Filmforum

五匹の紳士
Cash Calls Hell lijkt als noir/neorealisme hybride een film uit de periode 1950-1955: het naoorlogse Japan, ruïne en opbouw, met vooral veel cynisme en streken, maar is een Hideo Gosha uit 1966. Magistraal gefilmd weer, met een vage openingsscène in negatief, veel strak zwart-wit en innovatieve shots. De vorm belooft een meesterwerk en het in eerste instantie doolhofplot misschien ook. Hoe het verhaal ontwart is uiteindelijk iets te netjes en ouderwets (iedereen die sterft geeft nog even een clou en de toevoeging van een weeskind is per de ijzeren filmwetten een recept voor sentimentaliteit).

Stop Making Sense
Ik ook...weer na 40 jaar (ik kon dat opeens niet geloven). The Last Waltz van Generation X, maar dan met goede muziek. Wat valt op na 40 jaar? Hoe modern het er nog uitziet en klinkt. Destijds vond ik het allemaal heel excentriek en op een verleidelijke manier arty, nu herken je details (808!) en kun je dankzij de geweldige remaster ook op een andere manier in de muziek duiken. Eigenlijk een fatale introductie, want hierna heb ik Talking Heads op plaat teleurstellend dun vinden klinken (alleen al die riff in de climax van ´Once in a Lifetime'.) Gewoon een majestueuze liveband (zie ook dat vroegere concert in Italië op YouTube met Belew als extra gitarist). Stroboscoop-moment tijdens 'Genius of Love' was ik totaal vergeten, geweldig. Vond het nu ook fascinerend hoe Byrne in elk nummer een eigen persona wordt. En zo mijmerde ik achteraf hoe vreemd het is dat een concertregistratie een missing link heeft gevormd tussen de komende wereld van David Lynch en een welhaast Alleniaanse stadsneurose met misschien zelfs een voorafschaduwing van American Psycho.

(iedereen die sterft geeft nog even een clou)

ghehe. Rossssebud.

Eigenlijk een fatale introductie, want hierna heb ik Talking Heads op plaat teleurstellend dun vinden klinken (alleen al die riff in de climax van ´Once in a Lifetime'.)

Ja zelfs de livepláát van precies dit concert heeft het niet helemaal. (geluidstechnisch)

Vond het nu ook fascinerend hoe Byrne in elk nummer een eigen persona wordt.

ja! een brilletje is al genoeg. Zo knap gedaan.

Heb er natuurlijk over nagedacht en kwam tot de conclusie dat Talking Heads door Nightclubbing-era Sly & Robbie hadden moeten zijn geproduceerd.

如來神掌
Shaw Bros Friday! Buddha's Palm begint campy met een draakje die duidelijk door twee gasten in een pak wordt gespeeld. De special effects zijn ook geanimeerd. En toch wat een surrealistische chaos volgt er daarna. Echt onnavolgbaar. Gevechten met trommels, een gemaskerde band die heel snel speelt en twee bevallige dames gevangen houdt, een uitschuivend been met enorme laars en dat allemaal fijn gemarineerd in een bizar verhaal met personages die gepresenteerd worden alsof je ze al jaren kent. Kortom, een meesterwerk.

Pitfall
'Als je sterft is het maar het beste om het mysterie te accepteren.' De kijker dondert hier in een hele hoop films inéén, en dat is precies hoe we graag voor een film vallen. Pitfall begint met een stel mijnwerkers. Ze lichten een oud mannetje op voor een kopje rijst. Het lijkt best grappig op zijn Kore-eda's, maar het is eigenlijk doodeng. De avant-gardistische soundtrack means business! Het Japan van de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog sterft mentaal en fysiek. Dreigt tot spookstad te verworden. Precies daar vindt een van de mijnwerkers later zijn einde. Alhoewel... Als geest trekt hij doodleuk verder. Ook dat lijkt eerst nog vrij geestig, maar wordt almaar pijnlijker. De dood van de kleine luyde blijkt een vergissing. Vanuit de krabbelaar vindt de film een vakbondsconflict, een land op een kritiek punt. De vooruitgang zet ons tegen elkaar op als pionnen in een wreed en mysterieus spel. 'Moet een man een demon worden om te overleven?'

La sociedad de la nieve
Op de valreep nog meegekregen, uiteraard in de bios zoals het hoort. Al vanaf het begin vallen de vele close-ups + visuele/auditieve details op. Dicht op de huid, letterlijk. Het kannibalisme-thema wordt (slim) heel geleidelijk geïntroduceerd om shockeffecten te vermijden. De treffende visuele en auditieve effecten worden later effectief ingezet als De Vliegramp zich voltrekt en wanneer er een meerdaagse sneeuwstorm over het Andesgebergte trekt. Zo vlak voor het einde domineren de visuals van de bergen en ondergaande zon. Ja, de mens is nietig tussen zoveel wildernis. Verder opvallend zijn de vele religieuze verwijzingen (een scene gefilmd tijdens een kerkdienst, kettingen met religieuze afbeeldingen van verschillende passagiers, gebeden en discussies in het vliegtuigwrak tussen overlevenden). Dat katholicisme zit in Latijns Amerika toch (nog) diep blijkbaar. We eindigen met een tocht naar het beloofde land en de verlossing.

ah die kreeg ik via een ander kanaal ook al aangeraden, duurt ie niet te lang EvR? Dat hield me nog tegen...

Bob Marley: One Love
Het werkt niet, maar het is toch wel dapper dat deze biopic geen logische dramatische lijn kiest. En er zijn er zoveel! Zimbabwe. Het Peace Concert. Bobs dood. One Love pakt twee jaar, te beginnen in the year the sevens clash. Bob wordt ziek, weigert behandeling, en pleaset het Grote Publiek. De religie ligt er éérlijk dik bovenop, wat dat betreft geen filmische concessies. De violen-ambient die de boel smeert had evenwel achterwege moeten blijven. Liedjes genoeg, al bleef ik vergeefs wachten op mijn favoriet. (Pun.) Tijdens de enige grappige scene gaat Lee “Scratch” Perry (Everaldo Creary) nog even helemaal uit zijn plaat op Simmer Down.

Er is inderdaad niet veel plot-ontwikkeling, maar heb me desondanks niet verveeld.

アイスクリームフィーバー
Misschien interessanter als persoonlijk technisch experiment doordat ik Kiss Asian met succes via mijn telefoon naar de televisie probeerde te casten in plaats van mijn laptop. Ice Cream Fever uit 2023 is ondertussen vrees ik net een Japanse kawai jongevrouwfilm teveel voor mij. Het debuut van Tetsuya Chihara doet veel goed qua laat jaren '80 New York vibe, zachtaardige cinematografie en geluiden/muziek maar ik vond het lastig om in het ritme van de film te komen, ook tegen het einde wreekt dit zich, ook al zou het te prijzen moeten zijn dat niet alles wordt uitgespeld. Een verhaal over een underachiever ijsverkoopster die als een blok valt voor een arty klant beviel beter dan de tante met babystem die onverwacht haar nicht te logeren krijgt die ook nog eens op zoek is naar haar vader.

Jade
Erotische thriller, met de erotiek valt het nogal mee (of tegen) maar de achtervolging in San Francisco is de standout scene maar die schijnt nog de minste van Friedkin te zijn.

