Filmforum

Le Planete Sauvauge gaat op de lijst (je tips hebben volgens mij een 100% score tot nu toe Ludo. ;) Begin nu te twijfelen of ik die film niet al eens op een nog-te-kijken lijst wilde zetten en prompt vergeten was dat te doen.

ik had 'm op mijn lijst als Vido-tip staan, dus hij "moet" er nog maar wat over zeggen (als de positieve kant van 't verhaal)

Writer/co-director/star Massimo Troisi (Il Postino) postponed heart surgery so he could complete the film. The day after filming was complete, he suffered a fatal heart attack.

da's nog 'n sterven voor de kunst. ai.

Gates of heaven (Morris, 1978). Klassieke documentaire over de verhuizing van een dierenkerkhof. Voornamelijk interviews waarin dierenliefhebbers uitvoerig over hun liefde voor hond, kat of cavia vertellen maar het eigenlijk lijken te hebben over zichzelf en de eigen sterfelijkheid. Knappe prestatie. Er komen weer de nodige hilarische figuren voorbij die allemaal serieus hun verhaal mogen doen. Hoogtepunt is de zoon van de kerkhofeigenaar, een loser eersteklas, geflopt in het zakenleven, maar niet te beroerd zijn ahum diepgravende filosofieën over het dierenbegrafeniswezen en het leven in het algemeen voor Morris uit de doeken te doen. Net zo grappig als Jiskefet op zijn best.

Soredemo Boku Wa Yattenai (a.k.a. I just didn’t do it; Masayuki Suo, 2007) Kafka in Tokyo. Man wordt op weg naar sollicitatiegesprek door een ambtenaar een overvolle metro in geduwd (je kent het tafereel wel) en na het ritje wordt hij door een vrouwelijke scholier beschuldigd van onzedelijke betastingen. Pragmatisme in Japan zegt: excuses aanbieden en settelen, maar onze held heeft het niet gedaan en kiest voor een rechtzaak. Film klokt ruim over twee uur, maar ik vond het de moeite waard. Goed acteerwerk en een interessante balans tussen drama en reflectieve beschouwingen over de rechtsstaat.

Tony Takitani (Ichikawa, 2004). Af en toe komt er opens iets leuks op de televisie, dat apparaat heb ik ook nog. Verhaal over een man, geboren voor de eenzaamheid, die alsnog een vrouw vindt. Het geluk kan niet op, maar dan blijkt dat zij manisch-koopzuchtig is en in no time een hele kamer met kleren gevuld heeft. Traag geschoten, zachte voice-over doet het meeste werk en een plot waar je na afloop zeker nog even over nadenkt. Wat is dat toch met die kleren?

Naissance des pieuvres (Sciamma, 2007). Fucking Amal in het zwembad, dat lijkt me een adequate typering. Ontluikende tienerliefdes en sluimerende puberonzekerheden rondom een drietal syncroonzwemster met op de achtergrond de waterpoloboys. Sciamma is meer dan Moodysson geinteresseerd in een slice of life aanpak dan in een rechttoe verhaal, en dat voelt aan het einde goed. Pers is iets opgetogener dan ik kan zijn, omdat ik de plot toch niet helemaal geloofwaardig vind. En om met een Ludo-opmerking te eindigen: het dikke meisje ziet eruit als een dochter van Rita Verdonk.

Eindigend met de film van het weekend:

Le feu Follet (Malle, 1963). Godard mag dan een paar films hebben gemaakt die ik wel kan waarderen, laten we er niet al te enthousiast over gaan doen. Want in Le feu follet krijgt existentialisme een uitwerking die ondanks alle rechtlijnigheid ontroert. Man is van de drank af, woont nog in de kliniek en besluit eerst nog een tochtje langs zijn vrienden te doen voordat hij zelfmoord pleegt. De film geeft slechts summier de achtergronden (ongelukkig in de liefde, the usual), waardoor het selectieve gezelschap dat hij met een bezoek vereert de psychologische ondergrond moet leveren. Dat gebeurt gelukkig niet al te expliciet, waardoor er nog genoeg te raden overblijft: fatalisme is ook een state of mind. Mooie hoofdrol van Maurice Ronet en een piepklein rolletje van Jeanne Moreau. Aanrader.

