Filmforum

Laura
In mijn bronnen een luid bejubelde film noir, maar ik zou 'm zeker niet tot de beteren uit 't genre rekenen. Daarvoor vind ik 't teveel detective/policier. Dat is natuurlijk ook de kern van elke film noir, maar als 't goed is ontstijgt 't dat, verstrikt rakend in zijlijntjes en wendingen. Laura (de film) is overzichtelijk en helder, al is de twist nog best verrassend. Film opent gedenkwaardig met een oude dandy in bad en een politie-detective die 'm ondervraagt. De ouwe is 'n bekende van de jonge schoonheid Laura, die vermoord is, hij is verdachte, maar de detective ziet er geen bezwaar 'm hem mee te nemen op onderzoek. Ze komen bij de volgende verdachte, de verloofde van Laura, de ouwe en de verloofd kunnen elkaar duidelijk niet uitstaan. Meer verdachten zijn er niet, dit is de set-up en de detective (en de kijker) maar nadenken hoe 't zit. (Om zich te concentreren speelt de detective een "rol 4 ijzeren balletjes tegelijk in gaatje"-kinderspelletje) Ikzelf zat te denken dat de twee verdachten hun haat voor elkander slechts speelden en een samenspanning hadden gevormd. Het zit totaal anders en gelukkig maar dat was dan in elk geval nog wel redelijk interessant.

Il Deserto Rosso
Depressieve huisvrouw in distress, ze zegt een auto-ongeluk te hebben gehad, zat te denken aan La Mujer Sin Cabeza, maar een gewoon ongeluk was 't niet. Werkelijk een asgrauwe film van Antonioni in een industrie wasteland landschap, zodanig onherkenbaar en desoriënterend dat het wel science-fiction zou kunnen zijn. De vrouw hangt wat rond met vrienden en echtgenoot, in een boothuisje bijvoorbeeld. Grote logge schepen varen langs met zware toeters. De soundtrack bliept avant-gardistisch wat zowaar 'ns een keer prima werkt om de rusteloosheid in het hoofd van de vrouw te verbeelden.

Throw Momma from the Train
You're Alive schreeuwt Danny deVito verbaasd naar zijn oude vervelende moeder. Meteen realiseert ie zich dat dat nogal raar klinkt als er net 2 agenten achter 'm in de keuken staan. Old people need reassuring verklaart hij droogjes. Throw Momma kent een paar matige grappen (blaffende chihuahua-seks) maar is al met al een vermakelijke dus geslaagde komedie. DeVito is een big baby die als oude kerel bij zijn moeder (Anne Ramsey, net die gestoorde fan uit die ene Stephen King adaptatie) woont. Hij volgt een writers' class bij Billy Crystal (wat een rare kerel!) die deze lessen eigenlijk niet meer kan geven, want hij heeft een enorm writers' block, helemaal nu zijn echtgenote (pardon Billy, Ex-exchtgenote) zijn boek heeft gejat en er goede sier bij Oprah mee maakt. Dan begint die dekselse deVito hem ook nog te stalken. Billy blijft aardig maar deVito interpreteert alles wat ie zegt verkeerd. Hij gaat a la Woody en Casablanca in Play it again Sam Strangers on a Train kijken en denkt de hint te begrjipen: kriss-kross! Eliminating the alibi!

Er zitten in Laura interessante onderliggende lagen. Het meest opmerkelijke is het gegeven dat de detective (Dana Andrews) verliefd wordt op een dode vrouw, een thema waar Hitchcock pas 14 jaar later in Vertigo zijn vingers aan durfde te branden. De lange, woordloze scène waarin de verliefdheid duidelijk wordt, mag, mede dankzij de inbreng van componist David Raksin, toch groots genoemd worden. En Vincent Price is heerlijk vilein.

De lange, woordloze scène waarin de verliefdheid duidelijk wordt, mag, mede dankzij de inbreng van componist David Raksin, toch groots genoemd worden.

was niet super onder de indruk van de muziek, maar wel een bijzondere scene, de ondervragingsscene waar hij eerst een lamp (wacht dit worden spoilers) nou ja er zit ook een mooie ondervraginsscene in :)

trouwens dit boek uit de bieb gehaald:
http://www.amazon.com/Film-Noir-Alain-Silver/dp/3822822612

kijk naar de cover en je weet dat 't goed zit. moet me nog verdiepen in de tekst, maar als plaatjesboek is 't al de moeite. maar da's logisch.

Alain Silver is een van de grote noir-specialisten, dus de teksten zullen ook de moeite zijn.

zijn ze :)

Avant que J'Oublie
Voelt heel wat echter dan Les Temoins, de enige andere Franse gay-film die ik zag. (Of je moet ondertonen in Les Demoiselles de Rochefort mee gaan rekenen ;) ) Deze is bijzonder schril en minimalistisch. Een man van middelbare leeftijd, duidelijk in zwakke gezondheid, rommelt wat in zijn appartement. Dan zet ie een glas sinaasappelsap klaar en gaat de bel. Een jongeman komt binnen, ze schudden elkaar de hand. Is 't z'n zoon? Het volgende moment gaan ze uit de kleren. Het is een gigolo. De oude gays hebben een opvallende voorliefde voor pijpen, en dan niet ondergaan, maar zelf doen. Misschien doordat ze door al die medicijnen (depressiva, hiv-cocktails) de boel niet meer omhoog kunnen krijgen. Best een fascinerend inkijkje, een van mijn favoriete scenes is als het hoofdpersonage (overigens ook de regisseur) discussieert met een neurotische vriend van 'm. Ok een mooi einde in "drag".

Zack and Miri Make a Porno
Met afstand de slechtste Kevin Smith-film. Jammer dat ie dan ook nog de "highest grossing" is. Dat zal wel met het kinky onderwerp te maken hebben dan. Of met Seth Rogen, kennelijk een ster. Ik vind 'm hier door de mand vallen, al kan ie dus naar 't scenario wijzen. Hij acteert overdreven, alsof ie zich geneert, wat ook wel voor z'n tegenspeelster geldt. Dat is passend zou je kunnen zeggen, bij het maken van een porno-film door amateurs, maar ze lijken 't te compenseren met zwaar overdreven spel. Zelfs oude bekenden uit de wereld van Smith (Jay en Randall uit Clerks, nu in andere rollen) kunnen de boel niet redden. Ook werd ik er 'n beetje conservatief van, wat een ongrappige vuilbekkerij. Het eerste wat Rogen op een high school reunion zeg tegen de intekendame is "zal ik je even beffen". (En ondertussen worden homo's nog ongrappig belachelijk gemaakt "so you guys suck each other cocks all the time"

Beijing Bicycle
Ja met zo'n titel moet er wel een soort Chinese Fietsendieven komen. Een plattelandsjongen is in de grote stad komen wonen, bij een vriendelijk familielid. Hij vindt een baantje als koerier, maar dan wordt z'n fiets gejat. Een even groot drama als in de neorealistische Italiaanse klassieker. De jongen is koppig en gaat op zoek naar z'n fiets. De film verschuift ondertussen naar een wat rijkere stadsjongen die de fiets inmiddels in zijn bezet heeft. (De film laat in 't midden of ie 'm zelf gejat heeft, of onwetend gekocht) De jongen wil indruk maken op z'n meisje, maar als ie dicht bij er in de buurt is wordt ie wat nukkig en verlegen. Ondertussen ontstaat er een fietsoorlog, als de plattelandsjongen hem inmiddels opgespoord heeft. (Hoe die dat voor elkaar heeft gekregen in 9 million bicycles Beijing) Minder aspect is de soundtrack, van een synthetische lelijkheid.

