Filmforum

'laat papa maar even met rust' klinkt wel goed. en 'angst' in theorie ook wel. allebei documentaires, misschien ben ik een beetje bang voor de nederlandsche speelfilm.
wolfsbergen heb ik gezien (en was inderdaad prettig).

The age of stupid (Franny Armstrong, Engeland, 2009)
"This is not a political issue, this is a moral issue", donderpreekte politicus Al Gore in "An inconvenient truth". "This is a political issue more than anything else", kaatst milieuactiviste en filmer Franny Armstrong terug. Het tijdstip van de ietwat hijgerige wereldpremière -- inclusief satelietverbinding met vip's als Kofi Annan, de Britse milieuminister, de president van de Maladiven, Annie Blackburn en Scully -- is bewust gekozen. Als de wereldleiders -- nu verzameld in New York als opmaat naar de milieuconferentie in Kopenhagen -- het niet eens worden, is het hoogstwaarschijnlijk te laat om de op handen zijnde klimaatverandering te stuiten.
Het is al te gemakkelijk om "The age of stupid" met "An inconvenient truth" te vergelijken. Laatstgenoemde is eerder een uit de kluiten gewassen powerpointpresentatie. Met dreigend contrast tussen wonderschone plaatjes en kille, harde feiten, gevoiceoverd door een geboren redenaar. "The age of stupid" heeft grotendeels het karakter van een documentairefilm. Waarbij de truc om nieuwsfeiten en human interest uit de alledaagse context te halen, en door een laatste man op aarde in 2055 van commentaar te laten voorzien, goed werkt. Belangrijker is dat beider boodschap er één is, die niet vaak genoeg verteld kan worden. Omdat ie, raar maar waar, net zo makkelijk weer van je af glijdt.
Skol!

Genova (Michael Winterbottom, Engeland, 2008)
Dit had een prachtige film kunnen zijn: geweldig acteerwerk, fraaie beelden... Britse academicus ontvlucht Chicago om de plotselinge dood van zijn vrouw te verwerken. Hij neemt zijn twee Amerikaanse tienerdochters op sleeptouw naar Genua om daar een zomercursus te onderwijzen. De twee waren erbij, bij het ongeluk, hij niet.
De drie verwerken de dood van hun verongelukte vrouw en moeder elk op eigen wijze. Verwijdering ontstaat. Dwaaltochten door de nauwe stegen van de oude binnenstad dragen bij aan de beklemming. Jammer dat het verhaal zo voorspelbaar is, dat het neigt naar saai.

test

waah!

ok ik was dus 2 dagen geband na wat flauwe/morbide/onmogelijke grappen op het ILX-forum. er stond ineens "you have been barred" als ik hiernaar toe surfde. geen mededelingen over hoe lang dat zou gaan duren (todat Gerard in de admin log keek, het was maar temporary gelukkig)

anyway. ik hield al rekening met weeklijstjes van 3 meter..

12
Een Russische remake van een van mijn favoriete films aller tijden, 12 Angry Men. Dat schept verwachtingen. Of juist 't omgekeerde, dit kan toch niks worden, zeker zodra je ziet dat het tweeënhalf uur gaat duren. Het origineel was juist zo scherp en to the point. Bij zo'n lange speeltijd is 't duidelijk dat Mikhalkov het niet af kan met het gebabbel van de twaalf juryleden alleen, het meest voor de hand liggende om toe te voegen zijn flashbacks van de gepleegde daad, maar hij kiest (gelukkig) voor iets anders. Flarden van een bedorven Tsjetsjeense jeugd, met knoerthard oorlogslawaai, andere trauma's en kortstondig dansgeluk. Toch vult dit alles bij elkaar nog geen half uur, waardoor het juryberaad flink is uitgerekt. Te. Na een tijdje begint het patroon op te vallen, ieder jurylid krijgt zijn uitgesponnen monoloog-moment van glorie, waarna één iemand zijn stem wijzigt. Of weer terug, iets wat in Sidney Lumet's versie niet gebeurde. 12 is onderhoudend, maar lijkt wat clichématiger, met de stereotype gehate jood, de racist die dat doet, het moederskindje, kortom, heel veel diepte hebben de juryleden niet, al is de chirurg uit de Kaukasus (voor de gemiddelde Moskoviet klaarblijkelijk een achterlijke streek) een geinig figuur. 12 voegt één aardigheidje toe, helemaal aan 't eind is er een zeer stoere en onverwachte mini-twist, als alles volgens het verwachte procédé is verlopen. Helaas zorgt deze mini-twist voor een potsierlijk einde, waar de jury-voorzitter ineens de held uit gaat hangen, hij leek altijd al op Viggo Mortensen in Eastern Promises, trouwens.

Buddha Collapsed Out Of Shame
De piepjonge Hana pakt het ietwat traditioneler aan dan pa Makhmalbaf. Buddha lijkt een beetje het gangbare schrijnend wereldcinema-verhaaltje, maar komt toch bij vlagen erg hard uit de hoek. Harder dan je bij 't hoofdpersonage, een onwaarschijnlijk schattig grootogig manga-meisje, weggelopen uit zo'n Unicef-kalender, zou verwachten. Het kind woont met ma in een grot, daar waar die boeddha's werden opgeblazen. (Taliban zetten zichzelf voor eeuwig voor gek met zulke symboolpolitiek) Het meisje heeft een buurjongen, een kereltje met een enorm oude grote kop, het is net een van de dwergen uit Auch Zwergen Haben Klein Angefangen. Als ie later van top tot teen onder de gouden modder zit slaat 't Herzogiaanse bizarre gevoel helemaal toe. Het jongetje leert lezen, wat 't meisje ook wel wil, dus ze gaat op pad. Met veel moeite weet ze geld bij elkaar te scharrelen voor een schriftje, maar een potlood of pen ontbreekt. Dan maar de lipstick van ma. Je kan raden wat daarmee gebeurd als ze eindelijk in de klas is belandt. En toch, zelfs daar lijken de meisjes vooral gemeen, zoals de hele film gemeen is. Wie weet (het valt te vrezen) realistisch, maar er zijn momenten dat (in combinatie met de muziek) Hana wat lijkt te overdrijven.

Revolutionary Road
Een soort Little Children, suburban-leed met Kate Winslet. Alleen dan 40/50 jaar eerder. Film moet bijzonder lang op gang komen, zo roepen de bekende piano-akkoorden van Thomas Newman (huiscomponist van regisseur Sam Mendes) in eerste instantie vooral ergernis op, alsof de man een parodie van zichzelf is geworden. Later wordt alles (dus ook de film) beter, al blijft 't allemaal niet meer dan oerdegelijk hoor. In een hardloopscène lijkt Newman even naar een postrock-uitbarsting te hinten. Op dat moment is Kate Winslet (een stuk beter dan tegenspeler DiCaprio) ook eindelijk op dreef. Ze lijkt eerst net wat te oud voor de rol, DiCaprio heeft 't makkelijker met z'n babyface, maar zodra 't drama toeneemt kan Winslet uitpakken met wat goeie scènes. Ik ben even kwijt hoe die veelgeprezen Roemeense abortusfilm ook alweer heette, maar Revolutionary Road heeft een beeld dat met 't beste daaruit kan wedijveren. Subtiel en schokkend. Michael Shannon duikt ook nog op, prachtacteur, hij was fantastisch in Shotgun Stories, en is hier op z'n gebruikelijke niveau als een gestoorde die zonder sociologische blokkades de waarheid op tafel legt, wat wel een beetje té voor de hand ligt. (Net zoals zijn Oscar-nominatie die ie juist in die hoedanigheid meteen kreeg)

Ludo geband?!?!? Waar staan die grappen? :)
Ben principiëel tegen dat hele suggest ban gebeuren. Wat een onzin. Maar goed. Nog even on topic? (waar halen jullie de tijd vandaan om zóveel films te zien?) Twee weken geleden op een avond Cannibal Holocaust en Let The Right One In (die laatste voor de tweede maal) gezien. Beide al uitgebreid besproken hier. Cannibal Holocaust, absoluut niet schokkend of wat de hoes me ook wil doen geloven. De slachterij van de dieren is idd niet nodig maar voor de rest is het eigenlijk een heel moralistische film. Prachtig geschoten en de muziek (eindelijk in de context van de film) blijft schitterend. Slotscene van Let the Right One In nog een keer afgespeeld. Dan gaat er wel iets wringen maar filmisch blijft het een open mond moment.

http://www.webstersismybitch.com/images/haimad_0208.jpg

Welkom terug Ludo! :-D

Ik denk dat Buddha… in letterlijke zin niet realistisch is. Het zijn volwassen (realistische) dingen uitgebeeld in een kinderwereld. Maar je mag toch hopen dat Afghaanse vrouwen (ouders) hun koters niet in hun eentje door zulk landschap laten rennen, om maar wat simpels te noemen. Diverse scenes leken mij toch wat te cru voor kinderspel, hoe hard die toch ook af en toe kunnen zijn. Terwijl volwassenen het wel zo bont (of nog veel bonter) maken.

Ludo geband?!?!? Waar staan die grappen? :)

hehe in een stijlvolle draad met de titel "people who have pussies, not me pt. 1" (of iets in die trant)

Buddha-analyse van MB lijkt me juist.

Metropolis
Naar verluidt niet de goeie versie, schijnen er nogal wat van in omloop te zijn, met een recentelijk in Zuid-Amerika opgeduikelde 210 minuten versie nog te verschijnen, maar ik vond het toch al imposant genoeg in deze versie. Prachtige beelden, moet nog wel even wennen aan het 'stomme'. Ben wel benieuwd naar de versie met muziek van Giorgio Moroder.

Vampyr
Heel wat minder bombastisch dan Langs film, maar Dreyer weet met beperkte middelen een prachtige sfeer neer te zetten. Bijzondere film.

Satanis – The Devils Mass
Documentaire uit 1969 over Anton LaVey's Church of Satan. We leren dat LaVey een charmante man, maar een slechte buurman is. Z'n tuin is vreselijk slecht onderhouden. Verder toch vooral vrij onschuldig, al zijn de beelden van de mis voor elke Electric Wizard en Cathedral fan verplichte kost. Leuk bonusmateriaal ook, vooral Coffin Orgies is zo'n typische staaltje 'Mondo' pseudo-wetenschappelijk senstatiestuk (van vodoun naar homosexualiteit is een kleine stap, "homosexualiteit is een ritueel wat steeds uitgevoerd wordt, waar het parkbankje functioneert als altaar" waarna professionele acteurs ons laten zien hoe dat in z'n werk gaat).

Tokyo Gore Police
lolwut?

Het hield allemaal niet over...

