Filmforum

op de basisschool! nog zonder dat laatste dus.

Maar geen naakte kussengevechten. 😀

Er was een slasher waar wel dat soort grappen inzaten, ik herinner me vooral een douche-scene van een van de heren met een stevige female gaze.

The Holy Mountain (Alejandro Jodorowsky, 1973, Lab 111)

Niet gewoon hippiebullshit, maar de *ultieme bullshit*, met ook een verrassend hoog Kreatief met Kurk knutselgehalte. Barbarella is in vergelijking minimalistisch kitchensinkdrama. Geen goede film, maar wel één om een keer gezien te hebben, tenzij je problemen hebt met wreedheid tegen dieren.

Poor Things
Niet zo enthousiast als vele anderen over deze. Het verhaal zou eigenlijk prima voor een Jess Franco-film kunnen fungeren maar dit is arthouse en geen eurosleaze. Verder wel pretty leuke gekkigheid maar het steekt, ondanks het visuele spektakel, gewoon wat flets af tegen ander werk van Lanthimos.

https://i.pinimg.com/originals/f0/60/70/f06070528c8f845dcbf2bc8f5bda0176.gif

Poor Things daalt weer wat op de lijst.

Maar geen naakte kussengevechten. 😀

gheheh (Beavis). En ja, die Judge was misschien iets teveel in de wijsheid van zijn eigen distopie gaan geloven.

Dream Scenario
'Please don't speak, just do the dream.' Dream Scenario bevat de beste mislukte seksscène van het jaar. Die hele uitgespeelde fantasie ('a lived experience') zegt zóveel over gender-rollen, het moderne brein en hoe macrostructuren ons beïnvloeden. Allemaal moeilijke woorden voor een scene vol mannelijke kwetsbaarheid (Nicolas Cage) en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder). De scenes van Cage met zijn echtgenote (Julianne Nicholson) zijn op dit vlak trouwens ook sterk. Het plot dan? Ondergewaardeerde professor belandt ineens in ieders dromen. Hij wordt een allemansfantasie. Ineens willen 'young creatives' (Michael Cera!) en jonge vrouwen wat. Daar gaat een slappe zak als hij aan onderdoor. Jammer dat de muziek van Owen Pallett – die altijd tegenvalt op film – niet zo weird is. De film zelf, durft bijna alles. 'I wish this was real.'

en vrouwelijke verwarring (Amber Midthunder).

oeps, het is Dylan Gelula, dus ook mannelijke verwarring mijnerzijds.

Babylon
Mooi gefilmd portret van Jamaicaanse jeugd in puinzooi Londen eind jaren '70. Het enige wat ze plezier geeft is hun soundsystem. De soundtrack is dus geweldig. De film ontkomt niet aan een zekere grimmigheid inherent aan dat troosteloze eiland maar het verhaal gaat lekker losjes langs een aantal genreclichés. Grotendeels een sympathiek portret maar toch ook wel eerlijk over de altijd latente macho-shit die op gezette tijden manifest wordt. Tijdens de laatste soundclash komt Jah Shaka even een masterclass live dubben geven (en misschien had het daar moeten eindigen.)

Argylle
Eigenlijk dacht ik dat het een Dua Lipavehikel zou zijn maar zie je de eerste 10 minuten… het intro voor een stom verhaal, idiote twists, slechte FX en kapot lang. En het ergste is nog wel de totaal amorele koppeling van het absurde on overdadige geweld met de verliefdheid tussen de hoofdrolspelers, heb een hoop smakeloze shit gezien maar dit was echt ranzig.

Dream Scenario
Geweldig gegeven, sullige biologie professor verschijnt plotseling als passieve observator in andermans dromen, teleurstellend uitgewerkt als eendimensionale waarschuwing over online faam en de keerzijde daarvan. Een b-versie van Kaufman die vraagt om de kronkels van het origineel. Niemand ook die twijfelt of empathie toont en in Frankrijk had Paul natuurlijk moeten eindigen als erelid van de psychoanalytische vereniging. Wat een deprimerende film op verschillende niveaus.

Death Rider in the House of Vampires
Béter dan Argylle én beter dan Glenn Danzigs eerste. Maar evengoed niet best. Eigenlijk is het ook eigenlijk wel erg braaf, het geweld is vrij cartoonesk en op een paar boobies na.