The Red Shoes
Een balletfilm zou ik in theorie niet direct heel warm voor lopen maar dit is wel een erg fraai Technicolorspectakel.

A Matter of Life and Death
We schakelen tussen het zwartwitte leven na de dood en de Technicolor pracht down here. Het is soort lofzang op becoming, ondanks het geweld en andere lelijkheid van the human condition, gepit tegen het doodsaaie being…

おとし穴 (Pitfall)
Meer dood/leven, met een meer politieke boodschap. Gekke soundtrack van Takemitsu (waar ik vrijwel niks van ken tws).

A Chiara
De jonge Chiara komt erachter dat haar vader niet is wie ze dacht dat hij was. Haar omgeving wil haar in bescherming nemen door niks te zeggen maar dat accepikt ze niet. De eigenwijsheid en volharding in de hoofdrolspeelster is een avontuur op zich, ijzersterke performance.

Le 15/8
Akerman, dus we volgen een jongedame een dagje in haar overpeinzingen. Geen bijzonderheden zoals in haar gedoodverfde klassieker verder maar duurt ook niet zo kapot lang.

Venus
NL-Alert
Martin Koolhoven mag z’n genrefilmliefde botvieren en I ain’t mad about it. Hoewel beide films niet zonder gebreken zijn, maar dat hoort er ook wel een beetje bij, hebben ze allebei ook wel hun merites. Zeker met het beperkte budget in acht genomen.

Aşk, Mark ve Ölüm (Love, Deutschmarks and Death)
Docu over Turkse muziek in Duitsland zoals die via de met de slur „Kanaken” aangeduide „Gastarbeiter” het land binnenkwam, van Arabesk (Yüksel Özkasap) en Anadolu Rock (Cem Karaca) tot hiphop (Cartel) tot het cassette empire van Türküola.

Night of the Demon
Een echte klassieker over een skepticus in the face of the supernatural. Het monster is lollig, vooral het piepende winkelwagengeluid, maar voor het overige een uitstekende film.

Why Am I Doing This? (A Film About Touring)
https://i.postimg.cc/t4t1CDLH/Scherm-afbeelding-2024-02-17-om-14-41-53.jpg
Buiten dat: ik had al geen al te romantisch beeld van touren dus weinig nieuws… Wel een paar mooie anektdotes maar had leuker geweest als ik de bandjes leuker had gevonden.

The Greatest Night in Pop
Ook niet echt een favoriet als liedje en als fenomeen ook wel wat over te zeggen maar deze docu is tóch leuk. Ritchie’s onverwoestbare energie, Bob Dylans zichtbare ongemak en het geduld van Wonder, Jones en Ritchie… Waylon Jennings… het is al met al best een prestatie.

Er is inderdaad niet veel plot-ontwikkeling, maar heb me desondanks niet verveeld.

op de lijst gezet.

als persoonlijk technisch experiment doordat ik Kiss Asian met succes via mijn telefoon naar de televisie probeerde te casten in plaats van mijn laptop

haha ik las dit halfgaar en ochtendlijk als het plot van de film even.

met de erotiek valt het nogal mee (of tegen)

lol.

Tóch benieuwd naar Le 15/8.

Als je nog even op die Powell & Pressburger kick door wilt, Martijn, raad ik (via Gert Verbeek) The Small Back Room, voor hun doen heel subtiel. Raakte me 15 jaar geleden enorm. En dat kan niet gezegd worden voor de 5 die ik erna zag (waaronder die 2 uit jouw filmweek). The Greatest Night in Pop raad ik dan weer mijn vriendin aan, die ineens concertfilm-gek is geworden. (Mag, mag.)

O-Bi, O-Ba - The End Of Civilization
'Jij verkoopt je hersens, ik enkel mijn lichaam.' Met muziek van ene Satanowski (zou het?) dalen we af naar een post-apocalyptisch Pools hol. Daar zitten een paar overlevenden, op aanwijzing van kale apparatsjiks, te wachten op de Ark. De combinatie van communistische en bijbelse symboliek ligt er dus meteen dik bovenop. Dan zijn de geperverteerde kleinere details leuker. Men lijkt geobsedeerd door uien en benen. (Kun je een land érgens sterker terugzien dan in hun toekomstfantasie?). Als film deed O-Bi me denken aan Hard to be a God. Iets minder vunzig, maar wel even indringend in de chaos, en hoe een man – in dit geval een ritselaar voor het regime – zich staande probeert te houden. Je voelt dat de rijken zichzelf toch wel zullen redden, terwijl voor de sloebers 'opium' rest. 'Zelfs als de wereld eindigt, blijven de rijken 'm warm stoken, gewoon omdat ze rijk zijn.'

Mars Express
Prachtige Franse animatie vol slimme en grappige details. Neemt een aantal klassieke sciencefiction thema's en motieven (wat is de klassepositie van cyborgs? Marskolonisatie. Te ambitieuze multinationals) en gaat daar lekker mee aan de slag in een spannende pseudo-noir, natuurlijk met een op een gegeven moment bijna onnavolgbare uitleg. Omdat het Frans is ook een dubbel compromisloos einde, zowel triest als mysterieus. Heerlijk rollende Franse electronica op de soundtrack om het helemaal af te maken (dus een eckte-eckte bioscoopfilm.)

Als je nog even op die Powell & Pressburger kick door wilt

Oh, haha, had niet eens door dat het dezelfde regisseurs waren, had de ene van Anna Billers (The Love Witch) tijdlijn (met Black Narcissus) en de andere was een inpiratie voor Greta Derwig voor Barbie.

Midnight Peepshow
Heel geen onaardige thriller, doet inderdaad denken aan Dani Filthvehikel Cradle Of Fear maar veul beter.

All Jacked Up and Full of Worms
Rrrrrraaaarrrrrr… maar niet best, hoewel het qua production values meevalt. Echter net zo pointless en onleuk als bijvoorbeeld The Greasy Strangler.

Occhi di cristallo (Eyes of Crystal)
Beetje giallo maar veel meer zo'n excentriekemoordenaarsflick als The Cell en Se7en. Maar geheel niet onaardig.

Joyland
Mooie Pakistaanse film over een onmogelijke liefde in de patriarchie. Genuanceerd drama waarin veel kanten zijn te ontdekken hoewel de patriarchen er wel het slechtst van afkomen natuurlijk.

Die Marquise von O...
Vier jaar na het einde van de contes moraux keerde Rohmer verrassend terug met een verfilming van een roman van Kleist. Gewoon compromisloos in het Duits (en met een jonge Bruno Ganz.) Sowieso qua taal een heerlijk doolhof: een oer-Franse regisseur verfilmt een Duitse roman waarin Italiaanse adel in het Duits spreekt en de Russische graaf ook. Hoe dan ook, na verloop van tijd begint te dagen dat dit eigenlijk wel een redelijk typisch Rohmer-verhaal is, met intriges, misverstanden tussen de seksen en bizarre wendingen (Herzog is op een of andere manier ook in de buurt, maar dan zonder dwergen en andersoortige outsiders.) Heel mooi gefilmd ook, ergens meer schilderkunst dan cinema. Deelde met Cría cuervos de Grand Prix Spécial du Jury in Cannes. Wat leuk is, al heeft Rohmer uiteindelijk betere films gemaakt.