Ride Lonesome
Mijn filmbijbeltje omschreef dit als de laatste western en in het allerlaatste shot wordt het genre symbolisch verbrand. Prachtbeeld, en ik kan 't niet beter zeggen. (Of 't waar is, is een tweede) Ride Lonesome is ultrakort en gecomprimeerd. Een bounty-hunter (Randolph Scott) pakt een mogelijke moordenaar op. Hij wil 'm naar Santa Cruz brengen, zegt ie. Op weg daarnaartoe komen ze een duo tegen (Lee van Cleef en James Coburn) die de show in de film stellen. Louche figuren, die kennisgemaakt hebben met 't woord amnestie. "Mooi woord he". Ze kunnen dat krijgen als zij op hun beurt die moordenaar in Santa Cruz afleveren. De twee hebben een mooie mannenvriensschap, met Coburn als onderdeurtje die 't spiegeltje voor van Cleef houdt als die zich scheert. Als Van Cleef later zijn vriendschap aan Coburn betuigt lijkt ie werkelijk verlegen. Goed, je verwacht dus een soort vete tussen de bounty hunter en 't duo maar er is ook nog 'n posse die achter ze aan zit. En dan is er nog een vrouw (Karen Steele) die iedereen bekoort dankzij haar... cupmaat. (De film tapt er zelf ook flauwe grappen over) Iets anders is, het lijkt wel of vrouwen in oude films altijd puntborsten hebben, dat komt natuurlijk door de bh's, maar waarom. Is dat nou mode of miste ze de juiste stof om een ronde bh te maken...? Nah ja. In de film is 't verder wachten op de ultieme confrontatie, ondertussen rustig door de woestijn trekkend begeleid door een ietwat olijke, maar wel mooie soundtrack.

Pierre Henry ou l'Art des sons
Docu over Pierre Henry, een boeiend persoon met een fantastisch huis waar hij met zijn vrouw/technicus leeft en zelfs concerten geeft. Betrekkelijk weinig beeld van Henry die aan 't componeren is (wellicht te saai omdat hij inmiddels met computers zal werken en dat is niet zo leuk is om te bekijken als tapesplicen, vermoed ik), wel van optredens en balletten. De beelden van de balletten smaken naar meer, terwijl ik toch nooit zo'n balletfan ben geweest.

Veerana & Purani Haveli
Bij Boudisque de Bollywood Horror Collection vols 2 & 3, van het onvolprezen Mondo Macabro, niet kunnen weerstaan. Veerana is super, de lengte (2 uur en een kwartier, nog kort naar Bollywood standaarden) geen probleem. Betrekkelijk weinig zang en dans, al is daarvoor de grote naam Bappi Lahiri ingehuurd. Purani Haveli is meer zwoegen, het verhaal loopt een beetje vast in 'romcom' voor de grote finale aanbreekt. Evengoed, toch wel vermakelijk door curiositeit.

Ride Lonesome (…) Lee van Cleef en James Coburn

Het zijn Pernell Roberts en James Coburn. Lee van Cleef is de engerd die achter ze aan zit. Regisseur Budd Boetticher filmt vrouwen inderdaad graag en profil met precies voldoende tegenlicht.

woeps en lol :)

Coburn's debuut! hij doet 't heel goed :)

En ik maar denken dat eerder dit jaar al hele discussies waren over Big Man Japan (Hitoshi Matsumoto, 2007). Uiteindelijk vond ik op deze pagina op 29 januari 2009 enkel enkele woorden van Ludo en die was niet zo enthousiast. Ik vond de traagheid juist wel goed werken, omdat het past bij die slome duikelaar van een hoofdpersoon (gespeeld door de regisseur zelf). Om verrast te worden moet je zo min mogelijk van tevoren over deze film weten. Desondanks wilde ik hierbij toch een interpretatie suggereren voor het einde van het verhaal: Big Man Japan belandt in de superheldenhemel (of hel, zo u wilt).

De beste films van de afgelopen zag ik vrijwel allemaal in de thuisbios, voornamelijk moderne klassiekers: het lijpe, anarchistische, vrolijk avant-gardistische Daisies (Vera Chytilová, 1966 – grrrl power!), het ijskoud perfecte Claire Dolan (Lodge Kerrigan, 1998) met een glansrol voor wijlen Katrin Cartlidge die eenzaam als call girl door het leven gaat tussen het kille beton van New York City, en het dromerige, zeer gestileerde Mauvais Sang (Leos Carax, 1986) met een nog jonge versie van de gegroefde kop van acteur Denis Lavant.

Beste film in de bioscoop afgelopen maand: 35 Rhums. Ik heb me ook prima vermaakt bij Inglorious Basterds, maar daar hebben we het misschien later nog wel over.

Ja 35 rhums staat op de lijst. Ik schreef overigens hierboven over Big Man Japan:

"Maar de mafste film van het weekend was deze, met vlag en wimpel. Een fake documentary over een teruggetrokken, saaie man wiens antwoorden nog saaier zijn dan de vragen (“Wat vind je van Amerika?”). Dat ettert zo’n 20 minuten door en dan wordt duidelijk waarom ze deze documentaire over deze man maken. Af en toe gaat hij naar een kazerne, daar zetten ze stroom op hem, dan wordt hij een superhulk en kan hij de strijd aan met monsters die Tokyo bedreigen. Je zou denken dat de inwoners blij met hem zijn, maar de gesprekken met onze held en met mensen in de straat gaan maar over één ding: de kwaliteit en kijkcijfers van de tv show die van de gevechten gemaakt wordt. Nog niet gek genoeg, dan is er nog een eindstuk waar we een soort teletubbie-versie van superhoeroes krijgen. Moet hilarisch zijn als je opgroeit in een superhero-cultuur (ik ben toch meer van Q&Q en Floris). Het vernuft daarvan gaat vast een beetje langs me heen, maar dit is wel een uiterst originele film. Eraan terugdenken is glimlachen."

volgens mij had Mic ook nog wat over Big Man Japan, of postte die alleen een plaatje.