(500) days of Summer Als er een romantische comedy overal aangeprezen wordt, dan zit ik vooraan, want zoveel goede romantische comedies komen er niet uit. Maar dit was toch echt drie keer niks. De film zit, zeker aan het begin, vol met coole muzikale referenties en de film (spoiler, spoiler) eindigt niet goed voor het centrale duo, een combinatie die arthouse credibility garandeert en de citici mild stem. Of zo. Want de film is over de hele linie alleen maar in staat om te refereren aan andere romantische comedies en bevat scenes volgens het boekje die hier en daar best goed beginnen (om vervolgens slap te eindigen) maar vooral cliche-matige situaties. Euforisch gedans op straat na de eerste seks, het ’s ochtends inslaan van drank na de break-up. Kom op, jongens, dat kennen we nu wel. Alsof comedy-writers bang zijn eens iets over het echte leven te laten zien. Wat was mumblecore toch eigenlijk een verademing. En wat is Woody Allen dan toch een genie.

12 angry men Deze beroemde film van Lumet is beter qua idee dan qua uitvoering. Dat gevoel overheerste een beetje bij mij. Want het idee is meesterlijk: zet een jury in een kamertje, laat iedereen de verdachte schuldig vinden behave 1, en begin het spel van de tien kleine negertjes. Maar gaandeweg wordt de hand van de scenario-schrijver me veel te zichtbaar die zich in steeds gekkere bochten moet wringen om weer iemand zijn mening te doen herzien. Twee van dat soort geforceerde momenten en ik denk “sja”. Verwend nest, ben ik.

Sunshine cleaning Drama dat me erg deed denken aan de independent films die in tijdens mijn studentenjaren zag. “Gas food lodging”, “Desert bloom”, “Bagdad cafe” en Hartley. Station agent is een recentere pedant. Kleine drama’s met het hart op de goede plaats. Jammer dat het in het laatste half uur wel erg sentimenteel wordt. Stijlbreuk, in feite.

A country teacher
Night train
Twee films, 1 Tsjechisch en 1 Chinees, waar de Volkskrant heel positief over schreef en die me weinig deden. Sympathieke drama’s die ik uiteindelijk toch een beetje verveeld uitzat. Zondagmiddag in je pyama, zondag erop alweer vergeten.

Les amants Bekende film van Malle met Jeanne Moreau die weer eens (Jules et Jim) tussen twee kerels inzit. En daar waar twee honden vechten om een been... Wederom kun je discussieren over de vraag of Moreaus karakter een vrijgevochten vrouw is die opkomt voor haar seksuele behoeftes, of gewoon een verwend zeikwijf. Het is geen hoogvlieger van Malle, maar de gedrevenheid waarmee hij een plotsklapse verliefdheid in beeld brengt is wel aanstekelijk.

Better things Meestal vind ik films over verslaving dodelijk saai – het is nogal gemakkelijk dramatiseren als er elk kwartier een spuit in een arm glijdt – maar dit had wel wat doordat regisseur Hopkins de verslaafden in een uitzichtsloos Britse dorpje steeds meer gaat vergelijken met bejaarde mensen. Het is die vondst waar je als kijker wel iets bijzonders in kunt zien.

even nakijken of Sunshine Cleaning op de lijst staat, geloof dat ik 'm toch wel wil zien.

Human Desire
Late noir ('54) van Fritz Lang. Gebaseerd op het beroemde La Bete Humaine van Zola, waarvan ik vermoed dat een eerdere filmversie wel beter zou zijn. Deze begint als een soort Best Years Our Lives (een favoriet) de nostalgische sentimenten van het terugkeren uit een oorlog. (Die in Korea in dit geval) Glenn Ford is de soldaat, voorheen (en nu weer) treinmachinist, wat voor EO-achtige Rail Away plaatjes zorgt. Eindelijk thuis, zittend naast z'n oude pijprokende makker, eveneens machinist. Daar logeert ie ook, waar dochterlief in de tussenliggende jaren is "opgegroeid" en nu een oogje op hem heeft. Dan switcht het verhaal (helaas) naar een collega bij de spoorwegen (Broderick Crawford) die probleempjes heeft met z'n 'dame' (Gloria Grahame, hier niet zo goed als in The Big Heat) In hun criminele en amoureuze probleempjes wordt vanzelfsprekend ook Ford betrokken, waaruit een redelijk cynisch verhaaltje rond.

Langer Licht
Had het graag anders gezien, maar kon me vandaag al niet meer herinneren wat (en dat) ik ('m) vrijdag had gezien. Raymond Thiry speelt een fanatieke boksschoolhouder, altijd goeie plekken voor noirige films (al is 't dan zomer) Hij leeft samen met z'n puberzoon en die twee motten elkaar niet. Tot zover niets aan de hand, maar dan volgt een redelijk goed getroffen Hollandse multi-culti barbecue, waar zoonlief ineens Billy Elliott-neigingen krijgt en in een tutu verschijnt. Vader slaat 'm op z'n muil, maar het is toch zoon die de sympathie van de volksbuurt krijgt. (Zou dat nou realistisch zijn?) Maar die tutu is natuurlijk symbool voor een heel, heel groot trauma en die hele "trigger" is me eigenlijk veel te geforceerd. Ondertussen is 't wel een mooi beeld als de jongen in z'n tutu op een lage gangsterfiets door Amsterdam Noord rijdt. Oplossing: Pa en zoon hebben beiden een vrouw nodig voor verwerking.

Gomorra
(ietsje uitgebreider in de weeklijst)
Over Gomorra had ik nog niets slechts gehoord, zag 'm laatst nog op tv aangeprezen worden als onderdeel van een NRC dvd-collectie. Misschien was ik nog wat kribbig van mijn tijdelijke forum-ban, maar ik dacht vooral: laat die Italianen het lekker uitzoeken met hun maffia. Zeker als de film op 't laatst in van die diepserieuze eind-mededelingen nog vermeldt hoe gewelddadig de Comorra wel niet is. Guttegut, wat erg. Heb dan toch meer met die rare geloofsfanatici in Noord-Ierland, die nog eens wat onschuldig winkelpubliek opblazen en waar ook grote foute regeringen een rol spelen. De clans in de laars maken vooral elkaar af, blijkt ook uit de film en als je elke zoveel jaar oppermaffioso Berlusconi in 't zadel hijst verdien je ook niet beter. Als de film echt een aangrijpend pamflet had willen zijn, had toch beter (of persoonlijker) moeten worden overgebracht dat je onmogelijk aan de lange arm van de maffia kan ontsnappen. Dat zal uiteindelijk het probleem wel zijn in die contreien. Je wordt geboren in een armoedig gebied, je hebt 't geld en de fut niet vertrekken, de maffia is overal, dus krijg je vroeg of laat met ze te maken. Gomorra laat vijf flitsen zien uit 'het echte ongeromantiseerde leven'. Dat maakt ze ook wat droog, Gomorra is geen film met een verhaal dat je grijpt. Ik had liever gezien dat ze de regisseur er eentje had gekozen. Dat van Don Ciro bijvoorbeeld, een zwijgende geldkoerier, om wie een enorme eenzaamheid hangt. Continu uitgefoeterd. Een personage uit een verhaal van Bernard Malamud. Echt tot leven wil ie echter maar niet komen. Het meest gedenkwaardig zijn uiteindelijk toch twee doodsimpele jongen met Tony Montaniaanse dromen. Het moment dat ze in een rivierbedding met de raketwerpers en kalasjnikovs uitgelaten in het rond staan te knallen weet je dat ze in de arcadehal hadden moeten blijven.

Vinyan
Film die in eerste instantie nog overleeft op 't redelijk interessante uitgangspunt. Tuurlijk zijn er zat films waar echtparen hun verdwenen kind zoeken, maar dat 't kind in de Tsunami is verzwolgen en de zoektocht dus in de jungle-achtige kustgebieden van Thailand en schurkenstaat Birma plaatsvindt is wel een leuke twist aan 't concept. Don't Look Back meets Apocalypse Now zeg maar. De acteerprestaties van het echtpaar Emmanuelle Beart en Rufus Sewell (en met name de laatste) zijn ondertussen niet om over naar huis te schrijven. Dan zijn de Thaise schurken een stuk leuker. De hoofd-oplichter lijkt wel wat op een Aziatische versie van de recente bepruikte Phil Spector inclusief afro. Hij regelt voor 't echtpaar een dubieus tripje langs dorpjes waar arme dorpelingen hun eigen kinderen in Man United shirtjes steken, hopende dat 't echtpaar met een surrogaat-kind genoegen neemt. In wellicht de beste scene omarmd de langzaam krankzinnig wordende Beart een zo'n kind, en lijkt 't vanachter echt even op haar eigen zoontje. Helaas gaat de film in de laatste zo slechte dat 'weer grappig wordt horror-fase echt richting Apocalypse Now, met beschminkte legertjes kinderen die met modder en erger smijten. Het einde is dan wel weer zo van de pot gerukt dat 't eigenlijk erg lollig is.

Slumdog Millionaire
Natuurlijk is het wel een een 'entertaining' movie, miljoenen fans kunnen ook weer niet helemaal fout zitten, toch vond ik 'm licht tegenvallen. Er zijn flink wat kanttekeningen te plaatsen. Het hele concept van een film vertelt in flashbacks opgeroepen door quiz-vragen is geniaal, maar als je me achteraf vraagt welke quiz-vraag nou echt cruciaal was voor zijn leven? Geen idee. Een van de betere is die waarin hij weet wie er op een 100 dollar-biljet staat, maar ook dat is niet meer dan een anekdote. Even daarna gebeurt er in zijn zoektocht naar droommeisje Latika wél wat cruciaals, maar de cruciale hint daarvoor is dus helaas geen quiz-vraag en eigenlijk een doodleuke deux ex machina, al wisselt het biljet wel even van hand. Vraag me trouwens ook af (maar dit is volkomen terzijde) of ze in India nou werkelijk 1 vraag voor 't einde van Weekend Miljonairs nog een cricket-vraag zouden gaan stellen. Toch volkssport nummer 1. (Is toch een beetje als vragen wie is de Eredivisie-topscorer aller tijden; niet dat ik dat op zeker weet, Ruud Geels denk ik, of Willy van der Kuijlen) Maar ok, een serieuzer probleem is 't het hele liefdesverhaal. Werkt voor geen meter. Het meisje houdt de hele film lang niet van onze held, die haar wanhopig 'stalkt'. Ze ziet meer in z'n criminele, irritante en vervelende broer en later als ze daar op afgeknapt is en in een rotleventje zit, verlaat ze dat toch niet voor de armoede van onze Chai Wallah. (Nee doet ze pas als hij geld heeft, zou dat nou typisch cynisch Bollywood-realisme zijn?) Zo wordt de film maar geen feel-good-film, al weet ik niet of dat de bedoeling was. Maar dan hadden bijvoorbeeld de veel te grove agenten uit 't begint, tegen 't eind ook in juichen uit kunnen barsten, voor hun tv'tje op 't bureau. En dan had van 't dansje op 't laatst ook echt joie de vivre kunnen spatten. Lukt er ook nog iets wel? Jahoor, de hele film lang denk ik: waar blijft die 'bel een vriend'- lifeline, daar moet iets moois mee kunnen. Dat lukt ook, in het beste moment van de film, helemaal aan 't eind. Dan is 't toch nog even de lekker sentimentele film die ik had verwacht.