Oeh Mars Express moet ik in het Filmhuis zien te krijgen.

Black Narcissus is ook wel fascinerend, maar het is wel echt Andere Tijden, dat werk van P&P.

en yeah Joyland!

Herzog is op een of andere manier ook in de buurt, maar dan zonder dwergen en andersoortige outsiders.)

lol.

Hoeveel historische drama's nog voor je Rohmer-complete-badge, OMC?

Trois Souvenirs de Ma Jeunesse
'Je me souviens...' Opeens herinnerde ik me het bestaan van Arnaud Desplechin. Wat blijkt, zijn films worden tegenwoordig neergesabeld. Met het nog redelijke Trois Souvenirs zet de rot in. Aanvankelijk heerst er matig geacteerde chaos. En waar het warrige in Modiano herinneringsmodus wel wat heeft, blijft het spel behelpen. We zien twee Franse knapen een avontuur in Minsk beleven. Nogal risicovolle plek voor een schoolreis en dan gaan ze ook nog heldendaden verrichten. Wel heel punk. De soundtrack mag er sowieso zijn met De La Soul, The Beat en The Blue Nile. Een jeugdherinnering verder begint De Liefde. En dat duurt dan de rest van de film. Sigaretten en sweet talks. Een man komt, een vrouw vertrekt. De gezochte grootsheid wordt pedant, maar eindigen met een naaktscène... Daar moet je respect voor hebben. ''Ton âme est tout petit est terrifié.'

maar eindigen met een naaktscène

Ha! Jarenlang afgevraagd wie dat zou durven, of net ambitieuzer met een seksscène.

Hoeveel historische drama's nog voor je Rohmer-complete-badge, OMC?

Nog twee latere en een vage spionagefilm. Maar met deze heb ik wel Six contes moraux verbonden met de Comédies et Proverbes en Contes des quatre saisons tot een onafgebroken reeks. 🤓

Babettes gæstebud
Een titel die wel vagelijk kende, volgens mij destijds een arthouse-hit. Ik had zestienjarige wel andere dingen aan mijn hoofd dan een Deense film over puriteinen die eens behoorlijk eten krijgen voorgeschoteld. Kreeg hem van epicuristische vrienden aangeraden nadat ik ze verteld had over, vanzelfsprekend, Le Pot au feu. Sfeervolle film, neemt rustig de tijd om de mysterieuze Française Babette in grimmig Jutland te krijgen. Redelijk ongeloofwaardig hoe dat uiteindelijk uitmondt in het feestmaal, maar dat is wel genieten voor de cinefiele smulpaap. De moraal is vriendelijk, een beetje werelds geluk hoeft niets af te doen aan het geloof en toen werd de kaars uitgeblazen. Kortom, prettig, mooi gefilmd, vermaak al kan het qua eetfilm niet tippen aan het postmodernistische vuurwerk van Tampopo.

Maar met deze heb ik wel Six contes moraux verbonden met de Comédies et Proverbes en Contes des quatre saisons tot een onafgebroken reeks. 🤓

Bien, tres bien.

Kreeg hem van epicuristische vrienden aangeraden nadat ik ze verteld had over, vanzelfsprekend, Le Pot au feu.

Wilde iets over Bunuel zeggen, en vond: https://www.secretcinema.be/blog-zes-redenen-om-babettes-feast-anders-te-bekijken/

The Man on the Roof
'Wees niet ontwijkend, beschrijf de man.' Als VPRO-kind horen Sjöwall & Wahlöö bij de opvoeding. De boekjes van Beck gingen erin als koek. Het zachtmoedige cynisme past ook wel bij de huidige staat van links, denk ik nu. Zweden als Gidsland? Een adaptatie had ik nog nooit gezien. Deze degelijke bewerking van De verschrikkelijke man uit Säffle voldoet aan de verwachtingen. Gedeprimeerd en huiselijk, met een fijne opvliegerige synth-soundtrack. Beck belandt al in een intern conflictje. Een politieman die zich iets te fanatiek tegen de uitwassen van de politie keert. Het onderzoek gaat op het gemakje, er is tijd voor droogkloterige ambtenarij. Uiteindelijk moet Beck op zijn instappertjes toch dat dak op, en hij is niet de enige. 'Heb je een vergunning voor dat wapen?'

布衣神相
Return of the Bastard Swordsman is het noodzakelijke vervolg op een van de wildere Shaw Bros-films. In het eerste deel bleef immers het eindgevecht met de bad guy achterwege. Dat komt nu halverwege, bijna als bijzaak, want er worden in hoog tempo nieuwe personages geïntroduceerd. Sowieso gaat alles weer in 11th deadly style sneltreinvaart. De enigszins hooghartige waarzegger is een mooi figuur die eigenlijk de rol overneemt van de vermoeide Bastard Swordsman die liever met zijn nieuwe liefde wil bijkomen van alle chaos. Een uur lang kon ik het allemaal grinnikend aan, maar daarna sloeg de ennui ook bij mij toe, helemaal toen het eindgevecht minder crazy fu was dan gehoopt.

I'll be back. (op verzoek van OMC)

Hier mijn filmoverzicht van februari:
⭐⭐⭐⭐⭐:
All Of Us Strangers: fantastische verkenning van liefde, verlies, trauma en herinnering, ook nog eens gedurfd verteld, zonder ooit gekunsteld aan te voelen.
The Lobster: absurdistische komedie op zijn best; je kunt me echt opvegen tijdens deze film.

⭐⭐⭐⭐½:
Monster: net als bij All Of Us Strangers een ontroerend verhaal, ook nog eens gedurfd verteld. Yori ook de best geklede scholier van Japan.
Sexy Beast: Noem het heiligschennis, maar deze cockney gangsterkomedie van Jonathan Glazer vind ik toch wat net beter dan The Zone of Interest. Ray Winstone! Ben Kingsley! Iam McShane!
Ferrari: Verrassend genuanceerde Enzo Ferrari van Adam Driver: ja, een koele zakenman/ingenieur in de jaren 50, maar zeker geen harteloze bruut. Maar Penélope Cruz steelt de show als zijn vrouw (praktisch ex-vrouw, maar jaren 50 Italië)/zakenpartner, samen met de racescenes, want dit blijft Mann, dus CINEMA!

⭐⭐⭐⭐:
Death in Venice: dit heel erg Romantische verhaal over een met zijn homoseksualiteit worstelende componist die tot zijn eigen afschuw verliefd wordt op de knapste twink in zijn Venetiaanse hotel is zo een film die traag en zwaar op de hand is als je hem kijkt, maar die je dan later daarom juist zoveel beter blijkt bij te blijven. Dirk Bogarde is sowieso fantastisch in de hoofdrol.
Stop Making Sense
Mutiny in Heaven: The Birthday Party: Stop Making Sense is een baanbrekende concertfilm en Mutiny in Heaven een standaard talking heads (no pun intended) en livefragmenten muziekdocumentaire (zij het met veel meer muziek dan gemiddeld en zonder irritante celebrity fans), dus Stop Making Sense is misschien objectief beter, maar Talking Heads vind ik een leuke band, terwijl The Birthday Party topfavorieten zijn. Beide films hebben gemeen dat ze als minpunt hebben dat mijn favoriete nummer van de band - respectievelijk Born Under Punches en She's Hit - er niet in zit.
Mars Express: Deze sci-fi noir is mainstream actie op zijn best, met als bonus dat het een Franse animatiefilm is met ook een Franse soundtrack en Franse humor.
The Zone of Interest: ik denk niet dat een speelfilm ooit zo dicht op de belevingswereld van nazi's is gekomen. Had Glazer nu daar op vertrouwd en niet ook de behoefte gevoeld het allemaal nog eens extra te benadrukken, dan waren het vijf sterren geweest.
Butt X-Ray: de korte film die Eye voor Drive-Away Dolls programmeert bleek stukken beter dan de hoofdfilm. Verrassend informatief ook.

