Filmforum

Vreemde is dat ik zijn stem als hij zingt erg charmant vindt. Sowieso is Gallo als muzikant het best te pruimen.

Hij biedt op zijn website nu ook al zijn sperma aan voor een miljoen, exclusief reis- en onkostenvergoeding...

Zaad kan toch wel gewoon in een potje met de post? Of komt ie persoonlijk 'afleveren'? (wink wink nudge nudge)

Much Ado About Nothing
Over de hier nog schattige Kate Beckingsale las ik achteraf compleet toevallig allemaal dingen die ik echt niet wilde weten.. Maar goed, ze is hier ook niet echt belangrijk, het gaat om het echtpaar Kenneth Branagh en Emma Thompson. Kenneth regisseerde ook en heeft (toeval?) ook de leukste rol. Nee terecht want hij is verreweg het sterkst. Beetje bekvechten en dan blijkt die ouwe Shakespeare nog best ritme te hebben. De bijrollen worden op internet GEHAAT (Keanu Reeves!) Maar ik ergerde met niet al te zeer. Wel raar was Michael Kaeton in een onbegrijpelijke comic relief rol, met een kompaan die een paard speelt?! Ouderwetsche humor zullen we maar zeggen.
Vraag me af of ze zo'n film in deze tijd nog konden financieren. Ik bedoel, het draait eigenlijk grotendeels om maagdelijkheid en uithuwelijking enzo, met al die discussies over de Islam tegenwoordig.
Dat die Hero (het personage van Kate) haar vader nou niet haat als ie haar meteen negeert nadat zou zijn gebleken dat ze geen maagd meer was voor het huwelijk. Nou ja, meisjes hadden toen niets te zeggen natuurlijk. Toch als Shakespeare nou echt een genie/revolutionair was had ie er dan niet wat vooruitstrevende progressiviteiten in kunnen stoppen. Misschien heb ik ze gemist. :)

La Cérémonie
heb er een stukje voor de voorkant over getikt. Niet al te schokkend, dus ik gooi 'm er zaterdag wel op, eerst nog even Olaf's stuk laten "shinen" ;)

La Vie rêvée des anges
Opening top. Meisje komt in een typisch Belgisch chaotisch werk/woonterrein aan. (Lastig uit te leggen.. Vervolgens blijkt het Lille te zijn, maar da's bijna Belgie)
Goed.. Ze is op zoek naar haar vriend, die pleite is en de rest van de film ook niet meer opduikt, dan wel gezocht wordt. Nee, het meisje (Isa) (Élodie Bouchez, met een schattige brede glimlach) zoekt en vindt werk en raakt bevriend met ene Marie. Deze woont in een flat van wat vage familie-bekenden die in coma liggen na een auto-ongeluk. Haar interesseert het geen zak maar Isa gaat op op ziekenhuisbezoek en raakt gefascineerd door het meisje. Ondertussen is de film echter langzaam aan het verschuiving richting Marie, die op een of andere patser met de moraal van een loverboy valt.
Nou ja zo meandert dat allemaal door. Isa lijkt de naieve van de 2 maar blijkt de "wijze". Op basis van de titel had ik iets vrolijkers/meer surrealistisch verwacht. Bijna lijkt de film ook een lief einde te krijgen, maar nee de deur wordt in 't gezicht van de kijker dichtgeslagen. Pijnlijk, maar een fijne film. Ik klaag altijd over arthouse en al die stiltes en die typische sfeer. Welnu, deze heeft wel de sfeer, maar er gebeurd ook genoeg, al is 't dan geklep en geruzie. :)

Als je mij vraagt om een geweldige franse film te noemen uit de laatste tien jaar, dan is La vie revee des anges misschien wel het eerste dat in me op zou komen.

die roadies/motorbikers ook. Er zat genoeg stof in die film voor nog veel meer eindeloos uitgewerkte zijplots.

wat ik ook interessant/tragisch vond.. (bijna als les) was dat die Chris (het foute vriendje") dan aan Isa vertelt dat ie eigenlijk wil dat zij Marie vertelt dat hij de relatie verbreekt. Natuurlijk zegt ze dat ze dat niet doet, maar vervolgens krijgen de dames ruzie.. En dan gooit ze 't er natuurlijk toch uit.
Heel uitgekiend van die man.

Henry Fool
Eerste 80, misschien wel 100 minuten dacht ik.. Wow beste film die ik dit jaar heb gezien!! En misschien is dat nog wel zo. Het is een combi van Linklater's Slacker, wat ranzigheid en een Shakespeare/Tristram Shandy-achtige hoofdfiguur, een crimineel die zijn memoires met zich meezeult. Deze Henry Fool praat als een genie, maar of hij dat ook is. Hij raakt bevriend (of dringt zich op aan) Simon, een totale loser, die onvermoede talenten ontdekt.
Het nadeel van de film is bijna zonder te kijken op te merken. In dit genre een film van 137 minuten maken.. Beetje overdreven. Bovendien is daar nog een fikse tijdssprong naar het einde. Jammer, maar niet onoverkomelijk, zonder meer een grote tip. (Geen idee hoe bekend deze film is, regie Hal Hartley, allemaal zwaar indie)