Eldorado
Moet raar lopen als dit niet de Belgische film van het jaar is. De Helaasheid der Dingen is nogal in de picture, maar die titel klinkt nogal Brusselmans, als 't net zo erg wordt als Ex-Drummer... Eldorado is een bescheiden roadmovie, die in wezen niets aan 't genre toevoegt, ook de beelden zijn weinig spectaculair. Zat lang te denken dat 't allemaal beter in gruizig zwart-wit had gekund. (Im Lauf der Zeit, zeg maar) Maar uiteindelijk is 't dus toch wel een goede film. Het begint onzettend komisch, met een volkomen lukraak fragment van een Simon Vinkenoogiaans figuur die zichzelf tot de Messias uitroept. Dan zien we de tonronde autoverkoper (en overigens ook regisseur) zingend in een van zijn Amerikaanse sleeën. Hij komt thuis, waar hij een dief onder z'n bed aantreft. Volgen absurdistische dialogen. Als de man er eindelijk onderuit kruipt blijkt 't een junk van Into the Wild-achtige magerheid. De autoverkoper heeft ook niet veel beters te doen en uiteindelijk besluit hij de arme kerel maar naar z'n ouders te brengen. Onderweg komen ze natuurlijk de gebruikelijke bizarre personages tegen. Gaandeweg wordt de film steeds treuriger, het komische is er halverwege wel af, en verdwijnt helemaal in een mooi en bitter einde.

Le Premier Jour du Reste de Ta Vie
Dit heeft ongeveer het niveau van Cold Feet. Een goeie serie, maar ook wel wat soapy en soms wat al te flauwgrappig. We volgen een doodgewoon gezin in 5 episoden (elk gezinslid 1) en dat over een tijdbestek van een dikke tien jaar. Een broer gaat 't huis uit, een andere keert juist terug en dwaalt als een depressieve Nick Drake rond, zus (Deborah Francois!) werkt zich ook in de nesten. Ma heeft een mid-life crisisje en pa.. Pa is de treurige spil van dit einde. De man lijkt wat op fotograaf Erwin Olaf. De beelden zijn glossy, de muziek fijn, maar jammer genoeg heeft de film steeds maar weer krampachtige, soms onrealistische plotwendingen nodig om de boel in gang te houden. Een sweet sixteen birthday van dochterlief die door 't hele gezin vergeten wordt? Gebeurd gewoon niet in zo'n midden-klasse gezin. Een bruiloft waar opa niet opduikt, en niemand die 'm maar 'ns belt? En dat zijn dan nog de subtiele, want zoals ik al zei, tegen 't einde komt letterlijk alles uit 't einde van Cold Feet terug. Ze 'draaien' nog net niet The Scientist van Coldplay. Klinkt allemaal wat negatief wellicht, maar het is allemaal wel aangenaam glossy in beeld gebracht en bovendien zat ik nog met 't vreselijke (en op zich vergelijkbare) Une Conte de Noel in m'n hoofd. En dan is dit wel een stuk beter.

Le Premier Jour du Reste de Ta Vie - een film die in mijn eindlijst van 2009 zal belanden in het rijtje met films die ik binnen een jaar vrijwel volledig ben vergeten. Bij het zien van de titel twijfelde ik of ik 'm had gezien. Bij de door Ludo genoemde details ging er nog steeds geen lichtje branden. Pas bij het bekijken van de stills herkende ik de vader en de moeder, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

De beste klassieker die ik afgelopen week zag was The Apu Trilogy (1955-1959) van Satyajit Ray. Wonderschoon.

De beste film over zombie nazi’s in de Noorse sneeuw die ik afgelopen week zag heet Død Snø (2009) oftewel Dead Snow van Tommy Wirkola. De eerste helft is even doorbijten. De film wordt pas leuk vanaf de tweede helft wanneer de zombies massaal uit de sneeuw kruipen en achter de clichématige twintigers aanrennen. Er is zelfs ruimte voor slapstick. 30 Days Of Night (maar dan met veel scènes overdag) meets The Keystone Kops.

De beste film over zombie nazi’s in de Noorse sneeuw

lol. laat ik aan Martijn B. over.

niet om meteen terug te krabbelen, maar mocht ik de indruk hebben gewekt dat Le Premier Jour MEER is dan een zesje, dan is dat bij deze door Vido rechtgezet.

moet verdilleme nog altijd Pather Panchali kijken, nog 'ns naspeuren of ie niet al op een lijstje staat.

Ja! Død snø, veel goeie dingen over gehoord!

Ah ja de Apu moet ik ook nog doen! Ken alleen Pather Panchali en dat vond ik een bijzondere ervaring. Ik vond je oordeel over Eldorado verrassend Ludo, had verwacht dat jij er ook niets aan zou vinden :)

Bij de dvd op het label Articifial Eye van het laatste deel van de Apu Trilogy zit een uur lange analyse door een Britse leraar filmgeschiedenis (in het bijzijn van zes aandachtige studenten). Na het zien van die analyse blijkt Ray nog genialer dan ik zelf al had kunnen vermoeden.

ik was 't qua Eldorado meer met Mic eens (ook ergens hierboven)

arnout heeft trouwens ook wel wat goeie punten over Slumdog in deze draad. (as in die slumdog ziet er veel te slim/sophisticated uit!)

er is trouwens ook wel een vreemd gat van een paar jaar in de film. hij zoekt als 10-12 jarige frantic naar Latika en broer, vindt ze, ze verdwijnen en dan blijft ie 6 jaar als theeloopjongen hangen?

Ben ook erg benieuwd naar die Pather Panchali btw.

Detour
Budgettair de krakkemikkigste noir die ik ooit zag. Cultregisseur Ulmer had 1 hotelkamertje tot zijn beschikking en een auto voor zo'n scherm waarop de weg geprojecteerd kan worden. (Om te besparen spiegelde hij sommige van deze weg-opnames voor hergebruik) Je hebt allerlei noir sub-genres, maar in wezen zijn er 2. De noir van de driehoeksverhouding en de relatieproblemen en de noir van de moord. Dit is 'r een in (de door mij geprefereerde) tweede categorie. Het eerste uur is met z'n permanente voice-over bijna een luisterboek. Een pianist (Tom Neal) vertelt hoe hij in de problemen raakte en dat allemaal nadat hij een lift had gekregen van een vreemd figuur, die ineens uit de auto viel. Dood. De (onbetrouwbare?) voice-over blijft deze rare formulering maar herhalen, terwijl het lijk toch daarvoor al een wankele indruk maakte, door de hele tijd drugs of pillen te poppen. De held panikeert, verstopt 't lijk en neemt als Jack Nicholson in die film van Antonioni zijn identiteit over. Hij wordt echter al snel betrapt door de femme fatale (Ann Savage) van de film. Met haar begint 't wat mindere dialoog-gedeeldte van de film, al is haar introductie geniaal. De twee zitten in de auto, wij hebben nog geen goed beeld van haar gekregen. De pianist staart en droomt weg bij haar afgewende hoofd. En dan draait ze zich naar hem om. Ze is niet lelijk, maar haar ogen spugen haat en dedain, dat gaat fout!

Rachel Getting Married
Olaf merkte terecht op dat dit een beetje Hollywood poogt arthouse is. Vond 't al met al een redelijk geslaagde film, waarin ik die zanger van TV On The Radio (die nochtans een grote rol met een grote bril speelt) helemaal niet herkent. Anne Hathaway keert uit de afkickkliniek terug naar het huis van haar jeugd en haar familie, voor de bruiloft van haar zus. De voorbereidingschaos werkt aanstekelijk (op de kijker) maar het meisje voelt zich niet thuis en tegelijkertijd genegeerd en te betutteld. Ze is een mooi rond personage, die tegelijk de ergernis van de kijker oproept, als genegenheid, of liever, dat je je aan haar kant voelt staan. (Bijvoorbeeld op 't pijnlijk-vrolijke moment daar haar zus een goed nieuwtje verklapt) Ergens is 't jammer dat Anne niet alleen een junkie is (wat genoeg reden is voor een familie om haar met de nek aan te kijken) maar dat ze ook nog heeft gezorgd voor een diep familietrauma. Wellicht teveel van het goeie, al zorgt dit wel voor een paar fantastische scenes met ma (Debra Winger) Ma is in tegenstelling tot Hathaway een echt film-personage, ik zeg niet dat ze niet realistisch is, maar ze werkt wel precies in zo'n film. Gemeen en ook vol vluchtgedrag. Rachel Getting Married blijft helaas wel erg lang in de bruiloft hangen, waarop continu gemusiceerd wordt. (Na een tijdje wordt dat vermoeiend) Op een gegeven moment komt er een samba-dansgroep langs en zijn we echt in Sweet Sixteen-taferelen belandt. Je verwacht elk moment 6 entertainment-dwergen die koprollen gaan doen. Iets algemener is hoe fucking emotioneel die mensen ZELF hun eigen bruiloft maken, met het zingen van liedjes voor elkaar en zo'n enorm gewijde, dit is een fantastische dag-sfeer. Kon ik op een gegeven moment ook niet meer lijen. (Ok je hoeft niet zwijgend in 2 seconden elkaar een ring om de vinger te schuiven, maar dit is too much, misschien iets Amerikaans)

Il Divo
In tegenstelling tot het weinig memorabele Gomorra van vorige week i Il Divo een boeiende en geslaagde politieke biopic, met, dat krijg je in Italië, natuurlijk ook genoeg maffia-lijntjes. Geen idee hoe de film in Italië zelf werd ontvangen, maar het zou wel eens kunnen dat mijn gebrek aan voorkennis over Andreotti, zijn Christen-Democraten en de rest van het Italiaanse politieke spectrum juist een voordeel is. De film probeert met een verklarende woordenlijst vooraf en een hoop namen die continu naast de poppetjes die in beeld verschijnen de boel begrijpelijk (en overzichtelijk) te houden, maar faalt hopeloos. Geeft niks. Sterker nog, de uitleggerige momenten zijn irritant en overbodig. Beter (zelfs goed!) is de film als de gebeurtenissen als een eindeloze onnavolgbare maalstroom van schimmige zaakjes over de kijker worden uitgestort. Hierbij helpt de bizar gevarieerde en geïnspireerde soundtrack, die de vaak duistere, zeer gestileerde beelden perfect aanvult. Dat bekende themaatje van Fauré staat zonder morren naast een liedje van The Veils of een tranentrekkende schlager van Renato Zero. ('I Miglio Anni Della Nostra Vita') Het allerbeste muzikale moment vindt plaats als de politieke schurk Andreotti een maffiabaas ontmoet op een bloedhete dag. De ventilators zoemen en de twee omhelzen elkaar langzaam voor een vriendschappelijke zoen terwijl Beth Orton Conceived zingt, met z'n opgewekte beat. 'Wanna keep your dream alive?' Nog een kleine kanttekening tot slot. Ik vraag me af of Andreotti niet wat al te cartoonesk wordt afgeschilderd. Hij zal best rare oren en maniertjes hebben gehad, maar hij loopt er nu meestal bij als een malle combinatie van Nosferatu en een mislukt typetje van Youp van 't Hek. Ook de bijrollen zijn soms wat al te guitig, het is overduidelijk waar de sympathie van de regisseur níet ligt.

