Filmforum

heh mooi :)

They Live By Night
Geen meesterwerk maar gelukkig wel weer 'ns een echt fijne noir. Een heel romantische bovendien met heerlijk sentimentele muziek. Schijnbaar een van de eerste waar zo'n Bonnie & Clyde-achtige stelletje door de States trekt. Piepjong zijn ze en onervaren, de jongen is begin twintig en heeft jaren in de gevangenis gezeten voor een moord die hij niet gepleegd heeft. Het meisje is nog jonger en werkte bij haar pa in de garage, tot de jongen daar met z'n gemene bankovervalvriendjes langskwam. De jongen heeft een goed hart, maar het is ondanks de hulp van 't meisje lastig (of onmogelijk) om aan zijn milieu te ontsnappen. Nicholas Ray (die hiermee debuteerde) trommelde een schare aan vrienden op voor de maffe bijrollen. Excentrieke figuren met excentrieke koppen, zoals de flitshuwelijkambtenaar.

Tin Men
Tweede film uit Levinson's Baltimore reeks. Hij is hier geswitcht van twintigers naar mannen van middelbare leeftijd. Worden die ook eens (min of meer) serieus genomen. Het blijft wel een komedie natuurlijk. Danny deVito en Richard Dreyfus (die zijn meest charmante Paul Newman-hoofd heeft opgezet) zijn de hoofdrolspelers. Beide zijn verkopen van aluminum siding. (Kostte me een hele film om erachter te komen wat dat nou precies was) Volgens mij heeft niemand in Nederland dat in elk geval. Wie weet echt een Amerkaans jaren '50/'60 dingetje. DeVito en Dreyfus zijn niet alleen beroepsmatig concurrenten, na een autobotsing staan ze elkaar voorgoed naar 't leven. Dreyfus denkt DeVito terug te pakken door diens echtgenoot te versieren, maar DeVito doet alsof ie daar wel blij om is. In de bar zingen de Fine Young Cannibals. Hoewel de films qua inhoud eigenlijk niet te vergelijken zijn vind ik Tin Men net een soort Quiz Show, zelfde vrolijk haantjesgedrag en op de achtergrond ook nog "hearings" van een commissie (die de swindles van de Tin Men helemaal zat zijn)

Fanny och Alexander
Arme Fanny. Krijgt nauwelijks screentime. Deze zeer toegankelijke film heeft dan ook niets met haar te maken. Bergman had 't net zo goed "Alexander" kunnen noemen. Broer en zus wisselen wat blikken tijdens eetgelegenheden en hebben één echte scène samen bij 't schijnsel van een toverlantaarn, maar daar blijft het echt bij. Het eerste kwart wordt Fanny's naam niet eens genoemd en dacht ik nog even dat ze wellicht een van de kindermeisjes was, waarmee Alexander wellicht seksueel zou ontwaken. (Maar dat is de vurige Maj, die al snel door een ander lid van de familie Ekdahl wordt ingepalmd) Het eerste kwart is voor Bergman's doen onwaarschijnlijk warm, vrolijk en nostalgisch in gouden tinten. En geen sloebers hè, maar rijkelui. Het lijkt Louis Malle wel! Dan valt er een dooie, en eigenlijk raakt de film ogenblikkelijk in boeiender vaarwater. (En Bergman in z'n element) Duisternis, kilte, gekte en een bijna clichématig slechte bisschop (en stiefpa). Mooiste momenten komen in 't huis van de joodse geldregelaar en redder in nood Jacobi, die twee wonderlijke broers heeft.

Rosetta
Ik vind Rosetta eigenlijk net Lorna, alleen dan intrigerender. (Geldt dus voor film en personage) Rosetta is geen immigrante die haar droom probeert waar te maken, maar zomaar iemand aan de onderkant van de samenleving. Het lijkt alsof ze nog minder kansen dan Lorna heeft om iets aan haar situatie te veranderen. Na jaren in een caravan met d'r onaangename alcholistische moeder is ze totaal afgestompt, dat ze zelfs een (soort van) vriendschap binnen no-time verwoest. "Vriend" neemt wraak door als een soort mug met z'n brommer Rosetta te achtervolgen en omcirkelen. Bzzzzttt. Prachtige en schrijnende momenten rond de wafelkraam en in 't modderige meertje naast de camping waar Rosetta visjes vangt. (Helaas zien we er geen gebakken en opgegeten worden)
Dit was zeker de Dardennes-film waar mensen iebel van werden in de bios. Het begin is 't wel echt erg, maar of 't went, of de woeste camera-bewegingen worden minder.

Ergens in 't begin al zit een motor-scene (in Fallen Angels trouwens ook al een beroemde) begeleidt door Sokoura van Ali Farka Toure en Ry Cooder. Er is nauwelijks nog iets gebeurd in de film maar het is zooo mooi, ik zou bijna een potje gaan zitten schreien.

Zat hier nog even over na te denken. Dat het zo'n gangbaar filmisch shot is, zo op een motor. Denk Three times (Hou) of Suzhou river (Ye). Zit er ook niet zoiets in Bin-Jip, of Mauvais Sang? Het is natuurlijk een ideale situatie om verbondenheid en afstand te combineren he. Fysiek contact, maar je kijkt elkaar niet aan.

het heeft wel iets intiems ja. Houvast, geborgenheid, bescherming whatever.

Bin-Jip ook ja. en je hebt natuurlijk ook nog de fietsscenes! met (meestal) jongen voorop meisje achterop. In L'Enfant een hele mooie, en in Zwartboek een flauwe.

http://www.glamorati.com/celebrity/wp-content/uploads/2008/03/patrick-swayze-thumb.jpg

Zat er al een tijd aan te komen nietwaar?

Ik zou nu kunnen zeggen "Laten we es een Swayze top-vijfje doen"....maar jeuzus....

Gaat niet lukken hè? ;)

Iedereen "Donnie Darko" en daarna bleef het stil.

11:14 niet te vergeten! dat is in elk geval ook wel 'n redelijke film.

The Outsiders

Nors & Saus (op/over 't randje)

http://21.media.tumblr.com/tumblr_kpzrpd0SZr1qzu6nxo1_500.jpg

Ik kijk altijd Road House wanneer deze op tv is...
(of had ik dit beter geheim kunnen laten?)

nee hoor, toen ik bij de koffiepauze vanmiddag vroeg aan m'n collega's wat de beste film met swayze was riepen er twee, in koor, hetzelfde antwoord :-)

Op mijn werk ook. En ik altijd maar denken dat het een film was over vliegende barkrukken.