ik heb net 1 of 2 films van Malle in de wachtrij staan, zullen de eersten zijn. ben benieuwd (deze niet geloof ik, maar zal 'm onthouden)

aah Tony Takatani (je "moest" 'm wel kijken want ik had 'm in 't bovengaande al enkele keren vergeleken met o.a Millenium Mambo enneh Dolls, ;)
gewoon dat korte verhaal Marakumi (of hoe heet die schrijver) op beeld gezet, bijna letterlijk voorgelezen, stel ik me zo voor.. Ambient-muziekje erbij. En dan maar melancholisch zwijmelen (als zoiets kan)

En om met een Ludo-opmerking te eindigen: het dikke meisje ziet eruit als een dochter van Rita Verdonk.

:D inhakend, net een Mexicaanse film gezien waar de hoofdrolspeelster op Karin Ruckstuhl lijkt. (later meer) hier een plaatje om de de hersens helpen te malen:
http://sportnet.files.wordpress.com/2007/03/atleten-ek.voorbeeld.jpg

Stellet Licht....? Zo ja, dan mag je me de ondertitels sturen! Zoek er godverdomme al weken naar.

Goed...

Tennen kokekko (a.k.a. A gentle breeze in the village; Yamashita, 2007). De maker van het vurrrukkelijke Linda Linda Linda blijft hangen bij de jeugdigen. Kinderen van verschillende leeftijd zitten bij elkaar in de klas in een kleine dorpsschool, waar een nieuwe klasgenoot Osawa (uit Tokyo!) aanschuift. Het oudste meisje, Soyo, is meteen verliefd. Verder gebeurt er niet veel. Er is een plotje over de moeder van de Osawa, die in een ver verleden iets heeft gehad met de vader van Soyo, en er is een uitstapje naar Tokyo. Yamashita is een sentimenteel observator van het kleine, die hier en daar zijn puntje scoort maar beduidend minder materiaal in handen heeft dan met Linda Linda Linda. Een niet onaangename landerigheid overheerst en pas in het laatste kwartier stijgt het daar bovenuit.

was dat Stellet Licht niet in een of ander absurd Nederlands dialect gesproken? ;)

(nee geen subtitles dus)

Hmm, maar heb ik dan in ieder geval de actrice goed, Miriam Toews?

http://www.nieuwamsterdam.nl/media/img/Image/Toews2.jpg

neen, even zien of ik nog een hint kan bedenken.

ah ik weet 't al.
in de enige goede scene (want een totaal overschatte film vond ik) word op 't strand eer bewezen aan de allergrootste (ondanks zijn 1.68) keeper aller tijden.

Y tu madre tambien? Zo aan die tanden te zien. :)

bingo, nou ja Y Tu Mama tambien.

en de keeper is natuurlijk..:
http://content.answers.com/main/content/wp/en/d/dc/Jorge_campos.jpg

de enige die zich tijdens WK's met succes over de middenlijn begaf (as in, er vielen geen goals (Higuita) en het was ook niet tijdens zoiets lafs als een vrije trap (Chilavert)

Ramos toch? Wat een beschaafd shirt had hij op die foto aan. Meestal was het iets van lila met paarse patroontjes. :)

Ramos!?!?! jongen.. ;)

huiswerk:
http://www.vpro.nl/programma/hollandsport/afleveringen/19518524/items/19938518/

een absoluut Ludo in Zomergasten fragment (nou ja niet per se van Matthijs van Nieuwkerk natuurlijk)

hmm de video doet 't niet meer op de Holland Sport site, geloof ik. grrr. met Jan Kromkamp en Co Adriaans erbij. Adriaanse HAAT natuurlijk spelers als.. Campos.

kijk dit zijn nog 'ns spelhervattingen:
http://nl.youtube.com/watch?v=htCQr8gZ5fs&feature=related

LOL, Campos...oef. hopelijk gaat ILXOR binnenkort definitief naar de haaien. ;) Co man, wat weet die nou van echt voetbal?

hij is meer van de paaseieren.. Nu zit ie straks lekker met Johann Volanthen met cafeine-vleugeltjes in Salzburg. Prutsers :)

Dat was ook wel postbodevoetbal van de ergste soort. Geen wonder dat Adriaanse hem niet mag.