Witte Wieven
Hollandse horror met de Dark Ages als uitzonderlijk donkere periode (benieuwd naar Eleanor Janega’s analyse van een en ander) en vooral een kitscherige, Heilung-achtige fantasy. Als fantasy toch wel te verteren met een paar goeie visuals maar had bijvoorbeeld die black metalband Witte Wieven gevraagd voor de soundtrack.

heb een hoop smakeloze shit gezien maar dit was echt ranzig.

xD

en in Frankrijk had Paul natuurlijk moeten eindigen als erelid van de psychoanalytische vereniging

ghehe! mooi op Letterboxd schieten de Vaste Gasten ook totaal uiteen in hun beoordeling. Zal wel een cultfilm worden dan.

Ik deed die andere Babylon toch maar.

Babylon
'He will do anything for cash.' Staat Hollywood al bijna een eeuw stil? Het zal niet de vraag zijn die Chazelle wilde oproepen, maar wat hij wél wil in dit ruim drie uur durende epos blijft onduidelijk. Het is spektakel om het spektakel. Fellini in Hollywood, zonder boodschap of idee. Ergens goed vergelijkbaar met die blitse doch lege Gatsby-adaptatie van een tijdje terug. Zoals het Wilde Westen de trein heeft als gamechanger, heeft Hollywood de 'talkies'. We zijn dus wéér in die periode, met Brad Pitt als stomme filmster en Margot Robbie als ster to be. Vooral de laatste weet de film nog lang te redden, ze geeft álles. Dat het peperdure Babylon desondanks flopte en Chazelle zal moeten sappelen voor zijn volgende project, past dan weer bij de tweede helft. Ik hoopte op verdieping na de satire, maar we nemen de Amerikaanse afslag van geweld. Pas aan het einde wordt het emotioneel. Hollywood kijkt naar zichzelf en doet wat ze het beste kan. Janken. 'We're losing the light.'

Everything Beautiful Is Far Away
Post-apocalyptische indie sci-fi. Geen geweld, weinig verhaal, gewoon beetje door de woestijn wandelen. Op zich een goed idee. De soundtrack heeft er ook zin in met guitig naïeve elektronische klanken die het geheel een opgewekte sfeer geven. Weinig schaduwen in deze woestijn. Een man is op zoek naar batterijen voor zijn robot(hoofd) en komt een in eerste instantie wat schichtige vrouw tegen. Na een mooi onverwacht moment trekken ze toch maar samen op en zij wil wel naar het kristallen meer. Verder gebeurt er weinig, af en toe een gesprek en een bespiegeling totdat de robot aangaat en opeens veel weg heeft van een dominantie moeder. Eerste helft vond ik intrigerend, de afwikkeling wat braaf en voorspelbaar. Ergens had er toch meer ingezeten met een vleugje Ballard-magie, of iets dergelijks.

Da's er een voor mij (gaan we zien).

Ik heb er een voor MB.

Mad Heidi
'Something's yodelin' in my pants.' Koekoek niemendalletje uit de Alpen. Noem het Dirndl Power of de perfecte film voor het Bredase BUTFF. Op wat 'gruetzi's' na wordt er overigens (en helaas) gewoon Engels gesproken, in een Zwitserland dat volledig door 'Udder madness' is bevangen. De lactose intoleranten worden verdelgd als ratten. Een pastorale maedel verliest haar Goat Peter, waarna ze strijde wil trekken tegen The Great Swiss Leader en zijn trouwe helper Kommandant Knorr. Het bloed vloeit als fondue, en er gebeuren de meest walgelijke dingen met kaas. Uiteraard ontbreken ook de western-achtige Tarantino-gitaren niet. Meer nog, lijkt Mad Heidi een Rammstein-video, al is het aantal tieten ietwat aan schamele kant. Zijn die Zwitsers toch net te preuts en neutraal voor, zeker. 'That starry-eyed cluenessness one only finds in the Alps.'