The Mission
Als dit het hoogtepunt is van de recente Hongkong-cinema laat ik de rest aan me voorbijgaan. Niettemin wel leuk om 'ns zo'n genre-vehikel te zien, waarvan regisseur Johnny To er 3 per jaar van schijnt te maken. Om 't verhaal hoef je 't dus niet te doen, er is een poging om een hoge maffia-pief te liquideren, die vijf bodyguards/killers inhuurt om 'm te beschermen. De rest van de film rijden ze met 'm rond, vaak helemaal niet duidelijk waarnaartoe (en waarom, als zijn leven in gevaar is kan ie dan niet beter in zijn villa blijven?) maar elk uitstapje eindigt in een fraai gechoreografeerd vuurgevecht. De mooiste is in een warenhuis waar eerst langzaam alle lichten uitgaan, jammer dat de rolatrappen wel "doorlopen". Bizar "gechoreografeerd" zijn de kapsels van de personages. De opperpief heeft een een grijze variant van de wc-.. waarin Utrecht-voetballer Ab Plugboer midden jaren '90 mee rondloopt. Een bodyguard doet daar weinig voor onder met z'n minitieus gecoiffeerde lokken, zou dat nou een lieveling zijn in Hongkonse tienermeisjesslaapkamers. Het zit er nogal bespottelijk uit. Ook bespottelijk (en een echt minpunt) is de waanzinnig slechte muziek. Het main-thema is 't goedkoopste synth-themaatje aller tijden. Doet de vaak chique (en toch nog wel coole) beelden helemaal te niet.

My Sassy Girl
Een van de allergrootste Koreaanse bioscoop-successen, zowel in 't thuisland als in heel Azië. Schijnt het land echt op de kaart te hebben gezet. Na deze film dachten Aziaten niet meer aan taekwando bij Korea, maar aan de actrice die de brutale meid speelt. Zo'n massafilm zegt veel over 't land. Lijkt me. Koreanen houden kennelijk van kotsgrappen (bah!) en vinden een meid die de touwtjes in handen neemt errug grappig. (Iets wat dus in 't echt nooit voorkomt, misschien dat de film wat hielp) Het meisje heeft haar vriendje volledig onder controle. Ze wisselen niet eens 1 (!) kus uit en toch dribbelt ie als 'n hondje achter d'r aan. 137 minuten lang. Grappig ook hoe ze zich gedragen als tieners, terwijl ze midden twintig zijn. (Zou dat nou komen omdat elk Koreaans jongetje eerst bij zijn moeder onder de plak zit, dan jaren in dienst moet en dan weer teruggaat naar z'n muti) De eerste grappigere helft van de film is redelijk geslaagd, na 97 minuten heeft de film ondanks de slapstick-grollen toch wat melancholie weten te bereiken, als het stelletje bijvoorbeeld in een trein maffe spelletjes speelt, met een lipsticklijn op de vloer en mensen die daar dan al dan niet met de juiste voet overheen stappen. (Ook wordt er nog gesquasht!) Maar zoals de film zelf al ergens aankondigde Koreanen houden van melodrama en de laatste overbodige 40 minuten zitten vol tijdssprongen, verdriet en stroperige piano-muziek. Veel te veel van 't goeie, alsof we 't einde (en zelfs de mini-twist) niet allang hadden geraden. Toch wel een sympathieke film, overigens gebaseerd op ware gebeurtenissen die "de jongen" eerst op een weblog had gepubliceerd!

10
Dit lijkt eerst Kiarostami's versie van Taxi. Een camera in een auto en dan maar gesprekken voeren. Tien stuks dus. (Was dat overigens een Nederlands concept dat Taxi, ik zou toch denken van niet, zo simpel en geniaal) Maar bij afwezigheid van een meter die loopt, of betalingen an sich begint langzaam te dagen dat dit geen taxi is. Moeder vervoert o.a. haar zoontje, andere familieleden en toevallige passanten. Altijd vrouwen. De vrouwensolidariteit zou in Iran wel eh "goed" zijn. De chauffeuse is gescheiden, wat haar door haar irritantje zoontje in uitgebreide (en helaas ook terugkerende) discussies wordt verweten. Zet dat mannetje tegen de muur ofzo. Klein fundamentalistje! Een moeder die kiest voor haar carrière, dat is wennen in Iran. De chauffeuse zelf is overigens ook wel van 't opgestoken vingertje, tegen een hoertje. 10 duurt wat lang en is vooral een mooi experiment, Kiarostami was (logisch wel) niet in de auto aanwezig! Dus die zat waarschijnlijk op een bankje te wachten met wat voor gebabbel ze nu weer terug zou komen.

de opperpief heeft een een grijze variant van de wc-.. waarin Utrecht-voetballer Ab Plugboer midden jaren '90 mee rondloopt

pleeborstel! kon niet op 't woord komen.

Trivia: dat kind is ook Mania Akbary's eigen kind.

ghehe, logisch wel ja! die 2 waren zo goed op elkaar ingespeeld. (het is ook niet dat dat jongetje haar overheerst in de discussies, of dat de discussies vol haat zitten, maar dan nog vond ik 't maar een vervelend manneke)

Tja, 't valt niet mee om je van bepaalde vreemde ideeën te ontworstelen, zeker als klein jochie.

Ik vond het wel interessant dat de man als wife-beater door 't leven moest om te kunnen scheiden. Akbary's 20 Fingers kan ik ook aanraden, dat gaat meer over relaties.

Ik vond het wel interessant dat de man als wife-beater door 't leven moest om te kunnen scheiden

als drugsverslaafde geloof ik :) Maar 't was inderdaad dat of mepper.

20 Fingers op de lijst.

T-Men
Onderhoudende maar wel erg patriottistische b-noir. Een of andere regeringspief (zou 't een acteur zijn?) introduceert de "treasury agency" bij het publiek en legt uit hoe de dienst in elkaar zit (en hoe gevaarlijk 't wel niet is) T-men zijn geheim agenten die o.a. drugsbendes, smokkelaars en valsemunters bestrijden. We gaan nu een voorbeeld zien, zegt de man, waarna een undercover-verhaal volgt. (Schiet me te binnen dat 't Pentagon nog steeds meehelpt aan oorlogsfilms enzo, dus van alle tijden zeg maar) T-men is beroemd om z'n fraaie beelden (de film zat ook in Visions of Light) maar is qua acteren nogal droogjes. De agenten doen hun undercover-ding, o.a. in sauna's, in scènes die logischerwijs aan Cronenbergh's Eastern Promises doen denken. Ondanks het documentaire-achtige karakter is er ook een smeuïge femme fatale, een dame hoog in de rangen van de criminelen. Dat kan toch, zegt u! ;)