Claire Dolan klinkt interessant, noteert.

Ik ook (Big Man Japan, duimen omhoog)...de superheldenhemel, zo had ik het nog niet gezien. ;) Daar had ik echt het gevoel dat je Japanner moest zijn om het te begrijpen.

voor de torrent-liefhebbers (nu 't einde van Pirate Bay in zicht is en Mininova kapot geprocedureerd)

een mooi postje op Tiny Mix Tapes: http://www.tinymixtapes.com/Swedish-Authorities-Pull-the-Plug

waaruit vooral deze tip (via een andere link) een minimalistische schoonheid heeft: http://www.google.com/cse?cx=003849996876419856805:erhhdbygrma&ie=UTF-8&q=&sa=Search

(google omgebouwd tot torrent-search-engine)

Over Yellow earth...

Staat bekend als de hergeboorte van de Chinese cinema, kortom een film waar je vuistdiep in de filmgeschiedenis moet zitten om er wat aan te vinden, want de echt goeie Chinese films kwamen pas na deze

Hm, hier ben ik het toch oneens met je, Ludo. Ik vond dit een prachtige film, ook genietbaar zonder baggage. Dat hele communisme doet er toch goedbeschouwd niet toe. En Zhang Yimou heeft ze toch echt ook wel minder gemaakt dan dit. Typische VPRO op zondagmiddagfilm. Kan ik erg van genieten.

misschien schoot ik daar wat uit de heup, maar inderdaad, zondagmiddagfilm vind ik wel een adequate omschrijving (en die blief ik ook vaak niet)

Funny Ha Ha
Dat mumblecore was geloof ik maar een kortstondig beweginkje, maar ik vind 't toch wel vreemd dat niemand van de regisseurs/acteurs de sprong naar een grotere film heeft kunnen maken. (Net zoals lo-fi bandjes vroeg of laat ook altijd toch in de studio voor een major gaan zitten) Zeker Andrew Bujalski, die met Funny Ha Ha debuteerde en zijn stijl in Mutual Appreciation perfectioneerde lijkt er talent genoeg voor te hebben. Zelfs als acteurs. Hij is hier ook op dat gebied de beste, in zijn eigen film dus, als hij een nerd speelt die een meisje mee uit drinken neemt, maar zo op haar verliefd is dat ie 't eigenlijk (al dan niet hypothetisch) alleen maar daarover wil hebben. "Why don't you have a boyfriend?" (En ondertussen dromen dat hij...) Dat meisje (Kate Dollenmayer) is dan ook een geek goddess zoals iemand op YouTube zei, waar een filmpje van 'r is te zien in een trillende massage-stoel! Zij is 't hoofdpersonage dat in tijdelijke baantjes haar tijd verdoet en waarop alle jongens (onder wie een Novak Djokovic look-a-like) verliefd zijn. Is allemaal vrij koel zeker vergeleken met 't romantische Quiet City. En oh ja, ik heb niks tegen lo-fi beeld, maar zelfs 't geluid in Funny Ha Ha hapert bij vlagen, daar kan ik dus echt niet tegen.

Het Echte Leven
Als ik me niet vergis was Vido hier al vrij negatief over, maar in mijn directe omgeving was men heel enthousiast, dus toch maar zitten kijken. Je moet naar de kenners luisteren, blijkt weer. Het Echte Leven heeft wellicht Adaptation-ambities (wat te prijzen is) en er zijn ook wel wat magische momenten (als de film in de film wordt doorsneden met dezelfde dialogen uit de casting audities bijvoorbeeld) maar Robert-Jan Westdijk verknald het met een hele hoop flauwe humor. De kale grip die uiteindelijk als acteur wordt ingeschakeld lijkt sowieso net die Lama die ook bij Doe Maar Normaal (BNN's Never Mind the Buzzcocks) zat. Ik ging me ook afvragen of Westdijk zelf al de lagen in zijn film uit elkaar kon houden, hij had de "echte" laag nog wel wat duidelijker neer kunnen zetten, nu lijkt haast alles de film-in de film. (En er ontstond er bijna een soort derde laag, alsof er twee gefantaseerde verhalen door elkaar liepen)

Distant Voices, Still Lives
Wellicht is Terrence Davies een aquired taste, want tijdens het kijken naar deze ging ik vooral geweldig positief over The Long Day Closes denken. Dat lijkt de verbeterde (en ook latere) versie van deze. Maelstrom-films vol muziek (hier veel Benjamin Britten) en a capella gezang, kunstzinnige (overbelicht, grauw, sepia) beelden. Distant Voices en Still Lives (de titels verschijnen ook apart) is een tweeluik over een working class jeugd, een agressieve vader, drie vriendinnen die allemaal gaan trouwen (met echtgenoten die ook niet deugen) Zingen (of janken in de bios) om 't verdriet te vergeten. Heeft ook wel wat van de sfeer van John Huston's The Dead, alleen dan dus plotloos.

Diner

Make Way For Tomorrow
Werd op IMDB omschreven als de Amerikaanse Tokyo Story, maar deze Amerikaanse semi-klassieker dateert nog van ver daarvoor. Een bejaard echtpaar roept hun kinderen bijeen, met de mededeling dat nu pa zonder baan zit ze 't huis niet meer kunnen betalen. Wat nu? De (net als in Tokyo Story) ondankbare kinderen zitten bepaald niet te springen om de ouders bij hun in huis te nemen, dus dat respect was al weg in 1937! ;) Ieder heeft wel een smoesje. Een van de twee, dat zou misschien nog net lukken. En zo geschiedt. Moeder zit op haar krakende leunstoel te breien en honderden kilometers verderop beledigt pa plaatselijke dokters. De film, die overigens een favoriet was van Orson Welles, wordt pas echt goed als het echtpaar dan nog 1 dag met elkaar door mag brengen, voordat pa nog wat verder weg wordt verhuisd. Ze weten allebei dat dit de allerlaatste keer zal zijn. Als een jong verliefd stelletje dartelen ze door de stad. Het beroemde en bittere einde laat alle melodrama achterwege.