Secrets & Lies
Nou ja tv-klassieker bijna he. Kent iedereen al. Wat een magische scene in die achtertuin. Iemand op imdb merkt terecht op dat het bijna een 'home movie' lijkt te zijn. Wow. Timothy Spell als altijd geweldig (hij heeft geluk, Leigh lijkt 'm meestal een sympathieke rol te geven)
De moeder is ongelofelijk. Toch snap ik de woede van haar dochter niet zo als ze hoort dat ze een halfzusje heeft. Tuurlijk dat had die moeder niet moeten verzwijgen, maar toch wel begrijpelijk.. Als zestienjarige, kind meteen afgenomen, (verkrachting?)
Tot slot een typische Ludo-reflex. De dikke fotograaf (Spell) is getrouwd met een wat vreemde, ziekelijke vrouw, die natuurlijk ook een geheim heeft. (Dat wordt aan het eind ook onthuld) Maar ik dacht natuurlijk dat ze ziek was en waarschijnlijk ook wel stervende. ;) Zucht.

Lost Highway
Ach ja. Wel weer een leuk tripje. Mystery man Robert Blake! Een echte moordenaar die zich (zoals dat altijd maar lijkt te kunnen in Amerika) met geld en als beroemdheid heeft vrijgekocht!
Verder dwaalden mijn gedachten toch wel 'ns af. ("huh weer een paar minuten om) We kennen het nou wel 'n beetje.

Lions For Lambs
hmf. Mwah. Vast goedbedoeld maar toch wat afgezaagd. Maar misschien is mijn standpunt ook te goed te vergelijken met de student die gedesillusioneerd is geraakt in de politiek. Redford probeert hem als docent te overtuigen. Lijkt iets te suggereren van "blijf niet aan de kant staan, put yourself in the line". Maar krijgt dan de deksel op de neus, met 2 andere studenten die zichzelf naar Afghanistan laten verschepen.
(by the way, als zo'n Hollywood-film in Afghanistan belandt, met die huidige oorlog, hoop ik toch als stiekeme nationalist dat Nederland nog even wordt genoemd, niet om 't terreuralarm te doen stijgen, maar gewoon, zitten ze daar niet voor niets. (Nee natuurlijk)
Tom Cruise is overigens wel aardig als gladde senator (hoeft ie niet eens te spelen, zou ie Republikein zijn?) Die de typische vraag stelt waardoor politiek irritant wordt. (Do you want to win the War on Terror..? Yes or no!!?)

Het betere werk van Hal Hartley vind je in zijn vroege periode. De laatste jaren is hij zo aan het zwalken dat zijn films ons land niet eens meer halen. Henry Fool was de laatste film die hier te zien was. Het vervolg op Henry Fool heet Fay Grim en is ook weer een apart geval (en hier al eens gesignaleerd).

Zelf was ik dit weekend ook op de onafhankelijke Amerikaanse tour, mumblecore style, met het werk van Aaron Katz waaronder Quiet City uit 2007.

Fay Grim toch de moeite. Het ergert me meteen, zo'n vervolg. Net als die Clersk-delen of een vervolg tig jaar later op Gregory's Girl. (al is het natuurlijk verleidelijk voor een regisseur)

en hier al eens gesignaleerd).

in deze draad? of in het archief der Subs.

wat is de beste Hartley wat jou betreft? Trust?

Laat ik er weer eens tussen gaan zitten met mijn waffel... Ik vind The unbelievable truth en Trust de meest prototypische Hartleys, maar vind Simple men de beste. Vaak over het hoofd gezien: de ijzersterke korte film Surviving desire. Vanaf Amateur werd het rap minder en Henry Fool en Fay Grim vond ik beide niet om door te komen. Wat jij (en ook ik) had bij Lost highway: "huh weer een paar minuten om".

ik voel aankomen dat ik een flink Hal Hartley kijkproject zal moeten opstarten..

dvdtje van Henry Fool 3 euro bij de.. Wehkamp. maar ja dan blijkt er ook nog een 22 euro versie te bestaan. Dus laat ook maar. ik had 'm toch al gezien ;)

Hal Hartley top 3:
1. Simple Men (zo een beetje de beste romantische komedie ooit.)
2. Henry Fool (ontzettende opgeblazen pedofiele klootzak als held vind ik een briljante vondst.)
3. Trust ("I had a bad day at work. I had to subvert my principles and kow-tow to an idiot. Television makes these daily sacrifices possible. Deadens the inner core of my being.")

Trust is een perfecte film. Die twee eromheen zijn ook erg goed.
En inderdaad Surviving Desire is de hidden gem ashetware.

Henry Fool heb ik nog wel gezien, maar heeft weinig indruk op me achtergelaten. Ik miste vooral Martin Donovan, destijds toch wel een held van me.

De band zea is ook fan van Trust en noemde hun eerst album Kow-tow To An Idiot naar het citaat dat hierboven in Martijns reactie staat. Simple Men en Trust zijn zeker de moeite waard.

Kiss me deadly (Aldrich, 1955). Nee, dit deed me dan weer helemaal niets. Film noir met Mike Hammer (Ralph Meeker) die in een plot gesleurd wordt dat leidt naar een duistere doos. Een klassieker, maar waar waren de bij een klassieker passende scherpe dialogen en one liners? Waarom moet het verhaal voor een groot gedeelte voortgestuwd worden door weer een lijstje namen waar de secretaresse mee aankomt? En ik dacht dat het hele “meisjes kleven aan Hammer als een Axe effect” iets van de televisieserie was, met Stacy Keach. Niet grappig, niet cool. Acteerwerk rammelden hier en daar behoorlijk. “Wel mooi geschoten” is dan een beetje dooddoenerig.

