moet zitten om er wat aan te vinden, want de echt goeie Chinese films kwamen pas na deze

Hm, hier ben ik het toch oneens met je, Ludo. Ik vond dit een prachtige film, ook genietbaar zonder baggage. Dat hele communisme doet er toch goedbeschouwd niet toe. En Zhang Yimou heeft ze toch echt ook wel minder gemaakt dan dit. Typische VPRO op zondagmiddagfilm. Kan ik erg van genieten.

misschien schoot ik daar wat uit de heup, maar inderdaad, zondagmiddagfilm vind ik wel een adequate omschrijving (en die blief ik ook vaak niet)

Funny Ha Ha
Dat mumblecore was geloof ik maar een kortstondig beweginkje, maar ik vind 't toch wel vreemd dat niemand van de regisseurs/acteurs de sprong naar een grotere film heeft kunnen maken. (Net zoals lo-fi bandjes vroeg of laat ook altijd toch in de studio voor een major gaan zitten) Zeker Andrew Bujalski, die met Funny Ha Ha debuteerde en zijn stijl in Mutual Appreciation perfectioneerde lijkt er talent genoeg voor te hebben. Zelfs als acteurs. Hij is hier ook op dat gebied de beste, in zijn eigen film dus, als hij een nerd speelt die een meisje mee uit drinken neemt, maar zo op haar verliefd is dat ie 't eigenlijk (al dan niet hypothetisch) alleen maar daarover wil hebben. "Why don't you have a boyfriend?" (En ondertussen dromen dat hij...) Dat meisje (Kate Dollenmayer) is dan ook een geek goddess zoals iemand op YouTube zei, waar een filmpje van 'r is te zien in een trillende massage-stoel! Zij is 't hoofdpersonage dat in tijdelijke baantjes haar tijd verdoet en waarop alle jongens (onder wie een Novak Djokovic look-a-like) verliefd zijn. Is allemaal vrij koel zeker vergeleken met 't romantische Quiet City. En oh ja, ik heb niks tegen lo-fi beeld, maar zelfs 't geluid in Funny Ha Ha hapert bij vlagen, daar kan ik dus echt niet tegen.

Het Echte Leven
Als ik me niet vergis was Vido hier al vrij negatief over, maar in mijn directe omgeving was men heel enthousiast, dus toch maar zitten kijken. Je moet naar de kenners luisteren, blijkt weer. Het Echte Leven heeft wellicht Adaptation-ambities (wat te prijzen is) en er zijn ook wel wat magische momenten (als de film in de film wordt doorsneden met dezelfde dialogen uit de casting audities bijvoorbeeld) maar Robert-Jan Westdijk verknald het met een hele hoop flauwe humor. De kale grip die uiteindelijk als acteur wordt ingeschakeld lijkt sowieso net die Lama die ook bij Doe Maar Normaal (BNN's Never Mind the Buzzcocks) zat. Ik ging me ook afvragen of Westdijk zelf al de lagen in zijn film uit elkaar kon houden, hij had de "echte" laag nog wel wat duidelijker neer kunnen zetten, nu lijkt haast alles de film-in de film. (En er ontstond er bijna een soort derde laag, alsof er twee gefantaseerde verhalen door elkaar liepen)

Distant Voices, Still Lives
Wellicht is Terrence Davies een aquired taste, want tijdens het kijken naar deze ging ik vooral geweldig positief over The Long Day Closes denken. Dat lijkt de verbeterde (en ook latere) versie van deze. Maelstrom-films vol muziek (hier veel Benjamin Britten) en a capella gezang, kunstzinnige (overbelicht, grauw, sepia) beelden. Distant Voices en Still Lives (de titels verschijnen ook apart) is een tweeluik over een working class jeugd, een agressieve vader, drie vriendinnen die allemaal gaan trouwen (met echtgenoten die ook niet deugen) Zingen (of janken in de bios) om 't verdriet te vergeten. Heeft ook wel wat van de sfeer van John Huston's The Dead, alleen dan dus plotloos.