The Thin Blue Line
Het kostte Erroll Morris jaren om alle betrokkenen in deze docu over een moord voor de camera te laten verschijnen. Uiteindelijk was 't de moeite waard, niet alleen omdat The Thin Blue Line haast een archetype van een documentaire is (Dear Zachary heeft bijvoorbeeld eenzelfde ritme) de ongeschuldig ter dood (en later levenslang) veroordeelde kwam uiteindelijk dankzij de film vrij. En wat doet de man? Hij klaagt de regisseur aan omdat hij vond dat die niet het recht had z'n levensverhaal te exploiteren. (Ofzoiets) En bedankt! Deze man is een "drifter" met "bushy hair" (Texas hates hippies denk ik) die in de omgeving van Dalles werkt. Als ie autopech heeft komt ie een jong gastje tegen, waarmee hij een avondje mee aan de wandel gaat. (Niks bijzonders, drive-in bios, restaurantje, beetje wiet roken) Maanden later wordt de man van zijn bed geligd en blijkt hij een agent te hebben vermoord. Politiecorps kunnen niet meer logisch nadenken als een agent 't loodje ligt (ook weer niet zo gek natuurlijk) dus in een extreme tunnel-visie wordt de man op nul komma nul niks bewijs ter dood veroordeeld. Stel je voor.. Je hebt 2 verdachten, 1 met een waslijst aan criminele activiteiten en 1 met een blanco strafblad, wie zet je dan in de stoel. De laatste natuurlijk! Parade aan pracht-characters trouwens, een Tokkie-vrouw die voor geld wel even de "juiste" man als dader wil aanwijzen, en 't jonge crimineeltje met z'n small-town Texas accent. ("smoke some marihuana and whathaveye) In een van de mooiste momenten krabt hij even in z'n haar en komen de boeien ineens in beeld. (Ok, hij had al een oranje pak aan, toch mooi)

Chiedo Asilo
Een van de films die werkelijk jaren op mijn "to see"-lijstje stonden, zonder enige reden eigenlijk. De rip was wel te vinden, maar ja Italiaans zonder ondertiteling. Maar geduld wordt beloond en de ondertiteling was nog prima ook. De film leek ook hard op weg naar dat predikaaat, maar verzandt in zijn eigen landerigheid en herhalingen. Een jonge Roberto Benigni woont op een appartementje met een dikke harige Italiaanse avant-garde theatermaker, zijn beste vriend is een wat debiele reus van een jongen met een hoog stemmetje, zelf heeft ie altijd een tape-recorder met accordeon-muziek bij en op een dag loopt hij een kinderdagverblijf in en gaat 'r werken. De hele "schtick" van de film is dat Benigni de kinderen bloedserieus neemt in de gesprekken en tegelijkertijd volkomen absurde ideeën heeft over lesgeven. Hij dropt een ezel op 't schoolplein, hij doet alsof hij zwanger is of hij neemt de kinderen mee op excursie naar een of andere gevaarlijke fabriek, waarna de politie ze in een busje komt halen en hij ze een verzetsleus leert. Ontzettend lief allemaal, maar door de absurde tijdssprongen wordt 't allemaal wat fragmentarisch. (Volgens mij had regisseur Ferreri 1 draaidag in de winter en 1 in de zomer en that's it)

oh Diner vergeten erbij te plakken (die komt ook in 't weeklijstje)

Diner
Een man van de eighties en very early nineties, die Levinson. Naast het bekende Rain Man won ie ook met Bugsy (nooit van gehoord) een Oscar voor beste film. Pechtold hield 't in Zomergasten op Wag The Dog, maar ik keek Levinson's meest persoonlijke film, zijn regie-debuut Diner. (Getipt door Olaf) Diner is een echte vriendenfilm vol boefjesstreken en belangrijke zaken als poolen en platencollecties. "Fuck mature!" De meisjes blijven soms letterlijk buiten beeld. Het gezicht van een huwelijkskandidate die klaarblijkelijk zonder morren een bloedserieuze American Football-quiz ondergaat krijgen we niet eens te zien. Diner is een upper-class-film en dat is, moge wel duidelijk zijn na Whit Stillman, veel leuker dan armoede-drama's. Deze gasten hebben in het restaurantje tenminste tijd om eindeloos te lullen over de meest onbelangrijke zaken. Of je een stukkie sandwich van de ander mag, bijvoorbeeld. Alleen Mickey Rourke, verslaafd aan al dan niet bizarre weddenschappen, valt wat uit de toon. Hij lijkt de enige die moet werken voor zijn geld, in de beauty salon of all places. De anderen rommelen wat op Wall Street, in de advocatuur (wil Rourke ook wel) of teren gewoon op de toelage van pa. Dronkelap en prankster en held van de film Kevin Bacon hangt liever op de bank, de juiste antwoorden naar een tv-quiz schreeuwend. Zijn lachje na elk juist antwoord is hilarisch. Het allerbeste moment is zoals 't hoort muzikaal en komt als de vervelendste van 't stel ineens een aardig moppie piano blijkt te spelen. Zijn maat breekt van enthousiasme en pure trots een glas. "I'll pay for it!" "My buddy!"

Otesánek
M'n eerste Švankmajer, zal m'n laatste ook niet zijn. In het begin wist ik het nog niet, maar terwijl het verhaal voortging raakte ik er toch in. Veel close-ups van de Tsjechische keuken, niet bepaald haute-cuisine zo lijkt 't.

The Slit-Mouthed Woman
"Pink Eiga", horror en erotiek op z'n Japans. Beetje The Grudge met sex (vooral uitvoerig natte zoenen in close-up). Aardig maar niet echt bijzonder.

Grapes Of Death
Ik vroeg me af hoe hij z'n erotiek in een zombiefilm zou weten the persen, maar dat lukt 'm ook niet echt, hoewel hij toch nog wel een reden heeft kunnen verzinnen om Brigitte Lahaie uit de kleren te krijgen. Toch wel een leuke, zeer Franse, interpretatie van het genre. Prima film.

Moro No Brasil
Met Mika Kaurismäki op zoek naar de samba. Merkwaardig genoeg is zijn voice-over in het Duits (met houterig Fins accent), maar dat zal zijn omdat deze docu voor Arte is gemaakt. En ik was er even later maar wat blij mee, want de ondertitelaars vonden het halverwege welletjes en Duits is voor mij behelpen maar altijd nog beter dan Fins. Gelukkig werd het Portugees nog wel vertaald en zei hij betrekkelijk weinig. Zal geen grote samba fan worden maar wel een interessante docu met veel mooie plaatjes van landschappen en straatfeesten.

