Age Ain't Nuthin' But A Number?

See you in court!

oke, das duidelijk. voor een deel ben ik het met je eens Vasquesz. alleen wat betreft dat Essay niet dan. een combinatie van Essay en interview, dat is andere koek.

En om er toch nog even op terug te komen:

Vasquesz, ben jij soms jong/naief genoeg om nog niet teleurgesteld te zijn in de resultaten van je eigen academische opleiding? :-)

Nee, ik ben oud en cynisch.
Bovendien: ik geef onderwijs aan eerste- en tweedejaarsstudenten.*
Ik weet echt wel dat opleiding niet 1-op-1 loopt met interessante ideeën. Maar daar ging het dus niet om.

*vervang naar eigen inzicht 'bovendien' in deze zin door 'want' of 'desondanks' :-)

Ik begrijp Vasquez zijn punt wel moet ik zeggen. Ik heb ook zelden een interview uit met de gedachte dat er messcherpe vragen werden gesteld en messcherpe antwoorden werden gegeven. Heb zelden het gevoel dat een band vanuit een onverwachte hoek wordt belicht. Alle interviews met GEM van het afgelopen half jaar zijn hetzelfde. Eigenlijk zijn interviews alleen leuk als er mensen kwaad worden (Nickelback in Oor) of zichzelf te kakken zetten (Lenny Kravitz in Oor). En als Robert Pollard vertelt wat hij zelf zijn beste liedjes vindt.

Misschien dat Olaf en Vas een te hoge verwachting hebben van het popinterview - 't is meer achtergrondersteuningsinformatie over mensen die fijne (of minder fijne) plaatjes hebben gemaakt, een kijkje in de keuken, soms een kijkje in de psyche. Every now & then moet je een keer lachen om die malle artiest, denk je: verdomd, hij/zij ook?, word je gegrepen door een verhaal, raak je onder de indruk van inzet/wording/kijk op het leven, of denk je: gdvrr, een bandje beginnen, dat lijkt mij ook wel wat. Meer moet dat niet zijn. Een hele enkele keer tref je een artiest die boven zichzelf uitstijgt, een werkelijk interessante kijk/theorie heeft. Zoals er een enkele keer een plaat voorbij komt die levensveranderend is, of toch op zijn minst een speciaal plekje in je hart verovert.