The Reader
Moeizaam filmpje. De eerste keer dat de film terugschakelt naar Ralph Fiennes, die de flashback heeft ingeleid dacht ik: nee he, hoe kan dit nou nog wat toevoegen. Doet 't wel, althans, de film bestrijkt zoveel jaar (helaas) dat het wel moet eigenlijk. Wat mij betreft had het allemaal in die ene zomer gepropt kunnen worden. Een jongen die seksueel ontwaakt door een oudere mysterieuze vrouw (Kate Winslet) die dan een enorm geheim blijkt te hebben, waardoor hij in morele dilemma's verzeild raakt. Eigenlijk de thematiek van Apt Pupil (van Stephen King, met Ian McKellen) Maar dan sentimenteel/erotisch en niet thrillerig. Aardige momenten zijn er op zich wel in de college-zaal waar die ethische discussies o.l.v. Bruno Ganz worden gevoerd (inmiddels eind jaren '60) Bijna overbodig te zeggen dat Winslet voor deze rol geen Oscar had hoeven krijgen, alleen al in Revolutionary Road was ze veel beter. Hier maakt ze soms zelfs een wat ongefocuste indruk. Extra jammer is de muzak die dan van Nico Muhly blijkt te zijn. Had beter van 'm verwacht.

oh ja en dan vergeet ik nog iets (ik weet niet of Olaf hierboven daarop doelde toen hij de film in mootjes hakte) maar 't idee van het personage van Fiennes om met een tinnen busje vol Duits geld een bezoekje te brengen aan holocaust-slachtoffer is echt een verbijsterende schoffering!

Ricky
Ricky bestaat uit één amusant idee, waarmee je zowel de horror als de komedie kant op kan. De film suggereert kortstondig het eerste, lijkt dan toch meer voor het tweede te kiezen en gaat uiteindelijk helemaal nergens heen. Vraag me af hoe deze twist aan zou komen als je ‘m niet vooraf overal al had gelezen. Ik verklap ‘m hier dan ook maar gewoon. Een alleenstaande moeder met dochter krijgt een nieuwe vriend en binnen no time een baby. Niet zomaar een, hij krijgt vleugels! Net als de dochter dacht ik vervolgens dat ‘t wel een engeltje zou worden, met een boodschap of misschien kwam ie iemand halen, als een parabel. Het hele gegeven heeft natuurlijk ook wat sprookjesachtig, net zoals de mooie vrouw die haar zeehondenhuid afschudt in The Secret of Roan Inish. Baby Ricky heeft geen enkele symbolische betekenis, hij heeft “doodgewone” dierlijke vleugels.. Er kan gelachen worden als de baby met helmpje door zijn kamertje vliegt. Maar dan, gebeurd er, zoals ik al zei, met het gegeven niet veel meer.

Winterstilte
Voor een superpretentieuze artfilm waarin de beelden niet verpletterend zijn, de muziek geen indruk maakt en er bovendien nagenoeg niet gesproken wordt is Winterstilte eigenlijk nog best een aardige film. (Van Nederlands-Zwitserse makelij) Een supervrome zwaartekousen-familie in een piepklein bergdorpje raakt pa kwijt (hij stort ergens naar beneden) waarna de 5 overgeblevenen (ma en 4 brunette-dochters) het verdriet verwerken in de dagelijkse klusjes. De 4 doen heel veel dingen synchroon wat bijvoorbeeld een mooie repetitieve scène tijdens het borduren oplevert. Dan prikt er een in d’r vinger. Een druppel dieprood bloed op ‘t maagdelijk witte kleedje. Zozo, wat zou dat toch symboliseren. Inderdaad. Ondertussen lopen er rare Lynchiaanse figuren in geweien rond, als een soort boze geesten. Dat ging me wat te ver (ook wat lukraak) dan liever die bescheiden kunstzinnigheid in huiselijke kring. (Ander voorbeeld, ma is kwaad op d’r scharrelende dochter, die voor straf een glaasje water vermengd met Maria-beeld schaafsel moet drinken) Voor een film met een geheel eigen logica is de bloempje in de sneeuw-symboliek van ‘t eind trouwens wel erg simpel.

Birdwatchers
En toen spraken de inheemse indianen uit Brazilie ineens Italiaans! Dacht nog even dat het zo hoorde, een film tenslotte gefinancieerd met Italiaans geld en van de hand van een half-Italiaanse regisseur, maar helaas, toch een dub. En geen zin meer om iets anders te gaan kijken. Dit terzijde. Birdwatchers heeft een erg komisch begin en een “mooi” bitter einde. Ook voor de mededelingen in de aftitelingen duidelijk een kwade film met een boodschap. De genocide op de indianen moet gestopt worden. Aboriginals wereldwijd zitten dan ook in een lastige situatie, klem tussen oude gebruiken en de moderne wereld waarin ze vaak geexploiteerd worden. (Hier worden de indianen na gedaan werk op de plantage letterlijk tussen het vee in vrachtwagens naar huis vervoerd) Het kabbelende Birdwatchers schetst ‘t dagelijks leven van een groepje indianen, onder leiding van een koppige baas. Ze vertrekken van hun eigen land en gaan ergens anders wonen (te weten op ‘t land van een rijke boer) in de hoop op beter. Die vindt ‘t maar niks en zet er een man in een caravan naast die ze in de gaten moet houden. De jonge indianen gaan op jacht, wat niet moeilijk is want de boer heeft runderen, die ze knallen er een neer met pijl en boog. Een jong indiaantje krijgt wat met de boer’s rondborstige dochter. Een andere indiaan heeft minder geluk in de liefde en hangt zichzelf op en de oude baas zet ‘t maar weer op ‘t drinken. Bittere ellende, die mij persoonlijk pas helemaal aan ‘t end aangreep.

De inheemse indianen uit Brazilië spraken in de Nederlandse bioscopen in Birdwatchers wel gewoon hun eigen taal.

Op deze pagina op 30 juli al gesignaleerd door Olaf: de scherpe politieke satire In The Loop. Zo hard gelachen dat de buren het gehoord moeten hebben. De grootste (anti)held van de film is acteur Peter Capaldi als het angstaanjagende scheldkanon Malcolm Tucker.

In The Loop op de lijst dan (even uitzoeken of dat een recente film is, niet dat dat er verder toe doet)

De inheemse indianen uit Brazilië spraken in de Nederlandse bioscopen in Birdwatchers wel gewoon hun eigen taal.

ja daar was ik al bang voor. vreemd genoeg was Italiaans toch verwant want bij momenten klopte het nog best aardig. Of ik ben inmiddels geconditioneerd om sowieso niet meer op bewegende monden te letten, zeg maar.

Volgens IMDb wordt in Birdwatchers Portuguees, Guarani en Engels gesproken.

In The Loop is eind augustus in Engeland op dvd uitgebracht, dus daar is makkelijk aan te komen. Ondertiteling is handig.

Lady In The Lake
(ook in weeklijstje)
Ik heb ‘t vast al eens eerder gezegd, en zo’n originele gedachte is ‘t nou ook weer niet hoor, maar hoe dieper je in een kunstvorm zit hoe leuker de rariteiten worden. Lady in the Lake bijvoorbeeld. Objectief (behhh) gezien gaan er eigenlijk alleen maar dingen mis in de film. Toch is ‘t de film noir waar ik recent het meest van genoten heb en ik vind ‘m ook echt een aanrader. Lady in the Lake is berucht om zijn zeldzame gimmick. De hele film is opgenomen vanuit de ogen van het hoofdpersonage: de welbekende Philip Marlowe. (Zijn er eigenlijk slechte Marlowe-films? Ik vermoed van niet) Deze cameravoering brengt al zijn tegenspelers in totale verwarring en het klopt ook niet helemaal, want uit je doppen kijkend zie je in werkelijkheid de hele tijd je handen, die hier slechts sporadisch in beeld verschijnen om een deur te openen of een vuistslag uit te delen. Ze konden het in 1947 niet weten, maar dit alles geeft een gigantische game-feel. 3D shooters galore zeg maar. Ze zouden er nu nog een point and click adventure van moeten maken, er is zelfs ruimte voor extra “missies” want Marlowe bezoekt een bergdorpje waar we hier (om budgettaire redenen?) niets van te zien krijgen Op deze verknipte manier is ‘t dus eigenlijk ook wel logisch dat het acteren, zeker in ‘t begin, dramatisch is. De filmpjes in games zijn ten slotte ook altijd bespottelijk en de vrouwen helemaal. (In zekere zin komt het vrouwonvriendelijke machismo van Marlowe eigenlijk best overheen met de nerd-game-fantasie) Marlowe wordt gespeeld door regisseur Robert Montgomery, wiens stem acceptabel is, maar die qua uiterlijk eigenlijk helemaal niet past. (Soms vind ik ’m te Britsig upper-class dan weer een boerenlul, let op hoe hij helemaal aan ‘t end lacht) Misschien dat ie vandaar maar die truc bedacht. Om de kijker niet helemaal te desoriënteren liet Montgomery een hoop spiegels aanrukken (valsspeler!) zodat ie om de pakweg tien minuten nog even in beeld verschijnt. Ook fijn voor de actrices die anders merendeels verdwaasd de camera in staren. Met die spiegels heb ik geen problemen, het is wel jammer dat ie ook nog een voice-over doet, niet buiten beeld, nee, hij zit gewoon de kijker vanuit een stoel toe te spreken. Een van de weinige minpuntjes. Het plot (over Marlowe met schrijfambities!) is bijzonder vermakelijk. Natuurlijk wordt ie ingehuurd voor een klusje en natuurlijk zijn er wat moorden. Richard Simmons doet het heel leuk als verdachte #1 en Audrey Totter is, al struikelend toch wel aanstekelijk als de femme, of ze fatale is blijft zoals ‘t hoort lang in ‘t ongewis. Natuurlijk zijn de one-liners piekfijn in orde. (‘I’ve heard of people that don’t like certain kinds of cops‘) Hilarisch is de rol van de receptioniste op de uitgeverij waar Marlowe zijn verhaaltje probeert te slijten. Vanaf ‘t moment dat ie binnenkomt staart ze smoorverliefd naar ‘m. (Ik zou andere woorden kunnen gebruiken) Tekenend voor de lol en de aandacht voor detail is dat de film ook nog in ‘t allerlaatste moment dat Marlowe op de uitgeverij is (en ook richting ‘t eind van de film) ze haar nog even langs laten draven en een blik laten wisselen in de drukte van een kerstfeestje.