La Vie de Boheme
Was lang geleden dat ik nog 'ns een Aki Kaurismäki zag. Deze is behoorlijk atypisch, al was het maar omdat ie op een verhalenbundel (en de bekende opera van Puccini) is gebaseerd en in Frankrijk werd opgenomen. De uiteindelijke film is desondanks (en zeker in 't begin) de bekende droge humor, al is 't bij vlagen wat romantischer, met een orkestmuziekje erbij enzo. Zoals de titel al doet raden is 't eigenlijk een soort Nescio met wannabe-artiesten. Een schildertje, een componistje en een schrijvertje, ze dromen zich titaantjes, maar zijn uitvreters. Zoiets. Aki schakelde wel een hoop Finnen in, die dus Frans dienen te spreken en dat vanzelfsprekend op bizarre wijze doen. De drie scharrelen door de seizoenen heen de eindjes bij elkaar, de (Albanese) schilder, wordt verliefd en gedeporteerd, maar keert al snel terug in de bagagebak van een Trabantje. Leuke cameo is 'r voor JP Léaud, de enige fan van het oeuvre van de schilder. Niet onaardig en prachtig zwart-wit geschoten, maar 't haalt het toch niet bij Aki's Finse werk.

Un Conte de Noel
Verscheen volgens Wikipedia in tal van eindejaarslijstjes, wat alleen maar te verklaren valt door 't feit dat de film vlak voor 't eind van het jaar uitkwam, een kerstverhaal is en alle recensenten in een goeie bui. En eigenlijk is 't niet eens zo'n sentimenteel kerstverhaal, alleen maar nare mensen. Deneuve is een mater familias met bloedkanker, de rest van de familie laat zich testen of er iemand compatibel is voor een beenmerg-transplantatie. Dat blijken dan natuurlijk de 2 zwarte schapen van de familie, een schizofreen neefje en een verstoten broer. Dus komt iedereen bij elkaar voor kerst, maar zoals ik al zei warm wil 't niet worden. Wat je dan misschien verfrissend zou noemen, maar ik vond 't vooral wat irritant. Zo hopt er nog een vrouw van de ene naar de andere broer, die hen dan in bed aantreft en alleen maar wat met z'n hoofd schudt. Ik had wat meer verwacht van regisseur Desplechin.

Madame Bovary
De versie van Claude Chabrol. Kreeg sterk 't gevoel 'm toch al eens gezien te hebben, wie weet een teken dat de film zich uitstekend aan 't boek houdt. Zag ineens ook alleen maar overeenkomsten met Anna Karenina, toch wel typisch dat de 2 beroemdste heldinnen uit de literatuur allebei zelfmoord plegen. Emma Bovary verenigt niet alleen wat trekjes van Karenina (depressie, geen liefde voor haar dochter) er zit ook nog een vleugje Kitty bij. (Een ander figuur uit de roman van Tolstoj) Die wordt ook het hoofd op hol gebracht door een man die niet werkelijk in haar geinteresseerd is en krijgt dan wat met een man die vooral van haar houdt, en niet vice versa. (Da's Lewin dus, voor wie 't boek nog in zijn hoofd heeft zitten, een alter ego van Tolstoj)
Maar goed, Madame Bovary, redelijke film. Ik zou zeggen Huppert is niet knap genoeg voor de rol. Want Bovary brengt wel allerlei mannen het hoofd op hol, ok, het zal wel aan 't piepkleine dorpje liggen. Ze speelt wel vrij sterk hoor. (Misschien zie ik gewoon nog altijd het dienstmeisje uit La Ceremonie voor me)

inglorious basterds op voorpagina

Ghost Rider (Mark Steven Johnson, 2004)
Kut.

lol, een van Nicholas Cage absurdste rollen (en dat zegt wat!) heb ik gelukkig alleen maar van horen zeggen.

Mahakaal
Meer Bollyhorror. Geen slechte, hoewel toch zeker nog best wel idioot. Zang en dans, wat comedy, wat actie, en een moordenaar gemodelleerd naar Freddy Krüger. Maar liever die wat knullige horror dan de pretentieuze smakeloosheid van:

Apocalypto
Wat schept Xten Gibson er toch een satanisch genoegen in gruwelijkheden te verfilmen. Ik ben wel wat gewend maar ik vind de smakeloosheid van dit gedrocht de kannibalenfilms naar de kroon steken, en dat zonder geslacht van dieren. En maar rennen. Wat een conditie hadden ze toen zeg. Na een helse tocht naar de tempel gewoon nog ff een uur lang rennen. Met hindernissen. Sure.

La Vampire nue
Rollin op z'n vaagst én gestileerdst (van de paar films die ik nu van 'm gezien heb). Het verhaal iets met mutanten uit de toekomst en andere dimensies met een bizarre abstracte jazz soundtrack en even bizarre outfits.

Ha, kwam gisteren ook in Apocalypto en verbaasde me over Gibsons sadisme. Die offers vond ik dan wel weer met veel oog voor detail gefilmd in de zin van dat er veel studiewerk in heeft gezeten (een soort Discovery docu met mega-budget). Maar ik dacht ook "waarom dit uitzitten?" Heb ik dan ook niet gedaan.

had (beter) een computerspel moeten/kunnen zijn, dat Apocalypto.

ik kwak ook weer even 16 pagina's neer hier.

Bad Boy Bubby
(nog ietsje uitgebreider in weeklijstje)
Bad Boy Bubby is een van de meest gedenkwaardige en provocatieve films gemaakt die ik in tijden zag. Ik denk niet dat er een film bestaat die op zo'n consequent doorgetrokken wijze van extreem donker naar vederlicht gaat. Bad Boy Begint als sci-fi horror. Althans het lijkt erop dat de film in een apocalyptische toekomst speelt. Een dikke oude vrouw leeft met haar pakweg dertigjarige zoon in een kamertje. De vrouw verlaat de kamer enkel met gasmasker, want buiten is 't giftig. Des avonds berijdt ze haar zoon, in wie ze verder niet geïnteresseerd is. Zolang ie maar luistert en geen vin verroert is 't goed. Dan vindt Bubby een kat. Hoe kan die dan buiten leven vraagt ie. "Cats don't breath". Na jaren komt er nog een bezoeker. Het is pa. "You can call me Pop!" Pa vindt Bubby volkomen terecht een rare snuiter. Maar Bubby vindt Pop nog veel vervelender, waarom doet die het ineens met z'n moeder? In zo'n simpele setting is het duidelijk dat Bubby op een gegeven moment met pijn en moeite z'n bedompte kamertje moet verlaten. In een van de allereerste momenten op straat komt hij een koortje van 't Leger des Heils tegen. (Net Man Without A Past) Bubby begint mee te zingen, een fantastische scène die De Heer nog wel even had mogen rekken. Bubby wordt door een van de leden opmerkelijk liefdevol ontvangen, zoals hij sowieso met veel wegkomt bij vrouwen. (Hij heeft een oedipale fascinatie voor grote borsten) Bubby loopt als een groot kind door de wereld, hij citeert als een papegaai zinnetjes uit de jukebox van zijn leven, wat meestal bijzonder grappig uitpakt. De Wikipedia-pagina staat niet voor niets vol quotes. En dan komt Bubby een band tegen. En hij leek al op Nick Cave. En hij was al net zo getikt als Ian Curtis. Dat wordt een hit