⭐⭐⭐½:
Poor Things: Dogtooth, The Lobster en The Killing of a Sacred Deer behoren tot mijn favoriete films van de laatste jaren, dus ik had hoge verwachtingen voor deze veelgeprezen nieuwe film van Yorgos Lanthimos. Maar hoewel niet slecht, mist hij van de bite die die andere films wel hebben. Ondanks de overdadige (en express erg lelijke) vormgeving voelt de film juist veel conventioneler dan Lanthimos eerdere films. De film wordt in zijn speelduur wel beter (vanaf de boot) en Mark Ruffalo is briljant. Wat me brengt bij...
I Know This Much Is True (HBO Max): Ik houd wel van een beetje deprimerend drama, maar vergeleken wat Mark Ruffalo in een dubbelrol als tweeling hier allemaal te verduren krijgt, had Job het maar gemakkelijk. Dit is 6 uur pure misery porn. Omdat Derek Cianfrance (Blue Valentine, The Place Beyond the Pines) veel talent heeft voor naturalistisch drama en Mark Ruffalo dus alle gelegenheid krijgt om zijn talent te tonen, voel je het ook allemaal echt. Dus slecht valt het niet te noemen, maar er zijn Haneke films die lichter te verteren zijn.
Navalny (HBO Max): nu helaas heel relevant, maar grotendeels een vrij obligate documentaire die Navalny ook wat gemakkelijk laat wegkomen met zijn ultranationalisme (uit artikelen heb ik begrepen dat dat echt wel problematischer was dan deze film doet voorkomen.) Maar het onderzoeksjournalistiekdeel is geweldig. De manier waarop een bekentenis wordt ontlokt een FSB-agent moet je zien.
The Dmitriev Affair (NPO): nog een documentaire over een mensenrechtenstrijder in Poetins Rusland. De titelpersoon is niet eens hardcore activist, maar zoekt massagraven van de Stalinterreur in Karelië. Maar Rusland heeft nooit iets slechts gedaan volgens Poetin, dus moet Dmitriev kapot.

⭐⭐⭐:
The Iron Claw: Typische Hollywood Oscar-bait. Heel degelijk gemaakt, maar elke stap van het plot zie je uren van te voren aankomen en het einde is echt Hallmark-filmniveau sentimenteel.
Happy Palace (NPO): aardige Nederlandse gangsterkomedie rond Chin-Ind restaurant.

⭐⭐½:
Drive-Away Dolls: het schijnt dat de Coens weer samen gaan werken aan een typische Coen-film en ik mag hopen dat dat zo is, want dit uitstapje van Ethan richting American Pie-stijl sekskomedie is geen succes. (Wellicht dus wel als je American Pie-stijl sekskomedie leuk vindt.)
The Kyiv Files: als je idee om een docu te maken over de door Oekraïne openbaar gemaakte KGB-bestanden een paar interessante leads opleveren die niet genoeg materiaal vormen voor een volledige film en je dan niet verder kunt door de oorlog, dan plak je de half affe delen toch gewoon aan elkaar met een hoop sfeerbeelden er tussen?
The Cowboy and the Frenchman (MUBI): David Lynch is altijd hit-or-miss voor me en deze korte film is een duidelijke miss. Een paar halfbakken flauwe grappen, zijn geliefde vrouwen in jaren 50 serveersteroutfit en wat muziek losjes bij elkaar geassocieerd. Gebaseerd op deze film en Twin Peaks vindt Lynch "ik versta je niet" dove mensen humor ongeveer net zo hilarisch als 5-jarige Bassie en Adriaankijkers.

White Material (Claire Denis, 2009, Eye Filmmuseum)
Grotendeels een sterke thriller over Maria (Isabelle Huppert), die Française een vervallen koffieplantage runt ergens in een deel van tropisch Afrika waar de pleuris is uitgebroken qua rebellie. Iedereen wil weg, inclusief haar ex-man (Christophe Lambert, de originele Highlander!) maar zij houdt stug vol dat alles wordt overdreven en dat het noodzakelijk is de koffieoogst binnen te halen. Natuurlijk een metafoor voor de laatste stuiptrekkingen van het kolonialisme, maar ook een klassiek westernthema: de rancher stands his ground. Dat gedeelte van de film is ijzersterk en als het daar bij was gebleven was ik het helemaal eens met de hoge waarderingen.

Maar een belangrijk deel van de film gaat over de relatie van Maria met haar tienerzoon Manuel (Nicolas Duvauchelle). En dat karakter kon ik totaal niet volgen. Hij doet eigenlijk alleen maar idiote dingen waar ik geen motivatie voor kon vinden. Ik dacht tijdens het kijken dat ik misschien dingen gemist had, maar voor zover plotsamenvattingen dat kunnen vangen, leek ik alles goed te hebben meegekregen. Maria doet ook iets dat ik totaal onbegrijpelijk vond aan het einde van de film.

Ik twijfel zo over Ferrari, zoveel alarmbellen maar wel De Vakman.

Wat ik je in ieder geval kan garanderen: niets van het oncoole van het huidige Ferrari straalt uit op de film. In de zaal in De Uitkijk ook geen F1-fans (die gaan waarschijnlijk kijken bij Pathé?)

Hello Mr. Marty.

Mean Girls
Wat is het? Remake? Remix? Kan me niet genoeg herinneren van de eerste om het te weten. Ik ben de doelgroep niet maar zelfs dan: behoorlijk mid.

The Zone of Interest
Akelig. Zeker in deze tijd waar zovelen „het” niet zien, ondanks alle waarschuwingen. Of hoe het leven doorgaat, zelfs pal naast de horreur. De soundtrack van Mica Levi geeft het wel een extra dimensie.

Slaughterhouse Slumber Party
Wat lichtvoetigs dan. Super lo-budget met veel blote meiden, met dat wonderlijke gegeven van een slumber party. Zijn er eigenlijk mannelijke slumber parties of wordt gelijk een ranzige circle jerk. Anyway, self-aware op een goede manier, de dames vermaken zich oprecht waardoor het niet al te exploitatief aanvoelt.

Twee Vrouwen
Nederlandse film, Engels gesproken en dat klinkt wat onbeholpen. Verder heel Nederlands met ook een meid die eigenlijk veel te jong is, zoals ze toen schaamteloos deden. Wat dan wel weer een beetje fascinerend is.

Griselda
Serie over de kingpin waar Escobar voor vreesde. Uitstekende serie en Spaanse tirades klinken gewoon lekker, zoals ook in de „Medellín” metal sound. Alleen is de schmink van Vergara wat vreemd, lijkt net of ze een paar facelifts gehad heeft. Waarom niet gewoon iemand die op Griselda lijkt? Of laat Vergara anders gewoon een mooie baddie zijn.