悪は存在しない
Nieuwe Hamaguchi die tegenwoordig standaard in de bioscopen draait (alhoewel iedereen, zelfs EYE, nog steeds lafjes Happy Hour negeert.) Meteen kijken als fanboy. Veel herkenbare zaken in Evil Does Not Exist: het karakteristieke ritme, de muziek, de eigenzinnige shots en diepe personages. Een bergdorp (ik denk in Hokkaido) krijgt te maken met plannen voor een glamping. Op de informatiebijeenkomst zijn de bewoners kritisch, op zijn Japans (super beleefd maar ergens dwingend), want ze zien hier een confrontatie met laat-kapitalisme: slecht doordachte plannen, imago gedreven en corona subsidies op het laatst even binnenharkend. Hamguchi verlegt daarna op zijn manier de focus compleet waardoor je sympathie langzaam en onverwacht naar andere personages verschuift. Veel moois, al had ik het idee dat er nog minstens een uurtje in de tank had gezeten waar nu wordt gekozen voor een plots en in eerste mysterieus einde. Een beetje marineren en bijlezen maakt het wat begrijpelijker, maar nog steeds niet van hetzelfde niveau als zijn vorige meesterwerken.

Fargo s01-05
Lang afgehouden omdat ik zo van de film houd, maar iedereen bezwoor me dat de serie ook écht goed is dus voila! Aanvankelijk nog een beetje tegensputteren over de net-niet soundtrack enzo maar het is inderdaad grotendeels net zo goed als de film. Het einde van serie 2 keutelt wat lang door en vooral serie 4 is drijft erg af van de originele vibe en is gewoon erg stroef. Maar serie 5 maakt dat weer helemaal goed.

Supersex s01
Losjes gebaseerd op Rocco Siffredi, de „grootste lul ter wereld” volgens zijn broer die zelf meer aanspraak op die titel maakt. Siffredi zelf is ook niet supersympathiek, ik kan ook weinig met dat soort bromance. De paar vrouwen met sprekende rollen in zijn leven en een gay moeten de heren weer een hoop bijbrengen. Maar overall geen slechte serie.

Bob Marley - One Love
Tja, lekkere poku’s maar de hele affaire is tamelijk mid.

Mad Heidi
Ook mid, beetje te ironisch naar m’n zin en cheesy cgi die het steriel maakt, maar het heeft z’n momenten. En veel cheese puns, maar niet (goed) genoeg om te zwichten.

Stopmotion
Duistere, onderkoelde body horror rond een jongedame die een en ander verwerkt door een stopmotionfilm te maken, een vrij obsessief klusje to begin with maar het escaleert natuurlijk helemaal uit de hand.

Horizonica
Zombie-invasie in Brabant. Low budget horror van eigen bodem, sterker nog: we bekeken ’m bij een van de acteurs thuis. Goed is het niet, maar je voelt dat er lol beleeft is aan het maken. Halverwege raakt het een beetje de draad kwijt (ineens waren er twee regisseurs). Misschien is er nog iets coherents uit te monteren. Maar grappige cameo’s van Armand, Rob Stenders, Joost Prinsen, Lloyd Kaufman, Antonie Kamerling, Aukje van Ginneken en Henk Westbroek (UUUUUUU!), die de titelsong schreef.

They Called Him Mostly Harmless
Documentaire over het subject van een groep „sleuthers” die een mysterieuze dode hiker in het bos gaan uitvlooien. En wat ze dán allemaal ontdekken! Aangevuld met nog wat intriges onderling, maar de meeste mensen zijn een beetje sneu en de docu wil niet echt vlammen.

Beleefd! Stop de tijd!

Struktura krysztalu
Poolse film uit 1969. The Structure of Crystal begint met een prachtig zwart-wit-shot en dan weet je dat het goed komt. Muziek van Kilar en mooie strenge jaren '60 typografie, kom maar op. Het verhaal is bedeesd. Een professor komt zijn oude studiemaat en vrouw op het platteland bezoeken. Er wordt eerst gezwegen en thee gedronken, een beetje gewandeld en rondgekeken. Oude verhalen opgehaald. De professor verbaast zich over het teruggetrokken leven van zijn vriend en probeert hem te porren voor een terugkeer naar de ekte-ekte wetenschap. Mooie, subtiele film, zonder grote gebaren. Ik gok dat Jarmusch hem kent. En 74 minuten! Precies goed.

Struktura loopt hier binnen. De beschrijving klinkt perfect.

Wat betreft Fargo: ik vind het zo knap dat ze uberhaupt uit zoveel dingen zo veel afleveringen en seizoenen kunnen peuren, en ook hier dus.

cheesy cgi die het steriel maakt

eens. Al zou de stank ook niet te harden zijn geweest met al die kaas daadwerkelijk op de set.