Criss Cross
Het wordt tijd dat ik weer 'ns een echt goeie noir zie (niveau Scarlett Street) anders ga ik nog denken dat het genre toch iets minder dan geniaal is. Siodmak's Criss Cross heeft de looks, de slimme structuur, de criminele activiteiten en het live-bandje (rumba met dwarsfluit) maar niet de spanning of geloofwaardigheid. Burt Lancaster is helemaal in de ban van zijn femme fatale, Yvonne de Carlo, maar had de film dan niet even 1 of 2 scènes erin kunnen zetten waar 't op een positieve manier tussen de twee vlamt. Nou ja, misschien is 't allemaal zijn eigen fout natuurlijk, hij ziet niet hoe koel en berekenend ze is. Een mooi momentje is er nog wel als de dame tijdens ene dialoog een mopje jazz op de piano speelt. Lancaster keert terug naar Bunker Hill, belandt daar weer in zijn oude kroeg, komt zijn oude vlam inmiddels gangsterliefje weer tegen en voor ie 't weet doet ie als inside man mee aan een bankoverval. Zijn eigen idee. En hij was nog wel een goed mens.

Claire Dolan
Op zichzelf een aardige film, maar valt tegen als je bedenkt dat Lodge Kerrigan ook de regisseur van Keane is. Dit is een wat kille, droge film met een uitstekende cast. De jonggestorven Katrin Cartlidge heeft 't perfecte uiterlijk voor een hoer. Aan de ene kant knap, maar ook verlopen, mager en getekend door 't leven. Ze werkt om een schuld af te lossen bij Colm "Bertje Visscher" Meany. Wat een schurk! Ze heeft schulden bij 'm, maar heel terecht wordt 't niet duidelijk waarom of hoe lang dit al gaande is. Het heeft iets te maken met d'r stervende moeder. Misschien heeft de pooier betaalt voor 't rusthuis, maar interessanter lijkt me een theorie dat het drietal lang, lang geleden vanuit Ierland naar Amerika is verhuisd. Wie weet heeft moeder haar dochter wel aan hem verkocht, opdat hij de oversteek zou betalen. Dan komt Cartlidge (da's dus Claire Dolan) Vincent D'Onofrio tegen, een geflopte vader/taxi-chauffeur. De twee krijgen wat, maar echt connecten is 't niet. De wending aan 't eind verbaasd daarom niet, maar komt wel heel plotseling, alsof iemand er 10 minuten aan scènes uit had geknipt.

Through the Olive Trees
De stijl van Kiarostami is toch wel uit duizenden herkenbaar. Altijd verwarring scheppen door feit en fictie door elkaar te laten lopen, film in films. Vraag me af of ie nou het merendeel vooraf bedenkt of werkelijk aan 't ene project begint, wat ie dan ondertussen filmt, om dat dan uiteindelijk uit te brengen. Hoe dan ook, hier laat ie zichzelf door een acteur vertolken, die dus een filmregisseur speelt die naar een achterafgebied gaat waar een paar maanden daarvoor een aardbeving is geweest. Als dat zo is (vermoed van wel) maar zag geen ingestorte huizen of iets dergelijks. Men werkt wel aan de weg. Alle families zijn gedecimeerd. De regisseur begint scenes op te nemen (die er volstrekt niet toe doen) het gaat ondertussen namelijk om de liefde van een jongen (die in de film acteert) voor een onwillig meisje (zijn tegenspeelster) Terwijl de scènes eindeloos over moeten (Kiarostami is met 98 minuten wat te wijdlopig voor zijn doen) probeert de analfabete jongen wanhopig en aandoenlijk indruk te maken op 't meer beleerde meisje. (Hij verklaart tegen de regisseur dat de rijken met de armen moeten trouwens, de huiseigenaren met de daklozen, etc.) Net als het in 't laatste kwart toch echt wat gaat vervelen komt Kiarostami met een gedenkwaardig "stil" einde, waar alleen een fladderend klassiek muziekje klinkt. De kijker wordt volkomen aan zichzelf overgelaten hoe ie dit moet opvatten.
Ik typ weer veel te veel, maar even nog aanstippen dat de landschappen trouwens prachtig zijn, en ik moest ook nog even aan The Brown Bunny denken (wat!?) jawel, want ook hier zitten heel veel beelden vanuit rijdende auto's in. (Het begint al zo) Maar deze zijn wel interessant, landweggetjes met schapen en oude boeren enzo.

Fallen Angels
De gewelddadige versie van Chungking Express? Vormen samen in elk geval een soort double-bill en (vermoedelijk dan toch) het beste werk van Wong Kar-Wai. Zou me niets verbazen als Tarantino hier enorm fan van is. Hypergestileerd geweld en goeie (en rare, exotische) muziek. Zie nu ook dat Hartley's poging tot eenzelfde soort cinematografie in een van zijn mislukte films (The Book of Life en nog een andere) in elk geval esthetisch gezien wel geslaagd was. Van een duidelijk verhaal is in Fallen Angels geen spraken, een paar lonely souls in de nacht, een huurmoordenaar en "stomme" (niet kunnen sprekende) winkelbezoeker. Als de winkels gesloten zijn en hij de boel al dan niet met toevallige voorbijgangers op stelten zet. Rond de twee zwerven nog wat vrouwen, waarvan ik al helemaal geen beeld kreeg. Fallen Angels is dus vooral gevoel en sfeer en daarin slaagt 't prima.