Che Part One
In Guevara’s leven leken me vooraf twee episoden interessant. Zijn dood als nobody in de jungle van Bolivia en de inname van Cuba. Part One dealt met laatstgenoemde en dat blijkt erg saai. Zelfs zijn motorfietsreisjes waren nog boeiender. Guevara is als Argentijn een beetje een buitenbeentje. Heel lang wordt ie van de actie weggehouden door Fidel. Zo is ‘t een beetje sjokken door mooie landschappen. Ondertussen zijn er flashbacks in zwart-wit van Che bij de VN, waar vooral de Panamese vertegenwoordiger wat terechte kritiek spuit. (Vreemd, ik kan me een andere film herinneren met het bezoek van Che en die bomaanslagen daaromheen, maar kom me niet herinneren welke en of ‘t om Che draaide, of dat de film er als zijspoor even langskwam) Na een tijdje keren de flashbacks niet meer terug, en hoewel ze me eerst ergerde ging ik ze vervolgens missen. Cuba wordt ingenomen met wat straatgevechten tegen de achtergrond van fraaie stadjes en straalblauwe luchten. Van alle revolutionairen wekt Raul Castro nog ‘t meeste sympathie, guitig kereltje. (De Castro’s als de Schleckjes, ja rare gedachtesprong)

The Visitor
Tweede wat softe multi culti pamflettistische film van Tom McCarthy, maker van een van mijn favorieten The Station Agent en in dat licht ook wat teleurstellend. McCarthy heeft een plezierige interesse voor mensen die in de filmwereld niet al te vaak serieus opgevoerd worden. (dwergen, of in dit geval een man van middelbare leeftijd) De man (gespeeld door Richard Jenkins) heeft een eenzaam universitair leven. Hij geeft al jaren dezelfde cursus (het jaartal past hij met typex aan) en hij pretendeert aan een boek te werken. Zijn vrouw (een pianiste) is dood. Het klinkt een beetje hard, maar ik vond eigenlijk dat ‘t nog wat schrijnender/mooier was geweest als ie helemaal geen vrouw had gehad. Man’s leven verandert als hij op een dag in maanden weer ’ns in zijn New Yorkse appartement komt. Daar treft hij een jong echtpaar aan, een Senegalese vrouw en een Syrische man. (En niet alleen illegaal in dat flatje) Na wat omtrekkende bewegingen laat de man ze maar bij hem in wonen en sluit hij een vriendschap met de man. Een verwoed djembe-speler. (Gruwelijk instrument) Jenkins die een lange historie van mislukte pianolessen heeft slaat ook aan ’t djembe-en. Man in midlife-crisis in een parkje omringd door allochtonen swingend op zijn trommeltje. Het is enigszins komisch ja. De daaropvolgende meer dramatische verwikkelingen zijn zo voorspelbaar als wat, inclusief het bezoek van de moeder van de Syrier. (Zij is eigenlijk de belangrijkste ‘visitor’, want van middelbare leeftijd dus…) Net als in The Station Agent houdt McCarthy het hartig (zowel als film met een groot hart, als niet suikerspinnerig)

Che Part Two
Moest natuurlijk ook gekeken worden en dat blijkt zowaar geen corvee. Volgens mij kun je ‘m prima los kijken en hij is vele, vele malen beter dan deel een. Lijden is interessanter dan overwinnen blijkt maar weer. Op ‘t laatst zit een zieke (astmatische) vieze, uitgemergelde Guevara op een ezel, met nog een paar maanschappen, en een arty schilderspetje. Ja, dan wordt ie toch wel een soort Jezusfiguur en dit een soort propaganda. (Maar dat geeft niet zo) Vreemd eigenlijk, want juist wat ie hier in Bolivia flikt is zo in tegenspraak met z’n haat voor ‘t imperialisme. Alsof zijn eigen bemoeizucht met ‘t buitenland niet ook een vorm daarvan is. Even terug naar ‘t begin want eigenlijk merk je al bij de openingsanimatie waarin Zuid-Amerika langzaam rood kleurt dat Part Two goed wordt. Het is een duistere, grauwe film, letterlijk ook, qua belichting en gammele cameravoering. Guevara komt Cuba binnen in fraaie kale vermomming, het evenbeeld van zijn vader. Hij zet een trainingskampje op en begint daarna met de manschappen door Bolivia te struinen. Wederom (en dat kon je ook Part One verwijten) is er nauwelijks chemie tussen Che en de rest. Geen interactie, of vriendschap, maar misschien was Guevara ook wel een einzelganger met een Into The Wild-achtige zelfdestructiedrang. Tegen ‘t eind liggen 2 revolutionairen op de uitkijk. Het is schemerig en in ‘t veld verschijnen een paar helmen van ‘t Boliviaanse leger. Dat valt mee. Maar twee seconden later stroomt ‘t hele veld vol. Een bitter beeld. En, zoals gezegd, een verbazingwekkend goede film.

Telstar (Nick Moran, 2008) – biopic over de roerige carrière van de geniale producer Joe Meek (de Martin Hannett van zijn tijd) die vanuit zijn huis, boven een winkeltje in Londen, als een bezetene experimenteert met geluid. Vond zijn inspiratie in het hiernamaals (via de schuchtere componist Geoff Goddard) en in zijn dromen (de melodie van de wereldhit Telstar) en ging ten onder aan peppillen en paranoia. De titelrol wordt met verve gespeeld door de mij verder onbekende acteur Con O'Neill. Regisseur Nick Moran benadert zijn onderwerp met veel humor. Telstar is de eerst speelfilm waarin John Peel een van de personages is.

Still Walking
Lekker landerige Japanse arthouse, zonder de rariteiten waar Japanners normaal in uitblinken. Die hadden hier ook niet gepast. Still Walking is een beetje sentimenteel, zeker niet orikgineel en met z’n twee uur ook net wat te langen dus wat saai, maar op zich toch wel aangenaam. Een familie bijelkaar voor de jaarlijkse samenkoming waarop de al lang geleden overleden zoon wordt herdacht. Pa is die dag, of altijd, chagrijnig en nogal zwijgzaam. Hij heeft (hoe cliche) de pik op de overgebleven wat mislukte zoon, die ditmaal zijn nieuwe vriendin meebrengt. (Een al eerder getrouwde vrouw met zoontje) De dochter van ‘t gezin heeft plannen om met manlief bij haar ouders in te trekken, want mooi groot huis. Haar stem is overigens weer waanzinnig, een bekend vereiste voor Japanse actrices. Gedurende de dag zijn er wat toenaderingspogingen, met name het moment dat de zoon met het zoontje van zijn vriendin in bad zit is mooi, op een doodgewone dit is familie-leven manier. (Iets wat de film sowieso prima treft) Helaas gaat ‘t aan het einde nog wat mis. De film heeft z’n natuurlijk einde bereikt en opeens klinkt er, voor ’t eerst ook nog, een voice-over., die even vertelt hoe het iedereen na de film verging. Laat dat dan open. Ook de epiloog die daarop nog volgt is overbodig.

Three Monkeys
Probeerde me gedurende de film te bedenken wat ik hier nou eigenlijk over gelezen had al. Was dit Ceylan’s poging tot een plotmatige film? Zeker in ‘t begin met een dooie en een oplichtschema dacht ik echt een thriller/film-noir geserveerd te krijgen. Maar net als zijn eerdere werk, waarvan ik Uzak trouwens veel beter vond, blijft ‘t kabbelen, al zijn er wel iets meer verwikkelingen dan gewoonlijk hoor. Een politicus krijgt een auto-ongeluk, laat zijn chauffeur (die niet in de buurt was) ervoor de gevangenis in gaan, waarna in de tussentijd de vrouw van de chauffer vreemdgaat. Zoon krijgt wel wat door, na een duistere en fraaie scene waarin hij ziek wordt op ‘t treinstation en te vroeg naar huis gaat. Dan zit er een knip in de film en is pa terug. En ja, die ziet meteen dat mevrouw in prachtlingerie loopt. Deed ze anders nooit. Dat gaat circulair mis. Vervreemdend en geslaagd is een klein kind vol blauwe plekken dat tot 2x toe opduikt. Een simpel symbool, maar erg creepy en mooi. Net als de locatie waar het gezin woont trouwens, een gammel huis recht aan ‘t spoor EN aan ‘t water.

Kan Door Huid Heen
Eerst de peptalk van Olaf gelezen in ‘t Schaduwkabinet natuurlijk. ;) Kan Door Huid Heen is inderdaad vrij geslaagd, al blijft er als altijd genoeg te mopperen over. Rifka Lodeizen doet ‘t goed, ze draagt de film nagenoeg helemaal in haar eentje en maar af en toe vind ik haar te tonelig. (Wilde eerst grappen dat de Hollandsche film dus tieten nog VOOR de intiteling konden worden afgevinkt, maar daar is de film eigenlijk te serieus voor) De relatie van de vrouw is uit, ze loopt wat manisch door haar huis, bestelt pizza en wordt dan aangevaal door de pizzakoerier. Grote vraag is, is die aanval imaginair. Wat ik lang dacht. (Alleen dan is er een scene in een rechtszaal) Het stomme is dat een ander nog veel ongeloofwaardig element in ‘t plot m.i wel imaginair moet zijn (En het zou prima passen bij haar waanzinnige geestesgesteldheid) Minste element zijn haar nachtelijke chat-sessies. Chatboxen in films, het ziet er toch altijd belachelijk uit, en heeft hier meer weg van Hoe Overleef Ik Mezelf. Eerlijk gezegd begreep ik ook niet helemaal met wat voor wraak ze daar bezig was. (Ik zat te fanatiek dit is imaginair te denken waarschijnlijk) Leuk trouwens dat Dan Geesink de soundtrack deed met rare glitch-piano-dingetjes. Alleen dat rare Engels van Charlie Dee en toch ook Anneke van Giersbergen!