Zombie-invasie in Brabant. Low budget horror van eigen bodem, sterker nog: we bekeken ’m bij een van de acteurs thuis

neqschot Vince K ofzo? :D *mindblown*

Avec Amour et Acharnement
'Wanneer je van iemand houdt, gaat dat nooit helemaal weg.' Met de jaren worden films van Claire Denis gewoner, maar ik blijf een zwak voor haar houden. Ook in dit liefdesdrama tuigt ze weer in no time een woordloze vakantiepastorale op – mede dankzij de fraaie minimalistische muziek van Tindersticks. In coronatijd hebben Vincent Lindon en Juliette Binoche het prima voor elkaar. De vonk is 'r nog, de rust ook, zo lijkt het. Dan komt een oude rugby-vriend terug. Van hem, van haar. Als in schematherapie pakt iedereen prompt de vroegere, ziekmakende rollen weer op. De Neeskens-achtige Lindon zit meteen weer onder de plak bij de Roger Schmidt-achtige Grégoire Colin. En ook de dubbelvrouw, is plakkerig ondersteboven van de gladjakker. Dat ontspoort natuurlijk. Grenzen aangeven, het is net de Open Universiteit, een leven lang leren. 'Tu ma vue, après.'

Mijn maart overzicht:

⭐⭐⭐⭐½:
Vampire's Kiss (Robert Bierman, 1988)
Ik had de alfabetscene en de kakkerlakscene talloze keren gezien, maar nooit de hele film. De beroemde scenes zijn een understatement over hoe knettergek en vooral, hoe komisch deze film is als je hem in zijn geheel kijkt. De schaterlachbuien komen sneller dan in de Naked Gun-serie. 99% is de beroemde performance van Nic Cage, maar onderschat de bijrollen ook niet.
Het zou ook een uitstekende double bill vormen met American Psycho: twee films over male chauvinist pigs in het yuppietijdperk die doordraaien. De roman American Psycho verscheen in 1991 en Bret Easton Ellis is een gekend filmliefhebber, dus misschien is hij wel geïnspireerd door deze film?
Tegelijkertijd is het ook geen toeval dat hoofdpersoon Peter Loew een foto van Franz Kafka op een prominente plek op zijn kantoor heeft. Waar is toch dat Houghton contract?
Vreemd dat Bierman na deze cultklassieker nooit meer iets noemenswaardigs heeft gemaakt.

Bad Lieutenant: Port of Call – New Orleans (Werner Herzog, 2009)
"What's a man without his gun?"
Werner Herzog, William Finkelstein (veteraanschrijver van Hill Street Blues en NYPD Blue) en Nic Cage trekken het actiefilmconcept van "de agent die niet volgens de regels speelt" naar zijn absurdistische eindpunt, met briljante resultaten.

Wild at Heart (David Lynch, 1990)
Ik ben niet altijd de grootste fan van David Lynch, maar dit is de film waarvoor hij geboren is, De Grote Amerikaanse Mythe.

Sick of Myself (Kristoffer Borgli, 2022)
Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.
Laat deze Scandinavische satire zien aan de boomer die altijd klaagt over te woke-e moderne film, want Sick of Myself parodieert yogazwevers, modemerken die doen alsof ze inclusief zijn, de kunstscene en boven alles pillen slikkende, latte sippende, aandachtverslaafde millennials.

⭐⭐⭐⭐:
The Promised Land (Nikolaj Arcel, 2023)
Het is eigenlijk gewoon een western, maar dan één die zich afspeelt in de 18e eeuw, niet de 19e, en in Jutland, niet het Wilde Westen. Mikkelsen zet een erg goede, Clint Eastwood-stijl stugge, stille held neer, Simon Bennebjerg schmiert zoals een 18e eeuwse slechte landheer in overdadige pruiken hoort te schmieren en de Jutlandse hei ziet er fantastisch uit. Het is ouderwets, maar vooral op de goede "zo maken ze niet meer" manier.

Dune Part I & II (Denis Villeneuve, 2021/2024)
Deel 2 een stuk trippier dan deel 1, maar ook een stuk duisterder en het gaat een verrassend kant op. Ik had alleen verwacht dat het twee delen zouden zijn, maar er komt overduidelijk nog een deel aan.

Rapito (Marco Bellocchio, 2023)
De paus laat een joods jongetje kidnappen in Bologona omdat het stiekem gedoopt is door een dienstmeisje en dus als christen een christelijke opvoeding moet krijgen en wel in het elite hersenspoelinstituut voor gekidnapte joodse jongetjes in het Vaticaan. Luxe lunches met de paus inbegrepen. Dit alles tegen de opkomst van Italië en de ondergang van de Kerkelijke Staat. Ik vond de grotendeels vrij droge documentaire-achtige aanpak- zij het het wel met alle pomp & praal van het Vaticaan en een fantastische nachtmerrie van de paus - van dit historische drama erg goed, maar ik hoor ook veel klachten over gebrek aan richting en vlakheid.