Irma Vep
Supertip voor de filmnerds die van meta houden. Eerst maar even de soundtrack aan de kant, er zitten minder dan een handvol liedjes in, maar ze zijn allemaal onwaarschijnlijk raak. Ergens in 't begin al zit een motor-scene (in Fallen Angels trouwens ook al een beroemde) begeleidt door Sokoura van Ali Farka Toure en Ry Cooder. Er is nauwelijks nog iets gebeurd in de film maar het is zooo mooi, ik zou bijna een potje gaan zitten schreien. Later in een maffe actiescène ook nog Sonic Youth's Tunic en Bonnie & Clyde van Serge Gainsbourg komt ook nog langs. Goed, hebben we dat gehad. De film is er weer een in de film-in-film-categorie. Zeker zo hilarisch als Day for Night en ook melancholisch, wat met name komt door Maggie Cheung. In haar eerste scene verschijnt ze op het productiekantoor waar de bekende hectiek heerst. Cheung lijkt een doodnormaal meisje, je zou ze op straat straal voorbij lopen, heeft ook wel wat van Le Voyage du Ballon Rouge, maar als ze later in een latex-pakje verschijnt. Nou ja, begrijp je waarom iedereen in de film verliefd op d'r wordt. (Prachtig net Engels-Hongkong-accent heeft ze trouwens) JP Leaud speelt het cliche van de getormenteerde geflipte regisseur die een remake van Les Vampires wil maken. We zien een stukje uit het origineel en dat is bizar erotisch voor een film uit 1915. Ook in de remake lopen de dames dus in catwoman-suits (wat dat allemaal met vampieren heeft te maken is onduidelijk) maar na een paar dagen shoot is Leaud bepaald niet tevreden. (En dat is zacht uitgedrukt) Zijn slongzige vervanger is bijna een Draadstaal-typetje, maar 't kan net. De grap in Irma Vep is ook hoe de film de serieuze Franse cinema volkomen belachelijk maakt, terwijl 't dat zelf uiteindelijk ook gewoon is.

Snake Eyes
Met een ingewikkeld en vooral lang openingsshot (Touch of Evil!) ben je verzekerd van aandacht. Je kunt in elk geval altijd in die lijstjes staan. En 't lijken ook vaak interessante films. (Iets met ambities?) Brian De Palma doet zijn best in Snake Eyes. Het openingsshot IS ook behoorlijk geniaal, Nicholas Cage is lekker Hans Teeuwen-absurdistisch op dreef als door en door corrupte cop die Atlantic City runt. Hij is bezoeker bij een bokswedstrijd, waar ook een minister is die dan wordt afgeknald. Die natuurlijk op camera staan, zodat we weer veel naar fast forward en rewind vanuit 300 hoeken kunnen kijken. (Een bekend De Palma-thema) Snake Eyes lijkt zo een tijdje op weg naar De Palma's beste. Maar de verklaringen van de moord zijn me te melodramatisch, op 't laatst begint men haast te schreeuwen als in een Eminem-rap, het is ook jammer dat Famke Janssen niet de femme fatale is die ze eerst lijkt te zijn. Moeizaam einde ook. Het hart van het verhaal is wel aangenaam simpel, desillusies voor Cage als blijkt dat iedereen is zoals hij.

Los abrazos rotos (Pedro Almodóvar, Spanje, 2009)
Met zoveel Almodóvarhaters hier verzameld, zal ik zijn laatste maar bespreken :) Het krantenbericht over de dood van een bekende Madrileense zakenman triggert gebeurtenissen die een pijnlijke episode uit het leven van een scenarioschrijver en zijn gevolg oprakelen. Liefde en haat, afgunst en gulheid, schuld en boete... alle meta-thema's komen voorbij. Maar ook met platvloerse sex en dansvloerdrugs weet de zestigjarige met de lichte touch nog steeds raad (al is het enigszins ongeloofwaardig dat je van een nip GHB 6 uur lang in coma raakt). "De Gebroken Omhelzingen", vreselijke vertaling overigens, zit plottechnisch goed in elkaar. De flashbacks en de "film in een film" zijn functioneel en komen zowaar niet gekunsteld over. Kortom, onderhoudend verhaal dat mede door de hoofdrolspeelster een lust voor het oog is en ook de movieboeuf voldoende prikkels biedt door de vele beeldverwijzingen naar film noir. Check that poster.

Colm "Bertje Visscher" Meany. Wat een schurk!

Wil je Colm Meany nooit meer met de vreselijke Visscher vergelijken? Opvallend casting trouwens, als slechterik.

hij lijkt echt!

ik zei trouwens dat Famke Janssen in Snake Eyes zat, RONG, weet niet waar ik dat idee vandaan haalde, hele film gedacht, misschien is er een andere film van De Palma met haar, maar goed, dit is Carla Gugino.

over het 12 minuten durende one take openingsshot zijn trouwens nog discussies of er stiekem niet toch minstens 3 cuts inzitten, maar tis leuker om te denken van niet.

oh en die poster is 't enige wat ik van die Almodovar film ga bekijken

Italiaanse festivaldirecteur analyseert het imagoprobleem van de Nederlandse arthouse-film: "Prachtige film maar dit kun je Italianen echt niet aandoen. Die kijken niet anderhalf uur naar zulke lelijke mensen." (Bron: festivalkrant die bij de volkskrant zat)

Help Me Eros
Poëtisch maar afstandelijk over isolatie in de grote stad, een minder florissant gedeelte van Taiwan om precies te zijn. Beetje Lost In Translation sfeertje maar dan Taiwanezen onder elkaar en nog meer gestileerd, zelfs een dromerige ballet-achtige passage.

De Melkweg heeft de komende weken een fiks aantal leuke muziekfilms geprogrammeerd staan ihkv het Music 4 Your Eyes festival. Onder andere de Anvilfilm, Global Metal en vanavond Flight 666 over Iron Maiden.

Global Metal zag ik bij de FRS staan maar ik kon er ff geen 2 andere titels bij vinden om 3 voor 25 rond te maken. Wel een vrij kale Nederlandse uitgave en dan hoop ik eigenlijk toch wel op een uitgebreide versie zoals van de eerste, maar ik zie het nog niet echt verschijnen op eBay. Hij lijkt nog overschaduwd te worden door die Maiden film.

En niet te vergeten vr. 18 de Neêrlandse première van Warp's ATP-film inclusief ongetwijfeld blommig ende onderhoudend voorwoord van vh.-Subsforummer Jan H.

Almodóvar...

@Martijn:
Met het gevaar je niets nieuws te vertellen: regisseur van Help me Eros speelt in de meeste (of alle?) films van Tsai Ming Liang die thematisch zeer verwant zijn. Met name What time is it there? en Vive l'amour zou je eens moeten proberen. Als je ze al niet kent.

Kan me overigens nog herinneren dat ik Help me Eros tegelijk met Import/export (Seidl) kocht bij de free record shop op Utrecht centraal. Dat zijn wel twee dvd hoesjes die de verkeerde indruk kunnen geven, zodat je hoopt dat je baas al thuis zit...