Memories of Murder
Koreaanse versie van Zodiac. Was wel tevreden met deze aanprijzing, tot ik op IMDB de eerste discussie-draad zag. 'Memories of Murder vs. Zodiac'. Tja, zo duidelijk is 't dus. Maakt de film 'geen haar' (dat speelt nog een rol) slechter natuurlijk! Zodiac is nog wat beklemmender wellicht en ook persoonlijker, doordat Jake Gyllenhaal geen politie-agent is maar 'zomaar' geobsedeerd raakt door een serie-moordenaar. Hier zijn 't twee agenten die het beroepsmatig te pakken krijgen. Een boeiende setting, Korea in de jaren '80, een militaire dictatuur, waar constant "civil drills" worden afgekondigd, waarop de elektriciteit wordt uitgeschakeld. Bewonderenswaardig (of opmerkelijk) eigenlijk dat Zuid-Korea altijd de neiging heeft bedwongen om het Noorden onder de voet te lopen. Of dat in elk geval te proberen. (Onder het mom de aanval is de beste verdediging) Lijkt me echt iets voor een dictatuur, maar die waren wellicht te hard bezig demonstraties van de mokkende bevolking neer te slaan, waar we hier een paar flitsen van zien. Memories Of Murder speelt zich af in een of andere uithoek, waar een dikkige agent in een van z'n eerste scènes kromgebogen boven een wrakkig typemachientje een rapport zit te tikken. De man is komt bijzonder sympathiek over, maar dat verandert al snel. Verhoren gaan, tot ongenoegen van zijn grappige op Takeshi Kitano lijkende baas, op eenvoudige wijze: meppen en karate-trappen uitdelen en de verdachte confronteren met zelf geplant bewijs. Daar zit geen schot in, waarna een wat slimmere agent uit Seoul verschijnt. Die zal 't zaakje (een stuk of wat vrouwenlijken) eens wat professioneler aanpakken. Memories Of Murder vermijdt politiefilmclichés, de twee groeien bijvoorbeeld niet naar elkaar toe en doet 't op é é n puntje zelfs wat beter dan Zodiac. Hier kreeg ik 't gevoel dat de moordenaar misschien wel in eigen kringen zou moeten worden gezocht. (Al passeert er natuurlijk ook een fikse collectie fascinerende verdachten) Een van de mooiste momenten is puur setting. Onze agenten achtervolgen een verdachte door steegjes en langs veranda's als ze ineens in een industriële, mijn-achtige omgeving belanden waar mannen diep in de nacht in donkere overalls en met witte mondkapjes grote blokken zout (?) staan te verwerken.

Harold & Kumar Go To White Castle
"It's not a gun, it's a book!" "Do you know the holocaust? Picture the exaxt opposite of that" De twee beste one-liners in deze geinige stoner-komedie. Het is even warmlopen voor zulke flauwigheden bij mij in goede aarde vallen, maar ongeveer halverwege en zeker vanaf 't "fuck it alles kan!"-moment dat 't illustere duo op een ontsnapte cheetah (Bringing Up Baby?) door een bos rijdt klikt 't hier wel. De Koreaan Harold & de Indiër Kumar willen alleen maar naar een hamburgertent, maar krijgen te maken met een eindeloze reeks obstakels en narcotische, seksuele of gewelddadige afleidingen. Een missertje is de grap rond "Freakshow", een aartslelijke man die dan natuurlijk een bloedmooie vriendin blijkt te hebben. Zij wil wel met het duo van bil en begint haar blouseje open te knopen. Ik denk: dan zit ze "daar" ineens net als manlief ook vol borrelende uit elkaar spattende zweren, maar nee. De film heeft een ander trucje nodig om het duo zonder actie daar te laten verdwijnen.

It's Winter
Prima "gewone" Iraanse arthouse. Geen Makhmalbaf of Kiarostami-grollen. Een man vertrekt, een man arriveert in een winterse stad. We volgen de nieuw gearriveerde, een vrije, rusteloze ziel met de kop van Vincent Gallo. (Alleen dan wat treuriger) Hij zoekt en vindt met veel moeite een baantje, maar betaalt wordt ie er niet. Hij raakt ook afgeleid door een schone jongedame, de vrouw van de oudere man die in 't begin vertrok. Onze held begint haar te volgen en in een prachtscène spreekt hij haar eindelijk aan, zijn ogen vol angst, of ie van zo'n simpel gesprekje al geëmotioneerd. Een mooi beeld in elk geval. It's Winter is ondanks de titel zeker geen kille arthouse, daar zorgt een steeds op de soundtrack terugkerende wat sentimentele zanger wel voor, met een verhalende stem ergens tussen David Sylvian en, eh, Herman van Veen. (Z'n poëtische teksten worden ook netjes vertaalt: "heads ducked in collars" is een terugkerende frase) Het droevige einde is trouwens haast Tolstojiaans. Mooie film.

Alizadeh en Shajarian, dan zijn geen kleintjes. :)

dacht al dat jij ze zou kennen. ekte ekte Arabische (Iraanse) Magamerige melodien. (heb je niet bij Kiarostami, althans niet dat ik me nu kan herinneren, in die laatste zat gewoon een Westers klassiek muziek-deuntje)

dacht trouwens dat ik Ali Nicksaulat al uit een Kiarostami kende, zijn stem kwam me bekend voor. maar hij debuteert hier (in een hoofdrol en uitstekend)

iets anders.. wel leuk dat 't Farsi (?) woord voor dochter "dochter" is. het klinkt in elk geval identiek.

maqam bedoelde ik, maar ik lul maar wat moet ik nie doen :)

Arabisch is geen Perzisch, en geen makam (of maqam) maar dastgah. ;)

Kiarostami en Makhmalbaf was gebruik van muziek bij wet verboden.

Dokhtar is 'vrouw' én 'dochter' ('mard' is man, maar geen 'broer' volgens m'n woordenboekje, dus dat lijkt al minder), maar een indo-germaans verband is er.

Dokhtar is 'vrouw' én 'dochter'

interessant. :)

Iemand nog een tip voor het Nederlandse Film Festival?

ik dacht dat ze daar zo'n Cassavetes retrospectief hadden, maar ben zeker in de war met 'n ander filmfestival. Hier is 't volgens mij ekslusief Hollands he? Ik zie zo snel niets wat ik vol enthousiasme zou tippen. TBS? (redelijke misdaadfilm met Theo Maassen) of wat van Nanouk Leopold (Wolfsbergen)

in naam der Vido zal ik ook nog even Kan Door Huid Heen tippen, draait ook in dat Dutch Angle programma, was ie bijzonder enthouasit over.

'laat papa maar even met rust' klinkt wel goed. en 'angst' in theorie ook wel. allebei documentaires, misschien ben ik een beetje bang voor de nederlandsche speelfilm.
wolfsbergen heb ik gezien (en was inderdaad prettig).