hij had nog verder door moeten lopen ja ;)
(volgens mij speelt ie de bal in zijn enthousiasme iets te ver vooruit, waarna er een soort flying kick volgt om de bal nog naar voren te krijgen)

deze "bicycle kick" dan: http://nl.youtube.com/watch?v=t0Me-aoFjzM (maar die is minder interessant omdat Campos daar al in de spits is opgesteld)

(en nu zal ik braaf mijn mond over 'm houden dit zijnde 'n Filmforum draad) :)

Et dieu.....crea la femme (Vadim, 1956). Bardot als het losgeslagen dorpsmeisje in een film die voor zijn tijd erg sexy is. Weinig verhullende bloesjes, Bardot krioelend in de branding. Is het ook een goede film? Wel, het is een film die steeds beter wordt. De eerste helft biedt weinig meer dan een ouderloze stoeipoes die de hoofden van de mannelijke helft van het dorp op hol brengt, aangevuld met een saai subplotje over een scheepswerf. De angel zit hem in de tweede helft (spoilers) waar het sulletje van het dorp Bardot ten huwelijk vraagt. Zij accepteert terwijl ze eigenlijk verliefd is op broer van de sul, met alle ellende van dien. Dat leidt uiteindelijk tot die prachtige scene, waarin een koortsige Bardot een manische dans ten beste geeft en uiteindelijk gestopt wordt door haar man, die haar fiks in dr gezicht slaat. En dan is de feeks getemd. De sul is de enige die het avontuur met Bardot aandurft, en hij wordt daarvoor beloond. Einde film. Ik vermoed dat het politiek correcte recensentencorps anno 2008 toch wel enorm gevallen zou zijn over dit potentieel conformistische gegeven, waarbij de vrouw maar beter in de pas kan lopen. En dat terwijl het eigenlijke thema over wederzijds respect zo eigentijds is....:-)

Paprika (Satoshi Kon, 2006). Blijkbaar heb ik zoveel anime gezien dat ik bij het zien van het personage Paprika dacht "lijkt wel die troela van Perfect Blue." Klopt want dat is van dezelfde maker. Dit is ook weer een fraai staaltje droomlogica annex realiteitneukerij. De beste anime heeft altijd wel wat fijne droommomenten en Satoshi gaat daar nu helemaal mee los. Cinema wordt er ook nog fraai door heen verweven en is nog een John Candy lookalike en wat Cronenberg momenten. Tokio zelf krijgt het vanzelfsprekend ook weer te verduren. Kortom anime doet wat anime moet doen.

Y Tu Mama Tambien
nou zo slecht als ik 'm hierboven afschilderde is ie nou ook weer niet.. Het is een verwarrende film, een rare genre-botsing. "Hij" komt zaterdag op tv, en de VPRO gids heeft 't over een broeierige zomerfilm. Nou, er is wel heel heel veel seks (dacht tot de voetbalclub America ter sprake kwam dat dit een Spaanse film was), maar echt heet wordt 't toch niet. Elders op internet zag ik dat ie als een tienerkomedie werd beschouwd. Neen, ook dat is 't niet. Die dingen worden allemaal gecounterd door een verwarrende/pretentieuze voice-over die 't constant over dood en verderf heeft. Er zijn wel meer tekenen dat er iets mis is, de vrouw waar de twee jongens mee reizen is constant aan 't huilen.. En toch.. Het einde heeft iets van "zie mij als scenarioschrijver de pionnen eens flink doorelkaar gooien, want ik kan alles"

Absence of Malice
Ook al bepaald geen simpele film. Ik weet eigenlijk niet eens wat de titel precies betekend. Paul Newman in een halve combeackrol is de zoon van een crimineel figuur.. Een belangrijk figuur is doodgeschoten en de Miami politie (geleid door een elastiekjes-neuroot) laat lekken dat hij er meer van zou moeten weten. Sally Field (het prototype kleine schattige brunette waar ze rijen en rijen van in blik hebben staan in Hollywood) hapt op de lek (ze is journalist) En krijgt dan een woedende Newman op d'r dak. En dan krijgen ze wat. Natuurlijk! Want zo gaat dat in films.
Uiteindelijk probeert iedereen in politieke spelletjes elkaar te slim af te zijn.. Hoewel dit een grotestadsfilm is dacht ik eigenlijk dat regisseur Sydney Pollack dezelfde was van In The Heat Of The Night (maar ik raakte in verwarring met Sidney Poitier) Toch iets van die sfeer.
Heel mooi shot trouwens in de film, Newman is slim genoeg om te merken dat ie geschaduwd is. Het is avond, hij kijkt om als ie een huis verlaat en op dat moment komt er een auto langs. De koplampen verlichten een stilstaande auto en even zien we het silhouet van 2 mannen :)