Red Rock West (John Dahl, 1993)
Net als de andere Nic Cage films was deze zeer vermakelijke noir onderdeel van het Nicolas unCAGEd retrospectief, maar deze vermakelijke neo noir is stiekem eigenlijk vooral een Dennis Hopper film.

⭐⭐⭐½:
BlacKkKlansman (Spike Lee, 2018)
Fantastisch verhaal, grotendeels leuk verteld, maar Spike Lee stopt er wat vandikhoutzaagtmenplanken stokpaardjes in die afleiden. Die discussie over blaxploitation onder het wandelen is hoe het wel moet, die openingsmonoloog die verder helemaal niet meer terugkomt hoe het niet meer. Verder is Lee verrassend mild over de politie hier; grotendeels coole gasten, met een paar rotte appels.

Past Lives (Celine Song, 2023)
Al eens aan begonnen op streaming, maar dit is echt een film waar ik de focus van de bioscoop voor nodig heb, dus goed dat hij weer even in de reprise kwam.
Het is een goed gemaakte film, naar mijn idee zelf één die iets te veel probeert smaakvol understated te zijn. Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien. Weinig passie in die Skype-relatie. Ik vond zelfs dat Greta Lee beter chemie had met John Magaro dan Teo Yoo. Ik moet ook zeggen dat zoals elk spiritueel of mystiek concept ooit, het hele in-yun gedoe echt niets voor me deed.
Maar elke scene ziet er uit als een Edward Hopper, dus dat is fantastisch.

⭐⭐⭐:
White Material (Claire Denis, 2009)
Dat het karakter Manuel van gemiddelde luie tiener naar volledige psycho ging in één dag (en zelfs dan dingen doet die niet echt logisch zijn) haalt deze verder prima film voor me naar beneden. Isabelle Hupert is geweldig. (Ik was ook wat moe en dacht moeite te hebben met de tijdsprongen, maar toen ik naderhand het plot opzocht bleek ik de film niet verkeerd begrepen te hebben.

Wonka (Paul King, 2023)
Ik zou er niet naar kijken als je ouder dan 10 bent, maar voor de doelgroep prima vermaak. Timothee Chalamet en Hugh Grant zijn geen topzangers, maar dat voorkomt alleen maar dat de schreeuwerige moderne musicalstijl kan worden toegepast. "Scrub, scrub" is zelfs een echte hit te noemen.

⭐⭐½:
Barefoot Gen (Mori Masaki, 1983)
Goed: de animatie van de verschrikkingen van de atoombom op Hiroshima.
Slecht: als het meteen daarna de sfeer wordt verpest door een kindertekenfilmslapstickgrap of van die overdramatische kitsch met opwellende tranen in grote ogen met strijkers op de achtergrond, de eentonige schreeuwerige performance van de stemacteur van Gen en de primitieve animatie in sommige delen.

⭐⭐:
The Holy Mountain (Alejandro Jodorowsky, 1973)
Niet gewoon hippiebullshit, maar de *ultieme bullshit*, met ook een verrassend hoog Kreatief met Kurk knutselgehalte. Barbarella is in vergelijking minimalistisch kitchensinkdrama. Geen goede film, maar wel één om een keer gezien te hebben, tenzij je grote problemen hebt met wreedheid tegen dieren.
(Zou George RR Martin het idee for The Unsullied uit Holy Mountain hebben?)

Jour de Fête (Jacques Tati, 1949)
Ik had nog nooit een Tati film gezien, dus ik pikte er een mee in het retrospectief. Blijkt de verkeerde te zijn, een vroege waarin hij zijn stijl nog niet ontwikkeld had. Het eerste uur of zo is gevuld met de meest uitgekauwde stommefilmslapstick die je kunt bedenken. Ja, de "man stapt op hark"-grap zit er in. Dan komt ineens een film in de film over de Amerikaanse posterijen, een soort absurdistische kijk op hoe Franse dorpelingen in 1949 Amerikaanse post moeten hebben gezien, en die is hilarisch. Daarna houdt de film grotendeels die inventiviteit vast, maar het is al te laat.