The age of stupid (Franny Armstrong, Engeland, 2009)
"This is not a political issue, this is a moral issue", donderpreekte politicus Al Gore in "An inconvenient truth". "This is a political issue more than anything else", kaatst milieuactiviste en filmer Franny Armstrong terug. Het tijdstip van de ietwat hijgerige wereldpremière -- inclusief satelietverbinding met vip's als Kofi Annan, de Britse milieuminister, de president van de Maladiven, Annie Blackburn en Scully -- is bewust gekozen. Als de wereldleiders -- nu verzameld in New York als opmaat naar de milieuconferentie in Kopenhagen -- het niet eens worden, is het hoogstwaarschijnlijk te laat om de op handen zijnde klimaatverandering te stuiten.
Het is al te gemakkelijk om "The age of stupid" met "An inconvenient truth" te vergelijken. Laatstgenoemde is eerder een uit de kluiten gewassen powerpointpresentatie. Met dreigend contrast tussen wonderschone plaatjes en kille, harde feiten, gevoiceoverd door een geboren redenaar. "The age of stupid" heeft grotendeels het karakter van een documentairefilm. Waarbij de truc om nieuwsfeiten en human interest uit de alledaagse context te halen, en door een laatste man op aarde in 2055 van commentaar te laten voorzien, goed werkt. Belangrijker is dat beider boodschap er één is, die niet vaak genoeg verteld kan worden. Omdat ie, raar maar waar, net zo makkelijk weer van je af glijdt.
Skol!

Genova (Michael Winterbottom, Engeland, 2008)
Dit had een prachtige film kunnen zijn: geweldig acteerwerk, fraaie beelden... Britse academicus ontvlucht Chicago om de plotselinge dood van zijn vrouw te verwerken. Hij neemt zijn twee Amerikaanse tienerdochters op sleeptouw naar Genua om daar een zomercursus te onderwijzen. De twee waren erbij, bij het ongeluk, hij niet.
De drie verwerken de dood van hun verongelukte vrouw en moeder elk op eigen wijze. Verwijdering ontstaat. Dwaaltochten door de nauwe stegen van de oude binnenstad dragen bij aan de beklemming. Jammer dat het verhaal zo voorspelbaar is, dat het neigt naar saai.

test

waah!

ok ik was dus 2 dagen geband na wat flauwe/morbide/onmogelijke grappen op het ILX-forum. er stond ineens "you have been barred" als ik hiernaar toe surfde. geen mededelingen over hoe lang dat zou gaan duren (todat Gerard in de admin log keek, het was maar temporary gelukkig)

anyway. ik hield al rekening met weeklijstjes van 3 meter..

12
Een Russische remake van een van mijn favoriete films aller tijden, 12 Angry Men. Dat schept verwachtingen. Of juist 't omgekeerde, dit kan toch niks worden, zeker zodra je ziet dat het tweeënhalf uur gaat duren. Het origineel was juist zo scherp en to the point. Bij zo'n lange speeltijd is 't duidelijk dat Mikhalkov het niet af kan met het gebabbel van de twaalf juryleden alleen, het meest voor de hand liggende om toe te voegen zijn flashbacks van de gepleegde daad, maar hij kiest (gelukkig) voor iets anders. Flarden van een bedorven Tsjetsjeense jeugd, met knoerthard oorlogslawaai, andere trauma's en kortstondig dansgeluk. Toch vult dit alles bij elkaar nog geen half uur, waardoor het juryberaad flink is uitgerekt. Te. Na een tijdje begint het patroon op te vallen, ieder jurylid krijgt zijn uitgesponnen monoloog-moment van glorie, waarna één iemand zijn stem wijzigt. Of weer terug, iets wat in Sidney Lumet's versie niet gebeurde. 12 is onderhoudend, maar lijkt wat clichématiger, met de stereotype gehate jood, de racist die dat doet, het moederskindje, kortom, heel veel diepte hebben de juryleden niet, al is de chirurg uit de Kaukasus (voor de gemiddelde Moskoviet klaarblijkelijk een achterlijke streek) een geinig figuur. 12 voegt één aardigheidje toe, helemaal aan 't eind is er een zeer stoere en onverwachte mini-twist, als alles volgens het verwachte procédé is verlopen. Helaas zorgt deze mini-twist voor een potsierlijk einde, waar de jury-voorzitter ineens de held uit gaat hangen, hij leek altijd al op Viggo Mortensen in Eastern Promises, trouwens.

Buddha Collapsed Out Of Shame
De piepjonge Hana pakt het ietwat traditioneler aan dan pa Makhmalbaf. Buddha lijkt een beetje het gangbare schrijnend wereldcinema-verhaaltje, maar komt toch bij vlagen erg hard uit de hoek. Harder dan je bij 't hoofdpersonage, een onwaarschijnlijk schattig grootogig manga-meisje, weggelopen uit zo'n Unicef-kalender, zou verwachten. Het kind woont met ma in een grot, daar waar die boeddha's werden opgeblazen. (Taliban zetten zichzelf voor eeuwig voor gek met zulke symboolpolitiek) Het meisje heeft een buurjongen, een kereltje met een enorm oude grote kop, het is net een van de dwergen uit Auch Zwergen Haben Klein Angefangen. Als ie later van top tot teen onder de gouden modder zit slaat 't Herzogiaanse bizarre gevoel helemaal toe. Het jongetje leert lezen, wat 't meisje ook wel wil, dus ze gaat op pad. Met veel moeite weet ze geld bij elkaar te scharrelen voor een schriftje, maar een potlood of pen ontbreekt. Dan maar de lipstick van ma. Je kan raden wat daarmee gebeurd als ze eindelijk in de klas is belandt. En toch, zelfs daar lijken de meisjes vooral gemeen, zoals de hele film gemeen is. Wie weet (het valt te vrezen) realistisch, maar er zijn momenten dat (in combinatie met de muziek) Hana wat lijkt te overdrijven.

Revolutionary Road
Een soort Little Children, suburban-leed met Kate Winslet. Alleen dan 40/50 jaar eerder. Film moet bijzonder lang op gang komen, zo roepen de bekende piano-akkoorden van Thomas Newman (huiscomponist van regisseur Sam Mendes) in eerste instantie vooral ergernis op, alsof de man een parodie van zichzelf is geworden. Later wordt alles (dus ook de film) beter, al blijft 't allemaal niet meer dan oerdegelijk hoor. In een hardloopscène lijkt Newman even naar een postrock-uitbarsting te hinten. Op dat moment is Kate Winslet (een stuk beter dan tegenspeler DiCaprio) ook eindelijk op dreef. Ze lijkt eerst net wat te oud voor de rol, DiCaprio heeft 't makkelijker met z'n babyface, maar zodra 't drama toeneemt kan Winslet uitpakken met wat goeie scènes. Ik ben even kwijt hoe die veelgeprezen Roemeense abortusfilm ook alweer heette, maar Revolutionary Road heeft een beeld dat met 't beste daaruit kan wedijveren. Subtiel en schokkend. Michael Shannon duikt ook nog op, prachtacteur, hij was fantastisch in Shotgun Stories, en is hier op z'n gebruikelijke niveau als een gestoorde die zonder sociologische blokkades de waarheid op tafel legt, wat wel een beetje té voor de hand ligt. (Net zoals zijn Oscar-nominatie die ie juist in die hoedanigheid meteen kreeg)