Capturing the Friedmans (Jarecki, 2003). Sterke docu over computerleraar die in suburbia de boel op stelten zet doordat hij zijn pupillen zou inzetten voor zijn pornogeneugten, daarbij geholpen door zijn jongste zoon. Na een tijdje blijkt dat het meer urban anxiety is dan iets anders, maar desalniettemin zien we zowel vader als zoon, om uiteenlopende redenen, `guilty` pleiten in de rechtzaal. We krijgen een en ander van zeer dichtbij omdat de hele familie verslaafd is aan de handycam. Verbijsterend.

Control (Corbijn, 2007). Ja, beter dan verwcht nog eigenlijk! Knap hoe Corbijn, als fan, zich heeft ingehouden. Geen overmaats gepsychologiseer, de verleiding weerstaan om ook filmisch in het hoofd van Curtis te gaan zitten. Het is wat het is, en het is koud. Sterk geschreven bijrol van Annik, een Belgische journaliste/groupie die Curtis een tijdelijke escape biedt maar veel te jong en onnozel is ‘to know what hit her’.

Obchod Na Korze (a.k.a. Shop on Main street, Kadár & Klos, 1965). Grotendeels geslaagde film, hierboven aangeraden door Vido, over een lapzwanzige man die in de oorlog een winkel van een Joods vrouwtje onder zijn hoede neemt, als “Arisator”. Het laatste halfuur kwam er voor mij niet uit. Te langdradig. En keuze die onze held moet maken tussen heroiek en het redden van zijn eigen hachie (daartoe uitgenodigd doordat de Nazi’s laten zien dat het allemaal menens wordt) werd niet invoelbaar gemaakt. Het is ook nogal wat gevraagd...

King of New York. Mijn tweede Ferrara. Een stuk conventioneler dan Bad lieutenant, en ook een heel stuk minder goed. Het interesante is de sterke rol van Christopher Walken. Topdrugsdealer die stiekem ergens gewoon wil deugen. Een interessant gegeven dat wat ondergesneeuwd wordt in standaard shoot-outs die het niveau Miami Vice niet zichtbaar overtreffen.

standaard shoot-outs die het niveau Miami Vice niet zichtbaar overtreffen.

toch wel handig dat Ferrara ervaring had opgedaan met Miami Vice. ;) Ik vind dat nog steeds een erg sterke film met die typisch sardonische blik van Ferrara als het om drugs gaat. Hij is alleen wat cleaner dat die katholieke punkfilm. :)

The Piano
Binnen 3 seconden weer vergeten deze film. Wel nog een mooi begin "this is not my real voice.." (Hoofdpersonage is gestopt met praten) Ze komt in de middle of nowhere terecht na uithuwelijking, houdt alleen van d'r piano tot de zeeman (of crimineel?) Keitel een slinks trucje verzint.
Verbaasde me vooral over 't verraad van de dochter van de vrouw. Eerst zijn ze jarenlang close en dan laat het irritante kind ze meteen vallen. Zo zijn die mormels zullen we maar zeggen.
Het einde is trouwens ook fraai (niet de gebruikelijke overbodige epiloog) maar net daarvoor. Bijna opera. Nu ik er over nadenk, toch best knap verzonnen allemaal, als een echte oeroude fabel.

Lantana
Australische cinema. Stelt die wat voor. Mij schiet even niks te binnen. Lantana is wel goed, ZEER onderhoudend zelfs "for the duration of the movie". Iemand merkte vilein op dat de film niet alleen een Magnolia-structuur heeft, maar toen ook maar een bloem als titel heeft genomen.
Beetje flauw. Lantana heeft ook wel trekken van een "politie op onderzoek"-verhaal. Met een lijk enzo. Verder HEEL, HEEL veel relatie-problemen. Het lukt me even niet een unique selling point te benoemen, maar hij is toch echt de moeite. Anthony LaPaglia als morsige/dikke agent, Rachael Blake (die op een jonge Hillary Clinton lijkt) als spiedende buurvrouw. Geoffrey Rush is ook sterk als academicus. En niet te vergeten ene Daniella Farinacci, maar da's puur esthetisch.

A League Of Their Own
Ach ja, honkbalfilms. Dit keer is Tom Hanks de archetypische dronken in de goot geraakte coach. Tis oorlog, dus er is geen honkbal, tijd voor een vrouwencompetitie. De vrouwen moeten zich gedragen als ladies, maar toch ook liever heel korte rokjes aan. (By the way, hadden ze toen geen softbal, en waarom is dat onderscheid er sowieso)
Maddona loopt rond in 't team, wat afgrijselijk is want al haar grappen hebben te maken met haar imago (kortom sex, sex, sex en nog wat anti-kerk dingen)
Geslaagd is wel de hoofdmoot: de rivaliteit tussen twee zusjes uit Oregon (Geena Davis en Lori Petty)
Film verzint 't om nog 20 minuten door te gaan na het welbekende einde (i.e. de underdog wint)
Dan herinner ik me ineens dat de film begon in 't heden en toen aan een lange flashback begon. Enigszins besmuikt moet ik constateren dat ik hier door de stroperige sentimentele muziek en mijn algehele gevoeligheid ik in feite net zo geraakt wordt als bijvoorbeeld Schindler's List, dat tenslotte ook eindigt met een samenkomst van de nu oud geworden personages. Oh god. (Hoe lang kan die typische filmboodschap van "De tijd vliegt, doe er wat mee" eigenlijk mee ;) )

Australische cinema, poe..... Proof van Moorhouse vind ik een hele goede. An angel at my table (Campion). Dit lijkt me het moment waarop Vido met een waslijst komt....