The Hours
Topcast in de weer met Mrs. Dalloway van Virginia Woolf. Kidman = Woolf. Julianne Moore en Meryl Streep spelen verhalen die overeenkomsten met 't boek vertonen (een in de jaren '50, ander in 2001 NYC, voor de aanslagen.. je denkt er toch meteen aan)
Die is allemaal door elkaar versneden, en al met al komen al die depressies toch *poeh* hard aan.
Lichtpuntje in de duisternis Claire Danes, die even bewijst dat de meisjescast in Little Women werkelijk geniaal was. Daar was ze Beth (die ik alweer vergeten was) maar hier speelt ze de huppelende twentysomething dochter, in gebreide trui, van Meryl Streep. :)

(voor wie Little Women gezien heeft en ook een update nodig had, Beth is het zieke zusje, dacht dat ze een beetje mollig was, metarmorfose voor Danes kennelijk in die +/- 10 jaar tussen die films.

Kiss Me Deadly (Robert Aldrich, 1955) is een wonderlijke, wrede en late noir waar je van tevoren eigenlijk helemaal niets over moet weten. Helaas wordt in artikelen over deze film vaak een foto afgebeeld waarin het eind wordt getoond. Die foto had ik gezien en dus wist ik al ongeveer wat me te wachten stond. Zoals in de meeste goede noirs begint de actie nog voordat de openingstitels (in vervreemdende omgekeerde volgorde) over het scherm rollen. Schimmige privé-detective Mike Hammer (Ralph Meeker) botst midden in de nacht bijna tegen een vrouw aan die hem probeert te stoppen. Niet veel later wordt het wrak van zijn auto teruggevonden en ligt Hammer drie dagen in coma in het ziekenhuis. In zijn poging achter de identiteit van de geheimzinnige vrouw te komen en te achterhalen waarom ze zo bang was, waagt Hammer meerdere keren zijn leven en dat van zijn paar bondgenoten. De ene bad guy is nog glibberiger en enger dan de andere (met Citizen Kane-acteur Paul Stewart in belangrijke dubieuze rol). Hammer is, als het nodig is, trouwens ook niet vies is van sadisme. Enig voordeel voor de detective is dat bijna elke vrouw (inclusief de minst betrouwbare) die hij tegen het lijf loopt direct de neiging heeft hem te omhelzen. Het geheim in de staart van het verhaal is voor Hammer minstens zo verrassend als voor de kijker. Tipje van de sluier: twee bekend films die een belangrijk element uit Kiss Me Deadly citeren zijn Repo Man en Pulp Fiction.

Ik lees net Olafs stukje over Kiss Me Deadly van 11 maart en zie dat hij goede citaten mist. Er zijn inderdaad noirs met sterkere citaten (en Kiss Me Deadly staat sowieso niet in mijn top tien van noirs), maar er zitten toch best een paar aardige tussen. Vreemde vrouw kust Hammer bij eerste ontmoeting zomaar op de mond en zegt: You don't taste like anyone I know. Het verhoor van Hammer, direct nadat hij uit het ziekenhuis is ontslagen, mag er ook wezen met de agenten die alle antwoorden zelf invullen en daarmee binnen een minuut het twijfelachtige karakter van Mike Hammer tot in de puntjes neerzetten. Hammer zit er zwijgend bij en heeft voornamelijk hoofdpijn.

dat klinkt weer als eentje die op de lijst gaat. Hoeveel film noirs zijn er in godsnaam gemaakt.. ;) En ze lijken wel allemaal goed.
Wat zou men zien als eerste noir? En van wanneer tot wanneer loopt het gouden tijdperk.. Kennelijk in elk geval tot '55. In elk geval horen ze zwart-wit te zijn :)

@Vido:
Ja die ziekenhuisscene was wel aardig. Dat andere citaat, dat is het soort waar de film bol mee staat. Ik moet er niet eens om glimlachen. Doe mij dan maar een non-noir als All about eve, DAT is citable. Ik zat te kijken met een andere noir-fan en we waren allebei totaal underwhelmed. Geen noir voor iedereen kennelijk.