Ludo geband?!?!? Waar staan die grappen? :)
Ben principiëel tegen dat hele suggest ban gebeuren. Wat een onzin. Maar goed. Nog even on topic? (waar halen jullie de tijd vandaan om zóveel films te zien?) Twee weken geleden op een avond Cannibal Holocaust en Let The Right One In (die laatste voor de tweede maal) gezien. Beide al uitgebreid besproken hier. Cannibal Holocaust, absoluut niet schokkend of wat de hoes me ook wil doen geloven. De slachterij van de dieren is idd niet nodig maar voor de rest is het eigenlijk een heel moralistische film. Prachtig geschoten en de muziek (eindelijk in de context van de film) blijft schitterend. Slotscene van Let the Right One In nog een keer afgespeeld. Dan gaat er wel iets wringen maar filmisch blijft het een open mond moment.

http://www.webstersismybitch.com/images/haimad_0208.jpg

Welkom terug Ludo! :-D

Ik denk dat Buddha… in letterlijke zin niet realistisch is. Het zijn volwassen (realistische) dingen uitgebeeld in een kinderwereld. Maar je mag toch hopen dat Afghaanse vrouwen (ouders) hun koters niet in hun eentje door zulk landschap laten rennen, om maar wat simpels te noemen. Diverse scenes leken mij toch wat te cru voor kinderspel, hoe hard die toch ook af en toe kunnen zijn. Terwijl volwassenen het wel zo bont (of nog veel bonter) maken.

Ludo geband?!?!? Waar staan die grappen? :)

hehe in een stijlvolle draad met de titel "people who have pussies, not me pt. 1" (of iets in die trant)

Buddha-analyse van MB lijkt me juist.

Metropolis
Naar verluidt niet de goeie versie, schijnen er nogal wat van in omloop te zijn, met een recentelijk in Zuid-Amerika opgeduikelde 210 minuten versie nog te verschijnen, maar ik vond het toch al imposant genoeg in deze versie. Prachtige beelden, moet nog wel even wennen aan het 'stomme'. Ben wel benieuwd naar de versie met muziek van Giorgio Moroder.

Vampyr
Heel wat minder bombastisch dan Langs film, maar Dreyer weet met beperkte middelen een prachtige sfeer neer te zetten. Bijzondere film.

Satanis – The Devils Mass
Documentaire uit 1969 over Anton LaVey's Church of Satan. We leren dat LaVey een charmante man, maar een slechte buurman is. Z'n tuin is vreselijk slecht onderhouden. Verder toch vooral vrij onschuldig, al zijn de beelden van de mis voor elke Electric Wizard en Cathedral fan verplichte kost. Leuk bonusmateriaal ook, vooral Coffin Orgies is zo'n typische staaltje 'Mondo' pseudo-wetenschappelijk senstatiestuk (van vodoun naar homosexualiteit is een kleine stap, "homosexualiteit is een ritueel wat steeds uitgevoerd wordt, waar het parkbankje functioneert als altaar" waarna professionele acteurs ons laten zien hoe dat in z'n werk gaat).

Tokyo Gore Police
lolwut?

Het hield allemaal niet over...

(500) days of Summer Als er een romantische comedy overal aangeprezen wordt, dan zit ik vooraan, want zoveel goede romantische comedies komen er niet uit. Maar dit was toch echt drie keer niks. De film zit, zeker aan het begin, vol met coole muzikale referenties en de film (spoiler, spoiler) eindigt niet goed voor het centrale duo, een combinatie die arthouse credibility garandeert en de citici mild stem. Of zo. Want de film is over de hele linie alleen maar in staat om te refereren aan andere romantische comedies en bevat scenes volgens het boekje die hier en daar best goed beginnen (om vervolgens slap te eindigen) maar vooral cliche-matige situaties. Euforisch gedans op straat na de eerste seks, het ’s ochtends inslaan van drank na de break-up. Kom op, jongens, dat kennen we nu wel. Alsof comedy-writers bang zijn eens iets over het echte leven te laten zien. Wat was mumblecore toch eigenlijk een verademing. En wat is Woody Allen dan toch een genie.

12 angry men Deze beroemde film van Lumet is beter qua idee dan qua uitvoering. Dat gevoel overheerste een beetje bij mij. Want het idee is meesterlijk: zet een jury in een kamertje, laat iedereen de verdachte schuldig vinden behave 1, en begin het spel van de tien kleine negertjes. Maar gaandeweg wordt de hand van de scenario-schrijver me veel te zichtbaar die zich in steeds gekkere bochten moet wringen om weer iemand zijn mening te doen herzien. Twee van dat soort geforceerde momenten en ik denk “sja”. Verwend nest, ben ik.

Sunshine cleaning Drama dat me erg deed denken aan de independent films die in tijdens mijn studentenjaren zag. “Gas food lodging”, “Desert bloom”, “Bagdad cafe” en Hartley. Station agent is een recentere pedant. Kleine drama’s met het hart op de goede plaats. Jammer dat het in het laatste half uur wel erg sentimenteel wordt. Stijlbreuk, in feite.

A country teacher
Night train
Twee films, 1 Tsjechisch en 1 Chinees, waar de Volkskrant heel positief over schreef en die me weinig deden. Sympathieke drama’s die ik uiteindelijk toch een beetje verveeld uitzat. Zondagmiddag in je pyama, zondag erop alweer vergeten.

Les amants Bekende film van Malle met Jeanne Moreau die weer eens (Jules et Jim) tussen twee kerels inzit. En daar waar twee honden vechten om een been... Wederom kun je discussieren over de vraag of Moreaus karakter een vrijgevochten vrouw is die opkomt voor haar seksuele behoeftes, of gewoon een verwend zeikwijf. Het is geen hoogvlieger van Malle, maar de gedrevenheid waarmee hij een plotsklapse verliefdheid in beeld brengt is wel aanstekelijk.

Better things Meestal vind ik films over verslaving dodelijk saai – het is nogal gemakkelijk dramatiseren als er elk kwartier een spuit in een arm glijdt – maar dit had wel wat doordat regisseur Hopkins de verslaafden in een uitzichtsloos Britse dorpje steeds meer gaat vergelijken met bejaarde mensen. Het is die vondst waar je als kijker wel iets bijzonders in kunt zien.

even nakijken of Sunshine Cleaning op de lijst staat, geloof dat ik 'm toch wel wil zien.

Human Desire
Late noir ('54) van Fritz Lang. Gebaseerd op het beroemde La Bete Humaine van Zola, waarvan ik vermoed dat een eerdere filmversie wel beter zou zijn. Deze begint als een soort Best Years Our Lives (een favoriet) de nostalgische sentimenten van het terugkeren uit een oorlog. (Die in Korea in dit geval) Glenn Ford is de soldaat, voorheen (en nu weer) treinmachinist, wat voor EO-achtige Rail Away plaatjes zorgt. Eindelijk thuis, zittend naast z'n oude pijprokende makker, eveneens machinist. Daar logeert ie ook, waar dochterlief in de tussenliggende jaren is "opgegroeid" en nu een oogje op hem heeft. Dan switcht het verhaal (helaas) naar een collega bij de spoorwegen (Broderick Crawford) die probleempjes heeft met z'n 'dame' (Gloria Grahame, hier niet zo goed als in The Big Heat) In hun criminele en amoureuze probleempjes wordt vanzelfsprekend ook Ford betrokken, waaruit een redelijk cynisch verhaaltje rond.