Who’s That Girl
Jonge Madonna als baddie die dan toch uiteindelijk (een beetje) valt voor de normie, wel een beetje een reminder dat de strijd tegen de patriarchie al langer woedt en helaas ook nog maar een klein beetje opgeschoten is, zoals de slapstick-achtige vibe maar niet écht van de grond wil komen. Maar Yung Madonna, best leuk.

胭脂扣 (Rouge)
Meer retro in deze lowkey ghost vibe. Wel veel beter geslaagd en hoewel gedateerd te noemen wel om een heel fijne manier.

地球防衛軍 (The Mysterians)
Supergedateerde kaiju eiga, dus op een lollige manier, met een touch of Giant Robot in de vorm van Moguera (en natuurlijk Godzilla. Leuke special effects sowieso en overall zeer entertaining.

Baby Cat
Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat. Worst keying ever en overige special effects zijn ook niet om over naar huis te schrijven, maar je blijft toch enigszins gefascineerd tot de maffe finale.

Tank Girl
Ook gek maar mét budget. Héel erg nineties, ook weer die girl power maar nu in comic/Mad Max-stijl, met een nog steeds actueel thema over toeëigening van water. Ice-T als raar hond-actig wezen en de stoere Lori Petty houden het nog nét interessant tot de eindstreep.

wel om een heel fijne manier.

Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.

Oeh, onthouden.

Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien.

goed punt, enkel een paar ontmoetingen als piepjonge kinderen, is dat werkelijk genoeg? Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat

wow! Minoes!

Everything Beautiful is Far Away
'What's with the head?' Conceptueel ogenschijnlijk perfecte film, die uiteindelijk juist qua ideenrijkdom tekort schiet. Ontbreekt simpelweg the body? Een eenzame kerel dwaalt door de duinen, enkel zijn ontlijfde robot als gezelschap. Net als hij is zij 'op'. Het wachten is dan op de interventie van een Ander. En die komt er. Natuurlijk is het een vrouw, die ergens in haar houtkleurige bleekheid op de robot lijkt. Ik denk: dat wordt jaloezie. Maar nee, cerebraal en toneelmatig trekken de twee (nee, drie dus) door het Niets verder. Met de Ander zou de eenzame vent in een erotisch spanningsveld kúnnen belanden. ('Just drop it in, shake it up and enjoy something', zegt zijn nieuwe kompaan al snel.) Maar ook dat wordt nooit uitgevent. De robot dan helen om zelf te helen (Pinokkio-style)? Oók niet. Zo blijven we twijfelen op weg naar het door de klassieke SF-voorgeschreven zee-einde. Dat dan weer wél. 'A man has been brought back to life.'

Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Ik had al genoegen genomen met Skype-sexting. 😉

Tank Girl

In de bioscoop gezien toen hij uitkwam. Toen vond ik hem erg vet. Laatst geprobeerd te herkijken op Prime, maar de hoofdpersoon was te irritant op heel erg 80/90s manier (denk Top Gun.)

野火
Shinya Tsukamoto's oorlogsfilm Fires on the Plain uit 2014 is zoals je wel kunt verwachten een zwaarmoedige ervaring. Zieke en uitgehongerde Japanse soldaten proberen zich op de Filipijnen terug te trekken terwijl ze schijnbaar uit het niets aan hun einde kunnen komen. Gezien Tsukamoto's staat van dienst weet je dat je als kijker met de neus op de bloedige feiten wordt gedrukt. Tsukamoto zelf wandelt hoestend en vermoeid, zonder enige hoop, door deze groene hel waar hij soms zelfs wat bekende gezichten herhaaldelijk terugziet. Oorlog is hier meer een existentieel gevecht waar eigenlijk geen tegenstander voor nodig is. Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is. Een verschrikkelijke film, totaal ontdaan van de geweldsglamour die zijn films normaal zo fascinerend maken.

Brides of Blood
A BRUTAL ORGY OF GHASTLY TERROR!, na zo’n tagline verwacht je nogal wat. Maar het is een film uit 1960 en valt allemaal nogal mee. Maar wel leuk, vermakelijk problematisch eigenlijk en top of the bill special fx.

https://i.postimg.cc/Jnc0x75X/Brides-Of-Blood-1968.gif

Kuru Otlar Üstüne (About Dry Grasses)
Nuri Bilge Ceylan kan het weer niet kort houden maar stelt in de ruim drie uur durende verwikkelingen rond een leraar op een lagere school niet teleur. De hoofdpersoon is niet heel sympathiek, eigenlijk had ik liever gehad dat de focus op het personage van Merve Dizdar lag, die weer ijzersterk is.