Dan Geesin nog in de ban van de wielrenner ;) (huphup in Lombardije)

oh en lees ook http://www.xs4all.nl/~gert01/ Vido's Up-recensie, ik denk dat ie z'n film van het jaar heeft gevonden ;) ;)

Haha, bijna. Toch denk ik dat het door jou besproken Still Walking meer kans maakt.

serieus? ik vond 'm mooi, maar voor een favoriet toch 'in need' of wat meer gekte. (al is 't daar niet de film voor)
ik had ook het gevoel dat 't haast een gedroomd Japan is, filmisch perfect, met nog even ergens wat jongens die langs fietsen met baseball bats en caps.
Niettemin een fijne film.

District 9: Begint harstikke leuk. Aliens die behandeld worden als immigranten en in een ghetto in een buitenwijk van Johannesburg (!) terechtkomen. Flitsend tempo, foute grappen. Mij schoot maar 1 naam te binnen: Paul Verhoeven. In het tweede deel blijft van de frisheid weinig over en de film wordt elke 5 minuten gewoner en uiteindelijk zelfs saai. Jammer. Overigens had ik de film gedownload en heeft mijn internet provider van Sony Entertainment het verzoek gekregen mij af te sluiten. Dit om even te laten zien dat de grote maatschappijen dus echt voor je voordeur staan, voorlopig slechts buitengehouden door de nederlandse wetgeving...

Langer licht: Niemendallerige Nederlandse film over een kickbox-leraar die gebrouilleerd raakt met zijn zoon. Erg symathiek, maar een beetje niksig.

Diep: Nederlandse film die een heel stuk beter is en handelt over de seksuele ontwaking van een 14-jarig meisje in de wettenloze jaren 70. Dicht op de huid gefilmd, kleine emoties, maar een beetje voorspelbaar, op cruciale momenten een beetje cliche-matig en je vooral herinnerend aan het betere, ambitieuzere en fantastische The perfect storm.

Overigens had ik de film gedownload en heeft mijn internet provider van Sony Entertainment het verzoek gekregen mij af te sluiten.

wow. misschien omdat ie ultra-nieuw is...? en dat terwijl je bij mp3's downloaden nog kan zeggen dat er legale alternatieven zijn, maar er is zo ver ik weet geen grote online film handel. waar je voor een euro een film kan downloaden, waarna (zo stel ik me voor) het bestand na een week onafspeelbaar wordt. Als ze dat nou 'ns zouden regelen. Maar ja heb wel 'ns over (vast nooit van de grond gekomen) initiatieven gehoord waar films dan natuurlijk ipv de euro die de mp3 is 10-15 euri werden.

(en ik heb sterk 't gevoel dat ze de jacht op mp3 downloaders hebben opgegeven, Napster kreeg nog juridisch gedoe bij Soulseek heb ik daar nooit over gehoord) De filmmaatschappijen zijn dus kennelijk machtiger en rijker dan de muziekbiz.

Crossfire
Oorspronkelijk ging de roman waar deze semi-noir op werd gebaseerd over de moord op een homoseksuele man, maar net na de Tweede Wereldoorlog kon dat nog niet door de code. Flauw geintje: omdat joden toevallig toch actueel waren werd de homo dan maar in een jood veranderd. Naast anti-semitisme gaat de film ook over als soldaat terugkomen uit een oorlog. Niet kunnen wennen aan de maatschappij, doelloosheid en wie weet wel een post-traumatisch stress-syndroompje, als je aardig wil zijn voor de dader. Robert Mitchum speelt een van de soldaten die ‘t wellicht gedaan kan hebben, al wordt al snel duidelijk hoe ‘t zit. Geen puzzel-film dus, maar toch wel aardig, met name dankzij Gloria Grahame, in haar favoriete rol. Ze is inderdaad fantastisch als hoertje die in een cafe hangt en in de achtertuin een praatje maakt met een soldaat en ‘m dan al de sleutels van haar armoedige appartementje geeft. In ‘t appartement duikt dan ineens een sjofele man van middelbare leeftijd op. Is ‘t haar pooier? Film laat dan wijselijk ook maar in ‘t midden. Het einde is trouwens Amerikaans cru. Niet denken, schieten.

Appaloosa
Moderne western van Ed Harris (die zelf het Jandekiaanse hoofdpersonage speelt). Kan in de verste verte niet wedijveren met 3:10 To Yuma (al was dat dan een remake) en laat staan die ambient western over de moord op Jesse James. Appaloosa lijkt 17 westerns in 1 film te willen proppen, wat een bijzondere rommelige indruk wekt. Alle elementen lijken afgevinkt op de lijst: indianen, niet te vertrouwen vrouwen, huurlingen, gevangenen die vervoerd moeten worden (in een trein) en helemaal aan ‘t eind ook nog een shoot-out. Dat laatste is eigenlijk nog wel enerverend, maar toch wat jammer want even daarvoor zat een kans op een zeldzaam cynisch einde. Ed Harris is een lawman die in een dorpje door notabel Timothy Spall (geinig!) wordt ingehuurd om orde op zaken te stellen met zijn deputy Viggo Mortensen. Dat gaat allemaal redelijk voorspoedig en ze hebben de schurk (Jeremy Irons) al snel te pakken. Dan verschijnt de schmierende Renee Zellweger ten tonele die op onnavolgbare botox-wijze op een bolle Nicole Kidman begint te lijken. Ze krijgt wat met Harris, maar is eigenlijk een gold digger, die everything fuckt dat moves. (Uitspraakje van Harris)

Let The Right One In
(ook in weeklijstje)
Ik keek deze film samen met een liefhebber van Twilight, Anne Rice en meer van dat soort hippe vampierendingen. Had de film van tevoren nog even goed gehypet om de lat hoog te leggen. Resultaat: eerste helft geweeklaag hoe sloom ‘t allemaal wel niet was en tweede helft een gezicht verstopt achter een kussen. Ja, het is maar goed dat ie voor boven de zestien is gekeurd. Uiteindelijk werd ie trouwens “best ok” bevonden. Daar ben ik ‘t mee eens, al wil ik meteen maar even aantekenen dat juist het uiterst trage ritme de film een zekere unheimische kwaliteit geeft. Let The Right One In is ‘t best als de film focust op de vriendschap tussen een jonge sukkel en een meisje-vampiertje. Dat is dan ook het hoofdbestanddeel. Sterker, eigenlijk is de film in alle andere gebieden wat moeizaam. De relatie van de jongen met z’n ouders bijvoorbeeld. Die zijn uit elkaar en de film lijkt te suggereren dat pa homo is. Hoe voorspelbaar Zweeds. Ook het zij-plot rond de buren die ook steeds meer last krijgen van hun buurmeisje voelt nogal overbodig aan en kent ook wat overdreven momenten die afdoen aan de subtiliteit van de film. Dat geldt overigens ook voor het extreem gewelddadige, bijna cartooneske einde, dat ook een moeizame indruk wekt. Nu lijkt het wellicht allemaal niks, maar Let The Right One is zonder meer een enerverende, boeiende en unieke zit. De sneeuw-grauwe beelden zijn doods als het bleke vampiertje én het op school gepeste jongetje die snakt naar wat vriendschap. De orkestrale muziek countert die op slimme wijze met romantische akkoorden. Of er echt van liefde sprake is, is onduidelijk. Geen idee of het vampiertje als tragisch figuur is bedoelt, voor mij blijft ze een dodelijk wicht uit een prima horror-film. Het moment dat ze gedurende de dag in een badkuip ligt uit te rusten en gestoord wordt door een achterdochtige buurman is van Nosferatu-achtige enge schoonheid. Er valt ook nog wel wat te lachen, let maar ’ns op hoe het jongetje als een halvegare continu met z’n mond open door ‘t water van het zwembad ploegt. Zit er soms geen chloor in Zweedse zwembaden? (En dan nog!)

Delta
Soms blijft arthouse nasudderen, zelfs als de film in eerste instantie niet zo best lijkt. Nee, dat geldt vermoedelijk niet voor het Hongaarse dus wat schmutzige Delta, maar ik moest wel denken aan een film over een man in de pampa’s van Zuid-Amerika die na een gevangenisstraf in een uiterst traag tempo terug naar huis reist. (Titel wel kwijt…) De Zuid-Amerikaanse pampa’s zijn hier de Hongaarse delta’s maar door ‘t veelvuldig varen in bootjes heeft ‘t er allemaal wel wat van weg. Ook hier komt een man naar huis, al is hij er wel meteen. Hij zoekt zijn moeder op die ‘m voorstelt aan zijn zus, die hij kennelijk nooit heeft gezien (of heel lang niet meer) Delta is vrij voorspelbaar dus meteen in die seconde is ‘t duidelijk, dat wordt incest. De man gaat in een hutje in rivierengebied wonen en begint een houten huis te bouwen. Zijn zusje is inmiddels bij ‘m ingetrokken en de indruk wordt gewekt dat ze wel wat hebben. Of dat waar is, is onduidelijk, maar in ‘t dorp vindt men ‘t maar niks. De geweldsuitbarsting lijkt in eerste instantie in ‘t midden te zitten, in een pijnlijke en goede gruwelscène van veraf. Het laatste half uur raakt de film me helemaal kwijt en wordt ‘t oervervelend saai. De regisseur weet ‘t ook niet meer en zorgt voor het gangbare einde en de simpelste der oplossingen.

Looking for Eric (Ken Loach, Engeland, 2009)
Slumdog Millionaire heeft er een geduchte concurrent bij voor de titel "Feel good movie of the decade". Eric, een postbode van middelbare leeftijd, zit er compleet doorheen. Zijn tweede vrouw heeft hem verlaten. Tienerende stiefzonen wonen nog wel in, maar slaan het verkeerde pad in. En een studerende dochter dwingt Eric zijn eerste vrouw én grote liefde onder ogen komen.
Maar dan is daar Eric's grootste idool Cantona... Als loser Eric stronken herstelt van een verkeersongeval --hij reed tegen het verkeer in rondjes op een rotonde-- stapt King Eric uit een lifesized poster en helpt als wandelende tegelspreuk de postbode er bovenop.
Niet veel vaker was het filmhuis bevolkt met zo'n gevarieerd publiek. Ouders met iets wat er uitzag als een kinderfeestje voor voetbaljochies (het is herfstvakantie), hoogbejaarde stellen, tienermeisjes en toch ook (de voor een filmhuis obligate) theater- en museumabonnementshouders en movieboeufs. Prettig effect van die variatie: er werd gelachen op veel verschillende momenten. Fijne film. Hele fijne film.