Langer Licht
Had het graag anders gezien, maar kon me vandaag al niet meer herinneren wat (en dat) ik ('m) vrijdag had gezien. Raymond Thiry speelt een fanatieke boksschoolhouder, altijd goeie plekken voor noirige films (al is 't dan zomer) Hij leeft samen met z'n puberzoon en die twee motten elkaar niet. Tot zover niets aan de hand, maar dan volgt een redelijk goed getroffen Hollandse multi-culti barbecue, waar zoonlief ineens Billy Elliott-neigingen krijgt en in een tutu verschijnt. Vader slaat 'm op z'n muil, maar het is toch zoon die de sympathie van de volksbuurt krijgt. (Zou dat nou realistisch zijn?) Maar die tutu is natuurlijk symbool voor een heel, heel groot trauma en die hele "trigger" is me eigenlijk veel te geforceerd. Ondertussen is 't wel een mooi beeld als de jongen in z'n tutu op een lage gangsterfiets door Amsterdam Noord rijdt. Oplossing: Pa en zoon hebben beiden een vrouw nodig voor verwerking.

Gomorra
(ietsje uitgebreider in de weeklijst)
Over Gomorra had ik nog niets slechts gehoord, zag 'm laatst nog op tv aangeprezen worden als onderdeel van een NRC dvd-collectie. Misschien was ik nog wat kribbig van mijn tijdelijke forum-ban, maar ik dacht vooral: laat die Italianen het lekker uitzoeken met hun maffia. Zeker als de film op 't laatst in van die diepserieuze eind-mededelingen nog vermeldt hoe gewelddadig de Comorra wel niet is. Guttegut, wat erg. Heb dan toch meer met die rare geloofsfanatici in Noord-Ierland, die nog eens wat onschuldig winkelpubliek opblazen en waar ook grote foute regeringen een rol spelen. De clans in de laars maken vooral elkaar af, blijkt ook uit de film en als je elke zoveel jaar oppermaffioso Berlusconi in 't zadel hijst verdien je ook niet beter. Als de film echt een aangrijpend pamflet had willen zijn, had toch beter (of persoonlijker) moeten worden overgebracht dat je onmogelijk aan de lange arm van de maffia kan ontsnappen. Dat zal uiteindelijk het probleem wel zijn in die contreien. Je wordt geboren in een armoedig gebied, je hebt 't geld en de fut niet vertrekken, de maffia is overal, dus krijg je vroeg of laat met ze te maken. Gomorra laat vijf flitsen zien uit 'het echte ongeromantiseerde leven'. Dat maakt ze ook wat droog, Gomorra is geen film met een verhaal dat je grijpt. Ik had liever gezien dat ze de regisseur er eentje had gekozen. Dat van Don Ciro bijvoorbeeld, een zwijgende geldkoerier, om wie een enorme eenzaamheid hangt. Continu uitgefoeterd. Een personage uit een verhaal van Bernard Malamud. Echt tot leven wil ie echter maar niet komen. Het meest gedenkwaardig zijn uiteindelijk toch twee doodsimpele jongen met Tony Montaniaanse dromen. Het moment dat ze in een rivierbedding met de raketwerpers en kalasjnikovs uitgelaten in het rond staan te knallen weet je dat ze in de arcadehal hadden moeten blijven.

Vinyan
Film die in eerste instantie nog overleeft op 't redelijk interessante uitgangspunt. Tuurlijk zijn er zat films waar echtparen hun verdwenen kind zoeken, maar dat 't kind in de Tsunami is verzwolgen en de zoektocht dus in de jungle-achtige kustgebieden van Thailand en schurkenstaat Birma plaatsvindt is wel een leuke twist aan 't concept. Don't Look Back meets Apocalypse Now zeg maar. De acteerprestaties van het echtpaar Emmanuelle Beart en Rufus Sewell (en met name de laatste) zijn ondertussen niet om over naar huis te schrijven. Dan zijn de Thaise schurken een stuk leuker. De hoofd-oplichter lijkt wel wat op een Aziatische versie van de recente bepruikte Phil Spector inclusief afro. Hij regelt voor 't echtpaar een dubieus tripje langs dorpjes waar arme dorpelingen hun eigen kinderen in Man United shirtjes steken, hopende dat 't echtpaar met een surrogaat-kind genoegen neemt. In wellicht de beste scene omarmd de langzaam krankzinnig wordende Beart een zo'n kind, en lijkt 't vanachter echt even op haar eigen zoontje. Helaas gaat de film in de laatste zo slechte dat 'weer grappig wordt horror-fase echt richting Apocalypse Now, met beschminkte legertjes kinderen die met modder en erger smijten. Het einde is dan wel weer zo van de pot gerukt dat 't eigenlijk erg lollig is.

Slumdog Millionaire
Natuurlijk is het wel een een 'entertaining' movie, miljoenen fans kunnen ook weer niet helemaal fout zitten, toch vond ik 'm licht tegenvallen. Er zijn flink wat kanttekeningen te plaatsen. Het hele concept van een film vertelt in flashbacks opgeroepen door quiz-vragen is geniaal, maar als je me achteraf vraagt welke quiz-vraag nou echt cruciaal was voor zijn leven? Geen idee. Een van de betere is die waarin hij weet wie er op een 100 dollar-biljet staat, maar ook dat is niet meer dan een anekdote. Even daarna gebeurt er in zijn zoektocht naar droommeisje Latika wél wat cruciaals, maar de cruciale hint daarvoor is dus helaas geen quiz-vraag en eigenlijk een doodleuke deux ex machina, al wisselt het biljet wel even van hand. Vraag me trouwens ook af (maar dit is volkomen terzijde) of ze in India nou werkelijk 1 vraag voor 't einde van Weekend Miljonairs nog een cricket-vraag zouden gaan stellen. Toch volkssport nummer 1. (Is toch een beetje als vragen wie is de Eredivisie-topscorer aller tijden; niet dat ik dat op zeker weet, Ruud Geels denk ik, of Willy van der Kuijlen) Maar ok, een serieuzer probleem is 't het hele liefdesverhaal. Werkt voor geen meter. Het meisje houdt de hele film lang niet van onze held, die haar wanhopig 'stalkt'. Ze ziet meer in z'n criminele, irritante en vervelende broer en later als ze daar op afgeknapt is en in een rotleventje zit, verlaat ze dat toch niet voor de armoede van onze Chai Wallah. (Nee doet ze pas als hij geld heeft, zou dat nou typisch cynisch Bollywood-realisme zijn?) Zo wordt de film maar geen feel-good-film, al weet ik niet of dat de bedoeling was. Maar dan hadden bijvoorbeeld de veel te grove agenten uit 't begint, tegen 't eind ook in juichen uit kunnen barsten, voor hun tv'tje op 't bureau. En dan had van 't dansje op 't laatst ook echt joie de vivre kunnen spatten. Lukt er ook nog iets wel? Jahoor, de hele film lang denk ik: waar blijft die 'bel een vriend'- lifeline, daar moet iets moois mee kunnen. Dat lukt ook, in het beste moment van de film, helemaal aan 't eind. Dan is 't toch nog even de lekker sentimentele film die ik had verwacht.