Mad Max natuurlijk...

Las net in Sight & Sound het blijde nieuws dat Won Kar-Wai dit jaar met de redux komt van Ashes In Time, toch wel een van mijn favoriete films van hem. Neem aan dat de DVD helemaal up-to-date zal zijn want op de versie die ik heb lijkt het af en toe of iemand zijn reet ermee heeft afgeveegd (en dat is nog de "best" DVD-versie :)

The Proposition, de Australische western geschreven door Nick Cave is goed.
Chopper, met Eric Bana en geregisseerd door Andrew Dominik van The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford is ook een aanrader.

De bekendste Australische regisseur na Mel Gibson is waarschijnlijk Peter Weir. Levert vrijwel altijd kwaliteit.

Levert vrijwel altijd kwaliteit.

Mosquito coast was leuk. Maar ik geloof dat ik na dead poets society ben afgehaakt. Die film keek ik altijd met huisgenoten als hij op tv kwam, met een krat bier. Een van de slechtste films ooit gemaakt.

Chopper is waanzinnig en ook heel sneu. :) Heb ook altijd een zwak gehad voor Dead Calm zeer effectieve paranoia constructie (plus heel naar auto-ongeluk in het begin).

"Maar ik geloof dat ik na dead poets society ben afgehaakt."

Die heb ik wel gezien, maar heeft geen indruk in positieve of negatieve zin achtergelaten.

The Darjeeling Limited (Anderson, 2007). Leuker dan de Tennenbaums, wederom mijlenver verwijderd van het niveau van Rushmore. Het is wederom allemaal erg understated en niets bovenmatig, dus het is wederom een film die ik tussen neus en lippen effe bekijk. En weer vergeet. Sorry, geen liefhebber.

Triumph of the nerds (Sen, 1996). Wereldingrijpende geschiedschrijving uit je eigen tijd. Deze docu geeft een inkijk in de onstaansgeschiedenis van de home computer, beginnend rond 1975 en eindigend in 1995, met de presentatie van Windows 95. De docu laat de winners en losers zien, daarbij focussend op Apple, IBM en Microsoft, en maakt inzichtelijk warom de dingen gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Grappig op te zien dat de eerste computer een doos was zonder beeldscherm en toetsenbord en omschreven wordt als een oplossing voor een probleem dat nog gevonden moest worden. Grappig ook om te leren dat een eerste windows-achtige software eerst op de Macintosh verscheen (dat wist ik) nadat de ideeën ervoor door Steve Jobs (Apple) gejat waren van Xerox, waarna hij Bill Gates inhuurde om de software te realiseren (wist ik niet). Leuke quotes ook. Steve Jobs over Microsoft: “Thay have absolutely no taste. I don’t mean that in a small way, I mean it in a big way.”

Quiet city (Katz, 2007). Mumblecore, Slackavetes. Weer wat woorden geleerd. Dank Vido, deze was in de roos. (Zie Vido’s beschrijving op zijn website waar ik me helemaal in kan vinden). Niets om het lijf low budget film gemaakt door een 26-jarige Katz (kort in beeld ook), mede geschreven door de twee jongere hoofdrolspelers. Before Sunrise door iemand met een handycam en zonder geld. Ja, hier hou ik toch wel erg van. Compleet understated, er gebeurt weinig (boy meets girl) maar door het hoge waarheidsgehalte bekijk je alles op een of andere manier en ook veel directer. Je voelt op een alledaagser niveau mee, waardoor je ook sterker hoopt dat het goed gaat, waardoor de pijnlijke momenten pijnlijker worden, de geluksmomenten mooier, etc. Het is wonderlijk wat dit soort cinema met je kan doen. De films van Bujalski zijn gescripter, en dat geeft ook wel snel een meerwaarde vind ik. Maar dit is ook het proberen waard. LOL van “labelgenoot” Swanberg staat al in de download.

"Sorry, geen liefhebber."

Gelukkig is er eindelijk iemand in Nederland die Anderson begrijpt: André Waardenburg van het NRC. Geef die man een standbeeld!

Ik zag drie uitstekende documentaires.

Dig! (Timoner, 2003). Dit is een leuke muziekdocu. The Dandy Warhols en The Brian Jonestown Massacre zijn twee bevriende bands die in Californië samenhokken om de revolutie te beginnen. Dandy’s zijn de middelmaat met een randje wansmaak die vreselijk opkijken naar BJM, geleid door het genie Anton Newcombe (zeven 4(+)-sterrenplaten op rij volgens allmusic.com). Maar de Dandy’s tekenen bij major Capitol en zijn bereid hard te werken. BJM doet drugs en weet de ene na de andere opportunity genadeloos om zeep te helpen. Optredens (waaronder een belangrijke showcase) eidigen in een vechtende janboel en de eerste Amerikaanse toernee stokt halverwege, als de politie het busje binnenstebuiten keert. De Dandy’s gaan richting Europa en merken langzaam dat Newcombe zich tegen hen keert en de Dandy’s zelfs begint te stalken. De onderlinge strijd en het verschil in succes, worden genadeloos in beeld gebracht. Een muziekdocu die je niet doet voor de muziek. Met die genialiteit van Newcombe valt het reuze mee...