Binary
Paria
Trauma Porn Club
En nog een paar Koolhoven-projectjes, voor iemand die nogal over „woke” kan klagen toch een interessante keuze van onderwerpen. Wellicht de wens van het filmfonds, maar toch. Evengoed met wisselend succes. Binary voelt wat exploitatief en is verder ook niet zo bijzonder. Paria doet denken aan His House en in mindere mate Get Out, charmant door de hoofdrolspelers, maar het verhaal is wat meh. De laatste is de meest geslaagde uit de serie. Pittig maar het geweld heeft een functie en de social commentary is intelligent en het voelt niet als een les voor witte mensen.

Hee the return of the MtH! Dacht op Facebook al eens van 'dit moet OMC allemaal missen'. Welcome back. Het fijne aan deze ghost town is dat men volledig ontkoppelt raakt van Ego of likes.

Zijn er eigenlijk mannelijke slumber parties of wordt gelijk een ranzige circle jerk

op de basisschool! nog zonder dat laatste dus. Elkaar spookverhalen vertellen en dan Fifa op de SNES spelen tot de jongens letterlijk omvallen van de slaap.

Zone of Interest nu toch definitief op de lijst.

Idiocracy
'Uh, it's like far.' In deze malthusiaanse waarschuwing van Mike Judge wordt de wereld in 2500 bevolkt door idioten. Ik moest qua looks denken aan het waardeloze Willy Wonka-pretpark dat laatst de media haalde. En dan moet de echte A.I.-overname nog beginnen! Een andere associatie is natuurlijk die van Trump. Ook in deze toekomstfantasie blijkt alles 'het slechtste' of 'het beste' ooit. En ja, het Witte Huis wordt bestormd. Als film stelt Idiocracy verder weinig voor. Luke Wilson doet zijn best als de nitwit die per ongeluk in de toekomst belandt. Broer Andrew draaft ook op, maar Owen ontbreekt helaas. Het plas en poep-postmodernisme heeft qua grappen weinig te bieden. Ik denk dat de PG-film in de eighties beter was geworden. Meer tetten! Ik zal al bevangen zijn door de primitieve geneugten van het leven. 'Everybody tell me, somebody hoodoo'd the hoodoo man.'

Het fijne aan deze ghost town is dat men volledig ontkoppelt raakt van Ego of likes.

Dus zo deed boeddha dat...

Jammer dat Judge die walgelijke eugenetica proloog rechtstreeks ergens uit 1925 voor Idiocracy heeft geplakt, want dat geeft een heel vieze smaak aan een satire die verder verrassend vaak de toekomstige plank perfect raakt.

BlacKkKlansman (Spike Lee, 2018, Prime)
Spike Lee blijkt verrassend positief over de politie in Colorado Spring. Grotendeels okaye gasten.
Zelf word ik nu ik deze film en Ferrari kort na elkaar zie enthousiaster over Adam Driver. Ja, hij onderacteert wel, maar het is niet telkens hetzelfde karakter; er zitten wel degelijk nuances aan.
Het kernverhaal is erg goed, maar Lee moest duidelijk zijn civil rights-ei kwijt en haalt allerlei losse dingen bij, waardoor de strakheid van het geweldige kerngegeven "zwarte man en jood infiltreren bij de KKK" een beetje verloren gaat. Vreemdst is de proloog met Alec Baldwin als hardcore racist. Ik dacht dat dat één van de KKK-leiders uit de film zou zijn, maar hij komt helemaal niet meer terug.

op de basisschool! nog zonder dat laatste dus.

Maar geen naakte kussengevechten. 😀

Er was een slasher waar wel dat soort grappen inzaten, ik herinner me vooral een douche-scene van een van de heren met een stevige female gaze.

The Holy Mountain (Alejandro Jodorowsky, 1973, Lab 111)

Niet gewoon hippiebullshit, maar de *ultieme bullshit*, met ook een verrassend hoog Kreatief met Kurk knutselgehalte. Barbarella is in vergelijking minimalistisch kitchensinkdrama. Geen goede film, maar wel één om een keer gezien te hebben, tenzij je problemen hebt met wreedheid tegen dieren.

Poor Things
Niet zo enthousiast als vele anderen over deze. Het verhaal zou eigenlijk prima voor een Jess Franco-film kunnen fungeren maar dit is arthouse en geen eurosleaze. Verder wel pretty leuke gekkigheid maar het steekt, ondanks het visuele spektakel, gewoon wat flets af tegen ander werk van Lanthimos.

https://i.pinimg.com/originals/f0/60/70/f06070528c8f845dcbf2bc8f5bda0176.gif

Poor Things daalt weer wat op de lijst.

Maar geen naakte kussengevechten. 😀

gheheh (Beavis). En ja, die Judge was misschien iets teveel in de wijsheid van zijn eigen distopie gaan geloven.

Dream Scenario
'Please don't speak, just do the dream.' Dream Scenario bevat de beste mislukte seksscène van het jaar. Die hele uitgespeelde fantasie ('a lived experience') zegt zóveel over gender-rollen, het moderne brein en hoe macrostructuren ons beïnvloeden. Allemaal moeilijke woorden voor een scene vol mannelijke kwetsbaarheid (Nicolas Cage) en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder). De scenes van Cage met zijn echtgenote (Julianne Nicholson) zijn op dit vlak trouwens ook sterk. Het plot dan? Ondergewaardeerde professor belandt ineens in ieders dromen. Hij wordt een allemansfantasie. Ineens willen 'young creatives' (Michael Cera!) en jonge vrouwen wat. Daar gaat een slappe zak als hij aan onderdoor. Jammer dat de muziek van Owen Pallett – die altijd tegenvalt op film – niet zo weird is. De film zelf, durft bijna alles. 'I wish this was real.'

en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder).

oeps, het is Dylan Gelula, dus ook mannelijke verwarring mijnerzijds.

Babylon
Mooi gefilmd portret van Jamaicaanse jeugd in puinzooi Londen eind jaren '70. Het enige wat ze plezier geeft is hun soundsystem. De soundtrack is dus geweldig. De film ontkomt niet aan een zekere grimmigheid inherent aan dat troosteloze eiland maar het verhaal gaat lekker losjes langs een aantal genreclichés. Grotendeels een sympathiek portret maar toch ook wel eerlijk over de altijd latente macho-shit die op gezette tijden manifest wordt. Tijdens de laatste soundclash komt Jah Shaka even een masterclass live dubben geven (en misschien had het daar moeten eindigen.)

Argylle
Eigenlijk dacht ik dat het een Dua Lipavehikel zou zijn maar zie je de eerste 10 minuten… het intro voor een stom verhaal, idiote twists, slechte FX en kapot lang. En het ergste is nog wel de totaal amorele koppeling van het absurde on overdadige geweld met de verliefdheid tussen de hoofdrolspelers, heb een hoop smakeloze shit gezien maar dit was echt ranzig.

Dream Scenario
Geweldig gegeven, sullige biologie professor verschijnt plotseling als passieve observator in andermans dromen, teleurstellend uitgewerkt als eendimensionale waarschuwing over online faam en de keerzijde daarvan. Een b-versie van Kaufman die vraagt om de kronkels van het origineel. Niemand ook die twijfelt of empathie toont en in Frankrijk had Paul natuurlijk moeten eindigen als erelid van de psychoanalytische vereniging. Wat een deprimerende film op verschillende niveaus.