Ik ben een vrij onbeschreven blad qua film, weetjes in het algemeen en oost-Aziatische cinema in het bijzonder. :)

De titel en doos doen meer sex verwachten, bedoel je dat? Bij mij op m'n werk is 'sex' een geliefd onderwerp, niet in het minst bij m'n baas. :D

Grappig. Zat vanavond te googlen op Ian Kerkhof (precies, zo'n zondagavond) en toen vond ik deze site:

http://kaganof.com/kagablog/category/films/wasted-naar-de-klote/page/2/

Een soort Kerkhof-archief. Kennelijk was de subs-discussie over Naar de klote, met Omar, Vido en moi interessant genoeg om te boekstaven. Komt nog van het oude forum.

heh mooi :)

They Live By Night
Geen meesterwerk maar gelukkig wel weer 'ns een echt fijne noir. Een heel romantische bovendien met heerlijk sentimentele muziek. Schijnbaar een van de eerste waar zo'n Bonnie & Clyde-achtige stelletje door de States trekt. Piepjong zijn ze en onervaren, de jongen is begin twintig en heeft jaren in de gevangenis gezeten voor een moord die hij niet gepleegd heeft. Het meisje is nog jonger en werkte bij haar pa in de garage, tot de jongen daar met z'n gemene bankovervalvriendjes langskwam. De jongen heeft een goed hart, maar het is ondanks de hulp van 't meisje lastig (of onmogelijk) om aan zijn milieu te ontsnappen. Nicholas Ray (die hiermee debuteerde) trommelde een schare aan vrienden op voor de maffe bijrollen. Excentrieke figuren met excentrieke koppen, zoals de flitshuwelijkambtenaar.

Tin Men
Tweede film uit Levinson's Baltimore reeks. Hij is hier geswitcht van twintigers naar mannen van middelbare leeftijd. Worden die ook eens (min of meer) serieus genomen. Het blijft wel een komedie natuurlijk. Danny deVito en Richard Dreyfus (die zijn meest charmante Paul Newman-hoofd heeft opgezet) zijn de hoofdrolspelers. Beide zijn verkopen van aluminum siding. (Kostte me een hele film om erachter te komen wat dat nou precies was) Volgens mij heeft niemand in Nederland dat in elk geval. Wie weet echt een Amerkaans jaren '50/'60 dingetje. DeVito en Dreyfus zijn niet alleen beroepsmatig concurrenten, na een autobotsing staan ze elkaar voorgoed naar 't leven. Dreyfus denkt DeVito terug te pakken door diens echtgenoot te versieren, maar DeVito doet alsof ie daar wel blij om is. In de bar zingen de Fine Young Cannibals. Hoewel de films qua inhoud eigenlijk niet te vergelijken zijn vind ik Tin Men net een soort Quiz Show, zelfde vrolijk haantjesgedrag en op de achtergrond ook nog "hearings" van een commissie (die de swindles van de Tin Men helemaal zat zijn)

Fanny och Alexander
Arme Fanny. Krijgt nauwelijks screentime. Deze zeer toegankelijke film heeft dan ook niets met haar te maken. Bergman had 't net zo goed "Alexander" kunnen noemen. Broer en zus wisselen wat blikken tijdens eetgelegenheden en hebben één echte scène samen bij 't schijnsel van een toverlantaarn, maar daar blijft het echt bij. Het eerste kwart wordt Fanny's naam niet eens genoemd en dacht ik nog even dat ze wellicht een van de kindermeisjes was, waarmee Alexander wellicht seksueel zou ontwaken. (Maar dat is de vurige Maj, die al snel door een ander lid van de familie Ekdahl wordt ingepalmd) Het eerste kwart is voor Bergman's doen onwaarschijnlijk warm, vrolijk en nostalgisch in gouden tinten. En geen sloebers hè, maar rijkelui. Het lijkt Louis Malle wel! Dan valt er een dooie, en eigenlijk raakt de film ogenblikkelijk in boeiender vaarwater. (En Bergman in z'n element) Duisternis, kilte, gekte en een bijna clichématig slechte bisschop (en stiefpa). Mooiste momenten komen in 't huis van de joodse geldregelaar en redder in nood Jacobi, die twee wonderlijke broers heeft.

Rosetta
Ik vind Rosetta eigenlijk net Lorna, alleen dan intrigerender. (Geldt dus voor film en personage) Rosetta is geen immigrante die haar droom probeert waar te maken, maar zomaar iemand aan de onderkant van de samenleving. Het lijkt alsof ze nog minder kansen dan Lorna heeft om iets aan haar situatie te veranderen. Na jaren in een caravan met d'r onaangename alcholistische moeder is ze totaal afgestompt, dat ze zelfs een (soort van) vriendschap binnen no-time verwoest. "Vriend" neemt wraak door als een soort mug met z'n brommer Rosetta te achtervolgen en omcirkelen. Bzzzzttt. Prachtige en schrijnende momenten rond de wafelkraam en in 't modderige meertje naast de camping waar Rosetta visjes vangt. (Helaas zien we er geen gebakken en opgegeten worden)
Dit was zeker de Dardennes-film waar mensen iebel van werden in de bios. Het begin is 't wel echt erg, maar of 't went, of de woeste camera-bewegingen worden minder.

Ergens in 't begin al zit een motor-scene (in Fallen Angels trouwens ook al een beroemde) begeleidt door Sokoura van Ali Farka Toure en Ry Cooder. Er is nauwelijks nog iets gebeurd in de film maar het is zooo mooi, ik zou bijna een potje gaan zitten schreien.

Zat hier nog even over na te denken. Dat het zo'n gangbaar filmisch shot is, zo op een motor. Denk Three times (Hou) of Suzhou river (Ye). Zit er ook niet zoiets in Bin-Jip, of Mauvais Sang? Het is natuurlijk een ideale situatie om verbondenheid en afstand te combineren he. Fysiek contact, maar je kijkt elkaar niet aan.

het heeft wel iets intiems ja. Houvast, geborgenheid, bescherming whatever.

Bin-Jip ook ja. en je hebt natuurlijk ook nog de fietsscenes! met (meestal) jongen voorop meisje achterop. In L'Enfant een hele mooie, en in Zwartboek een flauwe.

http://www.glamorati.com/celebrity/wp-content/uploads/2008/03/patrick-swayze-thumb.jpg

Zat er al een tijd aan te komen nietwaar?

Ik zou nu kunnen zeggen "Laten we es een Swayze top-vijfje doen"....maar jeuzus....

Gaat niet lukken hè? ;)

Iedereen "Donnie Darko" en daarna bleef het stil.

11:14 niet te vergeten! dat is in elk geval ook wel 'n redelijke film.

The Outsiders

Nors & Saus (op/over 't randje)

http://21.media.tumblr.com/tumblr_kpzrpd0SZr1qzu6nxo1_500.jpg

Ik kijk altijd Road House wanneer deze op tv is...
(of had ik dit beter geheim kunnen laten?)

nee hoor, toen ik bij de koffiepauze vanmiddag vroeg aan m'n collega's wat de beste film met swayze was riepen er twee, in koor, hetzelfde antwoord :-)