American movie (Smith, 1999) Mark Borchardt is een slungelachtige nerd die, als hij zich niet bezuipt aan de wodka met zijn buddy en übernerd Mike, één passie heeft: films maken. Om zijn eerste serieuze film Northwestern gefinancierd te krijgen besluit hij om eerst zijn horrofilm Coven af te maken. Met familieleden en vrienden (that is, met wie daarvan uiteindelijk ook daadwerkelijk komen opdraven) gaat hij in het weekend het bos in voor weer wat shots, daarbij niet geholpen door ook maar enig talent. Vooral de shots die hij met moeder en opa opneemt zijn hilarische hoogtepunten. Opa, wonend in een trailerpark, is met 3000 dollar de grootste geldschieter en daarom executive producer. Een en ander gaat zo traag dat je als kijker zeker weet dat die film een gebed zonder einde is. Maar lo and behold: Coven is gewoon te vinden op IMDB. American movie is een film over de droom van een individu die uiteindelijk meer geïnteresseerd is in het kunnen leven met zichzelf dan in de mening van een ander. Als zodanig een hoopvolle, positieve docu, ook al ploegt die zich eerst door een hoop smalltown misère heen.

My kid could paint that (Bar-Lev, 2007). Marla Olmstead is drie jaar oud en houdt van schilderen. Een groot canvas dat wordt opgehangen in het plaatselijke café trekt de aandacht en als het verhaal rond begint te waaien, gebeurt het ongelofelijke: de kunstwereld, wetende dat het een 3-jarige betreft, neemt het talent volstrekt serieus en prijst de onbevangenheid en het gebrek aan cynisme. Gevolg: gevulde galleries. Als de vragen over wat kunst nu eigenlijk is nog maar net gesteld zijn en de schilderijen voor 20.000 dollar de deur uitgaan, gooit het programma 60 minutes roet in het eten: heeft het kind het wel allemaal zelf gemaakt of heeft vader toch een beetje geholpen? De documentaire wordt hier lichtjes postmodern want ook Bar-Lev zelf twijfelt openlijk. Zodat zijn film uiteindelijk door deze backlash nog een derde thema in de schoot krijgt geworpen: bepalen wij in deze mediazieke wereld de waarde van alles op basis van het verhaal dat eraan vasthangt? Een hele complexe documentaire dus uiteindelijk, en een absolute must-see.

leuke beschrijvingen. (kijken hoeft bijna niet meer, net als op de 5th dimension channel, Berend Dubbe's fictieve zender in de VPRO gids)
"familie ontdekt op gedekte tafel een miniatuurversie van zichzelf, zittend aan gedekte tafel" (oid)

Oasis
eentje in de categorie van My Left Foot en Diving Bell. En misschien wel beter. Een Koreaan wordt hartje winter vrijgelaten uit de gevangenis, in zijn t-shirtje. Hij struint wat rondt om dan maar opgepakt te worden om zo achter het adres van zijn familie te komen. Hij is duidelijk niet al te snugger en de familie is niet bepaald blij 'm weer te zien. Hij blijkt in de gevangenis te hebben gezeten voor een auto-ongeluk, dus besluit hij de familie van het slachtoffer maar op te zoeken met een mooie fruitmand. Geen goed idee natuurlijk. Daar raakt hij wel gefascineerd door de spastische dochter. En daar onstaat natuurlijk wat tussen de 2. (op uiterst pijnlijke/moeizame wijze)
Confronterende film, over hoe de samenleving op abnormale mensen reageert en hoe die gebruikt worden. Het einde is een beetje ongeloofwaardig (heeft te maken met een brief) maar see for yourself zou ik zeggen.

Before Night Falls
Fragmentarisch herinneringen in deze biopic van een Cubaanse schrijver. En homo, wat al snel de gedachte oproept hoe Castro en co. daarmee omgingen, nou ja het antwoord volgt snel natuurlijk. They didn't like it. Weinig memorabele film verder, die schrijver is eigenlijk maar een zak. Wel een FAN-TAS-TISCHE scene als een of andere knakker per luchtballon probeert te ontsnappen, begeleidt door Arvo Partiaanse muziek (misschien wel van Lou Reed/Laurie Anderson, die een gedeelte van de soundtrack penden)
Filmquizje (ik weet 't antwoord niet) Hoe heette de vrij recente film die opende met een gruwelijk luchtballon-ongeluk?