Death Rider in the House of Vampires
Béter dan Argylle én beter dan Glenn Danzigs eerste. Maar evengoed niet best. Eigenlijk is het ook eigenlijk wel erg braaf, het geweld is vrij cartoonesk en op een paar boobies na.

Witte Wieven
Hollandse horror met de Dark Ages als uitzonderlijk donkere periode (benieuwd naar Eleanor Janega’s analyse van een en ander) en vooral een kitscherige, Heilung-achtige fantasy. Als fantasy toch wel te verteren met een paar goeie visuals maar had bijvoorbeeld die black metalband Witte Wieven gevraagd voor de soundtrack.

heb een hoop smakeloze shit gezien maar dit was echt ranzig.

xD

en in Frankrijk had Paul natuurlijk moeten eindigen als erelid van de psychoanalytische vereniging

ghehe! mooi op Letterboxd schieten de Vaste Gasten ook totaal uiteen in hun beoordeling. Zal wel een cultfilm worden dan.

Ik deed die andere Babylon toch maar.

Babylon
'He will do anything for cash.' Staat Hollywood al bijna een eeuw stil? Het zal niet de vraag zijn die Chazelle wilde oproepen, maar wat hij wél wil in dit ruim drie uur durende epos blijft onduidelijk. Het is spektakel om het spektakel. Fellini in Hollywood, zonder boodschap of idee. Ergens goed vergelijkbaar met die blitse doch lege Gatsby-adaptatie van een tijdje terug. Zoals het Wilde Westen de trein heeft als gamechanger, heeft Hollywood de 'talkies'. We zijn dus wéér in die periode, met Brad Pitt als stomme filmster en Margot Robbie als ster to be. Vooral de laatste weet de film nog lang te redden, ze geeft álles. Dat het peperdure Babylon desondanks flopte en Chazelle zal moeten sappelen voor zijn volgende project, past dan weer bij de tweede helft. Ik hoopte op verdieping na de satire, maar we nemen de Amerikaanse afslag van geweld. Pas aan het einde wordt het emotioneel. Hollywood kijkt naar zichzelf en doet wat ze het beste kan. Janken. 'We're losing the light.'

Everything Beautiful Is Far Away
Post-apocalyptische indie sci-fi. Geen geweld, weinig verhaal, gewoon beetje door de woestijn wandelen. Op zich een goed idee. De soundtrack heeft er ook zin in met guitig naïeve elektronische klanken die het geheel een opgewekte sfeer geven. Weinig schaduwen in deze woestijn. Een man is op zoek naar batterijen voor zijn robot(hoofd) en komt een in eerste instantie wat schichtige vrouw tegen. Na een mooi onverwacht moment trekken ze toch maar samen op en zij wil wel naar het kristallen meer. Verder gebeurt er weinig, af en toe een gesprek en een bespiegeling totdat de robot aangaat en opeens veel weg heeft van een dominantie moeder. Eerste helft vond ik intrigerend, de afwikkeling wat braaf en voorspelbaar. Ergens had er toch meer ingezeten met een vleugje Ballard-magie, of iets dergelijks.

Da's er een voor mij (gaan we zien).

Ik heb er een voor MB.

Mad Heidi
'Something's yodelin' in my pants.' Koekoek niemendalletje uit de Alpen. Noem het Dirndl Power of de perfecte film voor het Bredase BUTFF. Op wat 'gruetzi's' na wordt er overigens (en helaas) gewoon Engels gesproken, in een Zwitserland dat volledig door 'Udder madness' is bevangen. De lactose intoleranten worden verdelgd als ratten. Een pastorale maedel verliest haar Goat Peter, waarna ze strijde wil trekken tegen The Great Swiss Leader en zijn trouwe helper Kommandant Knorr. Het bloed vloeit als fondue, en er gebeuren de meest walgelijke dingen met kaas. Uiteraard ontbreken ook de western-achtige Tarantino-gitaren niet. Meer nog, lijkt Mad Heidi een Rammstein-video, al is het aantal tieten ietwat aan schamele kant. Zijn die Zwitsers toch net te preuts en neutraal voor, zeker. 'That starry-eyed cluenessness one only finds in the Alps.'

悪は存在しない
Nieuwe Hamaguchi die tegenwoordig standaard in de bioscopen draait (alhoewel iedereen, zelfs EYE, nog steeds lafjes Happy Hour negeert.) Meteen kijken als fanboy. Veel herkenbare zaken in Evil Does Not Exist: het karakteristieke ritme, de muziek, de eigenzinnige shots en diepe personages. Een bergdorp (ik denk in Hokkaido) krijgt te maken met plannen voor een glamping. Op de informatiebijeenkomst zijn de bewoners kritisch, op zijn Japans (super beleefd maar ergens dwingend), want ze zien hier een confrontatie met laat-kapitalisme: slecht doordachte plannen, imago gedreven en corona subsidies op het laatst even binnenharkend. Hamguchi verlegt daarna op zijn manier de focus compleet waardoor je sympathie langzaam en onverwacht naar andere personages verschuift. Veel moois, al had ik het idee dat er nog minstens een uurtje in de tank had gezeten waar nu wordt gekozen voor een plots en in eerste mysterieus einde. Een beetje marineren en bijlezen maakt het wat begrijpelijker, maar nog steeds niet van hetzelfde niveau als zijn vorige meesterwerken.

Fargo s01-05
Lang afgehouden omdat ik zo van de film houd, maar iedereen bezwoor me dat de serie ook écht goed is dus voila! Aanvankelijk nog een beetje tegensputteren over de net-niet soundtrack enzo maar het is inderdaad grotendeels net zo goed als de film. Het einde van serie 2 keutelt wat lang door en vooral serie 4 is drijft erg af van de originele vibe en is gewoon erg stroef. Maar serie 5 maakt dat weer helemaal goed.

Supersex s01
Losjes gebaseerd op Rocco Siffredi, de „grootste lul ter wereld” volgens zijn broer die zelf meer aanspraak op die titel maakt. Siffredi zelf is ook niet supersympathiek, ik kan ook weinig met dat soort bromance. De paar vrouwen met sprekende rollen in zijn leven en een gay moeten de heren weer een hoop bijbrengen. Maar overall geen slechte serie.

Bob Marley - One Love
Tja, lekkere poku’s maar de hele affaire is tamelijk mid.

Mad Heidi
Ook mid, beetje te ironisch naar m’n zin en cheesy cgi die het steriel maakt, maar het heeft z’n momenten. En veel cheese puns, maar niet (goed) genoeg om te zwichten.

Stopmotion
Duistere, onderkoelde body horror rond een jongedame die een en ander verwerkt door een stopmotionfilm te maken, een vrij obsessief klusje to begin with maar het escaleert natuurlijk helemaal uit de hand.

Horizonica
Zombie-invasie in Brabant. Low budget horror van eigen bodem, sterker nog: we bekeken ’m bij een van de acteurs thuis. Goed is het niet, maar je voelt dat er lol beleeft is aan het maken. Halverwege raakt het een beetje de draad kwijt (ineens waren er twee regisseurs). Misschien is er nog iets coherents uit te monteren. Maar grappige cameo’s van Armand, Rob Stenders, Joost Prinsen, Lloyd Kaufman, Antonie Kamerling, Aukje van Ginneken en Henk Westbroek (UUUUUUU!), die de titelsong schreef.