Eldorado
Moet raar lopen als dit niet de Belgische film van het jaar is. De Helaasheid der Dingen is nogal in de picture, maar die titel klinkt nogal Brusselmans, als 't net zo erg wordt als Ex-Drummer... Eldorado is een bescheiden roadmovie, die in wezen niets aan 't genre toevoegt, ook de beelden zijn weinig spectaculair. Zat lang te denken dat 't allemaal beter in gruizig zwart-wit had gekund. (Im Lauf der Zeit, zeg maar) Maar uiteindelijk is 't dus toch wel een goede film. Het begint onzettend komisch, met een volkomen lukraak fragment van een Simon Vinkenoogiaans figuur die zichzelf tot de Messias uitroept. Dan zien we de tonronde autoverkoper (en overigens ook regisseur) zingend in een van zijn Amerikaanse sleeën. Hij komt thuis, waar hij een dief onder z'n bed aantreft. Volgen absurdistische dialogen. Als de man er eindelijk onderuit kruipt blijkt 't een junk van Into the Wild-achtige magerheid. De autoverkoper heeft ook niet veel beters te doen en uiteindelijk besluit hij de arme kerel maar naar z'n ouders te brengen. Onderweg komen ze natuurlijk de gebruikelijke bizarre personages tegen. Gaandeweg wordt de film steeds treuriger, het komische is er halverwege wel af, en verdwijnt helemaal in een mooi en bitter einde.

Le Premier Jour du Reste de Ta Vie
Dit heeft ongeveer het niveau van Cold Feet. Een goeie serie, maar ook wel wat soapy en soms wat al te flauwgrappig. We volgen een doodgewoon gezin in 5 episoden (elk gezinslid 1) en dat over een tijdbestek van een dikke tien jaar. Een broer gaat 't huis uit, een andere keert juist terug en dwaalt als een depressieve Nick Drake rond, zus (Deborah Francois!) werkt zich ook in de nesten. Ma heeft een mid-life crisisje en pa.. Pa is de treurige spil van dit einde. De man lijkt wat op fotograaf Erwin Olaf. De beelden zijn glossy, de muziek fijn, maar jammer genoeg heeft de film steeds maar weer krampachtige, soms onrealistische plotwendingen nodig om de boel in gang te houden. Een sweet sixteen birthday van dochterlief die door 't hele gezin vergeten wordt? Gebeurd gewoon niet in zo'n midden-klasse gezin. Een bruiloft waar opa niet opduikt, en niemand die 'm maar 'ns belt? En dat zijn dan nog de subtiele, want zoals ik al zei, tegen 't einde komt letterlijk alles uit 't einde van Cold Feet terug. Ze 'draaien' nog net niet The Scientist van Coldplay. Klinkt allemaal wat negatief wellicht, maar het is allemaal wel aangenaam glossy in beeld gebracht en bovendien zat ik nog met 't vreselijke (en op zich vergelijkbare) Une Conte de Noel in m'n hoofd. En dan is dit wel een stuk beter.

Le Premier Jour du Reste de Ta Vie - een film die in mijn eindlijst van 2009 zal belanden in het rijtje met films die ik binnen een jaar vrijwel volledig ben vergeten. Bij het zien van de titel twijfelde ik of ik 'm had gezien. Bij de door Ludo genoemde details ging er nog steeds geen lichtje branden. Pas bij het bekijken van de stills herkende ik de vader en de moeder, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

De beste klassieker die ik afgelopen week zag was The Apu Trilogy (1955-1959) van Satyajit Ray. Wonderschoon.

De beste film over zombie nazi’s in de Noorse sneeuw die ik afgelopen week zag heet Død Snø (2009) oftewel Dead Snow van Tommy Wirkola. De eerste helft is even doorbijten. De film wordt pas leuk vanaf de tweede helft wanneer de zombies massaal uit de sneeuw kruipen en achter de clichématige twintigers aanrennen. Er is zelfs ruimte voor slapstick. 30 Days Of Night (maar dan met veel scènes overdag) meets The Keystone Kops.

De beste film over zombie nazi’s in de Noorse sneeuw

lol. laat ik aan Martijn B. over.

niet om meteen terug te krabbelen, maar mocht ik de indruk hebben gewekt dat Le Premier Jour MEER is dan een zesje, dan is dat bij deze door Vido rechtgezet.

moet verdilleme nog altijd Pather Panchali kijken, nog 'ns naspeuren of ie niet al op een lijstje staat.

Ja! Død snø, veel goeie dingen over gehoord!

Ah ja de Apu moet ik ook nog doen! Ken alleen Pather Panchali en dat vond ik een bijzondere ervaring. Ik vond je oordeel over Eldorado verrassend Ludo, had verwacht dat jij er ook niets aan zou vinden :)

Bij de dvd op het label Articifial Eye van het laatste deel van de Apu Trilogy zit een uur lange analyse door een Britse leraar filmgeschiedenis (in het bijzijn van zes aandachtige studenten). Na het zien van die analyse blijkt Ray nog genialer dan ik zelf al had kunnen vermoeden.

ik was 't qua Eldorado meer met Mic eens (ook ergens hierboven)

arnout heeft trouwens ook wel wat goeie punten over Slumdog in deze draad. (as in die slumdog ziet er veel te slim/sophisticated uit!)

er is trouwens ook wel een vreemd gat van een paar jaar in de film. hij zoekt als 10-12 jarige frantic naar Latika en broer, vindt ze, ze verdwijnen en dan blijft ie 6 jaar als theeloopjongen hangen?

Ben ook erg benieuwd naar die Pather Panchali btw.