Kuolleet lehdet (Fallen Leaves)
Kaurismäki by the book. Het grenst aan parodie om eerlijk te zijn, je vraagt je af of Finnen het wel zo leuk vinden zo geportretteert te worden. Alma Pöysti is een prima opvolgster van Kati Outinen. De radioberichten over de oorlog in Oekraïne vormen een vreemd contrast met het anachronistische gebrek aan bijvoorbeeld smartphones.

Where the Devil Roams
Hypergestileerde horror van een hele familie, die nota bene Adams heet. Beetje Rob Zombie-achtige affaire, maar met minder budget wel wat charmanter en niet zo’n geweldsorgie als Zombie pleegt te doen.

Wicked Little Letters
Leuke Britse degelijkheid die juist degelijkheid aan de kaak stelt. Met het gelul over De Toon wat hier ook nog steeds rondwaart ook nog steeds actueel (de film speelt in vermeend truttiger tijden). Het gaat er ook over wie wat zegt natuurlijk.

oeehh Ceylan. En eens wat betreft die Kaurismaki.

Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is.

zie ook:

Cutter's Way
Rewatch, per ongeluk. Jaar of twaalf later, volwassener, cynischer. Van 3.5 ster naar 4 sterren, derhalve. De tristesse van de kleine krabbelaar in het grote leven, die dan maar als een wappie naar de complottheorie grijpt. Heel OJ-Amerikaans in het einde. 'What if it were?'. Misschien had het tóch niet hoeven eindigen met een schot, maar met een klik? (Of is dat het kind, de romanticus in me, nog altijd.) Wat eeen muziek van Jack Nitschze trouwens.

Struktura Krysztalu
'Persoonlijk geef ik de voorkeur aan zwart-wit televisie.' Voer voor filosofen. Winters onderkoeld, zo lijkt het eerst, maar de warmte sluipt erin. Een plattelandsstelletje wacht op een vreemde bezoeker. Hij is in Amerika geweest, en in het Polen van eind jaren zestig is dat heel wat. De twee mannen blijken studievrienden. Voor de moderne vriend lijkt het achterlijke augurkendorp een stap terug in de tijd. Terwijl zijn vriend zóveel in zijn mars heeft. Zo wordt de film in een schamele zeventig minuten een botsing van de ouderwetse levensverinnerlijking op moderne externe resultaatdrang. Een beetje Rohmer dankzij het doelloze gediscussieer en de kabbelende spanning van een driehoeksverhouding. De giechelige partner is er immers ook nog, en knipt het haar van de vreemde naar evenbeeld van de hare. In de soundtrack kan de kijker zélf een leven wonen. 'God, wat is het hier stil!'

Immaculate
Niet genoeg boobies om het nunsploitation te kunnen noemen en helaas ligt Simona Tabasco al in voor het begingeneriek onder de grond. Wat volgt is een pretty basic en gory horrorflick. Op een stukje Bruno Nicolai na (La dama rossa uccide sette volte, om precies te zijn) minder “Italiaans” dan verwacht, buiten de locatie natuurlijk.

harpsichords! gelukkig is er altijd de muziek nog, dan.

Enkel functionele muziek in:

How to Have Sex
'Oi, smoke show!' Vijf jaar na Aftersun, vóór de volwassenheid, na de verdwijning van vader. Drie tienermeisjes op Griekse comareis met zichzelf en hun hormonen, ready to 'run off, have sex and get new mates.' Ik overdrijf, want zo diep als Aftersun gaat het niet, daarvoor zijn de slechten (m/v) te slecht. Toch denk ik dat How to Have Sex wel degelijk profiteert van het recente verschijnen ván, iets van Aftersun straalt erop af. Na een vervelend Britten op vakantie-intro, zoomt de film gelukkig steeds meer in op de meest verlegen vakantieganger. Het meisje waar – zo vinden haar vriendinnen – nu eindelijk een piemel in moet. Natuurlijk schemert dan het gevaar van een Joran. Even lijkt het kind gered te worden door een meisje in het badpak (braaf , veilig en moederlijk). Helaas. Hoe je seks moet hebben? Moeilijk, heel moeilijk. 'You need to cover your bits.'