Baisers Volés (Truffaut, 1968). Als Truffaut in kleur gaat schieten, stopt mijn bewondering. Niet dat ik nu zo'n zwart-wit fetisjist ben, maar zijn films worden komedies. Het is een beetje het stijltje dat Woody Allen later heeft geperfectioneerd toen hij de pure komedies juist verliet en films als Annie Hall en Manhattan ging maken. Truffaut blijft voor mij ver achter dit niveau, omdat de helft van de grappen gewoonweg erg flauw zijn. Visuele humor en onderkoelde slapstick, brrr. Deze film is onderdeel van de Antoine Doinel-serie, het karakter (gespeeld door Jean-Pierre Léaud) waar Truffaut vijf films over maakte geloof ik. Deze behandelt de periode waarin Doinel uit het leger komt en moeite heeft zich in de maatschappij in te passen. Hij is detective, schoenenverkoper en televisiereparateur. Ondertussen zet hij zijn voorzichtige schreden in zijn liefdeswandel. Er zit veel sfeer in de film en het Doinel karakter blijft interessant, makkelijk uit te zitten, paar hele toffe scenes, maar nee, ik vind het net niet memorabel allemaal.

dat is zo'n beetje de allerbeste film ooit :)

als ik ooit een oscar win (waarom niet) ga ik zingen: "Un petit village, un vieux clocher" ;) (hoeveel tijd heb je in zo'n dankwoord, 1 minuutje nou ja lijkt me voldoende ;) )

Nou wat zijn we het weer eens...;-) Overigens Ludo, de overeenkomst tussen Tony Takitani en Millennium Mambo zag ik niet zo, maar ik moest weer aan de laatste denken toen er een stukje op de voorpagina van de Volkskrant stond over de film van David Verbeek (Shanghai Trance) die momenteel door de Chinese censuur gaat. Die jongen heeft gewoon een urban film gemaakt, in het Mandarijns, over een getroubleerde relatie tussen een meisje en een onverschillige dj. Ben er overigens wel benieuwd naar.

oh ja iets met paaldansen he..

Tony Takitani en Millennium Mambo

ik weet 't ook niet meer, hah, misschien dat er niets gezeg wordt, maar ja dan lijken alle arthouse-films op elkaar.

De andere beste film ooit is natuurlijk After Hours van Scorsese. Maar net als met muziek weet ik 't nooit zo goed met beste ooit lijstjes (ja wie wel dan) Maar eigenlijk vind ik alle films wel leuk om te zien, hoe moet ik ze dan gaan rangschikken ;)

overigens een zeer fraaie Wikipedia-entry, wat Andrew Keen er ook van denken mag:
http://en.wikipedia.org/wiki/Film_noir

de eerste Noir (niet Proto-noir) volgens de entry is Strangers on the Third Floor (gemaakt door een Let!)
de laatste is de welbekende Touch of Evil (van Welles)
En Kiss Me Deadly schijnt een van de hardste te zijn.

De hardste. Ja er zit wel een folter-scene aan het begin waarvan ik dacht "Goh, toen al?".

Best of lijstjes, niet te doen... En daar staan dan films in die je heel goed vond tien jaar geleden en dat zegt iemand manwat een kutfilm en dan ga je toch weer twijfelen. Zoals bij Once upon a time in America....;-)

hier staat een overzicht van noirs. Om tien favorieten te kiezen zou je ze eigenlijk allemaal gezien moeten hebben en dat is voorlopig even onbegonnen werk. Laat ik toch een poging wagen :-) Om te voorkomen dat er alleen maar Hitchcock in staat, heb ik diens werk maar buiten beschouwing gelaten (met Hitch zou Shadow Of A Doubt bovenaan hebben gestaan).