Ordinary People
Wow, wist niet dat Robert Redford hier ook de regie deed. Prima boekverfilming, die de 3 hoofdpersonages allemaal evenredig aandacht geeft. De onwaarschijnlijke moeder, zo liefdeloos dat je bijna medelijden met haar krijgt. En de tobbende vader en zoon natuurlijk. De psycholoog is me net wat te alfa-mannetje, coole knakker en dat ie op 't laatst zijn patient omarmt en zegt dat ie zijn vriend is, is ook wat te Hollywood.
Wel mooie dan wel pijnlijke scenes: 1) het moment dat Conrad leert van de zelfmoord van een goede vriendin 2)als ie zingend naar huis rent nadat ie een leuk praatje heeft gemaakt (met 'n meisje natuurlijk) en hij tegen een rendier-standbeeld zingt. :)

Dear Frankie
ach zo'n tranentrekker. Doof jongetje. Vader uit beeld. Moeder schrijft brieven (en doet alsof pa zeeman is) maar dan komt de boot aan!!! Wat nu!! Jaa.. dat kunt u wel raden, er wordt zomaar een man opgeduikeld, die wel heel perfect de rol kan spelen. Film en moeder en ik raken tegen het einde wat verstrikt in alle leugens en hoe dit nog op te lossen. Misschien had het essentiele moment, dat het zoontje realiseert dat ie voor de gek is gehouden, nog wat uitgesponnen kunnen worden. Maar ach.
Moeder (Emily Mortimer) is trouwens een absoluut plaatje en ze zingt ook nog 'ns als Joanna Newson.

Ben zelf ook benieuwd naar LOL. Mumblecore krijgt zowaar in de nieuwe Skrien een artikel van twee pagina's, inclusief een overzicht van essentiele titels. In Amerika is het 'genre' alweer voorbij, naar het schijnt.

Wat betreft down under: Bad Boy Bubby.

>>Hoe heette de vrij recente film die opende met een gruwelijk luchtballon-ongeluk?

Enduring Love

http://www.imdb.com/title/tt0375735/

thx Rick :) ook naar een McEwan novel, zal een keer gezien moeten worden.

Far From Heaven
het hele verhaaltje moet ik OF heel vaak in de gids als beschrijving van deze film hebben gelezen, OF het komt elders ook vaak voor. "Vrouw krijgt interesse voor (zwarte!) tuinman, nadat haar man uit de kast is gekomen"
Film deed me eigenlijk niet zoveel, maar tis wel een heel mooie fifties-pastiche, prachtige decors enzo. En dan is daar natuurlijk Elmer Bernstein's muziek, die in dit voor hem vertrouwde terrein glorieert. (Het was zijn allerlaatste soundtrack, wat ik 'n mooi cirkel = rond gevoel vind)
Far From Heaven zou wel 'ns beter kunnen worden hoe vaker je 'm ziet. Just a hunch.

Eat Man Drink Woman
Net als Far From Heaven eigenlijk ook vooral een esthetisch genoegen. Wat een heerlijke kookscenes. Oude meesterkok glorieert nog altijd in de koken, esthetisch gezien dan, want zijn smaak heeft ie verloren. Een inkijkje in traditioneel Chinees koken geloof ik. Kikkers, varkens, zeewier en vlees in een gekleide kip? Euh.. Flinterdunne pannenkoekjes. Het verhaal ondertussen gaat over relaties, de kok heeft drie dochters, die allemaal worstelen met mannen, terwijl hij eenzaam is. Met een twist aan 't end. Bij momenten wat saai, maar een aangename kabbeldekabbel film.

St. Elmo's Fire
Ik had meer verwacht van de halve cast uit de Breakfast Club. Ze zitten hier in een post-graduation depressie.. Zijn nagenoeg allemaal vervelende typjes, corpsballerig zelfs. Moraal is jaren '80, alles kan. Emilio Estevez heeft 't geinigste subplotje, hij raakt geobsedeerd door een verpleegster en weet 'r uiteindelijk te verbazen. Verder zo'n film waar 2 personages eerst stomdronken raken en daarna (urenlang?!) hot steamy sex kunnen hebben, waarna ze toch maar weer uit elkaar gaan. Tis me wat.

Echt niemand hier nog There will be blood gezien? Dwingend drama... duur maar liefst honderdachtenvijftig minuten zonder een moment verveling. Aan de oppervlakte een mix van de vroege Dallas --toen de vaders van JR Ewing en Cliff Barnes het nog in oliebevlekt cowboytenu aan de stok hadden-- en Citizen Kane. Daaronder, maak ik me sterk, een parabel over God's own country. Met gewetenloze geldwolven, godvruchtige wederdopers, opportunistische leeglopers, eerlijke harde werkers en een zoon van een oliebaron genaamd "Doubleyou".

The filth and the fury (Temple, 2000). Docu over de Sex Pistols. Vooral leuk door de footage en Lydon, want Julian Temple dacht dat het een leuk idee zou zijn om een hoop aan het establishment refererende beelden (Shakespeare, Benny Hill) door de docu heen te snijden, waardoor de vorm enorm kinderachtig wordt.

Jesus camp (Ewing & Grady). Docu die laat zien hoe in Amerika de jeugd wordt gewonnen voor het christelijke geloof. Kinderen die op reli-kamp gaan en aldaar, bedolven onder retoriek en bombasme, al op zeer jeugdige leeftijd opnieuw geboren worden. Docu slaagt erin het belachelijke van dit missiewerk aan te kaarten, maar slaagt er niet in onder de oppervlakte te komen. Wat deze kinderen echt denken en voelen, geen idee.Ewing & Grady zien hier de kiem het vervagen van de grens tussen religie en politiek, maar deze claim blijft een beetje in het luchtledige hangen.

Deliver us from evil (berg, 2006) Deze is beter. Priester die keer op keer kinderen seksueel misbruikt heft biecht in deze docu zijn zonden op. Ook de slachtoffers komen aan het woord. Het beeld dat geschetst wordt van de katholieke kerk die alles in de doofpot wil houden is niet erg verrassend, maar de kracht zit hem in de biecht van de priester. Moedig om zo voor de camera te verschijnen. Je verwacht eerlijkheid die je als kijker wellicht beloont met medelijden. Maar wat je voelt is totale minachting voor deze man en zijn poging om in zalvende woorden enige sympathie op te wekken. Daarmee wordt inzichtelijk gemaakt hoezeer het probleem door de kerkleiding onderschat kan worden.