Cantona kennelijk nog altijd bekend bij de jonge voetbalmassa's (of een VPRO-gids-gezin dat de kinderen alleen naar een 'intellectuele' film wilde sturen)

Tulpan
Op IMDB klaagde men onterecht dat dit weer zo’n ellenlange, oersaaie nomaden op vlakten in yurts-film is, terwijl ik juist dacht dat dit eindelijk eens meer was dan een stukje wereldwinkel-folklore. Al gaat het natuurlijk wel weer gewoon over, eh, nomaden in een yurt op de dorre vlakten. Van Kazachstan in dit geval. Kunnen we die ook weer afstrepen op ‘t (niet bestaande) lijstje ‘zie een film uit elk land’. Tulpan kent de mafste dierenmomenten van het jaar. Lammetjes die mond op mond-beademing krijgen (wat is ‘t voor design-fout in schapen dat ze altijd moeizaam ‘werpen‘), een onverwoestbare schildpad die gebruikt wordt als speelgoedautootje en het allerleukst: een veearts op motor met zijspan, waarin een kameel in bandages zit, die keihard zit te janken. En het wordt nog leuker als de veearts steeds ongerust achterom kijkt. Is ze er al vraagt hij aan de lokale herders. Blijkt er een kameel al 100km in achtervolging te zijn op ‘t tweetal! Ondertussen is er ook nog een liefdesverhaaltje met een jongen die droomt van zijn tulpenmeisje, die hij nog nooit goed gezien heeft. (En die ‘m niet wil) Zijn maffe maat rijdt met komkommers en andere koopwaar rond in een met pin-ups behangen tractor. Hij wil naar de grote stad. Aan ‘t einde kreeg ik zelfs zin in deel twee van de avonturen van dit komische duo, maar dan volgt een wijs besluit.

Involuntary
Zeer rustige Zweedse vignetten-film. Lichtjes overschat, maar respect voor ‘t feit dat de doodsimpele stilstaande shots (vaak van een afstandje) meestal blijven boeien. De film heet in ‘t Zweeds De Ofrivilliga, gaat over mensen in ongemakkelijk situaties. Groepsdruk (gruppa drukka?) had ook een goeie titel geweest. We zien een koppig vuurwerkrund, een mislukte busreis, jonge dronken meisjes, een vriendengroep met homo-erotische uitspattingen en, het leukste, een idealistische lerares, die terecht ook op de poster staat. In haar eerste scène instrueert ze de klas voor de komst van iemand. Is ‘t een nieuw leerling? Met een handicap wellicht? Dan komt het meisje binnen, het is een doodnormaal meisje, blijkt ze de klos te zijn in een typisch school-experimentje. Ik zal er teveel inlezen, maar ‘t mooie vond ik dat de goedwillende lerares hier eigenlijk het verkeerde proefkonijn voor heeft uitgekozen. Dit meisje is duidelijk niet hip, lijkt haar pyjama nog aan te hebben, is een beetje mollig, terwijl ze dus voor gek wordt gezet. Kies daar dan een rotzak voor uit.

Duplicity
Dacht het eerste uur dat deze per abuis op mijn 4-sterren lijst was gekomen. Na een tijdje twijfelde ik er minder aan, niet dat het een goede film is, maar dit vederlicht vermaak is best aanstekelijk, voor wie in een goedwillende bui is. Al kan ik sowieso niet zo goed tegen Julia Roberts (kan daar de actrice niet meer doorheen zien, te mager ook, maar da‘s gemeen) Zij vormt een duo met Clive Owen, geheim agenten met een relatie. Zeg, was er niet een film met “Brangelina” die deze thematiek behandelde? Duplicity is wellicht de intellectuele versie daarvan. Natuurlijk vertrouwen de twee elkaar voor geen cent, verliefd of niet. In een prima flashback-structuur wordt “alles” langzaam duidelijk. Al wordt er aan ’t eind nog wel even teveel tijd genomen om nog even een samenvatting te geven. De twee proberen een grote slag te slaan in een labyrint vol double-crosses. Naief van me, maar had er nooit over nagedacht dat grote bedrijven ook spionnen in dienst hebben. (En die putten dus in de vijvers van voormalige CIA & MI6 medewerker) Duplicity geeft m.i in de eerste helft wat weinig hints dat het een komedie is (ik zat de boel nog serieus te nemen) maar vanaf ’t moment dat CEO Paul Giametti een beetje op stoom komt wordt ’t wel leuk. Ergens jammer trouwens dat de medische McGuffin die de film voortstuwd verklapt wordt. (Al is ie wel logisch, bovendien de enige medische ontdekking waar je grappen over kan tappen)

Disgrace
Kende het boek niet, van Coetzee zover ik me herinner alleen Portret van een Jongeman gelezen. Toch kun je makkelijk (of risicoloos) stellen dat Disgrace een goede boekverfilming is. Helder en scherp en met twee prachtige hoofdpersonages. Zowel John Malkovich, als een onsympathieke professor en zijn dochter (Jessica Haines) schietteren. De professor heeft een akkefietje op de universiteit (hij loopt zijn lul achterna) en is gedwongen wat anders te gaan doen en gaat dan, om tot rust te komen (?) bij zijn dochter wonen in ruraal Zuid-Afrika. De twee liggen elkaar duidelijk niet best, maar 't mooie aan de film is dat we geen simpele vader-dochter relatie, wie weet verzoening krijgen. (En ook geen overdreven uitbarstingen) Disgrace gaat eerder om de onmogelijkheid van leven als blanke. Het schuldgevoel na de apartheid en hoe je dan vast zit. Ga maar na, als je als blanke meteen na de beindiging van de apartheid vertrokken zou zijn geef je impliciet je racisme toe, of in elk geval je 'idee' dat het land niet door gekleurden geregeerd kan worden. Maar wat als je blijft? Dan wordt je dus dagelijks geconfronteerd met die eeuwige schuld en haat. (Let in Disgrace erop hoe de vrouw van Haines' buurman weigert een woord met haar te wisselen) Die haat manifesteert zich uiteindelijk in een gruweldaad, waar het personage van Haines op verbijsterende manier mee omgaat. Als een soort martelaar. Toch gaat de film niet topzwaar aan symboliek ten onder, het blijft dankzij het goede acteren inzichtelijk, menselijk en zeer boeiend. (Malkovich die even teruggaat naar Kaapstad en in oude gewoonten vervalt, Malkovich tokkelend op een banjoline)

Ponyo On The Cliff
Niet te vergelijken met Spirited Away, Miyazaki's meesterwerk. Ponyo is eerder een film voor kleuters, zoals het geweldige My Neighbour Totoro (die me beter leek) Een jongetje woont met zijn moeder op een klif in een vissersdorpje wat me aan het stadje uit The Birds deed denken. Het jongetje seint met zijn pa, die zeeman is en af en toe langsvaart. (Beetje Dear Frankie) Dan vindt de jongen de magische vis Ponyo, die op z'n Pinokkio's langzaam maar zeker in een meisje verandert. Daar is de vader/baas van het visje niet blij mee. Deze onderwatergod leeft in een prachtig diepzeelabaratoriumonderzeeer, mopperend over hoe de mensen de boel vervuilen. Hij unleashed de woeste natuur, terwijl een wat al te mooie cheesy goede fee (aka zijn echtgenote) juist het jongetje en zijn vismeisje probeert te redden. Dat wordt allemaal wat chaotisch in een psychedelische kleurenpracht. Miyazaki houdt niet zo van echte slechteriken en ik vind dat je duidelijk kan merken dat hij sowieso niet echt wist hoe dit alles zou moeten eindigen. Ongefocust is 't woord. Wat verder niet wil zeggen dat er geen schattige scenes in zitten, bijvoorbeeld met Ponyo en het jongetje in tot vaarbare proporties opgeblazen speelgoedbootje.

Gilda
Zeer teleurstellende film noir. Veel te veel een zie mij een enorme ster zijn-vehikel voor de fraaie Rita Hayworth. Ze mag (gedubt) liedjes zingen, steekt benen de lucht in en trekt sensueel handschoenen uit. Echt goed dansen kan ze echter niet. Het zorgt voor die jolige Viva Maria-sfeer, waar ik een hekel aan heb en zeker in iets wat een noir moet zijn. Zelfs Glenn Fonda kan de zaak niet redden. Hij opent nochtans goed, als gokker in Buenos Aires die wordt opgepikt door een slicke en foute zakenman en ook eigenaar van een casino. Deze George Macready heeft gevaarlijke connecties met Duitsers, pardon nazi's in 't Argentinië van net na de Tweede Wereldoorlog. Hij en Fonda sluiten een zakelijke vriendschap, totdat femme fatale Gilda verschijnt, een oude bekende van Fonda. (Gilda spreekt het ultieme credo van de noir uit: I hate you so much I think I'm going to die from it) Film lijkt toe te werken naar een climax, maar die confrontatie valt dan min of meer letterlijk in 't water, waarna de film aan 't dwalen slaat, met o.a. uitstapjes naar Montevideo.