They Called Him Mostly Harmless
Documentaire over het subject van een groep „sleuthers” die een mysterieuze dode hiker in het bos gaan uitvlooien. En wat ze dán allemaal ontdekken! Aangevuld met nog wat intriges onderling, maar de meeste mensen zijn een beetje sneu en de docu wil niet echt vlammen.

Beleefd! Stop de tijd!

Struktura krysztalu
Poolse film uit 1969. The Structure of Crystal begint met een prachtig zwart-wit-shot en dan weet je dat het goed komt. Muziek van Kilar en mooie strenge jaren '60 typografie, kom maar op. Het verhaal is bedeesd. Een professor komt zijn oude studiemaat en vrouw op het platteland bezoeken. Er wordt eerst gezwegen en thee gedronken, een beetje gewandeld en rondgekeken. Oude verhalen opgehaald. De professor verbaast zich over het teruggetrokken leven van zijn vriend en probeert hem te porren voor een terugkeer naar de ekte-ekte wetenschap. Mooie, subtiele film, zonder grote gebaren. Ik gok dat Jarmusch hem kent. En 74 minuten! Precies goed.

Struktura loopt hier binnen. De beschrijving klinkt perfect.

Wat betreft Fargo: ik vind het zo knap dat ze uberhaupt uit zoveel dingen zo veel afleveringen en seizoenen kunnen peuren, en ook hier dus.

cheesy cgi die het steriel maakt

eens. Al zou de stank ook niet te harden zijn geweest met al die kaas daadwerkelijk op de set.

Zombie-invasie in Brabant. Low budget horror van eigen bodem, sterker nog: we bekeken ’m bij een van de acteurs thuis

neqschot Vince K ofzo? :D *mindblown*

Avec Amour et Acharnement
'Wanneer je van iemand houdt, gaat dat nooit helemaal weg.' Met de jaren worden films van Claire Denis gewoner, maar ik blijf een zwak voor haar houden. Ook in dit liefdesdrama tuigt ze weer in no time een woordloze vakantiepastorale op – mede dankzij de fraaie minimalistische muziek van Tindersticks. In coronatijd hebben Vincent Lindon en Juliette Binoche het prima voor elkaar. De vonk is 'r nog, de rust ook, zo lijkt het. Dan komt een oude rugby-vriend terug. Van hem, van haar. Als in schematherapie pakt iedereen prompt de vroegere, ziekmakende rollen weer op. De Neeskens-achtige Lindon zit meteen weer onder de plak bij de Roger Schmidt-achtige Grégoire Colin. En ook de dubbelvrouw, is plakkerig ondersteboven van de gladjakker. Dat ontspoort natuurlijk. Grenzen aangeven, het is net de Open Universiteit, een leven lang leren. 'Tu ma vue, après.'

Mijn maart overzicht:

⭐⭐⭐⭐½:
Vampire's Kiss (Robert Bierman, 1988)
Ik had de alfabetscene en de kakkerlakscene talloze keren gezien, maar nooit de hele film. De beroemde scenes zijn een understatement over hoe knettergek en vooral, hoe komisch deze film is als je hem in zijn geheel kijkt. De schaterlachbuien komen sneller dan in de Naked Gun-serie. 99% is de beroemde performance van Nic Cage, maar onderschat de bijrollen ook niet.
Het zou ook een uitstekende double bill vormen met American Psycho: twee films over male chauvinist pigs in het yuppietijdperk die doordraaien. De roman American Psycho verscheen in 1991 en Bret Easton Ellis is een gekend filmliefhebber, dus misschien is hij wel geïnspireerd door deze film?
Tegelijkertijd is het ook geen toeval dat hoofdpersoon Peter Loew een foto van Franz Kafka op een prominente plek op zijn kantoor heeft. Waar is toch dat Houghton contract?
Vreemd dat Bierman na deze cultklassieker nooit meer iets noemenswaardigs heeft gemaakt.

Bad Lieutenant: Port of Call – New Orleans (Werner Herzog, 2009)
"What's a man without his gun?"
Werner Herzog, William Finkelstein (veteraanschrijver van Hill Street Blues en NYPD Blue) en Nic Cage trekken het actiefilmconcept van "de agent die niet volgens de regels speelt" naar zijn absurdistische eindpunt, met briljante resultaten.

Wild at Heart (David Lynch, 1990)
Ik ben niet altijd de grootste fan van David Lynch, maar dit is de film waarvoor hij geboren is, De Grote Amerikaanse Mythe.

Sick of Myself (Kristoffer Borgli, 2022)
Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.
Laat deze Scandinavische satire zien aan de boomer die altijd klaagt over te woke-e moderne film, want Sick of Myself parodieert yogazwevers, modemerken die doen alsof ze inclusief zijn, de kunstscene en boven alles pillen slikkende, latte sippende, aandachtverslaafde millennials.

⭐⭐⭐⭐:
The Promised Land (Nikolaj Arcel, 2023)
Het is eigenlijk gewoon een western, maar dan één die zich afspeelt in de 18e eeuw, niet de 19e, en in Jutland, niet het Wilde Westen. Mikkelsen zet een erg goede, Clint Eastwood-stijl stugge, stille held neer, Simon Bennebjerg schmiert zoals een 18e eeuwse slechte landheer in overdadige pruiken hoort te schmieren en de Jutlandse hei ziet er fantastisch uit. Het is ouderwets, maar vooral op de goede "zo maken ze niet meer" manier.

Dune Part I & II (Denis Villeneuve, 2021/2024)
Deel 2 een stuk trippier dan deel 1, maar ook een stuk duisterder en het gaat een verrassend kant op. Ik had alleen verwacht dat het twee delen zouden zijn, maar er komt overduidelijk nog een deel aan.

Rapito (Marco Bellocchio, 2023)
De paus laat een joods jongetje kidnappen in Bologona omdat het stiekem gedoopt is door een dienstmeisje en dus als christen een christelijke opvoeding moet krijgen en wel in het elite hersenspoelinstituut voor gekidnapte joodse jongetjes in het Vaticaan. Luxe lunches met de paus inbegrepen. Dit alles tegen de opkomst van Italië en de ondergang van de Kerkelijke Staat. Ik vond de grotendeels vrij droge documentaire-achtige aanpak- zij het het wel met alle pomp & praal van het Vaticaan en een fantastische nachtmerrie van de paus - van dit historische drama erg goed, maar ik hoor ook veel klachten over gebrek aan richting en vlakheid.

Red Rock West (John Dahl, 1993)
Net als de andere Nic Cage films was deze zeer vermakelijke noir onderdeel van het Nicolas unCAGEd retrospectief, maar deze vermakelijke neo noir is stiekem eigenlijk vooral een Dennis Hopper film.

⭐⭐⭐½:
BlacKkKlansman (Spike Lee, 2018)
Fantastisch verhaal, grotendeels leuk verteld, maar Spike Lee stopt er wat vandikhoutzaagtmenplanken stokpaardjes in die afleiden. Die discussie over blaxploitation onder het wandelen is hoe het wel moet, die openingsmonoloog die verder helemaal niet meer terugkomt hoe het niet meer. Verder is Lee verrassend mild over de politie hier; grotendeels coole gasten, met een paar rotte appels.