In chronologische volgorde zijn dit mijn tien persoonlijke favorieten:
Scarlet Street (1945)
Out Of The Past (1947)
The Naked City (1948)
Act Of Violence (1949)
In A Lonely Place (1950)
Where Danger Lives (1950)
Ace In The Hole (1951)
Angel Face (1952)
The Killing (1956)
Touch Of Evil (1958)

Op de voet gevolgd door o.a. Nightmare Alley (1947), Gun Crazy (1949), The Reckless Moment (1949), The Set-Up(1949 – een geweldige noir over een bokswedstrijd) en The Narrow Margin (1952).

Het mag duidelijk zijn dat ik neo-noir niet heb meegerekend.

terecht, de echte noir eindigt in '58, dat maakt de mogelijkheid om alles gezien te hebben ook behapbaarder ;)) ;)

van jouw 10 heb ik er 3 gezien (Out of the Past, The Killing en Touch of Evil) de rest zal onthouden worden :)

Shadow of a Doubt is ook een kanshebber voor beste film aller tijden, hier. Alleen het einde dat ze die knakker van de trein dondert, mwah. Gaat allemaal zo snel ineens.

Ja Touch of evil is voor mij ook een must. Ik geloof dat The big sleep hier niet lekker ligt, niet? Dat vind ik toch een hele fijne, met name door de bogart-bacall chemie. (Key largo vond ik zelf nogal tegenvallen, To have and have not, een heel stuk beter.)

het probleem met film noirs is dat ze door elkaar lopen bij me. AL die Bogart-films zijn goed, maar welk welke is weet ik nooit. Is the Big Sleep met de oude zieke man die in een soort subtropische plantenkas zit? Dan issie goed.

Touch of Evil 1e kijkbeurt niets van begrepen, maar daarvoor is Orson Welles dan ook een "genie". (?) :)

Ah, Atlantic city staat bij mij in de download, en hard eight was een heel leuke film. Laat ik je stuk van de week lezen , als ik atlantic city heb gezien. En ja die springsteen associatie is ook ht eerste dt in mij opkomt.

:) Hard Eight is zeker niet slecht*, ik probeerde nog iets te zeggen over het acteren, maar had al zoveel woorden. Zowel Reilly als Hall zie je normaal in bijrollen en hier zijn ze dus 't belangrijkst en dat is toch niet super (wel acceptabel ofzo) Vraag me af of die Reilly wel 'ns een grotere rol heeft gespeeld.
Paltrow is wel heel geslaagd als hysterisch pruillipje :)

*Casino-films zijn sowieso wel een fijne depressieve setting.. The Cooler, Leaving Las Vegas.

Atlantic City
Hard Eight
Zie www.subjectivisten.nl

Eyes Wide Shut
Verbazingwekkende, verwarrende, extreem grillige en toch wel leuke film. Hij boeide me 2.5 uur, soms door ergernis, soms door werkelijk goeie moment.
't begin is waardeloos. Nicole Kidman :( ik was net positief over 'r gaan denken.. Het ligt misschien niet aan haar, eerst is ze "dronken" dan "stoned" en.. daar.. gaat.. ze.. vooral.. langzaam.. van.. praten.
Dan wordt Tommetje ineens jaloers (een far stretch, maar goed) en gaat ie de straat op. Tis nacht, tis paranoia, tis New York. ja hoor. After Hours! Misschien wel Kubrick's beste 45 minuten. Bezoekje aan de pianist, het hoertje en helemaal geniaal de kostuumwinkel (net als Meneer Ben die een ridderpak ging halen en in een fantasiewereld kwam)
Goed, dan komt ie dus bij het geheimzinnige feestje en gaat het langzaam mis. Het gezang in reverse is cool, maar wat er nou eigenlijk gebeurd is nou ja.. niks bijzonders toch ;) In elk geval ontbreekt ook daarna elk gevoel van gevaar in de film. Kubrick had het hele plot maar in 1 nacht moeten proppen, want nu gaat ie 's ochtends nog op onderzoek uit (nog wel aardig) en dan begint er nog een nacht.
De afwikkeling is verder ook totaal oninteressant.
Blijft de vraag: liepen de 2 modellen uit het openingsfeestje nou ook op het kinky feestje? :)