Liverpool
(ook in weeklijstje)
Arty (dagelijkse) handelingenfilm. Ook bij gebrek aan kwaliteit meestal wel een aangenaam moment van onthaasting en een goede gelegenheid om aan iets heel anders te denken. (Of wat op de gitaar te pingelen) Terwijl je natuurlijk eigenlijk heel hard moet gaan zitten werken om de beelden hoogstpersoonlijk van diepgang en projectie te voorzien. Door het baardje en de melancholische blik van het hoofdpersonage zat ik tijdens Liverpool aan Franck Vandenbroucke te denken, van 't weekend begraven. In zijn einde zit ook een minimalistische prachtfilm. Scène 1: Vdb met z'n Italiaanse reismakker in 't vliegtuig op weg naar Senegal. Zijn mattie in diepe tevreden slaap, Vbd met wijdopen ogen. Ze schieten ongedurig heen en weer, met moeite sluit hij ze. Andere scène: Vdb in een hotelletje, hij kijkt gespannen of zijn maatje even de deur uit is. Zet dan een spuit en popt wat pillen. Dan: feest, een high, Vdb de charmeur, mooie Afrikaanse vrouwen die om de Belg en de jonge Italiaan dartelen. Vdb houdt begeesterde speeches. Terug in 't hotel, moeizame (of helemaal geen?) seks. Meer pillen. De vrouw ziet 't. Vdb die 't geen flikker meer kan schelen. Hij moet overgeven. De vrouw heeft er genoeg van. Vdb alleen en gestresst. Op zoek naar z'n telefoon. Kan 'm niet vinden. Duurt minuten. Vind 't m toch. Bellen naar tal van nummers, maar geen geduld om op antwoord te wachten. Nog meer pillen. Liggend op bed. De ogen wijdopen als in 't begin. Ze gaan niet meer dicht. Aftiteling.
Liverpool is een film van Lisandro Alonso, wiens Los Muertos ik laatst als vergelijking zocht in een krabbeltje op het forum over het pikzwarte en matige Delta. Daarin zit nog veel te veel drama. Dit soort films moeten gewoon 't totale niets zijn. En dan heb je aan de Argentijn Alonso een goeie. Liverpool begint in een bedompte groenige fabrieksomgeving. Ronkende machines. Een schip? Laat 't een schip zijn. Dat is gelukkig zo. Het lijkt een mooie setting voor een film waarin een heel klein groepje mannen op een heel groot vrachtschip wordt gevolgd. Al snel meert 't echter aan, helaas. En beginnen we een van de bemanningsleden te volgen. Hij gaat naar huis. In arthouse gaan mannen altijd naar huis, waar ze al heel lang niet geweest zijn. De man rijdt er achterop in een truck met wat boomstammen naartoe. Eenmaal aangekomen in het winterse dorpje eet hij wat in een kantine. Niemand lijkt 'm te herkennen. De man bespioneert een huis, het lukt 'm kennelijk niet om genoeg moed te verzamelen om aan te bellen. Om toch binnen te komen gebruikt hij een nogal omslachtige en vooral ijskoude manier, wat zo'n beetje het meest enerverende moment van de film is. Eenmaal binnen zijn er geen onthullingen, geen verwikkelingen en nagenoeg geen (h)erkenning. Zoals 't hoort in dit genre. De man verdwijnt weer en we blijven nog even hangen bij de achtergeblevenen, zodat die rare titel nog even onthuld kan worden.

Starman en Bride & Prejudide
Allebei nogal zoet maar toch vermakelijk. De laatste met aanzienlijk meer zang/dans en mooie vrouwen.

Zag in voorvertoning onlangs twee tamelijk briljante films: Un prophete, over een noordafrikaans crimineeltje die in een helse gevangenis in Marseille terecht komt. Sort of coming of age, maar dan onvoorstelbaar hard en claustrofobisch. Dat was lang geleden dat ik al na dertig minuten onbewust steeds verlangend naar het groene UITbordje keek, zo snoeihard hakt deze film op gemoed en toekomstig vertrouwen in de mens in. Alsof je als kijker zelf in dat helleoord zit. Hoe goed qua acteren en regie ook, ik liep de bioscoop uit met diepe twijfels of ik dit soort realisme nog eigenlijk wel tot mij wil nemen. Ik moest twee keer over de Albert Cuyp wandelen om weer enigszins bij mijn positieven te komen (en dit is natuurlijk een wezenskenmerk van goeie cinema). Ik vroeg me ook af waarom 'gangsterfilms' - als je Un prophete hiertoe mag rekenen - steeds harder en cynischer worden.
Verder, van geheel andere orde: Nothing Personal. Jonge, Amsterdamse vrouw zet al haar bezittingen op straat en vertrekt naar Ierland om daar ver van de bewoonde wereld tot zichzelf te komen. Deze film raakt bij mij een diepe snaar, vertrekkend vanuit de overweging: kun je alleen gelukkig zijn? Of ligt de vervolmaking van het menszijn toch in samenzijn met iemand? Prachtig gefilmd en zeer overtuigend acteerwerk, door beide hoofdrolspelers. Schubertliederen klinken sindsdien niet meer hetzelfde hier. Diep ontroerd liep ik de bioscoop uit. Een film die nu al nieuwsgierig maakt naar waar deze cineaste (en deze actrice!) nog meer mee zullen komen.

Bride & Prejudice, dacht even aan een tikfout maar daar heb ik gisteren dus ook een groot deel van gezien. Vooral die scene op het strand van Venice was compleet over the top geniaal, met dat gospelkoor, de surfers die zingend in rij uit de oceaan komen lopen én die Baywatchfiguren erbij. Was ook erg gecharmeerd van die stokjesdans, erg goed idee, minder leuk natuurlijk met dronken gasten. ;)

Het was niet eens zo over de top, vergeleken bij de Bollywood films die ik tot nu toe gezien heb. Door de Engelse/westerse invloed komen sommige dingen ineens heel anders over, meer Van Den Ende/Verlinde, zeg maar.

Een gaaf detail was het gebruik van de muziek voor Nagin, een heel vroeg synthesizer ("Clavioline") experiment.

Last Stop 174
Er schijnt ook een documentaire te bestaan over deze echt gebeurde buskaping. Ik vermoed dat die wel een stuk beter zal zijn, want Last Stop 174 is een matige, overdreven gangsta (wellicht door amateurs) geacteerde favela-film, die pas helemaal aan 't end, als de buskaping dan eindelijk plaatsvindt nog interessant wordt. Het thema zou je kunnen omschrijven als "je krijgt 't kind uit de favela, maar hoe krijg je de favela uit 't kind?". Een moeder wordt vermoord en vanaf dat moment woont het hoofdpersonage met zijn maten in een portiek. Ze voeren niet veel meer uit dan het regelen van drugs, om te gebruiken. Dan komt de jongen een naamgenoot tegen, kind van een verslaafde (en inmiddels verdwenen) moeder. Hij heeft het voor favela-begrippen gemaakt als "professioneel" overvaller, waar zijn nieuwe vriend niet voor in de wieg blijkt gelegd. Ondertussen zoekt een vrome vrouw haar zoon en daarvoor zijn dus twee opties. Zorgt voor een voorspelbare verwisseling. (En de vraag wie van de 2 er nou geluk heeft) Maar goed, die kaping dus aan 't eind. Live op de Braziliaanse tv. (Kennelijk zijn buskapingen daar toch zeldzaam) Het hoofdpersonage is totaal paranoia, weet niet meer wat ie doet en dat levert toch nog wel wat boeiende pijnlijke momenten op. (Al zou de cynicus kunnen zeggen, zeg het is een dramafilm, zet die bus vol passagiers; er zijn er maar een handjevol) De bebrilde Lupe Fiasco Tropa de Elite-agent heeft nog een cameo (kan best een andere acteur geweest zijn hoor) Zijn eenheid wordt hier afgeschilderd als klunzen, ze hebben niet eens handboeien bij.

Transsiberian
Brad Anderson trapt weer in oude valkuilen, ook in the Machinist sloeg hij door in spektakel. In Transsiberian blijft hij de kijker ook steeds op onaangename wijze een stap voor. Heb ik net spektakelwending 1 (een moord bijvoorbeeld) geaccepteerd, volgt er een nieuwe. En op 't laatst gaat ie definitief te ver met brute (overbodige) martelingen en een treincrash. De basis is zo slecht nog niet. Emily Mortimer en Woody Harrelson spelen een braaf echtpaar dat in China op een soort kerkuitwisseling is geweest. Ze reizen per express dwars door het continent terug naar Moskou. Onderweg komen ze een jong backpackers-paar tegen, waarvan Mortimer meteen voelt dat het gevaar inhoudt. Maar ergens vindt ze dat ook wel leuk, want haar verleden blijkt bepaald niet brandschoon, ondanks haar nieuwe saaie huwelijk. De boel gaat definitief mis als nerd Harrelson zijn trein mist omdat ie zo geïnteresseerd is in oude treintjes en Mortimer overgelaten is aan het backpackers-duo. Het allerbeste meest "noire" moment is als Mortimer inmiddels weer met Harrelson in een wegrijdende trein zit en het backpackers-meisje erachteraan rent. Mortimer weet dat ze niet aan boord mag komen. Dan verschijnt Kingsley, een Russische narcotica-agent, in een vrij flauwe rol. (Alle Russen zijn slecht) Hij leidt het spektakelgedeelte in waarin de film haar subtiliteit verliest en alleen nog maar ergert. (Inclusief het einde dat de daad van 'chica mala' Mortimer nog even goedpraat en zelfs nog kans ziet om de FBI nog even op te hemelen)

Encounters at the End of the World
Al eens eerder gezegd geloof ik: het doet er niet toe waar Werner Herzog over babbelt, het is eigenlijk altijd wel interessant. In dit geval dus op Antarctica, met de bonte verzameling excentriekelingen die je daar nu eenmaal aantreft. Herzog past er prima, zijn ultieme opmerking is het mopperen op het goede postcard-weather, hij is blij als 't betrekt. Rotomstandigheden moeten we hebben. Encounters is duidelijk een 1-2-tje met zijn vriend Henry Kaiser, die produceerde, duikopnamen maakte en de muziek pende. Aardige Arvo Part-achtige deunen, al wordt 1 van de duikscenes om zeep geholpen door iets middeleeuws dat aan Lais doet denken. Die onderwaterwereld is trouwens wel verbluffend, je verliest vast elk besef van tijd. Herzog vraagt zich af of pinguïns wel eens gek worden, maar ik zat te denken; zou er nou nooit een duiker niet meer naar boven willen komen. Een diepblauwe bedwelming. Had trouwens nog wel wat meer 'doomsday het einde van de wereld nadert'-verhalen willen worden. Herzog gelooft duidelijk in 't aanstaande einde van de mens, maar hij voert geen wetenschappers op die dat eens lekker bevestigen.

Als je de zeer indrukwekkende documentaire Ônibus 174 (2002) al hebt gezien, zit je bij Last Stop 174 de hele tijd te wachten op waar het eigenlijk allemaal om te doen is: die buskaping. En die wordt warrig en gehaast afgehandeld.

ai (of tsk) dat vermoeden rees dus al. Kortom, overbodige versie.

Prerokbe Ognja ("Predictions Of Fire")
Docu uit 1996 over Neue Slovenische Kunst (Irwin, Noordung, Laibach). Food for Thought en daardoor wel zo irritant omdat ik serieus het gevoel krijg dat de PVV gevaarlijker is dan de jokers die ik liever in ze zou zien.

Non ti muovere (Sergio Castellitto, 2004)

Chirurg (Castellitto) overdenkt zijn overspelige en tragische verleden met schoonmaakster Cruz terwijl zijn dochter op de intensive care voor haar leven vecht.

Wat is Penelope Cruz een geweldige actrice zeg, mijn bek viel open.
De film hakt er behoorlijk in en ik heb het niet droog gehouden haha

Niet veel films gezien de laatste tijd, dus de opmerking die ik nu ga plaatsen, dat dit de beste film is die ik in tijden heb gezien bezit niet veel gewicht.