Past Lives (Celine Song, 2023)
Al eens aan begonnen op streaming, maar dit is echt een film waar ik de focus van de bioscoop voor nodig heb, dus goed dat hij weer even in de reprise kwam.
Het is een goed gemaakte film, naar mijn idee zelf één die iets te veel probeert smaakvol understated te zijn. Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien. Weinig passie in die Skype-relatie. Ik vond zelfs dat Greta Lee beter chemie had met John Magaro dan Teo Yoo. Ik moet ook zeggen dat zoals elk spiritueel of mystiek concept ooit, het hele in-yun gedoe echt niets voor me deed.
Maar elke scene ziet er uit als een Edward Hopper, dus dat is fantastisch.

⭐⭐⭐:
White Material (Claire Denis, 2009)
Dat het karakter Manuel van gemiddelde luie tiener naar volledige psycho ging in één dag (en zelfs dan dingen doet die niet echt logisch zijn) haalt deze verder prima film voor me naar beneden. Isabelle Hupert is geweldig. (Ik was ook wat moe en dacht moeite te hebben met de tijdsprongen, maar toen ik naderhand het plot opzocht bleek ik de film niet verkeerd begrepen te hebben.

Wonka (Paul King, 2023)
Ik zou er niet naar kijken als je ouder dan 10 bent, maar voor de doelgroep prima vermaak. Timothee Chalamet en Hugh Grant zijn geen topzangers, maar dat voorkomt alleen maar dat de schreeuwerige moderne musicalstijl kan worden toegepast. "Scrub, scrub" is zelfs een echte hit te noemen.

⭐⭐½:
Barefoot Gen (Mori Masaki, 1983)
Goed: de animatie van de verschrikkingen van de atoombom op Hiroshima.
Slecht: als het meteen daarna de sfeer wordt verpest door een kindertekenfilmslapstickgrap of van die overdramatische kitsch met opwellende tranen in grote ogen met strijkers op de achtergrond, de eentonige schreeuwerige performance van de stemacteur van Gen en de primitieve animatie in sommige delen.

⭐⭐:
The Holy Mountain (Alejandro Jodorowsky, 1973)
Niet gewoon hippiebullshit, maar de *ultieme bullshit*, met ook een verrassend hoog Kreatief met Kurk knutselgehalte. Barbarella is in vergelijking minimalistisch kitchensinkdrama. Geen goede film, maar wel één om een keer gezien te hebben, tenzij je grote problemen hebt met wreedheid tegen dieren.
(Zou George RR Martin het idee for The Unsullied uit Holy Mountain hebben?)

Jour de Fête (Jacques Tati, 1949)
Ik had nog nooit een Tati film gezien, dus ik pikte er een mee in het retrospectief. Blijkt de verkeerde te zijn, een vroege waarin hij zijn stijl nog niet ontwikkeld had. Het eerste uur of zo is gevuld met de meest uitgekauwde stommefilmslapstick die je kunt bedenken. Ja, de "man stapt op hark"-grap zit er in. Dan komt ineens een film in de film over de Amerikaanse posterijen, een soort absurdistische kijk op hoe Franse dorpelingen in 1949 Amerikaanse post moeten hebben gezien, en die is hilarisch. Daarna houdt de film grotendeels die inventiviteit vast, maar het is al te laat.

Who’s That Girl
Jonge Madonna als baddie die dan toch uiteindelijk (een beetje) valt voor de normie, wel een beetje een reminder dat de strijd tegen de patriarchie al langer woedt en helaas ook nog maar een klein beetje opgeschoten is, zoals de slapstick-achtige vibe maar niet écht van de grond wil komen. Maar Yung Madonna, best leuk.

胭脂扣 (Rouge)
Meer retro in deze lowkey ghost vibe. Wel veel beter geslaagd en hoewel gedateerd te noemen wel om een heel fijne manier.

地球防衛軍 (The Mysterians)
Supergedateerde kaiju eiga, dus op een lollige manier, met een touch of Giant Robot in de vorm van Moguera (en natuurlijk Godzilla. Leuke special effects sowieso en overall zeer entertaining.

Baby Cat
Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat. Worst keying ever en overige special effects zijn ook niet om over naar huis te schrijven, maar je blijft toch enigszins gefascineerd tot de maffe finale.

Tank Girl
Ook gek maar mét budget. Héel erg nineties, ook weer die girl power maar nu in comic/Mad Max-stijl, met een nog steeds actueel thema over toeëigening van water. Ice-T als raar hond-actig wezen en de stoere Lori Petty houden het nog nét interessant tot de eindstreep.

wel om een heel fijne manier.

Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.

Oeh, onthouden.

Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien.

goed punt, enkel een paar ontmoetingen als piepjonge kinderen, is dat werkelijk genoeg? Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat

wow! Minoes!

Everything Beautiful is Far Away
'What's with the head?' Conceptueel ogenschijnlijk perfecte film, die uiteindelijk juist qua ideenrijkdom tekort schiet. Ontbreekt simpelweg the body? Een eenzame kerel dwaalt door de duinen, enkel zijn ontlijfde robot als gezelschap. Net als hij is zij 'op'. Het wachten is dan op de interventie van een Ander. En die komt er. Natuurlijk is het een vrouw, die ergens in haar houtkleurige bleekheid op de robot lijkt. Ik denk: dat wordt jaloezie. Maar nee, cerebraal en toneelmatig trekken de twee (nee, drie dus) door het Niets verder. Met de Ander zou de eenzame vent in een erotisch spanningsveld kúnnen belanden. ('Just drop it in, shake it up and enjoy something', zegt zijn nieuwe kompaan al snel.) Maar ook dat wordt nooit uitgevent. De robot dan helen om zelf te helen (Pinokkio-style)? Oók niet. Zo blijven we twijfelen op weg naar het door de klassieke SF-voorgeschreven zee-einde. Dat dan weer wél. 'A man has been brought back to life.'

Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Ik had al genoegen genomen met Skype-sexting. 😉

Tank Girl

In de bioscoop gezien toen hij uitkwam. Toen vond ik hem erg vet. Laatst geprobeerd te herkijken op Prime, maar de hoofdpersoon was te irritant op heel erg 80/90s manier (denk Top Gun.)

野火
Shinya Tsukamoto's oorlogsfilm Fires on the Plain uit 2014 is zoals je wel kunt verwachten een zwaarmoedige ervaring. Zieke en uitgehongerde Japanse soldaten proberen zich op de Filipijnen terug te trekken terwijl ze schijnbaar uit het niets aan hun einde kunnen komen. Gezien Tsukamoto's staat van dienst weet je dat je als kijker met de neus op de bloedige feiten wordt gedrukt. Tsukamoto zelf wandelt hoestend en vermoeid, zonder enige hoop, door deze groene hel waar hij soms zelfs wat bekende gezichten herhaaldelijk terugziet. Oorlog is hier meer een existentieel gevecht waar eigenlijk geen tegenstander voor nodig is. Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is. Een verschrikkelijke film, totaal ontdaan van de geweldsglamour die zijn films normaal zo fascinerend maken.