Gerry
de minste in van Sant's death trilogy. Wed er trouwens om dat het HEEL lastig is iemand te vinden die niet Elephant de beste van de 3 vindt.
Laatst stond er een zurig stukje in (natuurlijk) de Volkskrant, over de muziek van Arvo Part in Hollywood. Weet niet meer wat de strekking was, was het nou dat het luiheid was van de filmmakers, of toch ook een beetje een aanklaagt tegen de simpele muzak van Part. Ik vind 't in elk geval een kwaliteit van de gekke Est dat je zijn muziek overal onder kunt zetten en je krijgt altijd drama.
(Spiegel im Spiegel en Fur Alina zitten in deze film)
Wie Gerry toch wil proberen moet 1 uur doorzetten voor de laatste betere 40 minuten. Casey Affleck en Matt Damon maken een wandeling in Alaska (dacht ik, tis Argentinie) goed, ze verdwalen en het is een soort toendra-woestijn ding en ze hebben niks bij. Lijden dus. na 1 uur komt dan eindelijk de muziek van Part terug wat meteen diepte geeft (zonder muziek lukte dat niet) ze gaan 'n beetje trippen, wanhopig proberen te herinneren hoe ze met de auto zijn gereden.

Verbazingwekkende, verwarrende, extreem grillige en toch wel leuke film. Hij boeide me 2.5 uur, soms door ergernis, soms door werkelijk goeie moment.'t begin is waardeloos.

Exact. :) Las ooit een recensie waarin half voor de grap werd geopperd dat die hele film over Cruise's homoseksualiteit gaat. Was het er niet mee oneens. :)

Zelf zag ik voor het eerst in jaren dankzij de DVD-ruilbeurs New Rose Hotel van Abel Ferrara. Destijds onterecht afgekraakte film want Ferrara's beste na The Addiction en Bad Lieutenant. Hele goede SF verfilming want geloofwaardige nabije toekomst, zonder digitale effecten en een paar suggestieve stadsbeelden die je de rest wel doet invullen. Asia Argento's indrukwekkende longen en extreem katholieke gezicht maken de boel verder af.

Tom Cruise als huisarts (die ook nog eens marihuana rookt) is ook een nieuw wereldrecord ongeloofwaardig :)

wel grappig dat de (prima) regisseurs Sydney Pollack en Todd Field een belangrijke rol spelen. (al was de laatste misschien nog niet aan die carriere begonnen)

The Story of Qiu Ju
De letterlijke vertaling van de Chinese titel is nog simpeler/leuker. Qui Ju goes to court. Dat is wat 't is. Een soort van fabel-structuur. Qui Ju = een simpele vrouw van 't Chinese boerenland. De lokale opperkameraad kickt haar man op een plek waar dat niet zou moeten en zij gaat op zoek naar gerechtigheid (een "explanation" zegt ze steeds) De hoogwaardigheidsbekleders zijn allemaal heel aardig (het ruikt naar propaganda) en hebben zelfs zelfspot ("ik ben alleen maar goed voor het terugvinden van koeien") De vrouw maakt zo nog wat mee, want ze gaat naar de grote stad waar ze natuurlijk wordt afgezet. Ze is trouwens niet alleen, de hele film vergezelt haar zwijgende zusje haar, of is 't nou schoonzusje, die dan weer familie (zus/dochter/vrouw?) is van de "dader".
Hoe dan ook, schattige film, leuke couleur locale, het leven is goed in China, ondanks al die moeilijkheden. Leukste moment: vrouw laat een klaag/dreigbrief schrijven door een oud mannetje, die al eeuwen daar lijkt te zitten, maar trots verteld dat ie al 16(!!) brieven heeft geschreven.