Detour
Budgettair de krakkemikkigste noir die ik ooit zag. Cultregisseur Ulmer had 1 hotelkamertje tot zijn beschikking en een auto voor zo'n scherm waarop de weg geprojecteerd kan worden. (Om te besparen spiegelde hij sommige van deze weg-opnames voor hergebruik) Je hebt allerlei noir sub-genres, maar in wezen zijn er 2. De noir van de driehoeksverhouding en de relatieproblemen en de noir van de moord. Dit is 'r een in (de door mij geprefereerde) tweede categorie. Het eerste uur is met z'n permanente voice-over bijna een luisterboek. Een pianist (Tom Neal) vertelt hoe hij in de problemen raakte en dat allemaal nadat hij een lift had gekregen van een vreemd figuur, die ineens uit de auto viel. Dood. De (onbetrouwbare?) voice-over blijft deze rare formulering maar herhalen, terwijl het lijk toch daarvoor al een wankele indruk maakte, door de hele tijd drugs of pillen te poppen. De held panikeert, verstopt 't lijk en neemt als Jack Nicholson in die film van Antonioni zijn identiteit over. Hij wordt echter al snel betrapt door de femme fatale (Ann Savage) van de film. Met haar begint 't wat mindere dialoog-gedeeldte van de film, al is haar introductie geniaal. De twee zitten in de auto, wij hebben nog geen goed beeld van haar gekregen. De pianist staart en droomt weg bij haar afgewende hoofd. En dan draait ze zich naar hem om. Ze is niet lelijk, maar haar ogen spugen haat en dedain, dat gaat fout!

Rachel Getting Married
Olaf merkte terecht op dat dit een beetje Hollywood poogt arthouse is. Vond 't al met al een redelijk geslaagde film, waarin ik die zanger van TV On The Radio (die nochtans een grote rol met een grote bril speelt) helemaal niet herkent. Anne Hathaway keert uit de afkickkliniek terug naar het huis van haar jeugd en haar familie, voor de bruiloft van haar zus. De voorbereidingschaos werkt aanstekelijk (op de kijker) maar het meisje voelt zich niet thuis en tegelijkertijd genegeerd en te betutteld. Ze is een mooi rond personage, die tegelijk de ergernis van de kijker oproept, als genegenheid, of liever, dat je je aan haar kant voelt staan. (Bijvoorbeeld op 't pijnlijk-vrolijke moment daar haar zus een goed nieuwtje verklapt) Ergens is 't jammer dat Anne niet alleen een junkie is (wat genoeg reden is voor een familie om haar met de nek aan te kijken) maar dat ze ook nog heeft gezorgd voor een diep familietrauma. Wellicht teveel van het goeie, al zorgt dit wel voor een paar fantastische scenes met ma (Debra Winger) Ma is in tegenstelling tot Hathaway een echt film-personage, ik zeg niet dat ze niet realistisch is, maar ze werkt wel precies in zo'n film. Gemeen en ook vol vluchtgedrag. Rachel Getting Married blijft helaas wel erg lang in de bruiloft hangen, waarop continu gemusiceerd wordt. (Na een tijdje wordt dat vermoeiend) Op een gegeven moment komt er een samba-dansgroep langs en zijn we echt in Sweet Sixteen-taferelen belandt. Je verwacht elk moment 6 entertainment-dwergen die koprollen gaan doen. Iets algemener is hoe fucking emotioneel die mensen ZELF hun eigen bruiloft maken, met het zingen van liedjes voor elkaar en zo'n enorm gewijde, dit is een fantastische dag-sfeer. Kon ik op een gegeven moment ook niet meer lijen. (Ok je hoeft niet zwijgend in 2 seconden elkaar een ring om de vinger te schuiven, maar dit is too much, misschien iets Amerikaans)

Il Divo
In tegenstelling tot het weinig memorabele Gomorra van vorige week i Il Divo een boeiende en geslaagde politieke biopic, met, dat krijg je in Italië, natuurlijk ook genoeg maffia-lijntjes. Geen idee hoe de film in Italië zelf werd ontvangen, maar het zou wel eens kunnen dat mijn gebrek aan voorkennis over Andreotti, zijn Christen-Democraten en de rest van het Italiaanse politieke spectrum juist een voordeel is. De film probeert met een verklarende woordenlijst vooraf en een hoop namen die continu naast de poppetjes die in beeld verschijnen de boel begrijpelijk (en overzichtelijk) te houden, maar faalt hopeloos. Geeft niks. Sterker nog, de uitleggerige momenten zijn irritant en overbodig. Beter (zelfs goed!) is de film als de gebeurtenissen als een eindeloze onnavolgbare maalstroom van schimmige zaakjes over de kijker worden uitgestort. Hierbij helpt de bizar gevarieerde en geïnspireerde soundtrack, die de vaak duistere, zeer gestileerde beelden perfect aanvult. Dat bekende themaatje van Fauré staat zonder morren naast een liedje van The Veils of een tranentrekkende schlager van Renato Zero. ('I Miglio Anni Della Nostra Vita') Het allerbeste muzikale moment vindt plaats als de politieke schurk Andreotti een maffiabaas ontmoet op een bloedhete dag. De ventilators zoemen en de twee omhelzen elkaar langzaam voor een vriendschappelijke zoen terwijl Beth Orton Conceived zingt, met z'n opgewekte beat. 'Wanna keep your dream alive?' Nog een kleine kanttekening tot slot. Ik vraag me af of Andreotti niet wat al te cartoonesk wordt afgeschilderd. Hij zal best rare oren en maniertjes hebben gehad, maar hij loopt er nu meestal bij als een malle combinatie van Nosferatu en een mislukt typetje van Youp van 't Hek. Ook de bijrollen zijn soms wat al te guitig, het is overduidelijk waar de sympathie van de regisseur níet ligt.

The Reader
Moeizaam filmpje. De eerste keer dat de film terugschakelt naar Ralph Fiennes, die de flashback heeft ingeleid dacht ik: nee he, hoe kan dit nou nog wat toevoegen. Doet 't wel, althans, de film bestrijkt zoveel jaar (helaas) dat het wel moet eigenlijk. Wat mij betreft had het allemaal in die ene zomer gepropt kunnen worden. Een jongen die seksueel ontwaakt door een oudere mysterieuze vrouw (Kate Winslet) die dan een enorm geheim blijkt te hebben, waardoor hij in morele dilemma's verzeild raakt. Eigenlijk de thematiek van Apt Pupil (van Stephen King, met Ian McKellen) Maar dan sentimenteel/erotisch en niet thrillerig. Aardige momenten zijn er op zich wel in de college-zaal waar die ethische discussies o.l.v. Bruno Ganz worden gevoerd (inmiddels eind jaren '60) Bijna overbodig te zeggen dat Winslet voor deze rol geen Oscar had hoeven krijgen, alleen al in Revolutionary Road was ze veel beter. Hier maakt ze soms zelfs een wat ongefocuste indruk. Extra jammer is de muzak die dan van Nico Muhly blijkt te zijn. Had beter van 'm verwacht.

oh ja en dan vergeet ik nog iets (ik weet niet of Olaf hierboven daarop doelde toen hij de film in mootjes hakte) maar 't idee van het personage van Fiennes om met een tinnen busje vol Duits geld een bezoekje te brengen aan holocaust-slachtoffer is echt een verbijsterende schoffering!