LOL (Swanberg, 2006). Serieuze mumblecore. Daar waar Bujalski en Katz op speelse en humoristische wijze laten zien hoe relaties ontstaan, of niet ontstaan, is de toon van Swanberg bepaald donkerder. Zijn karakters zijn allemaal op zoek, maar als puntje bij paaltje komt, ontstaat de twijfel en wordt er slecht gecommuniceerd en weet men zelf niet waar men mee bezig is. Een beetje Antonioni in New York, maar dan met alledaagse mensen. Dit thema wordt vindingrijk ondersteund door de liedjes die een muzikant in de film maakt: liedjes bestaande uit ritmisch geordende menselijke geluiden, met uiteindelijk duetten tussen de probleempaartjes. Ook is er de donkere rol van internet, die de seksuele beleving op een negatieve manier veranderd heeft en relaties simpelweg dwarszit. Sommige conversaties zijn een beetje gezocht, en vloeken daardoor destemeer in een mumblecore-film, maar overall is LOL een film die wat toevoegt.

Mon Oncle D'Amerique
Van de maker van Hiroshima, Mon Amour. Deze is amper na te vertellen. De rode draad is in elk geval een wetenschapper, die allerlei theorien over menselijk gedrag introduceert. Ondertussen introduceert een voice-over (die wel een half uur lijkt te duren) een paar karakters, die allemaal zo hun problemen hebben. Gerard Depardieu bijvoorbeeld, heeft zich opgewerkt van boerenjongen tot kantoorslaaf, maar nu willen ze 'm een job met verantwoordelijkheid geven, wat 'm zwaar valt.
Langzaam verdwijnt de voice-over en gaat 't echt boeien. Maar na te vertellen is 't niet. Ik kreeg ineens associaties met Montaillou (een dik boek vol cijfertjes/wetenschap)

The Butcher Boy
Vermijden! Wat een irritante film en het boek waarop het gebaseerd is schijnt nog wel een klassieker te zijn. Ok, het is wel verfrissend dat het hoofdpersonage een irritant (in de voice-over nog best grappig)eikeltje is.. Maar goed hij groeit op in Ierland, zijn moeder is depressief, zijn vader alcoholist. Hij richt zijn haat op de moeder van een jongetje uit 't dorp, die naar zijn idee zijn beste vriend heeft afgepakt. En zijn wraak is bloederig. Hij belandt ondertussen in zo'n monnikenschool, die 'm natuurlijk (zzzz) misbruiken (of een poging wagen)

Brother
Beat Takeshi's mislukte poging om in Amerika door te breken. Begint uitstekend, de man met de zonnebril komt aan op 't vliegveld en zwijgt. Ik denk, hij zal wel een huurmoordenaar spelen. Dat is 't niet, hij is uit Japan verbannen door zijn mede-Yakuza's. Dus continueert hij in Amerika maar zijn bezigheden, door een drugskartel op te zetten etc. Als altijd nihilistisch, depressief en in noodgang op weg naar de dood. Ondertussen wordt er weer gefrisbeed (?) op 't strand en doelloos rondgehangen. Want dat doen de mafiosi in films van Takeshi. Plot stort in in de tweede helft, dus wordt er nog maar wat gruwelijk geweld gepleegd, maar een verhaal is er dan niet meer. De Amerikaanse dialogen zijn bij vlagen trouwens hilarisch slecht. Kortom, geen moetje.

Before The Rain
Heb toch een zekere Balkanmoeheid. Noem 2 volken daar en ze haten elkaar. Gaap, gaap. Dit is een verhaal in drieen. Het begint met een jonge Macedonische monnik, die een Albanees meisje verbergt. Daarna (blijkt later) gaat de film terug naar 't begin van de cirkel, naar een Macedonische fotograaf in Londen, wiens Engelse vriendin 'm min of meer dumpt, waarna hij terugkeert naar Macedonie, waar ook hij het meisje zal tegenkomen)

Hoeveel ik ook van de muziek houd, die beefs tussen alle bevolkingsgroepen doen je bijna terugverlangen naar gewoon alles onder één Osmaans rijk en koppen dicht.

National Treasure, hahaha, wat een bagger.

<I>The Butcher Boy
Vermijden! </I>

Martijn zegt: "Zien!"

2 Days in Paris
Geschreven, geproduceerd, soundtrack gecomponeerd, gemonteerd en geregisseerd door Julie Delpy. Hoofdrol: Julie Delpy

Een Frans (zij) - Amerikaans (hij) stel is op vakantie geweest in Venetië en daar zijn de irritaties flink opgelopen. Tijdens de twee dagen extra in Parijs in het huis van haar ouders (die op de kat gelet hebben) loopt het mis. Het begint heel erg Woody Allen, met grappig neurotisch dialogen. Langzamerhand wordt het steeds grimmiger en belanden we op Von Trier-terrein: een inktzwarte afrekening met de mensheid in het het algemeen en de hipster kunstscene en taxichauffeurs in het bijzonder. Leuk gedaan is dat je in het begin denkt dat hij een neuroot is, maar dat je hem gedurende film steeds meer gelijk gaat geven: zij is knettergek. Ondanks dat en een hoop geslaagde grappen is het niet bijzonder genoeg om lang te blijven hangen.
Delpy is blijkbaar nog steeds op zoek naar haar dark side, want haar aankomende project gaat over Erzebet Bathory.