Le Genou de Claire
Lees net dat ie uit 1970 komt, maar als 't 1990 was had ik 't ook geloofd, Fransen en hun seksfilosofietjes verander niet (en zijn in zekere zin toch ook wel modern)
Een man zit in een vakantieoord, een vriendin is schrijfster en wil inspiratie dus zij praat 'm een beetje in een affaire met een Lolita-meisje dat daar rondloopt (dacht overigens dat het dezelfde actrice was als die uit La Vie Revee Des Anges, maar da's dus een hele andere tijd)
Maar goed het meisje durft (zoals de schrijfster voorspelde) niet echt, waarna de man zich op haar zusje richt (een meer conventionele schoonheid met heeeele lange benen en heeeeeeeele korte rokjes/broekjes)
Zij wil natuurlijk niet, maar hij kan wraak nemen. Wat ie dan achteraf in een nieuw filosofietje rechtlult.
Ach, wel vermakelijke. Roehmer heeft natuurlijk meer van die zedenschetsen, L'amour de l'apres-midi (oid) schijnt ook goed te zijn..

Even Cowgirls Get The Blues
Dacht met een vroege Todd Solondz te maken te hebben. Zou in 't begin nog wel even gekund hebben, een gestoorde suburban familie.. Alleen dan blijkt het meisje hele grote duimen (jawel) te hebben. Da's wel erg "goofy". Intiteling is inmiddels zo'n beetje afgelopen et voila regisseur: Gus van Sant jr. (junior?!)
Dit is er een in de lijn van My Own Private Idaho en ik vat de humor van die man gewoon niet.
Meisje groeit op. Wordt Uma Thurman, met duimen kan je heel goed liften (haha.....) en dus doet ze dat. Ze heeft maffe homo-vriendjes en viavia komt ze bij een ranch, waar allemaal cowgirls zitten. (potten dus, onder wie kd lang die de soundtrack deed) Je kunt meer met een grote duim blijkt dan o.a. Tsja.

Atlantic city (Malle, 1980). Zie ook het stuk van Ludo op subs. Het soort film waarin de setting een extra personage vormt. Een vervallen stad, prooi gevallen aan de commercie, waar eenieder iets van geluk of schoonheid probeert te ontdekken. Art direction is eenvoudig maar oh zo effectief. Vergane glorie, gepersonifieerd in verscheidene karakters, waaronder gangster-weduwe Grace, een soort Dickensiaanse Miss Havisham die door binnen te blijven liever de herinnering aan het Atlantic City van vroeger hoog weet te houden. Ik vond het einde een beetje drammerig, alsof er een angst bestaat dat de kijker het niet goed begrijpt. Waardoor je toch weer heel eventjes het gevoel krijgt dat Europeanen in de VS nooit carte blanche krijgen. Maar de moeite waard. Op naar My dinner with André.

El Espiritu de la Colmena (a.k.a. The spirit of the beehive/Erice, 1973). 1940, Franco heeft de burgeroorlog gewonnen. Deze achtergrond is in deze film amper zichtbaar, maar alles in deze film lijkt een commentaar. In een klein dorpje zien twee dochtertjes van een imker in het buurthuis de film Frankenstein. Dat triggert een kennismaking met gevaar en het kwaad die een onafwendbare aantrekkingskracht beginnen te vormen. De ene zus maakt de andere zus wijs dat Frankensteijn in de buurt woont, als een geest. De jongere zus gaat op onderzoek uit. De mensheid als een bijennest met zijn eigen onoverkoombare natuurwetten. .Er zit een Bergmaniaanse spartaansheid in, maar het geheel is ongrijpbaarder, poetischer.Een werkelijk prachtig grofkorrelig geschoten film die er in slaagt een eenvoudige thematiek filmisch diepgang te verschaffen. Het valt amper na te vertellen, maar je moet het wel zien.

El Espiritu de la Colmena

hmm nice. op de lijst.

waaronder gangster-weduwe Grace, een soort Dickensiaanse Miss Havisham die door binnen te blijven liever de herinnering aan het Atlantic City van vroeger hoog weet te houden

Aart Staartjes/Joost Prinsen in Klokhuis-typetje, vond ik dat. En die arme Burt maar commanderen ;)

ik heb ook weer een Malle gezien, het fraaie Au Revoir Les Enfantas, waarover later meer.

Training Day
"Deze negers komen hard, zo hard." :)

En als de LAPD-corruptie je in Training Day nog niet hard genoeg was, kun je altijd nog Street Kings (David Ayer, 2008) checken. Keanu Reeves gaat over vele lijken en is toch, wonder o wonder, the good guy.

Kweenie of ik 'm zo goed vond, vermakelijk. Of ik het nog harder wil..

En Keanu Reeves en hard? :)