Martijn zegt: "Zien!"

argumenten! ;)

Little Women
Beetje een klunzige titel. Zou een Jackass aflevering kunnen zijn, waar ze dan met dwerginnen gaan gooien. Het is echter 'n halve Kerstfilm. Sentimenteel en best goed. Ze mogen 'm komend najaar wel weer 'ns op tv uitzenden.. Topcast met Christian Bale, Winona Ryder (hoofdrol) en een piepjonge Kirsten Dunst, die helaas halverwege moet plaatsmaken (logisch) voor een oudere versie.
Synopsis: gezinnetje in de Amerikaanse burgeroorlog.. Hoop dochters. Verschijnt een knappe jongen (Bale dus), alle dochters zijn wel geinteresseerd, hij lijkt iets te krijgen met 't Winona, maar dat loopt allemaal mis. Iedereen vliegt uit over de wereld en uiteindelijk komen ze allemaal weer terug. (ondertussen tearjerk-momenten met ziektes e.d)
Prachtige scene als aan 't einde Winona de deur opendoet, blij dat ze Bale weer ziet.. Maar dan een verrassing. Zowaar geen cliche-einde dus.

Der Amerikanische Freund
Ongeveer 10 minuten voor 't einde had ik door dat dit een Tom Ripley mysterie was. Dennis Hopper is Ripley, die een schilderijen-scam heeft opgezet. Hij komt een lijstenmaker tegen (Bruno Ganz) die hij dan bij wat foute vrienden als "hitman" tipt. Ja, de verwarring slaat al snel toe. De naieve Ganz wordt opgelicht waar ie bijstaat en euh. Nou ja, in elk geval is er een prima superlange scene in de Parijse metro, waar hij toe zal moeten slaan.

Dead Man
Had een Tim Burton kunnen zijn. (Het is een Jarmusch, te herkennen aan de running gag over tabak)
Johnny Depp komt aan in een creepy stadje, aan "the end of the line" Het is niet pluis en al snel werkt ie zich in de nesten (en laat een bloedspoor achter)
Hij wordt opgepikt/gered door een hilarische dikke indiaan, die in Cruyffiaanse tegelwasheden praat. Die denkt dat hij een dichter is (hij heet William Blake) (heerlijk melig)
En dan gaan ze een reis maken naar 't einde. (achtervolgd door huurmoordenaars, maar echt spannend is het niet, het gaat natuurlijk om de flauwe sketchy situaties)
(Voor de liefhebbers is bijvoorbeeld Iggy Pop nog ergens in drag te zien)
Jammer van die arme Indiaan aan 't end. (oeps spoiler)

Een muziekdocu die je niet doet voor de muziek. Met die genialiteit van Newcombe valt het reuze mee..

Wat ik me vooral herinner is de tamboerijnspeler met die eeuwige grijns.

de tamboerijnspeler met die eeuwige grijns - Joel, de held van DiG! tijdens het optreden van Brian Jonestown Massacre in de Melkweg was ik wat minder onder de indruk van zijn aanwezigheid. de hele band viel trouwens tegen, omdat ze (expres?) de vaart uit de set hielden.

volgens de gegevens in iMDB heeft Joel in het seizoen 2005/2006 een gastrol vertolkt in Gilmore Girls.

Der Amerikanische Freund – het grappige aan deze film is dat de oude bad guys worden gespeeld door filmregisseurs: Nicholas Ray en Samuel Fuller.

het optreden van Brian Jonestown Massacre in de Melkweg

Wou ik toen nog heen omdat ik wel benieuwd was geworden na het zien van die documentaire. Weet ik ook niet meer waarom ik niet ben gegaaan.

Waarschijnlijk bang voor een klap op mijn muil net zoals die dronken 'fan'.

het grappige aan deze film is dat de oude bad guys worden gespeeld door filmregisseurs: Nicholas Ray en Samuel Fuller.

Die ken ik helemaal niet.. wow.

Totaal geflipte Japanse familie in EEEEINDELOZE film zonder plot.

The Taste of Tea...ach fuck it...Cha no aji. Na Ludo's omschrijving moest ik die zien en na 5 minuten dacht ik al "hè, hè...eindelijk weer is iets dat ik nog nooit heb gezien!" en dan moet je dus nog twee uur en 20 minuten. :) Prachtig allemaal, goede grappen, lieve personages, belachelijk mooie landschappen en natuurlijk...die ZONNEBLOEM! :) Memorabel.

:) onnavolgbaar. Alleen al dat gedoe met het meisje en opa die door 't raampje kijkt.

Nou die gaan we weer eens herbezien...;-) Leuk issie.

Alleen al dat gedoe met het meisje en opa die door 't raampje kijkt.

Fantastische scene inderdaad. :) Maar ook die maffe honkballer en die even rare oom. En natuurlijk "ik...droomde dat we zo Go aan het spelen waren."/"Dan spelen van nu af aan toch elke dag Go." Zo mooi. Beste film sinds...eh...de laatste beste film die ik gezien heb. :) (The New World denk ik)